Τα διαστημόπλοια της «επόμενης γενιάς»

Ένα από τα πλέον φιλόδοξα προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη είναι το βρετανικό Skylon, το «διαστημοπλάνο» της βρετανικής Reaction Engines Limited, το οποίο αναπτύσσεται εδώ και περίπου τριάντα χρόνια, με σκοπό να αποτελέσει το πρώτο πραγματικό διαστημοπλάνο (ένα σκάφος το οποίο απογειώνεται και προσγειώνεται σε αεροδιάδρομο, σαν αεροπλάνο, αλλά μπορεί να τεθεί και σε τροχιά) στον κόσμο.

Από την απόσυρση του Διαστημικού Λεωφορείου και μετά (παράλληλα με το «άνοιγμα» του Διαστήματος στις ιδιωτικές εταιρείες) εντάθηκε ο «αγώνας δρόμου» για την ανάπτυξη επαναχρησιμοποιουμένων σκαφών.
Ένα από τα πλέον φιλόδοξα προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη είναι το βρετανικό Skylon. Πρόκειται για ένα «διαστημοπλάνο» της βρετανικής Reaction Engines Limited, το οποίο αναπτύσσεται εδώ και περίπου τριάντα χρόνια, με σκοπό να αποτελέσει το πρώτο πραγματικό διαστημοπλάνο (ένα σκάφος το οποίο απογειώνεται και προσγειώνεται σε αεροδιάδρομο, σαν αεροπλάνο, αλλά μπορεί να τεθεί και σε τροχιά) στον κόσμο.
Αποτελεί ένα από τα πλέον φιλόδοξα προγράμματα του χώρου και οι δοκιμαστικές του πτήσεις αναμένεται να ξεκινήσουν το 2019. Το σκάφος προβλέπεται να μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάνω από 200 φορές, και εκτιμάται πως θα μειώσει δραστικά το κόστος των διαστημικών αποστολών, καθώς θα εξαφανίσει την ανάγκη για την ύπαρξη ενός οχήματος εκτόξευσης (πυραύλου), με τα κόστη που κάτι τέτοιο συνεπάγεται (χαρακτηριστικά, εκτιμάται πως το κόστος για να τεθεί φορτίο σε τροχιά ανέρχεται στα 23.000 δολάρια ανά κιλό. Το Skylon υπολογίζεται πως θα μειώσει το κόστος στα 1.000 δολάρια ανά κιλό).
Τα οχήματα SSTO (Single Stage To Orbit) αποτελούν στόχο της αεροδιαστημικής βιομηχανίας εδώ και περίπου μισό αιώνα. Τη δεκαετία του 1980, η Rolls Royce και η British Aerospace άρχισαν να εργάζονται πάνω σε ένα σκάφος ονόματι HOTOL (Horizontal TakeOff and Landing), ωστόσο το πρόγραμμα ναυάγησε το 1988. Παρόλα αυτά, το HOTOL δεν «πέθανε», καθώς «μετενσαρκώθηκε» στο Skylon, χάρη στην Reaction Engines Limited, που δημιουργήθηκε από τον Άλαν Μποντ, έναν από τους πρωτεργάτες του HOTOL. Στην «καρδιά» του προγράμματος βρίσκονται οι πρωτοποριακοί πυραυλοκινητήρες SABRE, οι οποίοι θα μπορούν να δώσουν στο σκάφος μέγιστη ταχύτητα 30.000 χιλιομέτρων ανά ώρα, επιτρέποντάς του να κάνει τόσο «αστραπιαία» υποτροχιακά ταξίδια, όσο και να βγει εκτός ατμόσφαιρας, αναλαμβάνοντας, για παράδειγμα, αποστολές μεταφοράς φορτίων και επιβατών σε διαστημικούς σταθμούς.

REACTION ENGINES LIMITED

Επί της παρούσης, το πρόγραμμα υποστηρίζεται από την βρετανική διαστημική υπηρεσία και την ESA, με την Reaction Engines να ελπίζει να έχει έτοιμο ένα πρωτότυπο γύρω στο 2016. Το μήκος του σκάφους θα είναι 82 μέτρα και το κόστος κάθε μονάδας θα ανέρχεται γύρω στα 1,1 δισεκατομμύρια δολάρια.
Παράλληλα, συνεχίζονται οι δοκιμές του «μυστηριώδους» X-37B της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας, το οποίο συνεχίζει την πτήση του σε τροχιά δύο μήνες μετά την εκτόξευσή του. Το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο (στην ουσία πρόκειται για ένα «μίνι» διαστημικό λεωφορείο, με μήκος 8,8 μέτρα και πλάτος 4,5) είχε εκτοξευτεί στις 11 Δεκεμβρίου από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, με πύραυλο Atlas 5, στην αποστολή OTV-3 (Orbital Test Vehicle 3), την τρίτη άκρως απόρρητη δοκιμή του προγράμματος X-37B, το οποίο εξελίσσεται υπό πέπλο μυστικότητας.
Είναι άγνωστο το πόσο θα διαρκέσει η αποστολή, καθώς και η ακριβής φύση των δοκιμών (αν και θεωρείται ότι δίνεται έμφαση στον επαναχρησιμοποιούμενο χαρακτήρα του). Το όχημα που χρησιμοποιείται είναι αυτό που είχε πετάξει και στην «παρθενική» αποστολή του προγράμματος (OTV-1) το 2010, παραμένοντας 225 ημέρες σε τροχιά και επιστρέφοντας στη Γη με «αυτόματο πιλότο», για να προσγειωθεί στην αεροπορική βάση Βάντενμπεργκ. Στην OTV-2 χρησιμοποιήθηκε ένα «δίδυμο» σκάφος, που παρέμεινε 469 ημέρες σε τροχιά.


scienceandtechnology.gr