Γερμανία: Μισθοί 32% υψηλότεροι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο

Έπειτα από χρόνια μισθολογικών περιορισμών, σε συνδυασμό με μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, οι οποίες βοήθησαν ώστε η Γερμανία, η οποία χαρακτηριζόταν κάποτε "ο ασθενής της Ευρώπης", να θεωρείται σήμερα οικονομικά επιτυχημένη, οι μισθοί των Γερμανών έχουν αρχίσει να αυξάνονται τα δύο τελευταία χρόνια.
Τα δεδομένα της στατιστικής υπηρεσίας δείχνουν πως οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικές γερμανικές εταιρείες κέρδισαν κατά μέσο όρο 31 ευρώ την ώρα πέρυσι, σε σύγκριση με τα 23,50 ευρώ που ήταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό καθιστά τη Γερμανία την όγδοη πιο ακριβή χώρα στην 27μελή ΕΕ σε όρους κόστους εργασίας.
Η Σουηδία είχε το υψηλότερο ωριαίο κόστος εργασίας στην ΕΕ με 41,90 ευρώ την ώρα και η Βουλγαρία το χαμηλότερο με 3,70 ευρώ. Η Ελλάδα είδε το ωριαίο κόστος εργασίας της να μειώνεται κατά σχεδόν 7% από την προηγούμενη χρονιά, κατεβαίνοντας στα 15,50 ευρώ την ώρα.
Το μέσο ωρομίσθιο στη Γαλλία ήταν υψηλότερο απ' ό,τι στη Γερμανία, στα 34,90 ευρώ, αλλά στη Βρετανία ήταν πολύ χαμηλότερο, στα 21,90 ευρώ, σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα.
Ωστόσο οικονομολόγοι υποστηρίζουν πως το υψηλότερο κόστος της εργασίας δεν είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για τη Γερμανία επειδή οι εξαγωγές της εκτός Ευρώπης είναι πολύ καλές.
"Το τελικό μέτρο της ανταγωνιστικότητα είναι οι εξαγωγές... Το εργασιακό κόστος της Γερμανίας είναι 32% πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ και η χώρα εξακολουθεί να εξάγει 50% του ΑΕΠ της όταν οι περισσότερες άλλες χώρες αυτού του μεγέθους εξάγουν πιθανόν μόνο το 30% του ΑΕΠ τους, έτσι είναι σαφές πως η Γερμανία είναι πολύ ανταγωνιστική", δήλωσε ο Κρίστιαν Σουλτς, από τους κορυφαίους οικονομολόγους της τράπεζας Μπέρενμπεργκ.
"Ενώ η Γερμανία μπορεί να χάνει ανταγωνιστικότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν χάνει ανταγωνιστικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι δεν ανησυχώ", πρόσθεσε ο Σουλτς.
Η αύξηση του κόστους της εργασίας στη Γερμανία ήταν κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ όλες τις χρονιές από το 2001 ως το 2010, αλλά από τότε υπερβαίνει το μέσο όρο.


ΠΗΓΗ

«Τώρα θα αρχίσει η βασιλεία των τραπεζιτών»

«Είναι τόσο εύκολο σε άλλους να αυτοανακηρυχθούν κηδεμόνες. Είναι τόσο βολικό να είναι κάποιος ανήλικος». Τα λόγια του γερμανού φιλοσόφου Καντ θα μπορούσαν κάλλιστα να απευθυνθούν στους τωρινούς ιθύνοντες της χώρας του (στη φωτογραφία, ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας του Φόλκερ Σλέντορφ «Το ταμπούρλο»)

Είναι δύσκολο να μη ζαλιστεί κανείς με αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Είναι ακόμη δυσκολότερο να κρατήσει την ψυχραιμία του και να προσπαθήσει να καταλάβει. Οι απορίες είναι πολλές και οι απαντήσεις, τις περισσότερες φορές, τις πολλαπλασιάζουν. Ενισχυμένη από τις κατακτήσεις του Διαφωτισμού και της Μεγάλης Επανάστασης, σοφότερη από τους δύο πολέμους που λίγο έλειψε να την ξεπαστρέψουν, Ενωμένη και υπεραισιόδοξη, η Ευρώπη έμοιαζε ικανή να χαράξει μια πορεία πιο συνετή και πιο ανθρώπινη - ίσως μάλιστα και περισσότερο φιλάνθρωπη.

Οχι όμως. Γιατί το παιχνίδι φαίνεται να παίχτηκε από την αρχή με σημαδεμένα χαρτιά. Το 1830, με την επικράτηση της ομώνυμης επανάστασης, ο Γκιζό, από τις ηγετικές πολιτικές και πνευματικές μορφές του φιλελευθερισμού, υπερήφανος ανέπτυξε το όραμά του: «Υποστηρίζω ενθέρμως την καινούργια κοινωνία όπως τη δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση, με πρώτη αρχή την ισονομία και θεμελιώδες στοιχείο τις μεσαίες τάξεις». Από την εξαγγελία απουσιάζουν η ελευθερία και, κυρίως, η αδελφότητα. Ετσι, τα ωραία αυτά λόγια αποδείχθηκαν κούφια, γιατί πολύ σύντομα οδήγησαν σε έργα που έδειξαν άλλα πράγματα: η αρχή της ισονομίας καταστρατηγήθηκε, ενώ οι μεσαίες τάξεις θυσιάστηκαν όλο και περισσότερο στα συμφέροντα της Τράπεζας, η οποία ήδη παίζει κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι της εποχής. Ο Λαφίτ, τραπεζίτης ο ίδιος και από τους πρωτεργάτες της επανάστασης, το είπε με μια λιτή και ξηρή φράση: «Τώρα θα αρχίσει η βασιλεία των τραπεζιτών». Είχε άραγε φανταστεί πόσο προφητικός ήταν ο λόγος του και πόσοι άνθρωποι θα θυσιάζονταν, από τότε ως σήμερα, στη θηριώδη απληστία τούτου 'δώ του μονάρχη;

Από τη μεριά τους, οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού ειδοποιούσαν: «Η οκνηρία και η δειλία είναι οι αιτίες που εξηγούν γιατί ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων, παρ' όλο που η φύση τούς έχει απελευθερώσει εδώ και πολύ καιρό από κάθε ξένη καθοδήγηση, παραμένουν ωστόσο ευχαρίστως, όλη τους τη ζωή, ανήλικοι· και είναι τόσο εύκολο σε άλλους να αυτοανακηρυχθούν κηδεμόνες τους. Είναι τόσο βολικό να είναι κάποιος ανήλικος». Τα λόγια δεν ανήκουν σε αιμοσταγή αναρχικό ούτε σε κουκουλοφόρο. Τα λόγια είναι του Καντ. Δεν ξέρω αν ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος θα είχε να αλλάξει κάτι σήμερα, απευθυνόμενος τόσο στους ιθύνοντες της πατρίδας του, οι οποίοι είναι απολύτως σίγουροι ότι έχουν προοριστεί, για μία ακόμη φορά, να βάλουν τάξη στην Ευρώπη, όσο και σχεδόν σε όλους τους άλλους ευρωπαίους πολιτικούς, που μοιάζει να απολαμβάνουν τον ευτελισμό στον οποίο τους έχει καταδικάσει η γερμανική ισοπεδωτική μηχανή.

Οι γερμανοί ηγέτες μάτια έχουν και δεν βλέπουν, αφτιά έχουν και δεν ακούν. Δεν θυμούνται, αν τα γνωρίζουν, τα λόγια που τους έλεγε από μακριά, αυτοεξόριστος, ο Τόμας Μαν, τον Μάιο του 1941: «Το στήθος σας φουσκώνει από υπερηφάνεια; Αλλά υπερηφάνεια για ποιο πράγμα; Ενας Ελληνας αντιστέκεται σε έξι ή επτά από εσάς. Οτι το τολμά, ότι καλύπτει με το σώμα του την παρέλαση της ελευθερίας, αυτό είναι το εκπληκτικό και όχι η νίκη σας. (...) Μακάρι τουλάχιστον οι καλύτεροι ανάμεσά σας να καταφέρουν να θυμηθούν ότι υπάρχουν επιτυχίες ψευδαισθητικές και κενές, μάταιες και καταστροφικές, που διαφέρουν από την αυθεντική και πραγματική επιτυχία, αυτήν που κερδίζεται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και την οποία η ανθρωπότητα αναγνωρίζει. Αλλά εσείς πιστεύετε στην ωμή και γυμνή επιτυχία, στη βία και στον πόλεμο».

Είναι ανατριχιαστικό ότι η πρόβλεψη του Τόμας Μαν σε καιρό πολέμου, που επαληθεύθηκε με τον τραγικό τρόπο που όλοι ξέρουμε, ηχεί με τρόπο οικείο σήμερα, σε καιρό ειρήνης: «Τη στιγμή που η υπεροψία σας αγγίζει την κορυφή της ή, μάλλον, τη στιγμή που δεν την έχει ακόμη αγγίξει, σας λέω ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι ανεκτή και δεν θα γίνει αποδεκτή. Μην πιστέψετε ότι αρκεί να δημιουργήσετε, με το σίδερο, πραγματικότητες μπροστά στις οποίες η ανθρωπότητα οφείλει να υποκλιθεί. Δεν θα υποκλιθεί, γιατί δεν το μπορεί». Γιατί όμως τόση πίκρα και τόση δυστυχία, γιατί τόση αγωνία και τόσοι θάνατοι, όταν η κοινή ευρωπαϊκή μοίρα υποσχόταν χαρά και αισιοδοξία; Οταν φτάσει η στιγμή των πραγματικών λογαριασμών, οι υπεύθυνοι θα πληρώσουν, υπό τον όρο ότι όλοι οι άλλοι θα έχουμε ενηλικιωθεί.

O κ. Γεράσιμος Βώκος είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.


ΠΗΓΗ

Η μπότα

Είναι φανερό πια διά γυμνού οφθαλμού ότι οι Γερμανοί δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα.

Αισθάνονται ισχυροί και θέλουν να ηγεμονεύσουν στην Ευρώπη.

Ελέγχουν απολύτως τις Βρυξέλλες, έχουν κάμψει την όποια αντίσταση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα κοινοτικά όργανα έχουν μετατραπεί σε υποπαραρτήματα της καγκελαρίας.

Οι Γάλλοι είναι ακινητοποιημένοι, οι δορυφορικές κεντροευρωπαϊκές χώρες μοιάζουν με προεκτάσεις των χεριών της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Ετσι οι Γερμανοί νιώθουν σίγουροι πια και επιχειρούν να επιβάλουν το μοντέλο τους στον απείθαρχο και «ανεύθυνο», κατά τις εκτιμήσεις τους,  μεσογειακό Νότο.

Χρησιμοποιούν κατά τρόπο αμείλικτο τα «νούμερα» και δεν νοιάζονται ούτε για την ιδιαιτερότητα των συνθηκών, ούτε λαμβάνουν υπόψη την ιδιομορφία των οικονομιών.

Στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρξαν ιδιαίτερα σκληροί και στην περίπτωση της Κύπρου αδίστακτοι και απροσχημάτιστοι.

Εβαλαν στόχο τον τραπεζικό τομέα του νησιού και θέλησαν να τον τελειώσουν σε ελάχιστο χρόνο.

Ηταν τέτοια η επιθυμία τους που δεν είχαν την ετοιμότητα ούτε την ασφάλεια των καταθέσεων να προστατεύσουν. Οι χειρισμοί τους ήταν πρωτοφανώς αδέξιοι.

Ηδη η Κύπρος «φλέγεται», η οικονομία της καταστρέφεται, το κράτος κινδυνεύει με αποσταθεροποίηση και η εντεινόμενη κρίση της έχει όλα τα στοιχεία να μεταδοθεί στην Ελλάδα και αλλού.

Με τη στάση τους οι Γερμανοί εξέθεσαν την ευρωζώνη σε πρωτοφανείς κινδύνους και έσπειραν την καχυποψία σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο.

Από τη γερμανική ενοποίηση και εντεύθεν ενεργούν διαφορετικά. Πρώτα  διεκδίκησαν και κέρδισαν το χτίσιμο της ευρωζώνης κατά τις πεποιθήσεις τους.

Με τον καιρό κατέστησαν το ευρώ δικό τους εργαλείο και τώρα επιδιώκουν τη βίαιη ομογενοποίηση της Ευρώπης, ώστε να βάζουν τα λιγότερα και να κερδίζουν τα περισσότερα.

Ηδη από το 2002 «τσέπωσαν» εκατοντάδες δισ. ευρώ, χρηματοδότησαν άκοπα την ανασυγκρότηση της Ανατολικής Γερμανίας και τώρα θέλουν τα πάντα στα μέτρα τους, ξεχνώντας τις υποσχέσεις για μια Ευρώπη ανθρώπινη, για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνοχής.

Κακά τα ψέματα, το ευρωπαϊκό όραμα τείνει να χαθεί. Ουδείς ομνύει σε αυτό, ουδείς υπερασπίζεται την Ευρώπη.

Η μπότα της Γερμανίας ισοπεδώνει το ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα.

Αυτή η Ευρώπη, όπως την κατάντησαν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, δεν αντέχεται.

Οι ιδρυτές της αλλιώς την ονειρεύτηκαν και οι ευρωπαϊκοί λαοί αλλιώς τη φαντάστηκαν.

Σε λίγο, όπως πάει, θα είναι έννοια αποκρουστική, συνώνυμη της καταπίεσης και της σκληρότητας.

Ουδένα θα συγκινεί, οι περισσότεροι θα την εχθρεύονται και θα στέκονται απέναντί της.

Αυτό μόνο οι Γερμανοί σαν την ατάραχη Μέρκελ και τον άκαμπτο Σόιμπλε μπορούσαν να το πετύχουν.

Καρακούσης Αντώνης


ΠΗΓΗ

Εριχ φον Ντένικεν

Ο πατέρας των εξωγήινων
Οταν άρχισε να γράφει για άλλους κατοίκους του Διαστήματος ελάχιστοι είχαν καταπιαστεί με αυτό το μυστήριο. Τώρα ο ελβετός πρώην ξενοδόχος βλέπει να κυκλοφορούν πολλά αλλά νόθα παιδιά του, όπως ο «ΕΤ» ή τα «Χ-Files»


Πριν από 30 χρόνια διηύθυνε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο «πέντε αστέρων» στην καρδιά της Ελβετίας. Στα καθήκοντά του ήταν να συγχρωτίζεται με υπερχλιδάτους επιχειρηματίες και επιφανείς προσωπικότητες της υφηλίου, προσπαθώντας να κερδίσει έναν αξιόλογο επιούσιο. Οι προσωπικές φιλοδοξίες όμως του Εριχ φον Ντένικεν αποδείχθηκε ότι ουδεμία σχέση είχαν με τον μάταιο ετούτο κόσμο μας! Διότι πολύ σύντομα, βοηθούσης της Τύχης αλλά και της... εφευρετικότητας του μυαλού του, άφησε στο περιθώριο τα πέντε αστέρια και έστρεψε το βλέμμα του προς το απόλυτο Σύμπαν. Μάλιστα, ο προσωπικός του θρίαμβος είχε κατά πολύ ειδικότερο επίκεντρο: τους αμφιλεγόμενους κατοίκους του Διαστήματος...

Το 1968 πήρε την απόφαση να δημοσιεύσει τις «συνωμοτικές» θεωρίες του, υπό τον τίτλο «Τα άρματα των θεών;». Εκείνη την εποχή οι εξωγήινοι δεν είχαν αποκτήσει ιδιαίτερη δημοτικότητα, ενώ όποιος επιχειρούσε να παρουσιάσει ως δεδομένη την ύπαρξή τους πολλάκις χαρακτηριζόταν «περίεργος» ή ακόμη και «παρανοϊκός». Ο Εριχ φον Ντένικεν δεν έδειξε να παίρνει και πολύ «τοις μετρητοίς» τις απόψεις του κόσμου, ενώ, από την άλλη, κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θα προκαλούσε τα πλήθη έφθανε σε ανυπέρβλητο όριο της ηδονής! Εξάλλου, δεν ήταν μόνο εκείνος αποδέκτης των προκλήσεων. Οι θεωρίες του, υπό μία έννοια, λειτουργούσαν ως ένα είδος προκλητικού πομπού για τους ακροατές και τους αναγνώστες του.

Στις αποσκευές του ελβετού πρώην ξενοδόχου δεν θα βρει κάποιος τις περγαμηνές-τεκμήρια ενός πλήρους επιστημονισμού. Ο Εριχ φον Ντένικεν δεν πέρασε από τα μεγάλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, ούτε και απέκτησε ποτέ τους τίτλους που διαθέτουν οι περισσότεροι «συνάδελφοί» του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να εντρυφήσει στον κόσμο των άλιεν, και μάλιστα κατά τρόπο εντυπωσιακό και ενστικτώδη. Συγκέντρωσε τις απόψεις του στο βιβλίο του «Τα άρματα των θεών;», έβαλε και μερικούς «ανατρεπτικούς» υπότιτλους (π.χ. «Ηταν ο Θεός αστροναύτης;»), ενώ στη συνέχεια φρόντισε να εκδώσει και κάποια ακόμη βιβλία («Οι θεοί του εξώτατου Διαστήματος», «Τα θαύματα των θεών» και «Οι θεοί επιστρέφουν στην πόλη»), κατορθώνοντας να εδραιωθεί στον χώρο της αναζήτησης.

Ο Εριχ φον Ντένικεν έχει πολλάκις κατορθώσει να γίνει «το πρόσωπο της ημέρας». Αρκετά δημοφιλής πλέον, απολαμβάνει τα οφέλη της διασημότητας, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να ισχυρίζεται ότι πολλοί εμπνεύστηκαν από τα έργα του. Σύμφωνα με τον ίδιο, η σημαντικότερη «υποκλοπή» των θεωριών του παρατηρείται στον χώρο της Εβδομης Τέχνης ­ ο «Εξωγήινος ΕΤ», το «Στάργκεϊτ», η «Επαφή», ακόμη και «Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού». Και αν γίνει λόγος για τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Χ-Files», o Εριχ φον Ντένικεν αλλάζει έκφραση: «Τι είναι αυτό; Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχε αυτή η σειρά!».

Παρ' όλα αυτά όμως, ακόμη και ο ίδιος φαίνεται να έχει ερωτηματικά: «Αλήθεια, γνωρίζετε πόσα ερωτηματικά υπάρχουν στα "Αρματα των θεών";». Και επειδή κανένας δεν επρόκειτο ποτέ να μπει σε μια τόσο... εξεζητημένη διαδικασία καταμέτρησης, φροντίζει να δώσει ο ίδιος την απάντηση: «Υπάρχουν 238 ερωτηματικά, κύριοι...». Αξίζει όμως να δούμε τι λέει για τα... πεπραγμένα των εξωγήινων ­ αλλά και των γήινων σε πρόσφατη συνέντευξή του σε αμερικανικό περιοδικό.

Το περιστατικό στο Ρόζγουελ: «Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι αυτό το περιστατικό συνέβη. Πέρυσι όμως που βρέθηκα εκεί, έτυχε να συναντηθώ με τέσσερις πρώην στρατιωτικούς στη βάση του Ρόζγουελ, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος. Από αυτά που μου είπαν συμπέρανα ότι κάτι συνετρίβη εκεί πέρα, αλλά δεν υπήρξε κανένα αποδεικτικό στοιχείο: ούτε από το σκάφος ούτε από κάποιο μέλος του πληρώματος. Τα πάντα καταστράφηκαν, είτε αυτοστιγμεί είτε λίγο μετά. Αν πάλι με ρωτάτε για το αν υπάρχουν κάποια πτώματα στον Λευκό Οίκο, είμαι κατηγορηματικός: Οχι! Παρακολούθησα βεβαίως την "αυτοψία", αλλά δεν πείστηκα ότι ήταν αληθινή. Με προβλημάτισε το ότι τα πτώματα δεν είχαν αφαλό κι αυτό είναι το πιο περίεργο της υπόθεσης».

Η πεδιάδα της Νάσκα: «Κάτι είχε προσγειωθεί εκεί κατά τους αρχαίους χρόνους. Πιθανότατα ένα διαστημόπλοιο ή, τέλος πάντων, κάτι σχετικό. Επελέγη η συγκεκριμένη τοποθεσία, επειδή είναι πλούσια σε μεταλλεύματα: χρυσό, ασήμι και σίδηρο. Οι Ινδιάνοι, οι οποίοι κατοικούσαν τότε στην περιοχή, εξέλαβαν το συμβάν ως καλό οιωνό και προσπάθησαν να κατευνάσουν τους εισβολείς. Για να τους πείσουν να κατέβουν και πάλι στην περιοχή τους, κατασκεύασαν μερικά ξόανα, τα οποία έστησαν στο μέσον του κάμπου και ανέμεναν τη στιγμή κατά την οποία οι εισβολείς θα τους επισκέπτονταν. Αυτός είναι ο λόγος που συναντάμε πολλά παρόμοια κατασκευάσματα ανά τον κόσμο».


Η Ημέρα της Κρίσεως: «Δεν έχει καμία σχέση με τον Αρμαγεδδόνα ή τις υπόλοιπες βλακείες περί σφαγής και εξιλέωσης. Οι προπάτορές μας ρώτησαν τους εξωγήινους: "Πότε θα επιστρέψετε; " και πήραν την απάντηση ότι κάποτε θα ξαναγύριζαν και ότι θα έπρεπε να είναι συνεχώς σε εγρήγορση όλοι στη Γη. Ετσι παρερμηνεύθηκαν όλα και έφθασαν να γίνουν πιστευτές οι υπόλοιπες ηλιθιότητες. Η ημέρα που οι εξωγήινοι θα επιστρέψουν είναι αυτή την οποία οι περισσότεροι αποκαλούν "Ημέρα της Κρίσεως" ­ ή όπως αλλιώς ­ και αποδεικνύει ένα πράγμα: ότι αυτά τα πλάσματα υπάρχουν!».

Οι πυραμίδες: «Σαφώς θα γνωρίζετε ότι οι πυραμίδες έχουν πολλά δωμάτια και πολλά περάσματα. Και κάπου εκεί υπάρχουν τα βιβλία του Ενόχ, τον οποίο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεωρούσαν κατασκευαστή των πυραμίδων, αλλά για μένα ήταν μάλλον ένας εξωγήινος ή, καλύτερα, το αποτέλεσμα του μισο-γήινου και μισο-εξωγήινου υβριδίου. Εγραψε περί τα 300 βιβλία, τα οποία ήθελε "να διαδοθούν στα πέρατα της Γης". Κανένα από αυτά δεν βρέθηκε ποτέ και γι' αυτό πιστεύω ότι εκεί περιέχονται οι απαντήσεις που ζητούμε».

Οι κύκλοι από σπόρους: «Τους βλέπουμε 15 χρόνια τώρα. Κάποτε εμφανίστηκαν μερικοί μαθητές και μερικά μουσικά συγκροτήματα που ισχυρίστηκαν ότι είχαν φτιάξει τους κύκλους αυτούς. Το φαινόμενο όμως ­ και πολύ περισσότερο, το παράδοξο! ­ παραμένει. Κανένας, ωστόσο, δεν ενδιαφέρεται άλλο για τους κύκλους αυτούς. Γιατί όμως εξακολουθούν να υφίστανται, αφού κανένας δεν τους φροντίζει; Κι αν καταστρέφονται κάποτε, ποιος τους ξαναφτιάχνει; Αυτό είναι, πράγματι, περίεργο!».

Οι απαγωγές των εξωγήινων: «Ακουγα για τις απαγωγές παραπάνω από 20 χρόνια και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν αληθινές. Γνώρισα όμως έναν υπότροφο του Χάρβαρντ, τον δρα Τζον Μακ, ο οποίος ασχολούνταν με τις εν λόγω απαγωγές. Αυτός είχε συνομιλήσει με ανθρώπους οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είχαν μοσχεύματα στο σώμα τους και, κυρίως, στον εγκέφαλο και στο πέος τους. Με έπεισε λοιπόν ότι κάτι συνέβαινε. Ισως να επρόκειτο για πράξεις των εξωγήινων από τις πρόσφατες επιδρομές τους στη Γη, ίσως πάλι να υπάρχει στο μυαλό εκείνων των ανθρώπων η εικόνα κάποιας παλαιότερης επιδρομής τους, η οποία εγχαράκτηκε στη μνήμη τους και ίσως έχει απόλυτη συνάφεια με την εποχή που τα ανθρώπινα όντα σχετίστηκαν γενετικά με τα εξωγήινα. Οι άνθρωποι βεβαίως ανησυχούν πολύ, κυρίως για το αν σκοπεύουν οι εξωγήινοι να φτιάξουν ένα "ανώτερο" είδος ανθρώπινης φυλής, ακριβώς όπως ο Χίτλερ. Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις στις καλές προθέσεις τους, όταν ακούς πράγματα σαν κι αυτά».

Η σειρά «Χ-Files»: «Είμαι θαυμαστής της σειράς, αλλά θεωρώ όλο αυτό το "συνωμοτικό" υπονοούμενο της αμερικανικής κυβέρνησης ηλιθιότητα! Προσωπικά, ποτέ δεν υποχρεώθηκα από καμία κυβέρνηση ή μυστική υπηρεσία να παραμείνω σιωπηλός και να μην προβαίνω σε αποκαλύψεις. Θεωρώ ότι οι απαντήσεις βρίσκονται στον έξω κόσμο, είτε λαξευμένες σε αρχαϊκούς ναούς είτε σε προγονικά βιβλία, και όχι στους σκοτεινούς θαλάμους της CIA! Πάλι, ο τρόπος που μας παρουσιάζουν τα δήθεν θαλάσσια τέρατα ή το μυστήριο στο Τρίγωνο των Βερμούδων είναι ολωσδιόλου βλακώδης και φθάνω να τον μισώ! Μερικοί πιστεύουν ότι είμαι ένας ομιλητής που αναφέρεται σε μυστηριώδη συμβάντα, αλλά είμαι ένας συγγραφέας ο οποίος ασχολείται με ειδικά θέματα. Πάντως, δεν είμαι κάποιος ο οποίος καταγράφει συνωμοτικές θεωρίες. Και εκείνο το πόστερ που έχει ο Μόλντερ στον τοίχο, τι ακριβώς είναι; Περιμένει να το πιστέψω; Το βλέπω και λέω μόνος μου: "Εντάξει, φίλε. Συνέχισε..."».


ΠΗΓΗ

Το μυστήριο με τις γραμμές του Nazca (Βίντεο)

Σε μια άγονη παράκτια πεδιάδα του Περού, βρίσκονται τα γεώγλυφα της Nazca και την παμπάς του Jumana, που καλύπτουν περίπου 450 χλμ²... Οι γραμμές αυτές, οι οποίες είχαν χαραχθεί στην επιφάνεια του εδάφους μεταξύ 500 π.Χ. και 500 μ.Χ., είναι από τις μεγαλύτερα αρχαιολογικά αινίγματα λόγω της ποσότητας, της φύσης, του μεγέθους και της συνέχειάς τους. Τα γεώγλυφα παριστάνουν ζωντανούς οργανισμούς, τυποποιημένα φυτά και φανταστικά όντα, καθώς και γεωμετρικά σχήματα μήκους αρκετών χιλιομέτρων.

Οι γραμμές εντοπίστηκαν για πρώτη φορά όταν οι αεροπορικές εταιρείες άρχισαν τις εμπορικές πτήσεις πάνω από την έρημο στο Περού τη δεκαετία του 1920. Οι επιβάτες ανέφεραν ότι είδαν "πρωτόγονες λωρίδες προσγείωσης" στο έδαφος.

                          


ΠΗΓΗ

«ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ κατά της δυσλεξίας»

H εκμάθηση της Aρχαίας Eλληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της

γλωσσικής παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών, φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας.

Tα παιδιά που διδάσκονται μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα, έναντι αυτών που δεν παρακολουθούν, στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας.

«Mαθαίναμε περισσότερα γράμματα όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο» λέει στην «K» ο 67χρονος Γιώργος Kαραντινός, συνταξιούχος μαθηματικός, ο οποίος εξομολογείται ότι «μέχρι σήμερα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ όλους τους τόνους και τα πνεύματα σε όλα μου τα χειρόγραφα».

Παράλληλα παραδέχτηκε ότι «όταν τα παιδιά μου έπρεπε να μάθουν τη χρήση τόνων και πνευμάτων στη γλώσσα, δυσκολεύτηκαν αρκετά, ενώ εμένα μου φαινόταν περίεργη η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να μάθουν Aρχαία Eλληνικά».

Oι σημερινοί μαθητές έρχονται σε επαφή με την Aρχαία Eλληνική γλώσσα στην πρώτη τάξη του γυμνασίου όπου κάνουν και την πρώτη τους γνωριμία με την... ψιλή, τη δασεία και την περισπωμένη.


«Θα ξέραμε καλύτερα την αρχαία γλώσσα αν την μαθαίναμε από μικρότερη ηλικία, ενώ θα αποκτούσαμε καλύτερη αίσθηση της σύγχρονης γλώσσας και της ορθογραφίας» εκτιμά ο 17χρονος Γιώργος Δημητρίου, μαθητής B΄ Λυκείου, ο οποίος θέλει να σπουδάσει Φυσική. Kαι ο δύο κάνουν λόγο για την ευκολία με την οποία μαθαίνει ένα άτομο το πολυτονικό σύστημα σε νεαρή ηλικία, ενώ η έρευνα του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο.

H εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα της μελέτης, συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχοεκπαιδευτικής ανάπτυξης του παιδιού σε καίριους τομείς, όπως είναι οι αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες, λειτουργίες που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας.

H έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 50 (αγόρια και κορίτσια) παιδιά ηλικίας 6 έως 9 ετών, τα οποία φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία της Aττικής και ανήκαν σε οικογένειες με κοινό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ παρακολουθούσαν παρόμοιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Oι δύο ομάδες ήταν απόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, με μοναδική διαφορά ότι η μία παρακολουθούσε δύο ώρες εβδομαδιαίως μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών. Tα παιδιά αξιολογήθηκαν πριν από την έναρξη του σχολικού έτους και μετά την ολοκλήρωσή του, και τα αποτελέσματα ήταν τα προαναφερόμενα.

Aξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, που δεν συνοδεύτηκε από καμία απολύτως επιστημονική μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αύξηση κρουσμάτων μαθησιακών διαταραχών.

Tης Aλεξάνδρας Kασσίμη

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (29/05/2004)


ΠΗΓΗ

ΘΕΜΑΤΑ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

           ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΟ ΟΡΟΣΗΜΟ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΒΗΜΑ-ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΛΥΣΕΙΣ ΕΔΩ

ΘΕΜΑΤΑ ΕΔΩ

Εναλλακτική Λύση 3

 Όταν ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα μεταβάλλεται στον πυρήνα ενός επίμονου μύθου, μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα για τη λειτουργία της συλλογικής ψυχής. Καθώς επίσης και για το πόσο τραγικά εύπιστος και ανόητος είναι ο μέσος άνθρωπος…
Η φράση «Εποχή της Πληροφόρησης» είναι τόσο κλισέ και «ξύλινη» που εμένα προσωπικά ακόμα και το άκουσμά της μου προκαλεί ακατάσχετο χασμουρητό. Όπως και πολλές άλλες φράσεις και εκφράσεις βεβαίως που ακούμε και διαβάζουμε σε καθημερινή βάση.
Εκ πρώτης όψεως, η φράση μοιάζει απολύτως αντιπροσωπευτική. Στην εποχή του Ιντερνέτ, των δικτύων, της αστραπιαίας μετάδοσης της πληροφορίας, των βάσεων δεδομένων, των τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων, της δορυφορικής τηλεόρασης και της επέκτασης της δημοκρατίας, η πληροφόρηση μοιάζει προσιτή, εύκολη και υπερεπαρκής. Είναι έτσι όμως;
Χμμ… Σύμφωνοι, ένα γεγονός που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου, γίνεται γνωστό αμέσως σε όλη την υδρόγειο. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον στον 21ο αιώνα… Όμως το πυκνό πλέγμα των τηλεπικοινωνιακών δικτύων, ένα πραγματικό πλανητικό νευρικό σύστημα, λειτουργεί μερικές φορές και κάπως διαφορετικά. Λειτουργεί σαν θερμοκήπιο φημών, διαδόσεων, λανθασμένων απόψεων, ηλιθιότητας, φανατισμού, μυθοπλασίας και υστερίας.
Βέβαια, στο ηλεκτρονικό χωράφι του 21ου αιώνα, όλα τα λουλούδια πρέπει να ανθίζουν. Αλλά είναι δική μας ευθύνη να ξεχωρίζουμε ποια απ’ αυτά είναι μυρωδάτα τριαντάφυλλα και ποια απ’ αυτά γαϊδουράγκαθα.
Είναι περίεργες οι ιστορίες και οι διαδόσεις που γεννιούνται, κυκλοφορούν και διαιωνίζονται στον παγκόσμιο πληροφοριακό ιστό. Δεν είναι τυχαίο που οι κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας έχουν βγει από τα γκέτο τους και φουντώνουν διαρκώς, τροφοδοτούμενες από ένα πλήθος πρόθυμων παρανοϊκών ή ηλιθίων (απ’ αυτούς έχουμε πάντα υπερεπάρκεια).
Κατά ένα περίεργο τρόπο, η «Εποχή της Πληροφόρησης» συνέπεσε με την Εποχή της Υστερίας -κάτι που πιστεύω ότι αποτελεί πιο εύστοχο χαρακτηρισμό. Μια ψύχραιμη ματιά στους τίτλους των ειδήσεων αρκεί για να πείσει: εμπλουτισμένο ουράνιο, τρελές αγελάδες, διοξίνες, καρκινογόνα, αφθώδης πυρετός, τρύπα του όζοντος, φαινόμενο του θερμοκηπίου, εγκληματικότητα… η λίστα είναι ατέλειωτη.
Κάντε το τεστ και μόνοι σας. Κάντε πρόσβαση στα αρχεία των εφημερίδων στο Ιντερνέτ και κάντε ένα γρήγορο ξεφύλλισμα των πρώτων σελίδων, διαφόρων φύλλων των τελευταίων χρόνων. Θα μείνετε έκπληκτοι από το πόσες φορές ο κόσμος είχε φτάσει στα… πρόθυρα της κατάρρευσης και μετά η καταστροφολογία ξεχνιόταν πολύ πιο εύκολα απ’ όσο είχε αρχίσει. Κι ύστερα ξεκινούσε ένα άλλο κύμα καταστροφολογίας το οποίο καταλάγιαζε εξίσου ξαφνικά, κι ύστερα ξεκινούσε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…

Το Αίνιγμα με τα Καπάκια των Πόλεων

Αρχικός Τίτλος: Τα Αινιγματικά Καπάκια- Mια Προκαταρκτική Έρευνα και Μερικές Σκέψεις.

«Ήταν η Βονγκ που είχε φτιαχτεί για τις ανάγκες δυο κόσμων ταυτόχρονα. Μπορούσε να δει, χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνει, πως μερικά από τα αλλόκοτα γωνιασμένα κτίρια και οι στριφογυριστοί δρόμοι που δεν είχαν νόημα για τα μάτια ενός ανθρώπου, ήταν σχεδιασμένα έτσι για τις ανάγκες αυτών των φιοδοειδών πλασμάτων. Και είδε ότι οι περίεργες μεταλλικές πλάκες που είχαν τοποθετηθεί στα πεζοδρόμια από τους προ πολλού νεκρούς μάγους ήταν για να συνδέουν τα δυο επίπεδα μαζί στα σημεία της διατομής τους». 
Catherine Lucile Moore, Juhlie (από τις Περιπέτειες του Κορντγουέηνερ Σμιθ, μτφ. Γ. Μπαλάνος)

Η υπόθεση των περίεργων καπακιών με τα περίεργα σύμβολα στους δρόμους της Αθήνας και πολλών άλλων ελληνικών (και όχι μόνο) πόλεων είναι πλέον ευρύτερα γνωστή.
Για την ιστορία του θέματος, στα πεζοδρόμια (συνήθως) μπορεί κανείς να ανακαλύψει άφθονα μεταλλικά καπάκια φρεατίων τα οποία είναι αλλιώτικα από τ’ άλλα. Πρόκειται για καπάκια -σχετικά μικρά συνήθως σε διαστάσεις- που φέρουν καταφανώς μαγικά σύμβολα με κυριότερο ανάμεσά τους το πεντάκτινο αστέρι και πάμπολλες παραλλαγές του.
Τα εν λόγω καπάκια πρέπει να είναι αρκετά παλιά, αλλά περνούσαν απαρατήρητα, ακόμα και από ανθρώπους του χώρου της έρευνας του αγνώστου που μπορούσαν να εντοπίσουν την ιδιομορφία τους. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη παράξενο. Τα μεταλλικά καπάκια των πεζοδρομίων είναι κάτι τόσο κοινό και εμφανές που δύσκολα το προσέχει κανείς -σαν το Κρυμμένο Γράμμα του Εντγκαρ Αλλαν Πόε.
Η πρώτη έμμεση νύξη γι αυτά έγινε το 1993 στο βιβλίο του Γιώργου Μπαλάνου Η Σκιά του Κθούλου (στην πρώτη του έκδοση). Δυο χρόνια αργότερα, στην τηλεοπτική εκπομπή Τα Μυστήρια της Ελλάδας, που παρουσίαζε ο Γ. Μπαλάνος, τα μυστηριώδη καπάκια φιγούραραν και στο «γυαλί». Έκτοτε το θέμα έγινε ευρύτερα γνωστό και πολλά γράφτηκαν, ειπώθηκαν και συζητήθηκαν χωρίς όμως να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στο θέμα της έρευνας.

Το κύριο μυστηριώδες σύμβολο των καπακιών είναι το πασίγνωστο πεντάκτινο αστέρι/πεντάλφα, παμπάλαιο μαγικό σύμβολο την ιστορία και τα παρακλάδια του οποίου μπορεί κανείς να ανακαλύψει σε πολλά βιβλία και άλλες πηγές. Εδώ δεν θα μας απασχολήσει το θέμα της ιστορίας του πεντάκτινου αστεριού. Αρκεί να σημειώσουμε ότι πρόκειται για πανάρχαιο και πανανθρώπινο σύμβολο που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια συνδέθηκε με «σατανισμό», «μαύρη μαγεία» και άλλες τέτοιες λέξεις-κλειδιά που ξυπνούν αρνητικούς συνειρμούς -ας είναι καλά ο χείμαρρος της παραπληροφόρησης και της ηλιθιότητας που τρέχει διαρκώς από τα «αποκαλυπτικά ρεπορτάζ» των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών και άλλων συναφών οχετών.

Η Σινδόνη του Τουρίνο και η Ελληνικότητά της

Η Σινδόνη του Τουρίνο, για πολλούς το σάβανο που τύλιξε το νεκρό Ιησού και το γνωστότερο ιερό κειμήλιο του χριστιανισμού, ήταν.. ελληνική!
Γυρνώντας πίσω το χρόνο, στη σκοτεινή και αμφίβολη περίοδο του μεσαίωνα, θα ανατρέξουμε στην γνωστή σε όλους μας ιστορία της Σινδόνης του Τουρίνο, αλλά και σε ορισμένα άγνωστα και εξαιρετικά σημαντικά της σημεία.
Κάπως έτσι, θα δούμε τον τρόπο με τον οποίο η Σινδόνη του Τουρίνο συνδέεται με το ‘Aγιον Μανδήλιον, την ιστορία του Αγίου Μανδηλίου και την ελληνική του φύση, την κλοπή του από τους δυτικούς της Δ’ Σταυροφορίας και την «μετατροπή» του στη γνωστή σήμερα σινδόνη.
Τι σχέση μπορεί να έχει το ιερό αυτό αντικείμενο, ένα υπαρκτό ιστορικά artifact, με την Ελλάδα; Αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στη συνέχεια του κειμένου..
Η Σινδόνη του Τουρίνο και το τεράστιο κενό στην ιστορία της.
Αν και εκατομμύρια πιστοί ανά την υφήλιο συρρέουν να προσκυνήσουν τη σινδόνη στις σπάνιες πλέον δημόσιες εμφανίσεις της, λίγοι γνωρίζουν ότι εμφανίστηκε από το πουθενά και ενώ έπρεπε να έχει ιστορία 2.000 ετών, το παρελθόν της παρουσιάζει ένα κενό 1.300 χρόνων.
Αυτό το κενό θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε στη συνέχεια του κειμένου, στην πορεία όμως θα αποδειχθεί ότι κρύβει άκρως σημαντικές προεκτάσεις και άγνωστες πτυχές της ιστορίας.

Αν όντως η Σινδόνη του Τουρίνο είναι αυτό που πιστεύεται, το σάβανο δηλαδή με το οποίο τυλίχθηκε ο νεκρός Ιησούς, τότε λογικά η ιστορία του θα ξεκινούσε από τις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ..
«Όχι πάλι τόση ιστορία» θα σκεφτείτε οι περισσότεροι, αναλογιζόμενοι ότι 20 αιώνες ιστορίας, όσο και να συμπτυχθούν, είναι αδύνατον να μην προκαλέσουν ανία. Και όμως, παρά τις όποιες προσδοκίες, το παρελθόν της σινδόνης μετά βίας αγγίζει τους 7 αιώνες.
Το ιερό αυτό αντικείμενο πρωτοεμφανίστηκε μόλις το 1353 στο Lirey της Γαλλίας, σε μία εκκλησία που έκτισε ο Geoffrey De Charny, άρχοντας του Savoy, προς τιμήν της Παρθένου Μαρίας. Στην εκκλησία αυτή έγινε και η πρώτη δημόσια επίδειξη του ιερού κειμηλίου.
Οι δημόσιες επιδείξεις συνεχίστηκαν, μιας και προσέλκυαν χιλιάδες πιστούς, δίχως τη συγκατάθεση της Παπικής Αγίας Έδρας του Βατικανού. Είναι σημαντικό να τονίσουμε εξ αρχής ότι ουδέποτε η Καθολική Εκκλησία αναγνώρισε τη σινδόνη ως το ιερό σάβανο του Χριστού, αν και ανά τους αιώνες η πίστη των απλών ανθρώπων σε αυτήν όλο και μεγάλωνε.
Αρχικά, αποτελούσε το σημαντικότερο λείψανο του Οίκου των Savoy και παρέμεινε στην εν λόγω εκκλησία έως το 1452, όταν η Marguerite de Charny την παρέδωσε στο Δούκα του Savoy μιας και δεν είχε κατάλληλο κληρονόμο.
Από την πρώτη στιγμή που η σινδόνη εμφανίστηκε, οι εκάστοτε επίσκοποι προσπάθησαν να περιορίσουν και να τιμωρήσουν τις δημόσιες επιδείξεις της, μιας και δεν μπορούσαν να πουν με βεβαιότητα αν όντως το αντικείμενο ήταν ό, τι του καταλογιζόταν. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους πιστούς της εποχής να συνωστίζονται ώστε να δουν το ιερό κειμήλιο παρασυρόμενοι σε ένα θρησκευτικό παραλήρημα.
Έκτοτε, η ιστορία της ήταν τρικυμιώδης: άλλαξε αρκετές φορές ιδιοκτήτη, μεταφέρθηκε σε διάφορα μέρη της Γαλλίας και της βόρειας Ιταλίας, κινδύνευσε από φωτιά γλιτώνοντας μόνο με λίγες επιδιορθώσεις, ενώ ήρθε στο Τουρίνο το 1578, τη νέα πρωτεύουσα του Savoy, όπου και απέκτησε το σημερινό της όνομα(Σινδόνη του Τουρίνο). Στο Βατικανό κατέληξε μέσω της διαθήκης του Βασιλιά Ουμπέρτο ΙΙ(Umberto II), τελευταίου Savoy, που πέθανε το 1983.

Κατά το 1670, το Congregation of Indulgences του Βατικανό δήλωσε για τη Σινδόνη του Τουρίνο ότι είναι θεμιτό οι πιστοί να την αντικρίζουν «όχι για να λατρεύουν το ύφασμα ως την πραγματική σινδόνη του Χριστού, αλλά περισσότερο για να διαλογίζονται πάνω στα Πάθη, ειδικά στο θάνατο και την ταφή του» .
Από το 1694, όταν και τοποθετήθηκε διπλωμένη σε μία ειδική ασημένια λάρνακα σε ένα επιβλητικό βασιλικό παρεκκλήσι στο Καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη στο Τουρίνο, κρατείτε κλειδωμένη ως επί το πλείστον και σπανιότατα επιδεικνύεται στο κοινό. Έως και σήμερα, η Καθολική Εκκλησία επιμένει να μην εκφράζει ξεκάθαρη άποψη για το αν η Σινδόνη του Τουρίνο είναι πράγματι το σάβανο του νεκρού Ιησού ή όχι.

«Ξεδιπλώνοντας» τα μυστικά της σινδόνης..

Ελευσίνια Μυστήρια

Κανένας σύγχρονος μελετητής δεν θα μπορούσε με δίκαιο τρόπο να επιβάλει την άποψη του σχετικά με αυτές τις πανάρχαιες μυστηριακές ιερές τελετές στο σύγχρονο αναγνώστη, δεδομένου ότι ελάχιστα από όσα διαδραματίζονταν κυρίως μέσα στα ιερά είναι γνωστά, ώστε να μας οδηγήσουν σε μια πλήρη και καλά πληροφορημένη εικόνα.
Η άκρα μυστικότητα ως βασικό χαρακτηριστικό των μυστηρίων, άντεξε στο χρόνο για αρκετές χιλιάδες χρόνια, και γενικά μπορούμε να πούμε ότι δεν παραβιάστηκε σε σημαντικό βαθμό. Επομένως αναγκαζόμαστε να στηριχθούμε στις σκοτεινές δηλώσεις εκείνων που μυήθηκαν καθώς και σε ανίδεες και συχνά προκατειλημμένες κρίσεις και εικασίες εκείνων που δεν μυήθηκαν.
Μια τρίτη και ίσως η πιο περίεργη κατηγορία εκ των δύο άνω είναι εκείνων που έλαβαν τη μύηση ως ανταμοιβή για τον έντιμο και ενάρετο κοινωνικό βίο τους αφού έτυχε να παραβρεθούν σε κατοπινές χρονικά παρεμφερείς μυστηριακές καταστάσεις, συλλαμβάνοντας το αρχαίο δίδαγμα περί ηθικής, αγάπης, σεβασμού και ειρηνικής συμβίωσης.
Εννοείται βέβαια ότι αυτή η θεία χάρη τους επιδόθηκε αυτόβουλα εφ όσον αυτοί συμπεριφέρθηκαν με αγνότητα χωρίς δόλο και επιτηδευμένη καθοδήγηση.

Θα μιλήσω σε όσους είναι θεμιτό, στους βέβηλους κλείστε τις θύρες και ασφαλίστε τους θεσμούς των δικαίων, γιατί θείος νόμος σε όλα επιβάλλεται.
Ορφέας

Εισαγωγικά
Η λέξη μύηση προέρχεται από το ρήμα μυώ, φανερώνοντας μια πράξη σχετική με το σφίξιμο των μυών δηλαδή κλείνω το στόμα (δεν μιλάω) η τα μάτια, εφ όσον πρώτα έχω προετοιμαστεί κατάλληλα και έχω εποπτεύσει (δει).Το κλείσιμο των ματιών για την επίτευξη ευκολότερης εσωτερικής όρασης απαιτεί γνώση αλλά και φαντασία, με άμεσο αποτέλεσμα αυτό που λέγετε (εν-όραση).

Ήταν ο κόμης Dracula ιστορικό πρόσωπο;

Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, έχουμε ακούσει την ιστορία του αιμοδιψή πρίγκιπα των Καρπαθίων. Μια τραγική και ευγενική φιγούρα που η ίδια του η φύση τον καταδίκασε να τιμωρείτε αιώνια, πίνοντας το αίμα των θυμάτων του.
Ενέπνευσε με πολλούς τρόπους τη σύγχρονη τέχνη ώστε να την επηρεάσει. Κυρίως όμως επηρεάστηκε από αυτήν.. Έτσι ο μύθος του Κόμη Δράκουλα πήρε πολλές μορφές. Ο ίδιος ο Κόμης μεταμορφωνόταν στα χέρια κάθε καλλιτέχνη. Κάπως έτσι κατέληξε σήμερα να έχει απομακρυνθεί τόσο από την πραγματικότητα, ώστε να θεωρείται εξ’ ολοκλήρου γέννημα της λογοτεχνικής φαντασίας..
Υπήρξε πραγματικά ο Κόμης Δράκουλα; Είχε τις βαμπιρικές δυνάμεις που ο θρύλος του καταλογίζει; Ποια κοινά σημεία έχει κρατήσει με την πραγματική ιστορία; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα μυστικά του “Κόμη” που έχουμε σκοπό να ξεκλειδώσουμε..
Η βίαιη ιστορία του άρχοντα της Τρανσυλβανίας..
Η σκοτεινή προσωπικότητα του Κόμη Δράκουλα εμπνεύστηκε από τον πρίγκιπα της Βλαχίας, Βλαντ Τσέπες. Γιος του Βλαντ Νρακούλ και εγγονός του ηγεμόνα(βοεβόδα) της Βλαχίας Μιρτσέα του Γηραιού, γεννήθηκε στην πόλη Σιγκισοάρα το 1431 μ.Χ.. Ήταν ο ίδιος, που μετά από χρόνια θα αποτελέσει τον φόβο για ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως η ενσάρκωση του Τρόμου. Μια Αυτοκρατορία που την εποχή εκείνη αποτελούσε φόβητρο για τον υπόλοιπο κόσμο, μιας και είχαν περάσει λίγα χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης..

Ο «εφιάλτης» των Οθωμανών “δημιουργήθηκε” από τον ίδιο τον Σουλτάνο. Μια σειρά από τυχαία γεγονότα τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Αυτοκρατορία, όταν στην ηγεμονία της Βλαχίας ήταν ο πατέρας του. Είχε δοθεί ως αντάλλαγμα μαζί με τον αδερφό του Ράντου, για την ελευθερία του πατέρα του. Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας έμαθε την τουρκική γλώσσα και έγινε δέκτης ανώτερης στρατιωτικής παιδείας. Κάτι που θα αποδειχτεί λάθος για τους τότε δασκάλους του, τους Οθωμανούς. Αποφυλακίστηκε το 1448 και περίμενε αρκετά χρόνια, έως ότου έρθει η στιγμή να εφαρμόσει όσα είχε μάθει..
Το 1456, ύστερα από πολύ υπομονή και ταλαιπωρία, ο Βλαντ αναλαμβάνει την ηγεμονία της Βλαχίας. Από τότε και μέχρι τον θάνατο του, δεν θα περάσει μέρα που να μην αποδεικνύει την απάνθρωπη σκληρότητα του. Η μέθοδος που χρησιμοποιούσε για να θανατώνει τους εχθρούς του, αν και φρικτή, ήταν αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ψυχολογικό πόλεμο.. Η μέθοδος του ανασκολοπισμού. Κάρφωνε τους αιχμαλώτους σε παλούκια, συνήθως ζωντανούς, και άφηνε τα πτώματα τους ως τροφή για τα όρνια.. Το 1459 δεν διστάζει να σκοτώσει 20.000 βογιάρους (αριστοκρατικές οικογένειες) μαζί με τους συγγενείς και όλους τους υπηρέτες. Σε οποιονδήποτε διαφωνούσε μαζί του, στους στρατιώτες που έδειχναν δειλία, στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα για το παραμικρό παράπτωμα και σε όλους τους παρανόμους, εφάρμοζε την ίδια μέθοδο..
Στο αποκορύφωμα της δαιμονικής αγριότητας του, δεν δίστασε να βάλει μπροστά ένα σχέδιο εξολόθρευσης των «άχρηστων υπηκόων» του. Ξεκίνησε να θανατώνει όλους τους ηλικιωμένους, ανάπηρους, φτωχούς και γενικά αδύναμους. Με κυνισμό έλεγε ότι το κάνει για το καλό τους και το καλό της χώρας. Τους γλίτωνε από τα βάσανα τους και ταυτόχρονα μείωνε τον αριθμό των φτωχών του κράτους.. Έτσι προήλθε, ο γνωστός στους περισσότερους από εμάς, Βλαντ Τσέπες.. ή αλλιώς Βλαντ ο Ανασκολοπιστής..
Αν και απάνθρωπα βίαιος, υποστήριζε ότι ήταν Χριστιανός. Έκανε μάλιστα και αρκετές χρηματικές δωρεές στις μονές του Αγίου Παντελεήμονα και του Φιλόθεου στο Άγιον Όρος.. Ένας συνδυασμός αλλόκοτος, η ενσάρκωση του Κακού πίστευε στην Αγάπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.. Μια σχέση παράλογη, που δεν μπορούσε να είχε γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο.. Ο ίδιος ο Βλαντ Τσέπες φάνταζε αλλόκοσμος..

Ο Βλαντ αναγκάστηκε να πολεμήσει μόνος του τον επεκτατικό στρατό του Σουλτάνου. Ύστερα από την αδιαφορία των Δυτικών μοναρχών, την προδοσία του Βασιλιά των Ούγγρων, Ματθία Κορβίνο (θυμίζει κάτι από τον Κορβίνους του Underworld;), η μάχη φαινόταν άνιση. Μια σίγουρη σφαγή των Βλάχων από 60.000 Οθωμανούς που όδευαν ανενόχλητοι προς την χώρα τους.. Με κεφαλή τον ίδιο τον Σουλτάνο. Ο φόβος όμως που υπήρχε στο στρατόπεδο των Βλάχων, δεν προερχόταν από την δύναμη του εχθρικού στρατού, αλλά από τον ίδιο τον ηγέτη τους.. Κανένας δεν έκανε πίσω στο άκουσμα της φράσης «όποιος σκέφτεται τον θάνατο να μην έλθει μαζί. Να κάτσει εδώ..». Ήξεραν ότι το «κάτσει» είχε διαφορετική σημασία για τον ηγεμόνα τους.. Έτσι, 22.000 ντόπιοι που στην σύνθεση τους υπήρχαν και 12χρονα παιδιά, κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση 3πλάσιας στρατιωτικής δύναμης. Στις τάξεις της οποίας μάλιστα υπήρχαν άριστα εκπαιδευμένοι φονιάδες, δίχως καμιά εξαίρεση..

Κούφια Γη: Φυσική & Μεταφυσική Δίνουν Απαντήσεις!

Παράλογος.
Η Γη, όπως και όλοι οι πλανήτες, είναι Κούφια! Ο φλοιός της, δεν αποτελεί το 0,473% της μάζας της αλλά το 100%! Δεν υπάρχει κανένα στρώμα μανδύα και φυσικά δεν υπάρχει εσωτερικός ή εξωτερικός πυρήνας! Αντίθετα στους πόλους της Γης υπάρχουν δύο τρύπες διαμέτρου 1920 χιλιομέτρων όπου οδηγούν στο κέντρο αυτής της γιγάντιας κούφιας σφαίρας, εκεί που… αιωρείται ένας εσωτερικός ήλιος! Ένας ήλιος ο οποίος δίνει φως και ενέργεια στους… υποχθόνιους γείτονές μας!!
…Παράνοια… Το μεγαλείο σου!!
Και όμως, οι υποστηρικτές της θεωρίας έχουν να παραθέσουν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ αυτής της ριζοσπαστικής αντιεπιστημονικής άποψης. Θα ήθελα να δώσω την δική μου οπτική γωνία από τον πρόλογο αυτού του κειμένου: πιστεύω λοιπόν και το δηλώνω ξεκάθαρα ότι ο πλανήτης μας είναι εν μέρη κούφιος και μάλιστα πιθανότατα το εσωτερικό του να κατοικήθηκε στο παρελθόν από διάφορες οντότητες που ίσως κάποιες από αυτές να παραμονεύουν ακόμα και σήμερα σε ένα απόλυτο σκοτάδι κάτω από το χώμα. Την άποψη αυτή πρόκειται να αναλύσω στο παρών άρθρο αφού πρώτα θέσω αντιμέτωπα, όχι όλα άλλα όσα πιστεύω ότι είναι άξια αναφοράς από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της κοίλης Γης και τις ακλόνητες απαντήσεις της επιστήμης.

Ποιες είναι οι γνώσεις μας για το εσωτερικό της Γης;
«Οι φυσικοί δεν έχουν ακόμη καταφέρει να διατυπώσουν μια ικανοποιητική θεωρία που να προβλέπει πόσο πυκνό θα πρέπει να είναι το υλικό στις συνθήκες πίεσης που αναμένονται στο εσωτερικό της Γης. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε καταφέρει να προσδιορίσουμε πολύ καλά τις ιδιότητες της ύλης υπό αυτές τις συνθήκες. Οι γνώσεις μας για τη Γη είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με τις αντίστοιχες γνώσεις μας για την κατάσταση της ύλης στα άστρα. Τα μαθηματικά που υπεισέρχονται είναι αρκετά δύσκολα, προς το παρόν, αλλά ίσως πολύ σύντομα συνειδητοποιήσει κανείς ότι πρόκειται για ένα σημαντικό πρόβλημα και ασχοληθεί σοβαρά με την εξεύρεση κάποιας λύσης. Το άλλο πρόβλημα ασφαλώς είναι πως, ακόμη και αν γνωρίζαμε την πυκνότητα, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε υπολογισμούς για τα ρεύματα κυκλοφορίας. Ούτε θα μπορούμε ουσιαστικά να προσδιορίσουμε τις ιδιότητες των πετρωμάτων σε υψηλές πιέσεις. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο γρήγορα υποχωρούν τα πετρώματα. Όλα τα παραπάνω πρέπει να απαντηθούν μέσω πειραμάτων». [Richard P. Feynman (1918-1988) (βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικής)]

Η αλήθεια είναι ότι οι επιστήμονες μέχρι πρότινος δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν με σαφήνεια μια τεκμηριωμένη άποψη για το εσωτερικό της Γης. Αυτό ενθάρρυνε τις θεωρίες που υποστήριζαν ότι η Γη είναι κούφια. Σήμερα όμως, με τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα, η θεωρία αυτή διαψεύδεται καθημερινά από τα γεωφυσικά ινστιτούτα όλου του κόσμου, τα οποία κάθε στιγμή καταγράφουν την ύπαρξη τελουρικών κυμάτων που διαδίδονται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Χάρη σ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε σήμερα σε θέση να υπολογίσουμε όχι μόνο την ακριβή ποσότητα της ύλης από την οποία αποτελείται ο πλανήτης μας αλλά και τη σύνθεση και τη μέση πυκνότητά του, η οποία είναι ίση με τρία γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό στην επιφάνεια και δεκατρία στο κέντρο. Ο στερεός φλοιός φτάνει σε βάθος τα 2.800 χμ. Κάτω απ’ αυτόν υπάρχει ένας ρευστός μεταλλικός πυρήνας, ο οποίος αποτελείται κυρίως από σίδηρο, ενώ στο κέντρο του υπάρχει ένας δεύτερος στερεός πυρήνας που στερεοποιήθηκε λόγω της τεράστιας πίεσης.
Το άρθρο θα μπορούσε πολύ απλά να είχε τελειώσει εδώ… Παρά όμως τα λεγόμενα των επιστημόνων κάποιοι ισχυρίζονται ακόμα πως έχουν απτά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Γη είναι κούφια, και όσο υπάρχουν αμφισβητήσεις για κάποιο θέμα άποψή μου είναι ότι η έρευνα πρέπει να συνεχίζεται…

Το ισχυρότερο επιχείρημα: Μύθοι, παραδόσεις, μαρτυρίες.
Σήμερα, εν έτη 2003, οποιοσδήποτε και αν μιλήσει δημοσίως με σκοπό να θέσει επί τάπητος το θέμα κατά πόσο είναι δυνατό να κατοικηθεί ο πλανήτης μας όχι μόνο από την εξωτερική του πλευρά αλλά και στο εσωτερικό του, αυτομάτως θα θεωρηθεί παράφρων. Αυτά όμως, εν έτη 2003, στους περισσότερους λαούς της αρχαιότητας υπήρχε η πεποίθηση ότι όντως υπάρχουν είσοδοι για εσωτερικό του πλανήτη, εκεί είτε κατοικούσαν «μυθικά» όντα είτε ήταν ο τόπος όπου πήγαιναν οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους. Για τους αρχαίους ο χώρος αυτός δεν είχε μία αφηρημένη ή μεταφυσική σημασία, μα ήταν υλικός και έμοιαζε με τον δικό μας κόσμο.