Σπάρτακος

Ο Σπάρτακος ήταν μονομάχος θρακικής καταγωγής, που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων κοινωνικώς καταπιεσμένων ατόμων εναντίον των Ρωμαίων. Σχεδόν όλες οι γνώσεις μας για τον Σπάρτακο περιορίζονται στα γεγονότα της επανάστασης που ηγήθηκε (73π.κ.ε. – 71 π.κ.ε.), γνωστής και ως Επανάσταση του Σπάρτακου ή Επανάσταση των Μονομάχων.

Η επανάσταση του Σπάρτακου είναι μία από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες της αρχαιότητας. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τραγική της κατάληξη, ενέπνευσε πολλά κινήματα αλλά και διανοούμενους και καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια των αιώνων, πολλοί εκ των οποίων ερμήνευσαν ποικιλοτρόπως το χαρακτήρα της επανάστασης, άλλοι δε χρησιμοποίησαν και το όνομα του Σπάρτακου για να δηλώσουν τη ριζοσπαστικότητα των ενεργειών τους.

Πηγές για τον Σπάρτακο και την επανάσταση αποτελούν ο Πλούταρχος στον βίο «Μάρκος Κράσσος», ο Γάιος Κρίσπος Σαλλούστιος στα περισωθέντα τμήματα του έργου του Historia, το έργο Rerum Romanorum libri IV (ή Epitome de Gestis Romanorum) του Γάιου Ανναίου Ιούλιου Φλώρου, και του Αππιανού το Εμφυλίων Α΄-Ε΄.

Οι Μαίδοι (η φυλή του Σπάρτακου) και οι υπόλοιπες Θρακικές φυλές: Για τον πρότερο βίο τού Σπάρτακου ελάχιστα είναι γνωστά. Οι λίγες πληροφορίες που αντλούμε από τις πηγές είναι συχνά αντιφατικές. Όσον αφορά στην καταγωγή του, οι περισσότεροι ιστορικοί υιοθετούν την πληροφορία του Πλουτάρχου που προσδίδει στον Σπάρτακο θρακική καταγωγή από το γένος των Μαιδών (ή Μαίδων ή Μαιδοβιθυνών, θρακικής φυλής στις όχθες του Στρυμόνα).

Επίσης έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο ηγέτης των σκλάβων ήταν αριστοκρατικής καταγωγής επειδή αρκετοί Θράκες βασιλείς έφεραν το όνομα Σπάρτακος ή Σπάρτοκος. Αμφίβολο παραμένει επίσης το πώς βρέθηκε στην κατάσταση του μονομάχου. Οι επικρατέστερες απόψεις τον θέλουν είτε αιχμάλωτο πολέμου από τη σύγκρουση των Ρωμαίων με τη θρακική δυναστεία των Σπαρτακιδών, αρχικά δούλο σε ορυχείο ο οποίος κατόπιν πουλήθηκε σε ιδιοκτήτη σχολής μονομάχων, είτε μισθοφόρο στον ρωμαϊκό στρατό, απ’ όπου λιποτάκτησε, αλλά τελικά συνελήφθη και κατέληξε στη σχολή μονομάχων του Γναίου Λέντουλου Βατιάτου (Gnaeus Lentulus Batiatus) στην Καπύη της Καμπανίας.

Η Επανάσταση των Σκλάβων. Έναρξη της Επανάστασης: Η πόλη της Καπύης ήταν περίφημη για τις σχολές μονομάχων που φιλοξενούσε, οι περισσότεροι των οποίων ήταν γαλατικής και θρακικής καταγωγής. 200 σκλάβοι, μεταξύ αυτών και ο Σπάρτακος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο απόδρασης που όμως διέρρευσε. Ωστόσο μερικές δεκάδες μονομάχων (78 κατά τον Πλούταρχο, 70 κατά τον Αππιανό, 50 κατά τον Κικέρωνα, περί τους 30 κατά τον Φλώρο) κατάφεραν να δραπετεύσουν (73 π.κ.ε.), χρησιμοποιώντας ως όπλα μαγειρικά σκεύη.

Στο δρόμο λήστεψαν μια εφοδιοπομπή που μετέφερε οπλισμό μονομάχων σε κάποια άλλη πόλη. Έπειτα κατέφυγαν στις πλαγιές του Βεζούβιου, απ’ όπου διενεργούσαν επιδρομές λεηλατώντας τα γειτονικά κτήματα. Ο Σπάρτακος αναδείχθηκε σε αρχηγό τους, ενώ από τους υπόλοιπους ξεχώρισαν οι Γαλάτες Κρίξος και Οινόμαος.

Ο αριθμός των επαναστατών άρχισε να μεγαλώνει καθώς στις τάξεις τους προσχωρούσαν δούλοι, άποροι και κατατρεγμένοι, μεταξύ αυτών και πλήθος γυναικοπαίδων. Ο Σπάρτακος και οι μονομάχοι-σύντροφοί του ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν τους οπαδούς τους κι έτσι γύρω από τον πυρήνα τον μονομάχων δημιουργήθηκε, σε λίγες εβδομάδες, ένας μικρός στρατός. Οι πρώην δούλοι εκτελούσαν επιδρομές και επιθέσεις εναντίον ολιγομελών ομάδων ταξιδιωτών, αποκομίζοντας στρατιωτικό οπλισμό με τον οποίο αντικαθιστούσαν τον οπλισμό των μονομάχων που τον θεωρούσαν υποτιμητικό.

Οι Ρωμαίοι αρχικά αντέδρασαν με νωθρότητα, θεωρώντας ότι πρόκειται για ακόμα μία από τις πολλές μικροεξεγέρσεις δούλων. Έτσι έστειλαν εναντίον τους έναν στρατό 3.000 βιαστικά στρατολογημένων και ανεπαρκώς εκπαιδευμένων ανδρών υπό τον πραίτορα Γάιο Κλαύδιο Γλάβρο ή Πούλχρο (Gaius Claudius Glaber). Εξάλλου ο κύριος όγκος των δυνάμεών τους ήταν απασχολημένος σε μέτωπα μακριά από την Ιταλία. Ο Πομπήιος (Gnaeus ή Cnaeus Pompeius Magnus) προσπαθούσε να καταστείλει την επανάσταση του Σερτώριου στην Ισπανία και ο Λούκουλος (Marcus Terentius Varro Lucullus) μαχόταν εναντίον τού βασιλιά τού Πόντου Μιθριδάτη στην ανατολή.

Ο στρατός του πραίτορα εγκλώβισε τους επαναστάτες σε μια απότομη πλαγιά του Βεζούβιου. Αυτοί όμως με μια παράτολμη ενέργεια καταρριχήθηκαν από την απόκρημνη και αφύλαχτη πλευρά με τη βοήθεια αυτοσχέδιων σχοινιών από κλήματα. Ακολούθως αιφνιδίασαν και εξολόθρευσαν το σύνολο σχεδόν των Ρωμαίων μαζί με τον διοικητή τους. Παρόμοια τύχη είχε και μια μεγαλύτερη δύναμη υπό τον πραίτορα Πόπλιο Βαρίνιο (Publius Varinius).

Οι υποδιοικητές του έπεσαν στο πεδίο της μάχης, ο ίδιος μόλις και μετά βίας διέφυγε και το ρωμαϊκό στρατόπεδο λεηλατήθηκε. Από αυτές τις νίκες ο στρατός των εξεγερμένων αποκόμισε πλήθος λαφύρων και κυρίως στρατιωτικό οπλισμό. Μέχρι την άνοιξη του επόμενου χρόνου (72 π.κ.ε.) ο Σπάρτακος είχε καταστεί κύριος της Καμπανίας, λεηλατώντας παραλιακές πόλεις της περιοχής. Μάλιστα το Μεταπόντιο καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι τάξεις των δούλων τώρα πυκνώνουν με μεγαλύτερο ρυθμό, φτάνοντας τις 70.000 κατά τον Αππιανό. Μάλιστα συγκροτείται και πολυάριθμο ιππικό από τους βοσκούς και τους ζωοκλέφτες της Λευκανίας.

Γενίκευση της Επανάστασης – Πορεία προς τις Άλπεις: Κατόπιν τούτου οι Ρωμαίοι αντελήφθησαν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν έναν καλά εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο στρατό και έστειλαν εναντίον των δούλων τους υπάτους Γέλλιο Ποπλικόλα (Lucius Gellius Publicola) και Λέντουλο Κλαυδιανό (Gnaeus Cornelius Lentulus Clodianus) με δυνάμεις δύο λεγεώνων έκαστος, καθώς και ένα ισχυρό επικουρικό σώμα υπό τον Κόιντο Άρριο.

Εν τω μεταξύ, ο μεγάλος αριθμός των επαναστατών οδήγησε αναπόφευκτα σε διάσπαση. Επίσης ο Σπάρτακος ήθελε να αποφύγει ανοιχτή μάχη με τα σαφώς πιο οργανωμένα και πειθαρχημένα ρωμαϊκά στρατεύματα και να οδηγήσει τους οπαδούς του σε τμήματα προς τον Βορρά απ’ όπου θα μπορούσαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους (Γαλατία, Γερμανία, Βαλκάνια κ.α.). Ήξερε ότι ο στρατός του δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες επί ίσοις όροις και πως όταν η Ρώμη, μετά την αρχική της νωθρότητα και απραξία, αποφάσιζε να αντιδράσει, η αντίδρασή της θα ήταν αστραπιαία και αμείλικτη.

Έτσι βιαζόταν να εξέλθει από τη ρωμαϊκή επικράτεια. Δεν συμμερίζονταν όμως όλοι οι επαναστάτες τις ανησυχίες του Σπάρτακου. Ένα μεγάλο τμήμα 30.000 ανδρών, κυρίως κελτικής και γερμανικής καταγωγής ακολούθησε εντελώς δική του πορεία υπό τον Κρίξο λεηλατώντας μικρές πόλεις και αγροκτήματα της Απουλίας χωρίς να δείχνει διάθεση να απομακρυνθεί από την Ιταλία.

Ο Γέλλιος έσπευσε να τους αντιμετωπίσει σε ανοικτή μάχη κοντά στη σημερινή Foggia και παραδόξως αρχικά ηττήθηκε χάνοντας μάλιστα και το στρατόπεδό του, που έπεσε στα χέρια των αντιπάλων του. «Μεθυσμένοι» από την επιτυχία τους οι πρώην σκλάβοι επιδόθηκαν σε ένα όργιο κάθε είδους απολαύσεων και καταχρήσεων με αποτέλεσμα σύντομα να καταστούν ανίκανοι να πολεμήσουν. Όταν λοιπόν ο Γέλλιος αντεπιτέθηκε, η μάχη μετατράπηκε σύντομα σε σφαγή στην οποία εξοντώθηκαν τα δύο τρίτα των σκλάβων, μεταξύ των οποίων και ο Κρίξος.

Η επιτυχία των Ρωμαίων δεν διήρκεσε πολύ. Θέλοντας να παγιδεύσουν τον κύριο όγκο των εξεγερθέντων, που υπό τον Σπάρτακο βάδιζε προς τη Βόρειο Ιταλία μέσω των Απεννίνων, οι δύο ύπατοι χώρισαν τις δυνάμεις τους, αλλά συνετρίβησαν διαδοχικά. Οι μανιασμένοι επαναστάτες καταδίωξαν ανηλεώς τους ηττημένους Ρωμαίους σκοτώνοντας πολλούς, εκδικούμενοι τον θάνατο του Κρίξου. Ίδια τύχη είχαν και οι Ρωμαίοι αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν αμέσως μετά τη μάχη. Η νικηφόρα πορεία του Σπάρτακου συνεχίστηκε καθώς ο στρατός του εισερχόταν στην εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία.

Ο πραίτορας Μάντιος ηττήθηκε με τη σειρά του και ακολούθως ο τακτικός στρατός (10.000 άνδρες) τού διοικητή της περιοχής Γάιου Κάσσιου Λογγίνου (Gaius Cassius Longinus) διαλύθηκε από την ορμή των φυγάδων κοντά στη Mutina (σημερινή Μόντενα). Για άλλη μια φορά Ρωμαίος διοικητής διέφευγε την τελευταία στιγμή από την οργή των σκλάβων, τους οποίους οι περισσότεροι Ρωμαίοι στρατηγοί θεωρούσαν υποτιμητικό να πολεμήσουν αναζητώντας δόξα από νίκες ενάντια σε ελεύθερους λαούς. Οι πρώην σκλάβοι είχαν πλέον φτάσει στον Πάδο ποταμό και σε λίγο θα εξέρχονταν από τα όρια της ρωμαϊκής εξουσίας.

Τότε συνέβη ένα παράδοξο γεγονός. Υπό την πίεση των οπαδών του που είχαν εθιστεί στη λαφυραγωγία, ο Σπάρτακος δεν διέβη τις Άλπεις όπως ήθελε, αλλά επέστρεψε στην Ιταλία. Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, ένας αριθμός αμάχων κυρίως που ακολουθούσε τον στρατό του Σπάρτακου, πέρασαν τις Άλπεις και επέστρεψαν στις πατρίδες τους (χειμώνας 72-71 π.κ.ε.). Πάντως, οι περισσότεροι επέστρεψαν στην Ιταλία. Οι συνεχείς νίκες τούς οδήγησαν στο να υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους. Επίσης, υπολόγιζαν να περάσουν στην πλούσια Σικελία, η οποία είχε τεράστιο αριθμό σκλάβων και μετρούσε δύο μεγάλες επαναστάσεις σκλάβων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Για το σκοπό αυτό ήρθε σε συνεννόηση με Κίλικες πειρατές.

Αντιμέτωπος με τον Κράσσο: Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν δέος στη Ρώμη. Ο Σπάρτακος κατευθυνόμενος νότια βρισκόταν πολύ κοντά στην Αιώνια Πόλη. Διέλυσε και το σώμα του Κόιντου Άρριου και πλέον η Ρώμη έμοιαζε απροστάτευτη. Αλλά ο ηγέτης των μονομάχων προσπέρασε την πόλη και συνέχισε την πορεία του προς τον νότο. Εν τω μεταξύ, οργισμένη η Σύγκλητος ανακάλεσε τους δύο υπάτους και ανέθεσε την πάταξη της εξέγερσης στον πραίτορα και έμπειρο στρατηγό Μάρκο Λικίνιο Κράσσο (Marcus Licinius Crassus) στον οποίο παραχώρησε αυξημένες εξουσίες. Παράλληλα ανακάλεσε εσπευσμένα τους Πομπήιο (Gnaeus ή Cnaeus Pompeius Magnus) και Λούκουλο από τις εκστρατείες τους στην Ισπανία και στη Μικρά Ασία αντίστοιχα.

Με νέες δυνάμεις (40.000 άνδρες) ο Κράσσος έσπευσε προς την Καμπανία όπου υπολόγιζε ότι θα κατευθυνόταν και ο Σπάρτακος για να διεκπεραιωθεί στη Σικελία. Μήνυσε στον Μόμμιο (διοικητή των υπολειμμάτων του υπατικού στρατού που στρατοπέδευε κοντά στην Ανκόνα) να κινηθεί νότια και όταν οι δύο στρατοί ενώθηκαν ανέθεσε στον υπαρχηγό του πλέον Μόμμιο να επιτηρεί τις κινήσεις των αντιπάλων χωρίς, όμως, να δώσει μάχη. Σκόπευε να παγιδεύσει τους επαναστάτες και να τους αναγκάσει να δώσουν μάχη σε ευνοϊκή για τους Ρωμαίους θέση.

Ο Μόμμιος, ωστόσο, παράκουσε τις εντολές που είχε λάβει με συνέπεια να δεχτεί ταπεινωτική ήττα. Ο Κράσσος όμως δεν απογοητεύτηκε. Αποκατέστησε την πειθαρχεία επιβάλλοντας σκληρές ποινές στους επιζώντες λεγεωνάριους του Μόμμιου και επέμεινε στην καταδίωξη του Σπάρτακου, που βρέθηκε εγκλωβισμένος κοντά στο Ρήγιον (αρχές του 71 π.κ.ε.) καθώς οι πειρατές αφού εισέπραξαν τα ναύλα αθέτησαν τη συμφωνία. Εκεί ο Ρωμαίος στρατηγός έβαλε τους στρατιώτες του να σκάψουν μία τάφρο και να κατασκευάσουν ένα τείχος μήκους 53 χιλιομέτρων. Και πάλι οι επαναστάτες υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου κατάφεραν και ξέφυγαν από την παγίδα. Μέσα σε μια νύχτα γέμισαν με πτώματα, χώμα και ξύλα ένα σημείο της τάφρου και από το πέρασμα αυτό διέφυγαν προς το Βρινδήσιο (σημερινό Mπρίντιζι).

Ωστόσο η έλλειψη συνοχής μεταξύ των επαναστατών οδήγησε εκ νέου σε διάσπαση των δυνάμεών τους. Ένα τμήμα περί τις 12.000 άνδρες υπό την ηγεσία δύο Γαλατών (Γάνικος και Κέστος) αποκόπηκε από το κυρίως σώμα και επιδόθηκε σε λεηλασίες, κατά το παράδειγμα του Κρίξου. Ο Κράσσος εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον τους και μολονότι οι πρώην δούλοι πολέμησαν με τη γνωστή γενναιότητα και αυτοθυσία επιφέροντας μεγάλες απώλειες στους διώκτες τους, εξοντώθηκαν σχεδόν μέχρι ενός. Χαρακτηριστικό της σφοδρότητας της σύγκρουσης είναι η μαρτυρία ότι μόνον δύο από τους νεκρούς σκλάβους έφεραν θανατηφόρα τραύματα στην πλάτη

Στην συνέχεια ο Κράσσος προσπάθησε να εμπλέξει και τον κύριο όγκο των εχθρών του. Οι τελευταίοι υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου κατέφυγαν στα βουνά Πετέλια (σημ. Στρόμπολι) καταδιωκόμενοι από τους διοικητές του Κράσσου Σκρόφα (Gnaeus Tremellius Scrofa) και Ρούφο (Quintus Marcius Rufus). Για άλλη μια φορά ο Θράκας μονομάχος απέδειξε την στρατηγική ιδιοφυΐα του. Στράφηκε απότομα εναντίον των διωκτών με το σύνολο των δυνάμεών του. Οι έκπληκτοι Ρωμαίοι διαλύθηκαν και αποσύρθηκαν ντροπιασμένοι στο στρατόπεδό τους.

Τελική μάχη – Θάνατος του Σπάρτακου: Η τελευταία αυτή επιτυχία των δούλων ήταν μοιραία για την τύχη τους, όπως παρατηρεί ο Πλούταρχος. Τυφλωμένοι από τις διαδοχικές επιτυχίες τους, αγνόησαν ακόμα μία φορά τις υποδείξεις του Σπάρτακου και αποφάσισαν να ξαναπροσπαθήσουν να διεκπεραιωθούν στη Σικελία. Στην περιοχή όμως είχε καταφθάσει ο Λούκουλος, ενώ αναμενόταν και ο Πομπήιος. Παγιδευμένος ακόμη μία φορά ο Σπάρτακος προσπάθησε να έρθει σε κάποια συμφωνία με τον Κράσσο.

Οι σύντροφοί του, όμως, αρνούνταν πλέον να αποφεύγουν τη μάχη. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο υποχρέωσαν με τα ξίφη τον αρχηγό τους να τους οδηγήσει στη μάχη. Από την άλλη ο Ρωμαίος στρατηγός δεν είχε καμιά διάθεση να διαπραγματευτεί με τους σκλάβους. Ακόμη περισσότερο, επιδίωκε να δώσει την τελική μάχη (και φυσικά να νικήσει) χωρίς τη συμβολή του Λούκουλου και του Πομπήιου, ώστε να καρπωθεί μόνον ο ίδιος την επικείμενη νίκη. Παράλληλα, η Σύγκλητος πίεζε για την όσο το δυνατόν ταχύτερη καταστολή της επανάστασης και κατηγορούσε τον Κράσσο για το ότι ο πόλεμος διαρκούσε ήδη πολύ.

Ο θάνατος του Σπάρτακου σε νεότερη απεικόνιση: Η τελική μάχη έγινε στα Βασιλικάτα της Λουκανίας κοντά στις όχθες του ποταμού Σιλάρου (Νότιος Ιταλία) την άνοιξη του 71 π.κ.ε. Υπήρξε πολύωρη και αιματηρή. Οι επαναστάτες (περί τις 35.000 τον αριθμό) πολέμησαν με απίστευτη γενναιότητα κι αυταπάρνηση αλλά τελικά η συνοχή και η πειθαρχία των ρωμαϊκών στρατευμάτων έγειρε την πλάστιγγα υπέρ τους. Ο Σπάρτακος σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να βρει τον Κράσσο στο πεδίο της μάχης. Το σώμα του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.

Οι αιχμάλωτοι δούλοι, περίπου 6.000 τον αριθμό, σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού, ενώ εκτιμάται ότι οι νεκροί στο πεδίο της μάχης ήταν πολύ περισσότεροι. Οι σταυροί με τα αποσυντιθέμενα πτώματα «κοσμούσαν» επί χρόνια την Αππία Οδό, προς παραδειγματισμό. Από την καταστροφή κατάφερε να διαφύγει ένα τμήμα 5.000 δούλων περίπου και κατευθύνθηκε βόρεια, αλλά διαλύθηκε από τον Πομπήιο, που εν τω μεταξύ είχε επιστρέψει στη Ιταλία. Προς μεγάλη απογοήτευση του Κράσσου, οι Ρωμαίοι επεφύλαξαν για αυτόν μόνον κάποιες επευφημίες ενώ η οριστική πάταξη της εξέγερσης χρεώθηκε στον Πομπήιο ο οποίος είχε επιπλέον το δικαίωμα να τελέσει θρίαμβο για τις επιτυχίες του στην Ισπανία.

Συνέπειες και χαρακτήρας της Επανάστασης του Σπάρτακου: Η επανάσταση του Σπάρτακου θεωρείται η μεγαλύτερη επανάσταση δούλων της ρωμαϊκής Ιστορίας. Αν και εν τέλει πνίγηκε στο αίμα, η έκταση που έλαβε και η αναστάτωση που προκάλεσε στην καρδιά, μάλιστα, της ρωμαϊκής επικράτειας, προβλημάτισε τη ρωμαϊκή άρχουσα τάξη που έλαβε κάποια μέτρα για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον. Πιο συγκεκριμένα περιορίστηκε ο αριθμός των δούλων που προέρχονταν από αιχμαλώτους πολέμου και αυξήθηκε ο αριθμός των δούλων που γεννιόντουσαν από δούλους γονείς. Και αυτό, επειδή οι αιχμάλωτοι πολέμου έχοντας εμπειρία ελεύθερης ζωής ήταν πιο απείθαρχοι και επιρρεπείς σε ανταρσίες και στάσεις. Από την άλλη, αποφεύγονταν οι μεγάλες συγκεντρώσεις σκλάβων στην ύπαιθρο.

Επίσης μια έμμεση συνέπεια ήταν μια σχετική έκτοτε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των δούλων. Πολλοί από τους αιχμαλώτους πολέμου, που ήταν μορφωμένοι ή κατείχαν αξιώματα στον τόπο καταγωγής τους, αξιοποιούνταν σε ανάλογα πόστα, κάποιες φορές απελευθερώνονταν και γενικά τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Βέβαια δεν μειώθηκε ο αριθμός των σκλάβων, απλώς βρέθηκαν κάποιοι τρόποι για μία πιο ακίνδυνη (για τους Ρωμαίους) εκμετάλλευσή τους.

Η εξέγερση και οι στόχοι τού Σπάρτακου έχουν αναλυθεί και ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως από ιστορικούς και διανοούμενους. Πολλοί είδαν στην επανάσταση αυτή μια προσπάθεια ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου και τον Σπάρτακο ως έναν κοινωνικό επαναστάτη, κυρίως λόγω της μεγάλης προσχώρησης Ρωμαίων πολιτών των κατώτερων στρωμάτων στην επανάσταση. Πάντως η πορεία της εξέγερσης και οι ενέργειες του Σπάρτακου δεν φαίνεται να υποδηλώνουν κάτι τέτοιο.

Αρχική επιδίωξη ήταν η έξοδος από την ρωμαϊκή επικράτεια και η επιστροφή των επαναστατών στις πατρίδες τους και αργότερα η διεκπεραίωση στη Σικελία, δηλαδή μακριά από την ρωμαϊκή εξουσία. Ουδέποτε διατυπώθηκαν από τον Σπάρτακο κάποια αιτήματα (οποιασδήποτε φύσης) προς την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη, ούτε πάλι φαίνεται κάποια πρόθεση αλλαγής της δεδομένης κοινωνικής κατάστασης και πολύ περισσότερο κατάργησης της δουλείας, από πλευράς των πρώην σκλάβων. Ως εκ τούτου η κρατούσα άποψη σήμερα αντιμετωπίζει την επανάσταση αυτή ως μια προσπάθεια καταπιεσμένων ατόμων να ανακτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο την προσωπική τους ελευθερία.

Η προσωπικότητα του Σπάρτακου – Υστεροφημία: Από το σύνολο σχεδόν των αρχαίων πηγών, ο Σπάρτακος παρουσιάζεται ως ληστής και εγκληματίας, χειρότερος ακόμη και από τον Αννίβα. Εξαίρεση αποτελούν οι Βάρρος (Marcus Terentius Varro) και Πλούταρχος. Ο πρώτος αναφέρει ότι ο Σπάρτακος καταδικάστηκε άδικα να μονομαχεί, ενώ ο δεύτερος σκιαγραφεί μια ιδιαίτερα ευγενική προσωπικότητα για τον Θράκα μονομάχο. Τον χαρακτηρίζει «ελληνικότερο», ανδρείο, πράο, συνετό με υψηλό φρόνημα και περιγράφει πολλά περιστατικά που δικαιολογούν τον ισχυρισμό αυτό.

Βέβαια, η αντιμετώπιση αυτή αποτελούσε στερεότυπο για τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, αφού κάθε μη Ρωμαίος ή μη Έλληνας που επιτύγχανε κάτι σπουδαίο, παρουσιαζόταν ως εξυπνότερος από τους υπόλοιπους βαρβάρους. Αν ληφθεί υπόψιν και η αντιπάθεια του Πλουτάρχου προς τον Κράσσο, οι εκτιμήσεις αυτές τίθενται υπό αμφισβήτηση. Στον Αππιανό ο Σπάρτακος έχει την εικόνα του σκληρού και βάναυσου. Εδώ οι αναφορές σε εκτελέσεις αιχμαλώτων είναι πολλές, όπως για παράδειγμα μετά την νίκη του Σπάρτακου επί των υπάτων Γέλλιου Ποπλικόλα και Λέντουλου Κλαυδιανού οπότε θυσιάστηκαν 300 Ρωμαίοι αιχμάλωτοι προς τιμήν του νεκρού Κρίξου.

Επίσης πριν την τελική μάχη εναντίον του Κράσσου, ο Σπάρτακος σταύρωσε έναν αιχμάλωτο ώστε να δουν οι σύντροφοί του τη μοίρα που τους περίμενε σε περίπτωση ήττας.[30] Γενικά για την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη η μορφή του Σπάρτακου συνδέθηκε και παρομοιάστηκε με τις χειρότερες συμφορές σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε το όνομα του Θράκα επαναστάτη να μετατραπεί σε ύβρη. «Σπάρτακο» αποκάλεσε ο Μάρκος Αντώνιος τον νεαρό Οκταβιανό για να στρέψει εναντίον του του μεγαλοϊδιοκτήτες δούλων, ενώ με τον ίδιο χαρακτηρισμό ο Κικέρων καταφερόταν εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων.

Πάντως στους αρχαίους συγγραφείς υπάρχουν και αναφορές που έρχονται σε αντίθεση με την γενικά αρνητική εικόνα του ηγέτη των μονομάχων. Ο Αππιανός εξηγεί την αθρόα προσχώρηση ετερόκλητων στοιχείων στις τάξεις των πρώην σκλάβων ως συνέπεια της ισοκατανομής των λαφύρων μεταξύ των επαναστατών. Σύμφωνα με τον Γάιο Κρίσπο Σαλλούστιο, ο Σπάρτακος ήταν αντίθετος προς την κακοποίηση των αιχμαλώτων, καθώς και με κάθε καταστροφή κατοικημένης περιοχής.

Επίσης από τις περιγραφές, φαίνεται ότι ο Σπάρτακος διέθετε αξιοσημείωτη στρατηγική αντίληψη και ευφυΐα. Κατανίκησε επανειλημμένως και με διάφορα τεχνάσματα όσους στρατούς, υπό διάφορους διοικητές, έστειλε εναντίον του η Σύγκλητος. Ακόμη και για τον έμπειρο Κράσσο η πάταξη της επανάστασης δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Καθώς φαίνεται όμως, κυρίως από τις περιγραφές του Πλουτάρχου, δεν ασκούσε ισχυρό έλεγχο επί των συντρόφων του με αποτέλεσμα την τελική ήττα. Αν αληθεύουν οι προαναφερθείσες περιγραφές, τότε η αξία του ως στρατηγού ενδεχομένως να είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι στρατιωτικές και διοικητικές αρετές του αποδίδονται από άλλες πηγές στην υπηρεσία του στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού.

Η αρνητική εικόνα του Σπάρτακου παρέμεινε απαράλλαχτη καθ’ όλο τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Μόνον από τον 18ο αιώνα κι έπειτα άλλαξε αυτή η οπτική. Συγκεκριμένα το 1760 ο Γάλλος Bernard-Joseph Saurin, βασιζόμενος στην ιστορία του Πλουτάρχου παρουσιάζει τον Σπάρτακο στην ομώνυμη τραγωδία του ως ευγενή ήρωα. Το έργο αυτό αποτέλεσε την απαρχή στην αλλαγή της αντιμετώπισης του Σπάρτακου και της επανάστασής του.

Έτσι η μορφή του Σπάρτακου πέρασε στον θρύλο και ενέπνευσε πολλά κινήματα, οργανώσεις και καλλιτέχνες κατά τους νεότερους χρόνους. Ενδεικτικά αναφέρονται οι αριστεροί Σπαρτακιστές της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που δραστηριοποιήθηκαν έντονα κατά τη Γερμανική Επανάσταση του 1918. Γενικά, ο Σπάρτακος έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από αριστερού πολιτικού προσανατολισμού οργανώσεις, κόμματα, καθεστώτα, λόγιους κλπ. Το όνομα «Σπάρτακος» το ιδιοποιήθηκαν οι Ιλουμινάτοι.

Μια ζωή ταινία: Γνωστή είναι η επική χολλιγουντιανή ταινία Σπάρτακος (1960) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τον Κερκ Ντάγκλας στην παραγωγή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία αποτελεί μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου ιστορικού μυθιστορήματος του Αμερικανού συγγραφέα Χάουαρντ Φαστ. Μια εκπληκτική σειρά που συστήνω ανεπιφύλακτα είναι και η Spartacus (TV Series 2010-2012) του Steven S. DeKnight, που ήδη βρίσκεται στην 3η σεζόν και σε μεταφέρει με ρεαλισμό στην επανάσταση του Σπάρτακου και των συντρόφων του.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΤΑΙΝΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ» !!! ΤΡΕΙΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΨΥΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ … ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μπορεί οι υπόλοιποι "κοινοί θνητοί" να πιστεύουμε, πως ο θάνατος είναι η μόνη μη αναστρέψιμη κατάσταση στη ζωή του ανθρώπου, όμως 3 ακαδημαϊκοί του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, θέλουν να μας διαψεύσουν.

Με ποιον τρόπο; Πληρώνοντας αδρά για να καταψυχθούν, με τη βοήθεια της κρυογενετικής και να ξαναζωντανέψουν στο μέλλον.

Ο Νικ Μπόστρομ, καθηγητής φιλοσοφίας στο Future of Humanity Institute (FHI) και ο συνάδελφός του Άντερς Σάντμπεργκ συμφώνησαν να πληρώσουν περίπου 60.000 ευρώ για να καταψυχθούν τα κεφάλια τους μετά το θάνατό τους. Αντίθετα, ο Στιούαρτ Άρμστρονγκ επέλεξε να καταψυχθεί ολόκληρο το σώμα του.

Να σημειωθεί, ότι τεχνικά είναι πολύ πιο δύσκολο να διατηρηθεί ολόκληρο το σώμα και γι' αυτό το κόστος, μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και τα 150.000 Ευρώ.

Όταν κριθεί ότι οι τρεις ερευνητές βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ζωής τους, μία ομάδα κρυοσυντήρησης θα περιμένει από τον αρμόδιο γιατρό να τους ανακηρύξει νεκρούς. Τότε, ένα μηχάνημα, θα συνεχίσει να διατηρεί την κυκλοφορία του αίματος, όσο το σώμα θα ψύχεται και θα εγχέονται στο αίμα συντηρητικά και ειδικά αντιψυκτικά για την προστασία των ιστών.

Στην περίπτωση που καταψύχεται μόνο το κεφάλι, τότε αυτό αποκόβεται από το υπόλοιπο σώμα, πριν τη χρήση αέριου αζώτου, που θα ρίξει τη θερμοκρασία στους -124ο Κελσίου. Ο ασθενής καταψύχεται στους -196ο Κελσίου και κατόπιν τοποθετείται σε μία ειδική δεξαμενή υγρού αζώτου, στις εγκαταστάσεις της κρυογονικής συντήρησης, που διατηρείται μέχρι η τεχνολογία να προοδεύσει τόσο, ώστε να μπορέσει να τον επαναφέρει στη ζωή.

Όπως δήλωσε ο Σάντμπεργκ στη Sunday Times, η ζωή με ένα σκέτο κεφάλι θα είναι πολύ περιορισμένη, αλλά ελπίζει πως η τεχνολογία θα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που θα μπορεί να κατεβάσει και να αποθηκεύσει σε έναν υπολογιστή την προσωπικότητα και τις αναμνήσεις του.

Ο Μπόστρομ και ο Σάντμπεργκ θα καταψυχθούν στην Αριζόνα, στις εγκαταστάσεις του Alcor Life Extension Foundation, που απαριθμεί ήδη 974 μέλη, 117 καταψυγμένους ασθενείς (εκ των οποίων οι 77 έχουν καταψύξει μόνο τα κεφάλια τους) και 33 κατεψυγμένα κατοικίδια. Ο Άρμστρονγκ, που σε πολύ λίγο καιρό θα γίνει για πρώτη φορά πατέρας, επέλεξε το Cryonics Institute στο Μίσιγκαν, ενώ σχεδιάζει να συμπεριλάβει στο συμβόλαιο και το αγέννητο παιδί του.

ΠΗΓΗ

Τεχνοκράτης πολιτικός ή φιλόσοφος πολιτικός;

Ο Nicholas D. Kristoff σε άρθρο  στο blog του στους New York Times αναφέρεται στην ασχήμια της λιτότητας στην Αθήνα. Κάνει λόγο για τη δύσκολη σημερινή κατάσταση στην Αθήνα, όπου λόγω της κρίσης το κράτος φαίνεται να έχει παραλύσει. Αναφέρει ότι συνάντησε έναν άστεγο στην Ελληνική πρωτεύουσα, ο οποίος μιλούσε άπταιστα αγγλικά. Έπειτα από σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και υπηρεσία στον τουρισμό, βρέθηκε στον δρόμο, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες. Και καταλήγει ότι η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται έναν Περικλή.
Όχι, δεν χρειάζεται έναν ακόμη τεχνοκράτη, έναν οικονομολόγο. Αυτοί απέτυχαν παταγωδώς για τον ελληνικό λαό! Όσα μνημόνια κι αν ψηφίσουν, όσα PSI κι αν εισάγουν, θα ανοίξουν ακόμη μερικές τρύπες στην άπατη ελληνική οικονομία, θα ρίξουν μερικές ακόμη μαχαιριές στο σώμα του ελληνικού λαού, που αιμορραγεί ακατάσχετα.
Αυτές τις μέρες πανηγυρίζουν οι δολοφόνοι του Ελληνικού λαού για την επιτυχία του PSI!!! Πανηγυρίζουν οι ανθρωποφάγοι της συγκυβέρνησης του μεγάλου τεχνοκράτη Παπαδήμου και ακονίζουν τα χατζάρια για τη μεγάλη σφαγή του Ιουνίου. Για τα νεότερα μέτρα πάνω σε τούτα τα νέα μέτρα που θα μετατρέψουν την πατρίδα μας σε ένα απέραντο μαυσωλείο χαμένων ελπίδων, σε ένα Άουσβιτς των εργαζομένων τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, των συνταξιούχων και των επαγγελματιών. Πότε μπήκαν τα θεμέλια για τη δημιουργία αυτού του Αρμαγεδδώνα; Όταν ο τεχνοκράτης Σημίτης με σύμβουλο τον άλλο καθηγητή τεχνοκράτη Παπαδήμο, μαγείρεψαν τα

ΕΛΛΗΝΕΣ: Ο 2ος ΠΙΟ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!

                                  
Μας σκοτώνουν με μαθηματική ακρίβεια
Ανησυχητικά στοιχεία για την ψυχολογία των Ελλήνων σε νέα έρευνα της Nielsen. Ανασφάλεια λόγω αύξησης της ανεργίας και κακής πορείας της οικονομίας. Το 75% μένει σπίτι... λόγω κρίσης.
Ιδιαίτερα απαισιόδοξοι και ανήσυχοι για την εργασιακή τους ασφάλεια, καθώς και για τη γενικότερη κατάσταση της οικονομίας, παραμένουν οι Έλληνες, παρά την ανάκαμψη του δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης στην Ελλάδα, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013.
Αυτό προέκυψε από τα στοιχεία της τελευταίας έρευνας Καταναλωτικής Εμπιστοσύνης της Nielsen, σύμφωνα με την οποία ο παγκόσμιος δείκτης αυξήθηκε οριακά, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013, κατά 2 μονάδες, φτάνοντας στις 93.
Όσον αφορά στη χώρα μας, η Ελλάδα πλέον αποτελεί τη δεύτερη πιο απαισιόδοξη χώρα του πλανήτη, μετά την Πορτογαλία, καθώς ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης αυξήθηκε κατά 5 μονάδες, σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, φτάνοντας τις 40 μονάδες.
Ωστόσο, εννέα στους δέκα καταναλωτές εξακολουθούν να πιστεύουν πως η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, ενώ οκτώ στους δέκα πιστεύουν πως η κρίση θα παραταθεί και την επόμενη χρονιά. Μεγαλύτερες ανησυχίες των Ελλήνων παραμένουν η εργασιακή ασφάλεια (39%) και η γενικότερη κατάσταση της οικονομίας (37%), ωστόσο τα ποσοστά αυτά είναι μειωμένα, σε σχέση με το προηγούμενο εξάμηνο, κατά 5 και 1 ποσοστιαίες μονάδες, αντίστοιχα.
Στην ερώτηση σχετικά με το πού διαθέτουν τα χρήματα, που τους περισσεύουν, μετά την κάλυψη των βασικών τους αναγκών, το 35% των Ελλήνων δηλώνει, ότι τα ξοδεύει στην κάλυψη δανείων, πιστωτικών καρτών και γενικότερα χρεών, ενώ συνεχίζει να υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό της τάξης του 35%, που δηλώνει, ότι δεν του περισσεύουν καθόλου χρήματα.
Μένουμε σπίτι
Επιπλέον, οι αγοραστικές συνήθειες συνεχίζουν να μεταβάλλονται για έναν ακόμη τρίμηνο, με τους Έλληνες να δηλώνουν ότι, προκειμένου να μειώσουν τις δαπάνες τους, έχουν περιορίσει την διασκέδαση εκτός του σπιτιού (75%), ενώ έχουν επιλέξει να χρησιμοποιούν πιο φθηνά καταναλωτικά προϊόντα (72%), ποσοστό, το οποίο αυξήθηκε κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο.
Ενδιαφέρον, τέλος, παρουσιάζει η δήλωση των ερωτηθέντων ότι ακόμη κι όταν οι οικονομικές συνθήκες βελτιωθούν, θα εξακολουθήσουν να καταναλώνουν φθηνότερα καταναλωτικά προϊόντα σε ποσοστό 42%, ενώ, όσον αφορά στη διασκέδαση εκτός του σπιτιού, το ποσοστό αυτό περιορίζεται στο 30%.
Σημειώνεται δε, ότι στο δείκτη της παγκόσμιας καταναλωτικής εμπιστοσύνης της Nielsen, οι 100 μονάδες αποτελούν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Με βάση τις τελευταίες μετρήσεις, ο παγκόσμιος δείκτης αυξήθηκε στο 55% των αγορών, που μετρώνται από τη Nielsen, σε σχέση με το 33% της προηγουμένης μέτρησης, το τελευταίο τρίμηνο του 2012.
Η πιο αισιόδοξη γεωγραφική περιοχή του πλανήτη είναι, για άλλη μία φορά, εκείνη της Ασίας/ Ειρηνικού, ξεπερνώντας οριακά τις 100 μονάδες. Στον αντίποδα, βρίσκεται η Ευρώπη, που συνεχίζει να είναι η πιο απαισιόδοξη ήπειρος του πλανήτη, με την καταναλωτική εμπιστοσύνη να παραμένει σταθερή στις 71 μονάδες.
Στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης μειώθηκε στις 20 από τις 29 ευρωπαϊκές αγορές. Αντίθετη τάση, ωστόσο, παρατηρείται το πρώτο τρίμηνο του 2013, καθώς, ο δείκτης αυξήθηκε στις 18 από τις 29 αγορές, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
«Φαίνεται, ότι ο φόβος για την εξάπλωση της κρίσης χρέους, πέραν των χωρών της νότιας Ευρώπης, αμβλύνθηκε, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013. Παρ' όλα αυτά, το δυσχερές εργασιακό περιβάλλον στις οικονομίες υπό κρίση, όπως είναι η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, καθώς και η πρόσφατη οικονομική κρίση στην Κύπρο, είναι επιπλέον ενδείξεις της εύθραυστης κατάστασης της ευρωπαϊκής οικονομίας, οι οποίες συνεχίζουν να εμποδίζουν την πλήρη ανάκαμψη της περιφέρειας», δήλωσε η Ματίνα Μπάδα, πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της Nielsen Ελλάδας.
newsupgr.wordpress.com

ΠΗΓΗ

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ!!! Αυτά είναι τα 10 πιο ανεξήγητα φαινόμενα!!!

10. Βόμβος του Τάος

Ορισμένοι κάτοικοι και επισκέπτες της μικρής πόλης Τάος στο Νέο Μεξικό, αναφέρουν εδώ και χρόνια έναν ενοχλητικό και μυστηριώδη, χαμηλής συχνότητας, βόμβο στον αέρα της ερήμου.

Για έναν περίεργο λόγο, μόνο το 2% των κατοίκων της περιοχής έχει αναφέρει ότι ακούει τον ήχο αυτό. Κάποιοι πιστεύουν ότι αποτελεί απλά ένα ασυνήθιστο ακουστικό φαινόμενο, άλλοι υποψιάζονται μαζική υστερία ή εμπλέκουν απειλητικές συνομωσιολογικές ιστορίες.

Είτε όμως είναι όντως κάποιος υπαρκτός βόμβος, είτε αποτελεί κάποιο ψυχολογικό, φυσικό ή υπερφυσικό φαινόμενο, κανένας μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει την προέλευσή του.

9. Μεγαλοπόδαρος

Εδώ και κάποιες δεκαετίες, υπάρχουν αναφορές σε ολόκληρη την Αμερική για μεγάλα, τριχωτά τέρατα, που μοιάζουν με ανθρώπους και ονομάζονται μεγαλοπόδαροι.

Παρά τον μεγάλο αριθμό μεγαλοπόδαρων που θα πρέπει να υπάρχει λογικά ώστε να αναπαράγονται, δεν έχει βρεθεί πότε το σώμα κάποιου. Κανένας κυνηγός δεν έχει καταφέρει να σκοτώσει μεγαλοπόδαρο, κανένα αυτοκίνητο δεν τους έχει χτυπήσει, και κανείς δεν έχει πεθάνει από φυσικά αίτια.

Λόγω έλλειψης, λοιπόν, απτών αποδεικτικών στοιχείων, όπως δόντια ή οστά, όλα στηρίζονται σε προσωπικές μαρτυρίες και ορισμένες αμφιλεγόμενες φωτογραφίες και βίντεο.

Δεδομένου ότι είναι αδύνατον να αποδείξεις κάτι που -θεωρητικά έστω- δεν υφίσταται, η επιστήμη δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδείξει πως υπάρχουν πλάσματα, όπως οι μεγαλοπόδαροι και το τέρας του Λοχ Νες, εντούτοις είναι πιθανόν αυτά τα μυστηριώδη τέρατα να κρύβονται από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων.

8. Διαίσθηση
Είτε την αποκαλέσουμε ένστικτο, είτε έκτη αίσθηση, είτε κάτι άλλο, όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή τη διαίσθηση. Φυσικά, το ένστικτό μας κάποιες φορές κάνει λάθος, αλλά εκείνη τη στιγμή που το νιώθουμε μοιάζει πιο σωστό από ποτέ.

Κατασκευάζουν γιγάντιο τηλεσκόπιο για τον εντοπισμό εξωγήινων

Γιγάντιο τηλεσκόπιο με διάμετρο κατόπτρου που φτάνει τα 76 μέτρα προσπαθούν να κατασκευάσουν επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο με στόχο τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής μέσω της θερμότητας.

Το τηλεσκόπιο, που αναμένεται να κοστίσει ένα δις. δολάρια, θα ονομαστεί «Κολοσσός» και εκτιμάται ότι θα καταφέρει να εντοπίσει εξωγήινες πόλεις σε πλανήτες μέχρι και 70 έτη φωτός μακριά από τη Γη ανιχνεύοντας την υπέρυθρη ακτινοβολία τους.

Μέχρι στιγμής το πρότζεκτ, που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί εντός πενταετίας, δεν έχει πάρει το «πράσινο φως», ωστόσο το γιγάντιο τηλεσκόπιο θα μπορούσε να αναπτυχθεί στην Μπάχα Καλιφόρνια, κοντά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Μεξικό, το οποίο συμμετέχει στο πρόγραμμα.

Αν κατασκευαστεί, το κολοσσιαίο τηλεσκόπιο θα είναι ένας παθητικός δέκτης για την εξερεύνηση του διαστήματος που δεν θα προδίδει τη θέση της Γης.

Παρά τις δεκαετίες ερευνών και αναζητήσεων, οι αστρονόμοι δεν έχουν εντοπίσει μέχρι σήμερα ακλόνητα στοιχεία για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής.
econews

Πάπυρος 1.200 ετών εξιστορεί τη Σταύρωση του Ιησού με πολύ διαφορετικό τρόπο

Ενας ξεχασμένος πάπυρος ηλικίας 1.200 ετών εξιστορεί τη σταύρωση του Ιησού με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την Daily Mail, στις γραμμές του αρχαίου παπύρου, ο άνθρωπος που έγραψε το κείμενο υποστηρίζει πως ο Ιησούς είχε τη δυνατότητα να αλλάζει μορφή και περιγράφει πως το βράδυ που συνελήφθη από τους Ρωμαίους, δειπνούσε όχι με τους μαθητές του, αλλά με τον άνθρωπο που τον είχε καταδικάσει, τον Πόντιο Πιλάτο, ο οποίος προσφέρθηκε να θυσιάσει τον δικό του γιο στη θέση του Ιησού.
Η μετάφραση του κειμένου αποκαλύπτεται στη δημοσιότητα για πρώτη φορά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του καθηγητή Ιστορίας Roelof van den Broek, του πανεπιστημίου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία.
Η περιγραφή της προδοσίας από τον Ιούδα αποδίδει στον Ιησού μοναδικές ικανότητες. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως ο μαθητής του που τον πρόδωσε τον φίλησε όχι σε μια πράξη ενοχής ή συγχώρεσης αλλά για να αποκαλύψει στους Ρωμαίους στρατιώτες ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Ιησούς καθώς συνεχώς άλλαζε μορφή.
«Οι Εβραίοι είπαν στον Ιούδα. Πώς θα τον συλλάβουμε αφού μπορεί και αλλάζει συνέχεια τη μορφή του; Κάποιος φορές είναι κοκκινωπός, κάποιες λευκός, κάποιες μελαχρινός, κάποιες φορές είναι νέος και άλλες ηλικιωμένος...»
Η δυνατότητα του να αλλάζει μορφή δεν είναι η μόνη ανεξήγητη ικανότητα του Ιησού σύμφωνα με το αρχαίο χειρόγραφο. Στο κείμενο ο συγγραφέας υποστηρίζει πως τη νύχτα πριν από τη σταύρωση, ο Ιησούς δείπνησε μαζί με τον Πόντιο Πιλάτο, με τον δικαστή να προσφέρει μάλιστα να θυσιάσει το γιο του για να πάρει τη θέση του Μεσσία στο Σταυρό, μια πρόταση που ο Χριστός θα την αρνηθεί εξηγώντας στον Πιλάτο πως αν ήθελε θα μπορούσε να ξεφύγει από τη μοίρα και το θάνατό του.
«Ο Πιλάτος κοίταξε τον Ιησού και ξαφνικά εξαφανίστηκε από μπροστά του. Δεν μπορούσε να τον δει για πολύ ώρα...»
Το χειρόγραφο ηλικίας 1.200 ετών έχει γραφτεί σύμφωνα με τους ερευνητές από έναν μοναχό του μοναστηρίου του Αγίου Μιχαήλ στην έρημο του Καΐρου. Το έγγραφο ανακαλύφθηκε το 1910 και το αγόρασε η JP Morgan, για ένα διάστημα φυλάχθηκε στη Βιβλιοθήκη της JP Morgan η οποία στη συνέχεια έδωσε όλες τις συλλογές της στο μουσείο της Νέας Υόρκης.



ΠΗΓΗ

«Ο κόσμος πρέπει να ρομαντικοποιηθεί».

Αν θεωρήσουμε το Ρομαντισμό ως το κίνημα που γέννησε όλα τα πρωτοπόρα κινήματα της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, καθώς καθένα από αυτά εμπνέεται από το φιλοσοφικό και βιοθεωρητικό σύστημα των ρομαντικών αξιών και στηρίζει τη σχέση του με τη ζωή σ΄αυτές, καλό είναι να μελετήσουμε ξανά την ανάλυση του Στέφανου Ροζάνη για τη φύση και τις προεκτάσεις του ρομαντισμού ως «μιας αναιρετικής και ανατρεπτικής κοσμοαντίληψης»  , όπως μας προτρέπει η Χριστίνα Σγουρομύτη, με το άρθρο της στην «Αυγή»:

«…από τον Baudelaire έως τους μοντερνιστές, η τέχνη συναντάει τους απόκληρους των αυλικών γιορτών, τους περιφερόμενους σαλτιμπάγκους, προβαίνει στο ξήλωμα κάθε ίχνους σοβαροφάνειας, επισημότητας και κομφορμισμού, με άλλα λόγια, επιτίθεται σε κάθε τί αστικό. Όμως, το πρωτοπόρο κίνημα αναβίωσης των τελετουργικών και των οραματισμών του μεσαίωνα, υπήρξε ο ρομαντισμός.

Ο Στέφανος Ροζάνης, στο παραδειγματικό του δοκίμιο για τον ρομαντισμό (Η Ρομαντική εξέγερση, Ύψιλον, Αθήνα 1987), παραθέτει από τον Wellek τα τρία θεμελιώδη κριτήρια που συγκροτούν την πρακτική του: φαντασία (στη θεώρηση της ποίησης), φύση (στη θεώρηση του κόσμου), σύμβολο και μύθος (στη θεώρηση του ποιητικού ύφους). Και τα τρία αυτά κριτήρια απορρέουν εμφανώς, όπως διατυπώνει ο συγγραφέας, από τις γενικότερες κατηγορίες του «υποκειμενισμού, του μεσαιωνισμού και της λαϊκής παράδοσης». Με μια ρητορεία που επανακάμπτει σήμερα, «η ερμηνευτική αυτής της παράδοσης δεν αντιπροσώπευε μόνον την αντίδραση του Ρομαντισμού στα σχήματα του ορθολογισμού και της μηχανοκρατίας του 18ου αι., αλλά συγχρόνως εντόπιζε τις φυσικές

Κρούγκμαν: «Εξ αρχής μη ρεαλιστικό το σχέδιο της τρόικας για την Ελλάδα»

Θέση στο ζήτημα της «λανθασμένης» συνταγής της τρόικας για το ελληνικό πρόβλημα πήρε ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν ο οποίος θεωρεί ότι το όλο σχέδιο για τη διάσωση της χώρας μας ήταν «εξ αρχής μη ρεαλιστικό». Ο ίδιος υποστήριξε ότι η διαγραφή του ελληνικού χρέους έπρεπε να γίνει από την αρχή και υπογράμμισε ότι τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα οδήγησαν σε «καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες», μεγαλύτερες από αυτές που θα είχε, όπως εκτίμησε, μία πιθανή έξοδος από το ευρώ.

Σε άρθρο του στo blog του στους ΝΥ Times με τίτλο «Ελληνικές Τύψεις», ο νομπελίστας οικονομολόγος έγραψε: «Σε μία πρώτη ανάγνωση στην έκθεση του ΔΝΤ επισημαίνονται δύο βασικά λάθη: ότι το Ταμείο απέτυχε να παραδεχθεί εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποπληρώσει πλήρως το χρέος της, και ότι υποεκτίμησε σημαντικά τις καταστροφικές επιπτώσεις της λιτότητας στην οικονομία».

«Και τα δύο λάθη ήταν, αν μπορώ να τα πω έτσι, προφανή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο», τόνισε ο Κρούγκμαν. «Ηταν ξεκάθαρο ότι το σχέδιο της τρόικας δεν ήταν ρεαλιστικό. Ολοι εμείς οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι προειδοποιούσαμε φωναχτά ότι οι πολλαπλασιαστές, οι οποίοι έχουν υπολογιστεί σε κανονικές περιόδους, ήταν σε μεγάλο βαθμό απροσανατολιστικοί υπό τις παρούσες συνθήκες κρίσης».

«Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι το ΔΝΤ είναι το καλύτερο από τα υπόλοιπα μέλη της Τρόικας και ειδικά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία «μάσησε» το παραμύθι του επεκτατισμού της λιτότητας» προσέθεσε.

«Τί θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά; Στην έκθεση του ΔΝΤ, αναγνωρίζεται μεν λίγο πολύ ότι τα δεινά (της Ελλάδας) θα ήταν λιγότερα σε περίπτωση μερικής διαγραφής του χρέους από την αρχή, αλλά απορρίπτεται η ιδέα μιας πιο σταδιακής προσαρμογής, με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε τότε διαθέσιμη χρηματοδότηση».

«Αν όμως μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο που η τρόικα θα ήταν πρόθυμη να παραδεχθεί το 2010 ότι πρέπει να γίνει μερική διαγραφή του χρέους, γιατί να μην φανταστούμε επίσης και μία ΕΚΤ η οποία θα ήταν πρόθυμη να διασφαλίσει το δημόσιο χρέος, όπως άρχισε να κάνει χρόνια αργότερα; Θεωρώ ότι μπορούμε να οραματιστούμε ένα ελληνικό πρόγραμμα που θα ξεκινούσε με διαγραφή χρέους, προβλέποντας την επιβολή δυσάρεστων μεν, αλλά όχι εξοντωτικών μέτρων λιτότητας, με αντάλλαγμα την παροχή δανείων από την ΕΚΤ , μέσω του οποίου η Ελλάδα θα επέστρεφε στις αγορές το 2012».

«Εντάξει, από πολιτικής σκοπιάς, ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο», παραδέχεται ο αμερικανός οικονομολόγος, προσθέτοντας ότι «ακόμα και αν συνέβαινε, το τίμημα θα ήταν ενδεχομένως καταστροφικό από κοινωνικής απόψεως». «Στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν άξιζε να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Η Grexit θα ήταν αποκρουστική- και εξακολουθεί να είναι, αν τελικώς συμβεί. (Είναι όμως έτσι) Σε σχέση με ό,τι έχει ήδη λάβει χώρα (στην Ελλάδα);», αναρωτήθηκε ο Κρούγκμαν υπογραμμίζοντας για άλλη μία φορά, το τεράστιο κοινωνικό κόστος της διάσωσης για τη χώρα και τους πολίτες της.

ta nea.gr

Ντράζεν Πέτροβιτς (22 Οκτωβρίου 1964 - 7 Ιουνίου 1993)

Τον αποκαλούσαν "γιο του διαβόλου", αλλά ο Θεός τον επέλεξε να τον πάρει κοντά του πολύ νωρίς... Μόλις στα 29 του χρόνια. Ήταν 7 Ιουνίου 1993 όταν μία νταλίκα σε αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας έκοβε άδοξα το νήμα της ζωής του Ντράζεν Πέτροβιτς.

Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1964 στο Σίμπενικ της Κροατίας και στα 15 του χρόνια υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα μπάσκετ της γενέτειράς του. Το τεράστιο ταλέντο του δεν άργησε να γίνει αισθητό (έπαιξε σε δύο διαδοχικούς τελικούς του Κυπέλλου Κόρατς το 1982 και 1983) και τέσσερα χρόνια αργότερα μετακόμισε στη μεγάλη ομάδα της Τσιμπόνα.

Το 1985 αναδείχθηκε Πρωταθλητής και Κυπελλούχος Γιουγκοσλαβίας και την ίδια χρονιά κατέκτησε και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, επιτυχία που επανέλαβε η Τσιμπόνα και την επόμενη σεζόν με νέο "τρεμπλ". Το 1987 οδήγησε την Τσιμπόνα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μετέπειτα Saporta, και έναν χρόνο αργότερα πήρε μετεγγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το νταμπλ στην Ισπανία τη σεζόν 1988-89 συνοδεύτηκε και από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων σε εκείνο τον αξέχαστο τελικό με τη Σναϊντέρο Καζέρτα (του Οσκαρ Σμιντ) που έληξε 117-113!

Μία σεζόν στη Ρεάλ ήταν αρκετή ώστε να του δώσει το εισιτήριο για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φόρεσε για δύο χρόνια τη φανέλα των Πόρτλαντ Μπλέιζερς, στο πλευρό του σπουδαίου Κλάιντ Ντρέξλερ και άλλα δύο χρόνια εκείνη των Νιου Τζέρσεϊ Νετς. Στα 4 χρόνια καριέρας στο ΝΒΑ πέτυχε 4.461 πόντους, μοίρασε 701 ασίστ και μάζεψε 669 ριμπάουντ.

Με τις Εθνικές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας και της Κροατίας έζησε εξίσου μεγάλες στιγμές. Κατέκτησε τρία ολυμπιακά μετάλλια (1984 Λος Αντζελες - χάλκινο, 1988 Σεούλ - αργυρό, 1992 Βαρκελώνη - αργυρό), δύο σε παγκόσμια πρωταθλήματα (1986 Ισπανία - χάλκινο, 1990 Αργεντινή - Χρυσό) και δύο σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1987 Ελλάδα - χάλκινο, 1989 Γιουγκοσλαβία - χρυσό).

Το καλοκαίρι του 1993, έχοντας κάνει την καλύτερή του σεζόν με τους Νετς, ο Πέτροβιτς ταξίδεψε στην Πολωνία όπου η Κροατία αγωνιζόταν στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 1993. Η πορεία του σε συλλογικό επίπεδο θα συνεχιζόταν στην Ελλάδα αφού ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Παύλος Γιαννακόπουλος είχε έρθει σε προφορική συμφωνία μαζί μου. Όμως, το τροχαίο δυστύχημα που συνέβη στον βρεγμένο αυτοκινητόδρομο, Autobahn 9 της Βαυαρίας έδωσε δραματικό και πρόωρο φινάλε στη ζωή του.

  

                          





ΠΗΓΗ

Νέος χρονικός μανδύας εξαφανίζει τα γεγονότα

Ένας νέος μανδύας αορατότητας, που δημιούργησαν Αμερικανοί ερευνητές, δεν κρύβει αντικείμενα στον χώρο, αλλά κρύβει γεγονότα στον χρόνο, κάνοντας διαδοχικές «χρονικές τρύπες» στη ροή του φωτός που μεταδίδεται μέσω μιας οπτικής ίνας.

Οι επιστήμονες κατάφεραν να κρύψουν σχεδόν τα μισά δεδομένα (ποσοστό 46%) που μετέφερε το φως και ευελπιστούν ότι στο μέλλον θα βελτιώσουν κι άλλο την αποτελεσματικότητα της τεχνικής τους, η οποία στην ουσία «σβήνει» τα γεγονότα από την ιστορία, σαν να μην συνέβηκαν ποτέ. Μεταξύ άλλων δυνητικών πρακτικών εφαρμογών, ο μανδύας θα μπορούσε μελλοντικά να κάνει πολύ πιο ασφαλείς τις οπτικές τηλεπικοινωνίες και το διαδίκτυο, «εξαφανίζοντας» τα μεταφερόμενα δεδομένα και κάνοντας έτσι δύσκολη τη ζωή σε όσους θα ήθελαν να κρυφακούσουν και να υποκλέψουν στοιχεία.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Πέρντιου της Ιντιάνα, με επικεφαλής τον καθηγητή της σχολής ηλεκτρολόγων μηχανικών και μηχανικών υπολογιστών Άντριου Γουάινερ και τον βοηθό του Τζόζεφ Λούκενς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το BBC και το «New Scientist», διευκρίνισαν ότι «χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά να γίνει, εωσότου η εν λόγω μέθοδος βρει πρακτική εφαρμογή, όμως χρησιμοποιεί τεχνολογία που μπορεί να ενσωματωθεί ομαλά στην υπάρχουσα υποδομή τηλεπικοινωνιών».

Ο πρώτος που πρότεινε να δημιουργηθεί ένας χρονικός μανδύας, ήταν το 2010 ο φυσικός Μάρτιν Μακ Κολ του Imperial College του Λονδίνου. Πέρυσι, ερευνητές του πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον φυσικό Αλεξάντερ Γκαέτα, ανακοίνωσαν τον πρώτο χρονικό μανδύα στον κόσμο, όμως ήταν πολύ μικρότερων δυνατοτήτων σε σχέση με τον νέο μανδύα αορατότητας. Επίσης ο προηγούμενος χρονικός μανδύας απαιτούσε ένα πολύπλοκο λέιζερ, ενώ η νέα τεχνική χρησιμοποιεί κοινά εξαρτήματα που χρησιμοποιούνται στις εμπορικές οπτικές τηλεπικοινωνίες.

Η νέα τεχνολογία βασίζεται στη «χειραγώγηση» του χρονισμού των παλμών του φωτός, με δεδομένο ότι το φως -που είναι ταυτόχρονα κύμα και σωματίδιο- διαδίδεται σαν τα κύματα της θάλασσας. Αν τη στιγμή που ένα κύμα ανεβαίνει, ένα άλλο κατεβαίνει και όταν συναντηθούν, αυτή η συμβολή οδηγεί στην αλληλοεξουδετέρωσή τους.

Χρησιμοποιώντας κάτι ανάλογο με το φως, οι Αμερικανοί επιστήμονες πέτυχαν να δημιουργήσουν «τρύπες» του φωτός, εξαφανίζοντας μέσα σε αυτές τα δεδομένα που μεταφέρει το φως μέσω των οπτικών ινών. Οι «χρονικές τρύπες» -δηλαδή η απόκρυψη των πληροφοριών- είναι δυνατό να επαναλαμβάνονται με συχνότητα 12,7 gigabits ανά δευτερόλεπτο, ταχύτητα κατάλληλη για εμπορικές εφαρμογές.

Ο μανδύας στην πραγματικότητα δεν χειραγωγεί τον χρόνο, αλλά τα φωτόνια, τα σωματίδια του φωτός που μεταφέρουν τα γεγονότα (τις πληροφορίες) στον χρόνο.

«Φανταστείτε ότι παίρνουμε ένα τμήμα ποταμού και ωθούμε ένα μέρος του προς τα εμπρός κι ένα άλλο προς τα πίσω, έτσι ώστε να δημιουργούνται τρύπες εκεί όπου δεν υπάρχει πια καθόλου νερό... Με αυτό τον τρόπο ελέγχουμε τη ροή του φωτός, ωθώντας το εμπρός και πίσω στο χρόνο, αποφεύγοντας έτσι συμβάντα που αλλιώς θα το διατάρασσαν», δήλωσε ο Γουάινερ.

«Οι ωτακουστές δεν θα συνειδητοποιήσουν ότι το σήμα έχει καμουφλαριστεί, επειδή δεν φαίνεται καθόλου ότι κάποιο σήμα έχει σταλεί», δήλωσε ο Λούκενς. Επισήμανε ότι είναι προφανείς οι εν δυνάμει εφαρμογές στο πεδίο του στρατού και των υπηρεσιών ασφαλείας (καθόλου τυχαία, η νέα έρευνα χρηματοδοτήθηκε από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ), αλλά και από μεγάλες εταιρίες που επίσης αναζητούν ύψιστη ασφάλεια στις επικοινωνίες τους.

Μέχρι τώρα η ερευνητική έμφαση είχε δοθεί στη δημιουργία μανδυών από τεχνητά «μετα-υλικά» που «ξεγελούν» το φως και εξαφανίζουν στο χώρο αντικείμενα από τα μάτια του παρατηρητή. Σταδιακά όμως, οι μανδύες επεκτείνονται στην εξαφάνιση συμβάντων και δεδομένων στο χρόνο, χωρίς μάλιστα να απαιτούν ειδικά και εξεζητημένα υλικά.

Τελικά, το «ιερό δισκοπότηρο» θα είναι ένας ενιαίος χωροχρονικός μανδύας, που θα μπορεί να εξαφανίσει ταυτόχρονα τα αντικείμενα στο χώρο και τα συμβάντα στο χρόνο. Όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες και συνεπώς δεν πρόκειται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον.

Sci-Tech

Απίστευτο: Ελικόπτερο πετάει μόνο με τον έλεγχο της σκέψης

Αμερικανοί επιστήμονες βρήκαν τρόπο να τηλεκατευθύνουν ένα μικρό ελικόπτερο μόνο με τη δύναμη της σκέψης, μέσω των εγκεφαλικών κυμάτων του χειριστή που βρίσκεται στο έδαφος. 



Το επίτευγμα ελπίζεται ότι, μεταξύ άλλων εφαρμογών (π.χ. στρατιωτικών), θα συμβάλει στην μελλοντική κατασκευή ρομποτικών βοηθών, τα οποία θα επιτρέπουν σε παράλυτους ή όσους πάσχουν από νευροεκφυλιστικές παθήσεις, να κινούνται αυτόνομα μέσω εντολών της σκέψης τους.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Μπιν Χε του Κολλεγίου Επιστήμης και Μηχανικής του πανεπιστημίου της Μινεσότα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευρο-μηχανικής «Journal of Neural Engineering», σύμφωνα με το BBC, το «Nature» και το «New Scientist», έκαναν δοκιμές με πέντε εθελοντές (τρεις νέες και δύο νέους) και ο καθένας μπόρεσε να «πετάξει» το ελικόπτερο με το νου του.

«Δείξαμε για πρώτη φορά ότι οι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν το πέταγμα ιπτάμενων ρομπότ, χρησιμοποιώντας μόνο τις σκέψεις τους και τα αντίστοιχα εγκεφαλικά κύματα», δήλωσε ο Χε.

Η μη επεμβατική τεχνική χρησιμοποιεί ένα ειδικό «καπέλο» εφοδιασμένο με 64 ηλεκτρόδια, το οποίο φορά ο χειριστής στο έδαφος. Η συσκευή χρησιμοποιεί την μέθοδο του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος για να καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο του χειριστή.

Χωρίς καν να κοιτούν το ίδιο το ελικόπτερο, οι χειριστές το βλέπουν σε μια οθόνη και απλώς σκέφτονται που θέλουν να κατευθυνθεί το ελικόπτερο (αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω). Αυτό υπακούει αμέσως στις νοητικές-ηλεκτρονικές εντολές, που αποστέλλονται ασύρματα (Wi-fi) στο ιπτάμενο ελικόπτερο μέσω του καπέλου, το οποίο μετατρέπει τα εγκεφαλικά σήματα σε εντολές κατεύθυνσης.

Το 2011 η ίδια ερευνητική ομάδα είχε δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν ένα εικονικό (ψηφιακό) ελικόπτερο σε μια οθόνη μόνο με το νου τους και τώρα πέτυχαν να κάνουν το ίδιο με ένα πραγματικό ελικοπτεράκι με τέσσερις έλικες της γαλλικής εταιρίας Parrot.

Το νέο επίτευγμα εντάσσεται στη ολοένα διευρυνόμενη έρευνα πάνω στις διεπαφές εγκεφάλου-υπολογιστή (brain-computers interfaces), που έχουν πολλαπλές δυνητικές εφαρμογές, ιδίως στην ιατρική. Μεταξύ άλλων, πειραματόζωα και παράλυτοι άνθρωποι έχουν ήδη καταφέρει σε πειράματα να κινήσουν με το νου τους αναπηρικά καροτσάκια, ρομποτικά χέρια και κέρσορες υπολογιστή.

Η πρώτη προσπάθεια για τηλεκατεύθυνση του πετάγματος ενός μικρού αεροπλάνου μόνο με το νου είχε γίνει το 2010 από ερευνητές του πανεπιστημίου του Ιλινόις, όμως η νέα τεχνολογία που δοκιμάστηκε στο μικρό ελικόπτερο, είναι πιο εξελιγμένη και ακριβής.

Πηγή: AΠE-MΠΕ
kathimerini.gr

Yin Yang Sphere

Το κλασικό παιχνίδι των έξυπνων και επιδέξιων, ο κύβος του Rubik, έχει αποκτήσει Νορβηγό ανταγωνιστή.
Ονομάζεται Yin Yang Sphere και έχει δημιουργη θεί από την εταιρεία Beglerovic.
Με τη σφαίρα μπορεί κανείς να «συνθέσει» διάφορους συνδυασμούς μαύρου και άσπρου. Λειτουργεί με μαγνητισμό και κοστίζει περίπου 13 ευρώ.

                                    

scienceillustrated.gr