Κάθε λαός σε αυτό τον πλανήτη, αν ανατρέξει στην μυθολογία του, θα βρεi μια ιστορία κατακλυσμού. Μια ιστορία σύμφωνα με την οποίο έκαστος λαός έχει τιμωρηθεί / εξαγνιστεί μέσω κατακλυσμού για τις αμαρτωλές του πράξεις ή και πλημμελή τέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων.
Έτσι λοιπόν και οι Βαβυλώνιοι έχουν μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούν. Στο πιο γνωστό δημιούργημα της λαϊκής τους ποίησης οι Βαβυλώνιοι αφηγούνται την δική τους ιστορία κατακλυσμού με κεντρικό ήρωα τον Γκίλγκαμες. Η ιστορία αυτή ανακαλύφθηκε στην βιβλιοθήκη του Βασιλιά Ασσουρμπανιμπάλ. Στα αποσπάσματα του βιβλίου που σώζονται γίνεται αναφορά στην αναζήτηση του αθάνατου νερού, ενός νερού που θα εξασφάλιζε αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Το βιβλίο, ή ακόμη πιο σωστά, το Έπος Του Γκίλγκαμες απαρτίζεται από 12 βιβλία όσα και τα ζώδια του ζωδιακού κύκλου, με ένα εξ αυτών να είναι και το βιβλίο στο οποίο γίνεται αναφορά στον κατακλυσμό.
Σε αντίθεση με τους άλλους μύθους τους οποίους μέχρι τώρα ίσως γνωρίζουμε, ή μπορούμε να διαβάσουμε, ο κεντρικός ήρωας μας ενώ σώθηκε δεν του επετράπη να κατοικήσει στην γη που αναδύθηκε από τα νερά. Ο Γκίλγκαμες «εθεώθη» και μετέβη να κατοικήσει στην μυθική χώρα Ταλμούν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Στις όχθες του Ευφράτη, στην πόλη Σουρρουπάκ, πόλη παλιά, υπήρχε μεγάλη ευημερία και ο πληθυσμός αυξανόταν πολύ! Πολεμικός σύμβουλος της πόλης την εποχή εκείνη ήταν ο Ελνίλ και καθώς λέγεται ενοχλήθηκε από τα πλήθη των ανθρώπων για αυτό προσέτρεξε στο συμβούλιο των θεών και εκείνοι καθώς θεώρησαν το αίτημά του δίκαιο αποφάσισαν με μεγάλη προθυμία να εξαπολύσουν κατά της πόλης κατακλυσμό.
Ο Εά, επιτηρητής των καναλιών την εποχή εκείνη και αυτόπτης μάρτυρας του συμβουλίου, προειδοποίησε τον Γκίλγκαμες για την συμφορά που ερχόταν. Τον συμβούλευσε να χτίσει πλοίο γερό, να συλλέξει σπόρους και όλα τα έμβια όντα. Έτσι ο Γκίλγκαμες ξεκίνησε να χτίζει το πλοίο και την έβδομη μέρα το πλοίο ήταν έτοιμο και φόρτωσε σε αυτό όλα τα ζώα και την οικογένεια του και χρυσάφι πολύ και περίμενε. Όταν οι θεοί εξαπέλυσαν την μήνη τους, ήρθε θύελλα δυνατή που έφερε βροχή που έπεφτε με λύσσα για έξι μέρες και έξι νύχτες. Μόνο την έβδομή μέρα μαλάκωσε ο καιρός και μια χαραμάδα φως ήρθε και άγγιξε το πρόσωπο του Γκίλγκαμες, ο οποίος έκλαψε πολύ καθώς έψαχνε μάταια για στεριά.
Και ξάφνου μπροστά του είδε το βουνό Νισίρ και άραξε εκεί και έστειλε περιστέρι μα αυτό δεν βρήκε στεριά κι έπειτα έστειλε χελιδόνι κι αυτό τίποτε, και κοράκι κι αυτό πέταξε μακριά και βρήκε στεριά κι έφαγε και πέταξε πάνω από τα κεφάλια τους έκρωξε και έφυγε για πάντα.
Θυσία μεγάλη έγινε τότε προς εξευμενισμό των θεών και εκείνοι μαζεύτηκαν και μαζί τους κι Ενλίλ που θύμωσε σαν είδε πως σώθηκαν θνητοί και οι υποψίες έπεσαν στον Εά κι αυτός τους εξύμνησε τον άνθρωπο ως σοφό και πως στον ύπνο του το είδε και προετοιμάστηκε και πως όλοι μαζί θα πρέπει για την μοίρα του να αποφασίσουν. Και ο Ενλίν πρόσταξε πως ο Γκίλγκαμες και η γυναίκα του δεν θα είναι πια θνητοί και πως θα ζουν για πάντα στις εκβολές των ποταμών
Λέγεται πως η αιτία του κατακλυσμού ξεκάθαρη δεν είναι και πως ίσως οφείλεται στις αμαρτίες των ανθρώπων ίσως πάλι και στην εξασθένιση της γης λόγω γεροντικής ηλικίας. Πιστεύεται πως ο κατακλυσμός συμβαίνει για να ξανανιώσει η γη, να δημιουργηθεί ένας νέος κόσμος.
Μήπως τελικά ο εκάστοτε κατακλυσμός που διαβάζουμε ως παραμύθια δεν είναι η απίθανη φαντασία ενός εκάστου λαού αλλά η ιστορία που επαναλαμβάνεται; Μήπως εξυπηρετούνται τα συμφέροντα κάποιων για «ανανέωση» του πληθυσμού; Το βρίσκω λίγο απίθανο όλοι να έβλεπαν το ίδιο όνειρο!! Εσείς;
ΠΗΓΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου