ΣΚΛΑΒΙΑ-ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Σκλαβιά 

Οι άνθρωποι είναι σκλάβοι της Ζωής κι η σκλαβιά κάνει τις μέρες τους να ξεχειλίζουν από θλίψη κι απόγνωση και τις νύχτες τους να πλημμυρίζουν από δάκρυα και αγωνία. Απ' τη μέρα που γεννήθηκα για πρώτη φορά, πέ-ρασαν κιόλας εφτά χιλιάδες χρόνια κι από τότε, δε σταμάτησα να παρακολουθώ τους σκλάβους της Ζωής να σέρνουν τις βαριές τους αλυσίδες.
Γύρισα σ' Ανατολή και Δύση και περιπλανήθηκα στο Φως και τη Σκιά της Ζωής. Είδα λιτανείες πολιτισμών να περνάνε απ το φως στο σκοτάδι και να σέρνονται στην κόλαση απ' τις εξευτελισμένες ψυχές που λύγιζαν κάτω απ τα δεσμά της σκλαβιάς. 0 ισχυρός αλυσοδένεται και υποδουλώνεται. ενώ ο πιστός λατρεύει γονατιστός τα είδωλα. Ακολούθησα τον άνθρωπο στην πορεία του απ' τη Βαβυλώνα ως το Κάιρο κι απ' την Αιν Ντουρ στη Βαγδάτη και πρόσεξα τα ίχνη απ` τις αλυσίδες του πάνω στην άμμο. "Ακουσα τη Θλιβερή ηχώ των ταραγμένων χρόνων που επαναλάμβαναν τα λιβάδια κι οι κοιλάδες. Επισκέφτηκα ναούς, μπήκα μέσα σε ανάκτορα και κάθισα σε Θρόνους. Και είδα το μαθητευόμενο σκλάβο του τεχνίτη, τον τεχνίτη σκλάβο του αφέντη, τον αφέντη σκλάβο του στρατιώτη. το στρατιώ-τη σκλάβο του έπαρχου, τον έπαρχο σκλάβο του βασιλιά, το βασιλιά σκλάβο του ιερέα και τον ιερέα σκλάβο του είδωλου... Και το είδωλο δεν είναι τίποτ' άλλο παρά χώμα που ο Σατανάς του 'δωσε σχήμα και το έστησε πάνω σ' ένα σωρό από κρανία.
 Μπήκα στις επαύλεις των πλούσιων κι επισκέφτηκα τις καλύβες των φτωχών. Είδα το μωρό να θηλάζει απ το στήθος της μάνας το γάλα της σκλαβιάς και το μικρό παιδί να μαθαίνει με το αλφάβητο την υποταγή. Οι κάρες φοράνε ρούχα άχρωμα κι ασφυκτικά και οι γυναίκες κοιμούνται δακρυσμένες πάνω σε κρεβάτια υπακοής και νόμιμης συγκατάθεσης. Συντρόφεψα τους λαούς απ' το Γάγγη ως τον Ευφράτη• απ' το δέλτα του Νείλου ως τους σιτοβολώνες της Ασσυρίας• απ' τις αρένες των Αθηνών ως τις εκκλησίες της Ρώμης απ' τις τρώγλες της Κωνσταντινούπολης ως τα παλάτια της Αλεξάνδρειας... Κι όμως, παντού είδα τη σκλαβιά να Θριαμβεύει σε μια λαμπρή λιτανεία άγνοιας. Είδα τους ανθρώπους να θυσιάζουν τα νεαρά βλαστάρια τους στα πόδια του είδωλου, αποκαλώντας το Θεό• να χύνουν κρασί και άρωμα στα πόδια του. αποκαλώντας το Βασίλισσα• να καίνε θυμίαμα μπροστά του, λέγοντάς το Προφήτη να γονατίζουν και να το λατρεύουν, αποκαλώντας το Νόμο• να μάχονται και να πεθαίνουν γι' αυτό, αποκαλώντας το Πατριωτισμό• να υποκύπτουν στο Θέλημά του, αποκαλώντας το Σκιά του Θεού στη γη ,να καταστρέφουν και να αφανίζουν σπίτια και καλλιτεχνήματα νια χάρη του, αποκαλώντας το Αδελφότητα• να μοχθούν, να κλέβουν και να εργάζονται γι αυτό, αποκαλώντας το Επιτυχία κι Ευτυχία• να σκοτώνουν για χάρη του, λέγοντάς το Ισότητα. Το είδωλο αυτό έχει πολλά ονόματα, αλλά μόνο μια φύση. Παρουσιάζεται σε πολλές μορφές. αλλά είναι φτιαγμένο από ένα μόνο στοιχείο. Στην πραγματικότητα, είναι μια αιώνια αρρώστια που η κάθε γενιά μεταβιβάζει στην επόμενη.
Βρήκα την τυφλή σκλαβιά που δένει το παρόν των ανθρώπων με το παρελθόν των προγόνων τους και τους εξωθεί να παραμένουν πιστοί στα έθιμα και τις παραδόσεις τους, αποδίνοντας αρχαία πνεύματά σε σύγχρονα σώματα. Βρήκα τη βουβή σκλαβιά που ενώνει έναν άντρα με μια γυναίκα που απεχθάνεται και βάζει το κορμί της γυναίκας στο κρεβάτι ενός μισητού σύζυγου, απονεκρώνοντας Ψυχικά και τους δυό. Βρήκα την κουφή σκλαβιά που πνίγει την Ψυχή και την καρδιά, κάνοντας τον άνθρωπο άδεια ηχώ μιας φωνής κι αξιοθρήνητη σκιά ενός κορμιού. Βρήκα την ανάπηρη σκλαβιά που βάζει το λαιμό του ανθρώπου κάτω απ' το ζυγό του τύραννου και παραχωρεί δυνατά κορμιά μ' αδύνατα μυαλά στους γιους της Απληστίας που θα τα χρησιμοποιήσουν σαν όργανα για να επιβάλουν τη θέλησή τους. Βρήκα την απαίσια σκλαβιά που κατεβαίνει απ' τον ουρανό με τα πνεύματα των βρεφών και μπαίνει στο σπίτι της Αθλιότητας, όπου συζούν η Ανάγκη και η "Αγνοια, η Ταπείνωση και η Απελπισία. Και τα παιδιά μεγαλώνουν άθλια και ζουν σαν εγκληματίες και πεθαίνουν σαν τιποτένια αποβράσματα.
Βρήκα την ύπουλη σκλαβιά που δίνει στα πράγματα διαφορετικά ονόματα - αποκαλώντας τη βλακεία ευφυΐα, την κενότητα γνώση, την αδυναμία τρυφερότητα και τη δειλία επίμονη άρνηση. Βρήκα τη διεστραμμένη σκλαβιά που κάνει τις γλώσσες των αδύνατων να κινούνται από φόβο και να μιλούν για πράγματα διαφορετικά απ αυτά που νιώθουν και δεν τολμούν να συλλογιστούν το χάλι τους, παρά γίνονται άδεια ασκιά που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να τα διπλώσει ή υα τα κρεμάσει. Βρήκα τη σκλαβιά της υποταγής που απλώνεται πάνω σ' ένα έθνος, αναγκάζοντάς το να υπακούει στους νόμους και τους κανόνες ενός άλλου έθνους και τη δέσμευση να γίνεται πιο ισχυρή μέρα με τη μέρα. Βρήκα την αιώνια σκλαβιά που στεφανώνει τους γιους των ηγεμόνων και των βαοιλιάδων και  δε δινει δεκάρα για την πραγματική αξία.
Βρήκα τη μαύρη σκλαβιά που καίει με ντροπή και καταισχύνη τους αθώους γιους των εγκληματιών. Οταν σκέφτομαι τη σκλαβιά. βλέπω ότι διαθέτειις καταχθόνιες ιδιότητες της συνέχειας και της μεταδοτικότητας.
'Οταν κουράστηκα να παρακολουθώ τις ταραγμένες εποχές και βαρέθηκα να θωρώ τις ατέλειωτες λιτανείες των απολιθωμένων ανθρώπων, προχώρησα μονάχος στην Κοιλάδα της Σκιάς της Ζωής, όπου το παρελθόν προσπαθεί να κρυφτεί στην ενοχή του κι η ψυχή του μέλλοντας αναδιπλώνεται ται κουρνιάζει απαθής για πολύν καιρό. Εκεί, στην όχθη του Ποταμού του Αίματος και των Δακρύων που έσερνε το διάβα του σαν δηλητηριώδης οχιά κι έστριβε σαν τα όνειρα των εγκληματιών, έστησα αυτί στους τρομαγμένους ψίθυρους που έβγαζαν τα φαντάσματα των σκλάβων κι έμεινα να κοιτάζω πέρα στην ανυπαρξία. Σαν έφτασαν τα μεσάνυχτα και τα πνεύματα βνήκαν απ τις φωλιές τους, είδα ένα μισοπεθαμένο φάντασμα να πέφτει στα γόνατα και να κοιτάζει το φεγγάρι.
Το πλησίασα και το ρώτησα: Ποιο είναι το όνομά σου;». «Το όνομά μου είναι Ελευθερία», μου αντιγύοισε αυτή η σκιά που έμοιαζε με πτώμα. «Πού είναι τα παιδιά σου;». συνέχισα. Κι η Ελευθερία, ισχνή και με δακρυσμένο πρόσωπο: μου αποκρίθηκε: «Το ένα πέθανε στο Σταυρό. το δεύτερο τρελάθηκε κα το τρίτο δε γεννήθηκε ακόμα».
Απομακρύνθηκε κουτσαίνοντας και συνέχισε να ψελλίζει, αλλά η ομίχλη στα μάτια του κι οι κραυγές στην καρδιά μου δε μ' άφηναν να δω μήτε ν' ακούσω.

ΑΠΟ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ