DAVID LEWIS
Μια απλοϊκή παρατήρηση των άστρων στον καθάριο νυχτερινό ουρανό, μας αποκαλύπτει το θαύμα του σύμπαντος και το μυστήριό του. Πώς, τελικά, είναι δυνατή η διαρκής διαστολή του έναστρου χώρου, χωρίς τέλος, κάτι που είναι μια ιδέα τόσο απλή, για κάθε μυαλό. Για το αν αυτό θα έχει ένα τέλος, φανταζόμαστε, πάντα θα υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες. Και για το τι έγινε στο ξεκίνημα, και πριν από αυτό, και άλλα τέτοια. Οι δύο φαινομενικά ακραίες περιγραφές για τις οποίες ο Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός Blaise Pascal, αποκάλεσε "les deux infinis", τα δύο άπειρα.
Η επιστημονική έρευνα σε αυτό το μυστήριο, σε υποατομικό και κοσμικό επίπεδο, αναζητά στην περιοχή των ορίων την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Αν και από την εποχή του Δαρβίνου, οι δυτικοί επιστήμονες μας έχουν πει, πως η ύλη δημιούργησε την πραγματικότητα, τη ζωή, κι αυτή η πραγματικότητα είναι στέρεα, κάποιος θα έλεγε πεπερασμένη, όμως, το θαύμα του άπειρου αποκαλύφθηκε, παρόλα αυτά, στον έναστρο νυχτερινό ουρανό.
Αλλά στην προσπάθειά τους να ορίσουν την πραγματικότητα, να την περιορίσουν σε ένα νοητικό δοχείο, οι θετικοί επιστήμονες βρέθηκαν στη χώρα του μυστηρίου, ένα βασίλειο που όλοι απέφυγαν να ερευνήσουν στο παρελθόν.
Ερευνώντας βαθιά, επίμονα, μέσα σε κάθε υποατομικό σωματίδιο του σύμπαντος, ορισμένοι περιθωριακοί φυσικοί διαπίστωσαν πως τίποτα δεν ήταν όπως το περίμεναν. Πραγματικά, ανακάλυψαν πως το φυσικό σύμπαν είναι μόλις ένα θρόισμα πάνω σ' έναν ωκεανό άπειρης ενέργειας, αντίθετα με την επίσημη θέση, όπως του Paul Kurtz και της Επιτροπής για τα Αξιώματα της Επιστημονικής Έρευνας του Υπερφυσικού, καθώς και άλλων θετικών επιστημών, που βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την ύλη. Μας διαβεβαιώνουν, στην πραγματικότητα, πως η ύλη είναι η έσχατη πραγματικότητα.
Δυστυχώς για τους απόλυτους υλιστές, το ρεύμα στρέφεται λίγα χρόνια πίσω.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Albert Einstein κατέπληξε τον κόσμο με τις ανακαλύψεις του στο χώρο της αστροφυσικής. Με την γενική θεωρία του για τη βαρύτητα, άνοιξε τις πόρτες της επιστήμης προς τον Μυστικισμό. Μας είπε πως ο χώρος και ο χρόνος αλληλοσυνδέονται, στην πραγματικότητα οι σχετικιστικές συντεταγμένες μετασχηματίζουν τον χωρόχρονο σε ένα συνεχές.
Επίσης, πρότεινε πως η ύλη είναι αδιαχώριστη από ένα πανταχού παρών κβαντικό πεδίο ενέργειας, πως είναι μια συμπύκνωση αυτού του πεδίου, και πως αυτό το άγνωστο πεδίο είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο επιπλέουν όλες οι μορφές. Κατά συνέπεια, ο δυτικός πολιτισμός οδηγήθηκε σε πιο βασικές υποθέσεις για το σύμπαν, για την ύλη και για την αντίληψή μας ως προς την καταγωγή του ανθρώπου.
Ο Einstein, όμως, άνοιξε μόνο την πόρτα του μυστικιστικού βασιλείου. Πολύ περισσότερα ακολούθησαν έπειτα.
Η κβαντική θεωρία ανέπτυξε τις αρχικές ανακαλύψεις του Einstein. Οι φυσικοί, στην αναζήτησή τους για τον ορισμό των θεμελιωδών ιδιοτήτων της ύλης, βρήκαν πως τα πιο μικρά σωματίδια στο σύμπαν, τα πρωτόνια, τα ηλεκτρόνια, τα φωτόνια, και άλλα -βασικοί δομικοί λίθοι του υλικού σύμπαντος- ξεπερνούν την τρισδιάστατη πραγματικότητα. Ανακάλυψαν πως τα ηλεκτρόνια δεν είναι ύλη, με όλη της σημασία που αποδίδουμε σ' αυτή τη λέξη. Η διάμετρος ενός ηλεκτρονίου, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μετρηθεί: κάθε ηλεκτρόνιο μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν δύο πράγματα σε ένα, ένα κύμα και ένα σωματίδιο, κάθε ένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά που μας εμποδίζουν να έχουμε μια καθαρή υλιστική αντίληψη.
Σαν σωματίδια, συμπεριφέρονται σαν μεγαλύτερα ορατά αντικείμενα, όπως μια σφαίρα ή ένας βράχος. Σαν κύματα, όμως, τα ηλεκτρόνια μυστηριωδώς σχηματίζουν τεράστια ενεργειακά νέφη. Επιδεικνύουν μαγικές ιδιότητες, διαστρεβλώνοντας τον χώρο μέσα από τον οποίο διέρχονται επιδεικνύοντας μια ικανότητα στον δυαδισμό. Οι φυσικοί έχουν ανακαλύψει επιπλέον πως αυτές οι μαγικές ικανότητες χαρακτηρίζουν το εσωτερικό υποατομικό σύμπαν, προσθέτοντας άλλη μία διάσταση, και μια ακόμα, αυτή μυστικιστική, στη φύση αυτού του σύμπαντος.
Πολύ πιο εκπληκτικές αποκαλύψεις αναμένονται στον κόσμο της φυσικής. Ο παρατηρητής, είναι ένας σύγχρονα εξοπλισμένος φυσικός, καθορίζει, στην πράξη, τη φύση ενός υποατομικού σωματιδίου. Όταν οι φυσικοί που παρατηρούν σωματίδια σαν σωματίδια, τα βρίσκουν, κατανοούν πως είναι σωματίδια. Όμως, όταν παρατηρώντας τα ίδια σωματίδια σαν κύματα, τα βρίσκουν σαν κύματα, η συνέπεια είναι πως η ύλη ορίζεται με μια ενδιαφέρουσα όψη αντί να είναι καθορισμένη ή πεπερασμένη.
ΜΙΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Ο φυσικός David Bohm, ένας προστατευόμενος του Einstein, διερεύνησε ακόμα πιο βαθιά σ' αυτό το μυστήριο. Θεώρησε τη σημασία της νέας φυσικής ακόμη μεγαλύτερη. Διέκρινε πως αν η φύση των υποατομικών σωματιδίων εξαρτάται από την κατάσταση του παρατηρητή, τότε είναι μάταιο να ψάχνουμε για τις αληθινές ιδιότητες των σωματιδίων, όπως θα ήθελε ένας κλασικός επιστήμονας, ή να σκεπτόμαστε πως τα υποατομικά σωματίδια, τα δομικά στοιχεία της ύλης, δεν υπάρχουν πριν κάποιος να μπορέσει να τα παρατηρήσει.
Στα πειράματα με πλάσμα, στο Εργαστήριο Ραδιολογίας του Berkeley, ο Bohm ανακάλυψε πως τα ξεχωριστά ηλεκτρόνια δρουν σαν να είναι μέρος ενός αλληλοσυνδεόμενου συνόλου. Στο πλάσμα, ένα αέριο που αποτελείται από ηλεκτρόνια και θετικά ιόντα σε υψηλή συγκέντρωση, τα ηλεκτρόνια λίγο-πολύ συμπεριφέρονται σαν ένας αυτορυθμιζόμενος οργανισμός, ο οποίος εμφανίζει μια έμφυτη νοημοσύνη. Ο Bohm ανακάλυψε έκπληκτος πως η υποατομική θάλασσα που δημιουργήθηκε, ήταν συναισθανόμενη. Σε προέκταση, το άπειρο της υποατομικής πραγματικότητας, η δημιουργία της ύλης, ίσως να είναι ενδιαφέρον.
Γι' αυτούς που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, ο Bohm εξασφάλισε μια χρήσιμη, αν και περιορισμένη, εισαγωγή, που μπορεί να οδηγήσει την επιστήμη σε μεγάλα κατορθώματα στη σύγχρονη εποχή, αντιμετωπίζοντας τα νέα εμπόδια, πέρα από την αμάθεια, προς μια ζώνη επιστημονικού λυκόφωτος. Πνευματικές παρατηρήσεις, ανατρέπουν το υπομόχλιο της επιστημονικής μεθόδου, από την εποχή του Francis Bacon, μπορούν να έχουν μόνο έναν τόσο μακρινό παρατηρητή.
Σαν κάθε δόγμα, που κάποτε ήταν χρήσιμος οδηγός, έγινε πνιγηρός περιορισμός. Αντίθετα με την αντίληψη για την ικανότητα της ανθρώπινης διανόησης, μοναχής, για εξονυχιστική έρευνα της θεμελιώδους πραγματικότητας, ο Bohm, τότε προκάλεσε τον επιστημονικό κόσμο να ενστερνιστεί μια πιο βαθιά αντίληψη. Η πραγματικότητα, αναφέρει η εργασία του Bohm, έχει μια πιο λεπτή φύση από αυτή που μπορεί να οριστεί από την γραμμική ανθρώπινη σκέψη, την μοντέρνα επιστήμη και τη διανόηση.
Μέσα στη δημιουργία της πραγματικότητας, ο Bohm δεν είδε μόνο ένα φαινόμενο κυματοσωματιδιακού δυϊσμού, όπως παρουσιάσθηκε παραπάνω, αλλά μια αλληλοσύνδεση, μια μη-άπειρη, μη-τοπική πραγματικότητα, μόνο στη μορφή κυμάτων τα οποία υπάρχουν σαν σωματίδια. Ισχυρίστηκε, διαισθητικά ίσως, πως τελικά δεν έχει σημασία να δούμε το σύμπαν σαν συνάθροιση από ασύνδετα μέρη, αφού όλα είναι ενωμένα, ο χώρος και ο χρόνος είναι αλληλοσυνδεόμενα στο ίδιο στοιχείο σαν ύλη.
Ένα υποατομικό σωματίδιο, τότε, δεν αλλάζει ξαφνικά σε κύμα (σε ταχύτητες που μπορεί να είναι πέρα από αυτή τη φωτός, όπως ο δάσκαλός του, ο Einstein, πρότεινε), είναι ήδη κύμα διαμοιρασμένο στον ίδιο μη-χώρο με το σωματίδιο. Οι φυσικοί το αποκαλούν μη-τοπικότητα. Οι μυστικιστές μοναδικότητα.
Σε απάντηση αυτών που διαφώνησαν, ο Bohm ανέπτυξε μια ακόμη πιο βαθιά αντίληψη, πως ένα αλληλοσυνδεόμενο σύνολο από αισθανόμενες οντότητες, όπου όλη η ύλη και τα γεγονότα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ο χρόνος, ο χώρος και η απόσταση είναι μια ψευδαίσθηση σχετικά με την προοπτική.
Παρουσίασε, πράγματι, ένα ολογραφικό μοντέλο του σύμπαντος, όπου το σύνολο μπορεί να βρεθεί στο πιο μικρό μέρος του, ένα φύλλο από γρασίδι ή ένα άτομο, και όπου η ύλη, τροχιά και διάσταση είναι αποτέλεσμα του ολογραφικού προβολέα λεπτής αλλά ισχυρής δέσμης ενέργειας.
Ακριβής εντοπισμός και, κατ' επέκταση, αντίληψη του σχήματος των σωματιδίων, όπως όλα μας δείχνουν, οπωσδήποτε υπάρχει μόνο στο περιβάλλον που σχετίζεται με τη μορφή. Ο Bohm ανακάλυψε πως οτιδήποτε συνδέεται με οτιδήποτε άλλο, παρελθόν, παρόν και μέλλον, τόσο καλά όσο ο χρόνος, ο χώρος και η απόσταση, αφού όλα καταλαμβάνουν τον ίδιο μη-χώρο και μη-χρόνο.
Ο David Bohm τιμήθηκε από τον κόσμο της φυσικής και γενικότερα τον επιστημονικό κόσμο για την αντίληψη πως αναβίωσε το μυστήριο και τη σοφία από τις αρχές του χρόνου. Απορρίπτοντας την ιδέα πως τα σωματίδια δεν υπάρχουν μέχρι να παρατηρηθούν, αυτός, όπως και ο σπουδαίος νομπελίστας φυσικός Brian Josephson, είπε πως οι φυσικοί πρέπει να δουν τη φύση της υποατομικής πραγματικότητας σε έναν νέο δρόμο.
ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ
Οι περισσότεροι φυσικοί συμφωνούν πως σε ένα μόνο κυβικό εκατοστό χώρου υπάρχει περισσότερη ενέργεια από το άθροισμα όλων των ενεργειακών πηγών σε ολόκληρο το υλικό σύμπαν. Ένα σχολείο φυσικής βρήκε αυτόν τον υπολογισμό τόσο απίστευτο που υπέθεσε πως πρέπει να είναι λάθος.
Αλλά για κάποιον σαν τον Bohm, η αρχή αυτή έχει ειδική σημασία. Η ύλη, σύμφωνα με την ελίτ της υποατομικής φυσικής, δεν μπορεί τελικά να διαχωριστεί από αυτό που αποτελεί τον άδειο χώρο. Είναι, αντίθετα, ένα μέρος του χώρου, και μέρος από τη βαθύτητα, αόρατη σκιά για όποιον δεν βλέπει την πραγματικότητα, λεπτή, ευαίσθητη και βίαια, όταν εκδηλώνεται σαν ύλη για να επιστρέψει ξανά στην αόρατή της κατάσταση. Έτσι, ο χώρος δεν είναι άδειος αλλά πλήρης με υψηλής συγκέντρωσης αιθέρια ενέργεια, την πηγή κάθε ύπαρξης.
Στο Ολογραφικό Σύμπαν, μια επεξεργασία του συμπεράσματος της ιδιοφυΐας του Bohm, ο Michael Talbot έδειξε πως όλη η ύλη, μορφοποιήθηκε σαν κυματισμός, σαν αντίγραφο της διέγερσης στο εσωτερικό ενός αφάνταστα τεράστιου ωκεανού. Ο Talbot έσπευσε να πει, παραφράζοντας τον Bohm, πως... "παρά τον φαινομενικό υλισμό και το τεράστιο μέγεθος, το σύμπαν δεν υπάρχει μέσα και έξω από τον εαυτό του, αλλά είναι ο πρόγονος από κάτι πιο απέραντο και πιο ακαθόριστο".
Ο Talbot ανέφερε την ιστορία του Bohm, συμπυκνώνοντας τα συμπεράσματα των ανακαλύψεών του και του αναμφίβολου μηδενισμού των σύγχρονων επιστημόνων. "Ο Bohm", είπε ο Talbot, "πίστευε πως η σχεδόν παγκόσμια τάση για κατακερματισμό του κόσμου και την παράβλεψη της δυναμικής αλληλοσύνδεσης όλων των πραγμάτων ευθύνονται για πολλά από τα προβλήματά μας... πιστεύουμε πως μπορούμε να εξάγουμε τα πολύτιμα μέρη της γης χωρίς να για το σύνολο... να μεταχειριζόμαστε τα μέρη του σώματός μας και να μην αγωνιούμε για το σύνολο... να συμφωνήσουμε... με το έγκλημα, την ανέχεια και τη μανία των ναρκωτικών χωρίς λόγο... κοινωνία σαν ένα σύνολο". Ο Bohm, αναφέρει ο Talbot, πίστευε πως ένας τέτοιος αποκερματισμός μπορεί να επιδράσει στην ολοκληρωτική μας καταστροφή.
Το πρόβλημα, τότε, σύμφωνα με την σύγχρονη επιστήμη, κυρίως με τη σύγχρονη φυσική, με το θαύμα που νοιώθει ένα παιδί που παρατηρεί τον έναστρο ουρανό, τα δύο άπειρα, είναι τα κατάλοιπα ενός δόγματος απόλυτου υλισμού, μη αλληλεπιδράσεων. Ενώ η τάση στρέφεται σε σταθερούς κύκλους μέσα στην επιστημονική κοινότητα, η ύλη, για την οποία ακόμη μιλάμε, είναι η πηγή κάθε μορφής ζωής. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες, λένε, αντίθετα με τα πιστεύω του Einstein, ο οποίος εκτιμά πως το μυστήριο βρίσκεται στο κέντρο κάθε αληθινής επιστήμης.
Σε γράμματα προς έναν φίλο, ο Δαρβίνος διαφωνεί έντονα με τον εαυτό του, για χάρη του γκραντουαλισμού, της θεωρίας πως κάθε μορφή ζωής εξελίσσεται αργά και αμείλικτα από πρωτόγονη ύλη μέσα από αλλαγές, αποφεύγοντας να στηριχθεί σε κάθε πιθανή υπερφυσική η βιβλική θεωρία δημιουργίας. Αυτή η προκατάληψη, που τώρα τη βλέπουμε, αποκρυσταλλώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ο απόλυτος υλισμός έγινε το ιδρυθέν δόγμα του επιστημονικού και του ακαδημαϊκού κόσμου.
Σύμφωνα με τον Allan Bloom, έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου του Σικάγο, η συζήτηση για την ύπαρξη του Απόλυτου, αν και φιλοσοφική παραλλαγή, αντιμετωπίστηκε με χλευασμό από τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αποκάλυψε στον επίλογο της Αμερικανικής Σκέψης πως ο Απολυτισμός, όσο μικρός κι αν είναι, αποτελεί ταμπού στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία θεμελιώδης αρχή ή πληροφορία για το σύμπαν, λένε οι ακαδημαϊκοί. Η ελίτ της θεωρητικής φυσικής, οπωσδήποτε, συλλαμβάνει μια νέα όψη της πολύ αρχαίας φιλοσοφικής και μεταφυσικής έννοιας του Απόλυτου.
ΑΡΧΑΙΑ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Πέρα από το Big Bang, το βιβλίο του Paul La Violette πάνω στους αρχαίους μύθους και την "επιστήμη της διαρκούς δημιουργίας", αποκαλύπτει ένα έκτακτο διαρκές μήνυμα, κωδικοποιημένο μέσα από τις αρχαίες μυθολογίες σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα μήνυμα που σήμερα αντηχούν οι κβαντικοί κοσμολόγοι, όπως ο Andre Linde του Πανεπιστημίου του Stanfortd και ο Steven Hawking του Πανεπιστημίου του Cambridge.
Μεταφερόμενοι στη σύγχρονη εποχή από τους μύστες της προϊστορίας, αυτοί οι αρχαίοι μύθοι επαναλαμβάνουν θεμελιώδεις περιγραφές, τις οποίες μόλις τώρα αντιλαμβάνονται οι νεώτεροι των νεώτερων φυσικών, για ένα παγκόσμιο δυναμικό υποβάθρου μέσα σε όλες τις μορφές της ύλης. "Σε όλες τις περιπτώσεις", λέει ο La Violette, "η αρχαιότητα [οι μύθοι] μεταφέρει αποτελεσματικά περιγραφές για το πως ένας αρχικά ομοιόμορφος και χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αιθέρας αυτοδιαιρείται για να παράγει ένα διπολικό... κύμα αντίγραφο".
Οι εργασίες του La Violette, λέγοντάς μας πως μια "αρχαία επιστήμη δημιουργίας" κατήλθε σε εμάς μέσα από τους μύθους, η οποία "εμπεριέχει όλα τα φυσικά όντα, έμψυχα ή άψυχα, για να συντηρείται από μια υπόγεια διαδικασία, μια διακύμανση της ζωτικής ενέργειας που παριστάνεται σε όλες τις περιοχές του διαστήματος... Έτσι η αρχαία επιστήμη της δημιουργίας... συμπεραίνει την παρουσία έμβιας συνείδησης ή πνεύματος σε όλα τα πράγματα, ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα όπως οι βράχοι και τα ποτάμια ή η ίδια η γη".
Ενώ υποστηρίζει την υπόθεσή του με αρχές της κβαντικής φυσικής, ο La Violette λέει στους υλιστές που κυριαρχούν στον κόσμο της σύγχρονης επιστήμης, "Αυτή η όψη της απεραντοσύνης, ζώντας σε έντονη αντίθεση με το αποστειρωμένο μηχανιστικό παράδειγμα... το οποίο αρνείται την ύπαρξη ενός αόρατου υπερφυσικού βασιλείου και ξεχνά τη διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία".
Μεγάλοι ιερείς της φυσικής όπως ο νομπελίστας Steven Weinberg, και άλλοι αξιόλογοι φυσικοί, ξεκάθαρα αφήνουν ανοιχτή την πόρτα στη Διαρκή Δημιουργία του La Violette, εναρμονίζοντας, σύμφωνα με τον φυσικό Michio Kaku του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, τον Ιουδο-Χριστιανισμό, τον Βουδισμό και τις επιστημονικές κοσμολογίες. Οι μεγάλοι "ιερείς" επίσης εκφράζουν την πιθανότητα για παράλληλα σύμπαντα, ή ένα πολυσύμπαν, στο οποίο η δική μας πραγματικότητα είναι μία από τις πολλές που μπορούν να υπάρξουν στον μη-χρόνο/μη-χώρο, μια αρχή που ακούγεται σαν μια επιστημονική έκδοση μιας υπερφυσικής ύπαρξης.
Στρεφόμενοι στη θεωρία του Big Bang, αδυνατούμε να υπολογίσουμε το τι συνέβαινε πριν από το Big Bang, ο Kaku, σε ένα νέο άρθρο στους London Daily Telegraph, παρουσιάζει τον Weinberg λέγοντας, "Μια σημαντική συνέπεια είναι πως δεν υπήρξε ένα ξεκίνημα... το πολυσύμπαν είχε τις παρουσιαζόμενες συνθήκες οι οποίες ευνοούσαν τη βιολογική ζωή, όπως λέει ο Freeman Dyson του Princeton, πράγμα άσχημο για τους υλιστές, "είναι σαν να ήξερε το σύμπαν πως εμείς θα ερχόμαστε (με έμφαση)".
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ
Οι επιστημονικές αρχές τώρα αρχίζουν να δέχονται πως ένα έμφυτα νοήμων σύμπαν, έχει υιοθετηθεί, φυσικά, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αρχαία σανσκριτικά κείμενα παριστάνουν τη φύση του Purusha, την Υπέρτατη Συνείδηση, και του Chittam, ή χάους, σαν θεμελιώδεις για τη φύση της πραγματικότητας. Τα ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο υπάρχουν σαν κατώτερες βαθμίδες της Υπέρτατης Συνείδησης, και το ανθρώπινο βασίλειο είναι υψηλά συναισθανόμενο, συμμετέχει σ' αυτή την ροή απεραντοσύνης με λεπτές αισθήσεις.
Εδώ, η σκέψη είναι μια μινιατούρα του σύμπαντος, και το σύμπαν μια επέκταση της σκέψης. Και ενώ η διαφωνία επεκτείνεται διαρκώς στη δυτική επιστήμη, σε κάθε σημείο η ιστορία συμφωνεί με τις αναφορές της γιόγκα επιστήμης, σαν άμεση βιωματική εμπειρία, την οποία οι υψηλοί ιερείς της φυσικής εξοστρακίζουν από την επίσημη θεωρία. Σε έναν υψηλό βαθμό συνειδητότητας, για παράδειγμα, βρίσκεται ο μεγάλος γιόγκι Paramahansa Yogananda, ο οποίος πέρασε ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή του στις Η.Π.Α., ενασκούμενος στην ένωσή του με την κοσμική απεραντοσύνη, έχοντας αφιερώσει τον εαυτό του σ' αυτό το σκοπό για πολλά χρόνια.
Στη φημισμένη αυτοβιογραφία του, ο Yogananda περιγράφει την εμπειρία του: "Η αίσθηση της ταυτότητάς μου ήταν για καιρό συνδεδεμένη με ένα σώμα", αφηγείται, "αλλά αποδεχόμενη τα άτομα του περιβάλλοντός μου... Η συνηθισμένη μου μετωπική όραση είχε τώρα αλλάξει σε μια απέραντη σφαιρική άποψη, σαν να ήταν ευαίσθητη στα πάντα... τα πάντα έλιωναν μέσα σε μια φωτοβόλα θάλασσα. Το ενοποιό φως εναλλάσσεται με τον υλισμό των μορφών".
Μετά την περιγραφή μιας κατάστασης εκστατικής ευτυχίας, ο φημισμένος γιόγκι άρχισε να λέει, "Ένα φούσκωμα δόξας μέσα μου άρχισε να ξετυλίγεται στις πόλεις, στις ηπείρους, στη γη, στα ηλιακά και αστρικά συστήματα, στα νεφελώματα, και στα αιθέρια συστήματα... Ολόκληρος ο κόσμος... ακτινοβολούσε με την απεραντοσύνη του είναι μου". Στη διάλεκτο της σύγχρονης φυσικής, αυτή η εμπειρία μοιάζει με περιγραφή μιας μη-τοπικότητας στην ηλεκτρονική θάλασσα. Στη διάλεκτο της γιόγκα, καλείται Ενότητα με την Υπέρτατη Συνειδητότητα, Ύστατη Ύπαρξη, ή Θεός.
Όπως οι σοφοί, χιλιάδες χρόνια πριν από αυτόν, ο Yogananda περιέγραψε το σύμπαν σαν κάτι συγκροτημένο από απερίγραπτα λεπτό Φως. Περιέγραψε το υλικό σύμπαν σαν συνδυασμό των ίδιων στοιχείων αλλά σε μια ανώτερη μορφή, μια θεμελιώδη αντήχηση μεταξύ του παραδοσιακού μυστικισμού και της σημερινής μοντέρνας φυσικής.
Όσον αφορά την πηγή αυτού του Φωτός, ο Yogonanda δηλώνει, "Η θεία διασπορά των ακτινών ξεχύνεται από μια εσωτερική πηγή, εκτινάσσεται στους γαλαξίες μετασχηματιζόμενη σε απερίγραπτες αύρες. Είδα ξανά και ξανά τις δημιουργικές ακτίνες να συμπυκνώνονται σε αστερισμούς, μετά να διαλύονται στα στοιχεία τους από διάφανες φλόγες. Με κυκλική επανάληψη, 1036 λέξεις μεταφέρθηκαν στις διάφανες φλόγες, μετά η φωτιά επέστρεψε στο στερέωμα".
Ίσως είναι πιο σημαντικό, μας λένε οι σοφοί, η εμπειρία τους για το κέντρο κάθε φωτός και την πηγή κάθε δημιουργίας από ένα σημείο διαισθητικής αντίληψης στην ύπαρξή τους, όχι στο νοητικό τους, ένα σημείο που τονίζει τα όρια της δυτικής επιστημονικής μεθόδου. Και ενώ η δυτική επιστήμη μπορεί να μπλοκάρει μια τέτοια υποκειμενική στάση, η οποία στερείται επιστημονικής επιβεβαίωσης, αυτοί οι μύστες που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στην απόλυτη περιγραφή και παντού η ιστορία αναφέρει παρόμοιες εμπειρίες.
Η επιστήμη των γιόγκι, πρακτικά μέσα στο εργαστήριο της ανθρώπινης αλληλοσύνδεσης, είναι πραγματικά η επιστήμη της αλληλοσύνδεσης, την οποία οι φυσικοί σαν τον Bohm θεωρούν πως είναι αδιαχώριστη από την πραγματικότητα και υπεύθυνη για αυτήν.
Στο δικό του μοναχικό δρόμο, η δική μας απλοϊκή πεζότητα κάτω από τα αστέρια, πιθανόν να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.
http://www.atlantisrising.com/issue8/ar8physicist.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου