Ενω ο καμβας τους ειναι ανεξαντλητος στους συνδυασμους του κοκκινου, του λευκου και του μπλε, τα ηχητικα εφε του νερου και των φυλλων χαϊδευουν τα αυτια μας, τα τοπια της ερημου η στη λιμνη χορταινουν το ματι, και οι σκηνες των διαδοχικων πολεμικων μονομαχιων παραπεμπουν σε καλα οργανωμενες χορογραφικες παραστασεις, η ταινια ως συνολο δεν εχει αυτο που συνηθως λεγεται με μια λεξη-κλισε: «ψυχη». Το θεμα της ειναι μαλλον η συζευξη του Απωανατολιτη μαχητη (ξιφος) με τον Απωανατολιτη καλλιτεχνη (καλλιγραφια, διοτι μερος της ιστοριας ειναι η μαθητεια του Ανωνυμου σε μια τετοια σχολη) με τελικο ηθικοπλαστικο μηνυμα την ειρηνη αναμεσα στα βασιλεια της χωρας και την πνευματικη ειρηνη των ηρωων μας, οι οποιοι χειριζονται εξισου καλα το ξιφος και την πενα του καλλιγραφου. Νυξη γινεται επισης στην αγαπη δυο μαχητων (του Σπασμενου Ξιφους και της Χιονονιφαδας, και την αυτοθυσια εκεινου, για να την αποδειξει σε εκεινη.
(κριτικές-cinemanews,cine.gr)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου