Δείτε κάτι που δεν ξέρατε για την Ελληνική γλώσσα

Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία...
Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην Ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο.
Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα Νέο Ελληνικά).
Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας.
Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό.
Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.

ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.
Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται).
Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα.
Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.
Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:

1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρώτο είναι η ομιλία
-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:

1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία

Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.
1. Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.
2. Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει…
Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).
Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών.
Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική.
Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.
Παράδειγμα:
Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.
Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.
Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

 http://arxaia-ellinika.blogspot

Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας

 
Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα;

Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια.
Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές, δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές αλλάξαμε θρησκεία στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα -φυσικά εξελιγμένη-, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.
Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.
Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα.
Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος Ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαία Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική.
Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς.
Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας.
Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι ο τέλειος άνθρωπος.
Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι:
Στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.
Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ότι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο. [Ι. Θ. Κακριδής, arxaia-ellinika.blogspot.gr]

About these ads

Λιαντίνης - Ο Ελληνικός πεσιμισμός

Έρχομαι τώρα στα τέσσερα σημεία που δείχνουν την κακή πορεία της παιδείας μας.

Το πρώτο σημείο της άγνοιας και της πλάνης είναι ότι δεν μας έ­μαθαν ποτές, πως οι έλληνες στάθηκαν ένας κόσμος άκρα μελαγ­χολικός.

Το καθημέρα των ελλήνων είναι το όρος Σίπυλο της Νιόβης, ό­που όλες οι βρύσες στάζουνε λύπη. Η λιγνή Ελλάδα ήταν μία κλαίου­σα ιτιά. Εδώ ως και τα ζώα μύρουνται και δακρύζουν. Θυμήσου, για παράδειγμα, τα δάκρυα που χύνανε τα άλογα του Αχιλλέα [Ομήρου, Ρ 437-8].

Στη χλωρίδα του ελληνικού στοχασμού βασιλεύουν τα κλαδιά των νεκρών. Το κυπαρίσσι και ο ασφόδελος.

Ούτε πριν ούτε μετά, κανένας λαός δεν ερεύνησε τα άγνωστα της φύσης και τα μυστήρια της ψυχής, για να φτάσει το βαθύ σκοτάδι και το συμπαγές μηδέν που φτάσανε οι έλληνες.

Κανένας λαός δεν βυθίστηκε όσο οι έλληνες στη μαύρη χολή του απαίσιου και της ματαιότητας. Μαύρη χολή. Μελαγχολία αλλιώς.

Βούδας, Σοπενχάουερ και όλες οι φιλοσοφίες του πεσσιμισμού και της άρνησης, μπροστά στον καημό των ελλήνων είναι αθλοπαι­διές και αθύρματα.

Και καμία θεωρία που υψώθηκε στο γενικό δεν άφηκε να της ξε­φύγουν τόσες φωνές αίρεσης, παράπονου, και απόγνωσης, όσο η κο­σμοθεωρία των ελλήνων.

Οι έλληνες είναι οι αυτουργοί, οι πρωτουργοί, και οι δημιουργοί του θρήνου και της σφοδρής σιωπής. Πρώτοι αυτοί δουλέψανε το νόημα της μοίρας και της συμφοράς. Σε σχέση με τον άνθρωπο, το άδικο το είδαν σε κλίμακα πανανθρώπινη. Και σε σχέση με τον κό­σμο, το κακό το είδαν σε κλίμακα παγκόσμια. Το κακό που είδαν οι έλληνες στη φύση η σύγχρονη φυσική το ονόμασε εντροπία, και τό ‘κλεισε στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

Είναι παράξενο που ετούτος ο Καύκασος της μοναξιάς και του πά­γου φαίνεται πως δεν φαίνεται στα έργα και στα λόγια τους.

Καθώς τα καράβια τους ταξιδεύουν στις γλαυκοκύανες θάλασσες, το μαγνάδι της επιφάνειας δεν αφήνει να φανεί πουθενά, ότι σε ό­λους εκείνους τους πλησίστιους πλόες λάμνει η βέβαιη αίσθηση και η βέβαιη γνώση τους για το κακό του κόσμου και για το άδικο του ανθρώπου.

Από ένα σημείο μάλιστα και πέρα αυτό το παράξενο γίνεται θαυμαστό. Γιατί όλος εκείνος ο κόσμος του θρήνου μετουσιώνεται σε κατανόηση και σε πικρή περηφάνεια. Γίνεται δηλαδή η ελληνική τέχνη.

Γίνεται εγκαρτέρηση, ήμερη κυριαρχία του λόγου στο άλογο, ό­ραση και εννόηση της βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος.

Γίνεται το μελαγχολικό μειδίαμα ενός μελλοθάνατου που βλέπει ότι πεθαίνει. Δεν αφήνεται όμως στην παρηγοριά που προσφέρεται να του δώσει ο λόγος των γύρω του ότι θα ζήσει χρόνια ακόμη.

Αυτός ο μεταπλασμός της μελαγχολίας των ελλήνων σε τέχνη εί­ναι καίριας σημασίας. Γιατί άλλαξε το ποιόν και την υφή της. Τη μετέτρεψε από άρνηση σε δύναμη, και από εγκατάλειψη σε καρτερία. Έγινε δηλαδή ένας πεσσιμισμός χαρούμενος. Μία δυστυχία, που ωστόσο βρίσκει να χαίρεται. Αυτή την αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης, που οι έλληνες την περπατούν πολύ προσεχτικά, ο Ό­μηρος τη λέει «δακρυόεν γελάν» [Ομήρου Ζ 484].

Από ένα πανίσχυρο αποθεματικό θέσεων που μιλούν για τη με­λαγχολία των ελλήνων, θα φέρω δύο δημώδεις μαρτυρίες και μία λόγια κατάθεση, για να δειχτεί ο όγκος και το βάρος της ελληνικής λύπης.

Λένε, λοιπόν, πως κάποτε έγινε ένας αγώνας [Το γνωστό Certamen Homeri et Hesiodi] ανάμεσα στον Ό­μηρο και στον Ησίοδο για το πρωτείο. Να κριθεί, τέλος πάντων, στους έλληνες, ποιος από τους δύο μεγαλύτερους είναι ο πιο μεγάλος.

Η επιτροπή κρίσης, εκεί κάπου στην Αυλίδα ή στις Θήβες, κάθι­σε με σεβασμό τους δύο σοφούς στο θρονί τους, και άρχισε να τους ερωτά. Ήθελαν να μετρήσουν, ποιος θα δώσει τις πιο φρόνιμες α­ποκρίσεις στα ζητήματα.

Ρωτήσανε τον Ησίοδο, και αποκρίθηκε ζυγιασμένα. Οι θέσεις που έλαβε, φανέρωναν τον άνθρωπο με την πλούσια πείρα που έζησε στον κόσμο ζωντανός. Που έκαμε, και έπαθε, και έμαθε.

Ρωτήσανε και τον Όμηρο. Ο γλυκός αοιδός με τη λευκή κεφαλή και τα άδεια μάτια, που κάποια ερμηνεία θέλει να επιμένει πως έχα­σε το φως του γιατί δεν άντεξε το πολύ κακό που αντίκρυσε στον κόσμο, τους άκουσε μειλίχια.

Πες μας, λοιπόν, αστέρι στις θάλασσες και ήλιε στα βουνά, του είπανε. Πες μας, ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό. «Άριστο σε όλους και σε όλες», αποκρίθηκε ο Όμηρος, «είναι ο άν­θρωπος ποτέ να μη γεννιέται!».

Η επιτροπή έμεινε καγκελόξυλο. Ένας πονηρός όμως ανάμεσα στους κριτές, ένας ελληνικά πονηρός, ένας μικρός Οδυσσέας, σκόρ­πισε την ταραχή που γέννησε η σπαθιά του Ομήρου με μια δεύτερη ερώτηση.

Κανένας, του λέει, δεν μας ζήτησε γνώμη, αν θέλουμε να μας γεν­νήσει ή όχι. Να μας ειπείς, λοιπόν, ποιο είναι το δεύτερο στον άν­θρωπο καλό, που να το κρατά και στο χέρι. Το πάντων αιρετώτατον. Εκείνο που να μπορούμε δηλαδή να το διαλέγουμε κιόλας.

«Το δεύτερο στον άνθρωπο καλό», είπε ο Όμηρος, «είναι όταν γεν­νηθεί ο άνθρωπος, αμέσως να πεθαίνει» [Homeri opera, υπό T.W. Allen. Εκδ. Οξφόρδης, τόμος V, σ. 288: «αρχήν μεν μη φύναι επιχθονίοισιν άριστον· φύντα δ’ όμως ώκιστα πύλας Αίδαο περήσαι.»].

Αυτή η απόκριση κρύβει τη βία της ανάγκης και την αλυπησιά του χάρου. Και κάνει τον Όμηρο να γίνεται ο πρώτος τιμητής του θεού, όπως ο Κάιν είναι ο πρώτος φονιάς του ανθρώπου.

Όσο και να εξερευνά κανείς στη χώρα του θρήνου, δεν θα βρει πικρότερη θέση. Όπως δεν πρόκειται να βρει γυναίκα πιο ωραία από την ωραία Ελένη, που και κείνη την έπλασε ο Όμηρος.

Ωστόσο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε πως πίσω από τον Όμη­ρο δεν μιλάει ο Όμηρος, αλλά το συλλογικό πνεύμα της Ελλάδας.

Τα λόγια του είναι η δημοτική απήχηση του πνεύματος ενός λαού απάνου σ’ ένα ερώτημα που αγωνίζεται να κλείσει όλα του ανθρώ­που τα υπάρχοντα. Είναι μία απόκριση ίδια με τη λύση που προσπα­θεί να δώσει σήμερα η θεωρία του ενιαίου πεδίου, όπου μέσα σ’ ένα τύπο οι φυσικοί αγωνίζουνται να κλείσουν όλους τους νόμους της φύσης.

Άλλωστε το ξέρουμε, διακόσιους χρόνους τώρα κοντά, πως ο Όμηρος δεν υπήρξε. Το αθάνατο όνομά του είναι το δημοτικό τρα­γούδι των παλαιών ελλήνων.

Στα ίδια πατήματα βρίσκεται και η ιστορία που σώθηκε στα Απο­σπάσματα του Αριστοτέλη, και σ’ ένα κείμενο του Πλουτάρχου. Εί­ναι μάλιστα σημαδιακό, που η ιδέα αρχίζει με τον Όμηρο, την εκκίνηση, περνάει από τον Αριστοτέλη, το τέρμα της κλασικής Ελ­λάδας, και τελειώνει στον Πλούταρχο, την κατακλείδα του ελληνι­κού κόσμου.

Και να μη λησμονούμε ότι ο Πλούταρχος είναι μία επιβλητική μορ­φή στην Ελλάδα. Ρουσσώ, Γκαίτε, και Ναπολέων τον είχαν ολοζωής στο μαξιλάρι τους.

Κυνηγούσε, λέει η αφήγηση [Rose V., Aristotelis qui ferebantur Librorum Fragmenta, Lipsiae 1886, 40, 1481b], ο βασιλιάς Μίδας αγρίμια στα όρη της Μακεδονίας. Εκεί, αποσταμένος, έγειρε στη ρίζα ενός δρυ να συνεφέρει. Τότες ήταν που είδε δίπλα του το Σιληνό να κοιμάται.

Έχω την ευκαιρία, συλλογίστηκε ο ξύπνιος βασιλιάς. Και πιάνει το δαίμονα, και τον δένει με το σκοινί, να μη φύγει. Λέει:

— Εγώ θα σ’ απολύσω, αλλά πρώτα να μου ειπείς.

— Πες το μου, να στο ειπώ, κι απέ να μ’ αφήσεις να φύγω, του λέει ο αρχισάτυρος. Κι ούτε χρειαζόταν να με δέσεις, για να σου ειπώ.

— Εξήγα μου, λοιπόν. Εσύ που κρέμεσαι ανάμεσα ουρανού και γης, και γνωρίζεις πράγματα που δεν τα φτάνει ανθρώπου νους. Ε­ξήγα μου, γιατί χρόνους τώρα τυραννιέμαι, και πάω να κρεπάρω. Ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό;

Ο Σιληνός αλαφιάστηκε. Τον συνεπήρε το ξάφνιασμα, ιδιοτρόπησε, κοίταξε πέρα.

— Λύσε με να πηγαίνω, του λέει, και τράβα στο καλό σου. Ρωτάς πράγματα που δεν απαντιούνται.

Ο Μίδας εστάθηκε.

— Κι αν δε μου αποκριθείς, του λέει, σ’ αυτό που σ’ ερωτώ, δεν έχεις λευτεριά. Εδώ στο δέντρο θα μείνεις δεντρωμένος. Όσο να σε λύσει ο λιμός, και να σε κατελύσει ο λύκος.

Θύμωσε τότε ο δαίμονας. Τίναξε βίαια τα χέρια του ψηλά, πέσανε τα δεσμά. Έστρεψε και κοίταξε τον άνθρωπο βλοσυρά, κι όλα τα γύρω μυρίσανε θειάφι. Το θείο συνεπήρε τον τόπο. Ο Μίδας, του πάρθηκε η μιλιά, κι έπεσε κατά γης. Και τότε ο Σιληνός, ο κορυφαίος στα όργια και ο σύντροφος του Διονύσου, τον επετίμησε:

- «Δαίμονος επιπόνου και τύχης χαλεπής εφήμερον σπέρμα, τι με βιάζεσθε λέγειν, ά υμίν άρειον μη γνώναι;»

μ’ ερωτάς, συνεχίζει,

«τί εστι το βέλτιστον τοις ανθρώποις, και τί τών πάντων αιρετώτατον»· μάθε το λοιπόν, και σκάσε:

«μετ’ αγνοίας των οικείων κακών αλυπότατος ο βίος. Άριστον γαρ πάσι και πάσαις το μη γενέσθαι. Δεύτερον δε το γενομένους αποθανείν ως τάχιστα» [Πλουτάρχου, Παραμυθητικός προς Απολλώνιον, 115 d].

Εντελώς ομοιότυπη για τον πεσσιμισμό των ελλήνων με τις δημο­τικές μαρτυρίες του Ομήρου, του Αριστοτέλους και του Πλουτάρχου, είναι και η προσωπική κατάθεση του Σοφοκλή που γίνεται με το στό­μα του χορού στο βασιλιά Οιδίποδα:

Μη φύναι τον άπαντα νι­κά λόγον· το δ’, επεί φανήι, βήναι κείσ’ οπόθεν περ ήκει πολύ δεύτερον ως τάχιστα.

(Το πιο καλύτερο απ’ όλα θε νά ‘τανε να μην είχε κανείς γεννηθεί, ή, μια που ήρθε στο φως, να γυρνά κείθ’ όπου ήρθε μια ώρα πιο μπρος. [Σοφοκλέους, Οιδίπους επί Κολωνώι, 1224. Μετάφρ. Γ. Γρυπάρη]. Εκτός από το Σοφοκλή είναι και πολλοί άλλοι έλληνες που μιλάνε με την ίδια πεσιμιστική σφοδρότητα. Ο Πλάτων λ.χ., ο Ευριπίδης, ο Βακχυλίδης, ο Θέογνις).

Το συμπέρασμα είναι πως από όλη ετούτη την κοιλάδα των κλαυθμών οι δάσκαλοι και οι διδακτικοί δεν μας έδειξαν φύλλο. Αντίθετα, μας είπαν τα αντίθετα. Μιλούν για ήλιο τα μεσάνυχτα και για πανη­γύρια στο καταχείμωνο.

Η Ελλάδα, μας λένε, σημαίνει την ηρεμία, το ρυθμό, τη γαλήνη. Ελλάδα είναι ο λογισμός, η αγνή απλότητα, η ευδαιμονία, το μέτρο. Προπάντων το μέτρο.

Όλα της Ελλάδας τα χωρεί ο Ζυγός στον ουρανό των ζωδίων. Και τα εννιά ξανθά κορίτσια της Αρμονίας τρέχουν με μικρές φωνές στα ειρηνικά πλατάνια του ποταμού. Ασπροεντυμένες και γάργαρες, σαν τη Ναυσικά και τις άλλες λουίζες, παίζουν τον κλήδονα και τη σφαίρα. Αλλά «quid πλατανών opacissimus» [Σεφέρη Γ., Ποιήματα, Ίκαρος 1979, σ. 60], που έλεγε ο Πλίνιος Νεότερος, και ο Σεφέρης. Γιατί helas θα πει αλίμονο, λέει ο Σεφέρης πάλι [Σεφέρη Γ., Έξι νύχτες στην Ακρόπολη. Εκδ. Ερμής, Αθήνα 1974, σ. 47], και όλοι οι γαλλόφωνοι [Η λέξη helas στα γαλλικά σημαίνει αλλίμονο].

....

Το δεύτερο σημείο της άγνοιας και της πλάνης είναι η λάθος εικόνα που μας δώσανε για την ελληνική τέχνη.

Πώς στέκεται ο σύγχρονος έλληνας απέναντι στην κλασική τέχνη; Οι μισοί κάτοικοι της Αθήνας δεν ανέβηκαν ποτέ στην Ακρόπολη. Και οι άλλοι μισοί ανέβηκαν για να ιδούν το Λυκαβηττό και τα ελενίτ στις στέγες του Ταύρου.

Τα καλοκαίρια ταξιδεύουμε στους Φιλίππους και στη Δωδώνη, να ιδούμε αρχαία τραγωδία, κι έχουμε το τέμπο των γιουρούκηδων, όταν εισβάλλουν στα γήπεδα.

Τι Μητρόπουλος, τι Μητροπάνος! άκου­σα κάποτε να λένε δυο νέοι μπροστά στην προτομή του Μητρόπουλου στην Επίδαυρο.

Στην πραγματικότητα, η τέχνη των Ελλήνων καθρεφτίζει τον αγώνα τους να νικήσουν τον πεσσιμισμό τους.

Η ελληνική τέχνη είναι το γέννημα του αδυσώπητου αλλά και του εξαίσιου κόπου να μετουσιώσει το βάρος του κόσμου σε ελαφράδα ζωής. Η θλίψη που γέννησε στον Έλληνα η γνωριμία του με το κακό του κόσμου, με το malum physicum καθώς το λεν, παραχώρησε τη θέση της σε μία πικρή αποδοχή, σε μία συναίνεση ανάγκης με τις σκληρές δομές της φύσης. Και το πράγμα έγινε μ’ έναν τρόπο, ώστε την εγγενή συφορά του ανθρώπου να μην τη νοθέψει η δειλία και ο δόλος. Να μην κουκουλωθεί το κακό δηλαδή με την αυταπάτη και το ψέμα.

Πολύ περισσότερο, από αυτή την αισχρή παραποίηση να μην προκύψει στο τέλος παρηγοριά και συμφέρο. Γιατί όταν η συμφορά συμ­φέρει, να τη λογαριάζεις για πόρνη, λέει ο Ελύτης.

Αυτό το τελευταίο σημείο είναι ανάγκη να κατανοηθεί ως την ά­κρη του. Αλλιώτικα, η εικόνα μας για τους Έλληνες και την τέχνη τους θα σωριαστεί συγκορμοδεντρόριζη.

Το παράδειγμα που φέρνω, για να δείξω ότι οι Έλληνες δε νοθέψανε τη γνώση τους για τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της φύ­σης, είναι ότι μπροστά στον τρόμο του θανάτου αρνήθηκαν να παρηγορήσουν με την ψευτιά για μια ζωή μετά θάνατο.

Θάνατος για τους Έλληνες δεν εσήμαινε το σταθμό που αλλάζω τραίνο. Από Γευγελή δηλαδή τραβάω για Λουμπλιάνα, και πάει λέ­γοντας.

Θάνατος για τους Έλληνες εσήμαινε ανυπαρξία ατελεύτητη, και σκοτάδι για πάντα. Αυτή την οδηγία τους έδωκε η γλώσσα και η σοφία της φύσης. Όλα τα άλλα είναι γεννήματα του φόβου μπροστά στο θάνατο, και δουλειά της φαντασίας. Είναι το τι δεν αντέχουμε, το τι δε θα θέλαμε, είναι πλύση εγκεφάλου από την παράδοση και τη συνήθεια, και δόλος αβυσσαλέος.

Ξέρεις πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνον που τιμά τη φυσική γνώση πως όταν πεθάνει θα χαθεί, όπως χάνεται το φύλλο του δέντρου, που λέει ο Όμηρος, και ανάμεσα σ’ εκείνον που τον έμαθαν να πιστεύει πως όταν πεθάνει, θα μεταναστέψει σε κάποια υπερουράνια Αμερική;

~ Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά".

Πηγή: liantinis.org

 antikleidi.com 

wakengr.com/

το ημερολόγιο ΕΝΟΣ ανέργου

Η «Ε» δίνει βήμα στους ανέργους. Για να εκφραστούν, να περιγράψουν τα βιώματά τους, να παρέμβουν και να επιβάλουν λύσεις στα προβλήματά τους. Σε αυτή τη σελίδα πρωταγωνιστούν οι πολίτες και οι ιστορίες τους, πέρα και πάνω από οικονομικούς «δείκτες» και στατιστικά.

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ p.koronaios@eleftherotypia.net, τηλ.: 2111096492

Πώς να γυρίσω;
Εύκολο το 'xεις να γυρίσω πίσω στο χωριό έπειτα από 16 χρόνια στην Αθήνα;
Παραπάνω από τα μισά χρόνια της ζωής μου τα 'χω ζήσει στην Αθήνα. Εδώ μεγάλωσα από 16 χρόνων, εδώ οι φίλοι μου και τα κατατόπια μου. Στο χωριό πηγαίνω κάθε Πάσχα και λίγες μέρες το καλοκαίρι για να δω τους δικούς μου. Πώς να πάω τώρα να ζήσω εκεί και με τι προσόντα;
Απογοητευμένος από την αγορά εργασίας και έχοντας σχεδόν τελειώσει τις οικονομίες μου έπειτα από ένα χρόνο ανεργίας, σκέφτομαι πως αν συνεχιστεί αυτό η μοναδική λύση είναι να επιστρέψω στο χωριό μου και στους δικούς μου.
Μετά σκέφτομαι την απόγνωση που θα ζήσω εκεί, σ' ένα χωριό με 200 κατοίκους, οι περισσότεροι σε μεγάλη ηλικία, και φρενάρω. Και τους γονείς μου σκέφτομαι που τόσα χρόνια με στήριξαν να σπουδάσω αυτό που ήθελα και κάπως πίστευαν πως έχω τακτοποιηθεί και τώρα θα τους γυρίσω πίσω και άντε πάλι από την αρχή!
Και τους συγγενείς και συγχωριανούς σκέφτομαι που θα απορούν, κι εμένα σκέφτομαι πώς θα ξανασυνηθίσω εκειπέρα. Γιατί δεν θα είναι από επιλογή, θα είναι από ανάγκη.
Θα πουλήσω λοιπόν το αυτοκίνητο και θα δώσω ένα περιθώριο τριών μηνών στον εαυτό μου, μήπως και καταφέρω αυτό που δεν κατάφερα ένα χρόνο τώρα. Να βρω μια δουλειά.
Κι αν τελικά δεν μπορέσω, θα γυρίσω σε τρεις μήνες πίσω με το λεωφορείο».
Μάνος
Ησουν εκεί
ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ χθες στην Ερμού. Εκεί, ανάμεσα στον κόσμο, Παρασκευή απόγευμα. Εκεί ανάμεσα στους περαστικούς με τις σακούλες στα χέρια, εκεί στις βιτρίνες με την ανοιξιάτικη μόδα που σε καλεί να τη φορέσεις οπωσδήποτε για να είσαι in!
Στεκόσουν εκεί και ζητούσες κάτι. Ζητούσες μια βοήθεια, «Μια βοήθεια, σας παρακαλώ», έλεγες.
Ησουν γύρω στα 60, καθαρός, περιποιημένος.Το κεφάλι σου σκυφτό. Ορθιος, με το χέρι σου απλωμένο δειλά στους περαστικούς.
Σε πλησίασα και σε προσπέρασα βιαστικά. Είχα κατέβει στο κέντρο για μια βόλτα, διάολε, σαν άνθρωπος κι εγώ.
Ομως, εκεί, λίγα βήματα πιο πέρα από σένα, σταμάτησα... Η φωνή σου με σταμάτησε. Γύρισα να σε δω. Μα πώς; Δεν ήσουν βρόμικος, ρακένδυτος, και όμως ζητούσες βοήθεια. Σάστισα. Δεν ήξερα προς τα πού να πάω. Πήγα μπροστά σε μια βιτρίνα, δήθεν για να χαζέψω.
Η φωνή σου καθαρή στ' αυτιά μου με παρακαλούσε, μας παρακαλούσε.
Εψαξα την τσάντα μου γρήγορα. Μάζεψα ό,τι βρήκα.
Σε πλησίασα. Πριν προλάβω να σου δώσω τη γαμημένη βοήθειά μου, μου είπες «Σ' ευχαριστώ κοπέλα μου». Τα μάτια σου όμως εκεί, καρφωμένα στο δρόμο. Δεν με κοίταζες. Μου είπες: «Δεν σε κοιτάζω γιατί ντρέπομαι».
Με πάγωσες. Σου είπα κι εγώ κάποια λόγια και μου είπες: «Το ξέρω κοπέλα μου, να 'σαι καλά».
Εφυγα γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας. Εσύ εκεί όμως... Σε άκουγα. Το μόνο που ένιωθα ήταν ένας κόμπος στο λαιμό και μια συναισθηματική έκρηξη, βουβή μεν, που δεν πίστευα ότι θα τη νιώσω για έναν ξένο. Τα γυαλιά ηλίου την έκρυψαν καλά από τα αδιάκριτα μάτια των περαστικών.
Εσύ εκεί, ανάμεσα στους πολλούς... η φωνή σου ίσα ίσα που έφτανε στα αυτιά μου. Ημασταν πλέον μακριά.
Δεν γύρισα, γαμώτο μου, να σε κοιτάξω καθώς απομακρυνόμουν. Απλά έφυγα -να γλιτώσω από το συναίσθημά μου;
Οι βιτρίνες με καλούσαν να μπω. Μπήκα στην πρώτη που βρήκα. Σιχάθηκα. Βγήκα γρήγορα.
Αναψα τσιγάρο σ' ένα πεζούλι της Ερμού, εκεί ανάμεσα στους τουρίστες, στους περαστικούς, εκεί ανάμεσα σε σένα, ακόμα κι αν ήσουν πλέον μακριά.
Εκεί ανάμεσα στα γέλια και στις φωτογραφίες ήμουν κι εγώ, σκιά του εαυτού μου πλέον για την επόμενη ώρα. Ενα βιβλίο για τα μικρά μου με έκανε να χαμογελάσω λίγο.
Δεν σε βρήκα εκεί όταν έφευγα.
Δεν σε είδα.
Δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά σου τουλάχιστον. Δεν ρώτησα για σένα. Μόνο βοήθεια σου 'δωσα, εκεί στην Ερμού, στην καρδιά της Αθήνας.
Αγγελική
Ομοιοπαθητική μέθοδος
ΘΕΛΟΥΝ, λέει, να καταπολεμήσουν την ανεργία και κάνουν απολύσεις απ' το Δημόσιο.
Θέλουν, λέει, να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και ελαστικοποιούν το πλαίσιο των απολύσεων για τις επιχειρήσεις, ενώ μειώνουν και τις αποζημιώσεις.
Θέλουν να καταπολεμήσουν την ύφεση και παίρνουν συνεχώς μέτρα που μειώνουν τη ρευστότητα στην αγορά.
Ομνύουν στον ιδιωτικό τομέα και εξακολουθούν να μην καταβάλλουν τις οφειλές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες.
Σε καιρό έκρηξης της ανεργίας μειώνουν τα επιδόματα ανεργίας και κατεδαφίζουν το κοινωνικό κράτος.
Λένε πως θέλουν να δημιουργήσουν δίχτυ ασφαλείας για τους αδύναμους και περικόπτουν συνεχώς κάθε παροχή, κάθε φοροαπαλλαγή, κάθε οδό διαφυγής.
Θέλουν να γλιτώσουν τα ταμεία από τα ελλείμματα και μειώνουν τις εργοδοτικές εισφορές.
Προσπαθούν να καταπολεμήσουν την αρρώστια όχι με εμβόλια, αλλά με περισσότερη αρρώστια.
Διεστραμμένη εκδοχή της ομοιοπαθητικής.
Ηρακλής
Απλήρωτος
Δεν είναι μόνο που δεν υπάρχουν δουλειές και ξεκοκαλίζω σιγά σιγά τις οικονομίες τόσων χρόνων, είναι και που όπου έχω βρει να δουλέψω, στην πραγματικότητα δεν έχω πληρωθεί καθόλου.
Και δεν είναι δικό μου το πρόβλημα, να πεις πως είμαι αφελής και μπλέκω με λαμόγια που μου τρώνε τα λεφτά. Ακούω όλο και πιο συχνά να παραπονιούνται οι άνθρωποι πως μένουν απλήρωτοι.
Καταλαβαίνω τις δυσκολίες της αγοράς, ακούω τις δικαιολογίες της απληρωσιάς, αλλά μέχρι εδώ. Εχω κι εγώ ανάγκες που πρέπει να καλύψω, όπως φαγητό, ρεύμα, εισητήρια και λογαριασμοί.
Παναγιώτης
Πού χώρος για όνειρα
ΕΙΝΑΙ δύο χρόνια τώρα που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.
Στριφογυρίζω στο κρεβάτι, πετάω το βιβλίο και ύστερα από δέκα λεπτά ανάβω πάλι το φως και συνεχίζω το διάβασμα.
Μέσα στο βράδυ οι σκέψεις γίνονται εφιάλτες. Τη στιγμή που ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, ξέρω πως θα έρθουν πάλι όλα στο μυαλό μου και θα ζητάνε εδώ και τώρα λύση.
Αδύνατον να απαλλαγώ από τις πιεστικές καταστάσεις που αντιμετωπίζω τα δύο τελευταία χρόνια καθημερινά. Αδύνατον να μου επιτρέψουν έστω και για ένα βράδυ να νιώσω τη γαλήνη του ύπνου.
Συνεχώς οι ίδιες ανησυχίες. Το παρόν και το μέλλον. Η επόμενη μέρα. Πού θα βρω λεφτά, πώς θα βρω δουλειά, πώς θα επιβιώσω. Οι άμεσες ανάγκες, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, οι άχαρες γιορτές που έρχονται, η υγεία μου, το ασφαλιστικό ταμείο μου που είναι απλήρωτο εδώ και καιρό, τα τηλεφωνήματα από την τράπεζα για το δάνειο, τα αναπάντητα βιογραφικά, η αγγελία για τηλεφωνικές πωλήσεις με ποσοστά.
Πού να βρεθεί χώρος για όνειρα...
Μίνα
*
www.imerologioanergou.gr,enet.gr

Οι βιβλιοθήκες της αρχαίας Ελλάδας

Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες.
Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.
Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο γράμμα Σ.
Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.
Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Αδριανού στην Αθήνα.
Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.
Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.
Συγκεκριμένα στην Ασία είχαν βιβλιοθήκες οι Ελληνικές πόλεις Έφεσος, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Ηράκλεια του Πόντου, Κνίδος, Μύλασα, Νύσσα, Πέργαμος, Πριήνη, Προύσα, Σινώπη, Σμύρνη, Τέως, Αντιόχεια, Αφροδισιάδα, Καισαρεία, Ταρσός. Μαγνησία του Μαιάνδρου, Μαγνησία Σιπύλου, Ιασός, Θυάτειρα, Άσσος και Λάμψακος.
Ανάλογες βιβλιοθήκες πρέπει να είχαν και οι ελληνικές αποικίες στη Δύση και στα παράλια της Β. Αφρικής. Κατά κάποια περίεργη όμως σύμπτωση δεν μνημονεύεται στις σωζόμενες επιγραφικές και φιλολογικές πηγές βιβλιοθήκη άλλη πλην εκείνης των Συρακουσών.
Στην κυρίως Ελλάδα δεν υπήρχε πόλη χωρίς βιβλιοθήκη ή τουλάχιστον χωρίς δημόσιο αρχείο, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών πόλεων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας γράφτηκαν από τον Έλληνα Αρτέμωνα, που καταγόταν από την Κασσάνδρεια. Ο Αρτέμων έγραψε δύο τέτοια συγγράμματα, που είχαν τίτλους «Περί βιβλίων συναγωγής» και «Περί βιβλίων χρήσεως».

ΒIΒΛIΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ.
Όπως προαναφέρθηκε από τη διήγηση του Πολύβιου για τον Τιμαίο εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι στο «κλεινό άστυ» υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών. Ωστόσο, οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ λίγες.
Η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Αθήνα ανάγεται στους χρόνους του Πεισιστράτου, ο οποίος εκτός του ενδιαφέροντος που εκδήλωσε για την περισυλλογή και για την ταξινόμηση των Ομηρικών Επών, ίδρυσε πρώτος στην Αθήνα και δημόσια βιβλιοθήκη. Οι Αθηναίοι την επαύξησαν αργότερα με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα.
Όταν ο Ξέρξης κυρίευσε την Αθήνα, το 480 π.χ, λεηλάτησε τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου και μετέφερε τα συγγράμματά της στην Περσία. Αλλά στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ο Σέλευκος, ο Νικάνωρ, κατόρθωσε να ανεύρει τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του Πεισιστράτου και να τα ξαναστείλει στην Αθήνα.
Στην πόλη της Παλλάδας υπήρξε ονομαστή βιβλιοθήκη και κατά τους χρόνους του Δημητρίου, του Φαληρέα, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τα βιβλία. Ο Παυσανίας μνημονεύει την ίδρυση στην Αθήνα βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Στην ίδρυση της βιβλιοθήκης αυτής αναφέρεται και ο Ευσέβιος.
Η βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Αθήνα ήταν πλούσια, επιβλητική και πολυτελής. Τα ερείπια και το μέγεθός της εντυπωσιάζουν και σήμερα τον επισκέπτη του χώρου της, που βρίσκεται στο τέλος της οδού Αιόλου.
Από αρχαίες πηγές επιγραφικές, που επιβεβαιώθηκαν και από τις ανασκαφές του χώρου της Αγοράς των κλασικών χρόνων είναι γνωστή η ύπαρξη, στον επίσημο αυτό χώρο, της βιβλιοθήκης του Πανταίνου. Πρόκειται για 2 επιγραφές που αναφέρονται η μία στην ίδρυση και η άλλη στη λειτουργία αυτής της βιβλιοθήκης. Η πρώτη επιγραφή αναγράφει:
«Αθηνά Πυλιάδι … Αθηναίων ο ιερεύ Μουσών φιλοσόφων Τ. Φλάβιος Πάνταινος Φλαβίου Μενάνδρου διαδόχου υιός τας έξω στοάς, το περίστυλον, την βιβλιοθήκην μετά των βιβλίων, τον εν αυτοίς πάντα κόσμον, εκ των ιδιων … ανέθηκε.»
Η άλλη επιγραφή. που αποτελούσε μέρος του κανονισμού της βιβλιοθήκης αναγράφει:
«Βιβλίον ουκ εξενεχθησεται επεί ωμόσαμεν ανοιγήσεται από ώρας πρώτης μέχρι έκτης».
Η επιγραφή του 1ου αι.π.χ., που έχει δημοσιευτεί στο Inscriptiones Graecae ΙΙ, 1029. μας πληροφορεί για την ύπαρξη και λειτουργία και άλλης βιβλιοθήκης στην Αθήνα, γνωστής ως «εν Πτολεμαίω», ενώ η επιγραφή Ι.G.11.1009 προσφέρει ένδειξη ότι υπήρχε και στον Πειραιά βιβλιοθήκη.

Βιβλιοθήκες άλλων πόλεων στη μητροπολιτική Ελλάδα.
Εκτός από τις βιβλιοθήκες στην Αττική, υπήρχαν βιβλιοθήκες. όπως φαίνεται από σποραδικές πάντα πληροφορίες, τόσο στις φιλολογικές πηγές όσο και στις επιγραφικές και στις εξής πόλεις: Στους Δελφούς, όπως διαπιστώνεται από δελφική επιγραφή, η οποία αναφέρει ίδρυση βιβλιοθήκης από το Κοινό των Αμφικτυόνων (Bulletin de Correspodance Hellenique. 20, 1896, σ. 720), αλλά και στην Επίδαυρο υπήρχε βιβλιοθήκη, η οποία είχε αφιερωθεί στο θεό Ασκληπιό.
Επίσης, έχει βρεθεί επιγραφή στη νήσο Δήλο, η οποία μνημονεύει οίκημα Ανδρίων, όπου υπήρχε συλλογή των έργων του ποιητή Αλκαίου. Εκτός από τη Δήλο είχαν βιβλιοθήκες και τα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος.
Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Ρόδο διαπιστώνεται πάλι επιγραφικά από απόσπασμα καταλόγου που περιείχε γύρω στα 50 συγγράμματα. Μεταξύ τους αναφέρονται και 2 συγγράμματα με τους τίτλους «Προς Ευαγόραν κυπριακών» (αντίγραφα δύο) «Αλεξάνδρω Εγκώμιον» (αντίγραφο ένα) και «περί της Αθήνησι Νομοθεσίας» (αντίγραφα πέντε).
Για βιβλιοθήκη στη Σάμο δεν σώζεται καμία πληροφορία στις επιγραφικές πηγές. Ο συγγραφέας ωστόσο των δειπνοσοφιστών Αθηναίος, ο οποίος συχνότερα από κάθε άλλον αρχαίο συγγραφέα αναφέρεται στις βιβλιοθήκες και σε βιβλιόφιλους, κάνοντας λόγο για τους Έλληνες εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι στον αρχαίο κόσμο εξαιτίας των Πλούσιων βιβλιοθηκών τους, αναφέρει τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη, τον Αθηναίο Ευκλείδη, το γνωστό Αθηναίο τύραννο Πεισίστρατο, τον Νικοκράτη, τον Κύπριο, τους βασιλιάδες της Περγάμου Απάλους και Ευμένηδες, τον Αριστοτέλη, τον Ευριπίδη, τον Θεόφραστο και τον Νηλέα, ο οποίος απέκτησε τα βιβλία που περιείχαν οι βιβλιοθήκες των δύο τελευταίων μεγάλων ανδρών, δηλαδή του περίφημου Σταγειρίτη φιλόσοφου και τον διάδοχό του στη διεύθυνση της Περιπατητικής Σχολής, Θεόφραστον.
Βιβλιοθήκη στην Κω αναφέρει επιγραφή (δημοσιευμένη στο Bulletin de Correspondance Hellenique, 59. 1935, σ. 421-425) η οποία περιέχει τα ονόματα των δωρητών της βιβλιοθήκης.
Μεταξύ αυτών αναφέρονται και ο Διοκλής και ο γιος του Απολλόδωρος, που από κοινού πρόσφεραν τη δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου της βιβλιοθήκης, καθώς και για την αγορά 100 βιβλίων. Αναφέρονται, επίσης ο Εκαταίος ως δωρητής 200 συγγραμμάτων, ο Αγησίας ως δωρητής 200 δραχμών, ο Ξενοκλής που δώρισε 200 δραχμές και 100 βιβλία και άλλοι δωρητές,
Στην Κρήτη υπήρχε κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους βιβλιοθήκη δίπλα στο παλάτι της Κνωσού, όπως διαπιστώνεται από θραύσμα επιγραφής, που μνημονεύει τη βιβλιοθήκη αυτή. Στην Κύπρο αναφέρονται επίσης βιβλιοθήκες, τόσο από τον Αθήναιο όσο και από επιγραφή που μνημονεύει «επιμελητήν βιβλιοφυλακίου».
Με βεβαιότητα διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στη Σπάρτη από φιλολογικές πηγές, ενώ από επιγραφικές πηγές συμπεραίνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Μεσσηνία. Από άλλη φιλολογική πηγή είναι γνωστή και η λειτουργία βιβλιοθήκης στην πόλη των Πατρών.
Όσον αφορά στη Β. Ελλάδα, πρέπει να υπήρχε βιβλιοθήκη στην Πέλλα. Από αυτή φαίνεται ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος έφερε στη Ρώμη τον πρώτο μεγάλο αριθμό ελληνικών συγγραμμάτων, μετά τη νίκη του επί του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.
Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στην Πέλλα, που πρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσε και ο Μ. Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, μας θυμίζει το σχετικό ενδιαφέρον που έδειξε ο νεαρός βασιλιάς με τη διαταγή που έδωσε μετά την κατάληψη της Περσίας, να ερευνηθούν τα ιερά περσικά βιβλία και όσα αναφέρονταν στη φιλοσοφία, την ιατρική, τη γεωργία και την αστρονομία να μεταφράζονταν στην ελληνική γλώσσα και να αποστέλλονταν στην Αλεξάνδρεια. Από άλλη, τέλος, αναθηματική επιγραφή της Μακεδονίας, που δημοσιεύτηκε στο B.C.H., 57,1933, σ. 316­320, διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στην πόλη των Φιλίππων.
Αναφερόμενοι στις βιβλιοθήκες που μπορούμε να επισημάνουμε από ενδείξεις φιλολογικές και επιγραφικές, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και τη βιβλιοθήκη της Περιπατητικής Σχολής.
Τα συγγράμματά της μετά το θάνατο του Αριστοτέλη, περιήλθαν στην ευθύνη του διαδόχου του Θεοφράστου. Τα συγγράμματα του Θεοφράστου, μαζί με τα βιβλία του Αριστοτέλη, περιήλθαν στους σωκρατικούς φιλοσόφους Έραστο, Κορίσκο και στο γιο του Κορισκου, Νηλέα. Ο Νηλέας, μαθητής του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου, κληρονόμησε τα βιβλία των δύο δασκάλων του και τα μετέφερε στην πόλη Σκήψη της Μ. Ασίας.
Μετά το θάνατο του Νηλέα περιήλθαν σε ιδιώτες που τα είχαν αταξινόμητα και κατάκλειστα. Όταν οι τελευταίοι έμαθαν για το ζήλο, με τον οποίο οι βασιλιάδες της Περγάμου συγκέντρωναν βιβλία, τα έκρυψαν σε υπόγεια κρύπτη, όπου φθάρηκαν από την υγρασία και τα σκουλήκια. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν σ’ αυτή την κατάσταση στον Απελλικώντα την Τηιο, ο οποίος, κατά τον Στράβωνα, ήταν «φιλόβιβλος μάλλον ή φιλόσοφος».
Για να αποκαταστήσει αυτός τα καταστραμμένα συγγράμματα, τα αντέγραψε εκ νέου ξαναγράφοντας από την αρχή ολόκληρα μέρη τους κι έτσι τα εξέδωσε γεμάτα λάθη. Κατά τον Αθήναιο, ωστόσο ο Νηλέας πούλησε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου στον Πτολεμαιο, τον Φιλάδελφο και έτσι αποτέλεσαν αργότερα το πρότυπο για την οργάνωση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Μετά το θάνατο του Απελλικώντα ο Σύλλας μετέφερε τα βιβλία του στη Ρώμη (Πλουτάρχου, Σύλλας 26,1-2).
Εκτός από τις δημόσιες βιβλιοθήκες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα και πολλές ιδιωτικές. Ιδιωτική βιβλιοθήκη αξιόλογη είχε ο Ευριπίδης, καθώς και ο σύγχρονος του Πλάτωνα φιλόσοφος Μενέδημος, από την Ερέτρια. Ο Ισοκράτης (Αιγηνιτικός, 5) αναφέρεται σε κάποιο Θράσυλλο, που είχε σπουδαία συλλογή συγγραμμάτων περί μαντικής. Ο Πλούταρχος, τέλος, στη βιογραφία του Ζήνωνα, περιγράφει κατάστημα πωλητού βιβλίων στην Αθήνα, όπου οι πελάτες ερευνούσαν ή διάβαζαν τα συγγράμματα, όπως γινόταν και στις βιβλιοθήκες.

Γραφικές ύλες.
Όταν ακούει κανείς για γραπτά κείμενα στην αρχαία Ελλάδα, σκέπτεται συνήθως επιγραφές σε μάρμαρο ή συγγράμματα γραμμένα σε παπύρους ή περγαμηνές. Υπήρχαν όμως και κείμενα γραμμένα επί ποικίλης ύλης.
Οι νόμοι του Σόλωνα π.χ. είχαν γραφεί σε ξύλινους κυλίνδρους, που ονομάζονταν «άξονες», καθώς και σε τριγωνόμορφες πινακίδες, τις «κύρβεις» που είχαν στηθεί πάνω στην Ακρόπολη.
Ο Πλίνιος κάνει λόγο για επιγραφές χαραγμένες σε πλάκες μολύβδου, σώθηκε δε και μια πλάκα ανεπίγραφη χαλκού και άλλη σιδήρου (Ι.G.Α.321και322). Ο Ιώσηπος αναφέρει μολύβδινους χάρτες και ο Πλούταρχος ιστορεί ότι η ποιήτρια Αριστομάχη αφιέρωσε στους Δελφούς σύγγραμμα, που είχε μορφή μεταλλικού ειληταρίου. Άλλη χάλκινη πινακίδα βρέθηκε στην Ολυμπία με χαραγμένο επάνω τις ένα κείμενο συνθήκης, που έγινε μεταξύ Ηλείων και αντιπάλων τους.
Χαράζονταν ακόμη επιγραφές πάνω σε πήλινες πλάκες (επί κεράμου), σε δέρματα, σε θαλασσινά όστρακα και σε οστά. Αλλά και πάνω σε ελάσματα χρυσού χαράσσονταν κείμενα, όπως π.χ. στα ορφικά χρυσά πλακίδια, τα γνωστά τόσο από την Κρήτη όσο και από την Ιταλία.
Ως καθαρή όμως, Ελληνική επινόηση μπορούν να θεωρηθούν οι ξύλινες πινακίδες, οι επαλειμμένες με κερί. Οι πινακίδες αυτές επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους, γι’αυτό και τις χρησιμοποιούσαν κυρίως οι μαθητές για εξάσκηση.
Όλες αυτές οι πληροφορίες προκύπτουν από τη μελέτη των φιλολογικών και των επιγραφικών πηγών. Από τις επιγραφές έχουμε και την πληροφορία ότι οι βιβλιοθηκάριοι των αρχαίων ελληνικών βιβλιοθηκών ονομάζονταν γραμματείς και επιμελητές των βιβλιοφυλακίων. [Αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρχαιολογία
Επ. Βρανόπουλου -Δρα ­ Ιστορικού – Αρχαιολόγου

 apocalypsejohn.com

Οι ανθισμένες κερασιές της Ιαπωνίας είναι ένα μοναδικό θέαμα που πρέπει να δεις

Οι ανθισμένες κερασιές, γνωστές και ως «sakura», συνδέονται άμεσα με την κουλτούρα της Ιαπωνίας απ’ όπου προέρχονται. Τα πανέμορφα αυτά δέντρα ανθίζουν κάθε άνοιξη σε ολόκληρη την Ιαπωνία, κι εμείς έχουμε την ευκαιρία να τα απολαύσουμε μέσα από 21 υπέροχες φωτογραφίες.

otherside

Τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα του κόσμου

Τι είναι αυτό που κάνει τα ηλιοβασιλέματα τόσο εντυπωσιακά; Τα μόρια του αέρα. Όταν ο ήλιος λάμπει κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα μόρια του αέρα αντανακλούν κύματα μπλε και ιώδους φωτός.

Τα μάτια μας δε μπορούν να επεξεργαστούν καλά το βιολετί χρώμα, έτσι ο ουρανός μας φαίνεται μπλε.
Όσο πλησιάζουμε προς το βράδυ και δύει ο ήλιος, οι ακτίνες του ηλίου ταξιδεύουν μέσω περισσοτέρων μορίων αέρα, τα οποία σκεδάζουν τα μπλε και βιολετί μήκη κύματος φωτός.
Σκεδάζουν τόσα πολλά που πλέον δε μπορούμε να τα διακρίνουμε όλα, αποκαλύπτοντας και την υπόλοιπη πλευρά του φάσματος, με κίτρινα, πορτοκαλί και κόκκινα χρώματα.
Όσο πιο κοντά πλησιάζει ο Ήλιος στον ορίζοντα, τόσο πιο μακριά ταξιδεύουν οι αχτίδες του ηλίου και τόσο πιο «χρωματιστός» φαίνεται ο ουρανός.
Τώρα που γνωρίσαμε και την επιστήμη πίσω από το «θέαμα» ας δούμε ποια είναι τα καλύτερα μέρη του κόσμου για να απολαύσει κανείς ένα ηλιοβασίλεμα, σύμφωνα με το mentalfloss.com.

• Σαντορίνη, Ελλάδα

Τα λευκά σπιτάκια που είναι σκαρφαλωμένα στο βράχο με τους μπλε βαμμένους τρούλους προσφέρουν ένα μοναδικό σκηνικό… ενώ απολαμβάνετε ένα από τα καλύτερα και πιο φημισμένα ηλιοβασιλέματα της Ελλάδας.

• Grand Canyon, ΗΠΑ

Όταν δύει ο ήλιος, το φως αντανακλάται από τα διάφορα γεωλογικά στρώματα, αποκαλύπτοντας κάθε απόχρωση κόκκινου και πορτοκαλί μπορεί να φανταστεί κανείς.

• Isle of Skye, Σκωτία

Το νησί μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει τα πιο μεγαλεπήβολα βουνά σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία. Οι καταπράσινες εκτάσεις που φτάνουν μέχρι τον ωκεανό, δημιουργούν ένα μαγευτικό σκηνικό κατά τη διάρκεια της νύχτας.

• Siem Reap, Καμπότζη

Το Angkor Wat είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο λατρείας του κόσμου και αποτελεί ένα μοναδικό πολιτιστικό θησαυρό που χρονολογείται από το 12ο αιώνα. Απολαύστε το ηλιοβασίλεμα από το λόφο Phnom Bakheng με θέα το ναό.

• Εθνικό Πάρκο Masai Mara, Κένυα

Είναι το μέρος όπου μπορείτε να δείτε λιοντάρια να ξαπλώνουν κάτω από μοναχικές ακακίες, ζέβρες και άλλα άγρια ζώα να μεταναστεύουν, ταξιδεύοντας μέσα από ατελείωτες πεδιάδες και να δείτε τη σιλουέτα από καμηλοπαρδάλεις με φόντο τη δύση του ηλίου.

• Lofoten, Νορβηγία

Το αρχιπέλαγος της Νορβηγίας μπορεί να μη φαντάζει ως το ιδανικό μέρος για να δει κανείς ένα ηλιοβασίλεμα. Από το Μάιο μέχρι τον Ιούλιο ο Ήλιος δεν… «κατεβαίνει» και τους χειμερινούς μήνες δεν… «ανεβαίνει»! Τους ενδιάμεσους μήνες όμως το σκηνικό στο Lofoten είναι συναρπαστικό. Είναι τότε που ο ήλιος βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα, όμως δεν «φεύγει» έτσι ώστε να σκοτεινιάσει εντελώς ο ουρανός… με αποτέλεσμα ένα «μεθυστικό» ηλιοβασίλεμα που διαρκεί επί ώρες!

• Μαλδίβες

Κοκοφοίνικες, κρυστάλλινα νερά και αμμώδεις παραλίες. Αν αυτό σας ακούγεται σαν μια εκδοχή του παραδείσου, βάλτε στην περιγραφή και ένα εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα για να ολοκληρωθεί το «πακέτο».
Πηγή: Newsbeast.gr

Κόλαση και Παράδεισος: Υπάρχουν;

• Συγγραφέας: Μαριλένα Αβραάμ-Ρέπα

«Στην παγκόσμια μυθολογία και ιστορία μπορούμε να αναγνωρίσουμε παρόμοιες “αρχετυπικές”  ιστορίες ηρωικής έκστασης και ουράνιας ανάβασης,  αλλά και δαιμονικής, μαρτυρικής κατάβασης στο σκότος και την κόλαση», υπογραμμίζει η N. Bush (2002), συμπεριλαμβάνοντας στον κατάλογό τής τις περιπτώσεις του Ορφέα, του Ηρακλή, της Περσεφόνης, του Κρίσνα αλλά και του Ιησού. Πρόκειται, όμως, για αλληγορίες ή για «αληθινές» περιπτώσεις παροδικής πνευματικής μετάβασης στον παράδεισο ή την κόλαση αντίστοιχα; Ο επιστημονικός χώρος μελέτης των περιθανάτιων εμπειριών (Near-Death Studies) καλείται να δώσει μια απάντηση στο πανανθρώπινο ερώτημα αναφορικά με τη ζωή μετά το θάνατο.

Ιστορική αναδρομή
Ο όρος «περιθανάριες εμπειρίες» (Near-Death Experiences, NDEs), γνωστές και ως «οράματα της νεκρικής κλίνης» (Knoblauch, Schmied, & Schnettler, 2001), χρησιμοποιείται στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία αναφερόμενος σε ορισμένες  ιδιαίτερα έντονες, παράδοξες και συχνά ακατάληπτες και υπερβατικές εμπειρίες επαφής με μια διάσταση που συχνά προσλαβάνεται ως «μεταθανάτια ή υπερ-κόσμια», οι οποίες τείνουν να «απασχολούν» περίπου το 4% του πληθυσμού (Knoblauch, Schmied, & Schnettler, 2001)∙ Συχνότερα  συμβαίνουν σε ετοιμοθάνατα ή «κλινικά νεκρά» άτομα  (ΝDErs) (Agrillo, 2005∙  Knoblauch, Schmied, & Schnettler, 2001), αλλά και σε άτομα που βιώνουν παροδικές οξείες ψυχολογικές ή σωματικές τραυματικές καταστάσεις, όπως είναι μια πτώση από βουνό ή ένα οξύ αλλεργικό επεισόδιο  (Greyson & Bush, 1992∙ Long & Perry).
Ιστορικά, για πρώτη φορά το 1975 ο γιατρός R. Moody αναφέρθηκε στα φαινομενολογικά χαρακτηριστικά των περιθανάτιων εμπειριών, χωρίς όμως να συμπεριλαμβάνει οποιαδήποτε αρνητική νύξη (Bonenfant, 2001). Στα πλαίσια αυτά, μια «τυπική» περίπτωση περιθανάτιας εμπειρίας σκιαγραφείται και παγιώνεται ως εξής:  (1) Αίσθηση εγκατάλειψης του φυσικού σώματος / εξω-σωματική εμπειρία/ πανοραμική αντίληψη, (2) όξυνση των αισθήσεων, (3) είσοδος σε ένα τούνελ, (4) συνάντηση με το «φως», τα φωτεινά όντα ή άλλους θανόντες, (5) ταχεία ανασκόπηση της πρωθύστερης ζωής, (6) διαταραγμένη αίσθηση του χρόνου, (7) απόκτηση πληροφοριών, γνώσης ή «φώτισης», (8) εμφάνιση ενός εμποδίου ή φραγμού,  (9) ακούσια ή εκούσια επιστροφή στο φυσικό σώμα, (9) πιθανή ριζική ψυχο-πνευματική μεταστροφή ακολουθούσα την ανάκτηση των αισθήσεων (Greyson & Bush, 1992 ∙ Long & Perry) .
Συμπερασματικά, οι σχετικές εμπειρίες που φαίνεται να ακολουθούν αυτό το μοτίβο, τείνουν να περιγράφονται από την πλειοψηφία των ατόμων ως θετικές, «απολύτως αληθινές» και «παραδείσιες» (Long & Perry).
Από την άλλη πλευρά, όμως, ένα μικρότερο αλλά καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ατόμων που μοιάζουν να πέρασαν στην «αντίπερα όχθη» και να επέστρεψαν, τείνει να περιγράφει με δέος και αποστοφή μια σειρά εμπειριών που τις χαρακτηρίζει εφιαλτικές ή ακόμα και διαβολικές (Inwin & Bramwell, 1998).
 «Διαβολικές» περιθανάτιες εμπειρίες (Hellish NDEs, Negative NDEs)
Πρώτος ο καρδιολόγος Maurice Rawlings επεσήμανε την περίπτωση αρνητικών περιθανάτιων εμπειριών το 1978 (Bonenfant, 2001). Στην πράξη, ο όρος «διαβολικές περιθανάτιες εμπειρίες» αναφέρεται σε σχετικές περιθανάτιες εμπειρίες φόβου και τρόμου για τον άνθρωπο που τις βιώνει (Bonenfant, 2001), και φαίνεται να αναδύεται ως ορολογία από διάσπαρτες περιπτωσιολογικές μελέτες τη δεκαετία του ’80.
Πιο συγκεκριμένα, με βάση τα αποτελέσματα μίας έρευνας που διεξήχθη στην Αμερική το 1982, τα βασικά φαινομενολογικά χαρακτηριστικά των «αρχετυπικών περιθανάτιων εμπειριών της κόλασης» μοιάζουν να είναι τα ακόλουθα: (1) Αρνητικές και ανησυχητικές παρουσίες, (2) μια άβολη αίσθηση συναισθηματικής ή νοητικής δυσαρέσκειας ή ανησυχίας, (3) ένα αίσθημα σύγχυσης σε σχέση με την εμπειρία, (4) ένα αίσθημα προδοσίας ή εγκατάλειψης στην έσχατη καταστροφή και (5) ένα αίσθημα τρόμου αναφορικά με το αμετάκλητο του επερχόμενου θανάτου (Bonenfant, 2001).
Επιπρόσθετα, η ψυχολόγος Margot Grey (1985) αναφέρεται σε μια κατηγορία εμπειριών που αποκαλεί «παραπέμπουσες στην κόλαση», και οι οποίες συνοδεύονται από: (1) ένα αίσθημα φρικτού πανικού (2) την παρουσία φρικτών οντοτήτων που είναι είτε αόρατες, είτε δίχως πρόσωπο, ή με το πρόσωπο καλυμμένο από κουκούλες, (3) μια αίσθηση φρικτού ψύχους ή ανυπόφορης ζέστης, (4) φωνές που υποδηλώνουν φρικτά μαρτύρια, κ.α. (Bonenfant, 2001).
Συμπερασματικά,  οι εμπειρίες αυτές μοιάζουν συναφείς αλλά ποιοτικά αντίθετες σε σχέση με τις θετικές/ παραδείσιες εμπειρίες, ακολουθώντας συχνά την εξής δομή:
(1) Αίσθημα τρόμου ή πανικού
(2) Αίσθηση εγκατάλειψης του φυσικού σώματος/ εξω-σωματική εμπειρία
(3) Είσοδος σε ένα σκοτεινό τούνελ
(4) Κάθοδος σε ένα σκοτεινό, τρομερό μέρος
(5) Αίσθημα ανυπαρξίας ή κενού, ή συναναστροφή με διαβολικές οντότητες (Greyson & Bush, 1992).
Τέλος, μία ακόμα περίπτωση αφορά εμπειρίες που εμπλέκουν τόσο θετικά όσο και αρνητικά χαρακτηριστικά (Bonenfant, 2001), όπως η ακόλουθη.
Γεύση από κόλαση
Ο Scott ήταν έξι χρονών όταν, ξεφεύγοντας στιγμιαία από την επίβλεψη των γονιών του, έπεσε θύμα βαρύτατου τροχαίου ατυχήματος. Οταν τελικά ανέκτησε τις αισθήσεις του, εξιστόρησε με δέος στους γονείς του την ακόλουθη εμπειρία:
“O διάβολος είχε σάπιο κρέας και γλίτσα πάνω του, διεστραμμένα κόκκινα μάτια και μια βαθιά, σπηλαιώδη φωνή. Ο διάβολος μου είπε: ‘Είσαι κακός’”.
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτή της  εμπειρίας, ο Scott προσπαθούσε να διατηρήσει την πίστη του στο θεό. Ο Scott αναφέρθηκε επίσης σε κάτι που θα μπορούσε να χαρηκτηριστεί ως εξω-σωματική εμπειρία:
“Έβλεπα τους γονείς μου να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο, ενώ εγώ φώναζα (νοερά) στον αδερφό μου”
- γεγονός που αργότερα ο αδερφός του επιβεβαίωσε ως «μια φωνή στο κεφάλι μου».
Ο 6χρονος, κάποια στιγμή ανέφερε επίσης ότι μεταφέρθηκε σ’ ένα φωτεινό τούνελ, και είδε τον νεκρό θείο του να φοράει ένα γκρι κοστούμι. Η μητέρα του Scott δήλωσε ότι ο θείος του ποτέ δεν φορούσε κοστούμι εν ζωή, γεγονός που ύστερα ανακάλεσε ενθυμούμενη πως εκείνος κηδεύτηκε με γκρι κοστούμι- πράγμα, όμως, το οποίο ο 6χρονος δεν γνώριζε!
Ο Scott δήλωσε ύστερα ότι βρέθηκε σ’ ένα μέρος με λαμπρό φως που πήγαζε κατ’ ευθείαν από το θεό, ενώ τόνισε πως διαισθάνθηκε και την παρουσία ενός αγγέλου. Μετά από αυτή την εμπειρία φάνηκε να αναπτύσσει μεγάλο και σταθερό ενδιαφέρον για τη θρησκεία….