«Η ευφυία του Διαβόλου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μέσα στην πλειάδα των “ανταρσιών”
που ήδη ξεπροβάλλουν από το Ηνωμένο Ανθρώπινο Σύμπαν, όλες εκτός από ΜΙΑ τον εξυπηρετούν.
Σε οποιαδήποτε “ανταρσία” – πρέπει να το τονίσουμε αυτό – ο Διάβολος βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά.
Συνειδητοποιούμε τη διάσταση της δύναμής του όταν καταλάβουμε ότι σε θέματα “κυριαρχίας”
βρισκόμαστε τουλάχιστον δύο παρτίδες πίσω»
Μωρίς Νταντέκ
ΕΞ ΟΝΥΧΩΝ ΤΟΝ (ΧΑΜΑΙ)ΛΕΟΝΤΑ
- το ακόμη ανεξήγητο του Κόσμου - το ένα ζώο που τρώει το άλλο - οι φρικαλεότητες του Κολοσσαίου – η λέπρα που σαπίζει το σώμα ζωντανό – οι στρατιές των ταλαίπωρων ευνούχων – οι αμέτρητοι νεκροί στα θεμέλια του Μεγάλου Σινικού Τείχους – οι μαζικές ανθρωποθυσίες των Αζτέκων για να μη σβήσει ο ήλιος – οι αφόρητοι πόνοι της γέννας – οι μέχρις εσχάτων πόλεμοι μελισσών και σφηκών και διαφόρων «φυλών» μυρμηγκιών – τα οστά από τους ελέφαντες του στρατού του Αννίβα στα παγωμένα ύψη των Άλπεων – τα βρώμικα οικογενειακά μυστικά – οι απανθρακωμένοι αγκαλιασμένοι νεκροί της Πομπηίας
– τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρών της επιδημίας του Μαύρου Θανάτου στην Ευρώπη και η αλλοφροσύνη των ζωντανών – το μέλι του έρωτα που γίνεται κεντρί κι ο πόλεμος των δύο φύλων – οι Βίκινγκς που λεηλατούσαν ανελέητα επί αιώνες την Ευρώπη – τα εκατοντάδες μαρτυρικά θύματα του Κυανοπώγωνα – η αιματοβαμμένη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου – οι χιλιάδες παλουκωμένοι του Βλαντ Τέπες – ο ακούραστος Εκατονταετής Πόλεμος – τα 30 και πλέον εκατομμύρια πτώματα των αιμοσταγών ορδών των Μογγόλων
- τα φρικαλέα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης και οι καμένοι ζωντανοί για «μαγεία» – το εφιαλτικό δουλεμπόριο – το σύνδρομο του Ιάγου: «τι θα ήμουν αν δεν κατηγορούσα;» – οι 500.000 νεκροί της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα στις παγωμένες στέπες της Ρωσίας – οι έντεκα κατακρεουργημένες γυναίκες από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη – τα 6 εκατομμύρια νεκρών Κονγκολέζων του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ του Βελγίου – οι στρατιώτες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου χωμένοι για τέσσερα χρόνια μέσα στα λασπωμένα ορύγματα σαν τα ποντίκια
– το σύνδρομο της Μήδειας – το αποτρόπαιο φαινόμενο Χίτλερ – ο κομμουνιστικός τρόμος, οι Δίκες της Μόσχας και τα γκούλαγκ – η φράση του Στάλιν, «ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική» – η αιώνια κι αιματηρή βεντέτα υαινών και λιονταριών – η πρωτοφανής βαρειά βιομηχανία θανάτου των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης – το τοπίο μετά την τιτάνια μάχη του Κουρσκ – η πυρηνική Αποκάλυψη στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι – τα 50 εκατομμύρια νεκροί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – οι αναρίθμητες βασανισμένες κι ακρωτηριασμένες στρατιές των πειραματόζωων – τα δεκάδες θύματα του δολοφόνου-κανίβαλου Αντρέι Τσικατίλο – κλπ., κλπ., κλπ. Κακώς ήρθατε στον πλανήτη Γη! [1]
Δεν επιλέγουμε την κοινωνία στην οποία γεννιόμαστε. Αυτή η κοινοτυπία βρίσκεται στη βάση πολλών προβλημάτων για τους ανθρώπους. Αυτά τα προβλήματα είναι μερικές φορές τόσο σημαντικά που τελικά επιλέγουμε να ζήσουμε σ’ αυτή την κοινωνία χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται απλά για μια επιβίωση σ’ ένα γραμμικό τμήμα του χρόνου που στερείται την ελευθερία της σκέψης. Έτσι ο κόσμος μεταμορφώνεται σ’ ένα σύμπαν του Kafka όπου το ακατανόητο και το αυθαίρετο αποτελούν το νόμο.
Η πρόσβαση στην ανθρωπότητα είναι εφικτή μόνο μέσω του έργου, διότι μόνο η αδιάκοπη δραστηριότητα δικαιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Είναι γι’ αυτόν το λόγο που η κοινωνία ελέγχει την εργασία. Διότι δεν επιθυμεί να μετατρέπεται η εργασία σε έργο. Δέχεται μόνο την αναγκαστική εργασία, τη χρήσιμη εργασία, την εργασία κατ’ εντολήν. Οποιαδήποτε άλλη εργασία κινεί υποψίες, διότι είναι ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη για την κοινωνία.
Μία εργασία που οδηγεί στην ελευθερία δεν μπορεί παρά να είναι ο καρπός μιας προμηθειακής τόλμης. Ενώ η τελευταία ανησυχεί την κοινωνία όσο και τους θεούς. Εάν οι θεοί καταδίκασαν τον Προμηθέα δια του Κράτους και της Βίας, είναι επειδή αντιπροσωπεύει το σύμβολο της ανθρωπότητας και του χρόνου. Ο Προμηθέας ως Τιτάνας ήταν παρών μέσα στο παρελθόν των θεών. Άρα, τους είδε να καταφθάνουν και να καταλαμβάνουν την εξουσία. Είδε μάλιστα και την εγκαθίδρυση αυτής της κοινωνίας και την απόφασή της να σταματήσει το χρόνο μέσω της αθανασίας.
Όμως ο Προμηθέας είδε και το μέλλον. Θεωρώντας ότι ο χρόνος είναι απαραίτητος στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, δεν μπορούσε παρά να αγωνιστεί ενάντια στην αθάνατη εξουσία των θεών. Είναι, λοιπόν, μνήμη μέλλοντος, νοημοσύνη μέλλοντος εγκλωβισμένη μέσα στο παρελθόν. Η αντίστασή του εναντίον των θεών και η θυσία του για την ανθρωπότητα αντιπροσωπεύει ένα βαθύ νοητικό σχήμα.
Πέραν από το μύθο του Σισύφου σχετικά με τη θεματική του παραλόγου την οποία ανέπτυξε ο Albert Camus, ο μύθος του Προμηθέα ταυτίζεται με τη νοημοσύνη. Αυτός ο μύθος μάς δείχνει ότι η νοημοσύνη είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Από την άποψη της κυβερνητικής, πρόκειται για πραγματική μηχανή του Wiener.
Εκμεταλλεύεται τη χρονική ανατροφοδότηση εφόσον η ανθρωπότητα δεν έχει νόημα χωρίς τη νοημοσύνη και η νοημοσύνη δεν θα υπήρχε χωρίς την ανθρωπότητα. Έτσι ο μύθος του Προμηθέα, ο οποίος είναι το αρχέτυπο της παγκόσμιας ιδιοφυΐας, αποτελεί το παράδειγμα της χρονικής αντίστασης στην αθανασία του παρόντος. Άρα είναι φυσιολογικό το γεγονός ότι η κοινωνία απεχθάνεται τόσο πολύ όποιον τη θεωρεί υπεύθυνη για το τέλος της αιωνιότητας.
Διότι για να υλοποιηθεί το όραμα της ανθρωπότητας, ήταν απαραίτητο να σταματήσει το όνειρο των θεών. Είναι επίσης γι’ αυτόν το λόγο που ο Προμηθέας διαβεβαιώνει στο ορατόριό μας πως αν ήταν θεός, θα αυτοκτονούσε για να αφήσει την ανθρωπότητα ελεύθερη να εξελιχθεί.
Ο Προμηθέας αποτελεί την πρωτογενή ύβριν της κοινωνίας εναντίον της ανθρωπότητας. Από τη μια πλευρά είναι αυτός που διαπράττει την ιεροσυλία, δηλαδή κλέβει τη φωτιά, και από την άλλη είναι αυτός που τολμά τη θυσία, δηλαδή προσφέρει το φως. Μπορούμε, λοιπόν, να τον ερμηνεύσουμε ως μία πρωτογενή μεταμόρφωση. Μέσω του έργου του, η φωτιά της εξουσίας μετατρέπεται σε φως της ουσίας.
Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε άνθρωπο που συνειδητά ανήκει στην ανθρωπότητα. Μόνο που για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να μετατραπεί σε στόχο της κοινωνίας, μετά να ξεπεράσει τα εμπόδιά της, για να μεταμορφωθεί από απλή ιδιομορφία σε πολλαπλή ανωμαλία, ικανή να προκαλέσει μια δημιουργική έκρηξη που δημιουργεί για την ανθρωπότητα. Διότι ο Προμηθέας είναι ο χρόνος της ανθρωπότητας. [2]
Ο Homo sapiens δηλώνει ότι είναι η «κορωνίδα της δημιουργίας», αν και αποτελεί μια απλή ψηφίδα στης βιόσφαιρας. Κι όμως, είναι η μόνη ψηφίδα που φαίνεται να έχει συνείδηση αυτής της θέσης του. Ο άνθρωπος έχει αποσυνδεθεί πράγματι σε σημαντικό βαθμό από μια φυσική εξέλιξη. Βρίσκεται κυρίως υπό την επιρροή της πολιτισμικής εξέλιξης. Αν, για παράδειγμα, εμβολιαστούν κάποιοι άνθρωποι ενάντια σε μια επιθετική γρίπη, τότε επιβιώνουν σε σύγκριση με εκείνους που δεν εμβολιάστηκαν. Οι πιθανότητες επιβίωσης των απογόνων εξαρτάται πολύ περισσότερο από τα διαθέσιμα φάρμακα και το πολιτισμικό περιβάλλον, παρά από τα γονίδια.
Ο άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται πάνω στη Γη τελείως διαφορετικά απ’ ότι κάθε τυχαίο βακτήριο, κάθε μυρμήγκι ή κάθε πτηνό. Αξιοποιούμε όλες τις διαθέσιμες ύλες για να διαβιώνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Το ίδιο κάνουν και όλα τα άλλα είδη επάνω στη Γη. Το μόνο που μας διαφοροποιεί είναι να παρακολουθούμε τις δραστηριότητές μας και, σε μερικές περιπτώσεις, να αλλάζουμε τον τρόπο δραστηριότητας.
Εκμεταλλευόμαστε τη Γη και φιλοσοφούμε για το γεγονός αυτό και για πολλά άλλα. Ας φανταστούμε ότι υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι αφήνουν να εκραγούν ταυτόχρονα σε όλη τη Γη ατομικές βόμβες και να δηλητηριάσουν ποταμούς, θάλασσες και τον αέρα με βιολογικές ουσίες. Με αυτό τον τρόπο θα εξαφανιστούν όλοι οι άνθρωποι, ίσως και όλα τα θηλαστικά, τα ερπετά και τα πτηνά. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες μορφές ζωής, οι οποίες μπορούν να ξεπεράσουν κάθε βιολογική δυσκολία και, κατ’ επέκταση, τα ανθρώπινα όπλα μαζικής καταστροφής.
Όπως οι πολυσυζητημένες κατσαρίδες, οι οποίες θα επιζήσουν ενός πυρηνικού πολέμου Ή βακτήρια που ζουν εκατοντάδες μέτρα μέσα σε πετρώματα και επιβιώνουν χωρίς οξυγόνο ή άλλα που ζουν στους αιώνιους πάγους, σε πηγές που εκβάλλουν ενώσεις θείου ή σε πολύ υψηλές πιέσεις στο βάθος των Ωκεανών. Για να εξαφανιστεί τελείως η ζωή από τη Γη πρέπει να εκλείψει τελείως το νερό σε υγρή κατάσταση.
Από τότε που υπάρχει ζωή στη Γη, εδώ και σχεδόν 4 δισεκ. χρόνια, υπήρχε πάντα νερό σε υγρή μορφή. Χωρίς νερό δεν θα είχαν εξελιχθεί ποτέ τα κύτταρα και χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε η ατμόσφαιρα οξυγόνου στη Γη και, μαζί της, δεν θα υπήρχαν οι ανώτερες μορφές ζωής. Οι δεινόσαυροι και άλλα ζώα και φυτά εξαφανίστηκαν, βέβαια, αλλά η ζωή συνεχίζει να υπάρχει.
Οι εκθέσεις του IPCC παρουσιάστηκαν πριν από 15 χρόνια. Αφ’ ότου υπολογίστηκε όμως το κόστος για την εθνική οικονομία, προέκυψε μια νέα «συνείδηση» για την αξία της βιόσφαιρας. Αυτό είναι καλό, αν και η δημόσια συζήτηση εξελίσσεται μερικές φορές στραβά. Γιατί, αν οι πολικές αρκούδες επιβιώσουν ή όχι των αλλαγών του κλίματος, αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τη βιόσφαιρα αλλά και τον άνθρωπο. Πολύ σημαντικότερο είναι, αν θα επιβιώσουν ορισμένα θεμελιώδη είδη, όπως κάποια βακτήρια. Επειδή, αν κάποια στιγμή εκλείψουν από τη Γη, ίσως να μην ευδοκιμούν πλέον τα δημητριακά και να οδηγηθούμε σε μαζική ασιτία. Συνήθως αντιλαμβανόμαστε αυτούς τους συσχετισμούς, όταν παρουσιαστεί η μοιραία έλλειψη και τότε είναι πολύ αργά. Μόνο όταν μειωθούν οι σοδιές θα αρχίσουμε να αναζητάμε τα αίτια, αλλά τα βακτήρια θα έχουν πια εξαφανιστεί.
Επειδή το «σύστημα Γη» δεν γίνεται εύκολα κατανοητό από το μέσο άνθρωπο, δεν θα ήταν ευκολότερο να εξηγηθούν καλύτερα κεντρικές επιστημονικές αντιλήψεις, όπως η εξέλιξη των ειδών. Στις ΗΠΑ πιστεύουν πολλοί άνθρωποι στη «θεϊκή δημιουργία», σε ένα δημιουργό που έφτιαξε τον κόσμο. Στη Χαϊδελβέργη προγραμματίζουν Ελβετοί «δημιουργιστές» να κατασκευάσουν ένα πάρκο με παραστάσεις από τη «δημιουργία»!
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ασχολούμαστε με τέτοια πράγματα. Ο «δημιουργισμός» είναι μια επιστημονική ανοησία και, όσο ξέρουμε, επιστημονικές ανοησίες δεν επικράτησαν ποτέ. Είναι γνωστό ότι μερικοί άνθρωποι έχουν την τάση να πιστεύουν σε κάτι μεγάλο, π.χ. σε ένα θεό, αν δυσκολευτούν κάπως. Δυσκολίες σε εποχές κρίσεων, πολέμων ή και μεγάλων αναστατώσεων, ακόμα και σε περίπτωση πολλαπλών και σύνθετων ερευνητικών αποτελεσμάτων, τα οποία δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν.
Μακροπρόθεσμα θα επιβιώσουν εκείνες οι κατευθύνσεις πίστης που αποδέχονται τα επιστημονικά αποτελέσματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι παροδικά φαινόμενα. Κοιτάξτε για παράδειγμα το χριστιανισμό: επιβιώνει, επειδή από μια εποχή και μετά άρχισε η εκκλησία να υιοθετεί τα επιστημονικά αποτελέσματα. Κανένας ευφυής χριστιανός δεν πιστεύει πια ότι η ηλικία της Γης είναι μόνο μερικές χιλιάδες χρόνια. [4]
Στο μυθιστόρημά του που τιτλοφορείται «Τhe Road» («Ο Δρόμος»), ο Κόρμακ Μακάρθι μελετά τι θα συμβεί εφόσον η Γη χάσει τη βιόσφαιρά της και μοναδικό ον επί του πλανήτη μείνει ο Άνθρωπος, που θα κυνηγά την τροφή του στα νεκρά δάση, ανάμεσα στα αποκαΐδια. Λίγα χρόνια πριν συμβεί αυτό, ο πρωταγωνιστής ακούει τα τελευταία πουλιά να σκίζουν τον ουρανό. Ο συγγραφέας, βέβαια, δεν υποστηρίζει πως όλα όσα περιγράφει στο έργο του θα συμβούν, δεν θα τολμούσε άλλωστε, αλλά «ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΚΙ Η ΓΝΩΣΗ»
Οι κοινωνικοί κώδικες -λέει ο Μακάρθι- θα καταρρεύσουν και θα αντικατασταθούν από μια οργανωμένη κτηνωδία, από το χάος και τη φρίκη. Τι άλλο θα μπορούσε, λοιπόν, να κάνει όποιος επιβιώσει; Μοναδικός πόρος για την επιβίωση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Είναι βέβαια δύσκολο να φανταστούμε πώς είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, ακόμα και εφόσον επέλθει πυρηνικός χειμώνας, όπως φαντάζεται ο Μακάρθι.
Έλλειψη τροφίμων: Ωστόσο, η φαντασία του συγγραφέα αποκαλύπτει μία πραγματικότητα, την οποία αδυνατούμε να δούμε εξαιτίας της τεχνολογικής ύβρεως που διαπράττουμε. Αποκαλύπτει ότι η εξάρτησή μας από τη βιολογική παραγωγή είναι απόλυτη. Η ανθρωπότητα είναι ένα παράσιτο που απομυζά τη βιόσφαιρα. Lacerta η συνέντευξη μιας ερπετοειδούς [3]
Οι καλλιέργειες τα τελευταία χρόνια βελτιώθηκαν χωρίς να μπορέσουν, ωστόσο, να παρακολουθήσουν τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. «Η παγκόσμια κατά κεφαλήν παραγωγή δημητριακών παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξηση τη δεκαετία του 1980 και έκτοτε ακολουθεί φθίνουσα πορεία». Το 2050, επί του πλανήτη, θα ζουν περίπου 9 δισ. ανθρώπινα ζώα. Η παροχή τροφής σε όλους αυτούς και η εκπλήρωση των στόχων της χιλιετίας για την καταπολέμηση της πείνας, δηλαδή η κατά 50% μείωση των πεινασμένων του κόσμου, επιβάλλει τον διπλασιασμό της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων. Αν, λοιπόν, δεν μειώσουμε τη βουλιμική μας διάθεση, τα βιοκαύσιμα και την κατανάλωση κρέατος, η συνολική ζήτηση δημητριακών μπορεί να τριπλασιαστεί.
Οι περιοριστικοί παράγοντες που μας αποτρέπουν από την επίτευξη των στόχων, που αναφέρονται στην έκθεση, είναι δύο: τα φωσφορικά άλατα και το νερό, που είναι και το πιο βασικό πρόβλημα. «Η εκπλήρωση των στόχων ανάπτυξης της χιλιετίας κατά της πείνας προϋποθέτει τον διπλασιασμό της χρήσης ύδατος για τις καλλιεργειες έως το 2050» λέει η έκθεση του ΟΗΕ. Από πού όμως θα προέλθει αυτό το νερό; Η λειψυδρία ήδη αποτελεί πρόβλημα σε πολλές περιοχές του κόσμου και η γεωργία νέμεται τη μερίδα του λεόντος των υδάτων που αντλούνται από τα ποτάμια και από τον υδροφόρο ορίζοντα. Το 10% των μεγαλύτερων ποταμών δεν φτάνει πια στη θάλασσα καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, «αν οι σημερινές τάσεις εξακολουθήσουν, 1,8 δισ. άνθρωποι θα ζουν το 2050 σε χώρες ή περιοχές με εντονότατο πρόβλημα λειψυδρίας και τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα έχουν νερό σε αφθονία». Η αλόγιστη σπάταλη και η αποψίλωση των δασών ευθύνονται εν μέρει για τη λειψυδρία αλλά βασικό αίτιο της επαπειλούμενης ξηρασίας είναι η μεταβολή των κλιματολογικών συνθηκών. Αν, λοιπόν, δεν καταφέρουμε να μειώσουμε τις εκπομπές άνθρακα πώς θα μπορέσουμε να ταΐσουμε τον πληθυσμό της Γης; Πώς θα μπορέσουμε να προλάβουμε την κοινωνική κατάρρευση που θα προκαλέσει η αποτυχία μας;
Πρόσφατα μάθαμε ότι η κλιματολογική μεταβολή θα αποδειχθεί μοιραία για το 50% των ειδών που ζουν στον πλανήτη. Ηδη 25 είδη πρωτευόντων, αργά αλλά σταθερά, αφανίζονται, ενώ οι βιολογικές δεξαμενές άνθρακα έχουν ήδη αρχίσει να τον απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα δεκαετίες νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε. Ωστόσο, όλοι παρακολουθούμε άπραγοι τις εξελίξεις περιμένοντας να δράσει κάποιος άλλος δηλ. «αν η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, σίγουρα κάποιος θα επιληφθεί της επίλυσής της». [5]
Το ανθρώπινο ζώο είναι το μοναδικό είδος στον πλανήτη Γη που όταν εξαφανιστεί, δεν θα λείψει σε κανέναν, είναι έξω από αυτό που αποκαλούν «βιολογική αλυσίδα» είναι απόλυτα ξένος προς την ζωή της Γης είναι ξένος προς την ζωή γενικότερα. Είναι απλά ένα παράσιτο, ο ίδιος και ο «μεγάλος πολιτισμός του» των εκτρωματικών κλουβιών – σπιτιών που νομίζει ότι ζει.
Μην σε ξεγελάνε οι ελάχιστοι -λιγότερο από το 1%- των ανθρώπων που δεν ανήκουν στα ανθρώπινα ζώα. Κάθε κανόνας βγαίνει από την πλειοψηφία, με την μειοψηφία να αποτελεί πάντοτε την εξαίρεση του κανόνα και την επιβεβαίωση του.
