Δεν αξίζει να μας λυπηθεί κανείς

Εδώ και πέντε χρόνια, η χώρα κατρακυλάει από το κακό στο χειρότερο, και καθόμαστε ακόμα να το συζητάμε. Στα παράθυρα, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στα βιβλία, στο διαδίκτυο.
Παρατηρούμε αυτούς που μας βασανίζουν, μας κακοποιούν, μας προδίδουν, μας εκπορνεύουν, μας καταστρέφουν, μας ξεπουλάνε. Και το μόνο που κάνουμε είναι να τους σχολιάζουμε. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία διέξοδος στο τούνελ.

Ούτε να μας λυπηθεί ακριβώς μπορεί κανείς. Ούτε και να γελάσει. Ένας κλαυσίγελος γελοίος - πικρός ντουμανιάζει τη χώρα.

Για ποιούς να πρωτογελάσεις; Για ποιούς να πρωτοκλάψεις;

 Τους χιλιάδες αυτόχειρες; Τα 3 εκατομμύρια άνεργους που κάθονται και κοιτάνε; Τα 3,9 εκατομμύρια έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας; Τους τόσους χιλιάδες υποαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες που φυτοζωούν; Τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους έσχατους σκλάβους αυτής της χώρας; Ή για τους δημόσιους -κατά πλειοψηφία- παρτάκηδες; Τους χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους ή τους επιστρατευμένους απεργούς; Τους ανασφάλιστους; Τους συνταξιούχους; Ή μήπως τους χιλιάδες άστεγους;

Φυσικά και τολμάει σε ένα τέτοιο σκηνικό, να ξεμυτίσει μια μαριονέτα για να ξεστομίσει ότι είναι υψηλός ο κατώτατος μισθός! Αυτή είναι η στιγμή της κορύφωσης της παρωδίας της τραγωδίας μας.

Ανάθεμα τα τάλαρα. Τι ακριβώς περιμένουμε; Τι χειρότερο πρέπει να δούμε, για να κάνουμε μία γενική απεργία διαρκείας - συγκέντρωση που θα συμμετέχουν οι πάντες; Άνεργοι και εξαθλιωμένοι, άποροι και άστεγοι, μαζί με τους... προνομιούχους εργαζόμενους δημόσιους, ελεύθερους και ιδιωτικούς; Να απαιτήσουμε. Να αλλάξουμε. Να δηλώσουμε έστω την ύπαρξή μας;

Ως άφωνα φαντάσματα παρατηρούμε. Την ουσιαστική απραγία της πλειοψηφίας. Μόνο οι αγανακτισμένοι πελάτες ξεσηκώνονται πια, για να απαιτήσουν για τις συντεχνίες τους. Τι γίνεται σ' αυτή τη χώρα; Αν ήμουν Αντιστασιακός που πολέμησα για την πατρίδα μου το '40, θα έβγαινα στους δρόμους ουρλιάζοντας. Και όχι μόνο, για την κατακομμένη μου σύνταξη...

Και η οργή σιγά σιγά ξεχειλίζει. Το ποτάμι της δεν μπορεί μια μέρα παρά να τους πνίξει. Αργά ή γρήγορα. Τα παιδιά ήδη πήραν τα καλάσνικοφ.

Τί εθελοτυφλία να νομίζουν ότι θα μπορέσουν να κλείσουν σε κελιά εκατομμύρια οργισμένους αύριο-μεθαύριο για να τους... δείξουν (την ψυχοπάθειά τους, τη δειλία τους, τον τρόμο τους).

Τι περιμένετε να συμβεί σε μια χώρα που όσοι έχουν, δεν νοιάζονται γι αυτούς που δεν έχουν; Για κείνους που τους άρπαξαν ότι είχαν και δεν είχαν; Τι περιμένετε να γίνει σε μια χώρα που ακόμα και σήμερα κυβερνήσεις που την κατέστρεψαν βγαίνουν πρώτες στις δημοσκοπήσεις;

Μια παρωδία δημοκρατίας ζούμε, μια παρωδία τραγωδίας, αλλά δεν μπορεί παρά να καταφτάνει η ώρα της τραγωδίας σκέτο.

Γιατί εκεί βαδίζουμε. Κι όσοι κάθονται και διυλίζουν τον κώνωπα, και διαστρεβλώνουν ή στην καλύτερη στρογγυλεύουν πολιτικάντικα τις γωνίες, σε λίγο θα θερίζουν τα αποτελέσματα.

Το αδιέξοδο τούνελ που μας χώσανε με τη βία, χτίζεται τουβλάκι τουβλάκι, μόνο από οργή. Και η έξοδος από αυτό μόνο μία μπορεί να είναι. Φανταστείτε την.

Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά στις θέσεις των συμφερόντων σας να την απολαύσετε.

 Και η κατάντια μας είναι, πως δεν αξίζει να μας λυπηθεί κανείς.

Της Κρυσταλίας Πατούλη

ΠΗΓΗ