Μαρία Μητσοπούλου
Οι «τεμπέληδες», «βολεμένοι» και «κοπανατζήδες» εκπαιδευτικοί μάλλον θα είναι οι …φίρμες της εβδομάδας που έρχεται, καθώς αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν στα τηλεπαράθυρα και τα δελτία των οκτώ. Φίρμες που δεν θα τις ζήλευε κανείς καθώς η κυβέρνηση έθεσε τον «κοινωνικό αυτοματισμό» σε πλήρη λειτουργία, και έτσι, αν τελικώς προχωρήσουν στην απεργία μέσα στις Πανελλαδικές, αναμένεται να συγκεντρώσουν πάνω τους του κόσμου τις κατάρες.
Προφανώς, το να παριστάνει η κυβέρνηση και τα διάφορα ΜΜΕ ότι κόπτονται για τους μαθητές που δίνουν Πανελλαδικές, αλλά οι «εκβιαστές» καθηγητές ετοιμάζονται να τους κρατήσουν «ομήρους», πάει πολύ.
Η δημόσια εκπαίδευση όδευε στη σταδιακή απαξίωσή της και πριν το Μνημόνιο, αλλά μετά από αυτό αντιμετωπίζεται αποκλειστικά με λογιστικό τρόπο, έχει μπει στο κρεβάτι του Προκρούστη και το μόνο ζήτημα είναι από πού θα κοπεί περιττό «λίπος» κάθε φορά. Κατεύθυνση δεν υπάρχει, εκτός κι αν θεωρηθεί κατεύθυνση το φουντάρισμα.
Ως γνωστόν δε μαθητές και γονείς έχουν ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά σε φροντιστήρια για τη στιγμή των Πανελλαδικών η οποία όμως για τους περισσότερους οδηγεί σε όλο και πιο απαξιωμένα πτυχία τα οποία με τη σειρά τους στο εξής θα «ξεβράζουν» πτυχιούχους σε μια αγορά εργασίας όπου κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις ή η εργασία τύπου stage των 427 ευρώ για όσους είναι κάτω των 25 ετών. Αυτά στην καλύτερη περίπτωση, γιατί κατά τα λοιπά ο κανόνας θα είναι η ανεργία.
Παραταύτα, το πρόβλημα είναι οι καθηγητές και όχι οι κυβερνήσεις που έχουν διαμορφώσει ένα ζοφερό περιβάλλον για όλους. Επίσης, η κυβέρνηση νομιμοποιείται να εκβιάζει νομοθετώντας στο παρά πέντε των Πανελλαδικών, αλλά οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι "ψύχραιμοι" και "υπεύθυνοι" και να καταπίνουν την πρόκληση αμάσητη, άντε στην καλύτερη να κάνουν "διάλογο".
Δεδομένου ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών είναι από τους μεγαλύτερους εργασιακούς κλάδους που έχουν απομείνει επισημαίνεται από ορισμένους που ανήκουν στις τάξεις του, ότι είναι πολύ σημαντικό για όλο το κίνημα η απεργία να προχωρήσει και να πετύχει, και ότι αυτός ο αγώνας δίνεται για όλους είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.
Σε μια στιγμή που η γενική διαπίστωση – ακόμη και δια στόματος Ράιχενμπαχ – είναι ότι δεν κουνιέται φύλλο στην κοινωνία και ο κυβερνητικός οδοστρωτήρας προελαύνει απρόσκοπτα, οι εκπαιδευτικοί έρχονται να χαλάσουν τη σούπα. Αντιμετωπίζονται βέβαια, με τη γνωστή και αναμενόμενη κατηγορία του «συντεχνιασμού». Δεν λέει κανείς ότι ο συγκεκριμένος κλάδος αποτελείται από αγίους και ότι δεν έχουν τα τρωτά τους, αλλά δεν ξέραμε ότι οι απεργίες είναι μόνο για τους «άμωμους». Εδώ υπάρχουν και "αμαρτήσαντες" που κυβερνούν...
Το ζήτημα όσον αφορά την απεργία, είναι το αν υπάρχουν οι ενδοεκπαιδευτικές προϋποθέσεις να πετύχει, αν δηλαδή ο κλάδος είναι ομόθυμος, οπότε έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει κοινωνική και πολιτική στήριξη ή είναι διχασμένος απέναντι στην απεργία. Αυτό καλύτερα απ’ όλους είναι σε θέση να το γνωρίζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και οι συνδικαλιστές οι οποίοι βρίσκονται στη δύσκολη θέση να λάβουν μια τέτοια απόφαση η οποία συναντά δικαιολογημένες αντιδράσεις από την πλευρά γονιών και μαθητών.
Δικαιολογημένες ως ένα βαθμό. Είναι κατανοητή η αγωνία όσων εμπλέκονται στις εξετάσεις, από την άλλη είναι σοκαριστική η ευκολία με την οποία η κοινωνία, μετά τρία χρόνια διάλυσης κι επιθέσεων στον κόσμο της εργασίας, υιοθετεί κάθε φορά τα κυβερνητικά επιχειρήματα κατά απεργών, εν προκειμένω των εκπαιδευτικών, και η μανία με την οποία καταφέρονται σε αρκετές περιπτώσεις οι γονείς κατά των καθηγητών- όταν όποιος έχει έστω έναν εκπαιδευτικό στο στενό του περιβάλλον γνωρίζει τις συνθήκες διάλυσης στις οποίες καλούνται να λειτουργήσουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων. Είναι σοκαριστικός εν τέλει ο διχασμός και η διάλυση της κοινωνίας που αναδεικνύεται γλαφυρά κάθε φορά μπροστά σε μια μεγάλη απεργία που υποτίθεται ότι απειλεί να διαταράξει την «εύρυθμη» κοινωνική λειτουργία, την ώρα που η χώρα – και άρα ότι κινείται, περπατάει και πετάει εντός - κατεδαφίζεται δια κυβερνητικής χειρός.
Προφανώς, το να παριστάνει η κυβέρνηση και τα διάφορα ΜΜΕ ότι κόπτονται για τους μαθητές που δίνουν Πανελλαδικές, αλλά οι «εκβιαστές» καθηγητές ετοιμάζονται να τους κρατήσουν «ομήρους», πάει πολύ.
Η δημόσια εκπαίδευση όδευε στη σταδιακή απαξίωσή της και πριν το Μνημόνιο, αλλά μετά από αυτό αντιμετωπίζεται αποκλειστικά με λογιστικό τρόπο, έχει μπει στο κρεβάτι του Προκρούστη και το μόνο ζήτημα είναι από πού θα κοπεί περιττό «λίπος» κάθε φορά. Κατεύθυνση δεν υπάρχει, εκτός κι αν θεωρηθεί κατεύθυνση το φουντάρισμα.
Ως γνωστόν δε μαθητές και γονείς έχουν ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά σε φροντιστήρια για τη στιγμή των Πανελλαδικών η οποία όμως για τους περισσότερους οδηγεί σε όλο και πιο απαξιωμένα πτυχία τα οποία με τη σειρά τους στο εξής θα «ξεβράζουν» πτυχιούχους σε μια αγορά εργασίας όπου κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις ή η εργασία τύπου stage των 427 ευρώ για όσους είναι κάτω των 25 ετών. Αυτά στην καλύτερη περίπτωση, γιατί κατά τα λοιπά ο κανόνας θα είναι η ανεργία.
Παραταύτα, το πρόβλημα είναι οι καθηγητές και όχι οι κυβερνήσεις που έχουν διαμορφώσει ένα ζοφερό περιβάλλον για όλους. Επίσης, η κυβέρνηση νομιμοποιείται να εκβιάζει νομοθετώντας στο παρά πέντε των Πανελλαδικών, αλλά οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι "ψύχραιμοι" και "υπεύθυνοι" και να καταπίνουν την πρόκληση αμάσητη, άντε στην καλύτερη να κάνουν "διάλογο".
Δεδομένου ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών είναι από τους μεγαλύτερους εργασιακούς κλάδους που έχουν απομείνει επισημαίνεται από ορισμένους που ανήκουν στις τάξεις του, ότι είναι πολύ σημαντικό για όλο το κίνημα η απεργία να προχωρήσει και να πετύχει, και ότι αυτός ο αγώνας δίνεται για όλους είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.
Σε μια στιγμή που η γενική διαπίστωση – ακόμη και δια στόματος Ράιχενμπαχ – είναι ότι δεν κουνιέται φύλλο στην κοινωνία και ο κυβερνητικός οδοστρωτήρας προελαύνει απρόσκοπτα, οι εκπαιδευτικοί έρχονται να χαλάσουν τη σούπα. Αντιμετωπίζονται βέβαια, με τη γνωστή και αναμενόμενη κατηγορία του «συντεχνιασμού». Δεν λέει κανείς ότι ο συγκεκριμένος κλάδος αποτελείται από αγίους και ότι δεν έχουν τα τρωτά τους, αλλά δεν ξέραμε ότι οι απεργίες είναι μόνο για τους «άμωμους». Εδώ υπάρχουν και "αμαρτήσαντες" που κυβερνούν...
Το ζήτημα όσον αφορά την απεργία, είναι το αν υπάρχουν οι ενδοεκπαιδευτικές προϋποθέσεις να πετύχει, αν δηλαδή ο κλάδος είναι ομόθυμος, οπότε έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει κοινωνική και πολιτική στήριξη ή είναι διχασμένος απέναντι στην απεργία. Αυτό καλύτερα απ’ όλους είναι σε θέση να το γνωρίζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και οι συνδικαλιστές οι οποίοι βρίσκονται στη δύσκολη θέση να λάβουν μια τέτοια απόφαση η οποία συναντά δικαιολογημένες αντιδράσεις από την πλευρά γονιών και μαθητών.
Δικαιολογημένες ως ένα βαθμό. Είναι κατανοητή η αγωνία όσων εμπλέκονται στις εξετάσεις, από την άλλη είναι σοκαριστική η ευκολία με την οποία η κοινωνία, μετά τρία χρόνια διάλυσης κι επιθέσεων στον κόσμο της εργασίας, υιοθετεί κάθε φορά τα κυβερνητικά επιχειρήματα κατά απεργών, εν προκειμένω των εκπαιδευτικών, και η μανία με την οποία καταφέρονται σε αρκετές περιπτώσεις οι γονείς κατά των καθηγητών- όταν όποιος έχει έστω έναν εκπαιδευτικό στο στενό του περιβάλλον γνωρίζει τις συνθήκες διάλυσης στις οποίες καλούνται να λειτουργήσουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων. Είναι σοκαριστικός εν τέλει ο διχασμός και η διάλυση της κοινωνίας που αναδεικνύεται γλαφυρά κάθε φορά μπροστά σε μια μεγάλη απεργία που υποτίθεται ότι απειλεί να διαταράξει την «εύρυθμη» κοινωνική λειτουργία, την ώρα που η χώρα – και άρα ότι κινείται, περπατάει και πετάει εντός - κατεδαφίζεται δια κυβερνητικής χειρός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου