ΣΚΑΒΕ ΒΑΘΙΑ

      (Ο Victor Hugo έγραψε αυτό το ποίημα μετά από μία επίσκεψή του σε γαλλική φυλακή.) Κάθε παιδί που μορφώνουμε είναι ένας άνθρωπος που κερδίζουμε Ενενήντα από τους εκατό κλέφτες που βρίσκονται στη φυλακή Δεν έχουν πάει ποτέ στο σχολείο Και δεν γνωρίζουν ανάγνωση, ούτε να υπογράφουν με σταυρό. Είναι σ’αυτή τη σκιά που συνάντησαν το έγκλημα. Η άγνοια είναι η νύχτα που ξεκινά η άβυσσος. Εκεί η λογική χάνεται και η εντιμότητα πεθαίνει. Ο Θεός, ο πρώτος συγγραφέας όλων όσων έχουν ποτέ γραφεί Χάρισε σ’αυτή τη Γη των μεθυσμένων φτερά αγγέλων μέσα στις σελίδες των βιβλίων Μόλις κάποιος ανοίγει ένα βιβλίο βρίσκει ένα φτερό με το οποίο μπορεί να αιωρηθεί εκεί όπου πετούν οι ψυχές των ελεύθερων πνευμάτων Το σχολείο είναι τόσο ιερό όσο και το παρεκκλήσι. Το αλφάβητο που ένα παιδί συλλαβίζει με το δάκτυλό του περιέχει αρετή σε κάθε γράμμα- η καρδιά φωτίζεται απαλά από αυτή την ταπεινή λάμψη. Έτσι, στο μικρό παιδί, δώσε το μικρό βιβλίο Περπάτησε μπροστά, κρατώντας τη δάδα αναμμένη ...

    Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι Που σκύβουμε μαζί Καύκαλα μ’άχερα γεμάτα. Αλίμονο! Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές Σαν ψιθυρίζουμε μαζί Είναι ήσυχες και ασήμαντες Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι Μες στο ξερό μας το κελάρι. Μορφή χωρίς σχήμα, Σ κ ι ά δίχως χρώμα, Παραλυμένη Δύναμη Γνέψιμο χωρίς κίνηση˙ Εκείνοι που ταξίδεψαν Με ί σ ι ε ς μ α τ ι έ ς , στου θανάτου την άλλη Βασιλεία Μας θυμούνται —α! θυμούνται— όχι σα να’μαστε χαμένες Παράφορες ψυχές, μα μοναχά Οι κ ο ύ φ ι ο ι ανθρώποι Οι π α ρ α γ ε μ ι σ μ έ ν ο ι ανθρώποι. ΙΙ Μ ά τ ι α που δεν μπορώ ν’ αντικρίσω στα ό ν ε ι ρ α Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων Α υ τ ά δεν φανερώνονται: Εκεί, τα μ ά τ ι α είναι Η λ ι ο ς σε σπασμένη στήλη Εκεί, ένα δέντρο σείεται Και οι φωνές είναι Στου αγέρα το τραγούδισμα Πιό απόμακρες.. πιό επίσημες Από τ’άστρο που σβήνει. Ας μην έρθω κοντύτερα Στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων Κι αν φορέσω ακόμη Τέτοια μελετημ...

    Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν. Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι. Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτ...

  Κάποτε, αν θυμάμαι καλά, με συμπόσιο έμοιαζε η ζωή μου, όπου κάθε καρδιά ανοίχθηκε και κάθε λογής κρασί έτρεξε.  Ένα βράδυ, κάθισα την Ομορφιά στα πόδια μου  -και τη βρήκα πικρή -και τη βεβήλωσα.  Όρθωσα το ανάστημα μου ενάντια στη δικαιοσύνη.  Τράπηκα σε φυγή. Ω Μάγισσες, Ω Δυστυχία, Ω Μίσος , είναι που σε σας τον θησαυρό μου εμπιστεύθηκα. Κατάφερα να εξαφανίσω μέσα μου, όλη την ανθρώπινη ελπίδα. Με δρασκέλισμα αθόρυβο, κτήνους βαρύθυμου, έπνιξα κάθε ευχαρίστηση. Κάλεσα τους δήμιους για να αφανιστώ, μασώντας τις κάνες των όπλων τους. Επικαλέστηκα τους λοιμούς για να με πνίξουν σ’ άμμο και αίμα. Η Δυστυχία ήταν ο Θεός μου.. Στη λάσπη ξάπλωσα στεγνώνοντας τη σάρκα μου με μιαρό αέρα. Υποδύθηκα τον ανόητο ως του σημείου παραφροσύνης. Και η άνοιξη μου έφερε το τρομώδες γέλιο ενός ηλίθιου.  Εντούτοις, όταν ήμουν έτοιμος να κοάξω! Σκέφτηκα στα παλαιά συμπόσια να ψάξω το κλειδί, μήπως και βρω ξανά την όρεξη μου. Η Φιλανθρωπία είναι το κλειδί. Τούτη η έμπνευση κα...

Μονορούφι κατέβασα το δηλητήριο. -Τρισευλογημένη ας είναι η συμβουλή που μου δόθηκε! -Τα σωθικά μου καίγονται. Του φαρμακιού η δύναμη τα μέλη μου πώς στρίβει, ακρωτηριάζομαι, ισοπεδώνομαι. Πεθαίνω της δίψας, πνίγομαι, δε μπορώ να φωνάξω. Τούτο μοιάζει με κόλαση, με αιώνιο βασανιστήριο! Δείτε τις φλόγες πως θεριεύουν! Όπως μου πρέπει καίγομαι. Εμπρός, Διάβολε!  Αμυδρά μετανοημένος στράφηκα στο καλό και στην ευτυχία, λύτρωση. Πώς να περιγράψω το όραμά μου, πυκνός της κόλασης ο αέρας, δε χωράει ύμνους! Υπήρχαν μυριάδες χαριτωμένων πλασμάτων, ένα αβρό κονσέρτο ιερής μουσικής, η δύναμη και η ειρήνη, οι  ευγενείς φιλοδοξίες,  και δεν ξέρω τι ακόμα. Ευγενείς φιλοδοξίες!  Αλλά είμαι ακόμα ζωντανός! – εάν υποθέσουμε ότι η κατάρα είναι αιώνια! Βέβαια εάν κάποιος θέλει ν’ ακρωτηριαστεί, δεν είναι καταδικασμένος; Με φαντάζομαι στην Κόλαση, επομένως είμαι. Τούτο είναι κατήχηση εν δράση. Είμαι δέσμιος του βαπτίσματός μου.  Γονείς μου, καταστρέψατε τη ζωή μου, όπως τη δική σας...

Σεπτεμβρίου 11, 2020 Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου Θ΄απαρνηθείς τ...

  Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε. Απ’ αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι. Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο – το βλέπετε μπροστά σας σ’ άπλετο φως. Φρόντισαν οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας σε πέτρα. Γι’ αυτό τίποτα δε χρειάζεται να μάθεις. Έτσι όπως είσαι εσύ μπορείς να μείνεις. Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς, τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς τι έχεις να κάνεις για να πας καλά. Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους («Άκουσα πως τίποτα δεν θέλετε να μάθετε») Μάθαινε και τ’ απλούστερα! Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά! Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή! Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ψάξε για σχολείο, άστεγε! Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε! Πειν...

  Πραγματικα να ακουσω αυτη τη λεξη πανε χρονια πολλα.,εκτος αν την προφερω ο ιδιος η αν την ακουσω σαν γυναικειο ονομα.Μια ξεχασμενη λεξη λοιπον που τεινει να εκλειψει στις μερες μας κ ως λεξη κ φυσικα ως εννοια.Παραθετω παρακατω την αρετη κατα τους αρχαιους ελληνες κ κατα το χριστιανισμο. Περί Αρετής στην Αρχαία Ελλάδα Από το  «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό»  του  Βλάση Γ. Ρασσιά Αρετή . Εκ του ρήματος «άρω» (ριζικού τύπου του «αραρίσκω», δηλαδή αρμόζω, ταιριάζω, ενώνω, στερεώνω, εκ της ρίζας «αρ-», εκ της οποίας παράγονται οι λέξεις, άρθρον, αριθμός, αριθμός, αρμός, αρμόζω, αρμονία, άρτι, άρτιος, αρτίζω, αρτύω, αρτύς, αρείων, άριστος και ίσως Άρης, καθώς και αρετή, ερίητος, και αμ-αρτή, ομ-αρτή, ομαρτέω, όμηρος, αρπεδόνη). Υπεροχή τελειότης, ευγένεια εκ καταγωγής, προτέρημα, πλεονέκτημα, αξιότης ή υπεροχή κάποιου στο είδος του. Το κατεξοχήν ζητούμενο της Φιλοσοφίας στο επίπεδο του ανθρωπινού βίου. Συνειδητή και ελευθέρα «έργωι» Σοφία, που επιμερίζεται σε επιμέρους τέτ...