Friedrich Nietzsche

Ο Friedrich Nietzsche γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, προτεστάντη πάστορα. Έπειτα από λαμπρές σπουδές κλασικής φιλολογίας στη Βόννη και στη Λειψία, έγινε, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκείνη την εποχή γνώρισε το έργο του φιλόσοφου Σοπενάουερ και συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ.
Πολύ σύντομα ο Νίτσε θα χαράξει το δικό του δρόμο. Παραιτείται από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενάουερ και διακόπτει τη σχέση του με τον Βάγκνερ.
Ζώντας περιπλανώμενη ζωή, σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας, αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού γράφοντας ασταμάτητα.
Έργα του η "Γέννηση της τραγωδίας" (1872), οι "Παράκαιροι στοχασμοί" (1873-1876), το "Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο" (1878-1879), η "Χαραυγή" (1881), η "Χαρούμενη γνώση" (1882), το "Πέρα από το καλό και το κακό" (1886), η "Γενεαλογία της ηθικής" (1887), το "Λυκόφως των ειδώλων" (1888), ο "Αντίχριστος" (1888), το "Ίδε ο άνθρωπος" (1888) και η ανολοκλήρωτη "Θέληση για δύναμη" (1883-1888). Ανάμεσά τους το κορυφαίο του, το "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" (1883-1885).
Η Γέννηση της Τραγωδίας

Ο Νίτσε πέθανε το 1900, σε ηλικία πενήντα έξι ετών, αφού πέρασε τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του έχοντας χαμένα τα λογικά του

Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο <<Η Γέννηση της Τραγωδίας>> (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε  είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.

Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει  τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν,  φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο,  συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και  αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας

από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Ο Αντίχριστος, του Φρειδερίκου Νίτσε

 Αυτό το μικρό βιβλίο του Φρειδερίκου Νίτσε στην κυριολεξία τάραξε τα νερά της εποχής του, 1895. Αποτελεί μία επιτομή στο ψυχογράφημα του χριστιανισμού. Αποκαλύπτει όλη την εγκληματική φύση αυτής της ιουδαϊκής αιρέσεως. Στον πρόλογό του, λέει ότι το βιβλίο του γράφτηκε πρόωρα. Μεταφράζουμε σε ελεύθερη απόδοση μαζί με σχολιασμό από την αγγλική έκδοση του H. L. Mencken, μερικά από τα πιό σημαντικά αποσπάσματα.

Ο Νίτσε ξεκινά το βιβλίο του: Τί είναι καλό; Οτιδήποτε βοηθά στο αίσθημα της δυνάμεως, η θέληση για δύναμη, η ίδια η δύναμη, στον άνθρωπο. Τί είναι κακό; Οτιδήποτε προέρχεται από την αδυναμία. Τί είναι ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη αυξάνεται, ότι η αντίσταση υπερνικάται. Όχι ευχαρίστησις, αλλά περισσότερη δύναμη, όχι ειρήνη με κάθε κόστος, αλλά πόλεμος. Οι αδύνατοι θα πεθάνουν...Τί είναι περισσότερο βλαβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; Συμπάθεια στην αδυναμία-στον χριστιανισμό...

Μας λέει ότι: Ο χριστιανισμός πάντα έπαιρνε το μέρος των αδυνάτων και κατωτέρων. Διέφθειρε και καταδίωξε τα πιό δυναμικά πνεύματα με το να παρουσιάζει τις ανώτερες πνευματικές αξίες ως αμαρτία, ως πλάνη.

Όλος ο φανταστικός κόσμος του χριστιανισμού έχει την πηγή του στο μίσος κατά του φυσικού-αληθινού. Αυτό εξηγεί τα πάντα. Ποιός έχει λόγο να ζει εκτός πραγματικότητος; Αυτός που υποφέρει από αυτήν...

Ο χριστιανός είναι γεμάτος μίσος για τη σοφία, για την υπερηφάνεια, για το κουράγιο και την ελευθερία. Ο χριστιανός είναι γεμάτος μίσος για τις αισθήσεις, για την απόλαυση των αισθήσεων.

Από ψυχολογικής πλευράς, οι αμαρτίες είναι αναντικατάστατες για μία κοινωνία που ζει σε χριστιανική βάση. Είναι τα μόνα αξιόπιστα όπλα εξουσίας. Ο χριστιανός παπάς ζει από τις αμαρτίες. Είναι αναγκαίο γι’ αυτόν να υπάρχουν αμαρτίες. Βασικό αξίωμα: «Ο Θεός συγχωρεί αυτόν που μετανοεί», με απλά λόγια «αυτόν που υποτάσσεται στον παπά».

Ο χριστιανισμός αναπτύχθηκε ως ένα είδος πολέμου μέχρι θανάτου εναντίον της πραγματικότητος.

Η άρνηση είναι για τον χριστιανισμό είναι αδύνατη. Ο χριστιανός δεν έχει ικανότητα επιχειρηματολογίας, δεν πιστεύει ότι ένα άρθρο πίστεως θα επικρατήσει με αποδείξεις. Το χριστιανικό δόγμα δεν αντιφάσκει για τον χριστιανό. Διότι δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν άλλα δόγματα, ή ότι μπορούν να υπάρξουν, και δεν μπορεί να φανταστεί καν οτιδήποτε να του αντιστέκεται.

Ο χριστιανισμός θεώρησε μόνον την υποκειμενική πραγματικότητα, ως πραγματικότητα, ως αλήθεια, οτιδήποτε άλλο έβλεπε γύρω του, φυσικό, προσωρινό, γεωγραφικό, ιστορικό, τα έβλεπε ως σημάδια, ως υλικό για παραβολές.

Ο χριστιανισμός είναι η ενσάρκωση της θανατηφόρας εχθρότητος προς την ειλικρίνεια, προς οποιαδήποτε ανάταση της ψυχής, πρός το πνεύμα, προς οτιδήποτε ανθρώπινο.

Όλες οι ιδέες του χριστιανισμού αναγνωρίζονται τώρα ως η χειρότερη πλαστογραφία της πραγματικότητος, που εφευρέθηκε για να υποβιβάσει όλες τις φυσικές αξίες. Τώρα ο χριστιανός παπάς αναγνωρίζεται όπως πραγματικά είναι: το πιό επικίνδυνο παράσιτο, η δηλητηριώδης αράχνη της δημιουργίας.

Ο χριστιανισμός είναι μία εξέγερση όλων των χαμερπών πλασμάτων που σέρνονται στο έδαφος εναντίον οτιδήποτε ανωτέρου. Είναι το ευαγγέλιο των «ταπεινών» κατωτέρων.

Στον χριστιανισμό παρατηρούμε την πιό θανατηφόρα μεγαλομανία που έχει δει ποτέ η γη: εκτρώματα απατεώνων και ψευτών άρχισαν να διεκδικούν αποκλειστικά δικαιώματα στις έννοιες «Θεός», «Αλήθεια», «Φώς», «Πνεύμα», «Αγάπη», «Σοφία». Λες και αυτές οι έννοιες ήταν ταυτόσημες με τους εαυτούς των και φρόντισαν να τις περιχαρακώσουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Μικροί υπερ-εβραίοι αντέστρεψαν τις ανθρώπινες αξίες, έφεραν τα πάνω-κάτω, για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Ωσάν ο χριστιανός να ήταν το νόημα, το αλάτι, το κριτήριο, ακόμα ο τελικός κριτής όλων των άλλων.

Ακόμα και οι γραμματείς και οι φαρισαίοι θα έπρεπε σίγουρα να άξιζαν κάτι για να τους μισεί τόσο πολύ ο χριστιανισμός. Τους κατηγορεί για υποκρισία, λες και μπορούσαν να εκτοξεύσουν τέτοια κατηγορία οι πρώτοι χριστιανοί!

Κάθε λέξη που προέρχεται από τα χείλη των «πρώτων χριστιανών» είναι ψέμμα, και κάθε του πράξη είναι ενστικτωδώς απάτη. Οτιδήποτε μισεί ο χριστιανός παπάς, οποιονδήποτε μισεί ο χριστιανός παπάς έχει κάποια αξία. Ο χριστιανός και ειδικά ο χριστιανός παπάς είναι μέτρο αξιών.

Το κίνητρο, η ώθηση να ψεύδεται, από αυτό αναγνωρίζω ένα προχειροτονημένο θεολόγο.

Σε τελευταία ανάλυση, ποιός είναι ο σκοπός του ψεύδους; Το γεγονός ότι στον χριστιανισμό, ο «άγιος» σκοπός δεν είναι ορατός, είναι η αντίρρησή μου στα μέσα που χρησιμοποιεί. Μόνον κακοί σκοποί εμφανίζονται: η δηλητηρίαση της ανθρώπινης ζωής, η απαξίωση του σώματος, η υποβάθμιση του ανθρώπου με την χρήση της αμαρτίας, άρα και τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι κακά.

Οι πρώτοι χριστιανοί, αυτοί οι «άγιοι» αναρχικοί έκαναν ζήτημα «ευσέβειας» να καταστρέψουν τον κόσμο, την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ώστε στο τέλος να μην μείνει ούτε μία πέτρα όρθια.

Ο παρασιτισμός είναι η μόνη πρακτική του χριστιανισμού. Με τα αναιμικά και «άγια» ιδανικά του, ρουφάει προς τα έξω όλο το αίμα, όλη την αγάπη, όλη την ελπίδα για ζωή του ανθρώπου.

Ο σταυρός είναι το χαρακτηριστικό σύμβολο της πιο καταχθόνιας συνωμοσίας που έγινε ποτέ εναντίον της ομορφιάς, εναντίον της ευζωίας, της σοφίας, της καλωσύνης της ψυχής, εναντίον της ίδιας της ζωής.

Η αιώνια κατηγορία εναντίον του χριστιανισμού που θα γράψω σε κάθε τοίχο είναι η εξής: Αποκαλώ τον χριστιανισμό την χειρότερη κατάρα, την μεγίστη αχρειότητα, το μεγάλο ένστικτο εκδικήσεως, για τον οποίο κανένα μέσον δεν είναι αρκετά δηλητηριώδες. Αποκαλώ τον χριστιανισμό την μέγιστη κατάρα πάνω στο ανθρώπινο γένος.

Η ανθρωπότητα μετρά τον χρόνο από τότε που έπεσε πάνω της αυτή η κατάρα, από την πρώτη μέρα του χριστιανισμού! ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ; Από σήμερα; Η επανεκτίμηση όλων των αξιών!...

 Τάδε έφη ο μεγάλος Φρειδερίκος Νίτσε.

hellenicreligion.gr,vima,tvxs