Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012
0
Το μπάσκετμπολ είναι δημιούργημα ενός μόνο ανθρώπου, κάτι ασυνήθιστο για άθλημα. Το 1891 ο Δρ. Τζέιμς Νέισμιθ, ένας καναδός πάστορας, γυμναστής σε κολέγιο στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, έψαχνε για ένα παιχνίδι κλειστού χώρου, προκειμένου να απασχολεί τους μαθητές του κατά τη διάρκεια του μακρύ χειμώνα της Νέας Αγγλίας.
Αφού απέρριψε διάφορες ιδέες, τοποθέτησε ένα καλάθι στον τοίχο του γυμναστηρίου, έγραψε ορισμένους βασικούς κανόνες κι άρχισε να εκπαιδεύει τους μαθητές του, οι οποίοι έπαιξαν τον πρώτο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος στις 21 Δεκεμβρίου του 1891. Η ονομασία μπάσκετμπολ -καλαθοσφαίριση στα ελληνικά- ήταν έμπνευση ενός εκ των μαθητών του.
Το άθλημα κέρδισε γρήγορα πολλούς θαυμαστές και διαδόθηκε σ' όλες τις ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1920 υπήρχαν εκατοντάδες ομάδες, επαγγελματικές αλλά και ερασιτεχνικές, κάτω από την «ομπρέλα» της Διακολεγιακής Αθλητικής Ένωσης, προδρόμου του γνωστού μας NCAA.
Το μπάσκετμπολ εισήχθη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, ενώ ως άθλημα επίδειξης είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Οι γυναίκες έπαιξαν για πρώτη φορά μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976.
Το επαγγελματικό μπάσκετ έφτασε στην κορύφωσή του το 1946 με τη δημιουργία του ΝΒΑ, που σήμερα θεωρείται ό,τι το καλύτερο έχει να επιδείξει το άθλημα σε επίπεδο πρωταθλήματος. Στις 18 Ιουνίου του 1932 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπάσκετ, γνωστή με τα αρχικά FIBA, από εκπροσώπους οκτώ χωρών, ανάμεσά τους και της Ελλάδας.
Στη χώρα μας, ο πρώτος αγώνας μπάσκετ είχε παιχτεί 14 χρόνια νωρίτερα, το 1918, στο γήπεδο της ΧΑΝ Αθηνών. Οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν δύο ανεστραμμένες καρέκλες για καλάθια και μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μεταξύ των πρώτων παικτών ήταν και ο Μάικ Στεργιάδης, που υπήρξε μαθητής του Νέισμιθ στο κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ.
Η επίσημη περίοδος για το ελληνικό μπάσκετ άρχισε το 1927, υπό τη σκέπη του ΣΕΓΑΣ. Δύο χρόνια αργότερα διοργανώθηκε το πρώτο πρωτάθλημα μεταξύ αθηναϊκών ομάδων, το οποίο κατέκτησε ο Πανελλήνιος. Το 1930 διοργανώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη, με νικητή τον Άρη.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/44#21122012#ixzz2Fgk4PTOA
Η ιστορία της καλαθοσφαίρισης
Η ιστορία της καλαθοσφαίρισης
Αφού απέρριψε διάφορες ιδέες, τοποθέτησε ένα καλάθι στον τοίχο του γυμναστηρίου, έγραψε ορισμένους βασικούς κανόνες κι άρχισε να εκπαιδεύει τους μαθητές του, οι οποίοι έπαιξαν τον πρώτο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος στις 21 Δεκεμβρίου του 1891. Η ονομασία μπάσκετμπολ -καλαθοσφαίριση στα ελληνικά- ήταν έμπνευση ενός εκ των μαθητών του.
Το άθλημα κέρδισε γρήγορα πολλούς θαυμαστές και διαδόθηκε σ' όλες τις ΗΠΑ. Τη δεκαετία του 1920 υπήρχαν εκατοντάδες ομάδες, επαγγελματικές αλλά και ερασιτεχνικές, κάτω από την «ομπρέλα» της Διακολεγιακής Αθλητικής Ένωσης, προδρόμου του γνωστού μας NCAA.
Το μπάσκετμπολ εισήχθη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, ενώ ως άθλημα επίδειξης είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1904, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Οι γυναίκες έπαιξαν για πρώτη φορά μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976.
Το επαγγελματικό μπάσκετ έφτασε στην κορύφωσή του το 1946 με τη δημιουργία του ΝΒΑ, που σήμερα θεωρείται ό,τι το καλύτερο έχει να επιδείξει το άθλημα σε επίπεδο πρωταθλήματος. Στις 18 Ιουνίου του 1932 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπάσκετ, γνωστή με τα αρχικά FIBA, από εκπροσώπους οκτώ χωρών, ανάμεσά τους και της Ελλάδας.
Στη χώρα μας, ο πρώτος αγώνας μπάσκετ είχε παιχτεί 14 χρόνια νωρίτερα, το 1918, στο γήπεδο της ΧΑΝ Αθηνών. Οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν δύο ανεστραμμένες καρέκλες για καλάθια και μία μπάλα ποδοσφαίρου. Μεταξύ των πρώτων παικτών ήταν και ο Μάικ Στεργιάδης, που υπήρξε μαθητής του Νέισμιθ στο κολέγιο του Σπρίνγκφιλντ.
Η επίσημη περίοδος για το ελληνικό μπάσκετ άρχισε το 1927, υπό τη σκέπη του ΣΕΓΑΣ. Δύο χρόνια αργότερα διοργανώθηκε το πρώτο πρωτάθλημα μεταξύ αθηναϊκών ομάδων, το οποίο κατέκτησε ο Πανελλήνιος. Το 1930 διοργανώθηκε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη, με νικητή τον Άρη.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/44#21122012#ixzz2Fgk4PTOA
0
Οι Ερινύες στην Ελληνική μυθολογία ήταν μυθικές χθόνιες θεότητες που κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσική και ηθικής τάξης των πραγμάτων.
Επίσης είναι γνωστές και ως Ευμενίδες, δίνοντάς έτσι το όνομά τους στην τρίτη τραγωδία της τριλογίας Oρέστειας του Αισχύλου. Στη συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τον Ορέστη, γιο του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, για το φόνο της μητέρας του.
Λέγεται κατά μεν τον Ησίοδο ότι οι Ερινύες γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού, προκειμένου να εκδικηθεί ο ίδιος τον ευνουχισμό του από τον ίδιο του το γιο τον Κρόνο, κατά δε τον Αισχύλο ότι αυτές ήταν κόρες της Νύκτας και κατά τον Σοφοκλή κόρες της Γης και του Σκότους, ενώ ακολουθούν και άλλες γνώμες. Ο αριθμός τους δεν είναι ακριβής, ο Όμηρος δεν γνωρίζει αριθμό αυτών, ο Αισχύλος εισάγει ολόκληρο χορό Ερινύων, αντίθετα ο Ευριπίδης σ΄ ένα δράμα του αναφέρει τρεις, με ονόματα που έδωσαν μεταγενέστεροι όπως ο Βιργίλιος που επίσης αναγνωρίζει τρεις:
την Αληκτώ (ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας),
την Μέγαιρα (ανθρωπομορφισμός του μίσους και του φθόνου) και
την Τισιφόνη (ανθρωπομορφισμός της εκδίκησης φόνου).
Αληκτώ
Η Αληκτώ (Αρχαία Ελληνικά: Αληκτώ) είναι μία από τις Ερινύες στην ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν η κόρη της Γαίας που φύτρωσε από το αίμα που χύθηκε από τον Ουρανό όταν ο Κρόνος τον ευνούχισε. Είναι αδελφή της Τισιφόνης και της Μέγαιρας. Η Αληκτώ είναι η Ερινύα με την αποστολή της τιμωρίας των ηθικών εγκλημάτων (όπως ο θυμός), ειδικά αν στρέφονται εναντίον άλλων ανθρώπων. Η εξουσία της είναι παρόμοια με της Νέμεσης, με τη διαφορά ότι η εξουσία της τελευταίας είναι να τιμωρεί εγκλήματα εναντίον των θεών. Η Αληκτώ αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργιλίου, και επίσης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ως μία από τις τρεις Ερινύες.
Ο αστεροειδής 465 Αληκτώ (Alekto), που ανακαλύφθηκε το 1901, πήρε το όνομά του από την Ερινύα αυτή.
Μέγαιρα
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Μέγαιρα (δεν πρέπει να συγχέεται με τη Μεγάρα) είναι γνωστή η μία από τις Ερινύες, τις θεότητες που προσωποποιούσαν τις τύψεις, στην παράδοση κατά την οποία αυτές είναι τρεις, όπως για παράδειγμα στον Ευριπίδη. Η Μέγαιρα αναφέρεται δηλαδή μαζί με την Αληκτώ και την Τισιφόνη. Ειδικότερα η Μέγαιρα συνδέεται με τη ζήλεια-φθόνο (από την ετυμολογία της λέξεως) και τιμωρούσε ιδιαίτερα τη συζυγική απιστία.
Στη νεότερη εποχή η λέξη «μέγαιρα» κατέληξε να σημαίνει κάθε απαίσια και αδυσώπητη γυναίκα, τόσο στη νεοελληνική, όσο και σε άλλες γλώσσες: Στη σύγχρονη γαλλική (mégère) και πορτογαλική (megera) γλώσσα υποδηλώνει μια αντιπαθητική, φθονερή ή αξιοπεριφρόνητη γυναίκα, ενώ η ιταλική λέξη megera σημαίνει μια κακιά και/ή άσχημη γυναίκα.
Τισιφόνη
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Τισιφόνη είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
1. Μία από τις Ερινύες, που γεννήθηκε από το αίμα του Ουρανού που χύθηκε στους κόλπους της Γης κατά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Η Τισιφόνη, όπως υπονοεί και το όνομά της, πιστευόταν ότι δρούσε ως τιμωρός των δολοφόνων. Σύμφωνα με ένα μύθο, η Τισιφόνη ερωτεύθηκε τον Κιθαιρώνα, αλλά προκάλεσε τον θάνατό του από δάγκωμα ενός από τα φίδια που είχε αντί μαλλιών στο κεφάλι της. Στην Αινειάδα του Βιργιλίου η Τισιφόνη είναι η θηριώδης και σκληρή φρουρός των πυλών των Ταρτάρων.
2. Θυγατέρα του Αλκμαίωνα και της Μαντούς. Ο Αλκμαίων άφησε κατά λάθος τη μικρή Τισιφόνη και τον αδελφό της Αμφίλοχο στον Κρέοντα. Η σύζυγος του Κρέοντα Ευρυδίκη πούλησε τότε την Τισιφόνη ως δούλη, ζηλεύοντας την ομορφιά της. Δεν αντιλήφθηκε ότι ο αγοραστής της Τισιφόνης ήταν άνθρωπος του Αλκμαίωνα. Μόλις ο Αλκμαίων επέστρεψε, έσωσε την κόρη του και πήρε μαζί του τον γιο του.
Ο αστεροειδής 466 Τισιφόνη (466 Tisiphone), που ανακαλύφθηκε το 1901, πήρε το όνομά του από τη μυθική Ερινύα. Επίσης, ένα γένος από πεταλούδες και τα γένη κροταλία Agkistrodon και Calloselasma (ως συνώνυμο παλαιότερο όνομά τους).
Περιγραφή
Τα κεφάλια των Ερινύων ήταν τυλιγμένα με φίδια, εικόνα που θυμίζει τη Μέδουσα Γοργώ, και γενικότερα όλη η εμφάνισή τους ήταν φρικιαστική και απωθητική. Συνήθως απεικονίζονται με αστραφτερό βλέμμα μαύρες στην όψη, αποπνέουσες καταστρεπτικό πυρ αλλά και με φτερά φέρουσες μαύρες εσθήτες. Κατοικία τους είχαν τον κάτω κόσμο του Άδη απ΄ όπου και αναλάμβαναν την εκτέλεση των ποινών που έθεταν οι κριτές του Άδη και της Δίκης στους ανθρώπους, ακόμα και πέραν του τάφου τους γι αυτό επί των φονέων αποκαλούνταν ως θεότητες "Επίκουροι της Δίκης".
Στα χέρια τους έφεραν συνήθως αναμμένες δάδες για να διαλύουν τα σκότη που ευνοούσαν ή κάλυπταν τα διαπραχθέντα εγκλήματα καθώς και μαστίγιο φιδοφόρο ως όπλο κατά των δραστών.
Στη μέση τους έφεραν ζώνη δίνοντας την όψη Μαινάδων και γι αυτό επίσης ονομάζονταν και "Βάκχες του Άδη".
Δράση
Οι Ερινύες πλήττουν τον Ορέστη
Από τις ποιό γνωστές καταδιώξεις των Ερινύων αναφέρεται εκείνη κατά του μητροκτόνου Ορέστη που ερχόμενος στην Αθήνα δικάστηκε από τον Άρειο Πάγο ως φονεύς έχοντας συνήγορό του τον θεό Απόλλωνα, ενώ η θεά Αθηνά προεδρεύει των δικαστών. Στην ισοψηφία που ακολούθησε η Αθηνά έδωσε την ψήφο της υπέρ της αθώωσης του ήρωα.
Τότε αναφέρεται πως οι Ερινύες οργίστηκαν και κατά της Αθηνάς και κατά της πόλεως και που για να τις εξευμενίσουν οι Αθηναίοι ίδρυσαν "Ιερό Ευμενίδων" πλησίον του Αρείου Πάγου, τις δε δίκες περί φόνου να τις εκδικάζει ο Βασιλεύς.
Αλλά στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και άλλο ιερό για τις Ερινύες που βρισκόταν στο "Ίππιο Κολωνό", εκεί ερχόμενος ο τυφλός Οιδίπους εύρε τον ποθούμενο θάνατο. Επίσης στο δήμο «Φλύα» υπήρχε μεταξύ των άλλων βωμών και εκείνος προς τιμή των "Σεμνών θεών".
Σημειώσεις
Η παραπάνω δίκη του Ορέστη αποτέλεσε και την υπόθεση του δράματος «Ευμενίδες» που με τον «Αγαμέμνονα» και τις «Χοηφόρες» συγκροτούσαν τη περίφημη τριλογία του Αισχύλου με το όνομα "Ορέστεια". Βέβαια με αφορμή την υπόθεση αυτή ο μεγάλος τραγικός εξαίρει το τότε δικαστήριο του Αρείου Πάγου χαρακτηρίζοντας με τις φράσεις του ως: "άθικτο κερδών", "εγρήγορο" (άγρυπνο), "φούρημα της χώρας", "σεμνότατο", κ.ά. κάτι που συνηθίζεται μέχρι και σήμερα προκειμένου οι αποφάσεις κατά κατηγορουμένων να τύχουν ευμενείς (Ευμενίδες).
www.ellinikoarxeio.com
Read more: http://enwtheite.blogspot.com/2012/12/blog-post_4787.html#ixzz2FggtEeeq
Οι Ερινύες
Οι Ερινύες στην Ελληνική μυθολογία ήταν μυθικές χθόνιες θεότητες που κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσική και ηθικής τάξης των πραγμάτων.
Επίσης είναι γνωστές και ως Ευμενίδες, δίνοντάς έτσι το όνομά τους στην τρίτη τραγωδία της τριλογίας Oρέστειας του Αισχύλου. Στη συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τον Ορέστη, γιο του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, για το φόνο της μητέρας του.
Λέγεται κατά μεν τον Ησίοδο ότι οι Ερινύες γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού, προκειμένου να εκδικηθεί ο ίδιος τον ευνουχισμό του από τον ίδιο του το γιο τον Κρόνο, κατά δε τον Αισχύλο ότι αυτές ήταν κόρες της Νύκτας και κατά τον Σοφοκλή κόρες της Γης και του Σκότους, ενώ ακολουθούν και άλλες γνώμες. Ο αριθμός τους δεν είναι ακριβής, ο Όμηρος δεν γνωρίζει αριθμό αυτών, ο Αισχύλος εισάγει ολόκληρο χορό Ερινύων, αντίθετα ο Ευριπίδης σ΄ ένα δράμα του αναφέρει τρεις, με ονόματα που έδωσαν μεταγενέστεροι όπως ο Βιργίλιος που επίσης αναγνωρίζει τρεις:
την Αληκτώ (ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας),
την Μέγαιρα (ανθρωπομορφισμός του μίσους και του φθόνου) και
την Τισιφόνη (ανθρωπομορφισμός της εκδίκησης φόνου).
Αληκτώ
Η Αληκτώ (Αρχαία Ελληνικά: Αληκτώ) είναι μία από τις Ερινύες στην ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ήταν η κόρη της Γαίας που φύτρωσε από το αίμα που χύθηκε από τον Ουρανό όταν ο Κρόνος τον ευνούχισε. Είναι αδελφή της Τισιφόνης και της Μέγαιρας. Η Αληκτώ είναι η Ερινύα με την αποστολή της τιμωρίας των ηθικών εγκλημάτων (όπως ο θυμός), ειδικά αν στρέφονται εναντίον άλλων ανθρώπων. Η εξουσία της είναι παρόμοια με της Νέμεσης, με τη διαφορά ότι η εξουσία της τελευταίας είναι να τιμωρεί εγκλήματα εναντίον των θεών. Η Αληκτώ αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργιλίου, και επίσης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ως μία από τις τρεις Ερινύες.
Ο αστεροειδής 465 Αληκτώ (Alekto), που ανακαλύφθηκε το 1901, πήρε το όνομά του από την Ερινύα αυτή.
Μέγαιρα
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Μέγαιρα (δεν πρέπει να συγχέεται με τη Μεγάρα) είναι γνωστή η μία από τις Ερινύες, τις θεότητες που προσωποποιούσαν τις τύψεις, στην παράδοση κατά την οποία αυτές είναι τρεις, όπως για παράδειγμα στον Ευριπίδη. Η Μέγαιρα αναφέρεται δηλαδή μαζί με την Αληκτώ και την Τισιφόνη. Ειδικότερα η Μέγαιρα συνδέεται με τη ζήλεια-φθόνο (από την ετυμολογία της λέξεως) και τιμωρούσε ιδιαίτερα τη συζυγική απιστία.
Στη νεότερη εποχή η λέξη «μέγαιρα» κατέληξε να σημαίνει κάθε απαίσια και αδυσώπητη γυναίκα, τόσο στη νεοελληνική, όσο και σε άλλες γλώσσες: Στη σύγχρονη γαλλική (mégère) και πορτογαλική (megera) γλώσσα υποδηλώνει μια αντιπαθητική, φθονερή ή αξιοπεριφρόνητη γυναίκα, ενώ η ιταλική λέξη megera σημαίνει μια κακιά και/ή άσχημη γυναίκα.
Τισιφόνη
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Τισιφόνη είναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:
1. Μία από τις Ερινύες, που γεννήθηκε από το αίμα του Ουρανού που χύθηκε στους κόλπους της Γης κατά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Η Τισιφόνη, όπως υπονοεί και το όνομά της, πιστευόταν ότι δρούσε ως τιμωρός των δολοφόνων. Σύμφωνα με ένα μύθο, η Τισιφόνη ερωτεύθηκε τον Κιθαιρώνα, αλλά προκάλεσε τον θάνατό του από δάγκωμα ενός από τα φίδια που είχε αντί μαλλιών στο κεφάλι της. Στην Αινειάδα του Βιργιλίου η Τισιφόνη είναι η θηριώδης και σκληρή φρουρός των πυλών των Ταρτάρων.
2. Θυγατέρα του Αλκμαίωνα και της Μαντούς. Ο Αλκμαίων άφησε κατά λάθος τη μικρή Τισιφόνη και τον αδελφό της Αμφίλοχο στον Κρέοντα. Η σύζυγος του Κρέοντα Ευρυδίκη πούλησε τότε την Τισιφόνη ως δούλη, ζηλεύοντας την ομορφιά της. Δεν αντιλήφθηκε ότι ο αγοραστής της Τισιφόνης ήταν άνθρωπος του Αλκμαίωνα. Μόλις ο Αλκμαίων επέστρεψε, έσωσε την κόρη του και πήρε μαζί του τον γιο του.
Ο αστεροειδής 466 Τισιφόνη (466 Tisiphone), που ανακαλύφθηκε το 1901, πήρε το όνομά του από τη μυθική Ερινύα. Επίσης, ένα γένος από πεταλούδες και τα γένη κροταλία Agkistrodon και Calloselasma (ως συνώνυμο παλαιότερο όνομά τους).
Περιγραφή
Τα κεφάλια των Ερινύων ήταν τυλιγμένα με φίδια, εικόνα που θυμίζει τη Μέδουσα Γοργώ, και γενικότερα όλη η εμφάνισή τους ήταν φρικιαστική και απωθητική. Συνήθως απεικονίζονται με αστραφτερό βλέμμα μαύρες στην όψη, αποπνέουσες καταστρεπτικό πυρ αλλά και με φτερά φέρουσες μαύρες εσθήτες. Κατοικία τους είχαν τον κάτω κόσμο του Άδη απ΄ όπου και αναλάμβαναν την εκτέλεση των ποινών που έθεταν οι κριτές του Άδη και της Δίκης στους ανθρώπους, ακόμα και πέραν του τάφου τους γι αυτό επί των φονέων αποκαλούνταν ως θεότητες "Επίκουροι της Δίκης".
Στα χέρια τους έφεραν συνήθως αναμμένες δάδες για να διαλύουν τα σκότη που ευνοούσαν ή κάλυπταν τα διαπραχθέντα εγκλήματα καθώς και μαστίγιο φιδοφόρο ως όπλο κατά των δραστών.
Στη μέση τους έφεραν ζώνη δίνοντας την όψη Μαινάδων και γι αυτό επίσης ονομάζονταν και "Βάκχες του Άδη".
Δράση
Οι Ερινύες πλήττουν τον Ορέστη
Από τις ποιό γνωστές καταδιώξεις των Ερινύων αναφέρεται εκείνη κατά του μητροκτόνου Ορέστη που ερχόμενος στην Αθήνα δικάστηκε από τον Άρειο Πάγο ως φονεύς έχοντας συνήγορό του τον θεό Απόλλωνα, ενώ η θεά Αθηνά προεδρεύει των δικαστών. Στην ισοψηφία που ακολούθησε η Αθηνά έδωσε την ψήφο της υπέρ της αθώωσης του ήρωα.
Τότε αναφέρεται πως οι Ερινύες οργίστηκαν και κατά της Αθηνάς και κατά της πόλεως και που για να τις εξευμενίσουν οι Αθηναίοι ίδρυσαν "Ιερό Ευμενίδων" πλησίον του Αρείου Πάγου, τις δε δίκες περί φόνου να τις εκδικάζει ο Βασιλεύς.
Αλλά στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και άλλο ιερό για τις Ερινύες που βρισκόταν στο "Ίππιο Κολωνό", εκεί ερχόμενος ο τυφλός Οιδίπους εύρε τον ποθούμενο θάνατο. Επίσης στο δήμο «Φλύα» υπήρχε μεταξύ των άλλων βωμών και εκείνος προς τιμή των "Σεμνών θεών".
Σημειώσεις
Η παραπάνω δίκη του Ορέστη αποτέλεσε και την υπόθεση του δράματος «Ευμενίδες» που με τον «Αγαμέμνονα» και τις «Χοηφόρες» συγκροτούσαν τη περίφημη τριλογία του Αισχύλου με το όνομα "Ορέστεια". Βέβαια με αφορμή την υπόθεση αυτή ο μεγάλος τραγικός εξαίρει το τότε δικαστήριο του Αρείου Πάγου χαρακτηρίζοντας με τις φράσεις του ως: "άθικτο κερδών", "εγρήγορο" (άγρυπνο), "φούρημα της χώρας", "σεμνότατο", κ.ά. κάτι που συνηθίζεται μέχρι και σήμερα προκειμένου οι αποφάσεις κατά κατηγορουμένων να τύχουν ευμενείς (Ευμενίδες).
www.ellinikoarxeio.com
Read more: http://enwtheite.blogspot.com/2012/12/blog-post_4787.html#ixzz2FggtEeeq
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
0
Ερώτηση : Ποιο έτος γεννήθηκε, κάποιος που πρωτοείδε το φως, πριν 2000 χρόνια;
Απάντηση: Μα, φυσικά, το 759 Και αυτό γιατί μέχρι το 527μ.Χ. η χρονολογική αρίθμηση (στη Ρωμαική Αυτοκρατορία) δεν... άρχιζε από τη γέννηση του Χριστού, αλλά από την ίδρυση της Ρώμης (753 a.u. c. anno urbis conditae , μτφ: από την ίδρυση της Ρώμης). Το 527 μ. Χ. ένας μοναχός από τη Σκυθία, που ζούσε στη Ρώμη, ο Διονύσιος ο Μικρός (Dionysius Exiguus), υπολογίζει για πρώτη φορά το χρόνο της γέννησης του Χριστού και προσδιορίζει το 753 a.u.c.
Ο Διονύσιος αποφασίζει να ορίσει το έτος της γέννησης του Χριστού ως έτος 1μ.Χ.
Απ΄ εδώ και πέρα όλες οι χρονολογίες, πριν και μετά τη γέννηση του Χριστού, είναι αποτέλεσμα της (αυθαίρετης) καταμέτρησης που έκανε ο Διονύσιος. ‘Ομως, ο υπολογισμός που έκανε ο Διονύσιος για τη γέννηση του Χριστού, αποδείχτηκε λανθασμένος.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης (στη διάρκεια της βασιλείας του γεννήθηκε ο Χριστός), πέθανε το 4π.Χ. Οι Ιστορικοί και οι Αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα στο 7 – 4 π.Χ. (αν ακολουθήσουμε το ισχύον ημερολόγιο) Στους υπολογισμούς του Διονυσίου δεν υπάρχει, επίσης, το έτος 0, γιατί απλούστατα ο αριθμός 0 ήταν άγνωστος στο Διονύσιο.
Η Δυτική Ευρώπη θα γνωρίσει το μηδέν αρκετούς αιώνες αργότερα (ΧΙΙΙ αιων., κυρίως, μέσω του Fibonacci). Οι απόψεις του Διονύσιου επιβλήθηκαν σε όλη τη Δ. Ευρώπη από το Κάρολο το Μέγα ή Καρλομάγνο (742 – 814) δύο αιώνες αργότερα.
Και γιατί καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου;
Το ότι ο Χριστός γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, το είχαν αποφασίσει, ήδη, από από το 336 μ.Χ και ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντικατασταθεί μια σημαντική γιορτή.
Οι πιστοί της προηγούμενης θρησκείας, γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες τη μεγάλη γιορτή της γέννησης του Ήλιου (Dies Solis Invectis Natalis).
Κατά την αστρονομία 23 – 25 Δεκεμβρίου είναι οι μέρες του χειμερινού ηλιοστάσιου.
Μέχρι τον 7ο – 8ο αιων. δεν έβρισκαν ησυχία με τέτοια ζήτήματα, για παράδειγμα: ο Επιφάνιος (315 – 403) είχε προτείνει την 6η Ιανουαρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο μεγαλύτερος θεολόγος του β΄αιων.) είχε προτείνει τη 18η Νοεμβρίου.
infognomonpolitics.blogspot.gr
Πότε καθιερώθηκε η προ και μετά Χριστόν χρονολόγηση;
Ερώτηση : Ποιο έτος γεννήθηκε, κάποιος που πρωτοείδε το φως, πριν 2000 χρόνια;
Απάντηση: Μα, φυσικά, το 759 Και αυτό γιατί μέχρι το 527μ.Χ. η χρονολογική αρίθμηση (στη Ρωμαική Αυτοκρατορία) δεν... άρχιζε από τη γέννηση του Χριστού, αλλά από την ίδρυση της Ρώμης (753 a.u. c. anno urbis conditae , μτφ: από την ίδρυση της Ρώμης). Το 527 μ. Χ. ένας μοναχός από τη Σκυθία, που ζούσε στη Ρώμη, ο Διονύσιος ο Μικρός (Dionysius Exiguus), υπολογίζει για πρώτη φορά το χρόνο της γέννησης του Χριστού και προσδιορίζει το 753 a.u.c.
Ο Διονύσιος αποφασίζει να ορίσει το έτος της γέννησης του Χριστού ως έτος 1μ.Χ.
Απ΄ εδώ και πέρα όλες οι χρονολογίες, πριν και μετά τη γέννηση του Χριστού, είναι αποτέλεσμα της (αυθαίρετης) καταμέτρησης που έκανε ο Διονύσιος. ‘Ομως, ο υπολογισμός που έκανε ο Διονύσιος για τη γέννηση του Χριστού, αποδείχτηκε λανθασμένος.
Σήμερα, γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης (στη διάρκεια της βασιλείας του γεννήθηκε ο Χριστός), πέθανε το 4π.Χ. Οι Ιστορικοί και οι Αστρονόμοι υπολογίζουν ότι ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα στο 7 – 4 π.Χ. (αν ακολουθήσουμε το ισχύον ημερολόγιο) Στους υπολογισμούς του Διονυσίου δεν υπάρχει, επίσης, το έτος 0, γιατί απλούστατα ο αριθμός 0 ήταν άγνωστος στο Διονύσιο.
Η Δυτική Ευρώπη θα γνωρίσει το μηδέν αρκετούς αιώνες αργότερα (ΧΙΙΙ αιων., κυρίως, μέσω του Fibonacci). Οι απόψεις του Διονύσιου επιβλήθηκαν σε όλη τη Δ. Ευρώπη από το Κάρολο το Μέγα ή Καρλομάγνο (742 – 814) δύο αιώνες αργότερα.
Και γιατί καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου;
Το ότι ο Χριστός γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, το είχαν αποφασίσει, ήδη, από από το 336 μ.Χ και ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντικατασταθεί μια σημαντική γιορτή.
Οι πιστοί της προηγούμενης θρησκείας, γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες τη μεγάλη γιορτή της γέννησης του Ήλιου (Dies Solis Invectis Natalis).
Κατά την αστρονομία 23 – 25 Δεκεμβρίου είναι οι μέρες του χειμερινού ηλιοστάσιου.
Μέχρι τον 7ο – 8ο αιων. δεν έβρισκαν ησυχία με τέτοια ζήτήματα, για παράδειγμα: ο Επιφάνιος (315 – 403) είχε προτείνει την 6η Ιανουαρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, ενώ ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (ο μεγαλύτερος θεολόγος του β΄αιων.) είχε προτείνει τη 18η Νοεμβρίου.
infognomonpolitics.blogspot.gr
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012
0
«Για τους έλληνες, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δυο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.
Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δυο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να "κουκουλώσει" μια κοινωνική αταξία.
Ενώ η θέση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.
Άλλωστε η θέση αυτή είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι έλληνες την είπανε δημοκρατία. Ξέρεις άλλη λέξη με πιο αδρή, πιο γόνιμη, πιο πλούσια, πιο σοφή, και πιο έμορφη αν θέλεις ουσία από τη λέξη δημοκρατία; Εγώ δεν ξέρω. Και γράμματα γνωρίζω, που λένε στα δικαστήρια.
Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει τις εξισώσεις, που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: "ο αλτρουϊσμός", λέει, "είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωϊσμό".
Ο αλτρουϊσμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωϊσμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.
Οι χριστιανοί ποτέ δεν θα μπορούσαν να ειπούν αυτό το λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχουνται να διακονίσουν την αρρώστεια. Δεν έρχουνται να στεφανώσουν την υγεία.
Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ο ολόκληρος. Αντίθετα το αγαπάτε αλλήλους των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον.
Το περίφημο odi et amo, αγαπώ και μισώ, πέρα από την ερωτική κυριαρχία του στην ποίηση του Κάτουλλου και του Ντοστογιέβσκι, έχει και την κοινωνική του εγκυρότητα. Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως, ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;
Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε η παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την ετιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να παραμένει συμπεριφορά πονηριάς και μίσους.
Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα.
Η υποκρισία των χριστιανών μας είναι καθημερινή και βραδυνή και μεσημβρινή. Μας παραστέκει όπως το νερό που πίνουμε, και μας κυκλώνει όπως ο αέρας που ανασαίνουμε.
Παράδειγμα. Στο χωριό Μαύρη Τρύπα ένας τοκογλύφος έσπρωξε τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Με τρία παιδάκια μέσα. Δεν είχε να πληρώσει τα χρέη.
Σαν του είπαν πως εξαιτίας του σκοινιάστηκε ο άνθρωπος, εκείνος αγανάκτησε, σήκωσε τα χέρια του παλαβά, και φώναξε:
- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;
Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν’ ανάψει το τσιγάρο του στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.
Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε και άρχισε να ικετεύει:
- Συγχώρα με Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.
Τέτοιοι είμαστε οι πλείστοι χριστιανοί. Και το χειρότερο δεν το ξέρουμε. Και το χείριστο δεν θα το μάθουμε ποτές.»
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
«Για τους έλληνες, αγάπη δε σημαίνει να δίνεις τον ένα από τους δυο χιτώνες σου. Αλλά να μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει τρεις χιτώνες όταν ο διπλανός δεν έχει κανένα.
Η θέση των χριστιανών να δίνεις από τα δυο το ένα σε κείνον που δεν έχει κανένα, είναι η νοσηρή αντίδραση απέναντι στους νοσηρούς όρους. Η ελεημοσύνη δεν ταιριάζει στον αξιοπρεπή και τον περήφανο άνθρωπο. Γιατί ζητεί να λύσει το πρόβλημα προσωρινά, και εκ των ενόντων να "κουκουλώσει" μια κοινωνική αταξία.
Ενώ η θέση των ελλήνων να μην αποχτήσεις τρία, όταν ο δίπλα σου δεν έχει ούτε ένα, είναι η υγεία. Σου υποδείχνει να προλαβαίνεις στοχαστικά, για να μη χρειάζεσαι ύστερα να γιατροπορεύεις ατελέσφορα.
Άλλωστε η θέση αυτή είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι έλληνες την είπανε δημοκρατία. Ξέρεις άλλη λέξη με πιο αδρή, πιο γόνιμη, πιο πλούσια, πιο σοφή, και πιο έμορφη αν θέλεις ουσία από τη λέξη δημοκρατία; Εγώ δεν ξέρω. Και γράμματα γνωρίζω, που λένε στα δικαστήρια.
Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει τις εξισώσεις, που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: "ο αλτρουϊσμός", λέει, "είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωϊσμό".
Ο αλτρουϊσμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωϊσμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.
Οι χριστιανοί ποτέ δεν θα μπορούσαν να ειπούν αυτό το λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχουνται να διακονίσουν την αρρώστεια. Δεν έρχουνται να στεφανώσουν την υγεία.
Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ο ολόκληρος. Αντίθετα το αγαπάτε αλλήλους των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον.
Το περίφημο odi et amo, αγαπώ και μισώ, πέρα από την ερωτική κυριαρχία του στην ποίηση του Κάτουλλου και του Ντοστογιέβσκι, έχει και την κοινωνική του εγκυρότητα. Ένας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Έτσι όμως, ποιος θα φυλάξει τα πρόβατα;
Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε η παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την ετιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να παραμένει συμπεριφορά πονηριάς και μίσους.
Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα.
Η υποκρισία των χριστιανών μας είναι καθημερινή και βραδυνή και μεσημβρινή. Μας παραστέκει όπως το νερό που πίνουμε, και μας κυκλώνει όπως ο αέρας που ανασαίνουμε.
Παράδειγμα. Στο χωριό Μαύρη Τρύπα ένας τοκογλύφος έσπρωξε τον οφειλέτη του στην απόγνωση. Κρεμάστηκε στην πόρτα του σπιτιού του. Με τρία παιδάκια μέσα. Δεν είχε να πληρώσει τα χρέη.
Σαν του είπαν πως εξαιτίας του σκοινιάστηκε ο άνθρωπος, εκείνος αγανάκτησε, σήκωσε τα χέρια του παλαβά, και φώναξε:
- Ποιος θα μου δώσει τα λεφτά μου τώρα;
Από τη σύγχυση και την οργή του πήγε ο ψυχοβγάλτης στα εικονίσματα ν’ ανάψει το τσιγάρο του στη φλόγα του καντηλιού. Να γλιτώσει και το σπίρτο.
Εκεί ήταν που λαδώθηκε το χαρτί στην άκρη του τσιγάρου του από το λάδι του καντηλιού. Σαν το είδε ο τοκογλύφος γονάτισε και άρχισε να ικετεύει:
- Συγχώρα με Χριστέ! Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, κι αρτεύτηκα. Οι καμπάνες χτυπούν λυπητερά το σταυρό σου, κι εγώ κατάλυσα τη νηστεία. Ήμαρτον ο αμαρτωλός.
Τέτοιοι είμαστε οι πλείστοι χριστιανοί. Και το χειρότερο δεν το ξέρουμε. Και το χείριστο δεν θα το μάθουμε ποτές.»
Δημήτρης Λιαντίνης – "Τα Ελληνικά".
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012
0
Αφιερωμένη στην παγκόσμια κίνηση στήριξης της Ελλάδας «Είμαστε όλοι Έλληνες», είναι η νέα έρευνα του ερευνητή αιγαιακών γραφών δρ. Μηνά Τσικριτσή, η οποία αποδεικνύει με τη χρήση των νέων τεχνολογιών ότι οι προϊστορικοί Έλληνες είχαν επισκεφτεί τη Βόρεια Αμερική πολύ πιο πριν την ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Η έρευνα του κ. Τσικριτσή βασίστηκε στο κείμενο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», όπου στις παραγράφους 941Α-942, περιγράφει το ταξίδι των Ελλήνων σε μία ήπειρο η οποία βρίσκονταν «δυτικά των τριών νησιών και βορειοδυτικά της Βρετανίας».
Ο ερευνητής εντόπισε και απέδειξε μέσα από προγράμματα με Η/Υ την αποκατάσταση μιας λησμονημένης ιστορικής πραγματικότητας, που μέχρι σήμερα διέφευγε από πολλούς ερευνητές, συνεχίζοντας έτσι την έρευνα που είχε κάνει πριν από δύο χρόνια ο καθηγητής Η. Μαριολάκος, ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι οι προϊστορικοί Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της Αμερικής, την οποία επισκέπτονταν.
Στη ανακοίνωσή του δρ. Μ. Τσικριτσή υποστηρίζεται, ότι πριν τον Κολόμβο υπήρχε μία επικοινωνία που ξεκινά από την Μινωική εποχή μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια. Ο στόχος αυτών των ταξιδιών κατά την Εποχή του Χαλκού είχε σχέση με το εμπόριο και τη διακίνηση του καθαρού χαλκού που βρισκόταν στη λίμνη Superior του Καναδά. Φαίνεται ότι μετά τους πρώτους εμπόρους Μινωίτες, συνέχισαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, έστειλαν τον Ηρακλή για να αναθερμάνει την παρουσία του ελληνικού στοιχείου, το οποίο είχε χαθεί με τις επιμειξίες με του ντόπιους. Στη συνέχεια, την Εποχή του Σιδήρου το ενδιαφέρον για την περιοχή παράκμασε και παρέμεινε έως τους Ελληνιστικούς χρόνους μια εθιμοτυπική λατρευτική παράδοση. Έτσι κάθε τριάντα χρόνια αποστέλλονται κάποια πλοία σε περιοχές που είχαν την λατρεία του Κρόνου για να ανανεώνεται το ανθρώπινο προσωπικό με ιερείς.
Όπως λέει ο κ. Τσικριτσής «όλα αυτά αποδεικνύονται με αστρονομικά στοιχεία, η επεξεργασία των οποίων έγινε με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών επιβεβαιώνοντας τον χρονολογικό προσδιορισμό του ταξιδιού που περιγράφει ο Πλούταρχος.
Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, και το ότι στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Superior και στο νησί Royale που βρίσκονται στον Καναδά έχουν γίνει μεγάλες εξορύξεις χαλκού σε μία περίοδο, μεταξύ 2400 και 1200 πΧ, παρότι η περιοχή βρίσκονταν στη λίθινη εποχή.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου ο συντονιστής του διαλόγου, ο Λαμπρίας καλεί τον Σύλλα τον Καρχηδόνιο να ξαναδιηγηθεί μια ιστορία που άκουσε από του υπηρέτες του ναού του Κρόνου στην Καρχηδόνα, Την ιστορία που αφηγήθηκε κάποιος ξένος επισκέπτης του ναού που ήλθε από τη μεγάλη ήπειρο. Τελικά τα δεδομένα που αναφέρει το κείμενο επιβεβαιώνουν, όπως δείχνει η μελέτη του κ. Τσικριτσή, με τη χρήση Η/Υ, την περιγραφή ενός ταξιδιού το 86 μΧ που πραγματοποιήθηκε από τον Καναδά στην Καρχηδόνα. Τα συμπεράσματα συνοψίζονται στα παρακάτω:
1. Το αποκαλυπτικό κείμενο προσδιορίζει σωστά την απόσταση από την Βρετανία στο νησί της Ωγυγίας- την Ισλανδία, με καράβι με κουπιά που πλέει 5 ημέρες (880 km).
2. Αναφέρει μία μεγάλη ηπειρωτική γη που στην περιοχή της υπήρχαν τρία νησιά (Γροιλανδία, Νήσο Baffin, Newfoundland) που ισαπείχαν, βορειοδυτικά της Βρετανίας.
3. Προσδιορίζει ότι στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος (στην ίδια ευθεία) βρίσκεται η είσοδος του κόλπου του Αγίου Λαυρεντίου(Gulf of St. Laurence) με την Κασπία θάλασσα, γεγονός που παρατηρούμε στην ευθεία της.
«Είμαστε όλοι Έλληνες», του κ. Τσικριτσή
Αφιερωμένη στην παγκόσμια κίνηση στήριξης της Ελλάδας «Είμαστε όλοι Έλληνες», είναι η νέα έρευνα του ερευνητή αιγαιακών γραφών δρ. Μηνά Τσικριτσή, η οποία αποδεικνύει με τη χρήση των νέων τεχνολογιών ότι οι προϊστορικοί Έλληνες είχαν επισκεφτεί τη Βόρεια Αμερική πολύ πιο πριν την ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Η έρευνα του κ. Τσικριτσή βασίστηκε στο κείμενο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», όπου στις παραγράφους 941Α-942, περιγράφει το ταξίδι των Ελλήνων σε μία ήπειρο η οποία βρίσκονταν «δυτικά των τριών νησιών και βορειοδυτικά της Βρετανίας».
Ο ερευνητής εντόπισε και απέδειξε μέσα από προγράμματα με Η/Υ την αποκατάσταση μιας λησμονημένης ιστορικής πραγματικότητας, που μέχρι σήμερα διέφευγε από πολλούς ερευνητές, συνεχίζοντας έτσι την έρευνα που είχε κάνει πριν από δύο χρόνια ο καθηγητής Η. Μαριολάκος, ο οποίος είχε υποστηρίξει ότι οι προϊστορικοί Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της Αμερικής, την οποία επισκέπτονταν.
Στη ανακοίνωσή του δρ. Μ. Τσικριτσή υποστηρίζεται, ότι πριν τον Κολόμβο υπήρχε μία επικοινωνία που ξεκινά από την Μινωική εποχή μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια. Ο στόχος αυτών των ταξιδιών κατά την Εποχή του Χαλκού είχε σχέση με το εμπόριο και τη διακίνηση του καθαρού χαλκού που βρισκόταν στη λίμνη Superior του Καναδά. Φαίνεται ότι μετά τους πρώτους εμπόρους Μινωίτες, συνέχισαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, έστειλαν τον Ηρακλή για να αναθερμάνει την παρουσία του ελληνικού στοιχείου, το οποίο είχε χαθεί με τις επιμειξίες με του ντόπιους. Στη συνέχεια, την Εποχή του Σιδήρου το ενδιαφέρον για την περιοχή παράκμασε και παρέμεινε έως τους Ελληνιστικούς χρόνους μια εθιμοτυπική λατρευτική παράδοση. Έτσι κάθε τριάντα χρόνια αποστέλλονται κάποια πλοία σε περιοχές που είχαν την λατρεία του Κρόνου για να ανανεώνεται το ανθρώπινο προσωπικό με ιερείς.
Όπως λέει ο κ. Τσικριτσής «όλα αυτά αποδεικνύονται με αστρονομικά στοιχεία, η επεξεργασία των οποίων έγινε με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών επιβεβαιώνοντας τον χρονολογικό προσδιορισμό του ταξιδιού που περιγράφει ο Πλούταρχος.
Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, και το ότι στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Superior και στο νησί Royale που βρίσκονται στον Καναδά έχουν γίνει μεγάλες εξορύξεις χαλκού σε μία περίοδο, μεταξύ 2400 και 1200 πΧ, παρότι η περιοχή βρίσκονταν στη λίθινη εποχή.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου ο συντονιστής του διαλόγου, ο Λαμπρίας καλεί τον Σύλλα τον Καρχηδόνιο να ξαναδιηγηθεί μια ιστορία που άκουσε από του υπηρέτες του ναού του Κρόνου στην Καρχηδόνα, Την ιστορία που αφηγήθηκε κάποιος ξένος επισκέπτης του ναού που ήλθε από τη μεγάλη ήπειρο. Τελικά τα δεδομένα που αναφέρει το κείμενο επιβεβαιώνουν, όπως δείχνει η μελέτη του κ. Τσικριτσή, με τη χρήση Η/Υ, την περιγραφή ενός ταξιδιού το 86 μΧ που πραγματοποιήθηκε από τον Καναδά στην Καρχηδόνα. Τα συμπεράσματα συνοψίζονται στα παρακάτω:
1. Το αποκαλυπτικό κείμενο προσδιορίζει σωστά την απόσταση από την Βρετανία στο νησί της Ωγυγίας- την Ισλανδία, με καράβι με κουπιά που πλέει 5 ημέρες (880 km).
2. Αναφέρει μία μεγάλη ηπειρωτική γη που στην περιοχή της υπήρχαν τρία νησιά (Γροιλανδία, Νήσο Baffin, Newfoundland) που ισαπείχαν, βορειοδυτικά της Βρετανίας.
3. Προσδιορίζει ότι στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος (στην ίδια ευθεία) βρίσκεται η είσοδος του κόλπου του Αγίου Λαυρεντίου(Gulf of St. Laurence) με την Κασπία θάλασσα, γεγονός που παρατηρούμε στην ευθεία της.
0
Αν θέλαμε να περιορίσουμε σε δυο λέξεις-κλειδιά τα μυστικά της μαγείας, τότε ασφαλώς αυτές θα πρέπει να ήταν η θέληση και η φαντασία. Φαντασία είναι η λειτουργία των ενσυνείδητων οργανισμών να οραματίζονται πράγματα, ιδέες και καταστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Θέληση είναι η ενέργεια βούλησης ενός ατόμου. Όταν αυτά τα δυο συνδυαστούν, τότε το άτομο μπορεί να κατευθύνει την προσοχή του σε κάτι που, αν τι μια στιγμή δεν υφίσταται, μπορεί την αμέσως επόμενη να γίνει απτό – αρχικά στην οθόνη της φαντασίας του μυαλού, αργότερα στις ίδιες τις πράξεις του.
Τι θα γινόταν, όμως, αν το άτομο που στρέφει όλη τη θέλησή του σε μια φανταστική πραγματικότητα ενδυθεί πλήρως και ενεργειακά το όραμα που χτίζει; Μήπως τότε θα γινόταν ο ίδιος η ιδέα που μέχρι πριν σκιαγραφούσε στο μυαλό του μόνο; Ή μήπως θα γινόταν φάρος για την προσοχή δυνάμεων έξω και πέρα από το άτομο αυτό, ίσως ακόμη και δυνάμεων υπερφυσικών;
Η απάντηση και στα δυο είναι θετική, όμως πριν φτάσουμε στο θέμα αυτό, αξίζει πιστεύω να εξετάσουμε ένα από το διασημότερο γέννημα της ανθρώπινης φαντασίας του 20ου αιώνα, που κατόρθωσε να κερδίσει το ενδιαφέρον μιας στρατιάς πραγματικών μάγων, μετατρέποντας μια pulp λογοτεχνική μυθοπλασία σε μια πλήρη μαγική σχολή, σ’ ένα κανονικό ρεύμα αποκρυφισμού, ακόμη και σε αναγνωρισμένη θρησκεία…
Τι είναι η Μυθολογία Κθούλου;
Ήταν τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του περασμένου αιώνα όταν ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, ένας ξενοφοβικός μυθιστοριογράφος από το Πρόβιντενς της Αμερικής, οραματίστηκε ένα καινούργιο σύμπαν εξωγήινων θεών, πανάρχαιες σέκτες υψηλής μαγείας, και ένα ακατονόμαστο βιβλίο γραμμένο από τον Αμπντούλ Αλχαζρέντ, έναν ποιητή που το κισμέτ του ήταν να καταβροχθισθεί από αόρατα πλάσματα στο μέσο της αγοράς της αρχαίας Δαμασκού.
Όπως ο ίδιος ο Λάβκραφτ εξηγεί στην αλληλογραφία του, η λέξη Νεκρονομικόν ήταν προϊόν ενός ονείρου, ενώ αργότερα το σύνολο της Μυθολογίας Κθούλου θα αποτελέσει και αυτό παράγωγο των λογοτεχνικών του επιρροών (από λαμπρούς συγγραφείς του φανταστικού και του τρόμου, όπως τον Λόρδο Ντάνσανυ, τον Άρθουρ Μάχεν, και φυσικά τον Ε.Α. Πόε), όπως και αποκύημα μιας σειράς ονείρων -ακατάσχετων εφιαλτών για την ακρίβεια- που σχεδόν καθημερινά συντρόφευαν τον ύπνο του.
Μυθολογία Κθούλου και Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
Αν θέλαμε να περιορίσουμε σε δυο λέξεις-κλειδιά τα μυστικά της μαγείας, τότε ασφαλώς αυτές θα πρέπει να ήταν η θέληση και η φαντασία. Φαντασία είναι η λειτουργία των ενσυνείδητων οργανισμών να οραματίζονται πράγματα, ιδέες και καταστάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Θέληση είναι η ενέργεια βούλησης ενός ατόμου. Όταν αυτά τα δυο συνδυαστούν, τότε το άτομο μπορεί να κατευθύνει την προσοχή του σε κάτι που, αν τι μια στιγμή δεν υφίσταται, μπορεί την αμέσως επόμενη να γίνει απτό – αρχικά στην οθόνη της φαντασίας του μυαλού, αργότερα στις ίδιες τις πράξεις του.
Τι θα γινόταν, όμως, αν το άτομο που στρέφει όλη τη θέλησή του σε μια φανταστική πραγματικότητα ενδυθεί πλήρως και ενεργειακά το όραμα που χτίζει; Μήπως τότε θα γινόταν ο ίδιος η ιδέα που μέχρι πριν σκιαγραφούσε στο μυαλό του μόνο; Ή μήπως θα γινόταν φάρος για την προσοχή δυνάμεων έξω και πέρα από το άτομο αυτό, ίσως ακόμη και δυνάμεων υπερφυσικών;
Η απάντηση και στα δυο είναι θετική, όμως πριν φτάσουμε στο θέμα αυτό, αξίζει πιστεύω να εξετάσουμε ένα από το διασημότερο γέννημα της ανθρώπινης φαντασίας του 20ου αιώνα, που κατόρθωσε να κερδίσει το ενδιαφέρον μιας στρατιάς πραγματικών μάγων, μετατρέποντας μια pulp λογοτεχνική μυθοπλασία σε μια πλήρη μαγική σχολή, σ’ ένα κανονικό ρεύμα αποκρυφισμού, ακόμη και σε αναγνωρισμένη θρησκεία…
Τι είναι η Μυθολογία Κθούλου;
Ήταν τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία του περασμένου αιώνα όταν ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, ένας ξενοφοβικός μυθιστοριογράφος από το Πρόβιντενς της Αμερικής, οραματίστηκε ένα καινούργιο σύμπαν εξωγήινων θεών, πανάρχαιες σέκτες υψηλής μαγείας, και ένα ακατονόμαστο βιβλίο γραμμένο από τον Αμπντούλ Αλχαζρέντ, έναν ποιητή που το κισμέτ του ήταν να καταβροχθισθεί από αόρατα πλάσματα στο μέσο της αγοράς της αρχαίας Δαμασκού.
Όπως ο ίδιος ο Λάβκραφτ εξηγεί στην αλληλογραφία του, η λέξη Νεκρονομικόν ήταν προϊόν ενός ονείρου, ενώ αργότερα το σύνολο της Μυθολογίας Κθούλου θα αποτελέσει και αυτό παράγωγο των λογοτεχνικών του επιρροών (από λαμπρούς συγγραφείς του φανταστικού και του τρόμου, όπως τον Λόρδο Ντάνσανυ, τον Άρθουρ Μάχεν, και φυσικά τον Ε.Α. Πόε), όπως και αποκύημα μιας σειράς ονείρων -ακατάσχετων εφιαλτών για την ακρίβεια- που σχεδόν καθημερινά συντρόφευαν τον ύπνο του.
0
An inside look into one night in the San Francisco underground rave scene.
Director: Greg Harrison
Writer: Greg Harrison
Stars: Chris Ferreira, Mackenzie Firgens and Elizabeth Sun
δείτε το trailer..
John Digweed - Heaven Scent
Groove (2000)
Director: Greg Harrison
Writer: Greg Harrison
Stars: Chris Ferreira, Mackenzie Firgens and Elizabeth Sun
δείτε το trailer..
John Digweed - Heaven Scent
0
Ο μεγάλος Γερμανός διανοούμενος Friedrich Nietzsche υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης φιλόσοφος τον 19ου αιώνα και μαζί με τους Marx και Darwin καθόρισαν νέους δρόμους στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής σκέψης, ανεξάρτητα από τις καταβολές, την πορεία και την κατάληξη του καθενός απ' αυτούς.
Το έργο του Nietzsche, έργο ριζοσπαστικό συνάμα και προφητικό, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη τον στην παγκόσμια ιστορία και άλλαξε τον τρόπο σκέψης όλου του γερμανικού στοχασμού, όπως δηλώνει και η τεράστια επιρροή που εξάσκησε πάνω στην διαμόρφωση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος της Γερμανίας κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα.
Μία από τις κεντρικές Θέσεις τον φιλοσόφου υπήρξε η αποθέωση του ελληνικού τρόπου σκέψης (έκφραση τον φωτός) και η παράλληλη αυστηρή καταδίκη του αντίστοιχου σκοταδιστικού ιουδαϊκού. Σε όλη τη βιβλιογραφία του είναι εμφανής η απέχθεια του μεγάλου αυτού πνεύματος απέναντι στην εβραϊκή γραμματεία, η οποία εξ' άλλου αφορά κατά βάση λατρευτικά και εθνοκεντρικά στοιχεία που προωθούν την φανταστική ανωτερότητα ενός μόνο λαού έναντι των υπολοίπων. Ολα ανεξαιρέτως τα έργα του φιλοσόφου περιέχουν το υπερβατικό νιτσεϊκό πνεύμα και δεν μπορούμε να πούμε πως κάποιο υστερεί από τα άλλα.
Τα πιο χαρακτηριστικά όμως πονήματα Nietzsche είναι σίγουρα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», το «Πέραν του Καλού και του Κακού», το «Αυκόφως των Ειδώλων» και η «Γέννηση της Τραγωδίας». Πρόκειται περί βιβλίων που στην εποχή τους επηρέασαν σημαντικά το φιλοσοφικό γίγνεσθαι και προκάλεσαν μεγάλο Θόρυβο υπέρ ή κατά του φιλοσόφου. Το σπουδαιότερο όμως είναι το ότι τα εν λόγω έργα συνεχίζουν να επιδρούν όχι απλά πάνω στην φιλοσοφία του 20ού αιώνα, αλλά και σ' αυτήν του 21 ου. Ο θάνατος του Nietzsche άλλωστε συνέπεσε ακριβώς με τον ερχομό του 20ου αιώνα, κάτι το συμβολικό για την πορεία των νέων εξελίξεων. Υπάρχουν όμως όλες οι αποδείξεις ότι ο αιώνας του Nietzsche, όπως και άλλων προφητών του μέλλοντος (Orwell, Spengler, Kosenberg) θα είναι ο 21ος, ο δραματικότερος και κρισιμότερος της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν οι δύο βασικές θεωρίες του Nietzsche, οι οποίες και αποτελούν τα θεμέλια της όλης Θεώρησής του. Αυτές είναι:
Ι.
Η Ιδέα τον Υπερανθρώπου και
2
. Η Ιδέα του θανάτου του Θεού.
Η αντίληψη λοιπόν και συγχρόνως επιθυμία του Γερμανού φιλοσόφου είναι η ανάγκη ανύψωσης του ανθρώπου στο ανώτερο στάδιο που μπορεί να φτάσει, αποδεσμευμένος από τα δεσμά της «Δημιουργίας» και ο παράλληλος βίαιος θάνατος και εξολόθρευση του Θεού, ο οποίος είναι πια άχρηστος μπροστά σε έναν Υπεράνθρωπο που δεν έχει την ανάγκη τον Θεού και του Διαβόλου, αφού αυτός ο ίδιος ο Υπεράνθρωπος είναι που εκτελεί πλέον χρέη Θεού! Η νιτσεϊκή σύλληψη είναι σαφής: ακριβώς τη στιγμή που που άνθρωπος αποτινάζει από πάνω τον τον Θεό, εκείνη τη στιγμή μετεξελίσσεται σε Υπεράνθρωπο, στο ανώτερο ον που μπορεί να υπάρξει, αφού είναι πια ο ίδιος η υπεύθυνη δύναμη του εαυτού του. Σε χρονικό Και πηματοδοτικό λοιπόν επίπεδο η μεταλλαγή του ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο και ο θάνατος του Θεού διαδραματίζονται ταυτόχρονα και επομένως ταυτίζονται απολύτως μεταξύ τους. Το ένα αποτελεί παρενέργεια του άλλου. Πρόκειται για ένα μοναδικό παράδειγμα αλληλεπίδρασης και ανάστροφης κίνησης που δεικνύει το βάθος της σκέψης του αρειου Nietzsche.
Η αιτία της μετατροπής τού ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο βρίσκεται στο γεγονός της δολοφονίας του Θεού από τον άνθρωπο. Και αντίστροφα: Η δολοφονία του Θεού είναι ακριβώς το επακόλουθο της αποθέωσης του ανθρώπού. Ο Υπεράνθρωπος δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί με τον Θεό εν ζωή: αυτός γεννιέται υπό τις στάλες του αίματος τον σκοτωμένου Θεού, όπως κάποτε οι Τιτάνες είχαν γεννηθεί από το εκπεσόν αίμα του ευνουχισμένου απ' τον Κρόνο Ουρανού. Ο άνθρωπος μετουσιώνεται σε Υπεράνθρωπο μόνο την στιγμή κατά την οποία ο Θεός σωριάζεται νεκρός από το φονικό του χτύπημα.
Ποιος όμως είναι ο Θεός και ποιός ο Υπεράνθρωπος κατά το νιτσέίκό πνεύμα και τρόπο σκέψης;
Από τα γραπτά του Nietzsche εκπηγάζει όχι το ερώτημα «ποιος είναι ο Υπεράνθρωπος»;» αλλά «ποιος μπορεί να είναι ο Υπεράνθρωπος;». Ο στοχαστής αναρωτιέται για το ποιος θα μπορέσει να γίνει Υπεράνθρωπος, έχοντας το κουράγιο να δολοφονήσει το Θεϊκό στοιχείο μέσα του, να αποβάλλει τη θέίκή δύναμη εξουσιασμού που καταδυναστεύει τον άνθρωπο, εμποδίζοντάς το να φτάσει ως τα ανώτερα (δια)νοητικά και (μετα)φυσικά επίπεδα. Εμμέσως, πλην σαφώς, ο Nietzsche μας δίνει μία πειστική των αντιλήψεών του απάντηση:
Ο Υπεράνθρωπος μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο του δυνατός, αυτός πού έχει το θάρρος να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον Θεό. Τον Θεό των αδυνάτων και όχι των δυνατών. Τον Θεό των άβουλων και όχι των σκεπτομένων. Τον Θεό των αγράμματων και όχι των φιλοσόφων. Τον Θεό των αχρήστων και όχι των αρίστων. 'Εναν Θεό που εξουσιάζει ακριβώς λόγω της ανθρώπινης ατολμίας. Ποιος είναι ο δυνατός; Προβάλλει έντονα μπροστά μας το νέο ερώτημα. Δυνατός είναι μόνο ο ελεύθερος! Διότι μόνο ο ελεύθερος μπορεί να ακολουθήσει την (μοναδική) οδό που οδηγεί στην αληθινή ουσία των πραγμάτων. Μόνο ο ελεύθερος μπορεί να απορρίψει τα απλοϊκά και σεμνοφανή σχήματα που προστατεύουν τον εκ φύσεως αδύνατο. Μόνο λοιπόν ελεύθερος πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να γίνει δυνατός. Και μόνο ο δυνατός αξίζει να ζει και να δημιούργεί. Εχουμε επομένως την κάτωθι μεταβατική κατάσταση, απ' την οποία και μπορεί να διέλθει κάποιος για να φτάσει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο: Ελεύθερος-δυνατός-Υπεράνθρωπος. Στο νου αθέλητα μας έρχονται τα λόγια του μεγάλου 'Ελληνα φιλοσόφου και συγγραφέα Νίκού Καζαντζάκη, που με το βίο και το έργο του απέδειξε την πίστη του στα ελληνικά ιδεώδη και αξίες: «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος!» . Ιδού η βάση του νιτσεϊκού προτύπου για τον άνθρωπο (Ο Καζαντζάκης πίστευε βαθειά στην σκέψη του Nietzsche).
Η ηθική του Nietzsche είναι η ηθική της επικρατήσεως (και το κυριότερο: του δικαιώματος της επικρατήσεως) του δυνατού πάνω στον αδύνατο, του θαρραλλέου πάνω στον ψοφοδεή, του ανθρωπου πάνω στον υπάνθρωπο. Αυτά όσον αφορά το άτομο. Διότι πέραν του ατόμου υπάρχει η Φυλή. Ετσι, μέσα στα πλαίσια της ιδίας λογικής, η δυνατή και ικανή ράτσα φυσιολογικά επικρατεί επί της ασθενούς και ανήμπορης. Οι ράτσες του πρώτου τύπου μπορούν και δημιουργούν πολιτισμό υψηλότατης αξίας, ενώ αυτές του δευτέρου δεν μπορούν καν να φτιάξουν στοιχειώδες πολιτισμικό σύστημα! Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο ότι η νrτσεϊκή αυτή θεώρηση βρήκε την πλήρη αντανάκλασή της στην φιλοσοφία τον, εθνοκε-ντρικού άλλωστε, γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, όπως προκύπτει τρανά από το φιλοσοφικό του μνημείο, το κλασικό βιβλίο του Rοsenberg «Ο Μύθος του 20ου Αιώνα». «Η ψυχή είναι η φυλή ορώμενη εκ των έσω!», είναι ένα κεντρικό σύνθημα του έργου του Rοsenberg. Κατά τον Nietzsche ο εβραιογενής χριστιανικός Θεός είναι μία Θεότητα μηδενιστική, εκφυλισμένη, μία άρνηση της ζωής. Αυτός ο Θεός δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο λατρείας των Αρείων, αφού αρνείται τις αληθινές αξίες της ζωής και στην ουσία εκφράζει το χάος και το παράλογο. Η προτίμησή του να υπερασπίζεται τις κατώτερες μάζες της ανθρωπότητας δημιουργεί μία ανώμαλη έννομη τάξη, που προωθεί την αδικία και την ισοπέδωση, αφού υποστήρίζει ανοιχτά την εξίσωση του άξιου και του ανάξιου. Παρόμοιες θεωρήσεις (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός, παγκοσμιοποίηση) έλκουν την καταγωγή τους ακριβώς από αυτή την «λογική». Αποτελεί με δύο λόγια ένας παρόμοιος Θεός τροχοπέδη στην ζωή, εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου και αρνητικό παράγοντα στην όλη κοσμική πορεία, μέσα ατην οποία παρασιτεί.
Είναι επομένως ένας τέτοιος Θεός περιττός. Το ανθρώπινο πνεύμα τον δολοφονεί, γκρεμίζοντας παράλληλα και όλη την παλιά «Δημιουργία». Δημιουργείται μία νέα τάξη πραγμάτων, όπού ο άνθρωπος γίνεται πια Θεός αυτός ο ίδιος, δεν έχει δηλαδή ανάγκη κανενός δυνάστη Θεού: Είναι πλέον Υπεράνθρωπος! Ο Θεός δίνει την θέση του στον άνθρωπο. Αναγκαία προϋπόθεση η δολοφονία του από εκείνον...
Στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» ο Νιτσε παραθέτει μερικά καθαρά δαρβινικά στοιχεία. Σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο: «Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι γιοφύρι και όχι σκοπός». Ο άνθρωπος δεν είναι η τελική μορφή ζωής, αλλά μόνο ένα μεταβατικό στάδιο ενός είδούς ζωής που εξελίσσεται. Τελικός σκοπός η άνοδος, η μεταλλαγή σε Υπεράνθρωπο. Τελικό όραμα η εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης στον κόσμο ως της μόνης εναλλακτικής λύσης για την απαλλαγή της ανθρωπότητας αττό αυτούς που την λυμαίνονται. Ως της μόνης προϋπόθεσης για την πραγματική πρόοδο του ανθρωπίνου γένους.
0 Nietzsche, η μετενσάρκωση του αρείου πνεύματος και ψυχής, περιμένει με αγωνία αυτήν τη στιγμή και από το υπερπέραν κραυγάζει: «Ανάτειλε, λοιπόν, ανάτειλε ω Μεγάλο Μεσημέρι»!
Nietzsche και Υπεράνθρωπος
Ο μεγάλος Γερμανός διανοούμενος Friedrich Nietzsche υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης φιλόσοφος τον 19ου αιώνα και μαζί με τους Marx και Darwin καθόρισαν νέους δρόμους στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής σκέψης, ανεξάρτητα από τις καταβολές, την πορεία και την κατάληξη του καθενός απ' αυτούς.
Το έργο του Nietzsche, έργο ριζοσπαστικό συνάμα και προφητικό, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη τον στην παγκόσμια ιστορία και άλλαξε τον τρόπο σκέψης όλου του γερμανικού στοχασμού, όπως δηλώνει και η τεράστια επιρροή που εξάσκησε πάνω στην διαμόρφωση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος της Γερμανίας κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα.
Μία από τις κεντρικές Θέσεις τον φιλοσόφου υπήρξε η αποθέωση του ελληνικού τρόπου σκέψης (έκφραση τον φωτός) και η παράλληλη αυστηρή καταδίκη του αντίστοιχου σκοταδιστικού ιουδαϊκού. Σε όλη τη βιβλιογραφία του είναι εμφανής η απέχθεια του μεγάλου αυτού πνεύματος απέναντι στην εβραϊκή γραμματεία, η οποία εξ' άλλου αφορά κατά βάση λατρευτικά και εθνοκεντρικά στοιχεία που προωθούν την φανταστική ανωτερότητα ενός μόνο λαού έναντι των υπολοίπων. Ολα ανεξαιρέτως τα έργα του φιλοσόφου περιέχουν το υπερβατικό νιτσεϊκό πνεύμα και δεν μπορούμε να πούμε πως κάποιο υστερεί από τα άλλα.
Τα πιο χαρακτηριστικά όμως πονήματα Nietzsche είναι σίγουρα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», το «Πέραν του Καλού και του Κακού», το «Αυκόφως των Ειδώλων» και η «Γέννηση της Τραγωδίας». Πρόκειται περί βιβλίων που στην εποχή τους επηρέασαν σημαντικά το φιλοσοφικό γίγνεσθαι και προκάλεσαν μεγάλο Θόρυβο υπέρ ή κατά του φιλοσόφου. Το σπουδαιότερο όμως είναι το ότι τα εν λόγω έργα συνεχίζουν να επιδρούν όχι απλά πάνω στην φιλοσοφία του 20ού αιώνα, αλλά και σ' αυτήν του 21 ου. Ο θάνατος του Nietzsche άλλωστε συνέπεσε ακριβώς με τον ερχομό του 20ου αιώνα, κάτι το συμβολικό για την πορεία των νέων εξελίξεων. Υπάρχουν όμως όλες οι αποδείξεις ότι ο αιώνας του Nietzsche, όπως και άλλων προφητών του μέλλοντος (Orwell, Spengler, Kosenberg) θα είναι ο 21ος, ο δραματικότερος και κρισιμότερος της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν οι δύο βασικές θεωρίες του Nietzsche, οι οποίες και αποτελούν τα θεμέλια της όλης Θεώρησής του. Αυτές είναι:
Ι.
Η Ιδέα τον Υπερανθρώπου και
2
. Η Ιδέα του θανάτου του Θεού.
Η αντίληψη λοιπόν και συγχρόνως επιθυμία του Γερμανού φιλοσόφου είναι η ανάγκη ανύψωσης του ανθρώπου στο ανώτερο στάδιο που μπορεί να φτάσει, αποδεσμευμένος από τα δεσμά της «Δημιουργίας» και ο παράλληλος βίαιος θάνατος και εξολόθρευση του Θεού, ο οποίος είναι πια άχρηστος μπροστά σε έναν Υπεράνθρωπο που δεν έχει την ανάγκη τον Θεού και του Διαβόλου, αφού αυτός ο ίδιος ο Υπεράνθρωπος είναι που εκτελεί πλέον χρέη Θεού! Η νιτσεϊκή σύλληψη είναι σαφής: ακριβώς τη στιγμή που που άνθρωπος αποτινάζει από πάνω τον τον Θεό, εκείνη τη στιγμή μετεξελίσσεται σε Υπεράνθρωπο, στο ανώτερο ον που μπορεί να υπάρξει, αφού είναι πια ο ίδιος η υπεύθυνη δύναμη του εαυτού του. Σε χρονικό Και πηματοδοτικό λοιπόν επίπεδο η μεταλλαγή του ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο και ο θάνατος του Θεού διαδραματίζονται ταυτόχρονα και επομένως ταυτίζονται απολύτως μεταξύ τους. Το ένα αποτελεί παρενέργεια του άλλου. Πρόκειται για ένα μοναδικό παράδειγμα αλληλεπίδρασης και ανάστροφης κίνησης που δεικνύει το βάθος της σκέψης του αρειου Nietzsche.
Η αιτία της μετατροπής τού ανθρώπου σε Υπεράνθρωπο βρίσκεται στο γεγονός της δολοφονίας του Θεού από τον άνθρωπο. Και αντίστροφα: Η δολοφονία του Θεού είναι ακριβώς το επακόλουθο της αποθέωσης του ανθρώπού. Ο Υπεράνθρωπος δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί με τον Θεό εν ζωή: αυτός γεννιέται υπό τις στάλες του αίματος τον σκοτωμένου Θεού, όπως κάποτε οι Τιτάνες είχαν γεννηθεί από το εκπεσόν αίμα του ευνουχισμένου απ' τον Κρόνο Ουρανού. Ο άνθρωπος μετουσιώνεται σε Υπεράνθρωπο μόνο την στιγμή κατά την οποία ο Θεός σωριάζεται νεκρός από το φονικό του χτύπημα.
Ποιος όμως είναι ο Θεός και ποιός ο Υπεράνθρωπος κατά το νιτσέίκό πνεύμα και τρόπο σκέψης;
Από τα γραπτά του Nietzsche εκπηγάζει όχι το ερώτημα «ποιος είναι ο Υπεράνθρωπος»;» αλλά «ποιος μπορεί να είναι ο Υπεράνθρωπος;». Ο στοχαστής αναρωτιέται για το ποιος θα μπορέσει να γίνει Υπεράνθρωπος, έχοντας το κουράγιο να δολοφονήσει το Θεϊκό στοιχείο μέσα του, να αποβάλλει τη θέίκή δύναμη εξουσιασμού που καταδυναστεύει τον άνθρωπο, εμποδίζοντάς το να φτάσει ως τα ανώτερα (δια)νοητικά και (μετα)φυσικά επίπεδα. Εμμέσως, πλην σαφώς, ο Nietzsche μας δίνει μία πειστική των αντιλήψεών του απάντηση:
Ο Υπεράνθρωπος μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο του δυνατός, αυτός πού έχει το θάρρος να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον Θεό. Τον Θεό των αδυνάτων και όχι των δυνατών. Τον Θεό των άβουλων και όχι των σκεπτομένων. Τον Θεό των αγράμματων και όχι των φιλοσόφων. Τον Θεό των αχρήστων και όχι των αρίστων. 'Εναν Θεό που εξουσιάζει ακριβώς λόγω της ανθρώπινης ατολμίας. Ποιος είναι ο δυνατός; Προβάλλει έντονα μπροστά μας το νέο ερώτημα. Δυνατός είναι μόνο ο ελεύθερος! Διότι μόνο ο ελεύθερος μπορεί να ακολουθήσει την (μοναδική) οδό που οδηγεί στην αληθινή ουσία των πραγμάτων. Μόνο ο ελεύθερος μπορεί να απορρίψει τα απλοϊκά και σεμνοφανή σχήματα που προστατεύουν τον εκ φύσεως αδύνατο. Μόνο λοιπόν ελεύθερος πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να γίνει δυνατός. Και μόνο ο δυνατός αξίζει να ζει και να δημιούργεί. Εχουμε επομένως την κάτωθι μεταβατική κατάσταση, απ' την οποία και μπορεί να διέλθει κάποιος για να φτάσει στο ανώτερο δυνατό επίπεδο: Ελεύθερος-δυνατός-Υπεράνθρωπος. Στο νου αθέλητα μας έρχονται τα λόγια του μεγάλου 'Ελληνα φιλοσόφου και συγγραφέα Νίκού Καζαντζάκη, που με το βίο και το έργο του απέδειξε την πίστη του στα ελληνικά ιδεώδη και αξίες: «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος!» . Ιδού η βάση του νιτσεϊκού προτύπου για τον άνθρωπο (Ο Καζαντζάκης πίστευε βαθειά στην σκέψη του Nietzsche).
Η ηθική του Nietzsche είναι η ηθική της επικρατήσεως (και το κυριότερο: του δικαιώματος της επικρατήσεως) του δυνατού πάνω στον αδύνατο, του θαρραλλέου πάνω στον ψοφοδεή, του ανθρωπου πάνω στον υπάνθρωπο. Αυτά όσον αφορά το άτομο. Διότι πέραν του ατόμου υπάρχει η Φυλή. Ετσι, μέσα στα πλαίσια της ιδίας λογικής, η δυνατή και ικανή ράτσα φυσιολογικά επικρατεί επί της ασθενούς και ανήμπορης. Οι ράτσες του πρώτου τύπου μπορούν και δημιουργούν πολιτισμό υψηλότατης αξίας, ενώ αυτές του δευτέρου δεν μπορούν καν να φτιάξουν στοιχειώδες πολιτισμικό σύστημα! Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο ότι η νrτσεϊκή αυτή θεώρηση βρήκε την πλήρη αντανάκλασή της στην φιλοσοφία τον, εθνοκε-ντρικού άλλωστε, γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, όπως προκύπτει τρανά από το φιλοσοφικό του μνημείο, το κλασικό βιβλίο του Rοsenberg «Ο Μύθος του 20ου Αιώνα». «Η ψυχή είναι η φυλή ορώμενη εκ των έσω!», είναι ένα κεντρικό σύνθημα του έργου του Rοsenberg. Κατά τον Nietzsche ο εβραιογενής χριστιανικός Θεός είναι μία Θεότητα μηδενιστική, εκφυλισμένη, μία άρνηση της ζωής. Αυτός ο Θεός δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο λατρείας των Αρείων, αφού αρνείται τις αληθινές αξίες της ζωής και στην ουσία εκφράζει το χάος και το παράλογο. Η προτίμησή του να υπερασπίζεται τις κατώτερες μάζες της ανθρωπότητας δημιουργεί μία ανώμαλη έννομη τάξη, που προωθεί την αδικία και την ισοπέδωση, αφού υποστήρίζει ανοιχτά την εξίσωση του άξιου και του ανάξιου. Παρόμοιες θεωρήσεις (κομμουνισμός, φιλελευθερισμός, παγκοσμιοποίηση) έλκουν την καταγωγή τους ακριβώς από αυτή την «λογική». Αποτελεί με δύο λόγια ένας παρόμοιος Θεός τροχοπέδη στην ζωή, εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου και αρνητικό παράγοντα στην όλη κοσμική πορεία, μέσα ατην οποία παρασιτεί.
Είναι επομένως ένας τέτοιος Θεός περιττός. Το ανθρώπινο πνεύμα τον δολοφονεί, γκρεμίζοντας παράλληλα και όλη την παλιά «Δημιουργία». Δημιουργείται μία νέα τάξη πραγμάτων, όπού ο άνθρωπος γίνεται πια Θεός αυτός ο ίδιος, δεν έχει δηλαδή ανάγκη κανενός δυνάστη Θεού: Είναι πλέον Υπεράνθρωπος! Ο Θεός δίνει την θέση του στον άνθρωπο. Αναγκαία προϋπόθεση η δολοφονία του από εκείνον...
Στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» ο Νιτσε παραθέτει μερικά καθαρά δαρβινικά στοιχεία. Σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο: «Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο άνθρωπος είναι γιοφύρι και όχι σκοπός». Ο άνθρωπος δεν είναι η τελική μορφή ζωής, αλλά μόνο ένα μεταβατικό στάδιο ενός είδούς ζωής που εξελίσσεται. Τελικός σκοπός η άνοδος, η μεταλλαγή σε Υπεράνθρωπο. Τελικό όραμα η εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης στον κόσμο ως της μόνης εναλλακτικής λύσης για την απαλλαγή της ανθρωπότητας αττό αυτούς που την λυμαίνονται. Ως της μόνης προϋπόθεσης για την πραγματική πρόοδο του ανθρωπίνου γένους.
0 Nietzsche, η μετενσάρκωση του αρείου πνεύματος και ψυχής, περιμένει με αγωνία αυτήν τη στιγμή και από το υπερπέραν κραυγάζει: «Ανάτειλε, λοιπόν, ανάτειλε ω Μεγάλο Μεσημέρι»!
periodiko Apollοneio Fos
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
