Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, το παράλογο ως κανόνα ζωής, είναι αντιφατικό. Τότε, γιατί απορούμε που δεν μας διαθέτει τις αξίες εκείνες οι οποίες θα αποφάσιζαν για μας ως προς τη νομιμότητα του εγκλήματος; Δεν είναι δυνατό, άλλωστε, να στηρίξουμε μια στάση πάνω σε μια προνομιούχα συγκίνηση.
Το αίσθημα του παραλόγου είναι ένα αίσθημα όπως όλα τα άλλα. Το ότι έδωσε τη χροιά του σε τόσες σκέψεις και πράξεις στην περίοδο του μεσοπολέμου αποδεικνύει μόνο τη δύναμη και τη νομιμότητά του. Αλλά η δύναμη ενός αισθήματος δεν σημαίνει ότι γίνεται και πανανθρώπινο. Το σφάλμα μιας ολόκληρης εποχής ήταν ότι διατύπωσε, ή θεώρησε διατυπωμένους, γενικούς κανόνες δράσης, ξεκινώντας από μιαν απελπισμένη συγκίνηση που ο μηχανισμός της ήταν να ξεπεράσει τον ίδιο τον εαυτό της.
Τα μεγάλα βάσανα, όπως και οι μεγάλες ευτυχίες, γίνονται αιτίες για τη γένεση ενός συλλογισμού. Παίζουν τον ρόλο των μεσολαβητών. Μα δεν θα μπορούσαμε να τους ξαναβρούμε και να τους διατηρήσουμε καθ’ όλη τη διάρκεια των συλλογισμών. Αν, επομένως, ήταν νόμιμο να υπολογίζεται η παράλογη ευαισθησία, να γίνεται η διάγνωση ενός κακού τέτοιου όπως το βρίσκουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, είναι αδύνατο να δούμε σε τούτη την ευαισθησία, και στον μηδενισμό που αυτή προϋποθέτει, κάτι άλλο εκτός από ένα σημείο εκκίνησης, μια εμπειρική κριτική, το ισοδύναμο —στο επίπεδο της ύπαρξης— της συστηματικής αμφιβολίας. Κι ύστερα, πρέπει να σπάσουμε τα στάσιμα παιχνίδια του καθρέφτη και να εισχωρήσουμε στην ασυγκράτητη κίνηση, χάρη στην οποία το παράλογο ξεπερνά τον ίδιο τον εαυτό του.
Όταν σπάσει ο καθρέφτης, δεν απομένει πια τίποτα που να μπορεί να μας βοηθήσει για να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα του αιώνα. Το παράλογο μαζί με τη μεθοδική αμφιβολία εξουδετέρωσαν τις ιδέες του παρελθόντος. Το παράλογο μας φέρνει σε αδιέξοδο. Όμως μπορεί, όπως και η αμφιβολία, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον πάνω του, να προσανατολίσει μια νέα έρευνα. Ο συλλογισμός συνεχίζεται έτσι με τον ίδιο τρόπο. Φωνάζω ότι δεν πιστεύω σε τίποτα και ότι όλα είναι παράλογα, μα δεν μπορώ να αμφιβάλλω για την κραυγή μου, και πρέπει να πιστέψω τουλάχιστον στη διαμαρτυρία μου.
Η πρώτη και μοναδική ολοφάνερη αλήθεια που μου δίνεται έτσι, εντός της παράλογης εμπειρίας, είναι η εξέγερση. Στερημένος από κάθε γνώση, εξαναγκασμένος να σκοτώνω ή να συναινώ στον φόνο, δεν έχω παρά μόνο τούτη την απτή αλήθεια, η οποία ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την απόγνωση που με παιδεύει.
Η εξέγερση γεννιέται από το θέαμα της παραφροσύνης, μπροστά σε μιαν άδικη και ακατανόητη μοίρα. Ωστόσο, η τυφλή ορμή της διεκδικεί την τάξη μέσα στο χάος και την ενότητα στην καρδιά αυτού που φεύγει και χάνεται. Φωνάζει, απαιτεί, θέλει να σταματήσει το σκάνδαλο και να ακινητοποιηθεί επιτέλους αυτό που μέχρι τώρα γραφόταν δίχως ανάπαυλα πάνω στη θάλασσα.
Έγνοια της είναι η αλλαγή. Αλλαγή όμως σημαίνει δράση, και δράση αύριο θα σημαίνει να σκοτώνει, ενώ δεν ξέρει ακόμη αν ο φόνος είναι νόμιμος. Εγκυμονεί ακριβώς τις πράξεις εκείνες που της ζητούν να νομιμοποιήσει. Άρα, η εξέγερση πρέπει να αντλήσει τα αίτια που την υποκινούν από τον εαυτό της, αφού δεν μπορεί να τα πάρει από τίποτ’ άλλο. Πρέπει να δεχτεί να κάνει τον αυτοέλεγχό της για να μάθει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί.
Δύο αιώνες επανάστασης, μεταφυσικής ή ιστορικής, προσφέρονται ακριβώς στη θεώρησή μας. Μόνο ένας ιστορικός θα είχε την αξίωση να εκθέσει λεπτομερώς τις ιδεολογίες και τα κινήματα που διαδέχονται το ένα το άλλο μέσα σ’ αυτήν. Το πολύ πολύ, θα είναι δυνατό να βρούμε εκεί την κατευθυντήρια ιδέα. Οι σελίδες που ακολουθούν προτείνουν μόνο κάποια ιστορικά σημεία αναφοράς και μια πιθανή ανάγνωση’ αυτή δεν είναι η μόνη δυνατή και, άλλωστε, δεν μπορεί να διαφωτίσει τα πάντα. Εξηγεί ωστόσο, τουλάχιστον εν μέρει, την κατεύθυνση και, σχεδόν ολοκληρωτικά, τις υπερβολές της εποχής μας. Η θαυμαστή ιστορία που αναφέρεται εδώ είναι η ιστορία της ευρωπαϊκής αλαζονείας.
Η εξέγερση, πάντως, δεν θα μας φανέρωνε τις αιτίες της παρά μόνο στο τέλος μιας έρευνας γύρω από τις θέσεις, τις αξιώσεις και τις κατακτήσεις της. Στα έργα της βρίσκονται πιθανόν ο κανόνας δράσης που δεν κατάφερε να μας δώσει το παράλογο, τουλάχιστον μια ένδειξη για το δικαίωμα ή το καθήκον να σκοτώνεις και, τέλος, η ελπίδα μιας δημιουργίας.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που αρνείται να είναι αυτό που είναι. Αρκεί να ξέρουμε αν τούτη η άρνηση τον οδηγεί μόνο στον όλεθρο των άλλων και του εαυτού του, αν κάθε εξέγερση πρέπει να κλείνει με τη δικαίωση του παγκόσμιου εγκλήματος ή αν, αντίθετα, χωρίς καμιάν απαίτηση για μιαν ανέφικτη αθωότητα, μπορεί να αποκαλύψει την αρχή μιας αποδεκτής ενοχής.
By mr zermen / Posted on Ιανουαρίου 21, 2021 / ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΕΡΓΑ
Πρόκειται για τον συγκλονιστικό μονόλογο του Γάλλου δικηγόρου Ζαν-Μπατίστ Κλαμάνς, ευχαριστημένου του ίδιου από τον εαυτό του, από τη ζωή και την επιφανειακή ηθική του θωράκιση απέναντι στην ανελέητη ρουτίνα της καθημερινότητας,που συνθλίβει ψυχές και κορμιά άλλων
…όχι εκείνου, διότι εκείνος έχει αναπτύξει μια θεατρινίστικη προσαρμοστικότητα, που ξεπερνώντας τα όρια του ηθικοφανούς και παθητικού χαμαιλεοντισμού,στον οποίο εκπαιδεύεται ο τυπικός σύγχρονος μέσος δυτικός, καταφεύγει,για να επιβιώσει στο να τρέφει την (μικρο)αστική ματαιοδοξία του με τις συμφορές των άλλων….αυτά ώσπου μια νύχτα,ο τέλειος αυτός τύπος,το πρότυπο έξυπνου, δραστήριου , κυρίως μη ανέντιμου λευκού και χορτασμένου, αφήνει μια γυναίκα να πέσει στα νερά του ποταμού, χωρίς να κάνει τίποτα, αυτός ο μέχρι πρότινος τόσο σπλαχνικός !
Γιατί, πώς, τι του συνέβη; Τι ψυχή είχε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια της μεγαλοστομίας του ο κίβδηλος φιλάνθρωπος; Από πού ξεπήδησαν και ποια εμπόδια στην κρίσιμη στιγμή και δείλιασε; Δείλιασε;
………….
«Ξέρετε τι είναι η γοητεία; Ένας τρόπος να ακούς να σου απαντούν ναι, χωρίς να ‘χεις κάνει καμιά συγκεκριμένη ερώτηση»
«Μόνο που, να, η επιβεβαίωση δεν είναι ποτέ οριστική, πρέπει να την κάνεις πάλι από την αρχή με κάθε πλάσμα. Κάνοντάς την πάλι από την αρχή, σου γίνεται συνήθεια. Σύντομα σου ‘ρχονται τα λόγια χωρίς να τα σκεφτείς, κι ακολουθεί η κίνηση αντανακλαστικά: μια μέρα βρίσκεσαι να παίρνεις, δίχως να ποθείς πραγματικά. Πίστεψε με, για μερικά τουλάχιστον πλάσματα, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μην παίρνεις ό,τι δεν ποθείς»
«Να λοιπόν τι δε μπορεί ν’ ανεχτεί κανείς (εκτός από αυτούς που δεν ζουν, θέλω να πω: τους εγκρατείς). Η μόνη άμυνα βρίσκεται στην κακεντρέχεια. Οι άνθρωποι λοιπόν σπεύδουν να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τι τα θέλετε; Η πλέον φυσική ιδέα στον άνθρωπο, αυτή που του έρχεται αυθόρμητα, σαν από τα βάθη της φύσης του, είναι η ιδέα της αθωότητάς του….
Το ουσιώδες είναι να μείνουν αθώοι, να μην μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτησιν οι έμφυτες αρετές τους, και τα σφάλματά τους, αποκυήματα μιας παροδικής δυστυχίας, να είναι πάντοτε προσωρινά. Σας το ‘πα, το ζήτημα είναι να γλιτώσεις απ? την κρίση. Επειδή είναι δύσκολο να της γλιτώσεις και απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα να καταφέρεις να θαυμάζουν και να συγχωρούν ταυτόχρονα τη φύση σου, επιδιώκουν όλοι να’ ναι πλούσιοι.
Γιατί; Αναρωτιέστε; Για τη δύναμη, φυσικά. Κυρίως όμως γιατί ο πλούτος απαλλάσσει από την άμεση κρίση, σε τραβάει από το πλήθος του μετρό για να σε κλείσει σ ένα νικέλινο αμάξι, σε απομονώνει σε απέραντα φυλαγμένα πάρκα, σε βαγκόνλι, σε καμπίνες πολυτελείας. Ο πλούτος, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι ακόμα η αθώωση, αλλά η αναστολή που ‘ναι πάντα καλό να παίρνεις…»
«Καμιά φορά τα χάνεις, αμφιβάλλεις για το ολοφάνερο, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής. Η λύση μου, φυσικά, δεν είναι η ιδανική. Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Αδύνατο. Θα ‘πρεπε να μην είσαι πια κανένας, να ξεχάσεις τον εαυτό σου για κάποιον, έστω και για μια φορά. Πώς όμως; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ ένα καφενείο:
«Αχ κύριε» έλεγε, «δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου».
Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του.»
By mr zermen / Posted on Ιανουαρίου 18, 2021 / ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Το GPS χρησιμοποιείται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης ζωής από τον στρατό μέχρι τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Παρόλα αυτά είναι ένα πολύ ευαίσθητο σύστημα σε επιθέσεις. Τι θα γινόταν αν σταματούσε να λειτουργεί και κατά πόσον μπορεί να επηρεαστεί από την έλευση της τεχνολογίας του 5G;
Όταν η δορυφορική επικοινωνία στο αεροδρόμιο του Μπεν Χουριόν μπλόκαρε πέρσι, οι συγκρούσεις των αεροπλάνων αποφεύχθηκαν μόνο λόγω της επιδεξιότητας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Το «ατύχημα» προκλήθηκε από τις ρωσικές δυνάμεις που πολεμούσαν στη Συρία, αλλά είναι ενδεικτικό της επικινδυνότητας του global positioning system, γνωστότερου ως GPS.
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ανάγκη προστασίας και βελτίωσης του GPS, σύμφωνα με τον Τοντ Χάμφρις, μηχανικό επικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας.
Πλέον το GPS βρίσκεται σε πολλά κομμάτια της καθημερινότητάς μας. Στην πιο απλή μορφή μπορεί να μας δώσει το στίγμα ενός δέκτη σήματος πάνω στη Γη. Τα αυτοκίνητα και τα κινητά έχουν GPS, ενώ τα πλοία το χρησιμοποιούν σαν σύγχρονο φάρο για να πλοηγηθούν σε δύσκολα σημεία.
Αν και δεν το γνωρίζουν πολλοί, οι γερανοί στα λιμάνια χρησιμοποιούν το σύστημα για να εντοπίσουν ποιο κοντέινερ πρέπει να μεταφερθεί που, ενώ σημαίνοντα ρόλο κατέχει και στα logistics άλλων επιχειρήσεων, από τα σούπερ μάρκετ μέχρι τις κατασκευαστικές. Για την ακρίβεια χωρίς αυτό, ορισμένα από τα ράφια των σούπερ μάρκετ θα ήταν άδεια και οι τιμές θα ήταν υψηλότερες.
Το GPS όμως δεν έχει να κάνει μόνο με την τοποθεσία, αλλά και με τον χρόνο.
Μία ομάδα 30 δορυφόρων, οι οποίοι κινούνται σε τροχιά γύρω από τη Γη χρησιμοποιούν ατομικά ρολόγια ακριβείας για να συγχρονίσουν τα σήματά τους. Επιτρέπουν στους χρήστες να καθορίσουν την ώρα με ακρίβεια 100 δισεκατομμυριοστών του δευτερολέπτου. Τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας χρησιμοποιούν το GPS για να συγχρονιστούν, ενώ χρηματοπιστωτικοί και τραπεζικοί θεσμοί βασίζονται σε αυτό για την ασφάλεια των μεταφορών και των πληρωμών.
5G και GPS
Τον Μάιο αξιωματούχοι του αμερικανικού Πενταγώνου είχαν ασκήσει έντονη κριτική στην απόφαση της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών (Federal Communicatiosn Commission – FCC) να επιτρέψει στην εταιρεία δορυφορικών επικοινωνιών Ligado να αναπτύξει ένα εθνικό δίκτυο 5G, επισημαίνοντας ότι θα έχει αρνητικά αποτελέσματα στα σήματα GPS τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
«Το GPS πάντα ήταν μία τεχνολογία ζωτικής σημασίας που υποστήριζε τη δημόσια ασφάλεια της χώρας, την αστυνομία και τις υγειονομικές υπηρεσίες. Κυριολεκτικά σώζει ζωές» τόνισε ο στρατιωτικός Τζον Ρέιμοντ στην Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας σε μία συνεδρίαση που συμμετείχαν και άλλοι αξιωματούχοι του Πενταγώνου. «Συνήθως οι Αμερικανοί δεν είναι υπό την απειλή ηλεκτρονικών επιθέσεων εντός της χώρας, αλλά οι υπηρεσίες του GPS στις οποίες βασίζονται καθημερινά απειλούνται αν το σήμα και το περιβάλλον του GPS δεν προστατευτούν από παρεμβολές».
Η αξιωματούχος του υπουργείου Αμυνας Ντέινα Ντίζι δήλωσε στην επιτροπή ότι η πρόταση της Ligado θα έχει «απαράδεκτο επιχειρησιακό αντίκτυπο και θα επηρεάσει αρνητικά τις στρατιωτικές δυνατότητες της τεχνολογίας του GPS».
«Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το υπουργείο ξεκαθάρισε ότι αποδοχή των σχεδίων της Ligado θα προκαλέσει επικίνδυνες παρεμβολές σε εκατομμύρια δέκτες GPS -πολιτών και στρατού- σε όλη τη χώρα» πρόσθεσε η Ντίζι.
Ο γερουσιαστής και πρόεδρος της επιτροπής Τζέιμς Ινχοφ αποδοκίμασε και αυτός με τη σειρά του την απόφαση της FCC.
«Πρόκειται για ένα περίπλοκο ζήτημα το οποίο εν τέλει καταλήγει στο ρίσκο. Και δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να διακινδυνεύουμε τα σήματα GPS στα οποία βασίζεται η εθνική και οικονομική μας ασφάλεια προς όφελος μίας εταιρείας και των επενδυτών της» τόνισε ο Ινχοφ. «Μετά από εκτεταμένες μελέτες και ανάλυση, οι ειδικοί σχεδόν κάθε ομοσπονδιακής υπηρεσία μας λένε ότι τα σχέδια της Ligado θα προκαλέσουν παρεμβολές στα συστήματα GPS».
Από το 2015, η Ligado προωθεί μία πρόταση για ένα δίκτυο το οποίο θα χρησιμοποιεί το φάσμα L-band, το οποίο χρησιμοποιείται για να μεταδίδονται τα σήματα GPS καθώς μπορεί να «περάσει» μέσα από εμπόδια όπως τα σύννεφα, η ομίχλη, η βροχή, οι καταιγίδες και η βλάστηση. Αυτός είναι και ο λόγος που το αμερικανικό υπουργείο Αμυνας εκφράζει ανησυχίες για τα σχέδια της εταιρείας. Η Ligado έχει αναφέρει ότι ένα δίκτυο το οποίο θα χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο φάσμα συχνοτήτων επιτρέπει στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών να αναπτύξουν δίκτυα 5G με μεγαλύτερη ευκολία.
Παρά τις αντιδράσεις του Πενταγώνου η πενταμελής επιτροπή του FCC αποφάσισε να εγκρίνει τα σχέδια της Ligado.
Ενας κόσμος χωρίς GPS
Η αλήθεια είναι ότι θα ήμασταν χαμένοι χωρίς αυτό. Υπάρχει κάτι που μπορεί να το αντικαταστήσει; Και πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς GPS;
Η απώλεια του δορυφορικού συστήματος για πέντε μέρες θα οδηγούσε σε απώλειες 5,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με έκθεση του London School of Economics. Η αμερικανική οικονομία θα δεχόταν ισχυρότερο πλήγμα, καθώς θα χανόταν περίπου ένα δισεκατομμύριο καθημερινά από την απώλεια του σήματος, ενώ οι ζημιές θα έφταναν το 1,5 δις. σε περίπτωση που το σύστημα «έπεφτε» το διάστημα Απριλίου-Μαΐου που κορυφώνεται η αγροτική παραγωγή στις ΗΠΑ.
Παρά την εξάρτηση της παγκόσμιας οικονομίας (και ζωής) από το GPS, οι «διακοπές σήματος» είναι συχνό φαινόμενο. Συνήθως, οφείλονται σε στρατιωτικές ασκήσεις. Η αμερικανική κυβέρνηση πραγματοποιεί συχνά ασκήσεις και ελέγχους που οδηγούν στη διακοπή σήματος, αλλά και σε κάποια τεχνικά προβλήματα.
Προφανώς υπάρχουν και άλλα συστήματα δορυφορικής πλοήγησης -όπως το ρωσικό Glonass, το Galileo της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το BeiDou της Κίνας, τα οποία όλα λειτουργούν όλα με παρόμοιο τρόπο με το GPS. Αλλά, οι ηθελημένες ή κατά λάθος διακοπές δημιουργούν σε προβλήματα όλα τα συστήματα γεωεντοπισμού.
«Ο στρατός έρχεται αντιμέτωπος με διακοπές πολύ συχνά πλέον», λέει ο Τσάρλι Κάρι, συνεργάτης στο Royal Institute of Navigation και ιδρυτής της εταιρείας Chronos Technology.
Από «ποιους» κινδυνεύει το GPS;
Οι στρατιωτικοί έχουν έναν ακόμη λόγο να είναι ανήσυχοι. Το GPS αναπτύχθηκε αρχικά από το αμερικανικό Πεντάγωνο και πλέον «καθοδηγεί» από drones μέχρι πολεμικά πλοία. Η λειτουργία του πλέον απειλείται.
Μία μεγάλη ηλιακή καταιγίδα, όπως το Carrington Event του 1859, θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση ολόκληρου του δικτύου.
Εγκληματικές οργανώσεις χρησιμοποιούν συσκευές που εμποδίζουν τη λειτουργία του συστήματος, τις οποίες βρίσκουν εύκολα στο διαδίκτυο, για να «κρύψουν» κλεμμένα αυτοκίνητα, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες συνέπειες που προκαλούν.
«Υπάρχει η απομακρυσμένη απειλή ότι ολόκληρο το σύστημα θα καθίστατο ανενεργό από το ξέσπασμα ενός πόλεμου στην αμερικανική οικονομία, μέσα από επιθέσεις σε βασικές υποδομές», λέει ο Χάμφρις.
Αλλά αν το GPS ή τα άλλα συστήματα εξαφανίζονταν, ποιες θα ήταν οι εναλλακτικές λύσεις;
Μία εναλλακτική λύση μπορεί να αποδειχθεί η νέα εκδοχή του συστήματος Long Range Navigation (Loran), το οποίο αναπτύχθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για την επικοινωνία των πλοίων που διέσχιζαν τον Ατλαντικό. Αντί δορυφόρων, λειτουργούσε μέσω πομπών, οι κεραίες των οποίων έφταναν τα 200 μέτρα.
Στην αρχή το Loran μπορούσε να εγγυηθεί ακρίβεια μόνο εντός λίγων μιλίων, αλλά η απόσταση που κάλυπτε αυξήθηκε τη δεκαετία του 1970 στα εκατοντάδες μέτρα. Το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες απέσυραν τους πομπούς Loran από το δυναμικό τους στην αρχή της δεκαετίας του 2000 όταν η καθιέρωση του GPS κατέστησε το σύστημα «απαρχαιωμένο». Μία μοντέρνα και βελτιωμένη εκδοχή, γνωστή ως eLoran θα μπορούσε να φτάσει το GPS σε ακρίβεια. Εκτός από την αναβάθμιση των πομπών και των δεκτών, το νέο σύστημα χρησιμοποιεί μία τεχνική που ονομάζεται «διαφορική διόρθωση», όπου το σήμα ελέγχεται από διαφορετικούς σταθμούς αναφοράς και διορθώνεται αν χρειαστεί.
Αυτή η ανανεωμένη έκδοση θα είναι ικανή -σύμφωνα με πληροφορίες- να προσδιορίσει τοποθεσίες με ακρίβεια εντός 10 μέτρων. Επίσης, αντίθετα με το GPS το σήμα του θα μπορεί να διαπεράσει τοίχους και τούνελ, κυρίως λόγω της χαμηλής συχνότητας που χρησιμοποιεί και της υψηλής ισχύς του σήματος που διαθέτει. Πρέπει, όμως, κάποιος να το χρηματοδοτήσει.
«Το eLoran είναι μία σπουδαία τεχνολογία το οποίο μπορεί να καλύψει τα εθνικά κενά εφόσον υπάρξει η δέσμευση της κατασκευής και συντήρησης του», λέει ο Χάμφρις.
Άλλες προσεγγίσεις δεν απαιτούν επιπρόσθετες υποδομές. Πολύ πριν τα ραδιοσήματα, οι ναύτες χρησιμοποιούσαν τον ήλιο και τα αστέρια ως πυξίδα. Η ίδια τεχνική χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Οι πύραυλοι Trident για παράδειγμα χρησιμοποιούν ένα σύστημα «αστρικής πλοήγησης», χρησιμοποιώντας ως σταθερά σημεία τα αστέρια για να καθορίσουν την τροχιά τους.
Το eLoran είναι ένα από τα πάρα πολλά συστήματα που δημιουργούνται ή έχουν δημιουργηθεί σε διάφορες χώρες του κόσμου για να αντικαταστήσουν το GPS.
Αν και δεν υπάρχει ένα σύστημα το οποίο μπορεί να αναπληρώσει επακριβώς την ισχύ του GPS και ίσως τελικά υπερισχύσει ένα μείγμα λύσεων, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι επιλογές θα αυξηθούν στο μέλλον. Το αμερικανικό υπουργείο Μεταφορών έχει ανακηρύξει διαγωνισμό για την επιλογή των πιθανών εναλλακτικών του GPS.
Επίσης σίγουρο είναι ότι γινόμαστε ολοένα και πιο εξαρτώμενοι από το GPS. Τα αυτοκινούμενα αυτοκίνητα, τα delivery drones τα ιπτάμενα ταξί βασίζονται στο GPS.
Αυτό δημιουργεί και ένα μείζων πρόβλημα, αν δεν βρεθούν εναλλακτικές, σημαίνει ότι με το πάτημα ενός κουμπιού ολόκληρη η παραγωγική διαδικασία μίας περιοχής θα μπορούσε να σταματήσει.
By mr zermen / Posted on Ιανουαρίου 18, 2021 / ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Τα κοπάδια των ψαριών εμφανίζουν πολύπλοκη και συγχρονισμένη συμπεριφορά, πράγμα που τους βοηθά να βρίσκουν τροφή, να μεταναστεύουν και να ξεφεύγουν από τους θηρευτές.
Τα ψάρια δεν επικοινωνούν μεταξύ τους για να συνεννοηθούν τι θα κάνουν μετά, αλλά η συλλογική συμπεριφορά τους αναδύεται μέσα από έναν αυθόρμητο συντονισμό, με το κάθε ψάρι να παίρνει αποφάσεις ανάλογα με το τι βλέπει να κάνουν τα άλλα γύρω του.
Αυτή η αποκεντρωμένη συμπεριφορά, αυτο-οργάνωση και συνεργασία ανέκαθεν γοήτευε τους επιστήμονες, ιδίως τους ειδικούς στη ρομποτική. Τώρα, για πρώτη φορά, ερευνητές της Σχολής Μηχανικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών και του Ινστιτούτου Βιολογικά Εμπνευσμένης Μηχανικής Wyss του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Ρομποτικής «Science Robotics», ανέπτυξαν ρομπότ-ψάρια που μπορούν να συγχρονίσουν αυθόρμητα τις κινήσεις τους στο νερό όπως ένα κοπάδι πραγματικών ψαριών, χωρίς τον παραμικρό εξωτερικό έλεγχο. Είναι η πρώτη φορά που επιτυγχάνεται πολύπλοκη συλλογική συμπεριφορά υποθαλάσσιων ρομπότ χωρίς έξωθεν παρέμβαση.
«Τα ρομπότ συχνά αναλαμβάνουν αποστολές σε περιοχές απρόσιτες ή επικίνδυνες για τους ανθρώπους, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση μπορεί να μην είναι δυνατή. Σε αυτές τις καταστάσεις είναι πραγματικά χρήσιμο να μπορεί ένα άκρως αυτόνομο ρομποτικό κοπάδι να έχει αυτάρκεια, ακόμη και αν δεν υπάρχουν κάτω από το νερό πράγματα όπως το GPS και το Wi-Fi», δήλωσε ο ερευνητής Φλόριαν Μπέρλινγκερ.
Ο συγχρονισμός των -έως επτά- ρομποτικών ψαριών έγινε εφικτός χάρη στον εφοδιασμό τους με ένα νέο σύστημα οπτικού συντονισμού με μπλε φως LED, ανάλογο της βιοφωταύγειας των πραγματικών ψαριών. Κάθε μηχανικό ψάρι διαθέτει δύο κάμερες-πτερύγια και τρία φώτα LED. Οι κάμερες ανιχνεύουν τα φωτάκια στα γύρω ψάρια και μετά ένας αλγόριθμος, ενσωματωμένος στο κάθε ρομπότ, καθορίζει την απόσταση και την κατεύθυνση των άλλων, ώστε το κάθε «ψάρι» να προσαρμόσει ανάλογα τη συμπεριφορά του, π.χ. κολυμπώντας ομαδικά σε κύκλους.
Καθόλου τυχαία, η ανάπτυξη του ρομποτικού κοπαδιού έγινε με την υποστήριξη του Γραφείου Ερευνών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, το οποίο -προφανώς- διαβλέπει (και) στρατιωτικές εφαρμογές.
Ρομπότ με (κάποια) ενσυναίσθηση
Σε μία άλλη συναφή σημαντική «πρωτιά» στη ρομποτική, ερευνητές της Σχολής Μηχανικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, με επικεφαλής της καθηγητή του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών Χοντ Λίπσον, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», δημιούργησαν ένα ρομπότ που μαθαίνει να προβλέπει οπτικά πώς θα συμπεριφερθεί ένα άλλο ρομπότ, εμφανίζοντας ένα υποτυπώδες είδος ενσυναίσθησης.
Το επίτευγμα ανοίγει τον δρόμο για να επικοινωνούν καλύτερα τα ρομπότ μεταξύ τους, αλλά και πιο «ανθρώπινα» με τους ανθρώπους, με τον ίδιο τρόπο που σε ένα ζευγάρι ο ένας σύντροφος μπορεί να προβλέψει την κίνηση του άλλου. Η ικανότητα των ανθρώπων και ορισμένων ζώων να προβλέπουν τις πράξεις των άλλων διευκολύνει τη συμβίωση, τη συνεργασία και την επιδίωξη κοινών στόχων. Όμως, έως τώρα τα ρομπότ υστερούσαν απελπιστικά σε αυτόν τον τομέα.
Τα πειράματα έδειξαν ότι το ένα ρομπότ ήταν σε θέση να προβλέψει τον στόχο του άλλου ρομπότ στο 98% των περιπτώσεων, απλώς και μόνο μέσω οπτικής παρατήρησης και με τον κατάλληλο αλγόριθμο. «Τα ευρήματα μας δείχνουν πώς τα ρομπότ αρχίζουν να βλέπουν τον κόσμο από την οπτική γωνία ενός άλλου ρομπότ. Είναι, ίσως, μία πρωτόγονη μορφή ενσυναίσθησης», ανέφερε ο ερευνητής Μπογιουάν Τσεν.
Προς το παρόν, οι συμπεριφορές των ρομπότ είναι πολύ απλούστερες από εκείνες των ανθρώπων, αλλά στην πορεία αναμένεται να βελτιώσουν τις δυνατότητές τους να «μπαίνουν στο μυαλό» ενός άλλου ρομπότ, με τον ίδιο τρόπο που τα παιδιά στην ηλικία των περίπου τριών ετών αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι άνθρωποι γύρω τους έχουν τους δικούς τους στόχους, ανάγκες και απόψεις. Ασφαλώς, για ακόμη αρκετά χρόνια οι άνθρωποι θα είναι καλύτεροι από τα ρομπότ στο να «μπαίνουν στα παπούτσια» των άλλων.
Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τον Λίπσον, ανακύπτουν ηθικά ερωτήματα, καθώς, μεταξύ άλλων, εάν η τεχνολογία επιτρέψει στα ρομπότ να έχουν ενσυναίσθηση παρόμοια με των ανθρώπων και να μπορούν να μαντέψουν τις σκέψεις και προθέσεις των ανθρώπων, ίσως μάθουν επίσης να χειραγωγούν τις ανθρώπινες σκέψεις. Άλλος ένας δυνητικός πονοκέφαλος από την ολοένα πιο ικανή τεχνητή νοημοσύνη…
Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.
Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.
Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.
1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.
2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.
3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.
Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.
