Ο Ξωτικόκοσμος της Ιρλανδίας

Μια νύχτα με δυνατή βροχή και πυκνή ομίχλη, αποφάσισα να κάνω έναν μακρύ περίπατο. Θυμάμαι τα μουσκεμένα φυλλώματα, τα νερά που κυλούσαν, ένα γέρο που έκοβε ξύλα στην αυλή του. Σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε. ’φησα τα τελευταία σπίτια πίσω μου κι αγριεύτηκα. Ένιωσα πως πήγαινα γυρεύοντας, πως κάποιον ενοχλούσα μέσα στο σκοτάδι και τη σιωπή του. Γύρισα πίσω.
Δεν είχα το δικαίωμα να παραβιάζω τον κόσμο τους με το αδιάκριτο βλέμμα μου, με τον ξερό ήχο των βημάτων μου. “Βάδιζε απαλά γιατί βαδίζεις πάνω στα όνειρα μου…” λέει μια λαϊκή παροιμία.

«Μια φορά κι έναν καιρό
υπήρχε αυτό που υπήρχε
κι αν τίποτε δεν είχε συμβεί
δεν θα είχαμε τίποτα να πούμε..»
Charles de Lint.

Τί συμβαίνει στα ερημικά μέρη της Ιρλανδίας, όταν δεν είναι κανείς εκεί για να το δει;
Η πίστη στα πανίσχυρα και όμορφα ξωτικά αλλά και στις μαγευτικές νεράιδες που αποτελούν ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα σο θεό και στους ανθρώπους, απαρτίζει ίσως το πιο σημαντικό τμήμα στη λαϊκή παράδοση της “μυστικής” Ιρλανδίας. Οι Κέλτες υπήρξαν ένας λαός που πάντοτε ήταν τυλιγμένος με μία αχλή μυστηρίου. Οι θρύλοι και η ιστορία τους θέλγουν την ανθρώπινη φύση, και την εκλύουν με αμείωτο ενδιαφέρον αποτελώντας ένα ιδιαίτερο κομμάτι της δυτικής παράδοσης στο ρου της ιστορίας.
Αξίζει να παραθέσουμε πως η λαϊκή παράδοση είναι η παρουσία ενός λαού μέσα στο χρόνο και τελικά σημαίνει την επιλογή του καλού μες τους αιώνες, έχει για απαραίτητη προϋπόθεση την επιβίωση του χθεσινού μέσα στο σημερινό, τη διάσωση του και την ύψωση σε επιταγή και κανόνα.
Η αναβίωση λοιπόν της παράδοσης των ξωτικών θα αποτελέσει μια αφύπνιση της μνήμης καθώς στρέφεται σε στοιχεία που ο καιρός ξεμάκρυνε απ’ την άμεση πραγματικότητα. Καθότι αυτός ο αναχρονισμός είναι επ’ ουσίας μεταχρονισμός, είναι μία αίσθηση του χρόνου στην αιώνια διάρκεια του, έξω απ’ τον παφλασμό της ψυχής που μας κάνουν να νιώθουμε παροδικοί.
Υπάρχει μία ευαισθησία και ολόκληρη ποίηση λοιπόν, καμωμένη στο ζήτημα αυτό, που αγγίζει τις απλές ψυχές των ανθρώπων, που ερωτεύονται τις πανέμορφες κοιλάδες, τα βουνά που ορθώνονται πίσω απ’ τις θάλασσες και τους καταπράσινους λόφους που είναι το σπιτικό των ξωτικών.
Ο κόσμος των ξωτικών συνιστά ένα συνονθύλευμα παράξενου τοπίου, ανεξερεύνητου μυστηρίου και ριζωμένης αμφιβολίας στη ψυχή μας, η οποία δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται και να αναρωτιέται: Τί υπάρχει πέρα απ’ τον άνθρωπο;

Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι

αρχικός τίτλος
Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι
Απίστευτα Εγκλήματα από «Απέθαντους»

Πολλά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για το σκοτεινό ζήτημα του βαμπιρισμού (βλ. mystery τ. 2, 3, 8, 9, 16). Ελάχιστα έχουν όμως γραφτεί στη χώρα μας για εκείνες τις αληθινές περιπτώσεις όπου ένας άνθρωπος, ισχυριζόμενος πως διαθέτει αυθεντική βαμπιρική φύση, κυνηγάει και σκοτώνει για να πιει ζεστό αίμα και να φάει ζωντανά κομμάτια σάρκας!
Το σκηνικό αυτό ίσως μοιάζει απίθανο, κι όμως ανήκει πέρα ως πέρα στη σφαίρα του πραγματικού. Υπάρχουν, βλέπετε, δεκάδες περιπτώσεις σχετικών εγκλημάτων από τα διεθνή αστυνομικά αρχεία. Περιπτώσεις που αφορούν αληθινά εγκλήματα από άτομα που ως επί το πλείστον πάσχουν από την ψυχολογική διαταραχή της αιματομανίας.
Πρόκειται για ένα είδος φετιχισμού όπου το άτομο κερδίζει την απόλαυση (συχνά και το σεξουαλικό ερεθισμό) μέσα από τη συστηματική πόση αίματος. Μερικές φορές τα άτομα αυτά πιστεύουν πως είναι αληθινοί βρυκόλακες, δίχως φυσικά να είναι!
Συνήθως οι αιματομανείς αποκτούν το πολύτιμο κόκκινο ποτό τους μέσω της νόμιμης οδού: συχνάζουν σε ειδικά club, στα οποία «δότες» προσφέρουν μικρές στάλες αίματος στα «βαμπίρ» που με ένα ειδικό και αποστειρωμένο ξυράφι χαράζουν ελαφρά το λαιμό ή το χέρι.
Άλλες πάλι φορές οι αιμοπότες αποκτούν μέσω χρημάτων τη δόση τους από τράπεζες αίματος. Ορισμένοι από αυτούς μάλιστα δουλεύουν incognito σε παρόμοιους οργανισμούς, έτσι ώστε να «τρέφονται» ανενόχλητα.
Οι εγκληματίες βαμπίρ όμως ανήκουν σε μια διαφορετική λίστα, σ’ ένα φρικτό κατάλογο φονικών που ξεκινά αναμφίβολα από την εποχή της κοντέσας Elizabeth Bathory (1560-1614), η οποία είχε σκοτώσει περισσότερα από 600 άτομα για να λουστεί στο αίμα τους!

«Βαμπίρ» Δολοφόνοι του 19ου Αιώνα

Οι Νηρηίδες Νύμφες της Ελληνικής Μυθολογίας

Οι Νηρηίδες, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού. Ήταν γύρω στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν γυναίκα του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (γυναίκα του Αιακού) και η Γαλάτεια (γυναίκα του κύκλωπα Πολύφημου).

Τα ονόματα των Νηρηίδων που συναντούται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες καταστάσεις και χάρες της θάλασσας. Υπενθυμίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο. Τα ονόματα των 50 Νηρηίδων (κατά τον Ησίοδο) ήταν τα εξής: Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευλιμένη, Ευνίκη, Ευπόμπη, Ηιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πολυνόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.

Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

Για τις Ναϊάδες, ιδιαίτερα, υπάρχουν πολλοί μύθοι, που αφορούν τις ερωτικές τους περιπέτειες. Έλεγαν ότι κάποτε ο Ύλας, σύντροφος του Ηρακλή, πλησίασε σε μια πηγή, για να γεμίσει την υδρία του. Εκεί συνήθιζαν να μαζεύονται οι Νύμφες και να τραγουδούν ύμνους στην Άρτεμη ολονυχτίς.

Τα τρία ζουζουνάκια

Δεν κοψοχολιάστηκε κανείς από τη φημολογία περί εκλογών. Ούτε από το δήθεν πρόβλημα στη συνοχή της κυβέρνησης.Τα τρία ζουζουνάκια τα έχουν συμφωνήσει όλα κι αν αραιά και που κάνουν καμιά κόνξα είναι στο πλαίσιο της αγαστής τους σχέσης. Δεν θα άφηναν την χώρα να καταστραφεί ούτε θα προχωρούσαν σε βεβιασμένες εκλογές. Να κάνουν εκλογές γιατί; Απλά και μόνο για να ανανεώσουν τη σχέση τους; 

Το ζουζουνάκι μελισσούλα ξέχασε όσα έλεγε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα για τη Δημοκρατία. Θυμόμαστε την ανησυχία, το θυμό: «Η βίαιη διακοπή της εκπομπής της ελληνικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης θέτει ένα ζήτημα δημοκρατίας, ένα ζήτημα θεσμικό». Δεν παραξενεύεται κανείς. Στο πλαίσιο της δημοκρατίας εξανίσταται για το μαύρο στην οθόνη, στο πλαίσιο της δημοκρατίας καταλαβαίνει ότι η τηλεόραση δεν είναι τίποτε μπροστά στην πιθανότητα να εξαφανιστεί το ίδιο από τα λιβάδια της πολιτικής. Εντάξει, απείλησε λιγάκι ή μάλλον υπονόησε ότι μπορεί να πάρει αποφάσεις καθώς το κλείσιμο της ΕΡΤ «θέτει ένα πρόβλημα που αφορά τη λειτουργία και την προγραμματική βάση της κυβέρνησης συνεργασίας». Ξεχνιούνται αυτά_ λόγια είναι.

Το ζουζουνάκι κουνούπι θέλει ανοιχτή τηλεόραση και αναδιαρθρώσεις: «Δεν πρόκειται μόνο για μετακινήσεις υπαλλήλων, δημοσιογράφων, τεχνικών. Πρόκειται για την ανάγκη του εξορθολογισμού της λειτουργίας του κρατικού ραδιοφώνου και της κρατικής τηλεόρασης». Σε γενικές γραμμές όμως συμφωνεί, προσυπογράφει: «Εμείς θέλουμε να υπάρχει ο κοινός πολιτικός τόπος, να υπάρχει ο συντονισμός του κυβερνητικού έργου». 

Το ζουζουνάκι χρυσόμυγα συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του. Δεν θέλει να παραδοθεί η χώρα στον λαϊκισμό «για να αποφύγουμε τις εκλογές και να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και οι αποκρατικοποιήσεις». Μ’ αυτά και μ’ αυτά παραμένει αρχηγός στα ζουζουνάκια και εφαρμόζει ό,τι θέλει. 

Η κυβέρνηση Disney με τα τρία ζουζουνάκια κυβερνά τη χώρα βάσει σεναρίου. Δηλαδή αποφασίζουν κάτι, το ανακοινώνει η χρυσόμυγα, διαμαρτύρεται εντόνως η μελισσούλα, ζουζουνίζει το κουνούπι. Μετά τα ξαναβρίσκουν και εκδίδουν ανακοινώσεις για νέα προγραμματική συμφωνία και καλύτερο συντονισμό της κυβέρνησης. Τα τρία ζουζουνάκια έχουν την εντύπωση πως απευθύνονται σε νήπια, που δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά του θεάματος από την πραγματικότητα. Έχουν την εντύπωση ότι κανείς δεν καταλαβαίνει ότι πρόκειται για καβγαδάκια με σενάριο και σκηνοθεσία. 


bima.gr

NASA: Ο Ήλιος θα παραλύσει τη Γη το 2013!

Αφού επιβιώσαμε από το τέλος του κόσμου έρχεται νέο σενάριο καταστροφής!...


Όπως αποκάλυψε ο Υπουργός Άμυνας της Βρετανίας Λίαμ Φοξ, επικαλούμενος στοιχεία της NASA, μέσα στο 2013 αναμένεται μία ηλιακή καταιγίδα τόσο ισχυρή ώστε θα «παραλύσει» τον πλανήτη Γη.
Τα τελευταία χρόνια η ηλιακή δραστηριότητα βρίσκεται σε ύφεση, όμως με το νέο έτος θα ξεκινήσει ένας καινούριος κύκλος δραστηριότητας που θα πριλαμβάνει έντονες ηλιακές εκρήξεις, εκτοξεύοντας στο Διάστημα γιγαντιαίες ποσότητες φορτισμένων σωματιδίων και ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Αυτές οι επονομαζόμενες «ηλιακές καταιγίδες» θα χτυπήσουν με πρωτοφανή σφοδρότητα τη Γη σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι οποίοι σημειώνουν ότι θα είναι η πλέον σφοδρή ηλιακή καταιγίδα που έχει βιώσει ο πλανήτης μας τα τελευταία 145 χρόνια.
Το αποτέλεσμα θα είναι να τεθούν εκτός λειτουργίας όλοι οι τηλεπικοινωνιακοί δορυφόροι που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη και να «πέσουν» τα παγκόσμια ηλεκτρικά δίκτυα.
Με απλά λόγια ο πλανήτης θα υποστεί ένα τηλεπικοινωνιακό και ενεργειακό μπλακάουτ για πολλές ώρες, ενώ οι συνέπειές του θα είναι ορατές για πολλές ημέρες ή ακόμη και μήνες μετά το συμβάν. Σοβαρά προβλήματα θα υπάρξουν επίσης στις αερομεταφορές, στα νοσοκομεία αλλά και στα τραπεζικά συστήματα.
Όπως εξηγεί η NASA, μια ισχυρή ηλιακή καταιγίδα έχει ισχύ ανάλογη με 100 βόμβες υδρογόνου και απελευθερώνει ενέργεια 1 εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από έναν σεισμό 9-10 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ.


newsbomb.gr

Έρχεται ο … Νιμπίρου;

Έχεις προσέξει πως ο καιρός είναι αρκετά παράξενος; Έχεις προσέξει πως σημειώνονται ακραία καιρικά φαινόμενα σε πολλά σημεία του κόσμου; Έχεις προσέξει πως η Κεντρική Ευρώπη πνίγεται στην κυριολεξία;

Σύμφωνα με μια θεωρία που αναπαράγεται στο διαδίκτυο (δες εδώ: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SBHJ3JR52E4) κυβερνήσεις και επιστήμονες κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδώσουν τις αλλαγές στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και να συγκαλύψουν την αλήθεια. Η οποία σύμφωνα με αυτή τη θεωρία δεν είναι άλλη από την τροχιά του Νιμπίρου, ο οποίος κάθε 3.600 χρόνια επισκέπτεται το ηλιακό μας σύστημα και αυτό δεν μας βγαίνει σε καλό. Παρ’ όλα αυτά, η επιστροφή του Νιμπίρου σύμφωνα με τη θεωρία αποκρύπτεται για να μην προκληθεί πανικός, αν και πάρα πολλά φυσικά φαινόμενα βεβαιώνουν – πάντα κατά τους εμπνευστές της – για αυτό.

Η θεωρία για την έλευση του Νιμπίρου και το «τέλος του κόσμου» δεν είναι καινούργια. Το 1976, ο Zecharia Sitchin προκάλεσε μεγάλη αμφισβήτηση με τη δημοσίευση του βιβλίου του, «ο Δωδέκατος Πλανήτης». Σε αυτό, καθώς και σε επόμενα βιβλία, ο Sitchin παρουσίασε τις κυριολεκτικές μεταφράσεις που έκανε σε αρχαία Σουμεριακά κείμενα στα οποία υπήρχε η αφήγηση μιας απίστευτης ιστορίας σχετικά με την προέλευση της ανθρωπότητας στον πλανήτη Γη. Μια ιστορία, εντελώς διαφορετική και πολύ πιο ευφάνταστη από όσα έχουμε μάθει από τον καιρό που πηγαίναμε σχολείο.

Τα αρχαία σφηνοειδή κείμενα, που αποτελούν κάποιες από τις πιο αρχαίες γνωστές γραφές και χρονολογούνται σε μια εποχή πριν από 6.000 χρόνια, αφηγούνταν την ιστορία μιας φυλής όντων που ονομάζονται «Ανουννάκι». Οι Ανουννάκι ήρθαν στη Γη από έναν πλανήτη του Ηλιακού μας Συστήματος που ονομάζεται Νιμπίρου, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Sitchin ότι ισχυρίστηκαν οι Σουμέριοι. Εάν δεν είχατε ακούσει ποτέ πριν για την υπόθεση αυτή, είναι διότι η επίσημη επιστήμη δεν αναγνωρίζει τον Νιμπίρου ως έναν πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Ωστόσο, βρίσκεται εκεί, σύμφωνα με τον Sitchin, και η παρουσία του έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η τροχιά του Νιμπίρου γύρω από τον Ήλιο είναι ιδιαίτερα ελλειπτική, σύμφωνα με τα βιβλία του Sitchin, ξεπερνώντας στα εξωτερικά της σημεία την τροχιά του Πλούτωνα και πλησιάζοντας τον Ήλιο στη μακρινή άκρη της ζώνης των αστεροειδών (τον δακτύλιο των αστεροειδών που είναι γνωστό ότι καταλαμβάνει τον χώρο μεταξύ των τροχιών του Άρη και του Δία). Ο Νιμπίρου χρειάζεται 3.600 χρόνια για να ολοκληρώσει μια πλήρη έλλειψη και η τελευταία φορά που βρισκόταν στην περιοχή μας ήταν περίπου το 160 π.Χ. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, οι βαρυτικές επιδράσεις ενός μεγάλου πλανήτη που κινείται κοντά στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα, όπως έχει ισχυριστεί για τον Νιμπίρου, θα έπληττε σοβαρά τις τροχιές των άλλων πλανητών, θα διαρρήγνυε τη ζώνη των αστεροειδών και θα προκαλούσε μεγάλο πρόβλημα στον πλανήτη μας.

Η ιστορία είναι πολύ ευφάνταστη, για να πούμε το λιγότερο. Οι περισσότεροι ιστορικοί, ανθρωπολόγοι και αρχαιολόγοι θεωρούν φυσικά τα παραπάνω ως μύθους των Σουμερίων. Αλλά η δουλειά του Sitchin έχει δημιουργήσει έναν σταθερό πυρήνα από πιστούς και ερευνητές που εκλαμβάνουν την ιστορία ως πραγματική. Και κάποιοι από αυτούς, που οι ιδέες τους τραβάνε ευρέως την προσοχή κυριότερα μέσω του Διαδικτύου, επιμένουν ότι η επιστροφή του Νιμπίρου είναι πολύ κοντά, πιθανόν μέσα στο 2013!

ΠΗΓΗ

Ντοστογιεφσκι: Ονειροπόλα αγάπη

«Εγώ, έλεγε, αγαπάω την ανθρωπότητα μα απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου: Όσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά. Στις ονειροπολήσεις μου, έλεγε, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθος να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα και ίσως και στ' αλήθεια να δεχόμουνα να σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη. Κι όμως, παρ'όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δύο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο μ' άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητα μου και μου περιορίζει την ελευθερία μου. Μπορώ μέσα σ' ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί τρώει αργά, άλλον γιατί έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι, έλεγε, εχθρός των ανθρώπων μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι'αυτό, όσο περισσότερο μισούσα ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπούσα την ανθρωπότητα στο σύνολο της. [...] Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και τον γενικό θαυμασμό. Στις τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά στο σημείο να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ'όνειρο τους. Και να'ναι σαν μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν. Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη».

ΠΗΓΗ

Καζαντζάκης: Ασκητική

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.

Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!

Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου.

Ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο φωτεινό σημείο το λέμε ζωή.

Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά' σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!

Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα.

Να 'σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή.

Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν'αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

Σα να 'ναι όλη η ζωή ετούτη τ' ορατό αιώνιο κυνήγι ενός αόρατου Γαμπρού, που κυνηγάει από κορμί σε κορμί την αιωνιότητα, την αδάμαστη Νύφη.

Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.

Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.


Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.

*     *     *     *     *     *     *     *

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Τα 10 ωραιότερα cafés στον κόσμο!

Ο Βρετανός ποιητής του 20ού αιώνα Τ. S. Eliot έλεγε χαρακτηριστικά ότι «έχει μετρήσει τη ζωή του με κουταλιές καφέ!» και δεν είναι απίθανο οι περισσότεροι να έχουν κάνει κάτι παρόμοιο, καθώς ο καφές σε όλες του τις μορφές αποτελεί μια καθημερινή συνήθεια για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.  Από το τη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια μέχρι τη Βιέννη, την Πράγα και τη Βουδαπέστη, 10 εντυπωσιακά καταστήματα κερδίζουν τις εντυπώσεις με τη διακόσμησή τους και όχι μόνο.

1. «AIA Coffee & Restaurant», Πόρτο, Πορτογαλία

Ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα στεγάζει ένα από τα πλέον δημοφιλή cafes στο Πόρτο, όπου η διακόσμηση κλέβει την παράσταση: vintage έπιπλα και διάφορες κορνίζες στους τοίχους, χειροποίητα λευκά είδη και προσεγμένα σερβίτσια μεταφέρουν τους επισκέπτες σε μια άλλη εποχή.

2. «D’espresso», Νέα Υόρκη

Εντυπωσιακό design που δημιουργεί την ψευδαίσθηση… ανάποδης βιβλιοθήκης. Το μυστικό βρίσκεται στην επιλογή της ταπετσαρίας αλλά και στην «έξυπνη» τοποθέτησή της, γεγονός στο οποίο οφείλεται και η μεγάλη επιτυχία του συγκεκριμένου cafe, πέρα από τον ονομαστό εσπρέσο που σερβίρει.

3. «Le Procope», Παρίσι

Είναι ένα από τα πλέον διάσημα cafes στην Ευρώπη, που λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1686, ενώ διάσημοι πολιτικοί, καλλιτέχνες αλλά και επιστήμονες συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των πελατών του εδώ και αιώνες. Στα must του καταστήματος είναι τα σπάνια έργα τέχνης σε τοίχους και βιτρίνες που θυμίζουν περισσότερο γκαλερί παρά cafe.

4. «Coava Brew Bar», Πόρτλαντ, Όρεγκον

10.000 μαθητές κουνγκ-φού σε απόλυτο συχγρονισμό!

Μια ομάδα 10.000 μαθητών από τη Σχολή Πολεμικών Τεχνών Tagou στην επαρχία Henan της Κίνας αποφάσισε να παρουσιάσει σε κοινή θέα τις εκπληκτικές ικανότητές της στο… συγχρονισμένο κουνγκ-φού!

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του εορτασμού της Ημέρας Εθνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, που καθιερώθηκε πριν από έξι χρόνια στην Κίνα, προκειμένου να ενισχυθεί με κάθε τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση η προστασία του πλούσιου πολιτισμού της χώρας.

«Η ιστορία της Κίνας έχει ένα πλούσιο παρελθόν, με πάνω από 2.351 ιστορικά αξιοθέατα σε ολόκληρη τη χώρα αλλά και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα σε μουσεία, τα οποία οι Κινέζοι οφείλουν να προστατέψουν αλλά και ολόκληρος ο κόσμος να μάθει γι’ αυτά», λέει ένας Κινέζος αρχαιολόγος και συμπληρώνει:

«Το κουνγκ-φού είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να δηλώσει το σύνολο των κινέζικων πολεμικών τεχνών και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της Κίνας. Έτσι με την επιλογή αυτή οι μαθητές έδειξαν όχι μόνο τις εκπληκτικές ικανότητές τους αλλά σκιαγράφησαν κιόλας το πολιτιστικό υπόβαθρο της χώρας».

http://perierga.gr/

9 κρίσιμα ερωτήματα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο

(Βήμα Science) Η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου και η ταυτότητα της συνείδησης επιφυλάσσουν στην επιστήμη πολλές ακόμη εκπλήξεις. Τα πρόσφατα ανατρεπτικά ευρήματα μας δίνουν ωστόσο μια «γαργαλιστική» πρόγευση. Τώρα ξέρουμε ότι οι νευρώνες αναγεννώνται, είδαμε τις αναμνήσεις να δημιουργούνται και μάθαμε ότι δεν είναι το μέγεθος που κάνει έναν εγκέφαλο εξυπνότερο...

1. Από τι είναι φτιαγμένες οι αναμνήσεις; (Εmma Young)

Οι αναμνήσεις είναι το βασικό υλικό της σκέψης. Συμβουλευόμαστε τα αποθέματα γνώσης μας κάθε φορά που εκτελούμε μια εργασία, που επικοινωνούμε μέσω της ομιλίας ή που σχηματοποιούμε ακόμη και τις πιο απλές έννοιες. Παρ΄ όλα αυτά η «υλική» μορφή τους αποτελεί μυστήριο. Ποιες μεταβολές συντελούνται στον εγκέφαλο όταν μια νέα ανάμνηση κωδικοποιείται;

Ενα πράγμα το οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο σχηματισμός των αναμνήσεων έχει σχέση με την ενίσχυση των συνάψεων που συνδέουν τα νευρωνικά κύτταρα. Μελετώντας θαλάσσια σαλιγκάρια, τα οποία έχουν ένα σχετικά απλό νευρικό σύστημα, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Κέλσι Μάρτιν του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες παρακολούθησε πέρυσι για πρώτη φορά αναμνήσεις να σχηματίζονται, με τη μορφή νέων πρωτεϊνών που εμφανίζονται στις συνάψεις.

Τζων Λοκ: Η ανησυχία καθορίζει τη θέληση

31. Επιστρέφοντας λοιπόν στην ερευνά μας, θέτουμε το ερώτημα: Τι καθορίζει τη θέληση μας κατά το πράττειν; Μετά από επανεξέταση του ζητήματος , είμαι σε θέση να υποθέσω ότι η θέληση δεν καθορίζεται, όπως γενικώς θεωρείται, από το μέγιστο αγαθό στο οποίο αποβλέπει κανείς μελλοντικά, αλλά μάλλον από μια (και δη την πλέον επείγουσα τις περισσότερες φορές) ανησυχία, από την οποία κυριαρχείται κανείς σε παρόντα χρόνο. Αυτη η ανησυχία είναι που καθορίζει αποτελεσματικά τη θέληση και μας θέτει στην τροχιά των τελούμενων από μας πράξεων. Αυτη την ανησυχία μπορούμε να την ονομάσουμε επιθυμία πρόκειται για την ανησυχία, την οποία προ καλεί στο νου η έλλειψη ενός αγαθού.

[...]

35. Η άποψη ότι το αγαθό, το μέγιστο αγαθό, καθορίζει τη θέληση φαίνεται ν’ αποτελεί τόσο καθιερωμένο και κατασταλαγμένο κανόνα, που συγκεντρώνει τη γενική συναίνεση όλων των ανθρώπων, ώστε δεν είναι καθόλου απορίας άξιον το γεγονός ότι το εξέλαβα κι εγώ ως δεδομένο όταν πρώτο-δημοσίευσα τις σκέψεις μου επί του ζητήματος. Φαντάζομαι δε ότι οι περισσότεροι θα μου συγχωρήσουν ευκολότερα την παράλειψη μου εκείνη μάλλον παρά το σημερινό μου εγχείρημα να απομακρυνθώ από μια τόσο διαδεδομένη γνώμη. Είμαι όμως υποχρεωμένος, μετά από αυστηρότερη έρευνα, να συμπεράνω ότι το αγαθό, το μέγιστο αγαθό, ακόμη κι αν γίνει κατανοητό και παραδεκτό ως τέτοιο, δεν καθορίζει τη θέληση μας παρά μόνο από τη στιγμή που η έλλειψη του θα προκαλέσει την ανησυχία μας, κάνοντάς το επιθυμητό. Όσο κι αν πείσετε έναν άνθρωπο ότι η αφθονία πλεονεκτεί έναντι της φτώχειας, όσο κι αν τον κάνετε να διαπιστώσει και να εμπεδώσει το γεγονός ότι οι όμορφες απολαύσεις της ζωής είναι καλύτερες από την άθλια μιζέρια, εντούτοις, ενόσω ο άνθρωπος αυτός είναι ευχαριστημένος με τη φτώχεια και δεν βρίσκει τίποτε σ’ αυτήν που να του προκαλεί ανησυχία, δεν πρόκειται να προβεί σε καμία κίνηση, η θέληση του δεν θα προσανατολιστεί ποτέ σε κάποια πράξη, η οποία θα τον έβγαζε από την κατάσταση όπου βρίσκεται. Όσο κι αν έχει πειστεί κάποιος για τα πλεονεκτήματα της αρετής, ότι δηλαδή αυτή είναι αναγκαία σ’ έναν άνθρωπο με υψηλούς στόχους σ’ αυτό τον κόσμο η προσβλέπει στον μελλοντικό κόσμο ως τροφή ζωής  εντούτοις, μέχρι να φτάσει εκείνος να πεινά και να διψά για την ηθική ακεραιότητα, μέχρι να αισθανθεί ανήσυχος από την έλλειψη της, η θέληση του δεν θα τον προσανατολίσει σε καμία πράξη επιζήτησης αυτού του, ομολογουμένως, μέγιστου αγαθού. Οποιαδήποτε άλλη ανησυχία αισθάνεται όμως, θα οδηγήσει τη θέληση του σε άλλες πράξεις.

[...]

Οι Δίκαιοι του Albert Camus

Η ομιλία του Νίκου Λυγερού με θέμα «Οι Δίκαιοι του Albert Camus» πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαρτίου, στο Βοτανοποιείο – Τεϊοποιείο «Παιώνια» στο Θησείο, Αθήνας. Στην παρουσίαση και ανάλυση του θεατρικού έργου «Οι Δίκαιοι» εντάχθηκαν επιλεκτικές σκηνές από το έργο, με συνοδεία πιάνου από τον Μπόντα Βαγγέλη. Στο ρόλο της Ντόρας: Σβέτα Σταμπολίδου, της Μεγάλης Δούκισας: Ραπτοπούλου Όλγα, του Στεπάν:Μπόντας Βαγγέλης, του Καλιάγιεφ: Νίκος Λυγερός. O Albert Camus δεν ήταν φτιαγμένος να γράφει για έναν εφήμερο χειμώνα. Ήταν ο συγγραφέας του αιωνίου θέρους. Εκείνος του οποίου το συγγραφικό έργο είναι φωτεινό όπως η αυγή, όμορφο όπως το λυκόφως. Όμως, από το 1905, ο Ivan Kaliayev είχε μια συνάντηση, πάνω σε τούτη τη γη, μαζί του. Και Οι Δίκαιοι εκφράζουν αυτή τη νοητική συνάντηση. Δίχως διανθίσματα, χωρίς περιττολογίες, ο Albert Camus περιορίζεται στο να περιγράφει την ουσία, από φόβο μήπως προδώσει αυτή τη χαμένη υπόθεση. Αυτή την ομορφιά εις αναζήτησιν της αγνότητας, της οποίας ο συλλογισμός έμοιαζε παράλογος. Ιδού γιατί ο συγγραφέας του Μύθου τού Σισύφου δεν μπορούσε παρά να ενδιαφέρεται γι' αυτή την επανάσταση για τη ζωή, αυτή την επανάσταση που έδωσε μια ευκαιρία στη ζωή. Επομένως, Οι Δίκαιοι δεν είναι μια δημιουργία εκ του μηδενός, ούτε και ένας ύμνος στον μηδενισμό. Αυτό το έργο είναι μια πνευματική ανασύνθεση της πραγματικότητας, μία ευαίσθητη επανεγγραφή της ιστορίας, εξ ου και η θέληση που ανυψώθηκε στον Albert Camus να καταστήσει αληθοφανές αυτό που είναι αλήθεια. Οι Δίκαιοι, αυτές οι μεγάλες σκιές που υποστηρίζουν τον ήλιο τής δικαιοσύνης, είναι σαν κίονες ελληνικών ναών. Είναι σχεδιασμένοι με τρόπο ώστε οι νοητικές προβολές τους αναδύονται στο ανθρώπινο μάτι όπως είναι στην πραγματικότητα: αγνοί, ευθείς και άκαμπτοι. Έχοντες συνείδηση πως δεν μπορούν να στέκονται στο ύψος της ιδέας, παρά μόνο δια της θυσίας τους, εκπληρώνονται μέσα σε αυτή την ακραία σύλληψη. Από αυτό το σύνολο απελευθερώνεται μία ανάγκη: εκείνη της κατανόησης του ανθρώπινου μέσα σε ό,τι έχει περισσότερο βάθος. Και μέσα σε τούτη την αμετάκλητη διαδικασία, μέσα από τον θεατράνθρωπο που αντιπροσωπεύει ο Albert Camus, αναδύεται η επανάσταση του πρώτου ανθρώπου, ο οποίος, χάρη στον θάνατό του, πετυχαίνει την αθανασία.