Θετική ενέργεια: η εικονική αυτοπραγμάτωση και η νομιζόμενη άμυνα των ατόμων που βλέπουν παντού απειλές και εχθρούς, και πιστεύουν ότι τα ξορκίζουν πείθοντας τον κόσμο ότι περνάνε και νιώθουν τέλεια.
Κάτι σαν το ‘είμαι καλά, περνάω μια χαρά, θέλω να του πεις ψέματα’ της Πέγκυς Ζήνα. Όλα είναι εντάξει επειδή έτσι αποφάσισαν να δηλώσουν. Και γύρω γύρω πέφτουν βόμβες και μαχαιρώματα. Από συναισθηματικό καταφύγιο, το δόγμα της θετικής ενέργειας έχει εξελιχθεί σε ολόκληρο σύστημα σκέψης και αντίληψης, που ασυλλόγιστα εξωραΐζει και την πιο σκατένια πτυχή των πραγμάτων, προς όφελος της νηπιακής ψυχολογίας του εκάστοτε θιασώτη της.
Για κάποιους ανθρώπους είναι απλώς αδύνατο να αποδεχτούν ότι πέρα από τις καλές, υπάρχουν και οι πραγματικά αισχρές, ανυπόφορες, ελεεινές στιγμές στη ζωή. Και τέλος. Χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς περαιτέρω διαπραγματεύσεις. Plain shit. Αντιδραστικά, και σε πλήρη άρνηση όντες, επιλέγουν όχι να διδαχθούν κάτι από την ατυχία, αλλά να τη μεταμφιέσουν σε κάτι αισιόδοξο, λες και τα λόγια με τα οποία περιβάλλεται μία μαλακία θα την κάνουν λιγότερο μαλακία. Η όλη εκστρατεία κουκουλώματος και βαυκαλισμού αποκτά σχεδόν δικτατορικές διαστάσεις, καθώς οι υποστηρικτές της προσπαθούν να την επιβάλουν στους άλλους με το ζόρι, προκρίνοντας τη μόνιμη ευφορία τους ως την μοναδική πρέπουσα στάση ζωής. Με το που κάποιος επιχειρήσει να αμφισβητήσει τη σκοπιμότητα και την αυθεντικότητα του κύματος αγάπης που εκπέμπουν επί παντός επιστητού, κηρύσσουν ιερό πόλεμο και του επιτίθενται λες και πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό τους. Και, εδώ που τα λέμε, είναι πράγματι εχθρός τους, γιατί εκπροσωπεί τον μέσο όρο της πραγματικότητας, την άβολη κανονικότητα που εξισορροπεί καλό και κακό, της οποίας και αποτελούν εμμονικούς αρνητές.
Το λυπηρό με τους οπαδούς της αυτιστικής “θετικής ενέργειας” (πέραν της παρανοϊκής αλλοίωσης της πραγματικότητας καθεαυτήν) είναι ότι με την καταχρηστική εξομοίωση καλού και κακού, έχουν πάψει να διακρίνουν και να εκτιμούν το πραγματικά καλό, αυτοτελώς. Αφού όλα είναι εν δυνάμει υπέροχα, τίποτα δεν ξεχωρίζει – τα πάντα συναποτελούν μία χλιαρή σούπα η οποία τους θρέφει τόσο όσο χρειάζεται, καθημερινά. Καμία εξέλιξη, καμία αλλαγή, καμία πρόοδος, “αγάπη μόνο” και αποκρουστικά είδωλα καταναγκαστικής ευθυμίας και προγραμματισμένης φυσιολογικότητας. Η μόνη φάλτσα νότα στη μελωδία είναι όσοι αρνούνται να ενταχθούν στην ενορχήστρωση.
Έχοντας συναναστραφεί αυτούς τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ‘θελα, έχω συμπεράνει ότι η εμμονή τους στην ωραιοποίηση του περιβάλλοντος είναι ως επί το πλείστον τακτική επιβίωσης -υποβολιμαία πολλές φορές- αλλά αληθινά απαραίτητη για την διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας τους. Πρόκειται για άτομα που δεν έχουν ούτε το σθένος ούτε την απαραίτητη συγκρότηση για να διαχειριστούν την εμετική δουλειά, το άπληστο αφεντικό, τους ανεπαρκείς φίλους τους ρεαλιστικά, γι’ αυτό και καταλήγουν να παραμετροποιούν το όλο σκηνικό εικονικά, να το αναβαπτίζουν, και να το αντιμετωπίζουν όπως θα του έπρεπε, αν ήταν άλλο. Πάρτε ως παράδειγμα τις κοινωνικές κλίκες που ευδοκιμούν σε κάθε σύγχρονο κύκλο, με άτομα που στην καλύτερη περίπτωση μισιούνται, αλλά για κάποιο λόγο υποδύονται τους αγαπημένους κοινωνούς ενός αμοιβαίου οράματος, μιας μεγάλης αγάπης την οποία όλοι χαϊδεύουν δημοσίως αλλά κανείς δεν εννοεί ιδιωτικά.
Από την άλλη, βέβαια, δεν πρέπει να παραγνωριστεί η σπεκουλαδόρικη πλευρά του πράγματος, η πολιτική (κυρίως) εμπορευματοποίηση της “θετικής ενέργειας” που συσπειρώνει ανερμάτιστο κόσμο γύρω από μια κοινή ιδέα για να πυροδοτήσει στοχευμένες επιθέσεις κατά ιδεολογιών, απόψεων και ατόμων. Όποιος σου χαλάει τη θετική ενέργεια, άλλωστε, είναι πιθανότατα φασίστας (τι ωραία που φοριέται αυτή η έννοια όταν τη νοηματοδοτείς υποκειμενικά), και πρέπει να τον πατάξεις άμεσα. Παράλληλα, η ομαδοποίηση κάτω από την ομπρέλα της “θετικής ενέργειας” είναι μία εξαιρετικά αποδοτική τεχνική αποπροσανατολισμού του κόσμου απ’ ό, τι τον υπονομεύει και τον βλάπτει κατ’ ουσίαν. Το σκεπτικό είναι χριστιανικής δογματικής σύλληψης με χιπστερίζον, όμως, περίβλημα: Δεν ασχολούμαστε με το κακό, του γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, και στο μεταξύ διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στο βάψιμο παγκακιών και στις δωρεάν αγκαλιές στους δρόμους. Επενδύοντας αποκλειστικά στη φροντίδα του αισθητικού περιγράμματος της ζωής μας και εξαρτώντας από το τελευταίο τη διάθεσή μας, αποστασιοποιούμαστε πρακτικά και ιδεολογικά από τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, αφήνοντάς τα στη διακριτική ευχέρεια “των μίζερων που μας ζαλίζουν με τον αρνητισμό τους”.
Η άδολη αισιοδοξία είναι μια έννοια εντελώς διαφορετική από την επίπλαστη νιρβάνα του προζακισμού, και συνιστά γνώρισμα ανθρώπινο. Ως ανθρώπινο γνώρισμα, λοιπόν, δεν είναι ανεξάντλητο, δεν είναι μόνιμο, δεν ισχύει παντού και πάντοτε. Είναι οκ να μην είσαι διαρκώς οκ – το ζητούμενο, άλλωστε, ποτέ δεν ήταν να είσαι συνέχεια καυλωμένος. Ρεαλισμός δεν σημαίνει μιζέρια, σημαίνει μέτρο στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Επομένως, συνέλθετε λιγάκι, φίλοι μου, που ξεκινήσατε δεύτερη καριέρα ως ευαγγελιστές της αγάπης και της ομόνοιας. Κάτι δεν πάει καλά με την ιεραποστολή σας και κατά βάθος το ξέρετε.
Πηγή: thecurlysue.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου