Ο διαχρονικός ρόλος των Rothchild στην Ελλάδα

Πραγματικά το υπόλοιπο του 19ου αιώνα, είναι γνωστό σαν η εποχή των Rothschild».

Ο πλούτος της οικογένειας Rothschild, είναι πραγματικά ανυπολόγιστος...

Ένας συγγραφέας, ο Ιγνάτιος Μπάλλα (Ignatius Balla), υπολόγισε το 1913 την ατομική τους περιουσία, σε πάνω από 2 δις δολάρια, με δεδομένο ότι η αγοραστική δύναμη του δολαρίου εκείνης της εποχής ήταν πάνω από 1000% της σημερινής.

Παρά τον υπερβολικό πλούτο, η οικογένεια γενικά καλλιέργησε μια διακριτική ατμόσφαιρα, «αφάνειας κι ανωνυμίας». Αν κι η οικογένεια ελέγχει «χιλιάδες τράπεζες,. βιομηχανικές, εμπορικές, μεταλλευτικές και τουριστικές επιχειρήσεις», μόνο μια χούφτα μέλη των διοικητικών συμβουλίων της φέρουν το όνομα των Rothschild.

Με το τέλος του 19ου αιώνα, ένας ειδικός υπολόγισε ότι η οικογένεια Rothschild είχε υπό τον έλεγχό της τον μισό πλούτο του πλανήτη. Ανεξάρτητα με την έκταση της τεράστιας περιουσίας τους, είναι λογικό να υποθέσουμε, ότι το ποσοστό συμμετοχής τους στον παγκόσμιο πλούτο έχει αυξηθεί δραματικά από τότε, καθώς η δύναμη που συσσωρεύεται γεννά την όρεξη για περισσότερη δύναμη.
Αλλ' απ' τις αρχές του 20ού αιώνα οι Rothschild έχουν προσεκτικά καλλιεργήσει την αντίληψη, ότι η δύναμή τους κατά κάποιο τρόπο φθίνει, έστω κι αν ο πλούτος τους, όπως κι αυτός των οικονομικών συμμάχων τους, αναλογικά αυξάνει, όπως κι ο έλεγχος που ασκούν στις τράπεζες, στις καταχρεωμένες επιχειρήσεις, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους πολιτικούς και στα κράτη. Παντού, έχουν διαμέσους πληρεξουσίους αντιπροσώπους και διαπλεκόμενα διευθυντήρια, που συγκαλύπτουν τον πραγματικό τους ρόλο. (Απότοβιβλίοκαιτο video "The money Masters: How International Bankers Gained Control of America", του Patrick J. Carmack).

Μ' αυτό τον τρόπο τελείωνε το άρθρο: «Οι κεντρικές τράπεζες κι ο ιδιωτικός έλεγχος του χρήματος».

Παρακάτω θα διαβάσετε μια ιστορική αναδρομή στην παρουσία της οικογενείας Rothschild στην Ελλάδα.

Ο λόγος της ιστορικής αναδρομής γίνεται προκειμένου να ερμηνευθεί λ.χ. το «διαζύγιο στην ενοποίηση των Τραπεζών Εθνική και Alpha».

Η συγχώνευση, που δεν πραγματοποιήθηκε, μεταξύ των δύο μεγαλύτερων τραπεζών στην Ελλάδα (δεν γράφεται «Ελληνικών», γιατί δεν είναι...), της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος (ΕΤΕ) και της AlphaBank (πρώην Τραπέζης Πίστεως) και το φαινόμενο των ημερών μας, η διαπλοκή κι η σύγκρουση των «Eλλήνων» κεφαλαιούχων, μεταξύ τους, ενώ είναι ξεκάθαρο, ότι άλλοι κάνουν «κουμάντο» στον τόπο αυτό...

Δημοσιεύτηκαν, λοιπόν, αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία για την ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας και τη συμβολή της οικογενείας Rothschild σ' αυτή, από το 1821 μέχρι σήμερα. Τα στοιχεία αυτά παρατίθενται στις επόμενες γραμμές, όσο δε φαίνονται πως είναι απίθανα, άλλο τόσο είναι – δυστυχώς – αληθινά...




Η Ιστορία


 Το 1821

Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού, αλλά, κυρίως, αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδο του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους Έλληνες ήταν οι τοκογλύφοι τραπεζίτες, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους Έλληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα ελάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν, ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα, απ' όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες απ' ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν κι οι όροι του Εβραίου τραπεζίτη Rothschild. Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μια πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική..

Η Αρχαία Ελλάδα διδάσκει... Το σοφό τέστ του Σωκράτη...

Το σοφό τεστ του Σωκράτη που πρέπει να το εφαρμόζουμε κι' εμείς.....

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

 Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης".

 "- Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

 - Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.

 - Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.

 Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

 - Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

 -Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.

 - Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.

 Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

 - Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

 Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

 - Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.

 Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.

 Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί xρήσιμο σε κάτι;

 - Όχι δεν νομίζω...

 - Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

 Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

 Μήπως είναι καιρός να βάλουμε κι εμείς αυτό το σοφό τεστ στη ζωή μας;


ΠΗΓΗ

Οι Ομηρικές λέξεις ως γονίδια

Ξένοι γενετιστές εκτιμούν ότι η «Ιλιάδα» γράφηκε τον 8ο αιώνα π.Χ.

Αμερικανοί και Βρετανοί βιολόγοι, οι οποίοι συνήθως αποκωδικοποιούν την αρχαία γενετική ιστορία των ανθρώπων, αναλύοντας τον τρόπο που τα γονίδια μεταλλάσσονται με το πέρασμα του χρόνου, εφάρμοσαν μία παρεμφερή τεχνική σε κάτι τελείως διαφορετικό από την ειδικότητά τους: στην χρονολόγηση της συγγραφής ενός από τα αρχαιότερα και διασημότερα κείμενα του Δυτικού πολιτισμού: την «Ιλιάδα» του Ομήρου. Το βασικό συμπέρασμά τους είναι, ότι γράφτηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. Δίνουν μάλιστα ως πιθανότερη κάποια ημερομηνία μεταξύ του 710 και του 760 π.Χ. Αυτή η χρονολόγηση σε γενικές γραμμές συμφωνεί με τις εκτιμήσεις των κλασσικών μελετητών, που προέρχονται από ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό βιολογίας «Bioessays», έγινε από τους Mark Pagel, Andreea Calude και Andrew Meade της Σχολής Βιολογικών Επιστημών του βρετανικού πανεπιστημίου του Ρέντινγκ και τον γενετιστή Eric Altschuler του Ιατρικού Πανεπιστημίου του Νιου Τζέρσι. Ο Pagel, που ήταν επικεφαλής, ειδικεύεται σε στατιστικά μοντέλα που εξετάζουν τις εξελικτικές διαδικασίες στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε κάθε πολύπλοκο σύστημα, ακόμα και στο πεδίο της κουλτούρας (εξ ου και το ενδιαφέρον για την «Ιλιάδα»). Ασχολείται ιδιαίτερα με την παράλληλη πορεία της βιολογικής και της γλωσσολογικής εξέλιξης, θεωρώντας ότι η γλώσσα ως πολιτισμικό φαινόμενο εξελίσσεται όπως περίπου και τα γονίδια. «Οι γλώσσες συμπεριφέρονται τόσο εκπληκτικά όσο και τα γονίδια.Υπάρχει μια άμεση αναλογία», δήλωσε ο Pagel. «Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε τα πρότυπα στη γλωσσολογική εξέλιξη και να μελετήσουμε το λεξιλόγιο του Ομήρου ως μέσο για να διαπιστώσουμε κατά πόσο η γλώσσα εξελίσσεται με τον τρόπο που νομίζουμε. Αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε πράγματι μπορούμε να βρούμε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τον Όμηρο (ως συγγραφέα)». Οι ερευνητές αποδέχονται την ορθόδοξη άποψη, ότι ο Τρωικός πόλεμος όντως έλαβε χώρα και ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Όμηρος, έγραψε ένα σχετικό έπος. Πάντως είναι μάλλον απίθανο, ότι υπήρξε μόνο ένας συγγραφέας που έγραψε την Ιλιάδα. Αρκετοί ερευνητές θεωρούν ότι πρόκειται για μια συνθετική συλλογή της προϋπάρχουσας προφορικής παράδοσης, που ανάγεται ίσως έως τον 13ο αιώνα π.Χ. Αυτό το αμάλγαμα ιστοριών κάποια στιγμή υπέστη επεξεργασία και εστιάστηκε στον πόλεμο της Τροίας, που πιθανώς συνέβη κατά τον 12ο αιώνα π.Χ., ενώ το ίδιο το έπος συνετέθη πολύ αργότερα, σύμφωνα με τον καθηγητή κλασσικών σπουδών του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, Μπράιαν Ρόουζ. Ο Pagel και οι συνεργάτες του αντιμετώπισαν τις λέξεις της «Ιλιάδας» ως γονίδια σε ένα γονιδίωμα. Χρησιμοποίησαν μια συγκεκριμένη τεχνική γλωσσικής ανάλυσης που εστιάζει σε περίπου 200 έννοιες κοινές σε κάθε γλώσσα (τις λέξεις για τον πατέρα, τη μητέρα, τα όργανα του σώματος, τα χρώματα κ.α.). Οι ερευνητές εντόπισαν 173 τέτοιες λέξεις (λέγονται «Swadesh» από το όνομα του αμερικανού γλωσσολόγου Morris Swadesh που συνέταξε τον σχετικό κατάλογο στις δεκαετίες του ΄40 και του ΄50) και, στη συνέχεια, μελέτησαν τον τρόπο που αυτές οι 173 λέξεις-κλειδιά μεταβλήθηκαν («μεταλλάχτηκαν») διαχρονικά. Για αυτό το σκοπό, εντόπισαν αρχικά τις εν λόγω λέξεις στη γλώσσα των Χετταίων (ενός πολιτισμού που υπήρχε στη διάρκεια του Τρωικού πολέμου) και στη συνέχεια, ανέλυσαν τις κατοπινές διαφορές που υπέστησαν οι ίδιες λέξεις στην Ομηρική γλώσσα, καθώς και στη σύγχρονη ελληνική. Δηλαδή εφάρμοσαν στη γλωσσολογία, μια μέθοδο που μοιάζει με την γενετική ανάλυση των γονιδίων με το πέρασμα του χρόνου. Η μέθοδός τους αυτή αποκαλείται εξελικτική-γλωσσολογική φυλογενετική στατιστική ανάλυση. ΠΗΓΗ

Κβαντική τηλεμεταφορά

Η «διακτίνηση» αντικειμένων στην επιστημονική φαντασία και η πραγματικότητα

Το σκηνικό είναι γνωστό: Μια ομάδα αστροναυτών εξερευνητών μπαίνει σε έναν ειδικό χώρο, φώτα λαμπυρίζουν, ηχητικά εφέ ακούγονται και οι ήρωες της κινηματογραφικής ταινίας παύουν να υπάρχουν στο συγκεκριμένο σημείο και εμφανίζονται αυτοστιγμής, και σα να μη συνέβη τίποτα, στην επιφάνεια ενός πλανήτη!

Είναι το όνειρο της τηλεμεταφοράς, της δυνατότητας δηλαδή μακρινών ταξιδιών, χωρίς την επιβίβαση σε κάποιου είδους μεταφορικό μέσο και την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Αν και η τηλεμεταφορά μεγάλων αντικειμένων και ανθρώπων παραμένει φαντασία, η κβαντική τηλεμεταφορά έχει ήδη γίνει πραγματικότητα για τα φωτόνια, τα μεμονωμένα σωματίδια του φωτός.

Η κβαντική τηλεμεταφορά εκμεταλλεύεται ένα από τα πιο θεμελιώδη, αλλά και περίεργα χαρακτηριστικά της κβαντομηχανικής, δηλαδή του κλάδου της φυσικής που δημιουργήθηκε στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα, για να εξηγήσει τα φαινόμενα που συμβαίνουν στην ύλη στο επίπεδο των ατόμων και των υποατομικών σωματιδίων. Πολλά από τα συμπεράσματα της κβαντομηχανικής αντιβαίνουν προς την κοινή λογική.

Η τεχνολογική πρόοδος, ιδίως στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα επέτρεψε την πειραματική απόδειξη πολλών απ' αυτά τα συμπεράσματα, αλλά ακόμα και τη χρήση τους για την υλοποίηση προηγουμένως ασύλληπτων στόχων, όπως στην περίπτωση της κβαντικής τηλεμεταφοράς.

Οι... ευκολίες της φαντασίας

Στην επιστημονική φαντασία, η αυτοστιγμής τηλεμεταφορά παραβιάζει το όριο ταχύτητας που υπάρχει στη φύση και σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας είναι η ταχύτητα του φωτός, δηλαδή περίπου 300.000 χιλ. την ώρα. Αν αφήσουμε αυτή την παραβίαση κατά μέρος, η τηλεμεταφορά γίνεται ως εξής: Μια συσκευή σαρώνει το αντικείμενο, για να πάρει όλη την πληροφορία που χρειάζεται, ώστε να το περιγράψει.

Ενας πομπός μεταδίδει την πληροφορία στο σταθμό λήψης (στο γνωστό «Star Trek» δεν υπάρχει καν σταθμός λήψης), όπου η πληροφορία χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός ακριβούς αντιγράφου του αντικειμένου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ίδια η ύλη του αντικειμένου τηλεμεταφέρεται σαν «ενέργεια» κάποιου είδους, ενώ σε άλλες το αντίγραφο κατασκευάζεται από ύλη που βρίσκεται ήδη στο σταθμό λήψης.

Η κβαντομηχανική κάνει ένα τέτοιο είδος τηλεμεταφοράς αδύνατο. Η αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη γνώση της θέσης και ταχύτητας ενός αντικειμένου του μικρόκοσμου. Γι' αυτό, η απόλυτα σωστή σάρωση ενός αντικειμένου είναι αδύνατη: η θέση και η ταχύτητα κάθε ατόμου και ηλεκτρονίου θα καταγραφόταν με λάθη. Η ίδια αρχή εφαρμόζεται και σε άλλα ζεύγη φυσικών μεγεθών, απαραίτητων για την πλήρη κβαντική περιγραφή ενός αντικειμένου....οι παραξενιές της Κβαντομηχανικής

Ωστόσο, το 1993, μια ομάδα φυσικών από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Ισραήλ ανέτρεψε ως ένα βαθμό το σκηνικό των απαγορευτικών περιορισμών, χρησιμοποιώντας την ίδια την κβαντομηχανική, για να πετύχει την τηλεμεταφορά! Ανακάλυψαν, ότι ένα από τα παράξενα της κβαντομηχανικής, ο εναγκαλισμός (λέγεται και συσχέτιση) σωματιδίων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι, βέβαια, για την παραβίαση της αποδεδειγμένης αρχής της Απροσδιοριστίας, αλλά για την παράκαμψή της.

Ο Αϊνστάιν είχε ονομάσει τον κβαντικό εναγκαλισμό «παράξενη εξ αποστάσεως επίδραση», γιατί αυτό το φαινόμενο προβλέπει ότι οσοδήποτε μακριά και αν βρίσκονται δύο εναγκαλισμένα σωματίδια, μια αλλαγή στην εναγκαλισμένη ιδιότητα του ενός προκαλεί ακαριαία την ίδια αλλαγή στην ίδια ιδιότητα του άλλου. `Η πιο σωστά, η μέτρηση της εναγκαλισμένης ιδιότητας του ενός εξασφαλίζει ότι την ίδια μέτρηση θα δώσει και το άλλο.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο εναγκαλισμένα φωτόνια ως προς την πόλωση (ιδιότητα του φωτός). Αν ένας πειραματιστής π.χ. στον Αλφα Κενταύρου συνδυάσει το ένα απ' αυτά με ένα τρίτο φωτόνιο, μετρήσει τη σχέση των πολώσεών τους και μεταδώσει το αποτέλεσμα της μέτρησης σε πειραματιστή που βρίσκεται στη Γη και διαθέτει το δεύτερο εναγκαλισμένο φωτόνιο, ο πειραματιστής αυτός μπορεί να συνδυάσει την πληροφορία της σχέσης των πολώσεων με την κατάσταση του εναγκαλισμένου φωτονίου (που εξασφαλισμένα είναι ίδια με εκείνη του «αδερφού» του στον Κένταυρο) και να αναπαραγάγει στη Γη την κατάσταση του τρίτου φωτονίου στον Κένταυρο.

Επειδή σε καμία φάση της διαδικασίας δε μετράται απευθείας η πόλωση των φωτονίων, δεν παραβιάζεται η αρχή της Απροσδιοριστίας. Ούτε η θεωρία της Σχετικότητας παραβιάζεται, αφού για τη μετάδοση της μέτρησης από τον Κένταυρο στη Γη πρέπει να χρησιμοποιηθούν συμβατικά μέσα, που υπόκεινται στο όριο της ταχύτητας του φωτός. Το σενάριο αυτό έχει ήδη πραγματοποιηθεί όχι βέβαια μεταξύ Αλφα Κενταύρου και Γης, αλλά σε επιτραπέζια πειραματική διάταξη, με την ίδια, όμως, αποδεικτική αξία.... και οι δυσκολίες της πραγματικότητας

Η κβαντική τηλεμεταφορά δε σημαίνει ότι είναι εφικτή η τηλεμεταφορά μακροσκοπικών αντικειμένων. Για την πραγματοποίησή της προϋποθέτει καθαρές κβαντικές καταστάσεις. Κι αν τα φωτόνια δεν αλληλεπιδρούν πολύ με τον αέρα, το ίδιο δε συμβαίνει με τα άτομα και τα μόρια των αντικειμένων. Αρα, λοιπόν, τηλεμεταφορά ανθρώπων σε κενό αέρος;...

Επιπλέον, όσο μεγαλύτερο είναι ένα αντικείμενο, τόσο πιο εύκολα διαταράσσεται η κβαντική του κατάσταση (π.χ. από τη θερμική ακτινοβολία του περιβάλλοντος) γι' αυτό άλλωστε και δε βλέπουμε κβαντικά φαινόμενα στην καθημερινή μας ζωή. Τέλος, η ποσότητα της πληροφορίας για την πλήρη καταγραφή της κβαντικής κατάστασης είναι τεράστια.

Για ένα σώμα βάρους μερικών γραμμαρίων είναι σε bits ο αριθμός 1 με 24 μηδενικά! Και όλα αυτά χωρίς να ληφθούν υπόψη τεχνολογικά προβλήματα, όπως η σάρωση και η χρήση της πληροφορίας για την ανασύνθεση του αντικειμένου.

Επιμέλεια:Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ



ΠΗΓΗ

Μαύρη τρύπα περιστρέφεται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός

Για πρώτη φορά, οι αστρονόμοι κατάφεραν να κάνουν μία ακριβή μέτρηση του ρυθμού περιστροφής μιας τεράστιας μαύρης τρύπας. Πρόκειται, λοιπόν, για μία απίστευτη ταχύτητα που φθάνει σχεδόν αυτήν του φωτός, δηλαδή αγγίζει το μέγιστο δυνατό όριο ταχύτητας στο σύμπαν, σύμφωνα με τη γενική θεωρία σχετικότητας του Αϊνστάιν.

Η μαύρη τρύπα που μελετήθηκε βρίσκεται σε απόσταση περίπου 56 εκατομμυρίων ετών από τη Γη, στο κέντρο του γαλαξία NGC 1365. Έχει μάζα δύο εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο και διάμετρο περίπου τρία εκατομμύρια χιλιόμετρα.

Οι μαύρες τρύπες είναι τρομερά δύσκολο να μελετηθούν, καθώς δεν αφήνουν το φως να δραπετεύσει από αυτές, ενώ στρεβλώνουν τον χωρο-χρόνο γύρω τους, καθώς συνεχώς απορροφούν διάφορα υλικά (ακόμα και ολόκληρα άστρα) από τον περιβάλλοντα χώρο τους, αυξάνοντας σε μάζα. Παράλληλα, εκπέμπουν ακτίνες-Χ από τον δίσκο ύλης που έχουν προσελκύσει πέριξ αυτών χάρη στην τρομερή βαρύτητά τους.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Nustar της NASA και το XMM-Newton του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, για την ανίχνευση υψηλής ενέργειας ακτίνων Χ για τον προσδιορισμό του ρυθμού περιστροφής της μαύρης τρύπας. Αν και προσπάθειες για παρόμοιες μετρήσεις είχαν γίνει και στο παρελθόν, αυτή είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες κατάφεραν να αποδείξουν ότι η ταχύτητα της περιστροφής μπορεί να υπολογιστεί με βεβαιότητα.

Προέκυψε, λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα περιστρέφεται με την ταχύτητα των 670 εκατομμυρίων μιλίων την ώρα (1,08 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα). Η περιστροφή της αγγίζει το 84% της μέγιστης τιμής που αναφέρεται στη γενική θεωρία σχετικότητας του Αϊνστάιν.

Η έρευνα των επιστημόνων από τις ΗΠΑ, την Ιταλία, τη Βρετανία και τη Δανία, με επικεφαλής τον Γκουίντο Ρισαλίτι του Αστεροσκοπείου της Φλωρεντίας και του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ- Σμιθσόνιαν, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature.

ΠΗΓΗ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (70 χρόνια από το θάνατό του)

«Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί, τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού... »

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...

Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές

σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,

Ηρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,

μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά

της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας

που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,

πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",

ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ενας λαός,

σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...

κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,

κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Με το «εγερτήριο» αυτό σάλπισμα του ΕΑΜίτη Αγγελου Σικελιανού πάνω από τη σορό του Παλαμά, ο ελληνικός λαός αποχαιρέτησε, στις 28 Φεβρουαρίου του 1943 τον πρωτοπόρο ποιητή τού 20ού αιώνα ψάλλοντας σύσσωμοι μπροστά στους κατακτητές τον Εθνικό Υμνο. Ηταν ο επικήδειος, που συμπύκνωσε μέσα σε λίγους στίχους τη φωνή ολόκληρης της Ελλάδας. Γιατί, πράγματι, σ' εκείνο το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα.

Νέα παιδιά σήκωσαν το φέρετρο. Το έβγαλαν έξω στον κόσμο κι από εκεί η λαοθάλασσα κατευθύνθηκε στην τελευταία κατοικία του ποιητή για να τον αποχαιρετήσει. Την προηγούμενη μέρα, χαράματα, στις 27 Φεβρουαρίου, στις 3.20π.μ., «έσβησε» ο μέγας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς. Το μαντάτο απλώνεται σ' όλη τη χώρα. Βαρύ το πένθος του αντιστεκόμενου λαού που, μετατρέπει την κηδεία του ποιητή σε παλλαϊκή, εθνική πράξη αντίστασης.

Με την είσοδο του 1943, οι Ελληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμεις σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα, με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού στη Βουλή. Μια άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους Ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το υπουργείο Εργασίας, όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.

Τις επόμενες μέρες, το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Ενώ, η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση. Με το θάνατό του ένωσε το λαό, τον εμψύχωσε, κι με κείνη την αυθόρμητη διαδήλωση ουσιαστικά προσκυνούσαν το μεγαλείο της ψυχής και της πέννας του.

Οραματίστηκε την κοινωνία του λαού

Αυτός ο πνευματικός «γίγαντας» - ποιητής, πεζογράφος, κριτικός και πρωτοπόρος μαχητής του Δημοτικισμού - ο οποίος με το αριστούργημά του, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», οραματίστηκε την κοινωνία του λαού, θα μείνει αθάνατος. Και καθώς ο λαός, περιφρονημένος, ξεγελασμένος, «αλυσωδεμένος», μοχθεί ξανά και η ανεργία, η φτώχεια και η εκμετάλλευση κατακλύζουν τη ζωή του, το παλαμικό έργο ξαναλάμπει, ξαναγίνεται επίκαιρο. Ξαναλάμπει σαν «φάρος» για μια νέα «αφύπνιση» του δουλευτή λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές του, ενάντια στους πατριδοκάπηλους, πολεμοκάπηλους, ντόπιους και ξένους δυνάστες για νέα αναγεννητική πορεία του τόπου.

«Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού σαν τα σκουλήκια που πατεί μας/ μα για ν' αντισταθή με το σπαθί, βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας.»

Την ημέρα της κηδείας του 28/2/1943

Ο Παλαμάς ανασύνθεσε δημιουργικά μέσα στην ποίησή του τις παραδόσεις και την ιστορία όλου του ελληνικού πολιτισμού σε μια διαλεκτική ενότητα δίνοντάς μας μεγάλες συνθέσεις οι οποίες δεν αποτελούν απλές σελίδες της Ιστορίας μας, αλλά σπουδαία ανεκτίμητα υλικά της ανθρώπινης ευαισθησίας και των σκιρτημάτων της ζωής, στο στερέωμα των συνειδήσεων.

«Δείξε εσύ πως πρώτα είσαι ο άρχοντας/ κι ο εξουσιαστής/ του θυμού σου, της βουλής σου, της ψυχής σου,/ γίνε δουλευτής./Σβήσε κάθε σου ξεχώρισμα,/ ρίχ' το δαχτυλίδι σου αρραβώνα/ μέσα στο κανάλι του λαού,/ ένας γίνε από τους στύλους τους αμέτρητους/ του μεγάλου έργου του συντροφικού».

Ο Παλαμάς, μπορεί να ήταν άνθρωπος του γραφείου (ποιητής αλλά και πεζογράφος, και ιστορικός, και έγκυρος κριτικός της λογοτεχνίας μας, θεατρικός συγγραφέας και παράλληλα δημοσιογράφος και ιδρυτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ και της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1931), αλλά δεν υπήρξε αποκομμένος από την οδυνηρή πραγματικότητα. Αντίθετα, την συνέλαβε με τις κεραίες της ευαισθησίας του και της ανθρωπιάς του και την κατέστησε σημαία αγωνιστική.

Αγκαλιαστείτε, αδέρφια, ορθοί! Με μια καρδιά, μια γνώμη, Δικαιοσύνη, βρόντηξε, και λάμψε, Προκοπή!;

Εργάτη είδα το δίκιο σου»...

Το ποίημα «Εμείς οι Εργάτες», γραμμένο το 1913 (τ. 9, σ. 165), και δημοσιευμένο στη συλλογή Δειλοί και Σκληροί Στίχοι (α' έκδοση 1928 και β' έκδοση 1933), αν και γράφτηκε το 1913, η δημοσίευσή του την περίοδο, κατά την οποία κορυφώνεται σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο η μεγάλη κρίση, και είναι έκδηλη η δεινή κατάσταση των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να είναι μια συνειδητή επιλογή.

...Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας

ποτίζουμε τη γη για να γεννά

καρπούς, λουλούδια, τ' αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας·

φτωχή, αλουλούδιαστη, άκαρπη, μονάχα η αργατιά,

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας

ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί,

πιο δυνατά κι απ' τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,

και μ' όλο το αλυσόδεμα, σκάφτουν, και η γη πλουτεί,

...Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, εργάτη, νόμοι

στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή;

Επίσης, Ο Κύκλος των Τετραστίχων, δημοσιευμένος το 1929, είναι ενδεικτικός της στάσης του ποιητή. Στο τετρ. 118 (τ.9, σ. 274) γράφει:

Εργάτη, είδα το δίκιο σου κ' έλεα να ξεκινήσω

να σταθώ πλάι σου... Μια φωνή μου έκραζε πάντα: Πίσω!

Να είταν το αίμα μέσα μου που ρέει του νοικοκύρη;

Να είταν η Μούσα ρηγικό που μου 'δωκε ψαλτήρι;

Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίππη, η πείνα,

οι λύκοι,

ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

Χειμώνας άγριος. Κ' η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά

μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

Θριαμβευτής λαός

Ο Κωστής Παλαμάς, τρεις μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοαλβανικού πολέμου (1η Νοεμβρίου 1940), απευθύνεται στα νιάτα της Ελλάδας με ένα τετράστιχό του που επιγράφεται «Στη νεολαία μας».

«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ' την ανεμοζάλη

το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,

αυτό το λόγο θα σας πω

δεν έχω άλλο κανένα

Μεθύστε με τ' αθάνατο

κρασί του Εικοσιένα!»

Και καθώς τα παιδιά της Ελλάδας έγραφαν σελίδες δόξας και μεγαλείου στις δυσπρόσιτες και χιονισμένες κορυφές της Πίνδου ο Κωστής Παλαμάς συνεπαρμένος απ' τις νίκες γράφει το τελευταίο του ποίημα με τίτλο: «Η νίκη».

«Παιδιά μου ο πόλεμος, / για σας περνάει θριαμβευτής/ των άδικων ο πόλεμος / δεν είν' εκδικητής / είναι ο θυμός της άνοιξης / και της δημιουργίας; / Κι' αν είναι, και στον / πόλεμο μέσα η ζωή θυσία, / ο τάφος είναι πέρασμα / προς την Αθανασία!»

Ο ουμανισμός και διεθνισμός του Παλαμά εκφραζόταν μέσα από τον αγώνα του για την ψυχοπνευματική εξύψωση κάθε ανθρώπου, κάθε φυλής και λαχταρούσε τη μέρα που «κι ο άνθρωπος ο βαριομοίρης/ θα υψωθεί θριαμβευτής/ σε μια γη πλατειά προφήτης/ μιας πλατύτερης ψυχής».

Ο Παλαμάς έγινε κατήγορος και των μακελάρηδων του λαού, δεόμενος για τους κατακτημένους αγωνιζόμενους «Δέομαι. Καίω θυμίαμα, καίω λαμπάδες, σ' εσέ του κόσμου Ειρήνη παναγία!».

Ο Παλαμάς από την ίδια την «πάλη» του με την τέχνη κι από τη διαλεκτική της κοινωνικής πραγματικότητας έμαθε ότι «ο κόσμος ο βαθύς/ γεννιέται πάντα από 'να πάλαιμα». Προφήτευε πως «θα 'ρθει η μέρα της νέας γέννας». Μ' αυτή τη θερμή πίστη του για το μέλλον αφήνει την ιερή παρακαταθήκη στη νέα γενιά:

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα...

Και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του...

«Τα σκολειά χτίστε»

Υπολογιστής με διάφανη οθόνη

Το PC επιτρέπει στον χρήστη να χειρίζεται τα ψηφιακά αντικείμενα σε 3D, τοποθετώντας τα χέρια του πίσω από το μόνιτορ

Έναν επιτραπέζιο υπολογιστή με διάφανο μόνιτορ ανέπτυξε ο Jinha Lee, μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΜΙΤ, σε συνεργασία με τη Microsoft. Ο υπολογιστής ονομάζεται SpaceTop 3D και φιλοδοξεί να εγκαινιάσει μία νέα εποχή, όπου δεν θα χρειάζεται κανείς να χειρίζεται το κομπιούτερ ή το tablet PC του, περιοριζόμενος στις δύο διαστάσεις. Κι αυτό γιατί, όπως φαίνεται στο βίντεο που αναρτήθηκε στο Vimeo, επιτρέπει στον κάτοχό του να τοποθετεί τα χέρια του πίσω από την οθόνη, για να μετακινεί στον τρισδιάστατο χώρο τα παράθυρα που έχει «ανοικτά».

Η οθόνη χρησιμοποιεί σύστημα φωτισμού από συμβατικά ή οργανικά LED, ενώ το σύστημα συνοδεύεται από δύο κάμερες. Η πρώτη καταγράφει τις χειρονομίες του χρήστη και η δεύτερη να παρακολουθεί πού έχει αυτός στραμμένο το βλέμμα του, ώστε να προσαρμόζει κατάλληλα το εικονικό περιβάλλον.

Σύμφωνα με τον Lee, ο υπολογιστής φέρνει ακόμη πιο κοντά τον πραγματικό με τον ψηφιακό κόσμο. Αυτή η μεγαλύτερη σύγκλιση, προσθέτει, θα ανοίξει νέους δρόμους στον τρόπο που χειριζόμαστε πολλαπλά προγράμματα ταυτόχρονα ή ακόμη και στην ανάπτυξη νέων προγραμμάτων εικονικής πραγματικότητας.

Το SpaceTop 3D βρίσκεται ακόμη στα πρώτα στάδια ανάπτυξής του, με συνέπεια να μην είναι ξεκάθαρο πότε θα κυκλοφορήσει στην αγορά. Πάντως, όπως σημειώνει το σάιτ τεχνολογίας The Verge, είναι μάλλον βέβαιο πως, αρχικά τουλάχιστον, θα ξενίσει τους απλούς καταναλωτές, οι οποίοι έχουν συνηθίσει εδώ και χρόνια να αλληλεπιδρούν με τα μηχανήματά τους μέσω δισδιάστατων οθονών, είτε αφής είτε όχι. Σίγουρα όμως επαγγελματίες όπως οι αρχιτέκτονες και οι σχεδιαστές θα εκτιμήσουν από την πρώτη στιγμή τα πλεονεκτήματά του.



ΠΗΓΗ

Οι περίεργοι θάνατοι των αρχαίων σοφών μας

ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Ο θρύλος ισχυρίζεται ότι ένας αετός πέρασε τη φαλάκρα του ποιητή για βράχο, και άφησε να πέσει πάνω στη φαλάκρα του μια χελώνα (έτσι σκοτώνει τις χελώνες ο αετός και μετά τις τρώει). Ο θρύλος προσθέτει ότι κάποιος χρησμός του είχε προειπεί: "Ουράνιον σε βέλος κατακτενεί". Αυτήν την εκδοχή πολλοί δεν την παραδέχονται.
ΑΙΣΩΠΟΣ: Τον Αίσωπο τον έστειλε ο βασιλιάς Κροίσος για να πάρει κάποιον χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Συκοφαντήθηκε όμως από τους παρευρισκόμενους στο μαντείο, ότι έκλεψε την ασημένια φιάλη του Θεού Απόλλωνα. Έτσι καταδικάστηκε να γκρεμιστεί από τους κατοίκους από την κορυφή του Παρνασσού Υάμπεια, πράγμα που έγινε.
ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Κι εδώ ο θρύλος δίνει και παίρνει. Λέγεται, λοιπόν ότι ο Ανακρέων σκοτώθηκε από τον Ίππαρχο στην Αθήνα. Εμείς γνωρίζουμε ότι τον Ίππαρχο τον είχε σκοτώσει πριν από αυτή τη διάδοση ο Αρμόδιος. Άλλος θρύλος για το θάνατο του Ανακρέοντα λέει πως πνίγηκε από μια ρώγα σταφυλιού, αν αυτό δεν είναι σύγχυση με το θάνατο του Σοφοκλή.
ΑΝΑΧΑΡΣΙΣ: Ο προληπτικός αδερφός του βασιλιά της Σκυθίας Σαύλιος, επειδή νόμιζε ότι θέλει ο αδερφός του να μεταφέρει τη λατρεία των Ελευσινίων της Αθήνας στη Σκυθία, τον σκότωσε με τόξο, κατηγορώντας τον για ασέβεια.
ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ: Φονεύθηκε κατά την άλωση των Συρακουσών από αγροίκο και βάρβαρο στρατιώτη, τον οποίο θέλησε να διώξει από το εργαστήριο του για να μην του διακόψει τις σκέψεις του, λέγοντας το γνωστότατο από τότε: "Μη μου τους κύκλους τάραττε".
ΒΙΑΣ: Βρήκε θάνατο στις επάλξεις του καθήκοντος, αφού μίλησε για πολλή ώρα , αν και υπέργηρος, υπερασπίζοντας κάποιον ενώπιον του δικαστηρίου, έγειρε, μετά το τέλος του λόγου του, το κεφάλι του στην αγκαλιά του εγγονού του και πέθανε.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Καταδικάστηκε με απαίτηση του Αντίπατρου σε θάνατο και κατέφυγε στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαυρία, ήπιε δηλητήριο και πέθανε.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: Πέθανε ξαφνικά στην Αρεθούσα, πολύ κοντά στην Αμφίπολη, κατασπαραγμένος από άγριους σκύλους του βασιλιά Αρχέλαου του οποίου ήταν φιλοξενούμενος.
ΖΗΝΩΝ: Υποβλήθηκε σε μαρτυρικό θάνατο από άγριο κοπάνισμα μέσα σε μεγάλο γουδί, ύστερα από διαταγή του τυράννου Ελέας Νέαρχου!
ΗΣΙΟΔΟΣ: Πήγε στη Λοκρίδα και έμεινε στο σπίτι κάποιου Μιλήσιου. Εκεί φονεύθηκε από τους γιους του Μιλήσιου, οι οποίοι νόμιζαν ότι ατίμασε την αδερφή τους και το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Δολοφονήθηκε, διότι στρατηγεύοντας στην εκστρατεία της Αμφίπολης δεν μπόρεσε να σώσει την πόλη από τους Σπαρτιάτες και το στρατηγό τους Βρασίδα.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αυτοκτόνησε με θάνατο από ασιτία, μετά την ήττα των Αθηναίων στη Χαιρώνα.
ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ: (Κορίνθιος) Παρανοϊκή μορφή φιλοσόφου, θέλοντας να εξαφανίσει, σε μεγάλη ηλικία, κάθε ίχνος του, διέταξε δυο έμπιστους σωματοφύλακες να παραφυλάξουν τη νύχτα ένα ορισμένο σημείο και να σκοτώσουν τον πρώτο διαβάτη που θα περνούσε από εκεί και αμέσως να τον θάψουν.
Την ίδια εντολή είχε δώσει σε άλλους τέσσερις, να σκοτώσουν σε μικρή απόσταση τους δύο πρώτους, και σε άλλους οκτώ να σκοτώσουν σε μεγαλύτερη απόσταση τους τέσσερις προηγούμενους! Η διαταγή εξετελέσθη και έτσι έμεινε άγνωστος ο τάφος του Περίανδρου, διότι ο διαβάτης που πέρασε από εκεί μεταμφιεσμένο σε χωρικό ήταν ο ίδιος ο Περίανδρος!
ΠΟΛΥΒΙΟΣ: Πέφτοντας από το άλογο του με πολλά τραύματα άφησε την τελευταία του πνοή.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: Κάηκε μέσα στο σπίτι του από τη φωτιά που έβαλε ο Κύλων με μια ομάδα επαναστατών.
ΣΑΠΦΩ: Γκρεμίστηκε από ένα βράχο στο ακρωτήριο Λευκάτα (στη Λευκάδα), ύστερα από ερωτική απογοήτευση που δοκίμασε τον ωραίο αλλά ακατάδεχτο ναυτικό Φάωνα.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Πνίγηκε καταπίνοντας μια ρώγα σταφυλιού.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Καταδικάστηκε από το Αθηναϊκό δικαστήριο σε θάνατο με κώνειο. (Μετά την απόφαση που τον καταδίκαζε να πιει το κώνειο, οι φίλοι του είπαν στον Σωκράτη:
-"Οι Αθηναίοι σε καταδίκασαν σε θάνατο"!
Κι ο Σωκράτης απάντησε:
-"Κι αυτούς τους καταδίκασε η φύση".
Με 281 ψήφους εναντίον 275, δηλαδή με πλειοψηφία 6 μονάχα ψήφων, ο Σωκράτης κηρύχτηκε ένοχος. Οι δικαστές τον ρώτησαν ποια ποινή προτιμούσε να του επιβληθεί και εκείνος ζήτησε με κάποια ειρωνεία, μια τιμητική αμοιβή. Τους απάντησε: "Να σιτίζομαι στο Πρυτανείο".)
ΧΙΛΩΝ: Πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία στην Πίσα από υπερβολική χαρά, που του δημιουργήθηκε όταν αγκάλιασε το γιο του, που επέστρεψε από την Ολυμπία νικητής στο αγώνισμα της πυγμαχίας.



ΠΗΓΗ

ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΡΦΑΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ 48 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ

Με τον θάνατο ενός ακόμα ανθρώπου έβαψε τα χέρια της η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας που αρχικά προκάλεσε και εν συνεχεία υπέγραψε τα εθνοκτόνα Μνημόνια: Ο οικοδόμος Γιώργος Χατζής 60 χρόνων, που είχε εξαφανιστεί από το σπίτι του στην Σιάτιστα  στις 29 Αυγούστου προκειμένου να πάει στο ΙΚΑ να εισπράξει την σύνταξή του βρέθηκε νεκρός, απαγχονισμένος από ένα βράχο, έχοντας δώσει ο ίδιος τέλος στην ζωή του όταν πληροφορήθηκε ότι του είχαν κόψει την πενιχρή αναπηρική σύνταξη που έπαιρνε!

Εκείνη την ημέρα πήρε τηλέφωνο της γυναίκα του και της είπε: «Γυναίκα δεν θα γυρίσω σπίτι. Δεν έχω τίποτα να προσφέρω. Είμαι ένα σκουπίδι. Σας αγαπώ όλους. Να προσέχεις τα παιδιά…»

Από το ΙΚΑ ενημερώθηκε ότι «κόπηκαν» οι πενταροδεκάρες που ελάμβανε ως αναπηρική σύνταξη, η οποία ήταν και ο μοναδικός οικονομικός πόρος για την οικογένειά του.

«Δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι έπαθε κάποιο κακό. Ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση», λέει η σύζυγος του αυτόχειρα που λόγω ενός σοβαρού ατυχήματος κατά την διάρκεια της δουλειάς του έπαθε ρήξη χιαστού και μηνίσκου και εξ αιτίας μη κατάλληλης θεραπείας απέκτησε μόνιμο κινητικό πρόβλημα.

«Για τέσσερα χρόνια του δόθηκε αναπηρική σύνταξη 350 ευρώ και μαζί με τα 50 ευρώ του ΕΚΑΣ έπαιρνε 400 ευρώ που ήταν και τα μοναδικά χρήματα που έμπαιναν σπίτι μας», λέει η σύζυγος του αυτόχειρα.

Τον Φεβρουάριο το ΙΚΑ ενημέρωσε τον ανάπηρο οικοδόμο πως η σύνταξη αυτή θα κοβόταν ανοίγοντας έναν φαύλο κύκλο αιτήσεων, ατελείωτων ωρών αναμονής από γραφείο σε γραφείο και αγωνίας. Στις 29 Αυγούστου του απάντησαν ότι του κοβόταν η σύνταξη!

Η ανάλγητη κυβέρνηση που έτσι ή αλλιώς ελέγχεται από του ξένους του ανακοίνωσε ότι η αναπηρική σύνταξη είχε κοπεί οριστικά και θα έπρεπε να περιμένει πέντε ολόκληρα χρόνια χωρίς κανένα βοήθημα ώσπου να του εγκριθεί κάποια νέα μειωμένη σύνταξη.

Σακατεμένος από το ατύχημα που δεν του επέτρεπε να ξαναβρεί μεροκάματο σε κάποια οικοδομή ο Γιώργος Χατζής λύγισε κάτω από το βάρος της φτώχειας και της απελπισίας. Κάποιοι του έκοψαν τη σύνταξη… κι αυτός αποφάσισε να κόψει το νήμα της ζωής του.

Πριν λίγες μέρες ένας βοσκός, στην ορεινή βραχώδη περιοχή της Γαλατινής, αντίκρισε έναν ανθρώπινο σκελετό σε προχωρημένη αποσύνθεση να κρέμεται από τον βράχο!

Η κινητοποίηση της Αστυνομίας ήταν άμεση και ακολούθησε επιχείρηση περισυλλογής του αποσυνθεμένου πτώματος, όπου και διαπιστώθηκε ότι άνηκε στον άτυχο 60χρόνο  συνταξιούχο οικοδόμο που είχε εξαφανιστεί στις 29 Αυγούστου 2012. Ένας ακόμα Έλληνας νεκρός θυσία στον "Μινώταυρο" των Μνημονίων.

Μπορεί να είναι όμως "ήσυχος" εκεί που βρίσκεται: Η κυβέρνηση ψήφισε να πάρουν οι τράπεζες τα 48 δισ. ευρώ "Για να βρούν τα παιδιά του δουλειά", όπως είπε ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς την βραδιά που ψηφίστηκε το επαίσχυντο Μνημόνιο ΙΙΙ.


ΠΗΓΗ

Δεν αξίζει να μας λυπηθεί κανείς

Εδώ και πέντε χρόνια, η χώρα κατρακυλάει από το κακό στο χειρότερο, και καθόμαστε ακόμα να το συζητάμε. Στα παράθυρα, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στα βιβλία, στο διαδίκτυο.
Παρατηρούμε αυτούς που μας βασανίζουν, μας κακοποιούν, μας προδίδουν, μας εκπορνεύουν, μας καταστρέφουν, μας ξεπουλάνε. Και το μόνο που κάνουμε είναι να τους σχολιάζουμε. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία διέξοδος στο τούνελ.

Ούτε να μας λυπηθεί ακριβώς μπορεί κανείς. Ούτε και να γελάσει. Ένας κλαυσίγελος γελοίος - πικρός ντουμανιάζει τη χώρα.

Για ποιούς να πρωτογελάσεις; Για ποιούς να πρωτοκλάψεις;

 Τους χιλιάδες αυτόχειρες; Τα 3 εκατομμύρια άνεργους που κάθονται και κοιτάνε; Τα 3,9 εκατομμύρια έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας; Τους τόσους χιλιάδες υποαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες που φυτοζωούν; Τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους έσχατους σκλάβους αυτής της χώρας; Ή για τους δημόσιους -κατά πλειοψηφία- παρτάκηδες; Τους χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους ή τους επιστρατευμένους απεργούς; Τους ανασφάλιστους; Τους συνταξιούχους; Ή μήπως τους χιλιάδες άστεγους;

Φυσικά και τολμάει σε ένα τέτοιο σκηνικό, να ξεμυτίσει μια μαριονέτα για να ξεστομίσει ότι είναι υψηλός ο κατώτατος μισθός! Αυτή είναι η στιγμή της κορύφωσης της παρωδίας της τραγωδίας μας.

Ανάθεμα τα τάλαρα. Τι ακριβώς περιμένουμε; Τι χειρότερο πρέπει να δούμε, για να κάνουμε μία γενική απεργία διαρκείας - συγκέντρωση που θα συμμετέχουν οι πάντες; Άνεργοι και εξαθλιωμένοι, άποροι και άστεγοι, μαζί με τους... προνομιούχους εργαζόμενους δημόσιους, ελεύθερους και ιδιωτικούς; Να απαιτήσουμε. Να αλλάξουμε. Να δηλώσουμε έστω την ύπαρξή μας;

Ως άφωνα φαντάσματα παρατηρούμε. Την ουσιαστική απραγία της πλειοψηφίας. Μόνο οι αγανακτισμένοι πελάτες ξεσηκώνονται πια, για να απαιτήσουν για τις συντεχνίες τους. Τι γίνεται σ' αυτή τη χώρα; Αν ήμουν Αντιστασιακός που πολέμησα για την πατρίδα μου το '40, θα έβγαινα στους δρόμους ουρλιάζοντας. Και όχι μόνο, για την κατακομμένη μου σύνταξη...

Και η οργή σιγά σιγά ξεχειλίζει. Το ποτάμι της δεν μπορεί μια μέρα παρά να τους πνίξει. Αργά ή γρήγορα. Τα παιδιά ήδη πήραν τα καλάσνικοφ.

Τί εθελοτυφλία να νομίζουν ότι θα μπορέσουν να κλείσουν σε κελιά εκατομμύρια οργισμένους αύριο-μεθαύριο για να τους... δείξουν (την ψυχοπάθειά τους, τη δειλία τους, τον τρόμο τους).

Τι περιμένετε να συμβεί σε μια χώρα που όσοι έχουν, δεν νοιάζονται γι αυτούς που δεν έχουν; Για κείνους που τους άρπαξαν ότι είχαν και δεν είχαν; Τι περιμένετε να γίνει σε μια χώρα που ακόμα και σήμερα κυβερνήσεις που την κατέστρεψαν βγαίνουν πρώτες στις δημοσκοπήσεις;

Μια παρωδία δημοκρατίας ζούμε, μια παρωδία τραγωδίας, αλλά δεν μπορεί παρά να καταφτάνει η ώρα της τραγωδίας σκέτο.

Γιατί εκεί βαδίζουμε. Κι όσοι κάθονται και διυλίζουν τον κώνωπα, και διαστρεβλώνουν ή στην καλύτερη στρογγυλεύουν πολιτικάντικα τις γωνίες, σε λίγο θα θερίζουν τα αποτελέσματα.

Το αδιέξοδο τούνελ που μας χώσανε με τη βία, χτίζεται τουβλάκι τουβλάκι, μόνο από οργή. Και η έξοδος από αυτό μόνο μία μπορεί να είναι. Φανταστείτε την.

Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά στις θέσεις των συμφερόντων σας να την απολαύσετε.

 Και η κατάντια μας είναι, πως δεν αξίζει να μας λυπηθεί κανείς.

Της Κρυσταλίας Πατούλη

ΠΗΓΗ

Πούλησαν την ψυχή τους στον Διάολο

Οι «Ντόριαν Γκρέι» της πραγματικής ζωής!

Πάντα θα υπάρχει κάποιος που ψάχνει τον εύκολο και γρήγορα δρόμο για να αποκτήσει πλούτη, εξουσία ή απόλαυση στη ζωή.

Και πάντα θα μας συγκινεί το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτός ο κάποιος για να πετύχει αυτό που λαχταρά περισσότερο στον κόσμο.

Θα μιλήσουμε λοιπόν για ανθρώπους που πιστεύεται ότι απευθύνθηκαν στο απόλυτο κακό για να τους βοηθήσει στους σκοπούς τους!

Με το αζημίωτο φυσικά, μιας και χάρες ο Σατανάς δεν κάνει.

Ας δούμε τις μοναδικές τους ιστορίες...



Πάπας Σίλβεστρος Β' (945-1003)

Ο πάπας Σίλβεστρος Β' ήταν ένας από τους πλέον πολυμαθείς ανθρώπους του καιρού του: άσος στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη μηχανική, του αποδίδεται η εφεύρεση του υδραυλικού εκκλησιαστικού οργάνου, του ρολογιού-εκκρεμές, αλλά και η εισαγωγή της αραβικής αριθμολογίας στη Δυτική Ευρώπη. Έγραψε πολυάριθμα βιβλία μαθηματικών και φυσικών επιστημών, μουσικής, θεολογίας και φιλοσοφίας, ενώ ήταν ταυτόχρονα ο πρώτος γάλλος ποντίφικας και σίγουρα ο σημαντικότερος του 10ου αιώνα. Όταν πέθανε, οι φήμες έδιναν και έπαιρναν για τη συμφωνία που είχε κάνει με τον ακατονόμαστο για να αποκτήσει ζηλευτή διάνοια και εφευρετικό πνεύμα. Οι συχνές επαφές του μάλιστα με μεγάλα μυαλά του αραβικού κόσμου ήταν η τρανταχτή απόδειξη(!), όπως και οι προσπάθειές του να απαλλαγεί η εκκλησία από τη σιμωνία...

Νικολό Παγκανίνι (1782-1840)

Ένας από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους του βιολιού όλων των εποχών, ο Παγκανίνι έμαθε να παίζει μαντολίνο σε ηλικία 5 ετών και ξεκίνησε να συνθέτει στα 7 του. Στα 12 χρόνια του εκτελούσε δημόσια συμφωνίες, ενώ στα 16 του έπαθε νευρικό κλονισμό και παραδόθηκε στον αλκοολισμό. Ο Παγκανίνι θα θεραπευόταν στα 22 του και θα γινόταν ο πρώτος σουπερστάρ της μουσικής, με τις ικανότητές του στο βιολί να λογίζονται απόκοσμες! Τις συνθέσεις του μάλιστα δεν μπορούσαν να τις παίξουν οι σύγχρονοί του βιολονίστες, γι' αυτό και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι το ασύλληπτο ταλέντο του δεν ήταν φυσικό προϊόν. Το κοινό άρχισε σιγά-σιγά να πιστεύει ότι ο Παγκανίνι είχε κάνει συμφωνία με τον Διάολο για να μπορεί να επιδίδεται στις υπερφυσικές μουσικές εκτελέσεις του, με τους προστάτες του να ισχυρίζονται ότι είχαν δει τον Σατανά να τον βοηθά στις συνθέσεις του. Τέτοια ήταν μάλιστα η φήμη για τη διαβολική του φύση που όταν πέθανε του αρνήθηκαν καθολική ταφή στη Γένοβα! Τέσσερα χρόνια κράτησαν οι διαπραγματεύσεις για την τύχη της σορού του, θέμα που έφτασε μέχρι και το γραφείο του πάπα, με το πτώμα του να μεταφέρεται αρχικά στη Γένοβα αλλά να παραμένει άθαφτο. Τα απομεινάρια του θα έβρισκαν τελικά ησυχία το 1876, όταν και ενταφιάστηκαν στο κοιμητήριο της Πάρμα.

Gilles de Rais (1404-1440)

Ο Gilles de Rais θεωρούταν ιδιαίτερα έξυπνος, πνευματώδης, θαρραλέος και πολύ ελκυστικός. Γόνος μιας εκ των πλέον διακεκριμένων οικογενειών της Βρετάνης, ο Gilles θα έπαιρνε το τιμόνι της φαμίλιας ήδη από τα 20 του χρόνια, όταν και πέθανε ο πατέρας του. Βρέθηκε λοιπόν ξαφνικά με αμύθητα πλούτη και εξουσία, γεγονός που έμελλε να οδηγήσει στην πτώση του. Κακές επιχειρηματικές κινήσεις θα οδηγούσαν στην απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας του, και πάνω στην απόγνωσή του θα έκανε το μοιραίο λάθος της ζωής του: τη συμφωνία με τον Σατανά! Ο «Διάολος» άκουγε στο όνομα Francesco Prelati, μέλος ενός απόκρυφου τάγματος, ο οποίος υποσχέθηκε στον νεαρό ευγενή την ανάκτηση της περιουσίας του αν ο τελευταίος δεχόταν να θυσιάσει παιδιά στον δαίμονα του τάγματος, που ονομαζόταν «Βαρώνος». Ο Gilles θα βίαζε, βασάνιζε και δολοφονούσε τελετουργικά 80-200 παιδιά στα επόμενα χρόνια. Χρήματα δεν βρήκε, βρήκε όμως την καταδίκη και την εκτέλεσή του με απαγχονισμό και καύση κατόπιν της σορού του...

Στρατηγός Jonathan Moulton (1726-1787)

Ο Jonathan Moulton ξεκίνησε να μαθητεύει σε νεαρή ηλικία σε έναν επιπλοποιό πριν αναζητήσει το 1745 μια νέα καριέρα στον στρατό της Νέας Αγγλίας. Θα έπαιρνε μέρος στον πόλεμο του βασιλιά Γεωργίου, καθώς και στον γαλλο-ινδικό πόλεμο, ενώ το 1749 θα παντρευόταν και θα άφηνε πίσω του 11 απογόνους. Σταδιακά θα γινόταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του New Hampshire, γεγονός που θα πυροδοτούσε τις φήμες για συμφωνία με τον Σατανά. Το αρχοντικό που έχτισε σε μια μικρή πουριτανική πόλη θα καιγόταν ολοσχερώς το 1769, με τους περίοικους να ισχυρίζονται ότι έβλεπαν τον Διάολο να επισκέπτεται μία φορά τον μήνα τη βίλα του Moulton! Η συμφωνία στη λαϊκή δοξασία είχε ως εξής: ο Σατανάς γέμιζε τις μπότες του Moulton με χρυσάφι με αντάλλαγμα, τι άλλο, την ψυχή του. Ο πανούργος στρατηγός ξεγέλασε ωστόσο το απόλυτο κακό με ένα έξυπνο τέχνασμα: έκοψε τους πάτους από τις μπότες του και τις τοποθέτησε κατόπιν πάνω από μια μεγάλη τρύπα στο έδαφος, με τον Σατανά να αναρωτιέται γιατί χρειαζόταν μια τόσο μεγάλη ποσότητα χρυσού για να γεμίσουν δυο παπούτσια! Όταν βέβαια ανακάλυψε το άσχημο παιχνίδι που στήθηκε σε βάρος του, ο Διάολος απαίτησε εκδίκηση: εξαφάνισε το πτώμα του στρατηγού από το φέρετρο και το αντικατέστησε με ένα κουτί γεμάτο χρυσό, με τυπωμένη πάνω του τη φιγούρα του Σατανά. Η τοποθεσία που θάφτηκε ο Jonathan Moulton παραμένει άγνωστη...

Πατέρας Urbain Grandier (1590-1634)

Ο πατέρας Urbain Granadier ήταν ένας γάλλος καθολικός ιερέας που θα έβρισκε φριχτό θάνατο στην πυρά όταν θα κατηγορούταν για μαγεία. Παρά τον όρκο ιερατικής αγαμίας που είχε δώσει, ο Urbain επιδιδόταν σε σεξουαλικές σχέσεις με έναν μεγάλο αριθμό γυναικών, την ίδια στιγμή που το 1632 οι Ουρσουλίνες θα τον κατηγορούσαν ότι τις είχε μαγέψει, με την επίκληση βιβλικού δαίμονα, αναγκάζοντας τις καλόγριες σε επαίσχυντα όργια(!). Στη δική που ακολούθησε, οι δικαστές, αφού βασάνισαν τον ιερέα, παρουσιάσαν έγγραφα υπογεγραμμένα από τον ίδιο και από μια σειρά δαιμόνων ως πειστήριο για τη συμμαχία που είχε κάνει με τον Διάολο. Τα «αποδεικτικά» ήταν γραμμένα ανάποδα στα λατινικά και περιλάμβαναν μέχρι και την υπογραφή του ίδιου του Σατανά...

Τζουζέπε Ταρτίνι (1692-1770)

Ένας από τους πλέον περίφημους ιταλούς βιολονίστες και συνθέτες, ο Ταρτίνι έγραψε πάνω από 400 μουσικά έργα. Σε πλήρη αντίθεση με τους συγχρόνους του, ο Ταρτίνι δεν έγραψε ποτέ εκκλησιαστική μουσική ή όπερα, επικεντρώνοντας τη δουλειά του σε κονσέρτα βιολιού και σονάτες. Μία από τις «επίμαχες» σονάτες του ακούει μάλιστα στον τίτλο «Τρίλια του Διαβόλου», με την ιστορία για τη σύνθεσή της να κάνει το κοινό να πιστέψει ότι ο Ταρτίνι είχε κάνει πράγματι συμφωνία με τον Διάολο: ο Ταρτίνι εκμυστηρεύτηκε στον γάλλο αστρονόμο Jerοme Lalande ότι ο Διάολος είχε παρουσιαστεί στον ύπνο του και του ζήτησε να τον υπηρετήσει. Ο συνθέτης απαίτησε τότε από τον Σατανά να παίξει βιολί για να δοκιμάσει τις ικανότητές του, με τη δεξιοτεχνία του Διαόλου να κόβει την ανάσα του Ταρτίνι. Όταν ξύπνησε από τον εφιάλτη, ο συνθέτης κατέγραψε τη διαβολική σύνθεση όπως τη θυμόταν, και παρά την τεράστια εμπορική επιτυχία της στο κοινό, ο Ταρτίνι πάντοτε παραπονιόταν ότι δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο με τη σύνθεση του ονείρου του...

Κορνήλιος Αγρίππας (1486-1535)

Ο Αγρίππας ήταν ένας από τους διαπρεπέστερους αποκρυφιστές συγγραφείς της Αναγέννησης, με ημιτελείς σπουδές ιατρικής και νομικών. Θεωρούταν μάγος, αποκρυφιστής, θεολόγος, αστρολόγος και αλχημιστής, ενώ ήταν υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών, υπερασπιζόμενος μάλιστα πολλές φορές γυναίκες που κατηγορούνταν για μαγεία. Το 1535 θα κατηγορούταν ως αιρετικός και θα καταδικαζόταν σε θάνατο, θα κατάφερνε ωστόσο να αποδράσει. Στο ταξίδι του ωστόσο της επιστροφής, θα αρρώσταινε και θα πέθαινε. Μετά τον χαμό του, φήμες άρχισαν να διαδίδονται για επίκληση δαιμόνων, ενώ στην πλέον περιβόητη διαβολική του κίνηση κάλεσε στο νεκροκρέβατό του ένα μαύρο σκυλί, το οποίο μάλιστα θα επανεμφανιστεί αργότερα σε πολυάριθμους θρύλους για τον Φάουστ, ακόμα και στον Γκαίτε...

Robert Johnson (1911-1938)

Ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς μπλουζίστες, ο Robert Johnson κατατάχθηκε 5ος στη λίστα του περιοδικού Rolling Stone με τους 100 κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών! Ο θρύλος τον θέλει βέβαια να πούλησε την ψυχή του στον Διάολο για να αποκτήσει την απαράμιλλη μουσική του ικανότητα. Ήθελε λοιπόν να γίνει μουσικός όταν διατάχθηκε να βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί συνάντησε τον Σατανά, ο οποίος «πείραξε» την κιθάρα του Johnson και του έδωσε μαγικά δάχτυλα και δεξιοτεχνία ζηλευτή. Ο ίδιος ο Johnson μάλιστα διασκέδαζε με τον θρύλο και όχι μόνο δεν έκανε κάτι για να ανακόψει τις φήμες, αλλά τις επέτεινε κιόλας, ισχυριζόμενος ότι πράγματι είχε προβεί σε συμφωνία με τον πρίγκιπα του σκότους. Ο περίφημος μουσικός θα προλάβαινε να κυκλοφορήσει 6 δίσκους πριν τον ανακόψει ο θάνατος σε ηλικία 27 ετών. Ενταφιάστηκε σε μνήμα χωρίς διακριτικά, με την ακριβή τοποθεσία να παραμένει αντικείμενο διαμάχης...

Γιόχαν Γκέοργκ Φάουστ (1480-1540)

Ο δρ Φάουστ ήταν ένας πλανόδιος αλχημιστής, αστρολόγος και μάγος κατά τα χρόνια της γερμανικής Αναγέννησης. Τα έργα και οι ημέρες του θα γίνονταν ο πυρήνας της δημοφιλούς ιστορίας του δρος Φάουστ, που χρονολογείται ήδη από το 1580, και θα κατέληγαν στα ξακουστά έργα του Marlowe («The Tragical History of Doctor Faustus» του 1604) και κατόπιν του Γκαίτε («Φάουστ» του 1808). Ο θρύλος θέλει τον αποκρυφιστή Φάουστ να παραχωρείται στη λαγνεία, έπρεπε λοιπόν να καλέσει τους δαίμονες στη δούλεψή του. Στη συμφωνία του με τον Διάολο, ο Φάουστ του έδωσε την ψυχή του με αντάλλαγμα 24 χρόνια διαβολικών υπηρεσιών. Δυστυχώς για τον Φάουστ, έπειτα από 16 χρόνια το μετάνιωσε και θέλησε να ανακαλέσει το συμβόλαιο... τιμής. Όπως όμως ξέρουν καλά όσοι έχουν διαβάσει κάποιες από τις εκδοχές του μύθου, η συμφωνία με τον Σατανά δεν ακυρώνεται, γι' αυτό και ο Διάολος δολοφόνησε βάναυσα τον Φάουστ...

Άγιος Θεόφιλος των Αδάνων (πέθανε το 538)

Ο άγιος Θεόφιλος ο Μετανοών (ή Θεόφιλος των Αδάνων) ήταν ένας κληρικός του 6ου αιώνα που θεωρήθηκε ότι έκανε συμφωνία με τον Διάολο για να ανέβει στα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα. Η ιστορία του μάλιστα είναι η πρώτη στα χρονικά σύναψη συμφωνίας με τον Σατανά, η αρχετυπική ιστορία συναλλαγής ανθρώπων και Διαόλου. Ο Θεόφιλος ήταν ο αρχιδιάκονος των Αδάνων που είχε εκλεγεί παμψηφεί επίσκοπος, αρνήθηκε ωστόσο τη θέση λόγω της ταπεινότητάς του. Όταν ωστόσο ο νέος επίσκοπος τον έβγαλε από τη θέση του, ο Θεόφιλος θα ξεχνούσε την ταπεινότητά του και θα έψαχνε λυσσαλέα τον Σατανά για να του δώσει αυτό που εκ των πραγμάτων δικαιούταν. Έτσι κι έγινε, με τον Θεόφιλο να καταλήγει επίσκοπος, αποκηρύσσοντας ταυτόχρονα τον Χριστό και την Παρθένο Μαρία, κατά τις προσταγές του Διαόλου. Χρόνια αργότερα, φοβούμενος για την ψυχή του, ο Θεόφιλος θα μετανοήσει, με προσευχές και μετάνοιες και 40 ημέρες νηστείας, με την Παρθένο Μαρία να εμφανίζεται μπροστά του και να του υπόσχεται ότι θα παρέμβει στον Θεό για να έχει ο επίσκοπος ευνοϊκή μεταχείριση. Ο Θεόφιλος νήστεψε για άλλες 30 ημέρες, με την Παναγία να εμφανίζεται και πάλι ενώπιόν του και να του παρέχει άφεση αμαρτιών. Ο Σατανάς δεν έλεγε ωστόσο να εγκαταλείψει έτσι εύκολα τη μάχη, με τον επίσκοπο να ξυπνά μια μέρα και να βρίσκει το διαβολικό συμβόλαιο στο στέρνο του. Στράφηκε τότε στους εκκλησιαστικούς πατέρες και εξομολογήθηκε την άνομη πράξη του, με τους μοναχούς να καίνε το συμβόλαιο και να απελευθερώνουν μια για πάντα τον Θεόφιλο από το δυσβάσταχτο βάρος της συμφωνίας με τον Διάολο...

ΠΗΓΗ

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ

Ο Ποσειδώνας, όπως και τ' αδέρφια του, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέσα στο σκοτεινό στομάχι του πατέρα του Κρόνου. Μέχρι τη στιγμή που ο αδερφός τους, ο Δίας, κατάφερε να τους βγάλει από την ιδιόμορφη φυλακή τους. Aυτό που έκανε τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν να βοηθήσει τα αδέρφια του, έτσι ώστε να βγάλουν από τη μέση τον πατέρα τους και τους υπόλοιπους Τιτάνες και να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Μετά απ' αυτό, οι τρεις γιοι του Κρόνου αποφάσισαν να μοιράσουν τον κόσμο. Με πρόταση του Δία, χώρισαν τον κόσμο σε τρεις επικράτειες, τον Ουρανό, τη θάλασσα και τον Κάτω Κόσμο. Ο Όλυμπος και η Γη έμεναν κοινοί τόποι για να τους επισκέπτονται όποτε ήθελαν.

Επειδή και οι τρεις ήθελαν τον ουρανό και κανένας φυσικά δεν ήθελε να βασιλεύει για όλη του τη ζωή στον Άδη, έκαναν κλήρωση. Ο Δίας τράβηξε πρώτος και του έλαχε η βασιλεία του ουρανού. Ο Ποσειδώνας τράβηξε δεύτερος και του έτυχε η θάλασσα. Ο Πλούτωνας αμέσως κατσούφιασε, μα γρήγορα αποδέχτηκε τη μοίρα του και αποτραβήχτηκε στο σκοτεινό του βασίλειο.Στο Ποσειδωνα ανήκε το Βασίλειο των θαλασσών και ήταν ο εξουσιαστής της καθώς και των πηγών και των γλυκών νερών. Ομως δεν μπορούσε να χωνέψει εύκολα τη νίκη του Δία. Με κρύα καρδιά παραδέχτηκε το αποτέλεσμα, αλλά από τότε χρειάστηκε να κοντραριστεί και να λογομαχήσει πολλές φορές με τον αδερφό του, μέχρι να αναγνωρίσει την παντοτινή του κυριαρχία και την παντοδυναμία του. Αρκετες φορες ο Ποσειδωνας προσπαθησε να παρει την εξουσια απο τον αδερφο του,Δια,αλλα απετυχε σε ολες τις προσπαθειες του.

(Τείχη Τροίας)

Σε μια συγκεκριμενη περιπτωση ο Διας οργισμενος με τον αδερφο του αποφασισε να τον τιμωρησει υποχρεώνοντάς τον να δουλέψει στην υπηρεσία του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα. Ο βασιλιάς ανέθεσε στο θεό να χτίσει τα τείχη της πόλης του. Με το πέρασμα του χρόνου, ο Ποσειδώνας άρχισε να συνειδητοποιεί την ανωτερότητα του Δία, να του δείχνει την υποταγή του και να του προσφέρει τη βοήθειά του όποτε τη χρειαζόταν. Στάθηκε στο πλευρό του και στην Τιτανομαχία και τη Γιγαντομαχία. Επίσης βοήθησε τον αδερφό του και σε άλλες περιπτώσεις. Γαλήνεψε τη θάλασσα για να περάσει ο Δίας με τη λεία του μετά την αρπαγή της Ευρώπης. Βοήθησε τη Λητώ να βρει το νησί Δήλος για να γεννήσει τα παιδιά του, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Τέλος υποστήριξε την Ιώ, μια ακόμη ερωμένη του Δία, όταν την καταδίωκε η ζηλόφθονη Ήρα.
Ο Ποσειδώνας είχε βέβαια, όπως και οι υπόλοιποι θεοί, ένα μεγαλόπρεπο παλάτι πάνω στον Όλυμπο που το κατασκεύασε ο Ήφαιστος. Σ' αυτό έμενε όποτε χρειαζόταν να παραβρεθεί σε κάποια σημαντική σύναξη των θεών για να πάρουν κάποια σπουδαία απόφαση.
Άλλοτε πάλι πήγαινε σε γλέντια που διοργανώνονταν στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, είτε με αφορμή κάποιο γάμο των αθανάτων, είτε για τη γέννηση κάποιου νέου θεού, είτε για την επέτειο κάποιας νίκης.

Εφόσον όμως ήταν άρχοντας της θάλασσας και εκεί περνούσε τον περισσότερο καιρό του, είχε ένα μαλαματένιο παλάτι μέσα στον αχανή βυθό της.
Κοράλλια και παράξενα κοχύλια στόλιζαν το όμορφο, υποβρύχιο κατάλυμά του. Τεράστια διαμάντια λαμποκοπούσαν και φωτιζόταν έτσι ο σκοτεινός βυθός. Χιλιάδες χρυσόψαρα τον ακολουθούσαν παντού και φρόντιζαν να είναι περιποιημένος ο γαλάζιος χιτώνας του. Στην είσοδο του παλατιού δυο τεράστιοι θαλάσσιοι ιππόκαμποι φρουρούσαν άγρυπνα μέρα νύχτα. Όταν ο σεβαστός άρχοντας των βυθών έβγαινε από το ανάκτορό του για ν' ανέβει στην επιφάνεια, όλα τα κήτη του Ωκεανού αναγνώριζαν τον αφέντη τους και παραμέριζαν για να περάσει.

(Ποσειδωνας & Αμφιτριτη)

Νόμιμη σύζυγος του θαλασσινού θεού είναι η Αμφιτρίτη, μια από τις κόρες του Νηρέα. Κάποτε που ο θεός περνούσε από τη Νάξο συνάντησε τις Νηρηίδες που έπαιζαν στην ακτή μ' ένα πολύχρωμο τόπι.
Η Αμφιτρίτη ξεχώριζε απ' όλες τις αδερφές της για την ομορφιά και τη χάρη της. Ο Ποσειδώνας την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, την απήγαγε και την οδήγησε σε μια σπηλιά όπου την παντρεύτηκε και έσμιξε μαζί της.

Από την ένωση του Ποσειδώνα και της Νηρηίδας γεννήθηκαν ένας γιος, ο Τρίτωνας, και δυο κόρες, η Ρόδος και η Βενθεσικύμη.

Η Αμφιτρίτη δε ζήλευε το σύζυγό της όπως η Ήρα τον Δια. Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο μύθος για την εκδίκηση της θαλασσινής θεάς.

Όταν κάποτε ο Ποσειδώνας ερωτεύτηκε τη Νύμφη Σκύλλα, η Αμφιτρίτη έριξε στην πηγή όπου λουζόταν η Νύμφη μαγικά βότανα, με την επίδραση των οποίων η πανώρια κόρη μεταμορφώθηκε σε απαίσιο τέρας.

(Μέδουσα)

Μια αλλη αναλογη ερωτικη περιπετεια του Ποσειδωνα ειναι αυτη με την Μεδουσα. Αυτή ανήκε στη γενιά των Κενταύρων και είχε εξαιρετική ομορφιά στα ανθρώπινα μέλη της. Κάποτε που ο Ποσειδώνας βγήκε στη στεριά και γύριζε στα καταπράσινα λιβάδια της Θεσσαλίας, τη συνάντησε και μη μπορώντας ν' αντισταθεί στο ερωτικό του πάθος, μεταμορφώθηκε σε άλογο, γιατί διαφορετικά δεν υπήρχε τρόπος να σμίξει μαζί της. Εκεί κοντά βρισκόταν ένας ναός της παρθένας Αθηνάς. Η θεά εξοργίστηκε που συνέβη ένα τέτοιο αμάρτημα στον ιερό της χώρο. Δεν μπορούσε όμως να τιμωρήσει τον υπαίτιο γιατί ήταν αθάνατος θεός και μάλιστα ανήκε σε παλιότερη γενιά από την ίδια. Γι' αυτό ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα, τη μεταμόρφωσε σε φοβερό τέρας που αντί για μαλλιά είχε δηλητηριώδη φίδια.

(Πολύφημος)

Ο Ποσειδωνας ειχε πολλα παιδια αλλα ενα απο τα πιο γνωστα ειναι ο γιγαντομορφος κυκλωπας Πολυφημος,οπου προσωποποιεί την τυφλή και κτηνώδη δύναμη που στερείται οποιουδήποτε ίχνους λογικής. Ο Όμηρος μας αφηγείται το πάθημά του από τον Οδυσσέα, που τον ξεγέλασε λέγοντάς του ότι τον λένε Κανένα. Γι' αυτήν όμως την πράξη του ο Ποσειδώνας καταδίωξε το βασιλιά της Ιθάκης πάρα πολύ, κατά τη δεκάχρονη πορεία του για την πατρίδα.

Ο Ποσειδώνας σαν θεός της θάλασσας είναι υπεύθυνος για τις φοβερές τρικυμίες και τους κατακλυσμούς που προκαλεί μ' ένα άγγιγμα της τρίαινάς του, μα και για τη γαληνεμένη θάλασσα και τα ήρεμα ταξίδια των ναυτικών. Ως ναυτικός λαός οι Έλληνες δεν γινόταν διαφορετικά από το να είχαν Θεό των θαλασσών, θεό που να διατηρεί ήρεμη την θάλασσα και καλοτάξιδη ή να την εξαγριώνει και να ταράσσει ώστε να μην μπορεί κανείς να επιβιώσει σε αυτήν.





                                                                 
                             
ΠΗΓΗ

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Οι Ολύμπιοι θεοί, ενώ ήταν πλασμένοι από τους αρχαίους Έλληνες με ανθρώπινη μορφή και ανθρώπινο σώμα, διακρίνονταν για την εξαιρετική τους ομορφιά. Τα μαλλιά και το πρόσωπό τους ακτινοβολούσαν και η μορφή τους μπορούσε να μαγέψει και να γαληνέψει και τα πιο άγρια θηρία της φύσης. Τα σώματά τους ήταν αρμονικά πλασμένα με τις τελειότερες αναλογίες.
Όμως ανάμεσά τους ζούσε και ένας θεός που εκτός από την ακατανίκητη δύναμή του και την αθανασία του, δεν έμοιαζε καθόλου με τους υπόλοιπους. Αυτός ήταν ο Ηφαιστος, ο θεος προστάτης της φωτιάς, της σιδηρουργίας των πέτρινων κατασκευών και της γλυπτικής. Γιος του Δία και της Ήρας από τη γέννηση του ακόμη γνώρισε την εγκατάλειψη, τον εκδιωγμό και την περιφρόνηση. Ο Ήφαιστος είναι ο πιο άσχημος από τους θεούς, μαυριδερός και κουτσός τόσο που η αποκρουστική του όψη τον κάνει ανεπιθύμητο μεταξύ των υπολοίπων Ολύμπιων θεών. Παρουσιαζόταν με παχιά και μακριά γενειάδα, με χοντρά και άσχημα χαρακτηριστικά. Επιπλέον, ήταν κοντός και χοντρός, με αδύναμα πόδια που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν εύκολα το βάρος του. Είχε δασύτριχο στήθος και τα μπράτσα του ήταν τεράστια από τη συνεχή δουλειά στο εργαστήρι του.

Σχετικά με τα πρώτα χρόνια της ζωής του και την αναπηρία που αντιμετώπιζε στο πόδι του,δίνονται πολλές και ποικίλες εξηγήσεις. Μια παράδοση μας αναφέρει ότι η Ήρα μόλις γέννησε τον Ήφαιστο πάνω στον Όλυμπο,ζήτησε να δει το μωρό της. Μόλις όμως αντίκρισε το κουτσό και μαυριδερό βρέφος που της παρουσίασαν έγινε έξω φρενών. Πώς ήταν δυνατόν να γεννήσει αυτή, μια πανέμορφη θεά, ένα τόσο άσχημο μωρό; Σκέφτηκε ότι δε θα μπορούσε με κανένα τρόπο ν' αντιμετωπίσει τις κοροϊδίες των υπόλοιπων θεών και τα ειρωνικά τους γέλια.Έτσι λοιπόν άρπαξε μανιασμένη το μωρό και το πέταξε από τον Όλυμπο. Ο Ήφαιστος κατέληξε στον Ωκεανό. Εκεί τον βρήκαν και τον περιμάζεψαν η Θέτιδα και η Ευρυνόμη. Ο Ήφαιστος πέρασε μαζί τους τα εννιά πρώτα χρόνια της ζωής του, σε μια θαλάσσια σπηλιά, το παλάτι του Νηρέα. Με τα κοράλλια και τα μαργαριτάρια ο Ήφαιστος έφτιαχνε θαυμαστά κοσμήματα στις θεές που τον προστάτευαν. Έτσι τους έδειχνε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του.

Ένας άλλος μύθος διηγείται ότι ο Ήφαιστος έπαθε το ατυχές γεγονός σε μεγαλύτερη ηλικία. Ήταν μια μέρα, όπως πολλές άλλες, που το θεϊκό ζευγάρι ο Δίας και η Ήρα μάλωναν. Οι φωνές της πρώτης θεάς αντηχούσαν σ' ολόκληρο τον Όλυμπο και προκαλούσαν τα σχόλια των υπολοίπων. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πώς κατάφερε ο σύζυγός της, παρόλες τις δικές της προσπάθειες να τον παρακολουθεί συνέχεια, να συνάψει ερωτικές σχέσεις με μια θνητή, την Αλκμήνη. Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι απέκτησε μαζί της κι ένα γιο, τον Ηρακλή. Ο Δίας άρχισε ν' αστράφτει και να βροντά από τα νεύρα του· δεν άντεχε άλλο την αρρωστημένη ζήλια της Ήρας. Ο καημένος ο Ήφαιστος σ' αυτόν τον τρικούβερτο καβγά πήρε το μέρος της μητέρας του. Ο πατέρας του τότε, θολωμένος καθώς ήταν από την οργή του, άρπαξε τον άσχημο γιο του, που ποτέ δεν τον συμπάθησε πραγματικά, και τον πέταξε μ' όλη του τη δύναμη κάτω από τον Όλυμπο. Ο Ήφαιστος μια ολόκληρη μέρα στροβιλιζόταν στην ατμόσφαιρα και τελικά κατέληξε με ορμή πάνω στη Λήμνο. Το σώμα του βρόντηξε σε κάποια βράχια του νησιού και από τότε ο Ήφαιστος κουτσάθηκε για όλη του τη ζωή.

Γενικά, τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο Ήφαιστος έζησε μακριά από τον Όλυμπο και είτε από μόνος του, είτε με τη βοήθεια κάποιου δασκάλου έγινε ο πρώτος τεχνίτης ανάμεσα στους θεούς. Οι γονείς του δεν τον αντιμετώπισαν ποτέ ως ίσο με τα υπόλοιπα παιδιά τους. Ο Ήφαιστος ήταν καλόκαρδος και υπομονετικός, όμως πάντα σκεφτόταν τη συμπεριφορά των γονιών του και εκνευριζόταν· τον έπιανε το παράπονο και πολλές φορές έπαιρνε την εκδίκησή του.

( Ηρα )

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο μύθος στον οποίο ο Ήφαιστος στην γιορτή της μητέρας του στον Όλυμπο, της κατασκεύασε και της έδωσε ως δώρο έναν ολόχρυσο θρόνο με ανάγλυφες σκαλιστές παραστάσεις από την ζωή των θεών. Μόλις της τον πρόσφερε, η Ήρα αμέσως τον δοκίμασε με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση αφού
όπως ήταν γνωστό, οι κατασκευές του Ηφαίστου δεν είχαν ισάξιές τους. Πέρασε λίγη ώρα και η Ήρα άκουγε και συνομιλούσε με τους υπολοίπους θεούς από το νέο της θρόνο, όταν όμως θέλησε να σηκωθεί διαπίστωσε πως κάτι τέτοιο της ήταν
αδύνατο. Ο Ήφαιστος την είχε αιχμαλωτίσει με αόρατα δεσμά τα οποία κανείς άλλος δεν ήταν ικανός να λύσει. Αυτό είναι το δώρο μου για εσένα μητέρα και για τη αγάπη που μου έδειξες όταν ήμουν μικρός. Τι φταίω εγώ που γεννήθηκα
άσχημος και μαυριδερός και με πέταξες από τον Όλυμπο; της είπε. Μάταια τον παρακαλούσε η Ήρα να τον απελευθερώσει, μάταια και οι υπόλοιποι θεοί να τον μεταπείσουν μαλώνοντάς τον, μάταια και ο Άρης θέλησε με την βία να του αλλάξει γνώμη καθώς ο Ήφαιστος τον αντιλήφθηκε έγκαιρα και του πέταξε έναν αναμμένο δαυλό κάνοντάς τον να πάει και να κρυφτεί πίσω από τις θεές.

Στη συνέχεια αποχώρησε για το αγαπημένο του νησί, την Λήμνο όπου ο φίλος του ο Διόνυσος κατάφερε αφού τον μέθυσε πρώτα με κρασί να τον μεταπείσει και να ταξιδέψουν στη συνέχεια πείσω στον Όλυμπο. Εκεί ο Δίας απαίτησε από τον Ήφαιστο να απελευθερώσει την μητέρα του καθώς όπως του είπε παρατράβηξε το αστείο. Ο Ήφαιστος του απάντησε πως θα το έκανε με την προϋπόθεση ο ίδιος να του ικανοποιούσε μία χάρη. Αφού δέχτηκε ο Δίας, ο Ήφαιστος έλυσε τα δεσμά της Ήρας και τότε ζήτησε από τον Δία την χάρη που του υποσχέθηκε. Μπροστά σε όλους τους θεούς ο Ήφαιστος ζήτησε από τον Δία για γυναίκα του την Αφροδίτη. Όλοι σάστισαν, όλοι μείνανε έκπληκτοι, κανείς δεν το πίστευε ο πιο άσχημος άντρας να παντρευτεί την ομορφότερη θεά. Περισσότερο από όλους ντράπηκαν η Αφροδίτη και ο Δίας καθώς ήταν υποχρεωμένος να τιμήσει τον λόγο του. Έτσι η θεά του έρωτα και της ομορφιάς έγινε σύζυγος του πιο άσχημου από τους θεούς.

Ο Ήφαιστος ήταν ο θεϊκός σιδηρουργός. Κατασκεύαζε όπλα, παλάτια, κοσμήματα, όλα περίτεχνα και σπουδαία. Το παλάτι του στον Όλυμπο ολόχρυσο με πολύτιμους λίθους στολισμένο. Τα δώρα του στους θεούς ασύλληπτης έμπνευσης και ομορφιάς. Αυτός δώρισε στον Δία την αιγίδα (που μετά έδωσε στην Αθηνά) και το σκήπτρο του, στην Δήμητρα το δρεπάνι, στον Απόλλωνα και την Άρτεμη τα χρυσά τους βέλη, στον ήλιο τα λαμπρό του άρμα και στον Διόνυσο το ολόχρυσο κύπελό του. Αυτός κατασκεύασε τα όπλα του Αχιλλέα, που του ζήτησε η μητέρα του η Θέτιδα. Ακόμη, στον Ήφαιστο αποδίδεται και η κατασκευή του Τάλου. Ο Τάλως ήταν ένα τεράστιο ανθρωπόμορφο, χάλκινο κατασκεύασμα το οποίο ο θεός δώρισε στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο Τάλως προστάτευε ολόκληρο το νησί καθώς με τα τεράστια βήματά του ήταν ικανός να ταξιδεύει τόσο γρήγορα που λέγεται ότι έκανε τρεις φορές το γύρο του κοσμου σε μία ημέρα. Ο προστάτης της Κρήτης που κατάστρεφε με την καυτή του ανάσα όποιο εχθρικό πλοίο στρεφόταν ενάντια στο νησί απενεργοποιήθηκε τελικά από τους αργοναύτες, οι οποίοι στον γυρισμό τους από την Κολχίδα και με την βοήθεια της μάγισσας Μήδειας, η οποία του προκάλεσε σύγχυση, κατάφεραν να τον τραυματίσουν στο πόδι, από όπου έτρεξε από την μοναδική του φλέβα σαν λιωμένο μέταλλο το αίμα του.

Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθως φαντάζονταν τον Ήφαιστο σαν έναν απλό εργάτη μέσα στο εργαστήρι του με μουντζουρωμένο από καπνούς πρόσωπο και μουσκεμένο στον ιδρώτα. Φορούσε πάντοτε έναν κοντό αμάνικο χιτώνα για να μη δυσκολεύεται στις κινήσεις του. Κάποιοι μύθοι λένε πως το εργαστήρι του ήταν όχι στον Όλυμπο, αλλά στη Λήμνο. Πίστευαν μάλιστα πως βρισκόταν μέσα στο ηφαίστειο του νησιού. Οι φλόγες και οι ατμοί που έβγαιναν από τον κρατήρα προέρχονταν από τα καμίνια του θεού και οι υπόκωφοι θόρυβοι που ακούγονταν ήταν τα χτυπήματα του σφυριού με τα οποία ο Ήφαιστος έδινε θαυμάσιες μορφές στα πολύτιμα μέταλλα που επεξεργαζόταν.

( Προμηθεας)

Η σχέση του με τον Δία ήταν σχέση υποταγής. Ο Ήφαιστος έκανε το θέλημα του πατέρα του πάντα. Ήταν αυτός που του άνοιξε το κεφάλι με το σφυρί του για να ξεπήδησε η Αθηνά από μέσα και ήταν αυτός που ύστερα από εντολή του πατέρα του αιχμαλώτισε τον προμηθέα στον Καύκασο. Ο Προμηθέας που έκλεψε την φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους παρά την αντίθετη διαταγή του
Δία, τιμωρήθηκε για τη ανυπακοή του αυτή να περάσει την υπόλοιπη ζωή του αλυσοδεμένος στον Καύκασο όπου ένας τεράστιος γύπας του έτρωγε τα σωθικά κάθε μέρα αφού αυτά αναπλάθονταν κάθε νύχτα. Ευτυχώς τον Προμηθέα γλίτωσε από το μαρτύριο του ο Ηρακλής που κατάφερε να σπάσει τα δεσμά του Ηφαίστου.

Ο Ήφαιστος ήταν για τους αρχαίους Έλληνες η προσωποποίηση της φωτιάς, που τόσο βοήθησε το ανθρώπινο γένος στα πρώτα του στάδια. Σπάνια παρουσιάζεται να χρησιμοποιεί τη φωτιά ως μέσο καταστροφικό. Συνήθως τη χρησιμοποιεί ως μέσο για την επεξεργασία πολύτιμων μετάλλων. Γι' αυτό όλοι οι τεχνίτες και ιδιαίτερα οι σιδηρουργοί τον θεωρούσαν προστάτη τους.

Ο θεϊκός σιδηρουργός ήταν ίσως λίγο παραπεταμένος πάνω στον Όλυμπο μα τιμημένος ανάμεσα στους ανθρώπους.

ΠΗΓΗ