Ερχονται οι δρόμοι υψηλού IQ

Μια εικόνα των δρόμων του κοντινού μέλλοντος παρουσιάστηκε στο Dutch Design Week στην Ολλανδία. Οι νέοι αυτοκινητόδρομοι θα ενσωματώνουν μια σειρά από προηγμένες τεχνολογίες που θα τους κάνουν πραγματικά… έξυπνους.
Τα συστήματα
Οι «Εξυπνοι Αυτοκινητόδρομοι» (Smart Highways) όπως ονομάζεται το πρόγραμμα κατασκευής των νέων δρόμων κέρδισαν βραβείο καινοτομίας. Τα σχέδια των έξυπνων αυτοκινητοδρόμων έχουν αναπτύξει οι εταιρείες Studio Roosegaarde και Heijmans Infrastructure.
Οι δρόμοι αυτοί θα ενσωματώνουν συστήματα φωτισμού τα οποία θα εντοπίζουν τα οχήματα που βρίσκονται πάνω τους και θα φωτίζουν τα σημεία στα οποία κινούνται. Οταν δεν υπάρχει κίνηση οχημάτων οι φωτισμοί θα απενεργοποιούνται ώστε να μην χρειάζεται να είναι μόνιμα αναμμένα το βράδυ τα συμβατικά φώτα των δρόμων και έτσι να εξοικονομείται ενέργεια.
Οι λευκές λωρίδες και οι άλλες σημάνσεις στον δρόμο θα είναι βαμμένες με ειδικές μπογιές που θα είναι «ευαίσθητες» στις μεταβολές του καιρού και θα τις κάνουν ευδιάκριτες για τους οδηγούς στη βροχή, το χιόνι κλπ. Στους έξυπνους αυτοκινητοδρόμους θα υπάρχουν ακόμη και ειδικές λωρίδες που θα απευθύνονται στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα τα οποία θα φορτίζονται αυτόματα καθώς κινούνται πάνω σε αυτές. Το πρώτο δείγμα των έξυπνων αυτοκινητοδρόμων θα το δούμε στην Ολλανδία αφού όπως έγινε γνωστό οι δρόμοι της χώρας το 2013 θα βαφτούν με μια ειδική φωτοβόλο σκόνη που θα φωτίζει τον δρόμο για δέκα ώρες αφού πέσει το σκοτάδι.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Έγραψε ιστορία ο Βούτσεβιτς

Η ομάδα του μπορεί να έχασε από το Μαϊάμι, αλλά ο Νίκολα Βούτσεβιτς θα θυμάται για πάντα την 31η Δεκεμβρίου του 2012.


Ο Μαυροβούνιος σέντερ του Ορλάντο «κατέβασε» 29 ριμπάουντ στον αγώνα (!) σημειώνοντας πέρα από ρεκόρ καριέρας και ρεκόρ στην ιστορία των «μαγικών», καθώς ξεπέρασε κατά ένα τα 28 ριμπάουντ του Σακίλ Ο’ Νιλ από το 1993.

Μόλις δύο παίκτες από την περίοδο 1985/86 και μετά έχουν αντίστοιχα μεγάλες επιδόσεις στα ριμπάουντ. Το 2010 ο Κέβιν Λοβ είχε 31 σε αγώνα των Τίμπεργουλβς με τους Νικς, ενώ το 1991 ο Κέβιν Γουίλις είχε 29 σε ένα παιχνίδι των Χοκς. Ουδείς άλλος έφτασε στα… ύψη του Βούτσεβιτς τα τελευταία 27 χρόνια.

Πάντως το απόλυτο ρεκόρ παραμένει απλησίαστο. Ανήκει στον Γουίλτ Τσάμπερλεϊν, ο οποίος στις 24 Νοεμβρίου του 1960 είχε με τους Φιλαδέλφεια Ουόριορς απέναντι στους Μπόστον Σέλτικς 55 ριμπάουντ!

Richard Dawkins – Γύρω απ” τον χρόνο

Ο χρόνος είναι πολύ παράξενη υπόθεση- περίπου τόσο φευγαλέος και δύσκολος να τον σταματήσεις όπως μια συνείδηση σε εγρήγορση. Μοιάζει να ρέει- σαν χείμαρρος που κυλάει ασταμάτητα- αλλά τι είναι αυτό που δημιουργεί τη ροή; Έχουμε την αίσθηση πως το παρόν είναι η μόνη στιγμή του χρόνου που υπάρχει πραγματικά. Το παρελθόν είναι μια σκιώδης μνήμη. Το μέλλον μια αφηρημένη αβεβαιότητα. Οι φυσικοί δεν το βλέπουν έτσι. Το παρόν δεν έχει προνομιακό καθεστώς στις εξισώσεις τους. Ορισμένοι σημερινοί φυσικοί έχουν φτάσει στο σημείο να περιγράφουν το παρόν σαν μια ψευδαίσθηση, προϊόν του νου του παρατηρητή…



Για τους ποιητές, ο χρόνος δεν είναι παρά ψευδαίσθηση. Ακούν το κάρο του με τους τροχούς να πλησιάζει γρήγορα, προσδοκούν να αφήσουν πατημασιές στις άμμους του, εύχονται να υπήρχε περισσότερος ώστε να σταθούν και να κοιτάξουν, τον καλούν να στήσει το καραβάνι του, μόνο για μια μέρα. Οι παροιμίες δηλώνουν ότι η αναβολή είναι ο κλέφτης του, ή, υπολογίζουν, με αμφίβολη ακρίβεια, την αναλογία των σημαδιών που άφησε. Οι αρχαιολόγοι ξεθάβουν ροζ-κόκκινες πόλεις που έχουν τα μισά του χρόνια. Οι ιδιοκτήτες των παμπ τον αναγγέλλουν, παρακαλώ κύριε. Τον χάνουμε, τον ξοδεύουμε, τον μακραίνουμε, τον σπαταλούμε, τον σκοτώνουμε.

Πολύ πριν υπάρξουν ρολόγια ή ημερολόγια, εμείς –στην πραγματικότητα, όλα τα ζώα και τα φυτά- υπολογίζαμε τις ζωές μας σύμφωνα με τους κύκλους της αστρονομίας. Με την κλίση εκείνων των μεγάλων ρολογιών στον ουρανό: την περιστροφή της γης στον άξονά της, την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο και την περιστροφή της σελήνης γύρω από τη γη.



Με την ευκαιρία, είναι εκπληκτικό πόσοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η γη βρίσκεται κοντύτερα στον ήλιο το καλοκαίρι απ’ ό, τι το χειμώνα. Εάν ίσχυε αυτό, οι Αυστραλοί θα είχαν χειμώνα την ίδια εποχή με μας. Ένα λαμπρό παράδειγμα του Σωβινισμού του Βόρειου Ημισφαίριου αποτελεί μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας σύμφωνα με την οποία μια ομάδα ταξιδιωτών του διαστήματος, σε κάποιο μακρινό αστρικό σύστημα, ένιωσε νοσταλγία για τον δικό της πλανήτη: ‘Όσο σκέφτομαι ότι στη Γη είναι άνοιξη!’

Μέγας Αλέξανδρος: Τρεις εξαιρετικές επιθυμίες προτού ξεψυχήσει...!

Eυρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του, οι οποίες ήταν οι ακόλουθες:


1. Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.


2. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.


3. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων...


Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.


Ο Αλέξανδρος εξήγησε:


1. Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!


2. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!


3. Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος! Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Παραλία-The Beach (2000)

                      

ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ-(The Usual Suspects)

              

                     

Ο Γουίλ Χάντινγκ εργάζεται ως επιστάτης σε ένα κορυφαίο αμερικανικό πανεπιστήμιο. Εκτός από καθαριστής, ο Γουίλ είναι πεισματάρης, επιθετικός και εριστικός, που περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μπλέκοντας συνέχεια σε καυγάδες σε μια κακόφημη συνοικία της Βοστόνης. Όταν ο καθηγητής μαθηματικών του πανεπιστημίου Τζέραλντ Λαμπό αφήνει μια εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση στον πίνακα του διαδρόμου, ο Γουίλ είναι ο μόνος, ανάμεσα στα κορυφαία μυαλά του πανεπιστημίου, που καταφέρνει να τη λύσει.

                            

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

 Πολεμιστές: έτσι αποκαλούμε τους εαυτούς μας. 
Πολεμούμε για την υπέρτατη αρετή, 
για την ανώτερη προσπάθεια, για την ευγενική σοφία. 
Γι’ αυτό ονομάζουμε τους εαυτούς μας  πολεμιστές.
                                                       AUNGUTTARA ΝΙΚΑΥΑ     
              

                                   ΤΑΙΝΙΑ -ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΔΩ

                                         http://vimeo.com/14447601

                                            ΒΙΒΛΙΟ- Σε ηλεκτρονική μορφή 

Dan-Millman-Ο-Δρόμος-του-Ειρηνικού-Πολεμιστή

Η αινιγματική ιστορία του Κόμη του Σαιν Ζερμαίν

Αθάνατος, πνευματικός δάσκαλος, αλχημιστής, διαστημικός ταξιδιώτης ή τσαρλατάνος, ο Κόμης του Σαιν Ζερμαίν είναι από τους πιο σκανδαλιστικά ενδιαφέροντες μυστηριώδεις ανθρώπους του 18ου αιώνα.

Ο 18ος αιώνας αφθονούσε από ρομαντικά αινίγματα ο Άνθρωπος πίσω από τη Σιδερένια Μάσκα, ο Cagliostro, ο Χαμένος Δελφίνος... αλλά υπάρχει κάτι μοναδικά γοητευτικό για τον Κόμη του Σαιν Ζερμαίν, που εμφανίστηκε από το πουθενά χωρίς παρελθόν και χωρίς όνομα για να καταπλήξει τη γαλλική αυλή. Εμφανίζεται από χρόνο σε χρόνο στην Ευρώπη, μόνο για να εξαφανιστεί, αφήνοντας υπερβολικές φήμες στο πέρασμά του: ήταν αθάνατος, κατείχε το ελιξίριο της ζωής, ήταν Ροδόσταυρος, κατάσκοπος, κρυφός βασιλιάς. Τα πολλά μυστήρια σχετικά με τον Κόμη δεν θα λυθούν ποτέ. Ωστόσο, είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε μερικά φανταστικά στοιχεία από τα γεγονότα και να ανιχνεύσουμε την ανάπτυξή τους. Ο θρύλος απέκτησε δική του ζωή που αποτελεί μια σπουδαία ιστορία.

Εν τούτοις θα πρέπει να ξεκινήσουμε με όσα γνωρίζουμε για τον «πραγματικό» Σαιν Ζερμαίν. Η πρώτη μας σύντομη ματιά σ' αυτόν εντοπίζεται στο Λονδίνο, το 1745, σ' ένα γράμμα από τον Οράτιο Walpole στον Οράτιο Mann:

Τα Δεκα καλύτερα καρφώματα του Michael Jordan

Τριέσπερον: τα αρχαία ελληνικά «χριστούγεννα» – ηλιούγεννα

Στη θέση των «Χριστουγέννων», οι πρόγονοί μας εώρταζαν το λεγόμενο «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ’όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου.

Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).

Αργότερα, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της παρσικής λατρείας του Θεού Μίθρα που εώρταζε και αυτή την γέννηση του Θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του «Ανίκητου Ήλιου» («Sol Invictus»).

Η «Ημέρα της Γεννήσεως του Ανίκητου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»), η στιγμή δηλαδή που ο ακατάβλητος Ήλιος, έχοντας θριαμβεύσει επάνω στο σκοτάδι της «bruma» (βλέπε κατωτέρω), αρχίζει να ανέρχεται δυναμικά και υπερήφανα στον ουράνιο θόλο, είχε, φυσικά, ως προεόρτιο τη νύκτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, όταν ετιμάτο σιωπηρώς η Θεά του Κάτω Κόσμου Αντζερόνα (Angerona, Dea Tacita), προστάτις των νεκρών και προσωποποίηση της Θελήσεως, της Εσωτερικής Φωνής, της Ενοράσεως και της Σιωπής, στα λεγόμενα «Ντιβάλια» ή «Αντζερονάλια» («Divalia» ή «Angeronalia», βλ. Claudio Rutilio, «Η Θεολογία των Ρωμαίων»). Τα «Divalia» έκλειναν τις λεγόμενες «σύντομες ημέρες» («brevissimi dies», «bruma») που σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της ηλιακής διαδρομής μέσα στον ενιαυτό.

Ο Sol «Invictus» συνέχισε να λατρεύεται ως Ανώτατος Θεός και καθοδηγητής της οργανωμένης κοινωνίας και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου, ο οποίος άρχισε την βασιλεία του ως τυπικός ηλιολάτρης.

Υπάρχουν νομίσματα ως το 324 μ.α.χ.χ. που εμφανίζουν τον Κωνσταντίνο να δοξάζει τον Sol ως «Πηγή της Αυτοκρατορικής Δυνάμεως», μόνον δε κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι αναφορές στον Sol και τις άλλες εθνικές θεότητες εξαφανίσθησαν από τα νομίσματα.

Η εορτή πάντως του «Sol Invictus» επικαλύφθηκε με τη σειρά της αμέσως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού (4ος αιώνας, με απόφαση του Πάπα Ιουλίου) από τα γνωστά μας «Χριστούγεννα» (που έως τότε υπολογίζονταν στις 6 Ιανουαρίου -ημερομηνία που στην Ανατολή παρέμεινε μέχρι τουλάχιστον τη βασιλεία του αυτοκράτορα Γιουτπράβδα, ελληνιστί Ιουστινιανού-, ή στις 19 Απριλίου, ή στις 20 Μαϊου κατ’άλλους, ενώ στο «Pascha Compustus» του 243 μ.α.χ.χ. η «γέννηση» του Τζεσουά ορίζεται στις 28 Μαρτίου). Η μετέπειτα χυδαία ιδιοποίηση του ελληνικού «Τριεσπέρου» δεν εμπόδισε φυσικά τους πιο σκληροπυρηνικούς απολογητές της νέας Θρησκείας να περιγελούν τους Εθνικούς, κατά την προσφιλή τους πρακτική, ακόμη και κατά τον 3ο αιώνα μ.α.χ.χ. (!!), ως τάχα… ανόητους που εώρταζαν γενέθλια Θεών (Αρνόβιος, περίπου 296 μ.α.χ.χ.).

Προχριστιανικές θεογεννήσεις (ηλιακών ή / και σωτηριακών Θεών):
25 Δεκεμβρίου
Άδωνις (κυπριακός, συριακός και ελληνορωμαϊκός Θεός. Στη λεγόμενη «Βηθλεέμ» που σημαίνει «Οίκος του Άρτου» υπήρχε πανάρχαιος Ναός του Αδώνιδος που λειτουργούσε ακόμη και την εποχή των Αντωνίνων, δηλαδή τον 2ο μ.α.χ.χ. αιώνα)
Ταμμούζ (βαβυλωνιακός Θεός)
Ντουμούζι (σουμεριακός Θεός)
Μίθρας (παρσικός Θεός)
Βέλλενος (κελτικός ηλιακός Θεός που οι Ρωμαίοι εταύτισαν με τον Απόλλωνα)
Έρκλε (ετρουσκικός ηλιακός Θεός)
Άττις (φρυγικός και ευρύτερα μικρασιατικός Θεός)
Ηρακλής (Έλλην ηλιακός Θεός)
Όντιν (ο ύπατος, εκπολιτιστής και φιλάνθρωπος σκανδιναβο-γερμανικός Θεός, από τις εορτές του οποίου προέρχονται τα υποτιθέμενα «χριστιανικά» έθιμα του στολισμένου ελάτου και του «Αγιοβασίλη»)
Μπάλντερ (σκανδιναβο-γερμανικός ηλιακός, θνήσκων και ανασταινόμενος Θεός)
Λουπέρκους (ιταλιώτικος, ηλιακός Θεός)
Ντάζμπογκ (σλαβονικός Θεός)
Γιαρίλο (σλαβονικός ηλιακός Θεός της χαράς της ζωής και της νεότητος -«jaru» = «νεότης»)
Σάουλε (λιθουανή, ηλιακή Θεά)


tsantiri.gr

Ηλιούγεννα - Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:
«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2: 8). Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.

Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;


Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Σε ψηφιακή μορφή τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας

Στο Διαδίκτυο «ανέβηκαν» χιλιάδες χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, που χρονολογούνται από περισσότερο από δύο χιλιετίες, όπως ανακοίνωσε χθες η ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων. 

Κομμάτια από τους παλαιότερους πάπυρους της Παλαιάς Διαθήκης που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα, κυρίως των Δέκα Εντολών, του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης, των Ψαλμών, το βιβλίο του Ησαΐα στο σύνολο του, καθώς και απόκρυφα κείμενα περιλαμβάνονται στα χειρόγραφα αυτά.

Οι πιο σύγχρονες τεχνικές απεικόνισης, που αναπτύχθηκαν από τους ειδικούς της NASA, χρησιμοποιήθηκαν για την αρχειοθέτηση χειρογράφων που μέχρι σήμερα δεν ήταν προσβάσιμα από το κοινό, επειδή είναι πολύ εύθραυστα.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται θα επιτρέψουν να αναλυθεί καλύτερα η κατάσταση της διατήρησης των χειρογράφων αυτών που χρονολογούνται από τον τρίτο έως τον πρώτο αιώνα π.Χ.

Ο χώρος όπου ήταν κρυμμένα τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας (περίπου 900 Ιουδαϊκά χειρόγραφα σε πάπυρο και περγαμηνή στην αραμαϊκή, την εβραϊκή και την αρχαία ελληνική γλώσσα) τα οποία θεωρούνται μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του εικοστού αιώνα, βρέθηκε τυχαία από ένα βοσκό το 1947 στο Κουμράν, σε μια σπηλιά κοντά στη Νεκρά Θάλασσα στη Δυτική Όχθη.

Τα παλαιότερα χειρόγραφα χρονολογούνται από τον τρίτο αιώνα π.Χ. και το πιο πρόσφατο γράφτηκε το έτος 70, τη στιγμή της καταστροφής του δεύτερου εβραϊκού Ναού από τις ρωμαϊκές λεγεώνες.

Τα περισσότερα από αυτά τα έγγραφα φυλάσσονται στο Μουσείο του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, και κάποια εκτέθηκαν στο εξωτερικό, κυρίως στο Βερολίνο το 2005, αλλά η ευθραυστότητα τους θέτει περιορισμούς στο χειρισμό τους αλλά και στην έκθεση τους στο φως.


Η ανακάλυψη των χειρογράφων.
Την ‘Aνοιξη του 1947 ένας νεαρός Βεδουίνος βοσκός που ονομαζόταν Μωχάμετ Αντ Ντχιμπ, ανακάλυψε μέσα σε μια σπηλιά πήλινα δοχεία. Η σπηλιά βρισκόταν κοντά στη βορειοδυτική όχθη της Νεκράς Θάλασσας, περίπου 12 χιλιόμετρα από την Ιεριχώ, κοντά στα ερείπια του Κιρμπέτ Κουμράν. Μέσα στα δοχεία υπήρχαν φύλλα από δέρμα, συσκευασμένα σε πάνινες λινές θήκες, τα οποία οι Βεδουίνοι πούλησαν αργότερα σε κλεπταποδόχους της Βηθλεέμ. Κάπως έτσι ξεκινά η ανακάλυψη των χειρογράφων, που χαρακτηρίστηκε ως η σπουδαιότερη αρχαιολογική ανακάλυψη του προηγούμενου αιώνα.


Ιστορία.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα, το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα του Θεόδωρου Χέρτσελ είχε αναζωπυρωθεί. Το κράτος του Ισραήλ ήταν έτοιμο να δημιουργηθεί στα παλαιστινιακά εδάφη και ολόκληρη η Μέση Ανατολή βρισκόταν σε έκρυθμη κατάσταση. Οι σιωνιστές άρχισαν να αγοράζουν παλαιστινιακή γη από τους Τούρκους μεγαλοκτηματίες που την κατείχαν, διώχνοντας τους Παλαιστίνιους δουλοπάροικους των Τούρκων.
Η διακυβέρνηση της Παλαιστίνης αποφασίστηκε τελικά να δοθεί στους Βρετανούς, οι οποίοι ήταν ευνοϊκά διακείμενοι στη δημιουργία του Ισραηλινού κράτους, σε αντίθεση με τους ’ραβες που δεν επιθυμούσαν μια τέτοια εξέλιξη. Οι συμπλοκές που ήταν σε καθημερινή βάση, έδωσαν τη θέση τους σε πραγματικές μάχες μετά την αποχώρηση των ’γγλων, οπότε τελικά δημιουργήθηκε το Ισραηλινό κράτος, διχοτομήθηκε η Ιερουσαλήμ και ανεξαρτητοποιήθηκε το κράτος της Ιορδανίας.
Μέσα σε ένα τέτοιο πολεμικό κλίμα, με την ανάμιξη μυστικών υπηρεσιών και εκκλησιαστικών αρχών, τα χειρόγραφα του Κουμράν βρήκαν το δρόμο τους προς διαφορετικούς αποδέκτες. Οι πρώτοι από αυτούς ήταν ο Σύριος Μονοφυσίτης Επίσκοπος Αθανάσιος, ο καθηγητής Σουκένικ του Εβραϊκού Πανεπιστημίου, ο καθηγητής Χάρντινγκ στην Ιορδανία και ο Ιωσήφ Σάαντ, έφορος αρχαιοτήτων της Ιερουσαλήμ. Οι δύο τελευταίοι διεξήγαγαν και την πρώτη επίσημη αρχαιολογική έρευνα στο Κουμράν, στις 15 Φεβρουαρίου του 1949.
Τελικά, έπειτα από κινηματογραφικού τύπου εξελίξεις που ξεσήκωσαν τη φαντασία της τότε κοινής γνώμης, από συνολικά έντεκα σπηλιές συγκεντρώθηκαν χιλιάδες αποσπάσματα, που ανήκουν σε 600 διαφορετικά κείμενα, από τα οποία τα 150 ανήκουν στα Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Τα υπόλοιπα είναι γραμμένα στα εβραϊκά ή στα αραμαϊκά και συχνά χρησιμοποιούν κρυπτογραφικούς κώδικες, απλού τύπου. Πριν περάσουμε, όμως, στην ανάλυση των χειρογράφων, θα ήταν σκόπιμο σε αυτό το σημείο να παραθέσουμε κάποια στοιχεία από την εβραϊκή ιστορία και μέσα από αυτά να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το λόγο που μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε στα χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού να απομονωθεί σε μια τόσο άγρια περιοχή του κόσμου.



Εβραϊκή Ιστορία.
Το 332 π. Χ ο Μέγας Αλέξανδρος μπήκε νικητής στην Ιερουσαλήμ, παραχώρησε αυτονομία στο ιερατείο και συνέχισε τις εκστρατείες του. Μετά το θάνατό του και έπειτα από μια περίοδο διαμάχης, οι Πτολεμαίοι κατόρθωσαν και απέσπασαν την Παλαιστίνη από τους Σελευκίδες. Πολλοί Έλληνες εγκαταστάθηκαν τότε στα παράλιά της, ενώ στο εσωτερικό αναγνώρισαν τους Ιουδαίους ως ανεξάρτητη εθνότητα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και αυτόνομη θεοκρατικού τύπου διοίκηση, σεβόμενοι την αρχαία θρησκεία των κατοίκων.
Μετά το τέλος της διακυβέρνησης των Πτολεμαίων επανήλθαν οι Σελευκίδες, οπότε ο Αντίοχος ο Τρίτος προσάρτησε την Παλαιστίνη στο κράτος της Αντιόχειας και κατάργησε την εβραϊκή θρησκεία το 168 π. Χ. Τότε δημιουργήθηκε το κίνημα των Χασιντίμ και διαδόθηκε η Μεσσιανική Ιδέα, ο ερχομός δηλαδή ενός Θεανθρώπου απελευθερωτή. Ακολούθησε η επανάσταση των Μακκαβαίων, η οποία υπήρξε επιτυχής, οπότε ο Ιούδας ο Μακκαβαίος έδιωξε τους Έλληνες και κατέλαβε την Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, μια μερίδα του πληθυσμού, δεν είδε με καλό μάτι την επανάσταση των Μακκαβαίων και αυτό γιατί, αν και δεν κατάγονταν από τη γενιά του Δαυίδ, αυτοανακηρυθήκαν βασιλείς της Ιουδαίας, αντίθετα από ότι προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος. Έπειτα, εγκατέστησαν μια δικτατορία, η οποία ελάχιστα διέφερε από την ξένη κατοχή και ο λαός απογοητεύτηκε.
Εκείνη την εποχή, διάφορα κινήματα αναπτύχθηκαν στην περιοχή. Οι Φαρισαίοι χαρακτηρίζονταν από τη συμμετοχή τους στα πολιτικά ζητήματα, οι Σαδδουκαίοι ήταν οι εξελληνισμένοι αριστοκράτες Εβραίοι, που επιθυμούσαν την ελληνική παρουσία, περιφρονούσαν το λαό και είχαν τη δική τους φιλοσοφία (δεν πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, στην ανάσταση των νεκρών και στην παρέμβαση της Θείας Πρόνοιας) και οι Εσσαίοι, που θα μας απασχολήσουν περισσότερο.



Οι Εσσαίοι.
Πήραν το όνομά τους από την αραμαϊκή λέξη «ασαγιά» που σημαίνει «ευσέβεια». Θεωρούσαν, λοιπόν, τους εαυτούς τους ως ευσεβείς και η ζωή και οι αντιλήψεις τους ήταν ανάλογες. Συνήθως ζούσαν στην ύπαιθρο, οργανωμένοι σε μικρές κοινότητες, μιας και θεωρούσαν βλάσφημες τις πόλεις. Χαρακτηρίζονταν από τη μεγάλη τους ευσέβεια, την αδιαφορία τους για τη φιλοσοφία, την τήρηση αυστηρών κανόνων υγιεινής και την αποφυγή της θυσίας ζώων.