Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013
0
Η ομιλία του Νίκου Λυγερού με θέμα «Οι Δίκαιοι του Albert Camus» πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαρτίου, στο Βοτανοποιείο – Τεϊοποιείο «Παιώνια» στο Θησείο, Αθήνας. Στην παρουσίαση και ανάλυση του θεατρικού έργου «Οι Δίκαιοι» εντάχθηκαν επιλεκτικές σκηνές από το έργο, με συνοδεία πιάνου από τον Μπόντα Βαγγέλη. Στο ρόλο της Ντόρας: Σβέτα Σταμπολίδου, της Μεγάλης Δούκισας: Ραπτοπούλου Όλγα, του Στεπάν:Μπόντας Βαγγέλης, του Καλιάγιεφ: Νίκος Λυγερός. O Albert Camus δεν ήταν φτιαγμένος να γράφει για έναν εφήμερο χειμώνα. Ήταν ο συγγραφέας του αιωνίου θέρους. Εκείνος του οποίου το συγγραφικό έργο είναι φωτεινό όπως η αυγή, όμορφο όπως το λυκόφως. Όμως, από το 1905, ο Ivan Kaliayev είχε μια συνάντηση, πάνω σε τούτη τη γη, μαζί του. Και Οι Δίκαιοι εκφράζουν αυτή τη νοητική συνάντηση. Δίχως διανθίσματα, χωρίς περιττολογίες, ο Albert Camus περιορίζεται στο να περιγράφει την ουσία, από φόβο μήπως προδώσει αυτή τη χαμένη υπόθεση. Αυτή την ομορφιά εις αναζήτησιν της αγνότητας, της οποίας ο συλλογισμός έμοιαζε παράλογος. Ιδού γιατί ο συγγραφέας του Μύθου τού Σισύφου δεν μπορούσε παρά να ενδιαφέρεται γι' αυτή την επανάσταση για τη ζωή, αυτή την επανάσταση που έδωσε μια ευκαιρία στη ζωή. Επομένως, Οι Δίκαιοι δεν είναι μια δημιουργία εκ του μηδενός, ούτε και ένας ύμνος στον μηδενισμό. Αυτό το έργο είναι μια πνευματική ανασύνθεση της πραγματικότητας, μία ευαίσθητη επανεγγραφή της ιστορίας, εξ ου και η θέληση που ανυψώθηκε στον Albert Camus να καταστήσει αληθοφανές αυτό που είναι αλήθεια. Οι Δίκαιοι, αυτές οι μεγάλες σκιές που υποστηρίζουν τον ήλιο τής δικαιοσύνης, είναι σαν κίονες ελληνικών ναών. Είναι σχεδιασμένοι με τρόπο ώστε οι νοητικές προβολές τους αναδύονται στο ανθρώπινο μάτι όπως είναι στην πραγματικότητα: αγνοί, ευθείς και άκαμπτοι. Έχοντες συνείδηση πως δεν μπορούν να στέκονται στο ύψος της ιδέας, παρά μόνο δια της θυσίας τους, εκπληρώνονται μέσα σε αυτή την ακραία σύλληψη. Από αυτό το σύνολο απελευθερώνεται μία ανάγκη: εκείνη της κατανόησης του ανθρώπινου μέσα σε ό,τι έχει περισσότερο βάθος. Και μέσα σε τούτη την αμετάκλητη διαδικασία, μέσα από τον θεατράνθρωπο που αντιπροσωπεύει ο Albert Camus, αναδύεται η επανάσταση του πρώτου ανθρώπου, ο οποίος, χάρη στον θάνατό του, πετυχαίνει την αθανασία.
Οι Δίκαιοι του Albert Camus
0
Θαυμαστά έργα ανθρώπων ανά τον κόσμο!
Οι δυνατότητες αλλά και άγνωστες ικανότητες των ανθρώπων μάς εκπλήσσουν ανά τους αιώνες, ειδικά μέσα από σπουδαία μνημεία που κατασευάστηκαν από ανθρώπινο χέρι και δεν παύουν να προκαλούν εντύπωση. Θέλετε η τοποθεσία των κτισμάτων σε απόκρημνα σημεία, θέλετε η δυσκολία της κατασκευής ή ο όγκος της δομής, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν.
1. Montserrat Monastery, Καταλωνία, Ισπανία
2. Mont Saint Michel, Γαλλία
3. Al Khazneh ή “The Treasury” – Πέτρα, Ιορδανία
4. Cliff Palace, Mesa Verde National Park, Κολοράντο
5. Potala Palace, Chengguan, Θιβέτ
6. Leshan Giant Buddha, China
1. Montserrat Monastery, Καταλωνία, Ισπανία
2. Mont Saint Michel, Γαλλία
3. Al Khazneh ή “The Treasury” – Πέτρα, Ιορδανία
4. Cliff Palace, Mesa Verde National Park, Κολοράντο
5. Potala Palace, Chengguan, Θιβέτ
6. Leshan Giant Buddha, China
0
Από τα «μαγικά» όργανα πλοήγησης μέχρι… την αντίληψη της μόδας.
Για πάνω από τρεις αιώνες, η κραυγή «Βίκινγκς!» ήταν αρκετή για να πανικοβάλει τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα. Ωστόσο, οι αρχαίοι βόρειοι ήταν κάτι περισσότερο από βάναυσοι επιδρομείς, μιας και καθιέρωσαν ανεπτυγμένες εμπορικές οδούς και αποίκισαν τις περισσότερες περιοχές που λεηλάτησαν.
Από τα «μαγικά» όργανα πλοήγησής τους μέχρι τη σέξι αντίληψη της μόδας, ορίστε επτά πράγματα που ίσως δε γνωρίζατε για τους Σκανδιναβούς πολεμιστές.
Όλοι γνωρίζουν πως οι Βίκινγκς ήταν εξαιρετικοί ναυτικοί. Αν και είχαν ελαφριά πλοία που εύκολα παρασύρονταν από τον άνεμο και τη θάλασσα, οι Βίκινγκς κατάφεραν να διασχίσουν επανειλημμένα τον Ατλαντικό Ωκεανό, αποικίζοντας τη Γροιλανδία και την Ισλανδία. Ο Σκανδιναβός Λέιφ Έρικσον έφτασε στη Γροιλανδία και τον Καναδά 500 περίπου χρόνια προτού ο Χριστόφορος Κολόμβος πατήσει στην Αμερικανική ήπειρο.
Ενώ οι ναυτικοί του μεσαίωνα στη Μεσόγειο έμεναν κοντά στα παράλια για να μη χάνονται, οι
Επτά πράγματα που έκαναν τους Βίκινγκς ξεχωριστούς
Από τα «μαγικά» όργανα πλοήγησης μέχρι… την αντίληψη της μόδας.
Για πάνω από τρεις αιώνες, η κραυγή «Βίκινγκς!» ήταν αρκετή για να πανικοβάλει τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα. Ωστόσο, οι αρχαίοι βόρειοι ήταν κάτι περισσότερο από βάναυσοι επιδρομείς, μιας και καθιέρωσαν ανεπτυγμένες εμπορικές οδούς και αποίκισαν τις περισσότερες περιοχές που λεηλάτησαν.
Από τα «μαγικά» όργανα πλοήγησής τους μέχρι τη σέξι αντίληψη της μόδας, ορίστε επτά πράγματα που ίσως δε γνωρίζατε για τους Σκανδιναβούς πολεμιστές.
- Έμπειροι ναυτικοί
Όλοι γνωρίζουν πως οι Βίκινγκς ήταν εξαιρετικοί ναυτικοί. Αν και είχαν ελαφριά πλοία που εύκολα παρασύρονταν από τον άνεμο και τη θάλασσα, οι Βίκινγκς κατάφεραν να διασχίσουν επανειλημμένα τον Ατλαντικό Ωκεανό, αποικίζοντας τη Γροιλανδία και την Ισλανδία. Ο Σκανδιναβός Λέιφ Έρικσον έφτασε στη Γροιλανδία και τον Καναδά 500 περίπου χρόνια προτού ο Χριστόφορος Κολόμβος πατήσει στην Αμερικανική ήπειρο.
- Πλοηγοί με τον ήλιο του μεσονυκτίου
Ενώ οι ναυτικοί του μεσαίωνα στη Μεσόγειο έμεναν κοντά στα παράλια για να μη χάνονται, οι
0
Καθολική πρόσβαση στο Διαδίκτυο προσπαθεί να εξασφαλίσει η Google, μέσω γιγάντιων αερόστατων με αέριο ήλιο, τα οποία θα πετούν γύρω από τη Γη σε ύψος 19 χιλιομέτρων και θα στέλνουν με ακτίνες ασύρματο ίντερνετ στο έδαφος.
Ήδη τα πρώτα 30 αερόστατα της Google πετούν, στο πλαίσιο δοκιμών, πάνω από τη Νέα Ζηλανδία.
Στόχος του φιλόδοξου εγχειρήματος είναι η δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ σε απομακρυσμένες ή φτωχές περιοχές, καθώς και σε περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές.
Καθώς τα αερόστατα θα διασχίζουν τη στρατόσφαιρα, οι χρήστες στις συμμετέχουσες χώρες θα επωφελούνται της υπηρεσίας.
Τα αερόστατα υψηλής πίεσης, από λεπτό πλαστικό και σχεδόν αόρατα από τη Γη, χρησιμοποιούν συμβατικές αλλά και υπερσύγχρονες τεχνολογίες για να εξασφαλίσουν στους χρήστες σύνδεση στο Διαδίκτυο με ταχύτητες 3G.
Είναι εφοδιασμένα με κεραίες, ασυρμάτους, ηλιακά πάνελ και συστήματα πλοήγησης που μιλούν σε εξειδικευμένες κεραίες στη Γη.
Ωστόσο, δεν διαθέτουν κινητήρες και το ταξίδι τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους ανέμους.
Τα αερόστατα κινούνται με πολύ αργούς ρυθμούς και το ταξίδι τους στη στρατόσφαιρα διαρκεί τουλάχιστον 100 ημέρες.
Όσο τα αερόστατα βρίσκονται σε ακτίνα 39 χιλιομέτρων, οι χρήστες θα έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Πρόκειται για μια τεχνολογία πολύ φθηνότερη από τη δορυφορική.
Το εγχείρημα ξεκίνησε από τις αγροτικές περιοχές της Νέας Ζηλανδίας, όπου δεν υπάρχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Αν τα αερόστατα εισέλθουν σε «απαγορευμένη» περιοχή, χωρίς άδεια από την κυβέρνηση, οι μηχανικοί της εταιρείας προσαρμόζουν την πτήση και απομακρύνουν το αερόστατο.
Περίπου τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών, στις αναπτυσσόμενες χώρες 7 με 8 άτομα στερούνται πρόσβασης στο Διαδίκτυο.
ΠΗΓΗ
Google: δωρεάν internet από τη στρατόσφαιρα με γιγάντια αερόστατα
Ήδη τα πρώτα 30 αερόστατα της Google πετούν, στο πλαίσιο δοκιμών, πάνω από τη Νέα Ζηλανδία.
Στόχος του φιλόδοξου εγχειρήματος είναι η δωρεάν πρόσβαση στο ίντερνετ σε απομακρυσμένες ή φτωχές περιοχές, καθώς και σε περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές.
Καθώς τα αερόστατα θα διασχίζουν τη στρατόσφαιρα, οι χρήστες στις συμμετέχουσες χώρες θα επωφελούνται της υπηρεσίας.
Τα αερόστατα υψηλής πίεσης, από λεπτό πλαστικό και σχεδόν αόρατα από τη Γη, χρησιμοποιούν συμβατικές αλλά και υπερσύγχρονες τεχνολογίες για να εξασφαλίσουν στους χρήστες σύνδεση στο Διαδίκτυο με ταχύτητες 3G.
Είναι εφοδιασμένα με κεραίες, ασυρμάτους, ηλιακά πάνελ και συστήματα πλοήγησης που μιλούν σε εξειδικευμένες κεραίες στη Γη.
Ωστόσο, δεν διαθέτουν κινητήρες και το ταξίδι τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους ανέμους.
Τα αερόστατα κινούνται με πολύ αργούς ρυθμούς και το ταξίδι τους στη στρατόσφαιρα διαρκεί τουλάχιστον 100 ημέρες.
Όσο τα αερόστατα βρίσκονται σε ακτίνα 39 χιλιομέτρων, οι χρήστες θα έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Πρόκειται για μια τεχνολογία πολύ φθηνότερη από τη δορυφορική.
Το εγχείρημα ξεκίνησε από τις αγροτικές περιοχές της Νέας Ζηλανδίας, όπου δεν υπάρχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Αν τα αερόστατα εισέλθουν σε «απαγορευμένη» περιοχή, χωρίς άδεια από την κυβέρνηση, οι μηχανικοί της εταιρείας προσαρμόζουν την πτήση και απομακρύνουν το αερόστατο.
Περίπου τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών, στις αναπτυσσόμενες χώρες 7 με 8 άτομα στερούνται πρόσβασης στο Διαδίκτυο.
ΠΗΓΗ
Σάββατο 15 Ιουνίου 2013
0
ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Του Grace Treston
Μετάφραση-Επιμέλεια: Ελένη Ζήνωνος
O Αυστραλός AJMiller ισχυρίζεται ότι είναι η 2η ενσάρκωση του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ. Ο πρώην προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών, διαδίδει εδώ και λίγο καιρό ότι είναι ο υιός του θεού. Ήδη έχει αποκτήσει οπαδούς απ’ όλη την Αυστραλία και τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι τον αναγνωρίζουν ως τον Μεσσία.
Ο AJ ζει στο Κουίνσλαντ και διαδίδει τη δική του εκδοχή της «Θείας Αλήθειας», την οποία θεωρεί ότι ο κόσμος θα πρέπει να μάθει. Ο Millerλέει ότι θυμάται ένα μεγάλο μέρος της ζωής του πριν 2000 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των θαυμάτων και της σταύρωσής του.
Τον AJ βοηθά στο έργο του η σύντροφος του Μαίρη Λακ η οποία πιστεύει ότι είναι η Μαρία η Μαγδαληνή.
Ο Μίλλερ δέχεται «δωρεές» από δεκάδες μανιώδεις οπαδούς του οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, τις οικογένειες τους και τα σπίτια τους και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή για να είναι πιο κοντά στονAJ και τη Μαίρη.
«Είμαι ο Χριστός» λέει και Νοτιοαφρικανός
Ένας άνθρωπος από τη Νότια Αφρική ισχυρίζεται ότι είναι η «μετενσάρκωση του Ιησού Χριστού», μια είδηση που έρχεται μετά από μια εβδομάδα από την ανακοίνωση ενός ανθρώπου στην Αυστραλία ότι είναι αυτός ο «Ιησούς Χριστός».
«Δεν θα πεθάνω ποτέ, καθώς ο Θεός μου έδωσε μια εντολή», δήλωσε ο Moses Hlongwane σε συνέντευξή του στο Κανάλι eNews Channel Africa. Ο άνθρωπος, που ζει στη βόρεια πόλη KwaZulu-Natal, έχει προσελκύσει κοντά του πάνω από μια ντουζίνα οπαδούς, οι οποίοι του δίνουν χρήματα με την ελπίδα ότι το μήνυμά του θα εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.
Ο Hlongwane λέει ότι μοιάζει πολύ με τον Ιησού, ξοδεύοντας χρόνο στην έρημο, όπου «νίκησε τον Σατανά» και «αναστήθηκε ως Υιός του Θεού».
Μετάφραση-Επιμέλεια: Ελένη Ζήνωνος
O Αυστραλός AJMiller ισχυρίζεται ότι είναι η 2η ενσάρκωση του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ. Ο πρώην προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών, διαδίδει εδώ και λίγο καιρό ότι είναι ο υιός του θεού. Ήδη έχει αποκτήσει οπαδούς απ’ όλη την Αυστραλία και τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι τον αναγνωρίζουν ως τον Μεσσία.
Ο AJ ζει στο Κουίνσλαντ και διαδίδει τη δική του εκδοχή της «Θείας Αλήθειας», την οποία θεωρεί ότι ο κόσμος θα πρέπει να μάθει. Ο Millerλέει ότι θυμάται ένα μεγάλο μέρος της ζωής του πριν 2000 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των θαυμάτων και της σταύρωσής του.
Τον AJ βοηθά στο έργο του η σύντροφος του Μαίρη Λακ η οποία πιστεύει ότι είναι η Μαρία η Μαγδαληνή.
Ο Μίλλερ δέχεται «δωρεές» από δεκάδες μανιώδεις οπαδούς του οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, τις οικογένειες τους και τα σπίτια τους και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή για να είναι πιο κοντά στονAJ και τη Μαίρη.
«Είμαι ο Χριστός» λέει και Νοτιοαφρικανός
Ένας άνθρωπος από τη Νότια Αφρική ισχυρίζεται ότι είναι η «μετενσάρκωση του Ιησού Χριστού», μια είδηση που έρχεται μετά από μια εβδομάδα από την ανακοίνωση ενός ανθρώπου στην Αυστραλία ότι είναι αυτός ο «Ιησούς Χριστός».
«Δεν θα πεθάνω ποτέ, καθώς ο Θεός μου έδωσε μια εντολή», δήλωσε ο Moses Hlongwane σε συνέντευξή του στο Κανάλι eNews Channel Africa. Ο άνθρωπος, που ζει στη βόρεια πόλη KwaZulu-Natal, έχει προσελκύσει κοντά του πάνω από μια ντουζίνα οπαδούς, οι οποίοι του δίνουν χρήματα με την ελπίδα ότι το μήνυμά του θα εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.
Ο Hlongwane λέει ότι μοιάζει πολύ με τον Ιησού, ξοδεύοντας χρόνο στην έρημο, όπου «νίκησε τον Σατανά» και «αναστήθηκε ως Υιός του Θεού».
0
Ξέρω πως αυτό το άρθρο θα σχολιαστεί και ίσως να γίνει και η αιτία για να μου αποδοθούν κατηγορίες πεσιμισμού, απαισιοδοξίας, αιρετικού λόγου ή αδυναμίας να κρίνω πώς έχουν τα πράγματα. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Θεωρώ πως μερικές φορές ο φόβος είναι πιο χρήσιμος από την άγνοια κινδύνου και ο φόβος πως τα πράγματα ισχύουν στη χειρότερη πλευρά τους πιο πολιτικός από οποιαδήποτε politically correct ανάλυση.
Η Δημοκρατία δεν απειλείται και δεν πέφτει, αν δεν ξεφτιλιστεί. Δεν εξαφανίζεται με αυτοματισμό, αν δεν φανεί περιττή στα μάτια του κόσμου. Δεν κυριαρχούν σωτήρες, αν πρώτα η Δημοκρατία δεν έχει δείξει ανίκανη να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η λειτουργία της. Η Δημοκρατία πέφτει αν δείξει πως είναι ανίκανη και περιττή.
Ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η Δημοκρατία αδυνατεί να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Η Δημοκρατία που διαχειρίζεται η τρικομματική κυβέρνηση έχει επιλέξει τα χειρότερα σενάρια για τις ζωές όλων μας. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Νομίζω πως διαφωνούμε μεταξύ μας στο αν αυτό είναι αναγκαίο ή όχι. Όπως και να το χαρακτηρίσουμε, όμως, υπάρχει. Η Δημοκρατία μας εμφανίζεται όλο και πιο ανίκανη να λύσει τα προβλήματα. Ακόμη και αυτοί που χειροκροτούν την «γερμανική επιβολή» ως Δημοκρατία, θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούν να ψηφίσουν Μέρκελ στις επόμενες ελληνικές εκλογές.
Η Δημοκρατία μας επίσης, κάθε ημέρα εμφανίζεται και πιο περιττή. Αχρείαστη, με υποκατάστατα λειτουργίας. Ο κοινοβουλευτισμός περιορίζεται σε εκλογή Κοινοβουλίου και όχι απαραίτητα στον τρόπο λειτουργίας του. Αφήνω κατά μέρος τα σκανδαλώδη που διανθίζουν τη δράση του (όσοι διαβάσετε το HOT DOC που είναι στα περίπτερα θα δείτε πως λειτουργούν ως μαφιόζοι για να μην δικαστεί ποτέ υπουργός και για τίποτα) και πάω στο συνεχές κλάδεμα κάθε θεσμικής ουσιαστικής λειτουργίας.
Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το θέμα «ΕΡΤ» επιμένω, πως αυτό που κυρίως αποδεικνύεται είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας. Τι εννοώ; Η κυβέρνηση πέρασε για τις ΔΕΚΟ (όχι μόνο για την ΕΡΤ) Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορούν την κατάργησή τους. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι η προσωρινή ανάθεση της Νομοθετικής Εξουσίας (που έχει η Βουλή) στην Εκτελεστική Εξουσία (την κυβέρνηση). Δηλαδή ένας μη ψηφισμένος νόμος εφαρμόζεται σε απρόβλεπτες και επείγουσες καταστάσεις και επικυρώνεται εκ των υστέρων από τη Βουλή.
Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση κυβερνά με νόμους που περνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να υπάρχει επείγουσα ή απρόβλεπτη κατάσταση. Κάθε φορά που υπάρχει κοινωνική ή εσωκοινοβουλευτική αντίδραση για κάποιο μέτρο, αυτό περνά αυτόματα για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις και οι κλυδωνισμοί. Στο μεσοδιάστημα ως την ψήφισή του, τα media έχουν προετοιμάσει τον κόσμο ή έχουν επέλθει τόσα πολλά ακόμη ανάλογα μέτρα, που η κοινή γνώμη αποκτά τον ρόλο του τρομαγμένου τερματοφύλακα πριν το πέναλτι.
Ίσως αυτό φαντάζει μια υπερβολή. Δηλαδή μπορεί να χαρακτηριστεί αισχρός πολιτικαντισμός, αλλά όχι και απραξία της Δημοκρατίας. Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα.
Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Γερμανία δημιουργήθηκε το Κράτος της Βαϊμάρης. Η Γερμανική Δημοκρατία δηλαδή, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί την διάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, την ταπεινωτική ήττα και την ανάγκη για τη δημιουργία μιας Δημοκρατίας. Το 1930 η Γερμανική Δημοκρατία σπαρασσόταν και αδυνατούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα των Γερμανών. Μια ασταθής κυβέρνηση Συμμαχίας κυβερνούσε τη χώρα. Ανάμεσα στις αδυναμίες ήταν και αυτή του να νομοθετήσει. Έτσι η κυβέρνηση θεώρησε καλό, στο όνομα της σταθερότητας και της διακυβέρνησης της Γερμανίας, να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος, που της έδινε το δικαίωμα να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σε περιπτώσεις ανάγκης.(Σας θυμίζει κάτι;)
Επί τρία χρόνια ο Καγκελάριος Χίντεμπουργκ υπέγραφε νόμους που δεν ψηφίζονταν από το Κοινοβούλιο. Η κοινοβουλευτική λειτουργία έγινε περιττή. Ο κόσμος καταλάβαινε πως τον κοροϊδεύουν και πως η Δημοκρατία όχι μόνο ήταν υποκριτική, αλλά δεν μπορούσε να λύσει κανένα από τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η κατάρρευση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι το 1933, ο Χίτλερ κατάφερε να πάρει την εξουσία (με εκλογές και όχι με πραξικόπημα όπως νομίζουν πολλοί) καταδεικνύοντας αυτή την υποκρισία και την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία κατέρρευσε όταν έγινε ανίκανη και περιττή.
Ακόμη και στην Ελλάδα του ‘60 που έγινε το πραξικόπημα, χρειάστηκε η Δημοκρατία να φανεί αδύναμη να αντιμετωπίσει το παρακράτος και οι πολιτικοί να εμφανιστούν ως μαριονέτες που αρκεί κάποιος να τους πληρώσει πολλά για να κάνουν μια αποστασία όπως αυτή του 1965. Ο Παπαδόπουλος δεν ήρθε με εκλογές, αλλά αν δεν είχε αυτοξευτελιστεί η Δημοκρατία, ούτε θα ερχόταν, ούτε θα έμενε.
Σήμερα ζούμε μια Δημοκρατία σε αυτή την κατάσταση. Ο θεσμός του Κοινοβουλίου έχει ξεφτιλιστεί. Η Δημοκρατία είναι απαξιωμένη και φαίνεται όλο και περισσότερο αχρείαστη, περιττή. Το Κοινοβούλιο «δείχνει» να μην χρειάζεται και η συνεχής επίκληση «κινδύνων» κάνουν την αυταρχική διακυβέρνηση να φαίνεται όλο και πιο δικαιολογημένη.
Η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Για να σταθεί, μια αυταρχική κυβέρνηση θα παράγει όλο και περισσότερο αυταρχισμό. Για να αποκτά την επίφαση της δημοκρατικής νομιμότητας, θα μετατίθεται σε όλο και πιο ακραίες θέσεις για να ψαρεύει ψήφους από το χώρο που γοητεύει η Χρυσή Αυγή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, κενά πολιτικά και χρήσιμα μόνο για την επιβίωση της κυβέρνησης, θα αποδέχονται όλα τα συντηρητικά μέτρα για να διατηρείται η κυβέρνηση και να επιβιώνουν πολιτικά οι ηγέτες τους. Έτσι, θα βοηθούν όλο και περισσότερο στην συντηρητική στροφή διατηρώντας την λεκτική διαφοροποίηση. Το χειρότερο είναι πως περισσότερο αυτά παρά ο Σαμαράς, θα επισείουν την ανάγκη μη εκλογών, ξέροντας πως οι εκλογές μπορεί να σημάνουν το τέλος.
Έτσι, με τη μέθοδο του Χίτλερ ή του Παπαδόπουλου, η Δημοκρατία ως ανίκανη, περιττή, ατιμασμένη, δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. Σε όλα αυτά που περιγράφω, φαίνεται να απουσιάζει ένας βασικός παράγοντας που μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Είναι η θέληση του κόσμου και η απόφαση να τα ανατρέψει. Αυτό για να γίνει πρέπει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή οι παραπλανημένοι της συμπολίτευσης να ξεκαθαρίσουν τους κινδύνους στον κόσμο και να απαιτήσουν η ανατροπή των αντιδημοκρατικών μέτρων να γίνει τώρα. Και ελπίζω να είναι ο λόγος που θα αποδειχθώ πολύ κακός προφήτης.
Υ.Γ. Με φοβίζει περισσότερο ότι ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μπει στο ρόλο κλητήρα. Παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητές του, θα μπορούσε, όταν -όπως συμβαίνει πάντα- ενημερώθηκε για τα Προεδρικά Διατάγματα που πρέπει να υπογράψει, να προειδοποιήσει πως δεν θα το κάνει για την αποφυγή πολιτικής κρίσης. Δεν το έκανε.
Κώστας Βαξεβάνης
Πηγή: Γιατί φοβάμαι Χούντα. Του Κώστα Βαξεβάνη - RAMNOUSIA
Γιατί φοβάμαι Χούντα. Του Κώστα Βαξεβάνη
Η Δημοκρατία δεν απειλείται και δεν πέφτει, αν δεν ξεφτιλιστεί. Δεν εξαφανίζεται με αυτοματισμό, αν δεν φανεί περιττή στα μάτια του κόσμου. Δεν κυριαρχούν σωτήρες, αν πρώτα η Δημοκρατία δεν έχει δείξει ανίκανη να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η λειτουργία της. Η Δημοκρατία πέφτει αν δείξει πως είναι ανίκανη και περιττή.
Ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η Δημοκρατία αδυνατεί να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Η Δημοκρατία που διαχειρίζεται η τρικομματική κυβέρνηση έχει επιλέξει τα χειρότερα σενάρια για τις ζωές όλων μας. Δεν χρειάζεται ανάλυση. Νομίζω πως διαφωνούμε μεταξύ μας στο αν αυτό είναι αναγκαίο ή όχι. Όπως και να το χαρακτηρίσουμε, όμως, υπάρχει. Η Δημοκρατία μας εμφανίζεται όλο και πιο ανίκανη να λύσει τα προβλήματα. Ακόμη και αυτοί που χειροκροτούν την «γερμανική επιβολή» ως Δημοκρατία, θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούν να ψηφίσουν Μέρκελ στις επόμενες ελληνικές εκλογές.
Η Δημοκρατία μας επίσης, κάθε ημέρα εμφανίζεται και πιο περιττή. Αχρείαστη, με υποκατάστατα λειτουργίας. Ο κοινοβουλευτισμός περιορίζεται σε εκλογή Κοινοβουλίου και όχι απαραίτητα στον τρόπο λειτουργίας του. Αφήνω κατά μέρος τα σκανδαλώδη που διανθίζουν τη δράση του (όσοι διαβάσετε το HOT DOC που είναι στα περίπτερα θα δείτε πως λειτουργούν ως μαφιόζοι για να μην δικαστεί ποτέ υπουργός και για τίποτα) και πάω στο συνεχές κλάδεμα κάθε θεσμικής ουσιαστικής λειτουργίας.
Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το θέμα «ΕΡΤ» επιμένω, πως αυτό που κυρίως αποδεικνύεται είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας. Τι εννοώ; Η κυβέρνηση πέρασε για τις ΔΕΚΟ (όχι μόνο για την ΕΡΤ) Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορούν την κατάργησή τους. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι η προσωρινή ανάθεση της Νομοθετικής Εξουσίας (που έχει η Βουλή) στην Εκτελεστική Εξουσία (την κυβέρνηση). Δηλαδή ένας μη ψηφισμένος νόμος εφαρμόζεται σε απρόβλεπτες και επείγουσες καταστάσεις και επικυρώνεται εκ των υστέρων από τη Βουλή.
Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση κυβερνά με νόμους που περνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου χωρίς να υπάρχει επείγουσα ή απρόβλεπτη κατάσταση. Κάθε φορά που υπάρχει κοινωνική ή εσωκοινοβουλευτική αντίδραση για κάποιο μέτρο, αυτό περνά αυτόματα για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις και οι κλυδωνισμοί. Στο μεσοδιάστημα ως την ψήφισή του, τα media έχουν προετοιμάσει τον κόσμο ή έχουν επέλθει τόσα πολλά ακόμη ανάλογα μέτρα, που η κοινή γνώμη αποκτά τον ρόλο του τρομαγμένου τερματοφύλακα πριν το πέναλτι.
Ίσως αυτό φαντάζει μια υπερβολή. Δηλαδή μπορεί να χαρακτηριστεί αισχρός πολιτικαντισμός, αλλά όχι και απραξία της Δημοκρατίας. Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα.
Μετά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Γερμανία δημιουργήθηκε το Κράτος της Βαϊμάρης. Η Γερμανική Δημοκρατία δηλαδή, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί την διάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, την ταπεινωτική ήττα και την ανάγκη για τη δημιουργία μιας Δημοκρατίας. Το 1930 η Γερμανική Δημοκρατία σπαρασσόταν και αδυνατούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα των Γερμανών. Μια ασταθής κυβέρνηση Συμμαχίας κυβερνούσε τη χώρα. Ανάμεσα στις αδυναμίες ήταν και αυτή του να νομοθετήσει. Έτσι η κυβέρνηση θεώρησε καλό, στο όνομα της σταθερότητας και της διακυβέρνησης της Γερμανίας, να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος, που της έδινε το δικαίωμα να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, σε περιπτώσεις ανάγκης.(Σας θυμίζει κάτι;)
Επί τρία χρόνια ο Καγκελάριος Χίντεμπουργκ υπέγραφε νόμους που δεν ψηφίζονταν από το Κοινοβούλιο. Η κοινοβουλευτική λειτουργία έγινε περιττή. Ο κόσμος καταλάβαινε πως τον κοροϊδεύουν και πως η Δημοκρατία όχι μόνο ήταν υποκριτική, αλλά δεν μπορούσε να λύσει κανένα από τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η κατάρρευση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι το 1933, ο Χίτλερ κατάφερε να πάρει την εξουσία (με εκλογές και όχι με πραξικόπημα όπως νομίζουν πολλοί) καταδεικνύοντας αυτή την υποκρισία και την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία κατέρρευσε όταν έγινε ανίκανη και περιττή.
Ακόμη και στην Ελλάδα του ‘60 που έγινε το πραξικόπημα, χρειάστηκε η Δημοκρατία να φανεί αδύναμη να αντιμετωπίσει το παρακράτος και οι πολιτικοί να εμφανιστούν ως μαριονέτες που αρκεί κάποιος να τους πληρώσει πολλά για να κάνουν μια αποστασία όπως αυτή του 1965. Ο Παπαδόπουλος δεν ήρθε με εκλογές, αλλά αν δεν είχε αυτοξευτελιστεί η Δημοκρατία, ούτε θα ερχόταν, ούτε θα έμενε.
Σήμερα ζούμε μια Δημοκρατία σε αυτή την κατάσταση. Ο θεσμός του Κοινοβουλίου έχει ξεφτιλιστεί. Η Δημοκρατία είναι απαξιωμένη και φαίνεται όλο και περισσότερο αχρείαστη, περιττή. Το Κοινοβούλιο «δείχνει» να μην χρειάζεται και η συνεχής επίκληση «κινδύνων» κάνουν την αυταρχική διακυβέρνηση να φαίνεται όλο και πιο δικαιολογημένη.
Η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Για να σταθεί, μια αυταρχική κυβέρνηση θα παράγει όλο και περισσότερο αυταρχισμό. Για να αποκτά την επίφαση της δημοκρατικής νομιμότητας, θα μετατίθεται σε όλο και πιο ακραίες θέσεις για να ψαρεύει ψήφους από το χώρο που γοητεύει η Χρυσή Αυγή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, κενά πολιτικά και χρήσιμα μόνο για την επιβίωση της κυβέρνησης, θα αποδέχονται όλα τα συντηρητικά μέτρα για να διατηρείται η κυβέρνηση και να επιβιώνουν πολιτικά οι ηγέτες τους. Έτσι, θα βοηθούν όλο και περισσότερο στην συντηρητική στροφή διατηρώντας την λεκτική διαφοροποίηση. Το χειρότερο είναι πως περισσότερο αυτά παρά ο Σαμαράς, θα επισείουν την ανάγκη μη εκλογών, ξέροντας πως οι εκλογές μπορεί να σημάνουν το τέλος.
Έτσι, με τη μέθοδο του Χίτλερ ή του Παπαδόπουλου, η Δημοκρατία ως ανίκανη, περιττή, ατιμασμένη, δεν θα έχει λόγο να υπάρχει. Σε όλα αυτά που περιγράφω, φαίνεται να απουσιάζει ένας βασικός παράγοντας που μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Είναι η θέληση του κόσμου και η απόφαση να τα ανατρέψει. Αυτό για να γίνει πρέπει τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή οι παραπλανημένοι της συμπολίτευσης να ξεκαθαρίσουν τους κινδύνους στον κόσμο και να απαιτήσουν η ανατροπή των αντιδημοκρατικών μέτρων να γίνει τώρα. Και ελπίζω να είναι ο λόγος που θα αποδειχθώ πολύ κακός προφήτης.
Υ.Γ. Με φοβίζει περισσότερο ότι ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μπει στο ρόλο κλητήρα. Παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητές του, θα μπορούσε, όταν -όπως συμβαίνει πάντα- ενημερώθηκε για τα Προεδρικά Διατάγματα που πρέπει να υπογράψει, να προειδοποιήσει πως δεν θα το κάνει για την αποφυγή πολιτικής κρίσης. Δεν το έκανε.
Πηγή: Γιατί φοβάμαι Χούντα. Του Κώστα Βαξεβάνη - RAMNOUSIA
0
Αντώνη, ξέχωρα από το ότι η κυβέρνησή σου όπως και οι 2 προηγούμενες δεν έχουν κάνει τίποτε απολύτως να φτιάξουν προϋποθέσεις παραγωγικών επενδύσεων που θα δημιουργήσουν μόνιμες θέσεις εργασίας και εγχώρια προστιθέμενη αξία, το παράνομο (χωρίς κοινοβουλευτική συναίνεση) και χωρίς σχέδιο κλείσιμο της ΕΡΤ, αφορά επιπλέον κάτι εξαιρετικά σημαντικό που μάλλον δεν σου 'χει γίνει ακόμη αντιληπτό!
Η ενέργειά σου να κλείσεις ξαφνικά την ΕΡΤ προκαλεί την οργή του ελληνικού λαού, διότι ενώ παραδέχεσαι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανεργία (κι όχι το χρέος) κι ενώ δεν έχεις κάνει τίποτα ουσιαστικό γι αυτό προσθέτεις νέους ανέργους και μάλιστα με χυδαίο πολιτικά τρόπο!
Αν νομίζεις Αντώνη πως η παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας όπως λιμάνια κι αεροδρόμια ή η πώληση κρατικής περιουσίας συνιστά «ανάπτυξη» και μάλιστα «πατριωτική», καλύτερα να επιστρέψεις στα πανεπιστημιακά θρανία!
Όμως το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ προκαλεί οργή εξαιτίας και μιας άλλης απρόσμενης διάστασης!
Η αγανάκτηση με την απόφασή σου, προέρχεται από έλληνες του εξωτερικού που αποκόπηκαν ξαφνικά και αναίτια από την πατρίδα τους. Από τους ακρίτες στα ελληνικά χωριά του Αιγαίου και της Θράκης οι οποίοι παρακολουθούν κι ακούνε πια μόνο τουρκικά κανάλια. Από φανατικούς φίλους του ραδιοφώνου, σ´ ολόκληρη την Ελλάδα, που ‘χασαν τις αγαπημένες τους εκπομπές.
Από το ότι επιδιώκεις, Αντώνη, με την πρόταση νόμου να χειραγωγήσεις μια νησίδα ποιότητας αντί να την μεταρρυθμίσεις. Προπάντος όμως, γιατί Αντώνη, εσύ ο μέγας "πατριώτης", επέλεξες εντελώς συμβολικά να κλείσεις μια από τις βασικότερες υποδομές του έθνους! Την ΕΘΝΙΚΗ Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Εκείνη δηλαδή που επικοινωνεί μέσα κι έξω ποιός είναι ο ελληνικός πολιτισμός!
Δεν εξετάζω εδώ αν το έθνος πέθανε αλλά την πράξη καθεαυτή (και μάλιστα εσκεμμένη αφού συμβολική) να του «κλείσεις το στόμα». Αντώνη εδώ εξετάζω την συνέπεια λόγων και πράξεών σου!
Και όσοι βιάζονται να κηδέψουν το έθνος στο βωμό μιας παγκοσμιοποίησης, είτε δεξιάς (οικονομίστικης), είτε αριστερής (πολυπολιτισμικής) ας ετοιμάζονται για σοβαρές καθυστερήσεις κι αναβολές ....
Άσε μας βρε Αντωνάκη … Είσαι τελικά πολύ μικρός για πατριώτης αυτής της χώρας ….
Πηγή: Άσε μας βρε Αντωνάκη - RAMNOUSIA
Άσε μας βρε Αντωνάκη
Η ενέργειά σου να κλείσεις ξαφνικά την ΕΡΤ προκαλεί την οργή του ελληνικού λαού, διότι ενώ παραδέχεσαι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανεργία (κι όχι το χρέος) κι ενώ δεν έχεις κάνει τίποτα ουσιαστικό γι αυτό προσθέτεις νέους ανέργους και μάλιστα με χυδαίο πολιτικά τρόπο!
Αν νομίζεις Αντώνη πως η παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας όπως λιμάνια κι αεροδρόμια ή η πώληση κρατικής περιουσίας συνιστά «ανάπτυξη» και μάλιστα «πατριωτική», καλύτερα να επιστρέψεις στα πανεπιστημιακά θρανία!
Όμως το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ προκαλεί οργή εξαιτίας και μιας άλλης απρόσμενης διάστασης!
Η αγανάκτηση με την απόφασή σου, προέρχεται από έλληνες του εξωτερικού που αποκόπηκαν ξαφνικά και αναίτια από την πατρίδα τους. Από τους ακρίτες στα ελληνικά χωριά του Αιγαίου και της Θράκης οι οποίοι παρακολουθούν κι ακούνε πια μόνο τουρκικά κανάλια. Από φανατικούς φίλους του ραδιοφώνου, σ´ ολόκληρη την Ελλάδα, που ‘χασαν τις αγαπημένες τους εκπομπές.
Από το ότι επιδιώκεις, Αντώνη, με την πρόταση νόμου να χειραγωγήσεις μια νησίδα ποιότητας αντί να την μεταρρυθμίσεις. Προπάντος όμως, γιατί Αντώνη, εσύ ο μέγας "πατριώτης", επέλεξες εντελώς συμβολικά να κλείσεις μια από τις βασικότερες υποδομές του έθνους! Την ΕΘΝΙΚΗ Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Εκείνη δηλαδή που επικοινωνεί μέσα κι έξω ποιός είναι ο ελληνικός πολιτισμός!
Δεν εξετάζω εδώ αν το έθνος πέθανε αλλά την πράξη καθεαυτή (και μάλιστα εσκεμμένη αφού συμβολική) να του «κλείσεις το στόμα». Αντώνη εδώ εξετάζω την συνέπεια λόγων και πράξεών σου!
Και όσοι βιάζονται να κηδέψουν το έθνος στο βωμό μιας παγκοσμιοποίησης, είτε δεξιάς (οικονομίστικης), είτε αριστερής (πολυπολιτισμικής) ας ετοιμάζονται για σοβαρές καθυστερήσεις κι αναβολές ....
Άσε μας βρε Αντωνάκη … Είσαι τελικά πολύ μικρός για πατριώτης αυτής της χώρας ….
Πηγή: Άσε μας βρε Αντωνάκη - RAMNOUSIA
0
Read more: http://www.neolaia.gr/2013/06/15/taksidia-i-pio-kathari-limni-ston-kosmo/#ixzz2WHbl0hjM
Η πιο καθαρή λίμνη στον κόσμο
Η πιο καθαρή λίμνη στον κόσμο ονομάζεται Blue Lake και βρίσκεται στην Νέα Ζηλανδία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ορατότητα του βυθού της λίμνης είναι παραπάνω από 75 μέτρα.
Read more: http://www.neolaia.gr/2013/06/15/taksidia-i-pio-kathari-limni-ston-kosmo/#ixzz2WHbl0hjM
0
Τα άσπρα μαλλιά στους άνδρες προσδίδουν γοητεία. Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί ασπρίζουν τα μαλλιά μας; Και πως γίνεται αυτο; Οι επιστήμονες έχουν την απάντηση.
Το «κλειδί» φαίνεται να βρίσκεται στην επικοινωνία μεταξύ των θυλάκων των τριχών και των μελανοκυττάρων και συγκεκριμένα στο μονοπάτι σήμανσης Wnt, ένα δίκτυο πρωτεϊνών που είναι γνωστό ότι παίζει ρόλο στον σχηματισμό του εμβρύου, σε διάφορες μορφές καρκίνων καθώς και σε πολλές φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού.
«Γνωρίζαμε εδώ και δεκαετίες ότι τα βλαστικά κύτταρα των θυλάκων των τριχών και τα μελανοκύτταρα, τα οποία παράγουν τη χρωστική μελανίνη, συνεργάζονται για να παραγάγουν έγχρωμες τρίχες, όμως οι υποκείμενες αιτίες ήταν άγνωστες», εξηγεί ο Μαγιούμι Ιτο, καθηγητής στο Ιατρικό Κέντρο Λανγκόν του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και προσθέτει: «Ανακαλύψαμε ότι η σήμανση Wnt παίζει κεντρικό ρόλο στον συντονισμό των ενεργειών αυτών των δυο παραγόντων και στον χρωματισμό των τριχών».
Σύμφωνα με μελέτη η παρέμβαση στο συγκεκριμένο μονοπάτι σήμανσης θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει μια πρωτοποριακή μέθοδο για την αντιμετώπιση του προβλήματος των λευκών τριχών. Ο κ. Ιτο τόνισε επίσης ότι από τις εργασίες αυτές οι επιστήμονες θα μπορούσαν ίσως να εξαγάγουν ένα πρότυπο για τη διαδικασία αναγέννησης των ιστών. «Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει πολλούς τύπους βλαστικών κυττάρων που έχουν τη δυνατότητα να αναγεννήσουν άλλα όργανα» δήλωσε και πρόσθεσε: «Οι μέθοδοι που βρίσκονται πίσω από την επικοινωνία των βλαστικών κυττάρων των τριχών με τη διαδικασία χρωματισμού κατά τη δημιουργία νέων τριχών μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες ώστε να αναγεννήσουμε σύνθετα όργανα που περιλαμβάνουν πολλούς διαφορετικούς τύπους κυττάρων».
Μονοπάτια χρώματος
Κάνοντας πειράματα με μοντέλα ποντικών οι ερευνητές εξέτασαν πώς το μονοπάτι σήμανσης Wnt επέτρεπε στα βλαστικά κύτταρα των θυλάκων των τριχών και στα βλαστικά κύτταρα των μελανοκυττάρων να συνεργαστούν ώστε προκαλέσουν την ανάπτυξη των τριχών και να παραγάγουν το χρώμα τους.
Στη μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο «Cell», φάνηκε επίσης ότι η ελλιπής λειτουργία του μονοπατιού σήμανσης Wnt στα βλαστικά κύτταρα των θυλάκων των τριχών δεν κατέστειλε μόνο την παραγωγή νέων τριχών αλλά επιπλέον εμπόδιζε την ενεργοποίηση των μελανοκυττάρων ώστε να παραγάγουν το χρώμα. Από την άλλη πλευρά η ελλιπής λειτουργία του Wnt στην ενεργοποίηση των βλαστικών κυττάρων των μελανοκυττάρων οδηγούσε στην παραγωγή λευκών ή γκρίζων τριχών.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι διαπιστώσεις τους πως το Wnt αποτελεί σημαντικό μονοπάτι για τη ρύθμιση των μελανοκυττάρων καθώς και ότι η συμπεριφορά των μελανοκυττάρων συνδέεται με την παραγωγή τριχών θα συμβάλει στην κατανόηση ασθενειών που έχουν σχέση με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των συγκεκριμένων κυττάρων όπως το μελάνωμα.
Πληροφορίες: To Βήμα
Γιατί ασπρίζουν τα μαλλιά μας; Η επιστημονική απάντηση
Το «κλειδί» φαίνεται να βρίσκεται στην επικοινωνία μεταξύ των θυλάκων των τριχών και των μελανοκυττάρων και συγκεκριμένα στο μονοπάτι σήμανσης Wnt, ένα δίκτυο πρωτεϊνών που είναι γνωστό ότι παίζει ρόλο στον σχηματισμό του εμβρύου, σε διάφορες μορφές καρκίνων καθώς και σε πολλές φυσιολογικές λειτουργίες του οργανισμού.
«Γνωρίζαμε εδώ και δεκαετίες ότι τα βλαστικά κύτταρα των θυλάκων των τριχών και τα μελανοκύτταρα, τα οποία παράγουν τη χρωστική μελανίνη, συνεργάζονται για να παραγάγουν έγχρωμες τρίχες, όμως οι υποκείμενες αιτίες ήταν άγνωστες», εξηγεί ο Μαγιούμι Ιτο, καθηγητής στο Ιατρικό Κέντρο Λανγκόν του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και προσθέτει: «Ανακαλύψαμε ότι η σήμανση Wnt παίζει κεντρικό ρόλο στον συντονισμό των ενεργειών αυτών των δυο παραγόντων και στον χρωματισμό των τριχών».
Σύμφωνα με μελέτη η παρέμβαση στο συγκεκριμένο μονοπάτι σήμανσης θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει μια πρωτοποριακή μέθοδο για την αντιμετώπιση του προβλήματος των λευκών τριχών. Ο κ. Ιτο τόνισε επίσης ότι από τις εργασίες αυτές οι επιστήμονες θα μπορούσαν ίσως να εξαγάγουν ένα πρότυπο για τη διαδικασία αναγέννησης των ιστών. «Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει πολλούς τύπους βλαστικών κυττάρων που έχουν τη δυνατότητα να αναγεννήσουν άλλα όργανα» δήλωσε και πρόσθεσε: «Οι μέθοδοι που βρίσκονται πίσω από την επικοινωνία των βλαστικών κυττάρων των τριχών με τη διαδικασία χρωματισμού κατά τη δημιουργία νέων τριχών μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες ώστε να αναγεννήσουμε σύνθετα όργανα που περιλαμβάνουν πολλούς διαφορετικούς τύπους κυττάρων».
Μονοπάτια χρώματος
Κάνοντας πειράματα με μοντέλα ποντικών οι ερευνητές εξέτασαν πώς το μονοπάτι σήμανσης Wnt επέτρεπε στα βλαστικά κύτταρα των θυλάκων των τριχών και στα βλαστικά κύτταρα των μελανοκυττάρων να συνεργαστούν ώστε προκαλέσουν την ανάπτυξη των τριχών και να παραγάγουν το χρώμα τους.
Στη μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο «Cell», φάνηκε επίσης ότι η ελλιπής λειτουργία του μονοπατιού σήμανσης Wnt στα βλαστικά κύτταρα των θυλάκων των τριχών δεν κατέστειλε μόνο την παραγωγή νέων τριχών αλλά επιπλέον εμπόδιζε την ενεργοποίηση των μελανοκυττάρων ώστε να παραγάγουν το χρώμα. Από την άλλη πλευρά η ελλιπής λειτουργία του Wnt στην ενεργοποίηση των βλαστικών κυττάρων των μελανοκυττάρων οδηγούσε στην παραγωγή λευκών ή γκρίζων τριχών.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι διαπιστώσεις τους πως το Wnt αποτελεί σημαντικό μονοπάτι για τη ρύθμιση των μελανοκυττάρων καθώς και ότι η συμπεριφορά των μελανοκυττάρων συνδέεται με την παραγωγή τριχών θα συμβάλει στην κατανόηση ασθενειών που έχουν σχέση με τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των συγκεκριμένων κυττάρων όπως το μελάνωμα.
Πληροφορίες: To Βήμα
0
Τo Business Insider παρουσιάζει τη λίστα με τα
πλήρη στοιχεία των στρατιωτικών δυνάμεων των δέκα ισχυρότερων και πιο καλά
εξοπλισμένων χωρών.
Στην πρώτη θέση φυσικά βρίσκονται οι ΗΠΑ και ακολουθούν η Ρωσία και η Κίνα. Εντύπωση κάνει ότι στην πρώτη δεκάδα βρίσκεται και η Ιταλία,αλλά και η ενίσχυση του στρατού της Γερμανίας.
1.ΗΠΑ
Κόστος: 689.591.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 1.477.896
* Διαθέσιμη δύναμη: 153.600.000
Αεροσκάφη: 15.293
Ναυτικός στόλος: 290
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
2.Ρωσία
Κόστος: 64.000.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 1.200.000
* Διαθέσιμη δύναμη: 75.330.000
Αεροσκάφη: 4.498
Ναυτικός στόλος: 224
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
3.Κίνα
Κόστος: 129.272.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 2.285.000
* Διαθέσιμη δύναμη: 795.500.000
Αεροσκάφη: 5.048
Ναυτικός στόλος: 972
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
4.Ινδία
Κόστος: 44.282.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 1.325.000
* Διαθέσιμη δύναμη: 487.600.000
Αεροσκάφη: 1.962
Ναυτικός στόλος: 70
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 10 ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Τo Business Insider παρουσιάζει τη λίστα με τα
πλήρη στοιχεία των στρατιωτικών δυνάμεων των δέκα ισχυρότερων και πιο καλά
εξοπλισμένων χωρών.Στην πρώτη θέση φυσικά βρίσκονται οι ΗΠΑ και ακολουθούν η Ρωσία και η Κίνα. Εντύπωση κάνει ότι στην πρώτη δεκάδα βρίσκεται και η Ιταλία,αλλά και η ενίσχυση του στρατού της Γερμανίας.
1.ΗΠΑ
Κόστος: 689.591.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 1.477.896
* Διαθέσιμη δύναμη: 153.600.000
Αεροσκάφη: 15.293
Ναυτικός στόλος: 290
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
2.Ρωσία
Κόστος: 64.000.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 1.200.000
* Διαθέσιμη δύναμη: 75.330.000
Αεροσκάφη: 4.498
Ναυτικός στόλος: 224
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
3.Κίνα
Κόστος: 129.272.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 2.285.000
* Διαθέσιμη δύναμη: 795.500.000
Αεροσκάφη: 5.048
Ναυτικός στόλος: 972
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
4.Ινδία
Κόστος: 44.282.000.000
Μάχιμοι στρατιωτικοί: 1.325.000
* Διαθέσιμη δύναμη: 487.600.000
Αεροσκάφη: 1.962
Ναυτικός στόλος: 70
* Αφορά όλον τον πληθυσμό που κρίνεται μάχιμος σε περίπτωση επιστράτευσης
0
Το μυστηριώδες ταξίδι του καθηγητή Λιαντίνη
Κατά καιρούς, εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας ορισμένοι άνθρωποι που περιβάλλονται από μια ιδιαίτερη αίγλη, οντότητες ξεχωριστές, δυσνόητες για το περιβάλλον και την εποχή τους. Έρχονται να αφήσουν ένα λιθαράκι, να εκφράσουν μια διαμαρτυρία και ύστερα αποχωρούν έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν.
Συμβαίνει αυτό με τους αξιοσημείωτους ανθρώπους. Και φαίνεται πως και η ίδια η ιστορία (είτε μιλάμε για την ιστορία της διανόησης, της τέχνης, του πολιτισμού, είτε για την ιστορία του κόσμου γενικά) χρειάζεται τα άτομα αυτά που έρχονται να αναταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της και ύστερα να χαθούν, αφήνοντας όλους εμάς πίσω τους προβληματισμένους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου αποτελεί και ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης, που με αφορμή την παράξενη εξαφάνιση του πριν κάποια χρόνια, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αλλά και αρκετών στοχαστών και ερευνητών σε ένα ιερό βουνό των Ελλήνων, τον Ταΰγετο, και ακόμη παραπέρα σε θέματα ζωής και θανάτου.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στη Λιαντίνα της Λακωνίας στις 23 Ιουλίου του 1942, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και ο Μέγας Αλέξανδρος, γεγονός για το οποίο περηφανευόταν συχνά. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Νικολακάκος, το άλλαξε όμως σε ηλικία 35 χρόνων για λόγους αισθητικούς και ποιητικούς.
Από τα μαθητικά του χρόνια έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη και κλήση στην ελληνική φιλοσοφία και ποίηση. Το 1966, τελειώνει τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών, σύμφωνα με τα πρότυπα της αρχαιότητας.
Ο μεγάλος του έρωτας όμως ήταν η Φύση. Λάτρευε τους περιπάτους στα βουνά και τα δάση της Λακωνίας και πιο πολύ από όλα λάτρευε τον Ταΰγετο, όπου ανέβαινε συχνά για να ατενίσει τους ορίζοντες ή να πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Πολλές φορές καθόταν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου και χανόταν στις σελίδες των βιβλίων και των σημειώσεών του. «Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του Homo Educandus. Έτσι ήταν ο ίδιος. Αγαπούσε τα δέντρα, τους μοναχικούς περιπάτους, την ηρεμία και τη γαλήνη, τη γνώση, την αλήθεια… Την ίδια τη ζωή. Και γι’ αυτό ίσως έφτασε στο σημείο να γίνει ένας αρνητής του θανάτου.
Όλη του η ζωή υπήρξε μια σπουδή πάνω στην αλήθεια και τη γνώση. Συνέγραψε οχτώ βιβλία, πραγματοποίησε αναρίθμητες διαλέξεις και ομιλίες, ταξίδεψε, ερωτεύτηκε και στο τέλος αποχώρησε περήφανα, επιλέγοντας ο ίδιος τον τρόπο και τη στιγμή. Μάλιστα φαίνεται ότι από πολύ νωρίς είχε συνειδητοποιήσει το αναπόδραστο από τα δεσμά μιας πραγματικότητας λειψής, μια κατάσταση άσχημη και θλιβερή. Και έτσι αρκετά χρόνια πριν μελετούσε τον τρόπο διαμαρτυρίας, ίσως τον πιο δυνατό που έχει ένας ζωντανός άνθρωπος: το θάνατό του.
Γιατί ο Δημήτρης Λιαντίνης, όντας από τη φύση του άνθρωπος ευγενικός και ευαίσθητος, πονούσε και υπέφερε βαθιά για όλα αυτά που έβλεπε γύρω του. Τον τρόπο ζωής των συμπατριωτών του και το μεγάλο ξεπεσμό από αυτόν των αρχαίων τους προγόνων. Τη διαστρέβλωση και την καταστροφή της Φύσης. Το ψέμα και την ηλιθιότητα που κάνουν ολοένα και πιο έντονη την εμφάνισή τους σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας.
Στο τελευταίο του βιβλίο, Γκέμμα, λέει αναφερόμενος στον Ιησού: «Στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί, αυτός, ο φάγος και οινοπότης: “Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφακιάρηδες. Και εσείς μοιάζετε σε μένα όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή και τις δολερές σας πράξεις…”».
Οργισμένος και απογοητευμένος από τη ράτσα του ο Λιαντίνης πραγματοποιεί συχνά αναβάσεις στον Ταΰγετο αρκετά χρόνια πριν από το θάνατό του, αναζητώντας το κατάλληλο μέρος, το «σήμα» του, μια σπηλιά απρόσιτη και αθέατη από ανθρώπου μάτι. Και φυσικά όσο γίνεται ψηλότερα, έτσι ώστε «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω» (Γκέμμα). Όπως φαίνεται από τις σημειώσεις του το σημείο αυτό το βρήκε τον Ιούνιο του ’94.
Στα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μέχρι την εξαφάνισή του, γράφει, διδάσκει και ψάχνει πληροφορίες για τον τρόπο που θα πεθάνει. Στις 31 Μαΐου του 1998 επισκέπτεται το πατρικό του, βλέπει παλιούς φίλους και γνωστούς και το βράδυ της ίδιας μέρας εκμυστηρεύεται στη μητέρα του τι πρόκειται να κάνει. Της ζητάει να μείνει δυνατή και ψύχραιμη. Την επομένη, κουβαλώντας ένα σάκο, επιβιβάζεται σε ταξί και κατευθύνεται προς τον Ταΰγετο.
Την ίδια στιγμή στο σπίτι του στην Κηφισιά η σύζυγός του βλέπει τον αφημένο φάκελο πάνω στο γραφείο του. Πάνω γράφει: «Για τη Διοτίμα». Ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Λιαντίνη προς την κόρη του. Εκεί αναφέρει ότι «φεύγει» αυτοθέλητα, ότι είναι υγιής σε μυαλό και σώμα και ακόμη ότι ή πράξη του αυτή έχει τη μορφή διαμαρτυρίας για το κακό που ετοιμάζουν οι άνθρωποι στις γενιές που έρχονται. Κλείνει την επιστολή του με τη φράση: «έζησα έρημος και ισχυρός».
Έκτοτε κανείς δεν ξανάδε τον καθηγητή Λιαντίνη. Ήταν 56 χρόνων, όσο δηλαδή και ο Εμπεδοκλής, που τόσο θαύμαζε, όταν ανέβηκε και χάθηκε μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας, όπως αναφέρει ο μύθος. Σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου, ο Εμπεδοκλής εξαφανίστηκε κάπου στον Ταΰγετο…
Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Ιουνίου, δύο φίλοι του στεφανώνουν τις προτομές του Σολωμού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη, κατ’ εντολή του ίδιου του Λιαντίνη. Σε εκείνο το διάστημα που ακολούθησε την αναχώρησή του για το ιερό βουνό της Σπάρτης, αρκετά περίεργα στοιχεία ήρθαν να προσθέσουν περισσότερο μυστήριο στη φυγή του. Βιβλία ανοιχτά σε συγκεκριμένες σελίδες, κωδικές σημειώσεις σε χειρόγραφα, επιστολές και βιβλία του που είχε στείλει λίγες μέρες πριν την 1η του Ιούνη σε επιλεγμένα πρόσωπα, ένα χαρτί με γεωμετρικά σχήματα αφημένο στο αυτοκίνητό του, καθώς και η παράξενη επιμονή της γυναίκας του ότι ζει ακόμη.
Από τότε και μέχρι τις 6 Ιουλίου του 2005, όπου και επίσημα ανακοινώθηκε η ανεύρεση των οστών του καθηγητή (μαζί βρέθηκαν μεταξύ άλλων και ένα άδειο πακέτο τσιγάρα, ένα μπουκάλι κρασί, μια χτένα, μια λίρα Αγγλίας, μια ελληνική σημαία), αναρίθμητες θεωρίες και απόψεις είδαν το φως της δημοσιότητας. Ότι ο Λιαντίνης ζει ακόμη, ότι εξαφανίστηκε, ότι τον πήραν εξωγήινοι από το Σείριο (!), ότι το σώμα του αποϋλοποιήθηκε και δεν θα βρεθεί ποτέ και οτιδήποτε πιθανό και απίθανο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Εφημερίδες και τηλεόραση καταπιάστηκαν με το θέμα, ενώ κάθε σχετικός και άσχετος εξέφραζε μια γνώμη για το τι είχε συμβεί.
Τι ήταν όμως όντως ο Δημήτρης Λιαντίνης; Ένας φιλόσοφος, ένας λάτρης της Ελλάδας και του αρχαίου πολιτισμού της, ένας άνθρωπος με απίστευτη πίστη και συμπόνια για τους ομοίους του, ένας εραστής της ζωής (της Φύσης, της γυναίκας, των βιβλίων), ένας αρνητής του θανάτου;
Όπως αναφέρει και στην τελευταία επιστολή του προς την αγαπημένη του κόρη: «Ολόκληρη η ζωή μου υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου».
Ένα μυστήριο και μια ανεξήγητη αύρα συνεχίζει να συντροφεύει την ιστορία του Δημήτρη Ν. Λιαντίνη, ενός ανθρώπου που ερωτεύτηκε τη ζωή και αποφάσισε να αναμετρηθεί για χάρη της με το θάνατο, στις κορυφές του Ταΰγετου...
Συμβαίνει αυτό με τους αξιοσημείωτους ανθρώπους. Και φαίνεται πως και η ίδια η ιστορία (είτε μιλάμε για την ιστορία της διανόησης, της τέχνης, του πολιτισμού, είτε για την ιστορία του κόσμου γενικά) χρειάζεται τα άτομα αυτά που έρχονται να αναταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της και ύστερα να χαθούν, αφήνοντας όλους εμάς πίσω τους προβληματισμένους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου αποτελεί και ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης, που με αφορμή την παράξενη εξαφάνιση του πριν κάποια χρόνια, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αλλά και αρκετών στοχαστών και ερευνητών σε ένα ιερό βουνό των Ελλήνων, τον Ταΰγετο, και ακόμη παραπέρα σε θέματα ζωής και θανάτου.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στη Λιαντίνα της Λακωνίας στις 23 Ιουλίου του 1942, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και ο Μέγας Αλέξανδρος, γεγονός για το οποίο περηφανευόταν συχνά. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Νικολακάκος, το άλλαξε όμως σε ηλικία 35 χρόνων για λόγους αισθητικούς και ποιητικούς.
Από τα μαθητικά του χρόνια έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη και κλήση στην ελληνική φιλοσοφία και ποίηση. Το 1966, τελειώνει τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών, σύμφωνα με τα πρότυπα της αρχαιότητας.
Ο μεγάλος του έρωτας όμως ήταν η Φύση. Λάτρευε τους περιπάτους στα βουνά και τα δάση της Λακωνίας και πιο πολύ από όλα λάτρευε τον Ταΰγετο, όπου ανέβαινε συχνά για να ατενίσει τους ορίζοντες ή να πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Πολλές φορές καθόταν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου και χανόταν στις σελίδες των βιβλίων και των σημειώσεών του. «Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του Homo Educandus. Έτσι ήταν ο ίδιος. Αγαπούσε τα δέντρα, τους μοναχικούς περιπάτους, την ηρεμία και τη γαλήνη, τη γνώση, την αλήθεια… Την ίδια τη ζωή. Και γι’ αυτό ίσως έφτασε στο σημείο να γίνει ένας αρνητής του θανάτου.
Όλη του η ζωή υπήρξε μια σπουδή πάνω στην αλήθεια και τη γνώση. Συνέγραψε οχτώ βιβλία, πραγματοποίησε αναρίθμητες διαλέξεις και ομιλίες, ταξίδεψε, ερωτεύτηκε και στο τέλος αποχώρησε περήφανα, επιλέγοντας ο ίδιος τον τρόπο και τη στιγμή. Μάλιστα φαίνεται ότι από πολύ νωρίς είχε συνειδητοποιήσει το αναπόδραστο από τα δεσμά μιας πραγματικότητας λειψής, μια κατάσταση άσχημη και θλιβερή. Και έτσι αρκετά χρόνια πριν μελετούσε τον τρόπο διαμαρτυρίας, ίσως τον πιο δυνατό που έχει ένας ζωντανός άνθρωπος: το θάνατό του.
Γιατί ο Δημήτρης Λιαντίνης, όντας από τη φύση του άνθρωπος ευγενικός και ευαίσθητος, πονούσε και υπέφερε βαθιά για όλα αυτά που έβλεπε γύρω του. Τον τρόπο ζωής των συμπατριωτών του και το μεγάλο ξεπεσμό από αυτόν των αρχαίων τους προγόνων. Τη διαστρέβλωση και την καταστροφή της Φύσης. Το ψέμα και την ηλιθιότητα που κάνουν ολοένα και πιο έντονη την εμφάνισή τους σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας.
Στο τελευταίο του βιβλίο, Γκέμμα, λέει αναφερόμενος στον Ιησού: «Στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί, αυτός, ο φάγος και οινοπότης: “Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφακιάρηδες. Και εσείς μοιάζετε σε μένα όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή και τις δολερές σας πράξεις…”».
Οργισμένος και απογοητευμένος από τη ράτσα του ο Λιαντίνης πραγματοποιεί συχνά αναβάσεις στον Ταΰγετο αρκετά χρόνια πριν από το θάνατό του, αναζητώντας το κατάλληλο μέρος, το «σήμα» του, μια σπηλιά απρόσιτη και αθέατη από ανθρώπου μάτι. Και φυσικά όσο γίνεται ψηλότερα, έτσι ώστε «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω» (Γκέμμα). Όπως φαίνεται από τις σημειώσεις του το σημείο αυτό το βρήκε τον Ιούνιο του ’94.
Στα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μέχρι την εξαφάνισή του, γράφει, διδάσκει και ψάχνει πληροφορίες για τον τρόπο που θα πεθάνει. Στις 31 Μαΐου του 1998 επισκέπτεται το πατρικό του, βλέπει παλιούς φίλους και γνωστούς και το βράδυ της ίδιας μέρας εκμυστηρεύεται στη μητέρα του τι πρόκειται να κάνει. Της ζητάει να μείνει δυνατή και ψύχραιμη. Την επομένη, κουβαλώντας ένα σάκο, επιβιβάζεται σε ταξί και κατευθύνεται προς τον Ταΰγετο.
Την ίδια στιγμή στο σπίτι του στην Κηφισιά η σύζυγός του βλέπει τον αφημένο φάκελο πάνω στο γραφείο του. Πάνω γράφει: «Για τη Διοτίμα». Ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Λιαντίνη προς την κόρη του. Εκεί αναφέρει ότι «φεύγει» αυτοθέλητα, ότι είναι υγιής σε μυαλό και σώμα και ακόμη ότι ή πράξη του αυτή έχει τη μορφή διαμαρτυρίας για το κακό που ετοιμάζουν οι άνθρωποι στις γενιές που έρχονται. Κλείνει την επιστολή του με τη φράση: «έζησα έρημος και ισχυρός».
Έκτοτε κανείς δεν ξανάδε τον καθηγητή Λιαντίνη. Ήταν 56 χρόνων, όσο δηλαδή και ο Εμπεδοκλής, που τόσο θαύμαζε, όταν ανέβηκε και χάθηκε μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας, όπως αναφέρει ο μύθος. Σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου, ο Εμπεδοκλής εξαφανίστηκε κάπου στον Ταΰγετο…
Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Ιουνίου, δύο φίλοι του στεφανώνουν τις προτομές του Σολωμού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη, κατ’ εντολή του ίδιου του Λιαντίνη. Σε εκείνο το διάστημα που ακολούθησε την αναχώρησή του για το ιερό βουνό της Σπάρτης, αρκετά περίεργα στοιχεία ήρθαν να προσθέσουν περισσότερο μυστήριο στη φυγή του. Βιβλία ανοιχτά σε συγκεκριμένες σελίδες, κωδικές σημειώσεις σε χειρόγραφα, επιστολές και βιβλία του που είχε στείλει λίγες μέρες πριν την 1η του Ιούνη σε επιλεγμένα πρόσωπα, ένα χαρτί με γεωμετρικά σχήματα αφημένο στο αυτοκίνητό του, καθώς και η παράξενη επιμονή της γυναίκας του ότι ζει ακόμη.
Από τότε και μέχρι τις 6 Ιουλίου του 2005, όπου και επίσημα ανακοινώθηκε η ανεύρεση των οστών του καθηγητή (μαζί βρέθηκαν μεταξύ άλλων και ένα άδειο πακέτο τσιγάρα, ένα μπουκάλι κρασί, μια χτένα, μια λίρα Αγγλίας, μια ελληνική σημαία), αναρίθμητες θεωρίες και απόψεις είδαν το φως της δημοσιότητας. Ότι ο Λιαντίνης ζει ακόμη, ότι εξαφανίστηκε, ότι τον πήραν εξωγήινοι από το Σείριο (!), ότι το σώμα του αποϋλοποιήθηκε και δεν θα βρεθεί ποτέ και οτιδήποτε πιθανό και απίθανο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Εφημερίδες και τηλεόραση καταπιάστηκαν με το θέμα, ενώ κάθε σχετικός και άσχετος εξέφραζε μια γνώμη για το τι είχε συμβεί.
Τι ήταν όμως όντως ο Δημήτρης Λιαντίνης; Ένας φιλόσοφος, ένας λάτρης της Ελλάδας και του αρχαίου πολιτισμού της, ένας άνθρωπος με απίστευτη πίστη και συμπόνια για τους ομοίους του, ένας εραστής της ζωής (της Φύσης, της γυναίκας, των βιβλίων), ένας αρνητής του θανάτου;
Όπως αναφέρει και στην τελευταία επιστολή του προς την αγαπημένη του κόρη: «Ολόκληρη η ζωή μου υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου».
Ένα μυστήριο και μια ανεξήγητη αύρα συνεχίζει να συντροφεύει την ιστορία του Δημήτρη Ν. Λιαντίνη, ενός ανθρώπου που ερωτεύτηκε τη ζωή και αποφάσισε να αναμετρηθεί για χάρη της με το θάνατο, στις κορυφές του Ταΰγετου...
Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
