Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
0
Ερώτηση : Ποιο έτος γεννήθηκε, κάποιος που πρωτοείδε το φως, πριν 2000 χρόνια;
Απάντηση: Μα, φυσικά, το 759 Και αυτό γιατί μέχρι το 527μ.Χ. η χρονολογική αρίθμηση (στη Ρωμαική Αυτοκρατορία) δεν... άρχιζε από τη γέννηση του Χριστού, αλλά από την ίδρυση της Ρώμης (753 a.u. c. anno urbis conditae , μτφ: από την ίδρυση της Ρώμης). Το 527 μ. Χ. ένας μοναχός από τη Σκυθία, που ζούσε στη Ρώμη, ο Διονύσιος ο Μικρός (Dionysius Exiguus), υπολογίζει για πρώτη φορά το χρόνο της γέννησης του Χριστού και προσδιορίζει το 753 a.u.c.
Ο Διονύσιος αποφασίζει να ορίσει το έτος της γέννησης του Χριστού ως έτος 1μ.Χ.
Απ΄ εδώ και πέρα όλες οι χρονολογίες, πριν και μετά τη γέννηση του Χριστού, είναι αποτέλεσμα της (αυθαίρετης) καταμέτρησης που έκανε ο Διονύσιος. ‘Ομως, ο υπολογισμός που έκανε ο Διονύσιος για τη γέννηση του Χριστού, αποδείχτηκε λανθασμένος.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης (στη διάρκεια της βασιλείας του γεννήθηκε ο Χριστός), πέθανε το 4π.Χ. Οι Ιστορικοί και οι Αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα στο 7 – 4 π.Χ. (αν ακολουθήσουμε το ισχύον ημερολόγιο) Στους υπολογισμούς του Διονυσίου δεν υπάρχει, επίσης, το έτος 0, γιατί απλούστατα ο αριθμός 0 ήταν άγνωστος στο Διονύσιο.
Η Δυτική Ευρώπη θα γνωρίσει το μηδέν αρκετούς αιώνες αργότερα (ΧΙΙΙ αιων., κυρίως, μέσω του Fibonacci). Οι απόψεις του Διονύσιου επιβλήθηκαν σε όλη τη Δ. Ευρώπη από το Κάρολο το Μέγα ή Καρλομάγνο (742 – 814) δύο αιώνες αργότερα.
Και γιατί καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου;
Το ότι ο Χριστός γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, το είχαν αποφασίσει, ήδη, από από το 336 μ.Χ και ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντικατασταθεί μια σημαντική γιορτή.
Οι πιστοί της προηγούμενης θρησκείας, γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες τη μεγάλη γιορτή της γέννησης του Ήλιου (Dies Solis Invectis Natalis).
Κατά την αστρονομία 23 – 25 Δεκεμβρίου είναι οι μέρες του χειμερινού ηλιοστάσιου.
Μέχρι τον 7ο – 8ο αιων. δεν έβρισκαν ησυχία με τέτοια ζήτήματα, για παράδειγμα: ο Επιφάνιος (315 – 403) είχε προτείνει την 6η Ιανουαρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο μεγαλύτερος θεολόγος του β΄αιων.) είχε προτείνει τη 18η Νοεμβρίου.
infognomonpolitics.blogspot.gr
Πότε καθιερώθηκε η προ και μετά Χριστόν χρονολόγηση;
Ερώτηση : Ποιο έτος γεννήθηκε, κάποιος που πρωτοείδε το φως, πριν 2000 χρόνια;
Απάντηση: Μα, φυσικά, το 759 Και αυτό γιατί μέχρι το 527μ.Χ. η χρονολογική αρίθμηση (στη Ρωμαική Αυτοκρατορία) δεν... άρχιζε από τη γέννηση του Χριστού, αλλά από την ίδρυση της Ρώμης (753 a.u. c. anno urbis conditae , μτφ: από την ίδρυση της Ρώμης). Το 527 μ. Χ. ένας μοναχός από τη Σκυθία, που ζούσε στη Ρώμη, ο Διονύσιος ο Μικρός (Dionysius Exiguus), υπολογίζει για πρώτη φορά το χρόνο της γέννησης του Χριστού και προσδιορίζει το 753 a.u.c.
Ο Διονύσιος αποφασίζει να ορίσει το έτος της γέννησης του Χριστού ως έτος 1μ.Χ.
Απ΄ εδώ και πέρα όλες οι χρονολογίες, πριν και μετά τη γέννηση του Χριστού, είναι αποτέλεσμα της (αυθαίρετης) καταμέτρησης που έκανε ο Διονύσιος. ‘Ομως, ο υπολογισμός που έκανε ο Διονύσιος για τη γέννηση του Χριστού, αποδείχτηκε λανθασμένος.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης (στη διάρκεια της βασιλείας του γεννήθηκε ο Χριστός), πέθανε το 4π.Χ. Οι Ιστορικοί και οι Αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα στο 7 – 4 π.Χ. (αν ακολουθήσουμε το ισχύον ημερολόγιο) Στους υπολογισμούς του Διονυσίου δεν υπάρχει, επίσης, το έτος 0, γιατί απλούστατα ο αριθμός 0 ήταν άγνωστος στο Διονύσιο.
Η Δυτική Ευρώπη θα γνωρίσει το μηδέν αρκετούς αιώνες αργότερα (ΧΙΙΙ αιων., κυρίως, μέσω του Fibonacci). Οι απόψεις του Διονύσιου επιβλήθηκαν σε όλη τη Δ. Ευρώπη από το Κάρολο το Μέγα ή Καρλομάγνο (742 – 814) δύο αιώνες αργότερα.
Και γιατί καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου;
Το ότι ο Χριστός γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, το είχαν αποφασίσει, ήδη, από από το 336 μ.Χ και ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντικατασταθεί μια σημαντική γιορτή.
Οι πιστοί της προηγούμενης θρησκείας, γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες τη μεγάλη γιορτή της γέννησης του Ήλιου (Dies Solis Invectis Natalis).
Κατά την αστρονομία 23 – 25 Δεκεμβρίου είναι οι μέρες του χειμερινού ηλιοστάσιου.
Μέχρι τον 7ο – 8ο αιων. δεν έβρισκαν ησυχία με τέτοια ζήτήματα, για παράδειγμα: ο Επιφάνιος (315 – 403) είχε προτείνει την 6η Ιανουαρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο μεγαλύτερος θεολόγος του β΄αιων.) είχε προτείνει τη 18η Νοεμβρίου.
infognomonpolitics.blogspot.gr
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012
0
«Για τους έλληνες, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δυο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.
Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δυο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να "κουκουλώσει" μια κοινωνική αταξία.
Ενώ η θέση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.
Άλλωστε η θέση αυτή είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι έλληνες την είπανε δημοκρατία. Ξέρεις άλλη λέξη με πιο αδρή, πιο γόνιμη, πιο πλούσια, πιο σοφή, και πιο έμορφη αν θέλεις ουσία από τη λέξη δημοκρατία; Εγώ δεν ξέρω. Και γράμματα γνωρίζω, που λένε στα δικαστήρια.
Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει τις εξισώσεις, που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: "ο αλτρουϊσμός", λέει, "είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωϊσμό".
Ο αλτρουϊσμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωϊσμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.
Οι χριστιανοί ποτέ δεν θα μπορούσαν να ειπούν αυτό το λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχουνται να διακονίσουν την αρρώστεια. Δεν έρχουνται να στεφανώσουν την υγεία.
Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ο ολόκληρος. Αντίθετα το αγαπάτε αλλήλους των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον.
Το περίφημο odi et amo, αγαπώ και μισώ, πέρα από την ερωτική κυριαρχία του στην ποίηση του Κάτουλλου και του Ντοστογιέβσκι, έχει και την κοινωνική του εγκυρότητα. Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως, ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;
Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε η παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την ετιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να παραμένει συμπεριφορά πονηριάς και μίσους.
Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα.
Η υποκρισία των χριστιανών μας είναι καθημερινή και βραδυνή και μεσημβρινή. Μας παραστέκει όπως το νερό που πίνουμε, και μας κυκλώνει όπως ο αέρας που ανασαίνουμε.
Παράδειγμα. Στο χωριό Μαύρη Τρύπα ένας τοκογλύφος έσπρωξε τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Με τρία παιδάκια μέσα. Δεν είχε να πληρώσει τα χρέη.
Σαν του είπαν πως εξαιτίας του σκοινιάστηκε ο άνθρωπος, εκείνος αγανάκτησε, σήκωσε τα χέρια του παλαβά, και φώναξε:
- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;
Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν’ ανάψει το τσιγάρο του στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.
Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε και άρχισε να ικετεύει:
- Συγχώρα με Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.
Τέτοιοι είμαστε οι πλείστοι χριστιανοί. Και το χειρότερο δεν το ξέρουμε. Και το χείριστο δεν θα το μάθουμε ποτές.»
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
«Για τους έλληνες, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δυο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.
Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δυο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να "κουκουλώσει" μια κοινωνική αταξία.
Ενώ η θέση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.
Άλλωστε η θέση αυτή είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι έλληνες την είπανε δημοκρατία. Ξέρεις άλλη λέξη με πιο αδρή, πιο γόνιμη, πιο πλούσια, πιο σοφή, και πιο έμορφη αν θέλεις ουσία από τη λέξη δημοκρατία; Εγώ δεν ξέρω. Και γράμματα γνωρίζω, που λένε στα δικαστήρια.
Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει τις εξισώσεις, που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: "ο αλτρουϊσμός", λέει, "είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωϊσμό".
Ο αλτρουϊσμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωϊσμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.
Οι χριστιανοί ποτέ δεν θα μπορούσαν να ειπούν αυτό το λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχουνται να διακονίσουν την αρρώστεια. Δεν έρχουνται να στεφανώσουν την υγεία.
Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ο ολόκληρος. Αντίθετα το αγαπάτε αλλήλους των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον.
Το περίφημο odi et amo, αγαπώ και μισώ, πέρα από την ερωτική κυριαρχία του στην ποίηση του Κάτουλλου και του Ντοστογιέβσκι, έχει και την κοινωνική του εγκυρότητα. Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως, ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;
Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε η παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την ετιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να παραμένει συμπεριφορά πονηριάς και μίσους.
Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα.
Η υποκρισία των χριστιανών μας είναι καθημερινή και βραδυνή και μεσημβρινή. Μας παραστέκει όπως το νερό που πίνουμε, και μας κυκλώνει όπως ο αέρας που ανασαίνουμε.
Παράδειγμα. Στο χωριό Μαύρη Τρύπα ένας τοκογλύφος έσπρωξε τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Με τρία παιδάκια μέσα. Δεν είχε να πληρώσει τα χρέη.
Σαν του είπαν πως εξαιτίας του σκοινιάστηκε ο άνθρωπος, εκείνος αγανάκτησε, σήκωσε τα χέρια του παλαβά, και φώναξε:
- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;
Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν’ ανάψει το τσιγάρο του στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.
Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε και άρχισε να ικετεύει:
- Συγχώρα με Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.
Τέτοιοι είμαστε οι πλείστοι χριστιανοί. Και το χειρότερο δεν το ξέρουμε. Και το χείριστο δεν θα το μάθουμε ποτές.»
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012
0
Αφιερωμένη στην παγκόσμια κίνηση στήριξης της Ελλάδας «Είμαστε όλοι Έλληνες», είναι η νέα έρευνα του ερευνητή αιγαιακών γραφών δρ. Μηνά Τσικριτσή, η οποία αποδεικνύει με τη χρήση των νέων τεχνολογιών ότι οι προϊστορικοί Έλληνες είχαν επισκεφτεί τη Βόρεια Αμερική πολύ πιο πριν την ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Η έρευνα του κ. Τσικριτσή βασίστηκε στο κείμενο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», όπου στις παραγράφους 941Α-942, περιγράφει το ταξίδι των Ελλήνων σε μία ήπειρο η οποία βρίσκονταν «δυτικά των τριών νησιών και βορειοδυτικά της Βρετανίας».
Ο ερευνητής εντόπισε και απέδειξε μέσα από προγράμματα με Η/Υ την αποκατάσταση μιας λησμονημένης ιστορικής πραγματικότητας, που μέχρι σήμερα διέφευγε από πολλούς ερευνητές, συνεχίζοντας έτσι την έρευνα που είχε κάνει πριν από δύο χρόνια ο καθηγητής Η. Μαριολάκος, ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι οι προϊστορικοί Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της Αμερικής, την οποία επισκέπτονταν.
Στη ανακοίνωσή του δρ. Μ. Τσικριτσή υποστηρίζεται, ότι πριν τον Κολόμβο υπήρχε μία επικοινωνία που ξεκινά από την Μινωική εποχή μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια. Ο στόχος αυτών των ταξιδιών κατά την Εποχή του Χαλκού είχε σχέση με το εμπόριο και τη διακίνηση του καθαρού χαλκού που βρισκόταν στη λίμνη Superior του Καναδά. Φαίνεται ότι μετά τους πρώτους εμπόρους Μινωίτες, συνέχισαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, έστειλαν τον Ηρακλή για να αναθερμάνει την παρουσία του ελληνικού στοιχείου, το οποίο είχε χαθεί με τις επιμειξίες με του ντόπιους. Στη συνέχεια, την Εποχή του Σιδήρου το ενδιαφέρον για την περιοχή παράκμασε και παρέμεινε έως τους Ελληνιστικούς χρόνους μια εθιμοτυπική λατρευτική παράδοση. Έτσι κάθε τριάντα χρόνια αποστέλλονται κάποια πλοία σε περιοχές που είχαν την λατρεία του Κρόνου για να ανανεώνεται το ανθρώπινο προσωπικό με ιερείς.
Όπως λέει ο κ. Τσικριτσής «όλα αυτά αποδεικνύονται με αστρονομικά στοιχεία, η επεξεργασία των οποίων έγινε με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών επιβεβαιώνοντας τον χρονολογικό προσδιορισμό του ταξιδιού που περιγράφει ο Πλούταρχος.
Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, και το ότι στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Superior και στο νησί Royale που βρίσκονται στον Καναδά έχουν γίνει μεγάλες εξορύξεις χαλκού σε μία περίοδο, μεταξύ 2400 και 1200 πΧ, παρότι η περιοχή βρίσκονταν στη λίθινη εποχή.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου ο συντονιστής του διαλόγου, ο Λαμπρίας καλεί τον Σύλλα τον Καρχηδόνιο να ξαναδιηγηθεί μια ιστορία που άκουσε από του υπηρέτες του ναού του Κρόνου στην Καρχηδόνα, Την ιστορία που αφηγήθηκε κάποιος ξένος επισκέπτης του ναού που ήλθε από τη μεγάλη ήπειρο. Τελικά τα δεδομένα που αναφέρει το κείμενο επιβεβαιώνουν, όπως δείχνει η μελέτη του κ. Τσικριτσή, με τη χρήση Η/Υ, την περιγραφή ενός ταξιδιού το 86 μΧ που πραγματοποιήθηκε από τον Καναδά στην Καρχηδόνα. Τα συμπεράσματα συνοψίζονται στα παρακάτω:
1. Το αποκαλυπτικό κείμενο προσδιορίζει σωστά την απόσταση από την Βρετανία στο νησί της Ωγυγίας- την Ισλανδία, με καράβι με κουπιά που πλέει 5 ημέρες (880 km).
2. Αναφέρει μία μεγάλη ηπειρωτική γη που στην περιοχή της υπήρχαν τρία νησιά (Γροιλανδία, Νήσο Baffin, Newfoundland) που ισαπείχαν, βορειοδυτικά της Βρετανίας.
3. Προσδιορίζει ότι στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος (στην ίδια ευθεία) βρίσκεται η είσοδος του κόλπου του Αγίου Λαυρεντίου(Gulf of St. Laurence) με την Κασπία θάλασσα, γεγονός που παρατηρούμε στην ευθεία της.
«Είμαστε όλοι Έλληνες», του κ. Τσικριτσή
Αφιερωμένη στην παγκόσμια κίνηση στήριξης της Ελλάδας «Είμαστε όλοι Έλληνες», είναι η νέα έρευνα του ερευνητή αιγαιακών γραφών δρ. Μηνά Τσικριτσή, η οποία αποδεικνύει με τη χρήση των νέων τεχνολογιών ότι οι προϊστορικοί Έλληνες είχαν επισκεφτεί τη Βόρεια Αμερική πολύ πιο πριν την ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Η έρευνα του κ. Τσικριτσή βασίστηκε στο κείμενο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», όπου στις παραγράφους 941Α-942, περιγράφει το ταξίδι των Ελλήνων σε μία ήπειρο η οποία βρίσκονταν «δυτικά των τριών νησιών και βορειοδυτικά της Βρετανίας».
Ο ερευνητής εντόπισε και απέδειξε μέσα από προγράμματα με Η/Υ την αποκατάσταση μιας λησμονημένης ιστορικής πραγματικότητας, που μέχρι σήμερα διέφευγε από πολλούς ερευνητές, συνεχίζοντας έτσι την έρευνα που είχε κάνει πριν από δύο χρόνια ο καθηγητής Η. Μαριολάκος, ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι οι προϊστορικοί Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της Αμερικής, την οποία επισκέπτονταν.
Στη ανακοίνωσή του δρ. Μ. Τσικριτσή υποστηρίζεται, ότι πριν τον Κολόμβο υπήρχε μία επικοινωνία που ξεκινά από την Μινωική εποχή μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια. Ο στόχος αυτών των ταξιδιών κατά την Εποχή του Χαλκού είχε σχέση με το εμπόριο και τη διακίνηση του καθαρού χαλκού που βρισκόταν στη λίμνη Superior του Καναδά. Φαίνεται ότι μετά τους πρώτους εμπόρους Μινωίτες, συνέχισαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, έστειλαν τον Ηρακλή για να αναθερμάνει την παρουσία του ελληνικού στοιχείου, το οποίο είχε χαθεί με τις επιμειξίες με του ντόπιους. Στη συνέχεια, την Εποχή του Σιδήρου το ενδιαφέρον για την περιοχή παράκμασε και παρέμεινε έως τους Ελληνιστικούς χρόνους μια εθιμοτυπική λατρευτική παράδοση. Έτσι κάθε τριάντα χρόνια αποστέλλονται κάποια πλοία σε περιοχές που είχαν την λατρεία του Κρόνου για να ανανεώνεται το ανθρώπινο προσωπικό με ιερείς.
Όπως λέει ο κ. Τσικριτσής «όλα αυτά αποδεικνύονται με αστρονομικά στοιχεία, η επεξεργασία των οποίων έγινε με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών επιβεβαιώνοντας τον χρονολογικό προσδιορισμό του ταξιδιού που περιγράφει ο Πλούταρχος.
Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, και το ότι στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Superior και στο νησί Royale που βρίσκονται στον Καναδά έχουν γίνει μεγάλες εξορύξεις χαλκού σε μία περίοδο, μεταξύ 2400 και 1200 πΧ, παρότι η περιοχή βρίσκονταν στη λίθινη εποχή.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου ο συντονιστής του διαλόγου, ο Λαμπρίας καλεί τον Σύλλα τον Καρχηδόνιο να ξαναδιηγηθεί μια ιστορία που άκουσε από του υπηρέτες του ναού του Κρόνου στην Καρχηδόνα, Την ιστορία που αφηγήθηκε κάποιος ξένος επισκέπτης του ναού που ήλθε από τη μεγάλη ήπειρο. Τελικά τα δεδομένα που αναφέρει το κείμενο επιβεβαιώνουν, όπως δείχνει η μελέτη του κ. Τσικριτσή, με τη χρήση Η/Υ, την περιγραφή ενός ταξιδιού το 86 μΧ που πραγματοποιήθηκε από τον Καναδά στην Καρχηδόνα. Τα συμπεράσματα συνοψίζονται στα παρακάτω:
1. Το αποκαλυπτικό κείμενο προσδιορίζει σωστά την απόσταση από την Βρετανία στο νησί της Ωγυγίας- την Ισλανδία, με καράβι με κουπιά που πλέει 5 ημέρες (880 km).
2. Αναφέρει μία μεγάλη ηπειρωτική γη που στην περιοχή της υπήρχαν τρία νησιά (Γροιλανδία, Νήσο Baffin, Newfoundland) που ισαπείχαν, βορειοδυτικά της Βρετανίας.
3. Προσδιορίζει ότι στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος (στην ίδια ευθεία) βρίσκεται η είσοδος του κόλπου του Αγίου Λαυρεντίου(Gulf of St. Laurence) με την Κασπία θάλασσα, γεγονός που παρατηρούμε στην ευθεία της.
0
Αν θέλαμε να περιορίσουμε σε δυο λέξεις-κλειδιά τα μυστικά της μαγείας, τότε ασφαλώς αυτές θα πρέπει να ήταν η θέληση και η φαντασία. Φαντασία είναι η λειτουργία των ενσυνείδητων οργανισμών να οραματίζονται πράγματα, ιδέες και καταστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Θέληση είναι η ενέργεια βούλησης ενός ατόμου. Όταν αυτά τα δυο συνδυαστούν, τότε το άτομο μπορεί να κατευθύνει την προσοχή του σε κάτι που, αν τι μια στιγμή δεν υφίσταται, μπορεί την αμέσως επόμενη να γίνει απτό – αρχικά στην οθόνη της φαντασίας του μυαλού, αργότερα στις ίδιες τις πράξεις του.
Τι θα γινόταν, όμως, αν το άτομο που στρέφει όλη τη θέλησή του σε μια φανταστική πραγματικότητα ενδυθεί πλήρως και ενεργειακά το όραμα που χτίζει; Μήπως τότε θα γινόταν ο ίδιος η ιδέα που μέχρι πριν σκιαγραφούσε στο μυαλό του μόνο; Ή μήπως θα γινόταν φάρος για την προσοχή δυνάμεων έξω και πέρα από το άτομο αυτό, ίσως ακόμη και δυνάμεων υπερφυσικών;
Η απάντηση και στα δυο είναι θετική, όμως πριν φτάσουμε στο θέμα αυτό, αξίζει πιστεύω να εξετάσουμε ένα από το διασημότερο γέννημα της ανθρώπινης φαντασίας του 20ου αιώνα, που κατόρθωσε να κερδίσει το ενδιαφέρον μιας στρατιάς πραγματικών μάγων, μετατρέποντας μια pulp λογοτεχνική μυθοπλασία σε μια πλήρη μαγική σχολή, σ’ ένα κανονικό ρεύμα αποκρυφισμού, ακόμη και σε αναγνωρισμένη θρησκεία…
Τι είναι η Μυθολογία Κθούλου;
Ήταν τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του περασμένου αιώνα όταν ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, ένας ξενοφοβικός μυθιστοριογράφος από το Πρόβιντενς της Αμερικής, οραματίστηκε ένα καινούργιο σύμπαν εξωγήινων θεών, πανάρχαιες σέκτες υψηλής μαγείας, και ένα ακατονόμαστο βιβλίο γραμμένο από τον Αμπντούλ Αλχαζρέντ, έναν ποιητή που το κισμέτ του ήταν να καταβροχθισθεί από αόρατα πλάσματα στο μέσο της αγοράς της αρχαίας Δαμασκού.
Όπως ο ίδιος ο Λάβκραφτ εξηγεί στην αλληλογραφία του, η λέξη Νεκρονομικόν ήταν προϊόν ενός ονείρου, ενώ αργότερα το σύνολο της Μυθολογίας Κθούλου θα αποτελέσει και αυτό παράγωγο των λογοτεχνικών του επιρροών (από λαμπρούς συγγραφείς του φανταστικού και του τρόμου, όπως τον Λόρδο Ντάνσανυ, τον Άρθουρ Μάχεν, και φυσικά τον Ε.Α. Πόε), όπως και αποκύημα μιας σειράς ονείρων -ακατάσχετων εφιαλτών για την ακρίβεια- που σχεδόν καθημερινά συντρόφευαν τον ύπνο του.
Μυθολογία Κθούλου και Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
Αν θέλαμε να περιορίσουμε σε δυο λέξεις-κλειδιά τα μυστικά της μαγείας, τότε ασφαλώς αυτές θα πρέπει να ήταν η θέληση και η φαντασία. Φαντασία είναι η λειτουργία των ενσυνείδητων οργανισμών να οραματίζονται πράγματα, ιδέες και καταστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Θέληση είναι η ενέργεια βούλησης ενός ατόμου. Όταν αυτά τα δυο συνδυαστούν, τότε το άτομο μπορεί να κατευθύνει την προσοχή του σε κάτι που, αν τι μια στιγμή δεν υφίσταται, μπορεί την αμέσως επόμενη να γίνει απτό – αρχικά στην οθόνη της φαντασίας του μυαλού, αργότερα στις ίδιες τις πράξεις του.
Τι θα γινόταν, όμως, αν το άτομο που στρέφει όλη τη θέλησή του σε μια φανταστική πραγματικότητα ενδυθεί πλήρως και ενεργειακά το όραμα που χτίζει; Μήπως τότε θα γινόταν ο ίδιος η ιδέα που μέχρι πριν σκιαγραφούσε στο μυαλό του μόνο; Ή μήπως θα γινόταν φάρος για την προσοχή δυνάμεων έξω και πέρα από το άτομο αυτό, ίσως ακόμη και δυνάμεων υπερφυσικών;
Η απάντηση και στα δυο είναι θετική, όμως πριν φτάσουμε στο θέμα αυτό, αξίζει πιστεύω να εξετάσουμε ένα από το διασημότερο γέννημα της ανθρώπινης φαντασίας του 20ου αιώνα, που κατόρθωσε να κερδίσει το ενδιαφέρον μιας στρατιάς πραγματικών μάγων, μετατρέποντας μια pulp λογοτεχνική μυθοπλασία σε μια πλήρη μαγική σχολή, σ’ ένα κανονικό ρεύμα αποκρυφισμού, ακόμη και σε αναγνωρισμένη θρησκεία…
Τι είναι η Μυθολογία Κθούλου;
Ήταν τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του περασμένου αιώνα όταν ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, ένας ξενοφοβικός μυθιστοριογράφος από το Πρόβιντενς της Αμερικής, οραματίστηκε ένα καινούργιο σύμπαν εξωγήινων θεών, πανάρχαιες σέκτες υψηλής μαγείας, και ένα ακατονόμαστο βιβλίο γραμμένο από τον Αμπντούλ Αλχαζρέντ, έναν ποιητή που το κισμέτ του ήταν να καταβροχθισθεί από αόρατα πλάσματα στο μέσο της αγοράς της αρχαίας Δαμασκού.
Όπως ο ίδιος ο Λάβκραφτ εξηγεί στην αλληλογραφία του, η λέξη Νεκρονομικόν ήταν προϊόν ενός ονείρου, ενώ αργότερα το σύνολο της Μυθολογίας Κθούλου θα αποτελέσει και αυτό παράγωγο των λογοτεχνικών του επιρροών (από λαμπρούς συγγραφείς του φανταστικού και του τρόμου, όπως τον Λόρδο Ντάνσανυ, τον Άρθουρ Μάχεν, και φυσικά τον Ε.Α. Πόε), όπως και αποκύημα μιας σειράς ονείρων -ακατάσχετων εφιαλτών για την ακρίβεια- που σχεδόν καθημερινά συντρόφευαν τον ύπνο του.
0
An inside look into one night in the San Francisco underground rave scene.
Director: Greg Harrison
Writer: Greg Harrison
Stars: Chris Ferreira, Mackenzie Firgens and Elizabeth Sun
δείτε το trailer..
John Digweed - Heaven Scent
Groove (2000)
Director: Greg Harrison
Writer: Greg Harrison
Stars: Chris Ferreira, Mackenzie Firgens and Elizabeth Sun
δείτε το trailer..
John Digweed - Heaven Scent
0
Ο μεγάλος Γερμανός διανοούμενος Friedrich Nietzsche υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης φιλόσοφος τον 19ου αιώνα και μαζί με τους Marx και Darwin καθόρισαν νέους δρόμους στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής σκέψης, ανεξάρτητα από τις καταβολές, την πορεία και την κατάληξη του καθενός απ' αυτούς.
Το έργο του Nietzsche, έργο ριζοσπαστικό συνάμα και προφητικό, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη τον στην παγκόσμια ιστορία και άλλαξε τον τρόπο σκέψης όλου του γερμανικού στοχασμού, όπως δηλώνει και η τεράστια επιρροή που εξάσκησε πάνω στην διαμόρφωση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος της Γερμανίας κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα.
Μία από τις κεντρικές Θέσεις τον φιλοσόφου υπήρξε η αποθέωση του ελληνικού τρόπου σκέψης (έκφραση τον φωτός) και η παράλληλη αυστηρή καταδίκη του αντίστοιχου σκοταδιστικού ιουδαϊκού. Σε όλη τη βιβλιογραφία του είναι εμφανής η απέχθεια του μεγάλου αυτού πνεύματος απέναντι στην εβραϊκή γραμματεία, η οποία εξ' άλλου αφορά κατά βάση λατρευτικά και εθνοκεντρικά στοιχεία που προωθούν την φανταστική ανωτερότητα ενός μόνο λαού έναντι των υπολοίπων. Ολα ανεξαιρέτως τα έργα του φιλοσόφου περιέχουν το υπερβατικό νιτσεϊκό πνεύμα και δεν μπορούμε να πούμε πως κάποιο υστερεί από τα άλλα.
Τα πιο χαρακτηριστικά όμως πονήματα Nietzsche είναι σίγουρα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», το «Πέραν του Καλού και του Κακού», το «Αυκόφως των Ειδώλων» και η «Γέννηση της Τραγωδίας». Πρόκειται περί βιβλίων που στην εποχή τους επηρέασαν σημαντικά το φιλοσοφικό γίγνεσθαι και προκάλεσαν μεγάλο Θόρυβο υπέρ ή κατά του φιλοσόφου. Το σπουδαιότερο όμως είναι το ότι τα εν λόγω έργα συνεχίζουν να επιδρούν όχι απλά πάνω στην φιλοσοφία του 20ού αιώνα, αλλά και σ' αυτήν του 21 ου. Ο θάνατος του Nietzsche άλλωστε συνέπεσε ακριβώς με τον ερχομό του 20ου αιώνα, κάτι το συμβολικό για την πορεία των νέων εξελίξεων. Υπάρχουν όμως όλες οι αποδείξεις ότι ο αιώνας του Nietzsche, όπως και άλλων προφητών του μέλλοντος (Orwell, Spengler, Kosenberg) θα είναι ο 21ος, ο δραματικότερος και κρισιμότερος της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν οι δύο βασικές θεωρίες του Nietzsche, οι οποίες και αποτελούν τα θεμέλια της όλης Θεώρησής του. Αυτές είναι:
Ι.
Η Ιδέα τον Υπερανθρώπου και
2
. Η Ιδέα του θανάτου του Θεού.
Η αντίληψη λοιπόν και συγχρόνως επιθυμία του Γερμανού φιλοσόφου είναι η ανάγκη ανύψωσης του ανθρώπου στο ανώτερο στάδιο που μπορεί να φτάσει, αποδεσμευμένος από τα δεσμά της «Δημιουργίας» και ο παράλληλος βίαιος θάνατος και εξολόθρευση του Θεού, ο οποίος είναι πια άχρηστος μπροστά σε έναν Υπεράνθρωπο που δεν έχει την ανάγκη τον Θεού και του Διαβόλου, αφού αυτός ο ίδιος ο Υπεράνθρωπος είναι που εκτελεί πλέον χρέη Θεού! Η νιτσεϊκή σύλληψη είναι σαφής: ακριβώς τη στιγμή που που άνθρωπος αποτινάζει από πάνω τον τον Θεό, εκείνη τη στιγμή μετεξελίσσεται σε Υπεράνθρωπο, στο ανώτερο ον που μπορεί να υπάρξει, αφού είναι πια ο ίδιος η υπεύθυνη δύναμη του εαυτού του. Σε χρονικό Και πηματοδοτικό λοιπόν επίπεδο η μεταλλαγή του ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο και ο θάνατος του Θεού διαδραματίζονται ταυτόχρονα και επομένως ταυτίζονται απολύτως μεταξύ τους. Το ένα αποτελεί παρενέργεια του άλλου. Πρόκειται για ένα μοναδικό παράδειγμα αλληλεπίδρασης και ανάστροφης κίνησης που δεικνύει το βάθος της σκέψης του αρειου Nietzsche.
Η αιτία της μετατροπής τού ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο βρίσκεται στο γεγονός της δολοφονίας του Θεού από τον άνθρωπο. Και αντίστροφα: Η δολοφονία του Θεού είναι ακριβώς το επακόλουθο της αποθέωσης του ανθρώπού. Ο Υπεράνθρωπος δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί με τον Θεό εν ζωή: αυτός γεννιέται υπό τις στάλες του αίματος τον σκοτωμένου Θεού, όπως κάποτε οι Τιτάνες είχαν γεννηθεί από το εκπεσόν αίμα του ευνουχισμένου απ' τον Κρόνο Ουρανού. Ο άνθρωπος μετουσιώνεται σε Υπεράνθρωπο μόνο την στιγμή κατά την οποία ο Θεός σωριάζεται νεκρός από το φονικό του χτύπημα.
Ποιος όμως είναι ο Θεός και ποιός ο Υπεράνθρωπος κατά το νιτσέίκό πνεύμα και τρόπο σκέψης;
Από τα γραπτά του Nietzsche εκπηγάζει όχι το ερώτημα «ποιος είναι ο Υπεράνθρωπος»;» αλλά «ποιος μπορεί να είναι ο Υπεράνθρωπος;». Ο στοχαστής αναρωτιέται για το ποιος θα μπορέσει να γίνει Υπεράνθρωπος, έχοντας το κουράγιο να δολοφονήσει το Θεϊκό στοιχείο μέσα του, να αποβάλλει τη θέίκή δύναμη εξουσιασμού που καταδυναστεύει τον άνθρωπο, εμποδίζοντάς το να φτάσει ως τα ανώτερα (δια)νοητικά και (μετα)φυσικά επίπεδα. Εμμέσως, πλην σαφώς, ο Nietzsche μας δίνει μία πειστική των αντιλήψεών του απάντηση:
Ο Υπεράνθρωπος μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο του δυνατός, αυτός πού έχει το θάρρος να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον Θεό. Τον Θεό των αδυνάτων και όχι των δυνατών. Τον Θεό των άβουλων και όχι των σκεπτομένων. Τον Θεό των αγράμματων και όχι των φιλοσόφων. Τον Θεό των αχρήστων και όχι των αρίστων. 'Εναν Θεό που εξουσιάζει ακριβώς λόγω της ανθρώπινης ατολμίας. Ποιος είναι ο δυνατός; Προβάλλει έντονα μπροστά μας το νέο ερώτημα. Δυνατός είναι μόνο ο ελεύθερος! Διότι μόνο ο ελεύθερος μπορεί να ακολουθήσει την (μοναδική) οδό που οδηγεί στην αληθινή ουσία των πραγμάτων. Μόνο ο ελεύθερος μπορεί να απορρίψει τα απλοϊκά και σεμνοφανή σχήματα που προστατεύουν τον εκ φύσεως αδύνατο. Μόνο λοιπόν ελεύθερος πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να γίνει δυνατός. Και μόνο ο δυνατός αξίζει να ζει και να δημιούργεί. Εχουμε επομένως την κάτωθι μεταβατική κατάσταση, απ' την οποία και μπορεί να διέλθει κάποιος για να φτάσει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο: Ελεύθερος-δυνατός-Υπεράνθρωπος. Στο νου αθέλητα μας έρχονται τα λόγια του μεγάλου 'Ελληνα φιλοσόφου και συγγραφέα Νίκού Καζαντζάκη, που με το βίο και το έργο του απέδειξε την πίστη του στα ελληνικά ιδεώδη και αξίες: «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος!» . Ιδού η βάση του νιτσεϊκού προτύπου για τον άνθρωπο (Ο Καζαντζάκης πίστευε βαθειά στην σκέψη του Nietzsche).
Η ηθική του Nietzsche είναι η ηθική της επικρατήσεως (και το κυριότερο: του δικαιώματος της επικρατήσεως) του δυνατού πάνω στον αδύνατο, του θαρραλλέου πάνω στον ψοφοδεή, του ανθρωπου πάνω στον υπάνθρωπο. Αυτά όσον αφορά το άτομο. Διότι πέραν του ατόμου υπάρχει η Φυλή. Ετσι, μέσα στα πλαίσια της ιδίας λογικής, η δυνατή και ικανή ράτσα φυσιολογικά επικρατεί επί της ασθενούς και ανήμπορης. Οι ράτσες του πρώτου τύπου μπορούν και δημιουργούν πολιτισμό υψηλότατης αξίας, ενώ αυτές του δευτέρου δεν μπορούν καν να φτιάξουν στοιχειώδες πολιτισμικό σύστημα! Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο ότι η νrτσεϊκή αυτή θεώρηση βρήκε την πλήρη αντανάκλασή της στην φιλοσοφία τον, εθνοκε-ντρικού άλλωστε, γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, όπως προκύπτει τρανά από το φιλοσοφικό του μνημείο, το κλασικό βιβλίο του Rοsenberg «Ο Μύθος του 20ου Αιώνα». «Η ψυχή είναι η φυλή ορώμενη εκ των έσω!», είναι ένα κεντρικό σύνθημα του έργου του Rοsenberg. Κατά τον Nietzsche ο εβραιογενής χριστιανικός Θεός είναι μία Θεότητα μηδενιστική, εκφυλισμένη, μία άρνηση της ζωής. Αυτός ο Θεός δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο λατρείας των Αρείων, αφού αρνείται τις αληθινές αξίες της ζωής και στην ουσία εκφράζει το χάος και το παράλογο. Η προτίμησή του να υπερασπίζεται τις κατώτερες μάζες της ανθρωπότητας δημιουργεί μία ανώμαλη έννομη τάξη, που προωθεί την αδικία και την ισοπέδωση, αφού υποστήρίζει ανοιχτά την εξίσωση του άξιου και του ανάξιου. Παρόμοιες θεωρήσεις (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός, παγκοσμιοποίηση) έλκουν την καταγωγή τους ακριβώς από αυτή την «λογική». Αποτελεί με δύο λόγια ένας παρόμοιος Θεός τροχοπέδη στην ζωή, εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου και αρνητικό παράγοντα στην όλη κοσμική πορεία, μέσα ατην οποία παρασιτεί.
Είναι επομένως ένας τέτοιος Θεός περιττός. Το ανθρώπινο πνεύμα τον δολοφονεί, γκρεμίζοντας παράλληλα και όλη την παλιά «Δημιουργία». Δημιουργείται μία νέα τάξη πραγμάτων, όπού ο άνθρωπος γίνεται πια Θεός αυτός ο ίδιος, δεν έχει δηλαδή ανάγκη κανενός δυνάστη Θεού: Είναι πλέον Υπεράνθρωπος! Ο Θεός δίνει την θέση του στον άνθρωπο. Αναγκαία προϋπόθεση η δολοφονία του από εκείνον...
Στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» ο Νιτσε παραθέτει μερικά καθαρά δαρβινικά στοιχεία. Σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο: «Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι γιοφύρι και όχι σκοπός». Ο άνθρωπος δεν είναι η τελική μορφή ζωής, αλλά μόνο ένα μεταβατικό στάδιο ενός είδούς ζωής που εξελίσσεται. Τελικός σκοπός η άνοδος, η μεταλλαγή σε Υπεράνθρωπο. Τελικό όραμα η εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης στον κόσμο ως της μόνης εναλλακτικής λύσης για την απαλλαγή της ανθρωπότητας αττό αυτούς που την λυμαίνονται. Ως της μόνης προϋπόθεσης για την πραγματική πρόοδο του ανθρωπίνου γένους.
0 Nietzsche, η μετενσάρκωση του αρείου πνεύματος και ψυχής, περιμένει με αγωνία αυτήν τη στιγμή και από το υπερπέραν κραυγάζει: «Ανάτειλε, λοιπόν, ανάτειλε ω Μεγάλο Μεσημέρι»!
Nietzsche και Υπεράνθρωπος
Ο μεγάλος Γερμανός διανοούμενος Friedrich Nietzsche υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης φιλόσοφος τον 19ου αιώνα και μαζί με τους Marx και Darwin καθόρισαν νέους δρόμους στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής σκέψης, ανεξάρτητα από τις καταβολές, την πορεία και την κατάληξη του καθενός απ' αυτούς.
Το έργο του Nietzsche, έργο ριζοσπαστικό συνάμα και προφητικό, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη τον στην παγκόσμια ιστορία και άλλαξε τον τρόπο σκέψης όλου του γερμανικού στοχασμού, όπως δηλώνει και η τεράστια επιρροή που εξάσκησε πάνω στην διαμόρφωση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος της Γερμανίας κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα.
Μία από τις κεντρικές Θέσεις τον φιλοσόφου υπήρξε η αποθέωση του ελληνικού τρόπου σκέψης (έκφραση τον φωτός) και η παράλληλη αυστηρή καταδίκη του αντίστοιχου σκοταδιστικού ιουδαϊκού. Σε όλη τη βιβλιογραφία του είναι εμφανής η απέχθεια του μεγάλου αυτού πνεύματος απέναντι στην εβραϊκή γραμματεία, η οποία εξ' άλλου αφορά κατά βάση λατρευτικά και εθνοκεντρικά στοιχεία που προωθούν την φανταστική ανωτερότητα ενός μόνο λαού έναντι των υπολοίπων. Ολα ανεξαιρέτως τα έργα του φιλοσόφου περιέχουν το υπερβατικό νιτσεϊκό πνεύμα και δεν μπορούμε να πούμε πως κάποιο υστερεί από τα άλλα.
Τα πιο χαρακτηριστικά όμως πονήματα Nietzsche είναι σίγουρα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», το «Πέραν του Καλού και του Κακού», το «Αυκόφως των Ειδώλων» και η «Γέννηση της Τραγωδίας». Πρόκειται περί βιβλίων που στην εποχή τους επηρέασαν σημαντικά το φιλοσοφικό γίγνεσθαι και προκάλεσαν μεγάλο Θόρυβο υπέρ ή κατά του φιλοσόφου. Το σπουδαιότερο όμως είναι το ότι τα εν λόγω έργα συνεχίζουν να επιδρούν όχι απλά πάνω στην φιλοσοφία του 20ού αιώνα, αλλά και σ' αυτήν του 21 ου. Ο θάνατος του Nietzsche άλλωστε συνέπεσε ακριβώς με τον ερχομό του 20ου αιώνα, κάτι το συμβολικό για την πορεία των νέων εξελίξεων. Υπάρχουν όμως όλες οι αποδείξεις ότι ο αιώνας του Nietzsche, όπως και άλλων προφητών του μέλλοντος (Orwell, Spengler, Kosenberg) θα είναι ο 21ος, ο δραματικότερος και κρισιμότερος της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν οι δύο βασικές θεωρίες του Nietzsche, οι οποίες και αποτελούν τα θεμέλια της όλης Θεώρησής του. Αυτές είναι:
Ι.
Η Ιδέα τον Υπερανθρώπου και
2
. Η Ιδέα του θανάτου του Θεού.
Η αντίληψη λοιπόν και συγχρόνως επιθυμία του Γερμανού φιλοσόφου είναι η ανάγκη ανύψωσης του ανθρώπου στο ανώτερο στάδιο που μπορεί να φτάσει, αποδεσμευμένος από τα δεσμά της «Δημιουργίας» και ο παράλληλος βίαιος θάνατος και εξολόθρευση του Θεού, ο οποίος είναι πια άχρηστος μπροστά σε έναν Υπεράνθρωπο που δεν έχει την ανάγκη τον Θεού και του Διαβόλου, αφού αυτός ο ίδιος ο Υπεράνθρωπος είναι που εκτελεί πλέον χρέη Θεού! Η νιτσεϊκή σύλληψη είναι σαφής: ακριβώς τη στιγμή που που άνθρωπος αποτινάζει από πάνω τον τον Θεό, εκείνη τη στιγμή μετεξελίσσεται σε Υπεράνθρωπο, στο ανώτερο ον που μπορεί να υπάρξει, αφού είναι πια ο ίδιος η υπεύθυνη δύναμη του εαυτού του. Σε χρονικό Και πηματοδοτικό λοιπόν επίπεδο η μεταλλαγή του ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο και ο θάνατος του Θεού διαδραματίζονται ταυτόχρονα και επομένως ταυτίζονται απολύτως μεταξύ τους. Το ένα αποτελεί παρενέργεια του άλλου. Πρόκειται για ένα μοναδικό παράδειγμα αλληλεπίδρασης και ανάστροφης κίνησης που δεικνύει το βάθος της σκέψης του αρειου Nietzsche.
Η αιτία της μετατροπής τού ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο βρίσκεται στο γεγονός της δολοφονίας του Θεού από τον άνθρωπο. Και αντίστροφα: Η δολοφονία του Θεού είναι ακριβώς το επακόλουθο της αποθέωσης του ανθρώπού. Ο Υπεράνθρωπος δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί με τον Θεό εν ζωή: αυτός γεννιέται υπό τις στάλες του αίματος τον σκοτωμένου Θεού, όπως κάποτε οι Τιτάνες είχαν γεννηθεί από το εκπεσόν αίμα του ευνουχισμένου απ' τον Κρόνο Ουρανού. Ο άνθρωπος μετουσιώνεται σε Υπεράνθρωπο μόνο την στιγμή κατά την οποία ο Θεός σωριάζεται νεκρός από το φονικό του χτύπημα.
Ποιος όμως είναι ο Θεός και ποιός ο Υπεράνθρωπος κατά το νιτσέίκό πνεύμα και τρόπο σκέψης;
Από τα γραπτά του Nietzsche εκπηγάζει όχι το ερώτημα «ποιος είναι ο Υπεράνθρωπος»;» αλλά «ποιος μπορεί να είναι ο Υπεράνθρωπος;». Ο στοχαστής αναρωτιέται για το ποιος θα μπορέσει να γίνει Υπεράνθρωπος, έχοντας το κουράγιο να δολοφονήσει το Θεϊκό στοιχείο μέσα του, να αποβάλλει τη θέίκή δύναμη εξουσιασμού που καταδυναστεύει τον άνθρωπο, εμποδίζοντάς το να φτάσει ως τα ανώτερα (δια)νοητικά και (μετα)φυσικά επίπεδα. Εμμέσως, πλην σαφώς, ο Nietzsche μας δίνει μία πειστική των αντιλήψεών του απάντηση:
Ο Υπεράνθρωπος μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο του δυνατός, αυτός πού έχει το θάρρος να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον Θεό. Τον Θεό των αδυνάτων και όχι των δυνατών. Τον Θεό των άβουλων και όχι των σκεπτομένων. Τον Θεό των αγράμματων και όχι των φιλοσόφων. Τον Θεό των αχρήστων και όχι των αρίστων. 'Εναν Θεό που εξουσιάζει ακριβώς λόγω της ανθρώπινης ατολμίας. Ποιος είναι ο δυνατός; Προβάλλει έντονα μπροστά μας το νέο ερώτημα. Δυνατός είναι μόνο ο ελεύθερος! Διότι μόνο ο ελεύθερος μπορεί να ακολουθήσει την (μοναδική) οδό που οδηγεί στην αληθινή ουσία των πραγμάτων. Μόνο ο ελεύθερος μπορεί να απορρίψει τα απλοϊκά και σεμνοφανή σχήματα που προστατεύουν τον εκ φύσεως αδύνατο. Μόνο λοιπόν ελεύθερος πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να γίνει δυνατός. Και μόνο ο δυνατός αξίζει να ζει και να δημιούργεί. Εχουμε επομένως την κάτωθι μεταβατική κατάσταση, απ' την οποία και μπορεί να διέλθει κάποιος για να φτάσει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο: Ελεύθερος-δυνατός-Υπεράνθρωπος. Στο νου αθέλητα μας έρχονται τα λόγια του μεγάλου 'Ελληνα φιλοσόφου και συγγραφέα Νίκού Καζαντζάκη, που με το βίο και το έργο του απέδειξε την πίστη του στα ελληνικά ιδεώδη και αξίες: «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος!» . Ιδού η βάση του νιτσεϊκού προτύπου για τον άνθρωπο (Ο Καζαντζάκης πίστευε βαθειά στην σκέψη του Nietzsche).
Η ηθική του Nietzsche είναι η ηθική της επικρατήσεως (και το κυριότερο: του δικαιώματος της επικρατήσεως) του δυνατού πάνω στον αδύνατο, του θαρραλλέου πάνω στον ψοφοδεή, του ανθρωπου πάνω στον υπάνθρωπο. Αυτά όσον αφορά το άτομο. Διότι πέραν του ατόμου υπάρχει η Φυλή. Ετσι, μέσα στα πλαίσια της ιδίας λογικής, η δυνατή και ικανή ράτσα φυσιολογικά επικρατεί επί της ασθενούς και ανήμπορης. Οι ράτσες του πρώτου τύπου μπορούν και δημιουργούν πολιτισμό υψηλότατης αξίας, ενώ αυτές του δευτέρου δεν μπορούν καν να φτιάξουν στοιχειώδες πολιτισμικό σύστημα! Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο ότι η νrτσεϊκή αυτή θεώρηση βρήκε την πλήρη αντανάκλασή της στην φιλοσοφία τον, εθνοκε-ντρικού άλλωστε, γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, όπως προκύπτει τρανά από το φιλοσοφικό του μνημείο, το κλασικό βιβλίο του Rοsenberg «Ο Μύθος του 20ου Αιώνα». «Η ψυχή είναι η φυλή ορώμενη εκ των έσω!», είναι ένα κεντρικό σύνθημα του έργου του Rοsenberg. Κατά τον Nietzsche ο εβραιογενής χριστιανικός Θεός είναι μία Θεότητα μηδενιστική, εκφυλισμένη, μία άρνηση της ζωής. Αυτός ο Θεός δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο λατρείας των Αρείων, αφού αρνείται τις αληθινές αξίες της ζωής και στην ουσία εκφράζει το χάος και το παράλογο. Η προτίμησή του να υπερασπίζεται τις κατώτερες μάζες της ανθρωπότητας δημιουργεί μία ανώμαλη έννομη τάξη, που προωθεί την αδικία και την ισοπέδωση, αφού υποστήρίζει ανοιχτά την εξίσωση του άξιου και του ανάξιου. Παρόμοιες θεωρήσεις (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός, παγκοσμιοποίηση) έλκουν την καταγωγή τους ακριβώς από αυτή την «λογική». Αποτελεί με δύο λόγια ένας παρόμοιος Θεός τροχοπέδη στην ζωή, εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου και αρνητικό παράγοντα στην όλη κοσμική πορεία, μέσα ατην οποία παρασιτεί.
Είναι επομένως ένας τέτοιος Θεός περιττός. Το ανθρώπινο πνεύμα τον δολοφονεί, γκρεμίζοντας παράλληλα και όλη την παλιά «Δημιουργία». Δημιουργείται μία νέα τάξη πραγμάτων, όπού ο άνθρωπος γίνεται πια Θεός αυτός ο ίδιος, δεν έχει δηλαδή ανάγκη κανενός δυνάστη Θεού: Είναι πλέον Υπεράνθρωπος! Ο Θεός δίνει την θέση του στον άνθρωπο. Αναγκαία προϋπόθεση η δολοφονία του από εκείνον...
Στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» ο Νιτσε παραθέτει μερικά καθαρά δαρβινικά στοιχεία. Σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο: «Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι γιοφύρι και όχι σκοπός». Ο άνθρωπος δεν είναι η τελική μορφή ζωής, αλλά μόνο ένα μεταβατικό στάδιο ενός είδούς ζωής που εξελίσσεται. Τελικός σκοπός η άνοδος, η μεταλλαγή σε Υπεράνθρωπο. Τελικό όραμα η εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης στον κόσμο ως της μόνης εναλλακτικής λύσης για την απαλλαγή της ανθρωπότητας αττό αυτούς που την λυμαίνονται. Ως της μόνης προϋπόθεσης για την πραγματική πρόοδο του ανθρωπίνου γένους.
0 Nietzsche, η μετενσάρκωση του αρείου πνεύματος και ψυχής, περιμένει με αγωνία αυτήν τη στιγμή και από το υπερπέραν κραυγάζει: «Ανάτειλε, λοιπόν, ανάτειλε ω Μεγάλο Μεσημέρι»!
periodiko Apollοneio Fos
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012
0
Ἀπό τό βιβλίο Ὁδυσσέας Ἐλύτης Σύν τοῖς ἄλλοις, ἐκδόσεις Ὕψιλον, 2011
Ἐφημερίδα Ἐλευθερία, 15 Ιουλίου 1958
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
- Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;
- Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ “ἤθους' πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!
- Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…
- Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική τοῦ ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της.
»Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.
- Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς - ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μάς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.
- Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν “πολιτική'. Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο-, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!
- Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «… Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ “ξένου παράγοντος'; Τοῦ ἑκάστοτε… “προστάτου' μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;
- Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν “παρεκκλίσεων' τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω “προστατευτική' κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς “παράδοσης'. Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε “γενικότερη σκοπιμότητα'. Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν “προσαρμοστική πολιτική' καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, “τό τιμιώτατόν του'! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνή σκηνή!
- Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿ τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;
- Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω “ψευδοφάνεια'. Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.
«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
- Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!
- Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά “προγονοπληξία'. Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκού σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κάν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!
»Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω - ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική- εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει - ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!
»Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.
- Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; “Αν κατεβάλλετο προσπάθεια, πρός ποιά κατεύθυνση;
- Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε - ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.
»Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό “ταμπού' τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.
(πηγή: http://blog.karasoulos.com/post/33632228559/15-10-2012)
Οδυσσέας Ελύτης, «Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
Ἀπό τό βιβλίο Ὁδυσσέας Ἐλύτης Σύν τοῖς ἄλλοις, ἐκδόσεις Ὕψιλον, 2011
Ἐφημερίδα Ἐλευθερία, 15 Ιουλίου 1958
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
- Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;
- Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ “ἤθους' πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!
- Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…
- Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική τοῦ ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της.
»Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.
- Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς - ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μάς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.
- Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν “πολιτική'. Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο-, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!
- Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «… Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ “ξένου παράγοντος'; Τοῦ ἑκάστοτε… “προστάτου' μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;
- Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν “παρεκκλίσεων' τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω “προστατευτική' κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς “παράδοσης'. Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε “γενικότερη σκοπιμότητα'. Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν “προσαρμοστική πολιτική' καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, “τό τιμιώτατόν του'! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνή σκηνή!
- Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿ τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;
- Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω “ψευδοφάνεια'. Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.
«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
- Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!
- Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά “προγονοπληξία'. Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκού σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κάν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!
»Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω - ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική- εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει - ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!
»Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.
- Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; “Αν κατεβάλλετο προσπάθεια, πρός ποιά κατεύθυνση;
- Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε - ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.
»Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό “ταμπού' τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.
(πηγή: http://blog.karasoulos.com/post/33632228559/15-10-2012)
0
Ο πολυθεϊσμός ήταν από τις πιο διαδεδομένες θρησκείες των Αρχαίων Ελλήνων. Για τους Αρχαίος Έλληνες, οι θεοί σαν σύνολο αντιπροσώπευαν μια σημαντική έννοια – την φύση σε όλες της τις εκφορές και κάθε θεός η θεά συσχετιζόταν με μια η περισσότερες δυνάμεις της φύσης.
Για τους Έλληνες, οι θεοί ήταν αθάνατοι, πανταχού παρόντες και αξιολάτρευτοι. Μπορούσαν να ελέγξουν όλους τους θνητούς σε κάθε στάδιο της ζωής τους , προκαθορίζοντας την μοίρα τους και τις σχέσεις τους. Παρόλα αυτά, για τους Έλληνες οι θεοί δεν ήταν απόμακρα, απρόσιτα όντα – οι άνθρωποι μπορούσαν να τους πλησιάσουν, να τους δούνε, να τους ακούσουν και να τους αγγίξουν εύκολα. Ως αντιφατικά και πολύπλευρα όντα, οι θεοί αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση για έναν τέλειο άνθρωπο – αλλά έναν άνθρωπο ελεύθερο από τις στερήσεις και τις απαγορεύσεις της ζωής, ο οποίος μπορούσε να διασκεδάσει με οτιδήποτε, μπορούσε να τραυματιστεί χωρίς να νιώσει πόνο ή να πεθάνει, μπορούσε να ερωτευτεί χωρίς να υποβάλλεται σε όρια παρόμοια με των ανθρώπων, μπορούσε να νιώσει θυμό ή ζήλια χωρίς να καταπιέζει τα συναισθήματά του και τέλος, μπορούσε να γλεντήσει και να μεθύσει απεριόριστα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες ανέθεταν στους θεούς τους όλες τις ιδιότητες που θα ήθελαν οι ίδιοι να κατέχουν αλλά τις οποίες η ανθρώπινη φύση δεν τους επέτρεπε να αποκτήσουν. Οι ανθρώπινες ιδιότητες των θεών, ωστόσο, δεν μειώνουν την θεϊκή τους υπόσταση. Στην πραγματικότητα, τα χαρακτηριστικά τα οποία οι άνθρωποι απέδιδαν στους θεούς λειτουργούσαν ως παραδείγματα για την ανθρώπινη συμπεριφορά και αποτελούσαν τους στόχους, τους οποίους έθεταν οι θνητοί για τον εαυτό τους.
Η σωματική ομοιότητα μεταξύ των θεών και ανθρώπων εξυπηρετούσε έναν σημαντικό σκοπό. Οι θεϊκές μορφές που γεννήθηκαν από το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, δεν ήταν ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από μια εικόνα την οποία όφειλαν να προσεγγίσουν οι άνθρωποι. Από την άλλη πλευρά, οι θεοί υιοθετούσαν ανθρώπινοι μορφή όταν εμφανίζονταν στους θνητούς και έτσι τα σώματά τους δεν ήταν απαραίτητα εξωπραγματικά – καλύτερα θα μπορούσαν να περιγράφονται ως πηγές ενέργειας και έμπνευσης από τις οποίες μπορούσαν να δημιουργηθούν υπερφυσικές δυνάμεις.
Ανάμεσα σε όλους τους θεούς που λάτρευαν οι Έλληνες, οι δώδεκα θεοί του όρους Ολύμπου, σχημάτιζαν μια ειδική κατηγορία. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν ο Δίας, η Ήρα, η Αθηνά, ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας, η Άρτεμις, η Δήμητρα, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Ήφαιστος και η Εστία. Σε μερικές περιοχές, διάφορες θέσεις των δώδεκα θεών διεκδικούσαν ο Πλούτωνας, ο Διόνυσος , ο Ηρακλής και άλλοι τοπικοί ήρωες.
Οι θεοί του Ολύμπου ζούσαν κυρίως φιλικά μεταξύ τους, σε ένα σπίτι-ανάκτορο που ήταν ιδανικό στην χρήση του και ιδιαίτερα μαγευτικό.
Με την απόφαση των θεών να κατοικήσουν στον Όλυμπο, αυτομάτως εισάγεται η έννοια ότι ζούσαν στο όριο μεταξύ της Γης και του Ουρανού και έτσι μπορούσαν να επιτηρούνε ό,τι γινόταν στο κόσμο. Το κύριό τους μέλημα ήταν ο άνθρωπος, τον οποίο μερικές φορές «έλουζαν» με δώρα και μερικές φορές δίωκαν.
Δίας
Ο Δίας λεγόταν πολιούχος και «πολιεύς» – πατέρας της πόλης. Η άμυνα των Ελληνικών πόλεων ήταν μια από τις ευθύνες του, η οποία είναι ο λόγος για τον οποίο λατρευόταν όπως και η Αθηνά ως Πρόμαχος, αρχηγός σε μάχες και Σωτήρ, σωτήρας. Άλλα επίθετά του ήταν Ελευθέριος, ελευθερωτής, επειδή έδινε την ελευθερία σε αυτούς που προστάτευε.
Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αναφερόντουσαν στον Ολύμπιο Δία εννοούσαν τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων που κυβερνούσε τον κόσμο από το παλάτι του στον Όλυμπο. Ο Δίας ήταν η πηγή του παραδεισένιου φωτός και αυτός ρύθμιζε τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Έστελνε στην γη, τον άνεμο, τα σύννεφα, την βροχή και τον κεραυνό. Τα σύμβολά του συνδέονταν με αυτές τις δυνάμεις – όχι μόνο ο κεραυνός αλλά και ο αετός, το ιερό πουλί που πετάει πιο ψηλά και γρήγορα από όλα τα άλλα πτηνά στο ουρανό υπήρξε σύμβολο του Δία.
Οι Έλληνες λάτρευαν τον Δία σε κορυφές βουνών οπού η Γη συναντούσε τον Ουρανό. Τα φυσικά φαινόμενα, ελεγχόμενα από τον Δία, όταν συμβαίνανε θεωρούνταν ως σημάδια από τους θεούς και ικανά να παρέχουν στους ανθρώπους πληροφορίες για γεγονότα που θα γίνονταν στο προσεχές μέλλον. Ο μάντης στην Δωδώνη, ένας από τους πιο σημαντικούς της Ελλάδας, ήταν αφοσιωμένος στον Δία. Εκτός από την δύναμη του στον Ουρανό και στην Γη, ο Δίας προστάτευε και τα ανθρώπινα όντα. Σε κάθε σπίτι υπήρχε ένα Προσκυνητάριο προορισμένο για τη λατρεία στο Δία και ήταν ο προστάτης της ειρήνης και στην οικία. Επιπλέον, αυτός προφύλασσε την φιλία ανάμεσα στους ανθρώπους (Δίας Φίλιος) και βοηθούσε αυτούς που τον είχαν ανάγκη, ιδιαίτερα τους ταπεινούς και τους ξένους (Δίας Ξένιος). Οι δυνάμεις του Δία ολοκληρώνονται με την επίβλεψη του για τους όρκους των θνητών και η ευθύνη να αποδίδει δικαιοσύνη εάν κάποιος όρκος δεν τηρούνταν. Οι τιμωρίες του μπορεί να ήταν σκληρές έως υπερβολικές, αλλά ήταν πάντα πρόθυμος να συγχωρήσει εάν οι θνητοί έδειχναν την μεταμέλεια τους και προσεύχονταν σε αυτόν. Για αυτούς τους λόγους, οι Έλληνες δεν παρέλειπαν να τιμούν τον αρχηγό των θεών με εντυπωσιακές τελετές, γιορτές και αθλητικούς αγώνες – δυο από τις τέσσερις μεγαλύτερες διοργανώσεις, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Νέμεα, ήταν αποκλειστικά αφιερωμένες στον Δία.
Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας. Η σεμνή Ρέα αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για το θρόνο του και γι' αυτόν το λόγο καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε, με τη βοήθεια του Ουρανού και της Γης, να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε στην Κρήτη• εκεί με τη βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις κόρες του, τη Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, που ονομαζόταν Δικταίο άντρο. Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού. Κατόπιν επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα σπάργανα μια πέτρα για να την καταπιεί. Ο αφελής Κρόνος την πίστεψε και καταβρόχθισε την πέτρα.
Οι Νύμφες τον τοποθέτησαν σε μια ολόχρυση κούνια, που την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην μπορεί να τον βρει.
Το κλάμα όμως του θεϊκού βρέφους ήταν πολύ δυνατό. Οι νεαρές κοπέλες, για να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής της φασαρίας, κάλεσαν τους φίλους τους, τους Κουρήτες. Αυτοί ήταν δαιμονικά ξωτικά του δάσους με παράξενη μορφή. Κάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που τρανταζόταν ολόκληρη.
Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του μωρού.Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη μορφή.
Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι και άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την ονόμασε μάλιστα Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της έφτιαξε την παντοδύναμη αιγίδα του, που ήταν το πιο σημαντικό όπλο του στην Τιτανομαχία.
Το θεϊκό παιδί ανατράφηκε και με μέλι. Τα αγριομελίσσια του βουνού, εξαιρετικά γι' αυτόν, μάζευαν το καλύτερο μέλι της βασίλισσάς τους. Οι Νύμφες έδιναν από αυτό στο μικρό Δία, που ξετρελαινόταν για τη γλυκιά του γεύση.
Ο θεός,επισης, ανατράφηκε με αμβροσία και νέκταρ, δηλαδή με το φαγητό και το ποτό των αθανάτων. Ολόλευκα ιερά περιστέρια κουβαλούσαν την αμβροσία και τάιζαν μόνα τους το βρέφος, όπως ακριβώς έκαναν με τα μικρά τους. Ένας αετός, με γυαλιστερά φτερά και γαμψά νύχια, πετούσε κάθε βράδυ με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μέσα από τους αιθέρες, και έφτανε στην πηγή, απ' όπου αντλούσε το νέκταρ και το μετέφερε στο βουνό της Κρήτης.
Ο Δίας όταν μεγάλωσε και απέκτησε εξουσία, έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ' όλα τα πλάσματα που βοήθησαν στην ανατροφή του. Έτσι, έκανε την Αμάλθεια και τον αετό αστερισμούς και στα χαριτωμένα περιστέρια ανέθεσε την ευχάριστη υπηρεσία να αναγγέλλουν τις εποχές.
Από τις υπόλοιπες νεράιδες του δάσους που προστάτευαν το Δία, πιο γνωστές είναι η Ίδη και η Μήτιδα. Η Ίδη μάλιστα είχε χαρίσει στο μικρό θεό το πρώτο του παιχνίδι• μια κρυστάλλινη σφαίρα που όταν την πετούσε ψηλά άφηνε λαμπρές πολύχρωμες γραμμές στον αέρα, όπως τα άστρα του ουρανού.
Περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη και στοργή ο Δίας έγινε ένας πανέμορφος έφηβος, γεροδεμένος, με αρμονικά μέλη και εξαιρετική όψη.
Τότε οι Νύμφες κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα να του αποκαλύψουν τα πάντα.
Έτσι, έμαθε για το σκληρόκαρδο πατέρα του και για όλες τις περιπέτειες που πέρασε η μητέρα του και ο ίδιος μέχρι να φτάσει σ' αυτή την ηλικία.
Με τις πολύτιμες συμβουλές, τις ευχές και τα μαγικά βότανα των Νυμφών και ιδιαίτερα της Μήτιδας, έφτασε μπροστά στον Κρόνο• του αποκάλυψε την ταυτότητά του και ζήτησε το θρόνο του.
Αυτός αρνήθηκε, αλλά ο Δίας μετά από μακροχρόνια πάλη κατάφερε να τον ακινητοποιήσει.
Στη συνέχεια του έδωσε ένα βοτάνι και αμέσως ο Κρόνος ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του, την Ήρα, την Εστία, τη Δήμητρα, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Ο Δίας πέρασε πάρα πολλές περιπέτειες μέχρι να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος.
Δε χρειάζεται παρά να θυμίσουμε τη φοβερή Τιτανομαχία που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια• την αναμέτρηση δηλαδή των Ολυμπίων με τα αδέρφια του Κρόνου, που δεν παραδέχονταν με κανένα τρόπο ως ανώτερό τους έναν νεότερο θεό.
Τελικά, με τη συμβουλή της Γαίας, ο Δίας ελευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, που οι Τιτάνες τους είχαν φυλακίσει στα Τάρταρα.
Αυτοί για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους χάρισαν στα τρία αδέρφια φοβερά όπλα.
Έτσι, οι Ολύμπιοι μετά από μακροχρόνιο πόλεμο κατάφεραν να συντρίψουν οριστικά τους Τιτάνες.
Αμέσως μετά ο Δίας και τ' αδέρφια του έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους φοβερούς Γίγαντες.
Όμως με την Αθηνά που πολεμούσε σαν άντρας και τον Ηρακλή και τον Διόνυσο συμπαραστάτες κατάφεραν να νικήσουν και πάλι.
Τελευταία και πιο οδυνηρή σύγκρουση ήταν αυτή με τον Τυφώνα, ο οποίος κατάφερε να τραυματίσει τον Δία. Όμως με την πονηριά του Ερμή και του Πάνα είχαμε πάλι αίσιο τέλος για τους Ολύμπιους και ιδιαίτερα για τον Δία.
Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες έγινε η μοιρασιά ανάμεσα στα τρία αδέρφια. Ο Δίας ανέλαβε τη βασιλεία του Ουρανού, ο Ποσειδώνας τη θάλασσα και ο Άδης τον Κάτω Κόσμο.
Όμως και τότε δε σταμάτησαν τα προβλήματα του Δία. Χρειάστηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσει τους άλλους θεούς και να τους πείσει για την ανωτερότητά του.
Αρκετά συχνά αντιμετώπιζε την έντονη δυσαρέσκεια του Ποσειδώνα, που αμφισβητούσε διαρκώς την εξουσία του και δεν εκτελούσε υπάκουα τις διαταγές του.
Αναγκάστηκε να τον απειλήσει αρκετές φορές για να συνετιστεί.
Κάποτε μάλιστα οι άλλοι θεοί οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του βασιλιά των θεών μέσα στο ίδιο του το παλάτι.
Σ' αυτή συμμετείχαν η Ήρα, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά και ο Απόλλωνας. Και σίγουρα θα κατάφερναν να του κάνουν κακό, αν η Θέτιδα δεν έφερνε από τα βάθη του Ωκεανού συμπαραστάτη του Δία το σεβαστό σ' όλους Βριάρεο.
Ο Δίας, για να εκδικηθεί, έδεσε την Ήρα χειροπόδαρα με αόρατες αλυσίδες και την κρέμασε από τον ουρανό. Επιπλέον, έστειλε τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα να δουλέψουν ως δούλοι στην υπηρεσία του θνητού βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα (Λεγεται οτι βοηθησαν στην κατασκευη των απορθητων τειχων της Τροιας).
Όσο για την Αθηνά που ήταν η αγαπημένη του κόρη, δεν την τιμώρησε και από τότε του ήταν πιστή και υπάκουη.
Οταν ανέλαβε την εξουσία, έφτιαξε τον κόσμο από την αρχή. Πήρε για γυναίκα του τη Χθονία, μια παλιά θεότητα που ταυτίζεται με τη γη και της χάρισε ένα πέπλο που είχε πάνω σχεδιασμένο τον κόσμο ολόκληρο• τις στεριές και τις θάλασσες, τα βουνά και τους κάμπους, τα ποτάμια και τις λίμνες.
Αλλά και το ανθρώπινο γένος, όταν αυτό έγινε πολύ αμαρτωλό και έπαψε να κάνει θυσίες στους θεούς, το κατέστρεψε μ' ένα φοβερό κατακλυσμό, από τον οποίο σώθηκαν μόνο ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα. Απ' αυτούς, με τη θέληση του Δία, προήλθαν νέοι άνθρωποι από τα λιθάρια που πετούσαν πάνω από την πλάτη τους. Όμως, και σ' αυτό το νέο ανθρώπινο γένος κάποτε άρχισε να βασιλεύει η κακία. Γι' αυτόν το λόγο ο Δίας προκάλεσε δυο μεγάλες πολεμικές συρράξεις, την εκστρατεία των Επτά στρατηγών εναντίον της Θήβας και τον Τρωικό πόλεμο. Ένας επιπλέον λόγος ήταν ότι ο πληθυσμός της γης είχε αυξηθεί επικίνδυνα και ο πόλεμος ήταν ένα μέσο για να μειωθεί πάλι.
Στην πρώτη περίπτωση ο Δίας τιμώρησε και τους επτά στρατηγούς, γιατί ήταν ασεβείς και αλαζόνες. Ο ένας έλεγε πως θα κυρίευε τη Θήβα ανεξάρτητα από τη θέληση του παντοδύναμου θεού, ο άλλος είχε ως έμβλημά του τον Τυφώνα, το μεγαλύτερο εχθρό του Δία, και κάποιος άλλος αμφισβητούσε τη δύναμη του κεραυνού του. Όλοι τους βρήκαν φρικτό τέλος. Τους γιους τους αργότερα, που ήταν θεοσεβούμενοι και θυσίαζαν τακτικά στους θεούς, τους βοήθησε να καταλάβουν το θηβαϊκό κάστρο.
Στην περίπτωση του Τρωικού πολέμου ο Δίας φρόντισε πρώτα απ' όλα να γεννηθεί η Ελένη, έτσι ώστε η αρπαγή της από τον Πάρη να σημάνει την έναρξη του πολέμου. Στη διάρκεια της πολεμικής επιχείρησης είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Κράτησε για αρκετό χρονικό διάστημα τον Αχιλλέα έξω από το πεδίο της μάχης όπως είχε υποσχεθεί στη μητέρα του τη Θέτιδα. Επιπλέον, έδωσε την τελική νίκη στους Έλληνες όπως αυτός είχε αποφασίσει, ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους Ολύμπιους που πολεμούσαν στο πλευρό της μιας ή της άλλης παράταξης.
Πολλοί θεοί και ακόμη περισσότεροι θνητοί γνώρισαν την οργή του Δία όταν έκαναν κάτι ενάντια στη θέλησή του ή κάτι που διασάλευε την τάξη του σύμπαντος και τους φυσικούς νόμους. Γι' αυτό κεραυνοβόλησε τον Φαέθωνα που τόλμησε να οδηγήσει το άρμα του Ήλιου και κόντεψε να κάψει τη Γη, όταν πλησίασε πολύ κοντά της.
Το ίδιο έκανε με τον Ασκληπιό που είχε τόσο πολύ προοδεύσει στην ιατρική τέχνη, ώστε κατάφερνε με τα βότανά του να ανασταίνει νεκρούς. Ο Απόλλωνας οργισμένος από το θάνατο του γιου του, για να εκδικηθεί, θέλησε να σκοτώσει με τα χρυσά βέλη του τους Κύκλωπες. Ο Δίας εξοργίστηκε τόσο ώστε ήταν έτοιμος να ρίξει το γιο του στα Τάρταρα. Μετά όμως από παράκληση της Λητώς μετρίασε την ποινή του Απόλλωνα και τον έστειλε για ένα χρόνο στην υπηρεσία του Άδμητου.Εξάλλου, ο Δίας με τον κεραυνό του σκότωσε τον Ιασίονα που είχε ερωτευτεί τη θεά Δήμητρα. Αυτή ανταποκρίθηκε στον έρωτά του και ζούσε ευτυχισμένη μαζί του στους αγρούς.
Ο Δίας δεν ήθελε οι θεές να ζευγαρώνουν με θνητούς. Όλους αυτούς τους ερωτικούς πόθους που δεν ήταν σύμφωνοι με τους νόμους της φύσης τους προκαλούσε η Αφροδίτη και στη συνέχεια ειρωνευόταν τους αθάνατους.
Ο παντοδύναμος Δίας, που ήταν και το συχνότερο θύμα της, για να την τιμωρήσει, της ενέπνευσε μεγάλο ερωτικό πάθος για το θνητό Αγχίση και έτσι απόκτησε απ' αυτόν το θνητό ήρωα Αινεία.Κάποιες φορές ο ίδιος επισκεπτόταν τους θνητούς για να ελέγξει την πίστη τους. Κάποτε πήγε και στην Κέα όπου κατοικούσαν οι Τελχίνες. Αυτοί ήταν ένας άγριος λαός που δε δέχονταν το Δία ως τον ανώτερο θεό και δεν τον υποδέχτηκαν με κανένα σεβασμό.
Μόνο η κόρη του βασιλιά τους η Δεξιθέα έπεσε στα γόνατα και προσφέρθηκε να τον υπηρετήσει σαν πιστή δούλη. Τότε ο Δίας κατέστρεψε όλους τους κατοίκους εκτός από τη σεβάσμια κόρη.
Μια άλλη φορά ο θεός πήγε στην Αρκαδία. Εκεί ο βασιλιάς Λυκάονας και οι γιοι του, για να δοκιμάσουν τη δύναμη και την παντογνωσία του, έσφαξαν ένα βρέφος, το έψησαν και του έδωσαν να φάει. Ο Δίας εξοργισμένος απ' αυτό το ανοσιούργημα μεταμόρφωσε το βασιλιά και τους γιους του σε λύκους. Ο Σαλμωνέας, ο βασιλιάς της Ήλιδας, είχε γίνει τόσο αλαζονικός που σχεδόν τρελάθηκε και ισχυριζόταν ότι έμοιαζε με τον Δία. Τότε ο θεός έριξε τον κεραυνό του στο παλάτι του βασιλιά και προκλήθηκε τεράστια πυρκαγιά που κατέκαψε όλη την πόλη.
Πρώτη σύζυγός του θεωρείται η Μήτιδα, η Νύμφη που του έδωσε το μαγικό βοτάνι για να νικήσει τον Κρόνο. Όμως δυστυχώς υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι ο γιος που θα αποκτούσε από τη Μήτιδα θα ήταν πιο δυνατός από τον πατέρα του. Γι' αυτό αποφάσισε να καταπιεί τη γυναίκα του. Με τον τρόπο αυτόν απομάκρυνε τον κίνδυνο για εκθρόνιση και παράλληλα απέκτησε όλη τη σοφία του κόσμου. Μετά από εννιά μήνες χρειάστηκε να κάνει ο ίδιος μια ιδιόμορφη καισαρική τομή. Τον βασάνιζε ένας φοβερός πονοκέφαλος και το κεφάλι του άρχισε να μεγαλώνει. Έτσι, ο Ήφαιστος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, κατάφερε ένα γερό χτύπημα με το σφυρί του στο θεϊκό κεφάλι από όπου ξεπήδησε πάνοπλη η Αθηνά.
Επίσης ο Δίας, τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του, ζευγάρωσε με δυο Τιτανίδες. Πρώτα με τη Θέμιδα, την προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Απ' αυτήν απέκτησε τις τρεις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και την Ειρήνη, και τις τρεις Μοίρες, την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο, που όριζαν την τύχη των ανθρώπων μα και των θεών. Από την Τιτανίδα Μνημοσύνη, την προσωποποίηση της ανάμνησης, μετά από εννιά νύχτες συνεχούς ζευγαρώματος, απέκτησε τις εννιά Μούσες, την Καλλιόπη, την Κλειώ, την Πολύμνια, την Ευτέρπη, την Τερψιχόρη, την Ερατώ, τη Μελπομένη, τη Θάλεια και την Ουρανία. Αυτές προστάτευαν τη μουσική, την ποίηση και γενικά τις καλές τέχνες.Από την Ωκεανίδα Ευρυνόμη ο Δίας απέκτησε τις τρεις Χάριτες, την Αγλαΐα, την Ευφροσύνη και τη Θάλεια.
Κάποτε θέλησε να ζευγαρώσει και με τη θαλασσινή θεά Θέτιδα. Όμως η Θέμιδα προειδοποίησε ότι το παιδί της θα αποκτούσε όπλο πιο δυνατό και από τον κεραυνό. Τότε αυτός έπνιξε το ερωτικό του πάθος και φρόντισε να παντρέψει την όμορφη Νηρηίδα με το θνητό Πηλέα.
Μετά τα ζευγαρώματα μ' αυτές τις παλιότερες θεές, μοναδική νόμιμη σύζυγος του Δία αναγνωρίστηκε η Ήρα, που ήταν αδερφή του. Λένε πως αυτή δεν υπέκυπτε αρχικά στον έρωτά του, γι' αυτό ο Δίας κατέφυγε σ' ένα τέχνασμα.
Μια κρύα μέρα του χειμώνα εμφανίστηκε έξω από το παράθυρο της σεβαστής θεάς μεταμορφωμένος σε κούκο. Εκείνη λυπήθηκε το παγωμένο πουλί και το έβαλε στον κόρφο της για να ζεσταθεί. Τότε ο θεός πήρε την κανονική του μορφή και αφού της υποσχέθηκε ότι θα την κάνει νόμιμη σύζυγό του, ενώθηκε μαζί της. Το κυρίαρχο ζευγάρι του Ολύμπου απέκτησε τρία παιδιά, την αιώνια έφηβη Ήβη, που την έδωσαν ως σύζυγο στον Ηρακλή όταν έγινε αθάνατος, τον πολεμόχαρο Άρη και το θεϊκό σιδηρουργό Ήφαιστο. Βέβαια, ζούσαν μια πολυτάραχη συζυγική ζωή μια και η παράφορη ζήλια της Ήρας δεν μπορούσε ν' αντέξει τις συνεχείς ερωτικές περιπέτειες του άντρα της. Αρκετές φορές μάλιστα αποπειράθηκε να εγκαταλείψει τη συζυγική εστία. Ο παντοδύναμος Δίας έβρισκε πάντα τον τρόπο να τη φέρει πίσω. Πάντα τη διαβεβαίωνε πως οι εξωσυζυγικές του περιπέτειες δε σήμαιναν τίποτε γι' αυτόν και ότι η ίδια ήταν η μόνη γυναίκα που του προκαλούσε τον πραγματικό πόθο.
Γιος του Δία ήταν και ο Ερμής. Ο μεγάλος θεός αντίκρισε κάποτε την Ατλαντίδα Μαία, που κατοικούσε στο όρος Κυλλήνη της Αρκαδίας. Την ερωτεύτηκε και την κατέκτησε στη διάρκεια μιας σκοτεινής νύχτας, όταν η Ήρα κοιμόταν και κανένας άλλος αθάνατος ή θνητός δεν μπορούσε να τους δει. Από το σμίξιμο αυτό προήλθε ο Ερμής, που αναστάτωσε τον κόσμο μόλις αντίκρισε το φως του ήλιου.
Και η Λητώ, που ήταν κόρη Τιτάνων, δε γλίτωσε τα αγκαλιάσματα του Δία. Αυτή του όμως η απιστία έγινε γνωστή στην Ήρα, που καθώς δεν μπορούσε να βλάψει τον παντοδύναμο σύζυγό της, καταδίωξε μ' όλες τις δυνάμεις της την ερωμένη του. Αλλά και όταν μετά από μακροχρόνιες περιπλανήσεις η Λητώ βρήκε ένα μέρος για να γεννήσει, η Ήρα κρατούσε αιχμάλωτη την Ειλείθυια, τη θεά των αίσιων τοκετών. Μόνο μ' ένα πολύτιμο δώρο κατάφεραν οι υπόλοιπες θεές να την εξευμενίσουν. Έτσι, γεννήθηκαν δυο νέοι Ολύμπιοι θεοί, η Άρτεμη και ο Απόλλωνας.
Ο Δίας πεθύμησε κάποτε και την αδερφή της Λητώς, την Αστερία. Αυτή όμως αντιστάθηκε με κάθε τρόπο και γι' αυτό τη μεταμόρφωσε σε ορτύκι και αργότερα σε ένα μικρό νησί, την Ορτυγία, που ήταν καταδικασμένη να πλέει διαρκώς στη θάλασσα. Μόνο όταν η Ορτυγία δέχτηκε την αδερφή της, για να γεννήσει, τότε έγινε σταθερό νησί και ονομάστηκε Δήλος. Άλλοι μυθογράφοι διηγούνται ότι τελικά ο θεός κατέκτησε την Αστερία, η οποία γέννησε την Εκάτη.Ο Δίας ερωτεύτηκε κάποτε και τη Δήμητρα, την άλλη αδερφή του.
Αυτή τον απωθούσε για πολύ καιρό. Τελικά ο παντοδύναμος θεός ικανοποίησε κι αυτό του το πάθος, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση της Περσεφόνης. Ακόμη, ο Δίας ενώθηκε με τη Σελήνη, που γέννησε την Έρση και την Πανδία, όπως επίσης και με τη Νύμφη Θύβρη, που γέννησε τον τραγοπόδαρο Πάνα, θεό της γονιμότητας.
Ο Δίας ερωτεύτηκε τη βασιλοπούλα της Θήβας Σεμέλη.
Η θνητή κοπέλα δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί στη θεϊκή ομορφιά του και ενώθηκε μαζί του.
Η Ήρα για να εκδικηθεί παρουσιάστηκε στη βασιλοπούλα με τη μορφή της τροφού της και την έπεισε να ζητήσει από τον Δία να της ορκιστεί ότι θα παρουσιαστεί μπροστά της σ' όλο του το μεγαλείο.
Έτσι κι έγινε• μάταια ο Δίας προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, η Σεμέλη επέμενε.
Τότε, εμφανίστηκε μπροστά της πάνω στο χρυσό του άρμα, κρατώντας στα χέρια του τον κεραυνό, συνοδευόμενος από αστραπές και βροντές. Η Σεμέλη, όπως θα συνέβαινε άλλωστε σε κάθε θνητό, δεν άντεξε το μεγαλείο του και κάηκε. Ο Δίας πήρε το βρέφος που είχε συλλάβει η νεαρή κοπέλα και το έραψε στο μηρό του.
Όταν πέρασαν εννιά μήνες, γεννήθηκε ο Διόνυσος, ο θεός των αμπελιών και του κρασιού.
Ο μέγας θεός, επειδή δεν μπορούσε να κρατήσει το βρέφος πάνω στον Όλυμπο, το εμπιστεύτηκε στην Ινώ, την αδερφή της Σεμέλης, και στο σύζυγό της Αθάμα. Όμως η ζηλιάρα Ήρα κατέστρεψε τους δυο συζύγους στέλνοντάς τους παροδική τρέλα. Κατόπιν ο Δίας εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες της Βοιωτίας, όπου και ανατράφηκε.
Η Ιώ όμως υπήρξε η θνητή που ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από την Ήρα. Αυτή ήταν κόρη του Ίναχου, βασιλιά του Άργους.
Η ομορφιά της ήταν εξαιρετική και ο Δίας, όπως ήταν φυσικό, την ερωτεύτηκε. Από κει και πέρα άρχισε το μαρτύριό της. Η Ήρα ετοίμασε ένα σχέδιο για να την καταστρέψει και ο Δίας για να τη σώσει τη μεταμόρφωσε σε λευκή αγελάδα.
Τότε η ζηλόφθονη σύζυγος έστειλε ένα σιχαμερό και ενοχλητικό έντομο, τον οίστρο (αλογόμυγα), που κεντούσε διαρκώς την Ιώ. Αυτή για να αποφύγει τα τσιμπήματα άρχισε έξαλλη να τρέχει. Διέσχισε τη θάλασσα που πήρε το όνομά της, Ιόνιο Πέλαγος, και έφτασε μετά από πολλές περιπέτειες στην Αίγυπτο. Εκεί ο Δίας τη λυπήθηκε για τα τόσα βάσανά της και της ξαναέδωσε την ανθρώπινη μορφή της. Τότε η Ιώ γέννησε τον Έπαφο, που κυβέρνησε όσους τόπους ποτίζει ο Νείλος και που έγινε προπάτορας όλων εκείνων που ίδρυσαν τα μεγάλα βασίλεια στην Ασία, την Αφρική και την Αργολίδα. Η Ήρα ανέθεσε στους Κουρήτες να εξαφανίσουν τον Έπαφο.
Ο Δίας οργισμένος τους κατακεραύνωσε, μολονότι τον είχαν βοηθήσει τόσο πολύ όταν ήταν βρέφος. Όσο για την Ιώ, πήρε τη θέση της στον ουράνιο θόλο ως αστερισμός.Πολύ γνωστός είναι και ο έρωτας του πρώτου θεού με τη Δανάη, τη βασιλοπούλα του Άργους. Ο πατέρας της Ακρίσιος την είχε φυλακίσει σ' ένα κελί του παλατιού, γιατί είχε πάρει χρησμό πως ο γιος της Δανάης θα σκότωνε τον παππού του. Τότε παρουσιάστηκε ο Δίας που είχε ερωτευτεί τη βασιλοπούλα και μεταμορφωμένος σε χρυσή βροχή διαπέρασε τη στέγη και μπήκε στο κελί. Από το σμίξιμό τους γεννήθηκε ο ήρωας Περσέας.
Η Δανάη για αρκετό καιρό κράτησε κρυφό το γεγονός. Κάποια στιγμή όμως ο πατέρας της άκουσε το κλάμα του μωρού και ανακάλυψε τα πάντα. Τότε ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας. Όταν η Δανάη του ανέφερε το όνομα του Δία, δεν την πίστεψε και για τιμωρία την έκλεισε μαζί με το μωρό σ' ένα ξύλινο κιβώτιο και την έριξε στη θάλασσα. Κάποτε έφτασαν κοντά στη Σέριφο. Ένας ψαράς, ο Δίκτης, που είδε το κιβώτιο και άκουσε φωνές, το μάζεψε και το άνοιξε. Η Δανάη και ο Περσέας διηγήθηκαν την περιπέτειά τους και ο Δίκτης τους πήρε στο σπίτι του, όπου έζησαν για αρκετά χρόνια.
Ο Δίας πολλές φορές επιθύμησε και γυναίκες που ήταν ήδη παντρεμένες με θνητούς. Έτσι, ερωτεύτηκε τη Λήδα, τη γυναίκα του Τυνδάρεου. Για να την πλησιάσει πήρε τη μορφή ενός κατάλευκου κύκνου. Από το σμίξιμό τους η Λήδα γέννησε την ωραία Ελένη, που έγινε αιτία να ξεσπάσει ο Τρωικός πόλεμος, καθώς επίσης και τους δίδυμους Κάστορα και Πολυδεύκη. Απ' αυτούς ο ένας προήλθε από το σπέρμα του Δία και ήταν αθάνατος, ενώ ο άλλος προήλθε από το σπέρμα του Τυνδάρεου και ήταν θνητός. Γι' αυτό όταν ο Κάστορας πέθανε, ο Πολυδεύκης ζήτησε και πέτυχε από τον πατέρα του να εναλλάσσεται στη ζωή με τον αγαπημένο του αδερφό.
Ο μεγάλος θεός ήταν πατέρας ενός από τους πιο γνωστούς ήρωες της αρχαιότητας, του Ηρακλή.
Ερωτεύτηκε την Αλκμήνη, τη σύζυγο του Αμφιτρύωνα και για άλλη μια φορά χρησιμοποίησε δόλο. Πήρε τη μορφή του Αμφιτρύωνα και μπήκε στο δωμάτιο της βασίλισσας όπου έσμιξε μαζί της. Εννιά μήνες αργότερα γεννήθηκε ο ημίθεος Ηρακλής.Με διάφορες Νύμφες αλλά και θνητές ο Δίας ζευγάρωσε και έφερε στον κόσμο τους γενάρχες πολλών λαών και τους ιδρυτές πολλών πόλεων. Στην Κρήτη όπου πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του διηγούνταν ότι ζευγάρωσε με μια τοπική ηρωίδα, την Κρήτη, που έδωσε το όνομά της στο νησί και απέκτησε ένα γιο, τον Κόρα, το γενάρχη ενός λαού που κατοικούσε στα πολύ αρχαία χρόνια στο Αιγαίο.
Πολύ πιο γνωστός είναι ο μύθος που διηγείται τον έρωτα του Δία για την Ευρώπη. Αυτή ήταν κόρη του βασιλιά της Συρίας. Μια μέρα που έπαιζε με τις φίλες της στα λιβάδια και μάζευε λουλούδια, ο θεός την αντίκρισε και αμέσως τον χτύπησε ο έρωτας. Για να πλησιάσει την κοπέλα μεταμορφώθηκε σε ήμερο ταύρο. Αυτή άρχισε να χαϊδεύει το δυνατό ζώο και ανέβηκε στη ράχη του. Αμέσως, ο Δίας-ταύρος άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα• η Ευρώπη έκλαιγε μα δεν μπορούσε να πηδήξει από τον ταύρο γιατί θα σκοτωνόταν.
Ο μεταμορφωμένος θεός διέσχισε τη θάλασσα και έφτασε στην Κρήτη. Εκεί μέσα στη σπηλιά που γεννήθηκε, στο Δικταίο άντρο, έσμιξε με τη νεαρή βασιλοπούλα. Καρποί αυτού του ζευγαρώματος ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθης. Μετά από λίγο καιρό η Ευρώπη παντρεύτηκε ένα βασιλιά του νησιού, τον Αστέριο, που υιοθέτησε τα παιδιά του Δία.Κάποια άλλη φορά ο θεός μεταμορφωμένος κατάφερε να αποπλανήσει τη Νύμφη Καλλιστώ. Αυτή ήταν σύντροφος της Άρτεμης και είχε ορκιστεί αιώνια παρθενική ζωή.
Όταν η Ολύμπια θεά κατάλαβε τι συνέβη, έδιωξε την Καλλιστώ από κοντά της. Ο Δίας, επειδή τη λυπήθηκε, τη μεταμόρφωσε σε αρκούδα, όμως η Άρτεμη τη σκότωσε με τα βέλη της. Ο παντοδύναμος θεός, όπως συνήθιζε με τα αγαπημένα του πρόσωπα, τη μεταμόρφωσε σε αστερισμό, τη Μεγάλη Άρκτο (Αρκούδα). Το παιδί που είχε συλλάβει το μεγάλωσε η Μαία και έγινε γενάρχης των κατοίκων της Αρκαδίας, ο Αρκάς.
Στο Άργος διηγούνταν ότι η πρώτη θνητή ερωμένη του Δία ήταν η Νιόβη, που γέννησε τον Άργο, γενάρχη των Αργείων. Επιπλέον από την Ιοδάμα γεννήθηκε ο Θήβης, αρχηγός των Θηβαίων, από την Ευρυνόμη ο Ασωπός, από τον οποίο κατάγονταν οι Βοιωτοί, από τη Μάιρα ο Λοκρός, που έδωσε το όνομά του στη Λοκρίδα, και από την Ισονόη ο Ορχομενός, που ήταν προπάτορας των Ορχομενίων. Η Σελήνη του χάρισε για γιο τον Νεμέα και η Ταϋγέτη τον Λακεδαίμονα• απ' αυτούς αντίστοιχα προήλθαν οι Νεμεάτες και οι Λακεδαιμόνιοι.
Εξάλλου, από την Αίγινα γεννήθηκε ο Αιακός (Αιγινήτες) και από τη Σίθνιδα ο Μάγαρος (Μεγαρείς).Στον Δία καταλογίζεται και η αρπαγή ενός νέου άντρα, του Γανυμήδη. Ο Δίας γοητευμένος από την όψη και την κορμοστασιά του ωραιότερου θνητού, μεταμορφωμένος σε αετό τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο. Εκεί τον χρησιμοποίησε ως οινοχόο, μια ιδιότητα που μέχρι τότε είχε η Ήβη, και γενικά ως σύντροφο στα συμπόσια.Ο Δίας, όπως είπαμε, ήταν ο κατεξοχήν θεός. Είχε κάτω από την επίβλεψή του ολόκληρο το σύμπαν• προστάτευε τη φύση, αλλά και διάφορες πτυχές της προσωπικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ανθρώπων.
Ο ίδιος ήταν αρχηγός των θεών και ο πιο δυνατός απ' όλους. Χαρακτηριστικό της παντοδυναμίας του είναι το απόσπασμα της Ιλιάδας, όπου προκαλεί τους υπόλοιπους Ολύμπιους να τον τραβήξουν από τον ουρανό στη γη μ' ένα χρυσό σκοινί• τους διαβεβαιώνει πως δε θα τα καταφέρουν.
Ο Δίας φανέρωνε τη θέλησή του μέσα από όνειρα μα και από χρησμούς. Υπήρχαν δυο φημισμένα μαντεία που ήταν αφιερωμένα σ' αυτόν. Το ένα ήταν το μαντείο της Δωδώνης στην Ήπειρο και το άλλο του Δία Άμμωνα στη Λιβύη.
Σημαντικότερο σύμβολο του Δία ήταν ο κεραυνός, το πιο πολύτιμο όπλο που διέθετε. Ακολουθεί το σκήπτρο, που κατέληγε σε αετό και ήταν το σύμβολο της εξουσίας του. Ακόμη, η αιγίδα ήταν το δέρμα της Αμάλθειας που τον έκανε αήττητο. Ιερό δέντρο του Δία ήταν η βελανιδιά. Πολύ συχνά εικονίζεται με δυο πιθάρια στο πλάι του που συμβόλιζαν τα καλά και τα κακά που μοίραζε στους ανθρώπους.
Πηγή: Ελληνική Μυθολογία - Μέρος πρώτο: ΔΙΑΣ - RAMNOUSIA
Ελληνική Μυθολογία - Μέρος πρώτο: ΔΙΑΣ
Ο πολυθεϊσμός ήταν από τις πιο διαδεδομένες θρησκείες των Αρχαίων Ελλήνων. Για τους Αρχαίος Έλληνες, οι θεοί σαν σύνολο αντιπροσώπευαν μια σημαντική έννοια – την φύση σε όλες της τις εκφορές και κάθε θεός η θεά συσχετιζόταν με μια η περισσότερες δυνάμεις της φύσης.
Για τους Έλληνες, οι θεοί ήταν αθάνατοι, πανταχού παρόντες και αξιολάτρευτοι. Μπορούσαν να ελέγξουν όλους τους θνητούς σε κάθε στάδιο της ζωής τους , προκαθορίζοντας την μοίρα τους και τις σχέσεις τους. Παρόλα αυτά, για τους Έλληνες οι θεοί δεν ήταν απόμακρα, απρόσιτα όντα – οι άνθρωποι μπορούσαν να τους πλησιάσουν, να τους δούνε, να τους ακούσουν και να τους αγγίξουν εύκολα. Ως αντιφατικά και πολύπλευρα όντα, οι θεοί αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση για έναν τέλειο άνθρωπο – αλλά έναν άνθρωπο ελεύθερο από τις στερήσεις και τις απαγορεύσεις της ζωής, ο οποίος μπορούσε να διασκεδάσει με οτιδήποτε, μπορούσε να τραυματιστεί χωρίς να νιώσει πόνο ή να πεθάνει, μπορούσε να ερωτευτεί χωρίς να υποβάλλεται σε όρια παρόμοια με των ανθρώπων, μπορούσε να νιώσει θυμό ή ζήλια χωρίς να καταπιέζει τα συναισθήματά του και τέλος, μπορούσε να γλεντήσει και να μεθύσει απεριόριστα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες ανέθεταν στους θεούς τους όλες τις ιδιότητες που θα ήθελαν οι ίδιοι να κατέχουν αλλά τις οποίες η ανθρώπινη φύση δεν τους επέτρεπε να αποκτήσουν. Οι ανθρώπινες ιδιότητες των θεών, ωστόσο, δεν μειώνουν την θεϊκή τους υπόσταση. Στην πραγματικότητα, τα χαρακτηριστικά τα οποία οι άνθρωποι απέδιδαν στους θεούς λειτουργούσαν ως παραδείγματα για την ανθρώπινη συμπεριφορά και αποτελούσαν τους στόχους, τους οποίους έθεταν οι θνητοί για τον εαυτό τους.
Η σωματική ομοιότητα μεταξύ των θεών και ανθρώπων εξυπηρετούσε έναν σημαντικό σκοπό. Οι θεϊκές μορφές που γεννήθηκαν από το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, δεν ήταν ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από μια εικόνα την οποία όφειλαν να προσεγγίσουν οι άνθρωποι. Από την άλλη πλευρά, οι θεοί υιοθετούσαν ανθρώπινοι μορφή όταν εμφανίζονταν στους θνητούς και έτσι τα σώματά τους δεν ήταν απαραίτητα εξωπραγματικά – καλύτερα θα μπορούσαν να περιγράφονται ως πηγές ενέργειας και έμπνευσης από τις οποίες μπορούσαν να δημιουργηθούν υπερφυσικές δυνάμεις.
Ανάμεσα σε όλους τους θεούς που λάτρευαν οι Έλληνες, οι δώδεκα θεοί του όρους Ολύμπου, σχημάτιζαν μια ειδική κατηγορία. Οι θεοί του Ολύμπου ήταν ο Δίας, η Ήρα, η Αθηνά, ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας, η Άρτεμις, η Δήμητρα, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Ήφαιστος και η Εστία. Σε μερικές περιοχές, διάφορες θέσεις των δώδεκα θεών διεκδικούσαν ο Πλούτωνας, ο Διόνυσος , ο Ηρακλής και άλλοι τοπικοί ήρωες.
Οι θεοί του Ολύμπου ζούσαν κυρίως φιλικά μεταξύ τους, σε ένα σπίτι-ανάκτορο που ήταν ιδανικό στην χρήση του και ιδιαίτερα μαγευτικό.
Με την απόφαση των θεών να κατοικήσουν στον Όλυμπο, αυτομάτως εισάγεται η έννοια ότι ζούσαν στο όριο μεταξύ της Γης και του Ουρανού και έτσι μπορούσαν να επιτηρούνε ό,τι γινόταν στο κόσμο. Το κύριό τους μέλημα ήταν ο άνθρωπος, τον οποίο μερικές φορές «έλουζαν» με δώρα και μερικές φορές δίωκαν.
Δίας
Ο Δίας λεγόταν πολιούχος και «πολιεύς» – πατέρας της πόλης. Η άμυνα των Ελληνικών πόλεων ήταν μια από τις ευθύνες του, η οποία είναι ο λόγος για τον οποίο λατρευόταν όπως και η Αθηνά ως Πρόμαχος, αρχηγός σε μάχες και Σωτήρ, σωτήρας. Άλλα επίθετά του ήταν Ελευθέριος, ελευθερωτής, επειδή έδινε την ελευθερία σε αυτούς που προστάτευε.
Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αναφερόντουσαν στον Ολύμπιο Δία εννοούσαν τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων που κυβερνούσε τον κόσμο από το παλάτι του στον Όλυμπο. Ο Δίας ήταν η πηγή του παραδεισένιου φωτός και αυτός ρύθμιζε τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Έστελνε στην γη, τον άνεμο, τα σύννεφα, την βροχή και τον κεραυνό. Τα σύμβολά του συνδέονταν με αυτές τις δυνάμεις – όχι μόνο ο κεραυνός αλλά και ο αετός, το ιερό πουλί που πετάει πιο ψηλά και γρήγορα από όλα τα άλλα πτηνά στο ουρανό υπήρξε σύμβολο του Δία.
Οι Έλληνες λάτρευαν τον Δία σε κορυφές βουνών οπού η Γη συναντούσε τον Ουρανό. Τα φυσικά φαινόμενα, ελεγχόμενα από τον Δία, όταν συμβαίνανε θεωρούνταν ως σημάδια από τους θεούς και ικανά να παρέχουν στους ανθρώπους πληροφορίες για γεγονότα που θα γίνονταν στο προσεχές μέλλον. Ο μάντης στην Δωδώνη, ένας από τους πιο σημαντικούς της Ελλάδας, ήταν αφοσιωμένος στον Δία. Εκτός από την δύναμη του στον Ουρανό και στην Γη, ο Δίας προστάτευε και τα ανθρώπινα όντα. Σε κάθε σπίτι υπήρχε ένα Προσκυνητάριο προορισμένο για τη λατρεία στο Δία και ήταν ο προστάτης της ειρήνης και στην οικία. Επιπλέον, αυτός προφύλασσε την φιλία ανάμεσα στους ανθρώπους (Δίας Φίλιος) και βοηθούσε αυτούς που τον είχαν ανάγκη, ιδιαίτερα τους ταπεινούς και τους ξένους (Δίας Ξένιος). Οι δυνάμεις του Δία ολοκληρώνονται με την επίβλεψη του για τους όρκους των θνητών και η ευθύνη να αποδίδει δικαιοσύνη εάν κάποιος όρκος δεν τηρούνταν. Οι τιμωρίες του μπορεί να ήταν σκληρές έως υπερβολικές, αλλά ήταν πάντα πρόθυμος να συγχωρήσει εάν οι θνητοί έδειχναν την μεταμέλεια τους και προσεύχονταν σε αυτόν. Για αυτούς τους λόγους, οι Έλληνες δεν παρέλειπαν να τιμούν τον αρχηγό των θεών με εντυπωσιακές τελετές, γιορτές και αθλητικούς αγώνες – δυο από τις τέσσερις μεγαλύτερες διοργανώσεις, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Νέμεα, ήταν αποκλειστικά αφιερωμένες στον Δία.
Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας. Η σεμνή Ρέα αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για το θρόνο του και γι' αυτόν το λόγο καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε, με τη βοήθεια του Ουρανού και της Γης, να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε στην Κρήτη• εκεί με τη βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις κόρες του, τη Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, που ονομαζόταν Δικταίο άντρο. Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού. Κατόπιν επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα σπάργανα μια πέτρα για να την καταπιεί. Ο αφελής Κρόνος την πίστεψε και καταβρόχθισε την πέτρα.
Οι Νύμφες τον τοποθέτησαν σε μια ολόχρυση κούνια, που την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην μπορεί να τον βρει.
Το κλάμα όμως του θεϊκού βρέφους ήταν πολύ δυνατό. Οι νεαρές κοπέλες, για να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής της φασαρίας, κάλεσαν τους φίλους τους, τους Κουρήτες. Αυτοί ήταν δαιμονικά ξωτικά του δάσους με παράξενη μορφή. Κάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που τρανταζόταν ολόκληρη.
Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του μωρού.Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη μορφή.
Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι και άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την ονόμασε μάλιστα Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της έφτιαξε την παντοδύναμη αιγίδα του, που ήταν το πιο σημαντικό όπλο του στην Τιτανομαχία.
Το θεϊκό παιδί ανατράφηκε και με μέλι. Τα αγριομελίσσια του βουνού, εξαιρετικά γι' αυτόν, μάζευαν το καλύτερο μέλι της βασίλισσάς τους. Οι Νύμφες έδιναν από αυτό στο μικρό Δία, που ξετρελαινόταν για τη γλυκιά του γεύση.
Ο θεός,επισης, ανατράφηκε με αμβροσία και νέκταρ, δηλαδή με το φαγητό και το ποτό των αθανάτων. Ολόλευκα ιερά περιστέρια κουβαλούσαν την αμβροσία και τάιζαν μόνα τους το βρέφος, όπως ακριβώς έκαναν με τα μικρά τους. Ένας αετός, με γυαλιστερά φτερά και γαμψά νύχια, πετούσε κάθε βράδυ με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μέσα από τους αιθέρες, και έφτανε στην πηγή, απ' όπου αντλούσε το νέκταρ και το μετέφερε στο βουνό της Κρήτης.
Ο Δίας όταν μεγάλωσε και απέκτησε εξουσία, έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ' όλα τα πλάσματα που βοήθησαν στην ανατροφή του. Έτσι, έκανε την Αμάλθεια και τον αετό αστερισμούς και στα χαριτωμένα περιστέρια ανέθεσε την ευχάριστη υπηρεσία να αναγγέλλουν τις εποχές.
Από τις υπόλοιπες νεράιδες του δάσους που προστάτευαν το Δία, πιο γνωστές είναι η Ίδη και η Μήτιδα. Η Ίδη μάλιστα είχε χαρίσει στο μικρό θεό το πρώτο του παιχνίδι• μια κρυστάλλινη σφαίρα που όταν την πετούσε ψηλά άφηνε λαμπρές πολύχρωμες γραμμές στον αέρα, όπως τα άστρα του ουρανού.
Περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη και στοργή ο Δίας έγινε ένας πανέμορφος έφηβος, γεροδεμένος, με αρμονικά μέλη και εξαιρετική όψη.
Τότε οι Νύμφες κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα να του αποκαλύψουν τα πάντα.
Έτσι, έμαθε για το σκληρόκαρδο πατέρα του και για όλες τις περιπέτειες που πέρασε η μητέρα του και ο ίδιος μέχρι να φτάσει σ' αυτή την ηλικία.
Με τις πολύτιμες συμβουλές, τις ευχές και τα μαγικά βότανα των Νυμφών και ιδιαίτερα της Μήτιδας, έφτασε μπροστά στον Κρόνο• του αποκάλυψε την ταυτότητά του και ζήτησε το θρόνο του.
Αυτός αρνήθηκε, αλλά ο Δίας μετά από μακροχρόνια πάλη κατάφερε να τον ακινητοποιήσει.
Στη συνέχεια του έδωσε ένα βοτάνι και αμέσως ο Κρόνος ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του, την Ήρα, την Εστία, τη Δήμητρα, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Ο Δίας πέρασε πάρα πολλές περιπέτειες μέχρι να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος.
Δε χρειάζεται παρά να θυμίσουμε τη φοβερή Τιτανομαχία που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια• την αναμέτρηση δηλαδή των Ολυμπίων με τα αδέρφια του Κρόνου, που δεν παραδέχονταν με κανένα τρόπο ως ανώτερό τους έναν νεότερο θεό.
Τελικά, με τη συμβουλή της Γαίας, ο Δίας ελευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, που οι Τιτάνες τους είχαν φυλακίσει στα Τάρταρα.
Αυτοί για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους χάρισαν στα τρία αδέρφια φοβερά όπλα.
Έτσι, οι Ολύμπιοι μετά από μακροχρόνιο πόλεμο κατάφεραν να συντρίψουν οριστικά τους Τιτάνες.
Αμέσως μετά ο Δίας και τ' αδέρφια του έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους φοβερούς Γίγαντες.
Όμως με την Αθηνά που πολεμούσε σαν άντρας και τον Ηρακλή και τον Διόνυσο συμπαραστάτες κατάφεραν να νικήσουν και πάλι.
Τελευταία και πιο οδυνηρή σύγκρουση ήταν αυτή με τον Τυφώνα, ο οποίος κατάφερε να τραυματίσει τον Δία. Όμως με την πονηριά του Ερμή και του Πάνα είχαμε πάλι αίσιο τέλος για τους Ολύμπιους και ιδιαίτερα για τον Δία.
Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες έγινε η μοιρασιά ανάμεσα στα τρία αδέρφια. Ο Δίας ανέλαβε τη βασιλεία του Ουρανού, ο Ποσειδώνας τη θάλασσα και ο Άδης τον Κάτω Κόσμο.
Όμως και τότε δε σταμάτησαν τα προβλήματα του Δία. Χρειάστηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσει τους άλλους θεούς και να τους πείσει για την ανωτερότητά του.
Αρκετά συχνά αντιμετώπιζε την έντονη δυσαρέσκεια του Ποσειδώνα, που αμφισβητούσε διαρκώς την εξουσία του και δεν εκτελούσε υπάκουα τις διαταγές του.
Αναγκάστηκε να τον απειλήσει αρκετές φορές για να συνετιστεί.
Κάποτε μάλιστα οι άλλοι θεοί οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του βασιλιά των θεών μέσα στο ίδιο του το παλάτι.
Σ' αυτή συμμετείχαν η Ήρα, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά και ο Απόλλωνας. Και σίγουρα θα κατάφερναν να του κάνουν κακό, αν η Θέτιδα δεν έφερνε από τα βάθη του Ωκεανού συμπαραστάτη του Δία το σεβαστό σ' όλους Βριάρεο.
Ο Δίας, για να εκδικηθεί, έδεσε την Ήρα χειροπόδαρα με αόρατες αλυσίδες και την κρέμασε από τον ουρανό. Επιπλέον, έστειλε τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα να δουλέψουν ως δούλοι στην υπηρεσία του θνητού βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα (Λεγεται οτι βοηθησαν στην κατασκευη των απορθητων τειχων της Τροιας).
Όσο για την Αθηνά που ήταν η αγαπημένη του κόρη, δεν την τιμώρησε και από τότε του ήταν πιστή και υπάκουη.
Οταν ανέλαβε την εξουσία, έφτιαξε τον κόσμο από την αρχή. Πήρε για γυναίκα του τη Χθονία, μια παλιά θεότητα που ταυτίζεται με τη γη και της χάρισε ένα πέπλο που είχε πάνω σχεδιασμένο τον κόσμο ολόκληρο• τις στεριές και τις θάλασσες, τα βουνά και τους κάμπους, τα ποτάμια και τις λίμνες.
Αλλά και το ανθρώπινο γένος, όταν αυτό έγινε πολύ αμαρτωλό και έπαψε να κάνει θυσίες στους θεούς, το κατέστρεψε μ' ένα φοβερό κατακλυσμό, από τον οποίο σώθηκαν μόνο ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα. Απ' αυτούς, με τη θέληση του Δία, προήλθαν νέοι άνθρωποι από τα λιθάρια που πετούσαν πάνω από την πλάτη τους. Όμως, και σ' αυτό το νέο ανθρώπινο γένος κάποτε άρχισε να βασιλεύει η κακία. Γι' αυτόν το λόγο ο Δίας προκάλεσε δυο μεγάλες πολεμικές συρράξεις, την εκστρατεία των Επτά στρατηγών εναντίον της Θήβας και τον Τρωικό πόλεμο. Ένας επιπλέον λόγος ήταν ότι ο πληθυσμός της γης είχε αυξηθεί επικίνδυνα και ο πόλεμος ήταν ένα μέσο για να μειωθεί πάλι.
Στην πρώτη περίπτωση ο Δίας τιμώρησε και τους επτά στρατηγούς, γιατί ήταν ασεβείς και αλαζόνες. Ο ένας έλεγε πως θα κυρίευε τη Θήβα ανεξάρτητα από τη θέληση του παντοδύναμου θεού, ο άλλος είχε ως έμβλημά του τον Τυφώνα, το μεγαλύτερο εχθρό του Δία, και κάποιος άλλος αμφισβητούσε τη δύναμη του κεραυνού του. Όλοι τους βρήκαν φρικτό τέλος. Τους γιους τους αργότερα, που ήταν θεοσεβούμενοι και θυσίαζαν τακτικά στους θεούς, τους βοήθησε να καταλάβουν το θηβαϊκό κάστρο.
Στην περίπτωση του Τρωικού πολέμου ο Δίας φρόντισε πρώτα απ' όλα να γεννηθεί η Ελένη, έτσι ώστε η αρπαγή της από τον Πάρη να σημάνει την έναρξη του πολέμου. Στη διάρκεια της πολεμικής επιχείρησης είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Κράτησε για αρκετό χρονικό διάστημα τον Αχιλλέα έξω από το πεδίο της μάχης όπως είχε υποσχεθεί στη μητέρα του τη Θέτιδα. Επιπλέον, έδωσε την τελική νίκη στους Έλληνες όπως αυτός είχε αποφασίσει, ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους Ολύμπιους που πολεμούσαν στο πλευρό της μιας ή της άλλης παράταξης.
Πολλοί θεοί και ακόμη περισσότεροι θνητοί γνώρισαν την οργή του Δία όταν έκαναν κάτι ενάντια στη θέλησή του ή κάτι που διασάλευε την τάξη του σύμπαντος και τους φυσικούς νόμους. Γι' αυτό κεραυνοβόλησε τον Φαέθωνα που τόλμησε να οδηγήσει το άρμα του Ήλιου και κόντεψε να κάψει τη Γη, όταν πλησίασε πολύ κοντά της.
Το ίδιο έκανε με τον Ασκληπιό που είχε τόσο πολύ προοδεύσει στην ιατρική τέχνη, ώστε κατάφερνε με τα βότανά του να ανασταίνει νεκρούς. Ο Απόλλωνας οργισμένος από το θάνατο του γιου του, για να εκδικηθεί, θέλησε να σκοτώσει με τα χρυσά βέλη του τους Κύκλωπες. Ο Δίας εξοργίστηκε τόσο ώστε ήταν έτοιμος να ρίξει το γιο του στα Τάρταρα. Μετά όμως από παράκληση της Λητώς μετρίασε την ποινή του Απόλλωνα και τον έστειλε για ένα χρόνο στην υπηρεσία του Άδμητου.Εξάλλου, ο Δίας με τον κεραυνό του σκότωσε τον Ιασίονα που είχε ερωτευτεί τη θεά Δήμητρα. Αυτή ανταποκρίθηκε στον έρωτά του και ζούσε ευτυχισμένη μαζί του στους αγρούς.
Ο Δίας δεν ήθελε οι θεές να ζευγαρώνουν με θνητούς. Όλους αυτούς τους ερωτικούς πόθους που δεν ήταν σύμφωνοι με τους νόμους της φύσης τους προκαλούσε η Αφροδίτη και στη συνέχεια ειρωνευόταν τους αθάνατους.
Ο παντοδύναμος Δίας, που ήταν και το συχνότερο θύμα της, για να την τιμωρήσει, της ενέπνευσε μεγάλο ερωτικό πάθος για το θνητό Αγχίση και έτσι απόκτησε απ' αυτόν το θνητό ήρωα Αινεία.Κάποιες φορές ο ίδιος επισκεπτόταν τους θνητούς για να ελέγξει την πίστη τους. Κάποτε πήγε και στην Κέα όπου κατοικούσαν οι Τελχίνες. Αυτοί ήταν ένας άγριος λαός που δε δέχονταν το Δία ως τον ανώτερο θεό και δεν τον υποδέχτηκαν με κανένα σεβασμό.
Μόνο η κόρη του βασιλιά τους η Δεξιθέα έπεσε στα γόνατα και προσφέρθηκε να τον υπηρετήσει σαν πιστή δούλη. Τότε ο Δίας κατέστρεψε όλους τους κατοίκους εκτός από τη σεβάσμια κόρη.
Μια άλλη φορά ο θεός πήγε στην Αρκαδία. Εκεί ο βασιλιάς Λυκάονας και οι γιοι του, για να δοκιμάσουν τη δύναμη και την παντογνωσία του, έσφαξαν ένα βρέφος, το έψησαν και του έδωσαν να φάει. Ο Δίας εξοργισμένος απ' αυτό το ανοσιούργημα μεταμόρφωσε το βασιλιά και τους γιους του σε λύκους. Ο Σαλμωνέας, ο βασιλιάς της Ήλιδας, είχε γίνει τόσο αλαζονικός που σχεδόν τρελάθηκε και ισχυριζόταν ότι έμοιαζε με τον Δία. Τότε ο θεός έριξε τον κεραυνό του στο παλάτι του βασιλιά και προκλήθηκε τεράστια πυρκαγιά που κατέκαψε όλη την πόλη.
Πρώτη σύζυγός του θεωρείται η Μήτιδα, η Νύμφη που του έδωσε το μαγικό βοτάνι για να νικήσει τον Κρόνο. Όμως δυστυχώς υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι ο γιος που θα αποκτούσε από τη Μήτιδα θα ήταν πιο δυνατός από τον πατέρα του. Γι' αυτό αποφάσισε να καταπιεί τη γυναίκα του. Με τον τρόπο αυτόν απομάκρυνε τον κίνδυνο για εκθρόνιση και παράλληλα απέκτησε όλη τη σοφία του κόσμου. Μετά από εννιά μήνες χρειάστηκε να κάνει ο ίδιος μια ιδιόμορφη καισαρική τομή. Τον βασάνιζε ένας φοβερός πονοκέφαλος και το κεφάλι του άρχισε να μεγαλώνει. Έτσι, ο Ήφαιστος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, κατάφερε ένα γερό χτύπημα με το σφυρί του στο θεϊκό κεφάλι από όπου ξεπήδησε πάνοπλη η Αθηνά.
Επίσης ο Δίας, τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του, ζευγάρωσε με δυο Τιτανίδες. Πρώτα με τη Θέμιδα, την προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Απ' αυτήν απέκτησε τις τρεις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και την Ειρήνη, και τις τρεις Μοίρες, την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο, που όριζαν την τύχη των ανθρώπων μα και των θεών. Από την Τιτανίδα Μνημοσύνη, την προσωποποίηση της ανάμνησης, μετά από εννιά νύχτες συνεχούς ζευγαρώματος, απέκτησε τις εννιά Μούσες, την Καλλιόπη, την Κλειώ, την Πολύμνια, την Ευτέρπη, την Τερψιχόρη, την Ερατώ, τη Μελπομένη, τη Θάλεια και την Ουρανία. Αυτές προστάτευαν τη μουσική, την ποίηση και γενικά τις καλές τέχνες.Από την Ωκεανίδα Ευρυνόμη ο Δίας απέκτησε τις τρεις Χάριτες, την Αγλαΐα, την Ευφροσύνη και τη Θάλεια.
Κάποτε θέλησε να ζευγαρώσει και με τη θαλασσινή θεά Θέτιδα. Όμως η Θέμιδα προειδοποίησε ότι το παιδί της θα αποκτούσε όπλο πιο δυνατό και από τον κεραυνό. Τότε αυτός έπνιξε το ερωτικό του πάθος και φρόντισε να παντρέψει την όμορφη Νηρηίδα με το θνητό Πηλέα.
Μετά τα ζευγαρώματα μ' αυτές τις παλιότερες θεές, μοναδική νόμιμη σύζυγος του Δία αναγνωρίστηκε η Ήρα, που ήταν αδερφή του. Λένε πως αυτή δεν υπέκυπτε αρχικά στον έρωτά του, γι' αυτό ο Δίας κατέφυγε σ' ένα τέχνασμα.
Μια κρύα μέρα του χειμώνα εμφανίστηκε έξω από το παράθυρο της σεβαστής θεάς μεταμορφωμένος σε κούκο. Εκείνη λυπήθηκε το παγωμένο πουλί και το έβαλε στον κόρφο της για να ζεσταθεί. Τότε ο θεός πήρε την κανονική του μορφή και αφού της υποσχέθηκε ότι θα την κάνει νόμιμη σύζυγό του, ενώθηκε μαζί της. Το κυρίαρχο ζευγάρι του Ολύμπου απέκτησε τρία παιδιά, την αιώνια έφηβη Ήβη, που την έδωσαν ως σύζυγο στον Ηρακλή όταν έγινε αθάνατος, τον πολεμόχαρο Άρη και το θεϊκό σιδηρουργό Ήφαιστο. Βέβαια, ζούσαν μια πολυτάραχη συζυγική ζωή μια και η παράφορη ζήλια της Ήρας δεν μπορούσε ν' αντέξει τις συνεχείς ερωτικές περιπέτειες του άντρα της. Αρκετές φορές μάλιστα αποπειράθηκε να εγκαταλείψει τη συζυγική εστία. Ο παντοδύναμος Δίας έβρισκε πάντα τον τρόπο να τη φέρει πίσω. Πάντα τη διαβεβαίωνε πως οι εξωσυζυγικές του περιπέτειες δε σήμαιναν τίποτε γι' αυτόν και ότι η ίδια ήταν η μόνη γυναίκα που του προκαλούσε τον πραγματικό πόθο.
Γιος του Δία ήταν και ο Ερμής. Ο μεγάλος θεός αντίκρισε κάποτε την Ατλαντίδα Μαία, που κατοικούσε στο όρος Κυλλήνη της Αρκαδίας. Την ερωτεύτηκε και την κατέκτησε στη διάρκεια μιας σκοτεινής νύχτας, όταν η Ήρα κοιμόταν και κανένας άλλος αθάνατος ή θνητός δεν μπορούσε να τους δει. Από το σμίξιμο αυτό προήλθε ο Ερμής, που αναστάτωσε τον κόσμο μόλις αντίκρισε το φως του ήλιου.
Και η Λητώ, που ήταν κόρη Τιτάνων, δε γλίτωσε τα αγκαλιάσματα του Δία. Αυτή του όμως η απιστία έγινε γνωστή στην Ήρα, που καθώς δεν μπορούσε να βλάψει τον παντοδύναμο σύζυγό της, καταδίωξε μ' όλες τις δυνάμεις της την ερωμένη του. Αλλά και όταν μετά από μακροχρόνιες περιπλανήσεις η Λητώ βρήκε ένα μέρος για να γεννήσει, η Ήρα κρατούσε αιχμάλωτη την Ειλείθυια, τη θεά των αίσιων τοκετών. Μόνο μ' ένα πολύτιμο δώρο κατάφεραν οι υπόλοιπες θεές να την εξευμενίσουν. Έτσι, γεννήθηκαν δυο νέοι Ολύμπιοι θεοί, η Άρτεμη και ο Απόλλωνας.
Ο Δίας πεθύμησε κάποτε και την αδερφή της Λητώς, την Αστερία. Αυτή όμως αντιστάθηκε με κάθε τρόπο και γι' αυτό τη μεταμόρφωσε σε ορτύκι και αργότερα σε ένα μικρό νησί, την Ορτυγία, που ήταν καταδικασμένη να πλέει διαρκώς στη θάλασσα. Μόνο όταν η Ορτυγία δέχτηκε την αδερφή της, για να γεννήσει, τότε έγινε σταθερό νησί και ονομάστηκε Δήλος. Άλλοι μυθογράφοι διηγούνται ότι τελικά ο θεός κατέκτησε την Αστερία, η οποία γέννησε την Εκάτη.Ο Δίας ερωτεύτηκε κάποτε και τη Δήμητρα, την άλλη αδερφή του.
Αυτή τον απωθούσε για πολύ καιρό. Τελικά ο παντοδύναμος θεός ικανοποίησε κι αυτό του το πάθος, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση της Περσεφόνης. Ακόμη, ο Δίας ενώθηκε με τη Σελήνη, που γέννησε την Έρση και την Πανδία, όπως επίσης και με τη Νύμφη Θύβρη, που γέννησε τον τραγοπόδαρο Πάνα, θεό της γονιμότητας.
Ο Δίας ερωτεύτηκε τη βασιλοπούλα της Θήβας Σεμέλη.
Η θνητή κοπέλα δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί στη θεϊκή ομορφιά του και ενώθηκε μαζί του.
Η Ήρα για να εκδικηθεί παρουσιάστηκε στη βασιλοπούλα με τη μορφή της τροφού της και την έπεισε να ζητήσει από τον Δία να της ορκιστεί ότι θα παρουσιαστεί μπροστά της σ' όλο του το μεγαλείο.
Έτσι κι έγινε• μάταια ο Δίας προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, η Σεμέλη επέμενε.
Τότε, εμφανίστηκε μπροστά της πάνω στο χρυσό του άρμα, κρατώντας στα χέρια του τον κεραυνό, συνοδευόμενος από αστραπές και βροντές. Η Σεμέλη, όπως θα συνέβαινε άλλωστε σε κάθε θνητό, δεν άντεξε το μεγαλείο του και κάηκε. Ο Δίας πήρε το βρέφος που είχε συλλάβει η νεαρή κοπέλα και το έραψε στο μηρό του.
Όταν πέρασαν εννιά μήνες, γεννήθηκε ο Διόνυσος, ο θεός των αμπελιών και του κρασιού.
Ο μέγας θεός, επειδή δεν μπορούσε να κρατήσει το βρέφος πάνω στον Όλυμπο, το εμπιστεύτηκε στην Ινώ, την αδερφή της Σεμέλης, και στο σύζυγό της Αθάμα. Όμως η ζηλιάρα Ήρα κατέστρεψε τους δυο συζύγους στέλνοντάς τους παροδική τρέλα. Κατόπιν ο Δίας εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες της Βοιωτίας, όπου και ανατράφηκε.
Η Ιώ όμως υπήρξε η θνητή που ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από την Ήρα. Αυτή ήταν κόρη του Ίναχου, βασιλιά του Άργους.
Η ομορφιά της ήταν εξαιρετική και ο Δίας, όπως ήταν φυσικό, την ερωτεύτηκε. Από κει και πέρα άρχισε το μαρτύριό της. Η Ήρα ετοίμασε ένα σχέδιο για να την καταστρέψει και ο Δίας για να τη σώσει τη μεταμόρφωσε σε λευκή αγελάδα.
Τότε η ζηλόφθονη σύζυγος έστειλε ένα σιχαμερό και ενοχλητικό έντομο, τον οίστρο (αλογόμυγα), που κεντούσε διαρκώς την Ιώ. Αυτή για να αποφύγει τα τσιμπήματα άρχισε έξαλλη να τρέχει. Διέσχισε τη θάλασσα που πήρε το όνομά της, Ιόνιο Πέλαγος, και έφτασε μετά από πολλές περιπέτειες στην Αίγυπτο. Εκεί ο Δίας τη λυπήθηκε για τα τόσα βάσανά της και της ξαναέδωσε την ανθρώπινη μορφή της. Τότε η Ιώ γέννησε τον Έπαφο, που κυβέρνησε όσους τόπους ποτίζει ο Νείλος και που έγινε προπάτορας όλων εκείνων που ίδρυσαν τα μεγάλα βασίλεια στην Ασία, την Αφρική και την Αργολίδα. Η Ήρα ανέθεσε στους Κουρήτες να εξαφανίσουν τον Έπαφο.
Ο Δίας οργισμένος τους κατακεραύνωσε, μολονότι τον είχαν βοηθήσει τόσο πολύ όταν ήταν βρέφος. Όσο για την Ιώ, πήρε τη θέση της στον ουράνιο θόλο ως αστερισμός.Πολύ γνωστός είναι και ο έρωτας του πρώτου θεού με τη Δανάη, τη βασιλοπούλα του Άργους. Ο πατέρας της Ακρίσιος την είχε φυλακίσει σ' ένα κελί του παλατιού, γιατί είχε πάρει χρησμό πως ο γιος της Δανάης θα σκότωνε τον παππού του. Τότε παρουσιάστηκε ο Δίας που είχε ερωτευτεί τη βασιλοπούλα και μεταμορφωμένος σε χρυσή βροχή διαπέρασε τη στέγη και μπήκε στο κελί. Από το σμίξιμό τους γεννήθηκε ο ήρωας Περσέας.
Η Δανάη για αρκετό καιρό κράτησε κρυφό το γεγονός. Κάποια στιγμή όμως ο πατέρας της άκουσε το κλάμα του μωρού και ανακάλυψε τα πάντα. Τότε ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας. Όταν η Δανάη του ανέφερε το όνομα του Δία, δεν την πίστεψε και για τιμωρία την έκλεισε μαζί με το μωρό σ' ένα ξύλινο κιβώτιο και την έριξε στη θάλασσα. Κάποτε έφτασαν κοντά στη Σέριφο. Ένας ψαράς, ο Δίκτης, που είδε το κιβώτιο και άκουσε φωνές, το μάζεψε και το άνοιξε. Η Δανάη και ο Περσέας διηγήθηκαν την περιπέτειά τους και ο Δίκτης τους πήρε στο σπίτι του, όπου έζησαν για αρκετά χρόνια.
Ο Δίας πολλές φορές επιθύμησε και γυναίκες που ήταν ήδη παντρεμένες με θνητούς. Έτσι, ερωτεύτηκε τη Λήδα, τη γυναίκα του Τυνδάρεου. Για να την πλησιάσει πήρε τη μορφή ενός κατάλευκου κύκνου. Από το σμίξιμό τους η Λήδα γέννησε την ωραία Ελένη, που έγινε αιτία να ξεσπάσει ο Τρωικός πόλεμος, καθώς επίσης και τους δίδυμους Κάστορα και Πολυδεύκη. Απ' αυτούς ο ένας προήλθε από το σπέρμα του Δία και ήταν αθάνατος, ενώ ο άλλος προήλθε από το σπέρμα του Τυνδάρεου και ήταν θνητός. Γι' αυτό όταν ο Κάστορας πέθανε, ο Πολυδεύκης ζήτησε και πέτυχε από τον πατέρα του να εναλλάσσεται στη ζωή με τον αγαπημένο του αδερφό.
Ο μεγάλος θεός ήταν πατέρας ενός από τους πιο γνωστούς ήρωες της αρχαιότητας, του Ηρακλή.
Ερωτεύτηκε την Αλκμήνη, τη σύζυγο του Αμφιτρύωνα και για άλλη μια φορά χρησιμοποίησε δόλο. Πήρε τη μορφή του Αμφιτρύωνα και μπήκε στο δωμάτιο της βασίλισσας όπου έσμιξε μαζί της. Εννιά μήνες αργότερα γεννήθηκε ο ημίθεος Ηρακλής.Με διάφορες Νύμφες αλλά και θνητές ο Δίας ζευγάρωσε και έφερε στον κόσμο τους γενάρχες πολλών λαών και τους ιδρυτές πολλών πόλεων. Στην Κρήτη όπου πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του διηγούνταν ότι ζευγάρωσε με μια τοπική ηρωίδα, την Κρήτη, που έδωσε το όνομά της στο νησί και απέκτησε ένα γιο, τον Κόρα, το γενάρχη ενός λαού που κατοικούσε στα πολύ αρχαία χρόνια στο Αιγαίο.
Πολύ πιο γνωστός είναι ο μύθος που διηγείται τον έρωτα του Δία για την Ευρώπη. Αυτή ήταν κόρη του βασιλιά της Συρίας. Μια μέρα που έπαιζε με τις φίλες της στα λιβάδια και μάζευε λουλούδια, ο θεός την αντίκρισε και αμέσως τον χτύπησε ο έρωτας. Για να πλησιάσει την κοπέλα μεταμορφώθηκε σε ήμερο ταύρο. Αυτή άρχισε να χαϊδεύει το δυνατό ζώο και ανέβηκε στη ράχη του. Αμέσως, ο Δίας-ταύρος άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα• η Ευρώπη έκλαιγε μα δεν μπορούσε να πηδήξει από τον ταύρο γιατί θα σκοτωνόταν.
Ο μεταμορφωμένος θεός διέσχισε τη θάλασσα και έφτασε στην Κρήτη. Εκεί μέσα στη σπηλιά που γεννήθηκε, στο Δικταίο άντρο, έσμιξε με τη νεαρή βασιλοπούλα. Καρποί αυτού του ζευγαρώματος ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθης. Μετά από λίγο καιρό η Ευρώπη παντρεύτηκε ένα βασιλιά του νησιού, τον Αστέριο, που υιοθέτησε τα παιδιά του Δία.Κάποια άλλη φορά ο θεός μεταμορφωμένος κατάφερε να αποπλανήσει τη Νύμφη Καλλιστώ. Αυτή ήταν σύντροφος της Άρτεμης και είχε ορκιστεί αιώνια παρθενική ζωή.
Όταν η Ολύμπια θεά κατάλαβε τι συνέβη, έδιωξε την Καλλιστώ από κοντά της. Ο Δίας, επειδή τη λυπήθηκε, τη μεταμόρφωσε σε αρκούδα, όμως η Άρτεμη τη σκότωσε με τα βέλη της. Ο παντοδύναμος θεός, όπως συνήθιζε με τα αγαπημένα του πρόσωπα, τη μεταμόρφωσε σε αστερισμό, τη Μεγάλη Άρκτο (Αρκούδα). Το παιδί που είχε συλλάβει το μεγάλωσε η Μαία και έγινε γενάρχης των κατοίκων της Αρκαδίας, ο Αρκάς.
Στο Άργος διηγούνταν ότι η πρώτη θνητή ερωμένη του Δία ήταν η Νιόβη, που γέννησε τον Άργο, γενάρχη των Αργείων. Επιπλέον από την Ιοδάμα γεννήθηκε ο Θήβης, αρχηγός των Θηβαίων, από την Ευρυνόμη ο Ασωπός, από τον οποίο κατάγονταν οι Βοιωτοί, από τη Μάιρα ο Λοκρός, που έδωσε το όνομά του στη Λοκρίδα, και από την Ισονόη ο Ορχομενός, που ήταν προπάτορας των Ορχομενίων. Η Σελήνη του χάρισε για γιο τον Νεμέα και η Ταϋγέτη τον Λακεδαίμονα• απ' αυτούς αντίστοιχα προήλθαν οι Νεμεάτες και οι Λακεδαιμόνιοι.
Εξάλλου, από την Αίγινα γεννήθηκε ο Αιακός (Αιγινήτες) και από τη Σίθνιδα ο Μάγαρος (Μεγαρείς).Στον Δία καταλογίζεται και η αρπαγή ενός νέου άντρα, του Γανυμήδη. Ο Δίας γοητευμένος από την όψη και την κορμοστασιά του ωραιότερου θνητού, μεταμορφωμένος σε αετό τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο. Εκεί τον χρησιμοποίησε ως οινοχόο, μια ιδιότητα που μέχρι τότε είχε η Ήβη, και γενικά ως σύντροφο στα συμπόσια.Ο Δίας, όπως είπαμε, ήταν ο κατεξοχήν θεός. Είχε κάτω από την επίβλεψή του ολόκληρο το σύμπαν• προστάτευε τη φύση, αλλά και διάφορες πτυχές της προσωπικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ανθρώπων.
Ο ίδιος ήταν αρχηγός των θεών και ο πιο δυνατός απ' όλους. Χαρακτηριστικό της παντοδυναμίας του είναι το απόσπασμα της Ιλιάδας, όπου προκαλεί τους υπόλοιπους Ολύμπιους να τον τραβήξουν από τον ουρανό στη γη μ' ένα χρυσό σκοινί• τους διαβεβαιώνει πως δε θα τα καταφέρουν.
Ο Δίας φανέρωνε τη θέλησή του μέσα από όνειρα μα και από χρησμούς. Υπήρχαν δυο φημισμένα μαντεία που ήταν αφιερωμένα σ' αυτόν. Το ένα ήταν το μαντείο της Δωδώνης στην Ήπειρο και το άλλο του Δία Άμμωνα στη Λιβύη.
Σημαντικότερο σύμβολο του Δία ήταν ο κεραυνός, το πιο πολύτιμο όπλο που διέθετε. Ακολουθεί το σκήπτρο, που κατέληγε σε αετό και ήταν το σύμβολο της εξουσίας του. Ακόμη, η αιγίδα ήταν το δέρμα της Αμάλθειας που τον έκανε αήττητο. Ιερό δέντρο του Δία ήταν η βελανιδιά. Πολύ συχνά εικονίζεται με δυο πιθάρια στο πλάι του που συμβόλιζαν τα καλά και τα κακά που μοίραζε στους ανθρώπους.
Πηγή: Ελληνική Μυθολογία - Μέρος πρώτο: ΔΙΑΣ - RAMNOUSIA
0
Το μυστήριο του ανθρώπου που έζησε 256 χρόνια !!
Μεγάλωσε 180 παιδιά ενώ οι 23 γυναίκες που είχε πέθαναν πολύ πριν από τον ίδιο.
Διαβάστε την σύντομη ιστορία του ανθρώπου που έζησε περισσότερο από κάθε άλλο
άνθρωπο πάνω στη γη.
Ο Li-Ching-Yun γεννήθηκε σε ένα μικρο χωριό της Κίνας (Szchewan) και μέχρι τα 10 του χρόνια πήγε σχολείο. Τότε ήταν υπεραρκετό. Μέτα ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές της Κινάς όπου δούλεψε και μάζευε ιατρικά φυτά...
Σύμφωνα με τους New York Times, μετά από αυτή την εμπειρία ο Li πουλούσε τα ιατρικά φυτά για 100 χρόνια. Μια μέρα ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας Pei Wu-Fu ταξίδεψε μέχρι το σπίτι του Li να τον ρωτήσει ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας του και εκείνος απάντησε:
«Κράτα ήρεμη την καρδιά, κάτσε σαν... χελώνα, περπάτα χαρούμενος σαν περιστέρι, και κοιμήσου σαν σκύλος»
Οι άνθρωποι τότε απορούσαν που ο Li δεν έμοιαζε καθόλου με γέρο και μάλιστα φαινόταν πολύ δυνατός για την ηλικία του. Κάποιοι έλεγαν ότι τον γνώριζαν από την παιδική τους ηλικία και κάποιοι ότι ο Li ήταν φίλος του παππού τους που δεν ζούσε πια.. Το 1930, ο Wu -Chung- Chien, καθηγητής στο Minkuo University, βρήκε κάποια ντοκουμέντα που αποδείκνυαν ότι ο Li είχε γεννηθεί το 1677. Τα ίδια αρχεία αποδεικνύουν ότι το κινέζικο κράτος είχε ευχηθεί στον Li χρόνια πολλά στα 150α γενέθλια του, αλλά και όταν έκλεισε τα 200.
Λέτε ο Li να είχε ξεχάσει τα γενέθλια του; Σύμφωνα με το βιβλίο Guiness, ο άνθρωπος που έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια είναι ένας Γάλλος (122 χρόνια και 164 μέρες).
Γιατί οι Κινέζοι δεν έχουν πει τίποτα για τον Li; Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει ζήσει 256 ολόκληρα χρόνια; Η υπόθεση είναι υπό έρευνα αλλά όπως και να' χει, είναι μια ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον...
Πηγή: http://www.to-parakseno.gr/2012/12/256.html#ixzz2FKzmYe9j
Ο Li-Ching-Yun γεννήθηκε σε ένα μικρο χωριό της Κίνας (Szchewan) και μέχρι τα 10 του χρόνια πήγε σχολείο. Τότε ήταν υπεραρκετό. Μέτα ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές της Κινάς όπου δούλεψε και μάζευε ιατρικά φυτά...
Σύμφωνα με τους New York Times, μετά από αυτή την εμπειρία ο Li πουλούσε τα ιατρικά φυτά για 100 χρόνια. Μια μέρα ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας Pei Wu-Fu ταξίδεψε μέχρι το σπίτι του Li να τον ρωτήσει ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας του και εκείνος απάντησε:
«Κράτα ήρεμη την καρδιά, κάτσε σαν... χελώνα, περπάτα χαρούμενος σαν περιστέρι, και κοιμήσου σαν σκύλος»
Οι άνθρωποι τότε απορούσαν που ο Li δεν έμοιαζε καθόλου με γέρο και μάλιστα φαινόταν πολύ δυνατός για την ηλικία του. Κάποιοι έλεγαν ότι τον γνώριζαν από την παιδική τους ηλικία και κάποιοι ότι ο Li ήταν φίλος του παππού τους που δεν ζούσε πια.. Το 1930, ο Wu -Chung- Chien, καθηγητής στο Minkuo University, βρήκε κάποια ντοκουμέντα που αποδείκνυαν ότι ο Li είχε γεννηθεί το 1677. Τα ίδια αρχεία αποδεικνύουν ότι το κινέζικο κράτος είχε ευχηθεί στον Li χρόνια πολλά στα 150α γενέθλια του, αλλά και όταν έκλεισε τα 200.
Λέτε ο Li να είχε ξεχάσει τα γενέθλια του; Σύμφωνα με το βιβλίο Guiness, ο άνθρωπος που έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια είναι ένας Γάλλος (122 χρόνια και 164 μέρες).
Γιατί οι Κινέζοι δεν έχουν πει τίποτα για τον Li; Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει ζήσει 256 ολόκληρα χρόνια; Η υπόθεση είναι υπό έρευνα αλλά όπως και να' χει, είναι μια ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον...
Πηγή: http://www.to-parakseno.gr/2012/12/256.html#ixzz2FKzmYe9j
0
Η οργάνωση VRILL, ο Karl Haushofer και η εξωγήινη τεχνολογία
Η Οργάνωση vrill είναι μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες μυστικές εταιρίες που
υπήρξαν ποτέ. Αλλά οι πληροφορίες γι' αυτήν είναι σχεδόν απαγορευμένες. Για την
Οργάνωση δεν κυκλοφορεί σήμερα στη Γερμανία ούτε ένα βιβλίο και όλα τα στοιχεία
και το υλικό που θα μπορούσαν να παρέχουν κάποια σχετική γνώση, αποσιωπήθηκαν
από τους Συμμάχους. Υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι εξουσίας, που και σήμερα
προσπαθούν με κάθε μέσον να κρατήσουν μυστικές όλες τις πληροφορίες γύρω από
αυτή την Οργάνωση.
Όμως τελικά δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν τα πάντα... Ο Karl haushofer ίδρυσε το 1919 την οργάνωση ¨Οι αδελφοί του Φωτός¨, ¨Φωτεινή Στοά¨ ή ¨Εταιρία του Βριλ¨ η οποία αργότερα ονομάστηκε ¨Vrill¨. (Σημειώστε ότι ο όρος ¨φωτεινή στοά¨ υπονοεί πραγματική υπόγεια στοά, από τις λίγες που οδηγούν στο εσωτερικό της Κοίλης Γης και φωτίζονται από τον αχνό ήλιο της!) Το 1917 ενώθηκαν μαζί της και οι Οργανώσεις ¨Die herren vom schwarzen stein¨ (Οι άνθρωποι της Μαύρης Πετράς), η ¨schwarzen ritter¨ (Οι μαύροι Ιππότες) και η οργάνωση των ss με το όνομα ¨Schwarzen sonne¨ (Ο Μαύρος Ήλιος). Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν τον πυρήνα του Τρίτου Ράιχ και δημιούργησαν τον Ναζισμό.
Για να καταλάβει κανείς τη διαφορά μεταξύ Οργάνωσης θούλη και Οργάνωσης vrill, ας σκεφτεί ότι η οργάνωση θούλη αφιερώθηκε στην εξωτερική και πολιτική χροιά των πραγμάτων ενώ η οργάνωση vrill ήταν ο αντίποδας. Υπήρξαν όμως και θέματα τα οποία συζητήθηκαν ή μελετήθηκαν και από τις δύο ομάδες, όπως η Ατλαντίδα, η θούλη, ο Γιλγαμές, η θρυλούμενη σχέση μεταξύ Γερμανών και Μεσοποταμιών. Μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί, εξαιτίας αυτής της σχέσης, φρόντισαν να μεταφερθεί στο Βερολίνο η περίφημη ¨Πύλη της Ιστάρ¨ από τη Μεσοποταμία... Σύμφωνα με την αμερικανική Υπηρεσία oss ¨Η Μεγάλη Στοά τον Βριλ αναζητά την επανασύνδεση των αρχαίων παραδόσεων των Αρίων, να έρθει σε επαφή με την πρωταρχική υπερανθρώπινη "φωτεινή φυλή" και να συνάψει συμμαχία με όντα παν έχουν μυστικά ιερά, κρυμμένα μέσα στο πλανήτη. Η Εταιρία Βριλ στη Γερμανία προωθεί την ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει μια μυστική ενέργεια μέσα στη Γη που μπορεί να αντληθεί από το Γερμανικό λαό¨. Το εκπληκτικό είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις πως αυτή η ομάδα υπάρχει και δραστηριοποιείται μέχρι και σήμερα! ¨Η Ομάδα Βριλ -τονίζει ο Αμερικανός ερευνητής Γουίλιαμ Χάρμπινσον - έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό τεχνολογικά, ώστε έχει κατορθώσει να ελέγχει χιλιάδες ανθρώπους με καίριες θέσεις σε όλον τον πλανήτη. Ήδη άλλωστε, από τη δεκαετία τον '30 τα μέλη της Ομάδας Βριλ, ισχυρίζονταν ότι είχαν αναπτύξει τόσο πολύ την τεχνολογία τους, που θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή των Ατλάντων¨.
Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως διακεκριμένοι επιστήμονες που εξαφανίζονται ¨μυστηριωδώς¨ τις τελευταίες δεκαετίες καταλήγουν στη βάση που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στην Ανταρκτική. Εκεί, κάτω από τη Γη, όπου οι Ναζί ετοιμάζονται για τη μεγάλη επιστροφή! Οι Ευρωπαίοι ερευνητές από την πλευρά τους (κυρίως οι Γερμανοί), δηλώνουν πως οι Βριλ συνεργάζονται σήμερα με τη CIA και τους Ιλλουμινάτι της Βαυαρίας. Ο διάσημος πολιτικο-οικονομικός αναλυτής Άντονι Σάττεν που αρθρογραφεί στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, ισχυρίζεται πως έχει αποδείξεις ότι η ¨Αδελφότητα του Κρανίου και των Οστών¨ - ένα δυτικό παρακλάδι των Ιλλουμινάτι της Βαυαρίας - εξακολουθεί να χρηματοδοτεί μέχρι σήμερα τους Ναζί! Ο διακεκριμένος αναλυτής μάλιστα υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη ¨κοινωνία¨ έχει τις ρίζες της στις προαναφερόμενες μυστικιστικές ομάδες (π.χ. ο Μαύρος Ήλιος, η θούλη, οι Βριλ και η Τέμπελ Χοφ) που δημιουργήθηκαν στη Γερμανία από το 1920. Ο Τζων Γκρέις, ένας ερευνητής που ζει στην Ουάσινγκτον και έχει εκδόσει πολλές μελέτες - ιστορικές κυρίως - για τον Χίτλερ και τους Ναζί, στηρίζει τις απόψεις του Σάττεν. ¨Όλα τα στοιχεία πον έχουμε, δείχνουν ότι οι Βριλ, υπό την ανοχή της cia, έχουν κατασκεύασει εργαστήρια σε τεράστιες εκτάσεις κάτω από τη γη, στο Μεξικό¨.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ
Πηγή: http://www.to-parakseno.gr/2012/12/vrill-karl-haushofer.html#ixzz2FKzOfmBO
Όμως τελικά δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν τα πάντα... Ο Karl haushofer ίδρυσε το 1919 την οργάνωση ¨Οι αδελφοί του Φωτός¨, ¨Φωτεινή Στοά¨ ή ¨Εταιρία του Βριλ¨ η οποία αργότερα ονομάστηκε ¨Vrill¨. (Σημειώστε ότι ο όρος ¨φωτεινή στοά¨ υπονοεί πραγματική υπόγεια στοά, από τις λίγες που οδηγούν στο εσωτερικό της Κοίλης Γης και φωτίζονται από τον αχνό ήλιο της!) Το 1917 ενώθηκαν μαζί της και οι Οργανώσεις ¨Die herren vom schwarzen stein¨ (Οι άνθρωποι της Μαύρης Πετράς), η ¨schwarzen ritter¨ (Οι μαύροι Ιππότες) και η οργάνωση των ss με το όνομα ¨Schwarzen sonne¨ (Ο Μαύρος Ήλιος). Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν τον πυρήνα του Τρίτου Ράιχ και δημιούργησαν τον Ναζισμό.
Για να καταλάβει κανείς τη διαφορά μεταξύ Οργάνωσης θούλη και Οργάνωσης vrill, ας σκεφτεί ότι η οργάνωση θούλη αφιερώθηκε στην εξωτερική και πολιτική χροιά των πραγμάτων ενώ η οργάνωση vrill ήταν ο αντίποδας. Υπήρξαν όμως και θέματα τα οποία συζητήθηκαν ή μελετήθηκαν και από τις δύο ομάδες, όπως η Ατλαντίδα, η θούλη, ο Γιλγαμές, η θρυλούμενη σχέση μεταξύ Γερμανών και Μεσοποταμιών. Μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί, εξαιτίας αυτής της σχέσης, φρόντισαν να μεταφερθεί στο Βερολίνο η περίφημη ¨Πύλη της Ιστάρ¨ από τη Μεσοποταμία... Σύμφωνα με την αμερικανική Υπηρεσία oss ¨Η Μεγάλη Στοά τον Βριλ αναζητά την επανασύνδεση των αρχαίων παραδόσεων των Αρίων, να έρθει σε επαφή με την πρωταρχική υπερανθρώπινη "φωτεινή φυλή" και να συνάψει συμμαχία με όντα παν έχουν μυστικά ιερά, κρυμμένα μέσα στο πλανήτη. Η Εταιρία Βριλ στη Γερμανία προωθεί την ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει μια μυστική ενέργεια μέσα στη Γη που μπορεί να αντληθεί από το Γερμανικό λαό¨. Το εκπληκτικό είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις πως αυτή η ομάδα υπάρχει και δραστηριοποιείται μέχρι και σήμερα! ¨Η Ομάδα Βριλ -τονίζει ο Αμερικανός ερευνητής Γουίλιαμ Χάρμπινσον - έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό τεχνολογικά, ώστε έχει κατορθώσει να ελέγχει χιλιάδες ανθρώπους με καίριες θέσεις σε όλον τον πλανήτη. Ήδη άλλωστε, από τη δεκαετία τον '30 τα μέλη της Ομάδας Βριλ, ισχυρίζονταν ότι είχαν αναπτύξει τόσο πολύ την τεχνολογία τους, που θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή των Ατλάντων¨.
Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως διακεκριμένοι επιστήμονες που εξαφανίζονται ¨μυστηριωδώς¨ τις τελευταίες δεκαετίες καταλήγουν στη βάση που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στην Ανταρκτική. Εκεί, κάτω από τη Γη, όπου οι Ναζί ετοιμάζονται για τη μεγάλη επιστροφή! Οι Ευρωπαίοι ερευνητές από την πλευρά τους (κυρίως οι Γερμανοί), δηλώνουν πως οι Βριλ συνεργάζονται σήμερα με τη CIA και τους Ιλλουμινάτι της Βαυαρίας. Ο διάσημος πολιτικο-οικονομικός αναλυτής Άντονι Σάττεν που αρθρογραφεί στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, ισχυρίζεται πως έχει αποδείξεις ότι η ¨Αδελφότητα του Κρανίου και των Οστών¨ - ένα δυτικό παρακλάδι των Ιλλουμινάτι της Βαυαρίας - εξακολουθεί να χρηματοδοτεί μέχρι σήμερα τους Ναζί! Ο διακεκριμένος αναλυτής μάλιστα υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη ¨κοινωνία¨ έχει τις ρίζες της στις προαναφερόμενες μυστικιστικές ομάδες (π.χ. ο Μαύρος Ήλιος, η θούλη, οι Βριλ και η Τέμπελ Χοφ) που δημιουργήθηκαν στη Γερμανία από το 1920. Ο Τζων Γκρέις, ένας ερευνητής που ζει στην Ουάσινγκτον και έχει εκδόσει πολλές μελέτες - ιστορικές κυρίως - για τον Χίτλερ και τους Ναζί, στηρίζει τις απόψεις του Σάττεν. ¨Όλα τα στοιχεία πον έχουμε, δείχνουν ότι οι Βριλ, υπό την ανοχή της cia, έχουν κατασκεύασει εργαστήρια σε τεράστιες εκτάσεις κάτω από τη γη, στο Μεξικό¨.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ
Πηγή: http://www.to-parakseno.gr/2012/12/vrill-karl-haushofer.html#ixzz2FKzOfmBO
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
