OLDBOY

ΓΕΛΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΓΕΛΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,ΚΛΑΨΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΛΑΙΣ ΜΟΝΟΣ

ΑΝ ΚΑΙ ΔΕ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΚΤΗΝΟΣ..ΔΕ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΩ?

ΕΙΤΕ ΚΟΚΚΟΣ ΑΜΜΟΥ,ΕΙΤΕ ΠΕΤΡΑ..ΣΤΟ ΝΕΡΟ, ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ

Oldboy (2003), του Chan-Wook Park. Σε ένα εφιαλτικό μέλλον όπου η δικαστική εξουσία έχει υποταχθεί στο χρήμα, ένας επιχειρηματίας δραπετεύει μετά από 15 χρόνια άδικου εγκλεισμού για τη δολοφονία της γυναίκας του. Η πορεία αναζήτησης του υπαίτιου της φυλάκισής του καθώς και της εξαφανισμένης κόρης του μέχρι το αιφνιδιαστικά αποκαλυπτικό φινάλε, θα σημαδευτεί από μια σειρά υπερβίαιων επεισοδίων.Άψογα στιλιζαρισμένο, δουλεμένο στην εντέλεια σκηνοθετικά και αφηγηματικά, πλάθει ένα σκοτεινό, βίαιο και έξυπνο –τύπου road movie- φιλμ που κερδίζει καρέ καρέ το σεβασμό.

 Ο τρομερός Min-sik Choi (Drunk On Women And Poetry) μετριέται με μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων που κινούνται από την έκσταση έως την παράνοια αλλά ο χαρακτήρας του παραμένει συμπαθητικός και κουλ,με ένα τρόπο που μόνο οι Ασιάτες καταφέρνουν..

Iggy Pop - I Want to go to the Beach

   

                          


I wanna go to the beach
I don't care if it's decadent
I don't know where my spirit went
But that's alright

I wanna go to the deep
'Cause there's nowhere I want to be
And nobody I want to see
But that's alright

Particles of pain in my brain
I guess they're here to stay
They work their way inside
And I can't hide or even walk away

You can convince the world
That you're some kind of superstar
When an asshole is what you are
But that's alright

Waiting, hating the shit life throws my way
Hating, waiting to make my escape

I wanna go to the beach

Τα καταφέραν, γίναμε αμερικανάκια! - και η Ευρώπη, η κωλόγρια, η αποστειρωμένη το ευχαριστιέται που μας έχει πουτανάκια

Κράτα το άγχος σου θηλιά διπλοφορεμένη
-τα καταφέραν, γίναμε αμερικανάκια! -
και η Ευρώπη, η κωλόγρια, η αποστειρωμένη
το ευχαριστιέται που μας έχει πουτανάκια.
Κράτα το ύφος της Μερκελ - 4 Χίτλερ μαζί!
να καταλάβεις τί σημαίνει αγαμησιά...
και το τουπε, του βρωμόπουστα, του Σαρκοζί
με την ραφινέ ψυχική του αμνησιά...

ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 7270 ΕΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Το πρώτο γραπτό κείμενο στην Ευρώπη

 Το 1998 ο καθηγητής κ. Γ. Χουρμουζιάδης δήλωσε πως είναι αδύνατη η δημοσίευση του κειμένου

Είναι εμφανές πως η όποια επίσημη δημοσίευσή της θα ανέτρεπε όλο το ιστορικό σκηνικό περί ανακάλυψης της γραφής, της αποτύπωσης της έναρθρης φωνής του ανθρώπου με γράμματα (και όχι με ιδεογράμματα) και μάλιστα στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας, στο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης.

Θα ανατρέπονταν δηλαδή η θεωρία πως οι Έλληνες έλαβαν και αυτοί, το φως εξ ανατολάς ( από βαβυλώνιους, σουμέριους, φοίνικες κλπ. !!) και θα έπρεπε να καλύψουν το μεγάλο κενό των τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, όταν δηλαδή, οι ανατολικοί λαοί εκφράζονταν με ιδεογράμματα, οι Έλληνες έγραφαν με συλλαβές όπως σήμερα. Είναι καταφανές ότι αυτό δηλώνει πρώιμο στάδιο σκέψης και πολιτισμού.

Σύμφωνα με τη σημερινή θεωρία - που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία - οι Έλληνες έμαθαν γραφή περί το 800 π.Χ. από τους Φοίνικες.

Εκείνο που δεν μπορούν να μας εξηγήσουν πως είναι δυνατόν η ελληνική γλώσσα να έχει 800.000 λήμματα,πρώτη γλώσσα στον πλανήτη, όταν η αμέσως επόμενη έχει 250.000 λήμματα.

Πως είναι δυνατόν να γράφηκαν τα Ομηρικά έπη περί το 800 π.Χ. όταν δηλαδή έμαθαν να γράφουν οι Έλληνες;

Παρουσιάστηκαν ξαφνικά οι αρχαίοι Έλληνες στο ιστορικό προσκήνιο τον 8ο αιώνα π.Χ., με γλώσσα εκατοντάδων χιλιάδων λημμάτων, που για να δημιουργηθεί απαιτείται γλωσσική προϊστορία τουλάχιστον 10.000 ετών (σύμφωνα με επίσημη αμερικανική γλωσσολογική έκθεση).

Η αγγλική γλώσσα είναι 1.600 ετών και έχει 48% ελληνικές λέξεις με σύνολο λημμάτων 240.000. Η γερμανική είναι 1.700 ετών και έχει 250.000 λήμματα με ελληνικές λέξεις 46%.

Η ομηρική γλώσσα τι ηλικία έχει;

Έμαθαν να γράφουν οι Έλληνες από τους ανατολικούς λαούς και ξαφνικά έγραψαν τα ομηρικά έπη που έχουν ιστορικό βάθος τριών χιλιάδων ετών;

Τι είναι αυτό που προβληματίζει τους ιστορικούς;Μήπως γιατί δεν χάθηκαν στη σκόνη της ιστορίας και οι Έλληνες όπως οι Χαναναίοι, οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες κλπ.;

Τι γράφει το δημοσίευμα πριν δεκαπέντε χρόνια :

Το παλιότερο οργανωμένο γραπτό κείμενο που βρέθηκε στη γη της Ευρώπης και χρονολογείται πριν από 7.254 χρόνια(!) από σήμερα αποκαλύφθηκε στη λίμνη της Καστοριάς.

Είναι μια ξύλινη πινακίδα με άγνωστο μήνυμα χαραγμένο από ένα νεολιθικό ψαρά ή έμπορο λιμνιαίου προϊστορικού οικισμού στο Δισπηλιό Καστοριάς,γραμμένο δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τα γραπτά ευρήματα των Σουμερίων και τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τις κρητομυκηναϊκές πήλινες πινακίδες της γραμμικής γραφής.

Τη συγκλονιστική ανακοίνωση έκανε χθες στη διάρκεια του αρχαιολογικού συνεδρίου για το φετινό ανασκαφικό έργο στη Βόρεια Ελλάδα ο καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ κ. Γιώργος Χουρμουζιάδης, που αποκάλυψε το ντοκουμέντο στη διάρκεια ανασκαφικής έρευνας το περασμένο καλοκαίρι.

Η ξύλινη πινακίδα με την επιγραφή χρονολογήθηκε επακριβώς με τη μέθοδο του άνθρακα-14 στον «Δημόκριτο» στο 5260 (!) π.Χ., δηλαδή στο τέλος της μέσης νεολιθικής περιόδου.

Ο κ. Χουρμουζιάδης με επιστημονικά επιχειρήματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα χαράγματα της επιγραφής, που είναι οργανωμένα σε στίχους, δεν πρέπει να είναι διακοσμητικά, αλλά «γράμματα» που μπορούν να ενταχθούν στο σύστημα της παλαιοευρωπαϊκής.
triklopodia

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ/ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ ΑΚΜΗΣ

από τό - 480 τέλος Μηδικών Πολέμων
μέχρι τό - 430 αρχή Πελοπονησιακού


Καθ' όλην την διάρκειαν της Ελληνικής Ιστορίας της αρχαιότητος αι δύο αντιμαχόμεναι δυνάμεις, αι Αθήναι και η Σπάρτη, η μέν πρώτη πόλις Ιωνική, η δέ δευτέρα Δωρική, διεκρίνοντο κυρίως διά του πολιτεύματός των. 

Αι Αθήναι, κατά τό μεγαλύτερον χρονικόν διάστημα, πόλις δημοκρατική εις ότι αφορούσε τους πολίτας της, αποσκοπούσε εις τό να καταστήση τους πάντας ικανούς εξ ίσου να άρχουν και να άρχωνται μέ ίσας ευκαιρίας, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δι αυτό και η άνοδος εις την εξουσίαν δεν εγένετο διά ψήφων η διά βοής, αλλά διά κ λ η ρ ο υ και είχε μονοετή διάρκειαν δι' όλα τά αξιώματα της πόλεως. Κατά τον τρόπον αυτόν όλοι οι Αθηναίοι πολίται είχαν την ευκαιρίαν εις κάποιαν στιγμήν της ζωής των να μετέχουν ενεργώς εις τά κοινά. Η ισονομία ήτο τό βασικόν χαρακτηριστικόν της δημοκρατίας των Αθηνών.

Η παιδεία (πρωτοβάθμιος 7 - 14 ετών και δευτεροβάθμιος 14 - 18) ήτο ανεπτυγμένη τόσον εις τά γράμματα, εις την μουσικήν, όσον και εις την γυμναστικήν εις τάς παλαίστρας και τά γυμναστήρια. Ηκολούθη διετής στρατιωτική θητεία μέχρι της ηλικίας των 20 ετών.

Η Σπάρτη, πόλις στρατιωτικώς πειθαρχημένη εις τους νόμους τους κατευθύνοντας τους πολίτας εις την μόνιμον ετοιμοπόλεμον κατάστασιν, είχε πολίτευμα μέ περιορισμένην δημοκρατικήν δομήν και ολιγαρχικήν άσκησιν εξουσίας. Η άνοδος εις την εξουσίαν εγένετο δι ε κ λ ο γ ώ ν η διά βοής.

Τό σύστημα δι' ε κ λ ο γ ώ ν δεν επιτρέπει εις πάντας τους πολίτας να άρχουν μέ ισονομίαν, διότι περιορίζεται από την κατ' εξοχήν επιλογήν ωρισμένων μόνον προσώπων, τά οποία θέτουν υποψηφιότητα διά να ασκήσουν την εξουσίαν η κατόπιν επιλογής των μελών μόνον ωρισμένων αριστοκρατικών οικογενειών.

Η Σπάρτη υπεχρέωνε τά παιδιά να μαθαίνουν γράμματα και μουσικήν. Ήτο όμως επίσης υποχρεωτική η συνεχής σωματική άσκησις εις ομάδας υπό την επίβλεψιν "παιδονόμου" από την ηλικίαν των επτά ετών εις την ύπαιθρον και τά δάση μέχρι την ηλικίαν των 18 ετών, την λεγομένην "κρυπτείαν". (Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων, "καί τά εν παλαίστρα").

Α Θ Η Ν Α Ι κατά την περίοδον ακμής.

Ο πληθυσμός των Αθηνών κατά την περίοδον της μεγάλης ακμής ανήρχετο εις 400.000 άτομα. Εξ αυτών οι 100.000 ήσαν μέτοικοι, οι 100.000 δούλοι, 40.000 οι Αθηναίοι πολίται και 160.000 γυναίκες και παιδιά (Εκδοτική Αθηνών, Γ1).

Τό Δημοκρατικόν πολίτευμα εξεπροσωπείτο από όλας τάς τάξεις των Αθηναίων πολιτών. Από τό - 451 και μετά έπρεπε αμφότεροι οι γονείς να είναι Αθηναίοι (Πλουτάρχου, Περικλής). Μέτοικοι και δούλοι δεν είχαν εκπροσώπησιν εις την Εκκλησία του Δήμου.

ΑΙΩΝΙΟΣ Ο ΕΡΩΣ ΑΡΕΩΣ/ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Ε   Ρ   Ω   Σ

Α  +  Ρ   Ε   Ω   Σ

πρός

Α Φ Ρ Ο Δ Ι Τ Η Ν

Α   Ρ     Η   Ν


Παράδειγμα κυκλικής περιφοράς των στοιχείων

Οι αναγραμματισμοί και αι επιλογή της Ελληνικής Γλώσσης συγκεκριμένων γραμμάτων, διά την εκπροσώπησιν εννοιών των ονομάτων των θεών, συνοδεύουν την σοφίαν των μυθολογουμένων.

Εις τον Ορφικόν ορίζοντα του Ολυμπιακού Πανθέου, η γνώσις των στοιχείων βοηθεί εις την κατανόησιν των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών των Θείων Οντοτήτων.

Σημαντικόν παράδειγμα κυκλικής περιφοράς ή κυκλικής εναλλαγής των στοιχείων προσφέρουν η Αφροδίτη και ο Άρης. Ο Έρως των θά είναι παράφορος και παράνομος εις την αιωνιότητα, διότι ανανεώνεται από την εναρμόνισιν των τεσσάρων στοιχείων, πού εκπροσωπούν οι δύο Θεοί.

Όχι, οι Έλληνες Θεοί ουδέποτε εγκατέλειψαν τας ψυχάς μας.
Η Θεία Λειτουργία του Έρωτος μάς συνδέει μετ' αυτών.
Ήλθεν η ώρα νά αναγνωρίσωμε διά του Έρωτος
τήν Θείαν των Ύπαρξιν εντός μας!

Ο μέν Άρης, το άρρεν μέρος της ανθρωπότητος, είναι εκπρόσωπος του Αέρος και του Πυρός, η δέ Αφροδίτη, το θήλυ, του Ύδατος και της Γής.

Η πρώτη Αφροδίτη των Ορφικών Ύμνων είναι η αρχαιοτάτη ουρανία Θεά, κόρη του Ουρανού, κυοφορηθείσα υπό του Πόντου και είναι η, εντός του ύδατος, αιωνίως κυοφορούσα και διατρέφουσα τα όντα. Εν συνεχεία η Θεά μορφοποιεί τα όντα, δίδουσα εις αυτά τον σωματικόν των φορέα, το στοιχείον της Γής διά της δ ι α τ ρ ο φ ή ς.


Α   Φ   Ρ   Ο   Δ   Ι   Τ   Η

Δ   Ι   Α   Τ   Ρ   Ο   Φ   Η


Αφροδίτη σημαίνει επίσης αφρός και δαίτη = τροφή.

Ο Άρης διά του Α έ ρ ο ς (Άρης/Αήρ/ήρα, μητέρα Άρεως) διακινεί δίδων ζωήν και πυρακτώνει τας ψυχάς διά του π υ ρ ό ς.

Η δευτέρα Αφροδίτη είναι κόρη Διός και Διώνης. Άρης και δευτέρα Αφροδίτη είναι οι αιώνιοι ερασταί του Δωδεκαθέου και εις τον Ζωδιακόν Κύκλον κατέχουν θέσεις πολικότητος, δηλαδή ευρίσκονται εις αιωνίαν αντίθεσιν. Η μέν Αφροδίτη κυοφορεί και μορφοποιεί (Ύδωρ και Γή), ο δέ ο Άρης διακινεί και πυρακτώνει/ζωογονεί (Αήρ και Πύρ).

Ελευθέρα Βούλησις και Ανταποδοτική Δικαιοσύνη

Αι Ορφικαί Πινακίδες, περί των οποίων εδημοσιεύθη άρθρον εις το 15ον τεύχος του μηνός Δεκεμβρίου 2002 της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ, έφερον εις το προσκήνιον το θέμα των επανενσαρκώσεων και της Ειμαρμένης. Ο Ορφικός Ορίζων διαπνέεται εκ της πεποιθήσεως της αθανασίας της ψυχής, βασιζόμενος εις την επαναληπτικότητα των βίων, κατά τους οποίους η ψυχή εναλλάξ προσλαμβάνει τον ένσαρκον φορέα της και του θανάτου, κατά τον οποίον μένει ελευθέρα, άνευ του «σήματος» σώματός της. Το «σήμα» είναι ο τάφος της ψυχής, λέγει ο Πλάτων (Κρατύλος 400C).

Ο Πλάτων, έχων παραλάβει εκ των Πυθαγορείων την Ορφικήν Θεολογίαν, εις τον μύθον του Ηρός της Πολιτείας (617) αναφέρει ότι αι ψυχαί διαλέγουν αι ίδιαι το είδος του βίου, που επιθυμούν να ζήσουν, όταν μεταβαίνουν προς ενσάρκωσιν (618Α - C). Η ελευθέρα επιλογή των τας καθιστά υπευθύνους των πράξεών των. Λέγει ο Πλάτων «αιτία ελομένου, θεός αναίτιος» (617Ε). Την ευθύνην την έχει ο επιλέγων, ο θεός είναι αναίτιος. Και τίθεται η ερώτησις: ποίος ο ρόλος της Μοίρας, εφ’ όσον δια της ελευθέρας βουλήσεως η άσαρκος ψυχή έχει επιλέξει προ της ενσαρκώσεώς της τον βίον που θα ζήση;

Προ του Πλάτωνος, ο Ηράκλειτος μας παρέδωσεν το απ. 25, το οποίον παρουσιάζει ιδιαίτερον ενδιαφέρον, σχετικώς με το θέμα των επανενσαρκώσεων και την σημασίαν των μοιρών:

«Μόροι γάρ μέζονες, μέζονας μοίρας λαγχάνουσι».

(Σημαντικώτεροι θάνατοι, κληρώνουν επιφανέστερα μερίδια ζωής).

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ "ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΜΕΙΖΩΝ",

                                         (ή περί ανθρώπου φύσεως, μαιευτικός)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Αλκιβιάδης συνοδευόμενος από ορχηστρίδες εισέρχεται στο συμπόσιον του Αγάθωνος, σύμφωνα με την σκηνή πού περιγράφει ο Πλάτων στο «Συμπόσιον». Δεξιά του Αγάθωνος, πού υποδέχεται στεφανωμένος τον Αλκιβιάδη, διακρίνεται ξαπλωμένος σε ανάκλιντρο ο Αριστοφάνης, και απέναντι καθήμενος ο Σωκράτης αριστερά, και δεξιά ο Πλάτων συζητούντες, και όρθιος πλησίον των ο Φαίδρος.

Ο Αλκιβιάδης είναι μία εκ των πλέον αμφιλεγομένων μορφών της κλασσικής αρχαιότητος, εξ αιτίας της πολυσχιδούς προσωπικότητός του. Ο Αλκιβιάδης είχεν όλα τα φυσικά και κυρίως νοητικά εφόδια, δια να αναλάβη τα ηνία της δημοκρατίας των Αθηνών και να δοξάση τας Αθήνας. Όραμά του από νεαράς ηλικίας ήτο η κατάκτησις του δυτικού κόσμου πρώτον και εν συνεχεία του ανατολικού υπό την ηγεμονίαν των Αθηνών. Πλην όμως το όραμα αυτό έμελλε, εν μέρει τουλάχιστον, να πραγματοποιήση έναν αιώνα αργότερον ο Μεγας Αλέξανδρος.

Ποίος ο λόγος, δια τον οποίον απέτυχεν ο Αλκιβιάδης εις τα σχέδιά του και επραγματοποίησεν τα ιδικά του ο Αλέξανδρος;

Ο μεν Αλκιβιάδης έτυχεν έλαχίστης φροντίδος διδασκάλων κατά τα πρώτα και πλέον κρίσιμα έτη της ζωής του. Ο δούλος Θραξ Ζώσιμος, τον οποίον διώρισεν παιδαγωγόν του ο κηδεμών του, ο Περικλής, ήτο πολύ μεγάλης ηλικίας δια να επιβληθή και να κατευθύνη τον ατίθασσον χαρακτήρα του Αλκιβιάδου. Κατά τον Σωκράτην:

"ΣΩ.: Ο Περικλής επέστησεν παιδαγωγόν των οικετών τον αχρειότατον υπό γήρως, Ζώπυρον τον Θράκα".

"ΣΩ.: Ο Περικλής έβαλε παιδαγωγόν (του Αλκιβιάδου) τον πλέον άχρηστον των δούλων του εξ αιτίας των γηρατειών του".

(Πλάτωνος "Αλκιβιάδης" 122).


Όταν πλησιάζη ο Σωκράτης τον Αλκιβιάδην, αυτός ήτο εις το 20ον έτος της ηλικίας του. Η διαμόρφωσις του χαρακτήρος του είχεν συντελεσθή και ήδη τα δείγματα της αμέτρου φιλοδοξίας, της τρομεράς του διορατικότητος και της μεταβλητότητος των αρχών του ήσαν παρόντα.

Εν αντιθέσει προς τον Αλκιβιάδην, ο Αλέξανδρος έτυχεν αρίστων παιδαγωγών και συγχρόνως ο πατήρ του Φίλιππος εφρόντισεν ώστε ο άριστος των φιλοσόφων, ο Αριστοτέλης, να ευρίσκεται συνεχώς εις το πλευρόν του υιού του, παραδίδων εις αυτόν από νεαράς ηλικίας την αγάπην της αρετής, δια της φιλοσοφίας.

Ο Αλκιβιάδης εγεννήθη εις τας Αθήνας το έτος μείον 452 και έζησε μόνον 47 έτη. Εδολοφονήθη εκτός της σκηνής του το έτος 404 εις την Μέλισσαν, κωμόπολιν της μεγάλης Φρυγίας υπό των Περσών Σουσαμίθρην και τον αδελφόν του Μαγαίον κατά παρότρυνσιν των Λακεδαιμονίων, καθ’ οδόν προς τα Σούσα προς συνάντησιν του Φαρναβάζου, προκειμένου να μην πραγματοποιηθή η συνάντησις αύτη και ανατραπούν τα σχέδια των Λακεδαιμονίων.

Πατήρ του Αλκιβιάδου υπήρξεν ο Κλεινίας, εκ του γένους του Ευρυσάκη, τον υιόν του Σαλαμινίου Αίαντος του Τελαμώνος, απογόνου Διός. Μήτηρ του δε η Δεινομάχη, κόρη του Μεγακλέους και εγγονή του περιφήμου Κλεισθένους εκ του ιερατικού γένους των Αλκμαιωνιδών. Ο πατήρ του Κλεινίας απέθανεν ανδρείως μαχόμενος εις την μάχην της Κορωνείας το έτος 447, όταν ο Αλκιβιάδης ήτο μόλις πέντε ετών. Η κηδεμονία του Κλεινίου του νεωτέρου, αδελφού του Αλκιβιάδου και του ιδίου ανετέθη εις τον Περικλή και εις τον αδελφόν του Αρίφρονα.

Ο Αλκιβιάδης από νεαρωτάτης ηλικίας εφανέρωσεν την ιδιοφυή ιδιοσυγκρασίαν του προς αμφοτέρας τας κατευθύνσεις, της αρετής και της κακίας.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗΝ ΧΙΛΙΕΤΙΑΝ

ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ
ΣΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"
ΜΗΝΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2003

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗΝ ΧΙΛΙΕΤΙΑΝ
(Ζ' Βιβλίον Πολιτείας Πλάτωνος)

Ο αναγνώστης του παρόντος άρθρου, δια να παρακολουθήση την εξέλιξιν των συλλογισμών, είναι αναγκαίον να έχη μελετήση το Σ π ή λ α ι ο ν του Πλάτωνος (Το πρώτον μέρος του Ζ' Βιβλίου της Πολιτείας, 514 – 519C, το κείμενον του Σπηλαίου υπάρχει εις το βιβλίον ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις, κεφ. 5ον, σελ. 52 - 56) και να έχη διακρίνει την προτεινομένην κυκλικήν πορείαν του αφυπνισθέντος ατόμου. Ο κύκλος αφορά εις την καταλυτικήν δύναμιν της παιδείας δια την εξέλιξιν του ανθρωπίνου γένους....

Το κείμενον προσεγγίζεται με βάσιν την κατωτέρω ερώτησιν, η οποία ετέθη από τηλεθεατήν μετά την δευτέραν εκπομπήν της 15ης Ιανουαρίου επί του θέματος εις τον τηλεοπτικόν σταθμόν BLUE SKY, καθώς επίσης και από ακροατάς εις την αίθουσαν διαλέξεων της ΑΛΟΣ εις μίαν εκ των τεσσάρων εβδομαδιαίων ομιλιών του μηνός Ιανουαρίου ε.έ. Ο μύθος έχει ήδη αναπτυχθή. Κατόπιν αιτήσεως των φίλων τηλεθεατών και ακροατών εκρίθη σκόπιμον όπως δοθή και μέσω του περιοδικού της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ μία συνοπτική απάντησις, καλύπτουσα την ερώτησιν:

ΠΟΙΑ ΤΑ   Ε Σ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Α   ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΔΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑ   Ε Ξ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Α
ΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑΝ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΩΝ ΦΑΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Η ερώτησις δεν άπτεται αμέσως της παιδείας και της απαιδευσίας, - το κυρίως θέμα του Σπηλαίου -, αλλά της ωφελείας, η οποία προκύπτει εκ της παιδείας, ως αναπτύσσεται υπό του Θείου Πλάτωνος η σπουδαιοτάτη αύτη μυθοπλασία.

Η προσέγγισις αφορά εις την αλληγορίαν φωτός / παιδείας και σκότους / απαιδευσίας. Πλήν του ατομικού επιπέδου ερμηνείας, το οποίον αναπτύσσεται εις το παρόν άρθρον, υπάρχει το πολιτικόν και το θεολογικόν και ασφαλώς, λόγω της αρχετυπικής φύσεως του Σπηλαίου, είναι δυνατόν να δοθούν και άλλαι ερμηνείαι.


ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

1. Τα χαρακτηριστικά των δεσμωτών είναι κοινά. Όλοι ευρίσκονται εις κατάστασιν ύπνου/ψεύδους, λόγω της γενικής απαιδευσίας, εις την οποίαν είναι καταδικασμένοι από την παιδικήν των ηλικίαν ("εκ παίδων όντας εν δεσμοίς", 514). Δεμένοι και ακινητοποιημένοι, τόσον σωματικώς όσον και νοητικώς, βλέπουν τας ιδίας σκιάς των προβαλλομένων ειδώλων εις το βάθος του σκοτεινού Σπηλαίου (514Β). Είναι η μονοδιάστατος θέασις του ψεύδους, η οποία δεν επιτρέπει τον δεύτερον όρον συγκρίσεως. Το ψεύδος είναι ο ύπνος της ψυχής (Ψ + εύδος = ύπνος της ψυχής, Κρατ. 421b).

Εις την φάσιν της απαιδευσίας, άνευ συγκρίσεων, η ψυχή ουδέν αντιλαμβάνεται εκ των εσωτερικών της χαρακτηριστικών και ουδεμίαν αντικειμενικήν γνώμην έχει δια την κατάστασιν των άλλων.

Οι δεσμώται δεν είναι εις θέσιν να διακρίνουν τον "εαυτόν" από "τους άλλους". Τά κοινά χαρακτηριστικά των είναι γενικώς: η απάθεια, αδιαφορία, δοκησισοφία και ο, άνευ ορίων, αυτάρεσκος εφησυχασμός. Ουδέν χαρακτηριστικόν γίνεται αντιληπτόν, διότι οι   π ά ν τ ε ς   κ ο ι μ ο ύ ν τ α ι.

2. Η αλλαγή της θέσεως του, "εξαίφνης και εξ ανάγκης" (515D), απελευθερωθέντος δεσμώτου είναι η "γοητεία" της φωτιάς, δηλαδή του νέου "πιστεύω" δια των "θαυμάτων/ψευδών", πού τώρα βλέπει απ' ευθείας και το οποίον "πιστεύω" θέλει πολύ συχνά να επιβάλη εις τους άλλους δια να τους προσηλυτίση και να καλύψη την ανασφάλειαν της μοναξιάς του.

Η μεταφορική σημασία της φωτιάς είναι το θνησιγενές, δηλαδή η φωτιά πρέπει να τροφοδοτήται συνεχώς με νέα ξύλα, με ύλην και όχι με την αφθαρσίαν του πνεύματος. Άρα επισημαίνει το φθαρτόν και παροδικόν της πίστεως (Θρησκευτικής, πολιτικής, ιδανικόν κλπ.), εις την οποίαν έχει το άτομον αφιερωθεί, ενώ το φως του Ηλίου/Αληθείας, το οποίον δεν γνωρίζει, δεν έχει ανάγκην εξωτερικής τροφοδοσίας, ον αγέννητον, άφθαρτον και αιώνιον.

Επειδή είναι μόνος εκ της αναγκαστικής αλλαγής της θέσεως, ο κρυφός θυμός δια την μοναξιάν και την απώλειαν, που υπέστη, τον κάνουν φανατικόν και εκδικητικόν, αυτόκλητον τιμωρόν και δυνάστην "των άλλων". Η φάσις αύτη δεν αναφέρεται αναλυτικώς εις το κείμενον. Προκύπτει εκ των κινήσεων και της αλλαγής της θέσεως του δεσμώτου.

Το άτομον παρουσιάζεται διχασμένον ως προς τον εαυτόν του και αλλοπρόσαλλον ως προς τους άλλους. Οι άλλοι αντιλαμβάνονται τον διχασμόν και την αστάθειαν και απομακρύνονται.

Είναι η δύσκολος φάσις: της αδιαλλαξίας και ασυνεννοησίας, με εξάρσεις αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας ως προς τον εαυτόν του.

Εμφανίζεται εις τους άλλους: απροσάρμοστος και αγχώδης, κακοδιάθετος και μεμψίμοιρος, υπεροπτικός και πιεστικός, εκρηκτικός και αλλοπρόσαλλος.


Η ΕΚΤΟΣ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΣΚΟΤΟΥΣ/ΦΩΤΟΣ

3. "Συρθείς βιαίως από δρόμον δύσκολον και ανηφορικόν" (515Ε) είναι η τρίτη φάσις, την οποίαν αντιλαμβάνεται το άτομον, με την αναγκαστικήν αλλαγήν της θέσεως, η οποία τον εκτινάσσει εκτός Σπηλαίου. Η ψυχική κατάστασις είναι η εκ νέου βύθισις εις το σκότος, που του προξενεί το εκτυφλωτικόν φως της ημέρας. Αναγκάζεται συνεπώς δια της ριζικής μεταβολής των συνθηκών του βίου του, να απαλλαγή από κάθε είδους γοητείας και "Πιστεύω".

Όμως κατά το λυκόφως και το λυκαυγές αρχίζει να βλέπη τας σκιάς των πραγματικών όντων, δηλ. αποκτά σταδιακώς την αντίληψιν της αντικειμενικής πραγματικότητος δια της παιδείας. Είναι η μακρά διακεκομμένη και εναλλασσομένη χρονική περίοδος, η μεταξύ ημέρας και νυκτός, των αναζητήσεων, αμφιβολιών, αμφιταλαντεύσεων μεταξύ σκότους και φωτός, μεταξύ καταλοίπων της απαιδευσίας και αρχής της πραγματικής αντιληπτικότητος της αληθούς παιδείας.
Τα πραγματικά όντα διαγράφουν τας σκιάς των πρώτον επί του εδάφους και εν συνεχεία εντός των υδάτων. Έχει ήδη αντίληψιν των σκιών, των προερχομένων εκ των ειδώλων. Αι σκιαί όμως αύται είναι σκιαί πραγματικών όντων, αλληγορουμένων δια του σχήματος, μεγέθους, μετά του ελαχίστου χρώματος, αλλά άνευ όγκου.

Η μουσική των ουράνιων σφαιρών

Λένε πως ο Πυθαγόρας ήτν ικανός να ακούει αυτην τη μουσική...


Πολλούς αιώνες πριν η ΝΑΣΑ αποδείξει την ύπαρξη την Μουσικής στο Σύμπαν, ο Πλάτων  ονόμαζε την μουσική ως την ομορφιά του Σύμπαντος κι έλεγε ότι η «η Μουσική είναι  η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή», ότι «η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα”. Πιο πριν όμως ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, αυτός ο μέγιστος των μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης  και μουσικός,  είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευαισθησίας ώστε ν’ ακούει (όχι βέβαια με τα φυσικά αυτιά) τη συμφωνία  του ουρανού, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών και 6 αιώνες π.Χ. από τον Κρότωνα της Ιταλίας αυτός και οι μαθητές του “ θεμελίωναν την θεωρία τους για τους αριθμούς. «κατὰ δὴ τοὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πηγὴ καὶ ῥίζα τῶν πάντων». Ανακάλυπταν τις αρμονικές σχέσεις των αριθμών στη μουσική και βάσει αυτών ερμήνευσαν τον Σύμπαντα Κόσμο. Η μουσική για τους Πυθαγόρειους ήταν πάνω από όλα μαθηματικά. Η ουσία της ήταν οι αριθμοί και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών, «τοὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». Η μουσική ήταν ακόμα η εικόνα της ουράνιας αρμονίας. Οι αρμονικές σχέσεις των αριθμών μεταφέρονταν στους πλανήτες. Οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους, «αρμονία των σφαιρών», που δεν τους ακούμε” : «Εστίν ουν η ουσία των πραγμάτων αρμονία και αριθμός σφαιρών στρεφομένων»!!

2.500+ έτη μετά, στο σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη έχει απόδειξη μέχρι κεραίας όλα όσα έλεγαν ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας για την μουσική των ουράνιων σφαιρών.

Όπως μας λέγει ο Ιάμβλιχος, στο «Περί Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ο Πυθαγόρας χρησιμοποιώντας κάποιον άρρητο και δυσκολονόητο θεϊκό τρόπο, τέντωνε την ακοή του και προσήλωνε τον νου του στις «μεταρσίαις» (υπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ακούοντας μυστικά, όπως έδειχνε, μόνον αυτός και κατανοώντας  την καθολική των σφαιρών και των κατ’ αυτάς κινούμενων αστέρων αρμονία, που ήταν κάτι πληρέστερο από εκείνη των θνητών και απέδιδε «κατακορέστερον μέλος». Η υπερκόσμια αυτή συμφωνία, έλεγε, είναι αποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοιζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (εξ ανόμοιων μεν και ποικίλων ταχύτατων ήχων και μεγεθών και συνακόλουθων στοιχείων), που έχουν αναμεταξύ τους εναρμονισθεί με κάποια μουσική διάταξη, αποτελούμενη από κίνηση και μελωδικότητα περιστροφή άμα και ποικιλόμορφη ωραιότητα. Από την υπερκόσμια αυτή συμφωνία εμπνεόμενος, σαν να είχε βάλει σε τάξη και αυτή λογική του νου του, όπως όταν μιλούμε για άσκηση σωματική, επινοούσε όσο ήταν δυνατόν κάποιες εικόνες ίδιες με αυτές που έβλεπε, τις οποίες παρείχε στους μαθητές του μιμούμενος με τα μουσικά όργανα και την φωνή την υπερκόσμια συμφωνία. Γιατί σε αυτόν μόνον από όλους τους ανθρώπους της γης θεωρούσε ότι ήταν κατανοητοί και μπορούσε να ακουσθούν οι κοσμικοί αυτοί φθόγγοι.

Όπως μας πληροφορεί ο Σιμπλίκιος,  στο «Σχόλιά στο Περί Ουρανού» του Αριστοτέλους (7.468.21-469.30), «Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν, ότι ένας αρμονικός ήχος παράγεται από την κίνηση των Ουρανίων Σωμάτων, και το συνελογίζονταν αυτό επιστημονικώς από την αναλογία των αποστάσεών τους• πράγματι όχι μόνον οι αναλογίες των αποστάσεων μεταξύ Ηλίου και Σελήνης, και Αφροδίτης και Ερμού, αλλά επίσης και των άλλων αστέρων, ανεκαλύφθησαν απ’ αυτούς. Όμως, αν η αποδοθείσα σ’ εμάς αιτία να μην ακούμε αυτήν την Αρμονία, λόγω του ότι έχουμε ανατραφεί με αυτήν και την έχουμε συνηθίσει, επέτρεψε κάποτε στον Πυθαγόρα να την ακούσει, όπως μας διηγούνται οι Πυθαγόρειοι, πολύ θα το θαυμάσω• διότι κι εκείνος είχε ανατραφεί με αυτήν, σαν τους άλλους ανθρώπους

Η μυστηριώδης καταγωγή του ανθρώπου

Τον Φεβρουάριο του 1996 το βιβλίο μου. Απαγορευμένη Αρχαιολογία (Forbidden Archeology), παρουσιάστηκε σε ένα ειδικό αφιέρωμα του τηλεοπτικού καναλιού NBC, το οποίο λεγόταν "Η Μυστηριώδης Καταγωγή Του Ανθρώπου" (The Mysterious Origins of Man).

Η παραγωγή και η σκηνοθεσία έγινε από τον Μπιλ Κόουτ (Bill Cote) και τους συνεργάτες του. Το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα το είδαν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες και προκάλεσε εξαιρετικά παθιασμένες, αρνητικές αντιδράσεις από τον επιστημονικό κόσμο ο οποίος σοκαρίστηκε από τις τεκμηριωμένες αποδείξεις του προγράμματος για την πανάρχαια καταγωγή του ανθρώπινου είδους.

Η φύση αυτής της αντίδρασης μας λέει πολλά για την κατεστημένη επιστήμη. Κανονικά, μαθαίνουμε ότι οι επιστήμονες δεν είναι προσκολλημένοι σε κάποια συγκεκριμένη θεωρία και ότι είναι πάντα έτοιμοι να αλλάξουν τις ιδέες τους όταν αντιμετωπίζουν νέα στοιχεία. Αλλά οι αντιδράσεις του επιστημονικού κατεστημένου στην εκπομπή "Η Μυστηριώδης Καταγωγή Του Ανθρώπου" μας αποδεικνύουν ότι αυτό δεν αληθεύει πάντοτε.

Πριν αναλύσω τις αντιδράσεις των επιστημόνων στην εκπομπή, θέλω να τοποθετήσω όλα αυτά σε ένα πλαίσιο, δείχνοντας την σχέση των αρχαιολογικών ευρημάτων του προγράμματος με την θεωρία των αρχαίων αστροναυτών.

Σύμφωνα με τις καθιερωμένες επιστημονικές θεωρίες, οι άνθρωποι, όπως εμείς, εμφανίστηκαν σχετικά πρόσφατα στον πλανήτη, πριν από 100.000 χρόνια περίπου. Προηγουμένως υπήρχαν μόνο πιθηκοειδείς άνθρωποι, οι προγονοί μας, οι οποίοι εμφανίστηκαν πριν από τέσσερα με πέντε εκατομ μύρια χρόνια.

Οι πρώτοι πίθηκοι και μαϊμούδες θα πρέπει να εμφανίστηκαν περίπου 40 με 50 εκατομμύρια χρόνια πριν και η ίδια η ζωή εμφανίστηκε δύο με τρία δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Μας έχουν πει ότι όλες οι φυσικές απο δείξεις που έχουν ανακαλυφτεί από τους επιστήμονες, υποστηρίζουν αυτό το σενάριο. Αλλά στο βιβλίο μου (που έγραψα μαζί με τον Ρίτσαρντ Τόμσον (Richard Thomson)) έχω καταγράψει χιλιάδες περιπτώσεις οι οποίες δείχνουν ότι οι άνθρωποι σαν εμάς υπήρχαν σε αυτόν τον πλανήτη εδω και δύο ή τρία δισεκατομμύρια χρόνια.

Αυτό συμφωνεί και με τις ιστορικές καταγραφές που έχουν βρεθεί στα αρχαία Σανσκριτικά κείμενα της Ινδίας. Σαν μέλος του Ινστιτούτου Μπακτιβεντάντα (ο κλάδος των επιστημονικών μελετών της Διεθνούς Ένωσης Συνειδητότητας Κρίσνα) μελετώ αυτά τα κείμενα πάνω από 20 χρόνια και ανακάλυψα ότι έχουν πολλά ακριβή στοιχεία για την πραγματική ιστορία της καταγωγής και της παλαιότητας του ανθρώπινου είδους.

Δεν θα δώσω λεπτομερή περιγραφή των αρχαιολογικών ευρημάτων που παρουσιάζονται στο βιβλίο μου. Μίλησα γι αυτά στο τελευταίο συνέδριο στην Βέρνη, στην Ελβετία. Σήμερα θέλω να εστιάσω στο πως αυτά τα στοιχεία σχετίζονται με την θεωρία των αρχαίων αστροναυτών. Εάν, όπως μαρτυρούν τα στοιχεία, τα ανθρώπινα πλάσματα υπάρχουν σε αυτό τον πλανήτη για πάνω από δύο δισεκατομμύρια χρόνια, αυτό καταρρίπτει κάθε Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης για την καταγωγή των ανθρώπων, την θεωρία που ισχύει σήμερα. Κατά την γνώμη μου, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε μια εξωγήινη εξήγηση για την παρουσία μας εδώ στην Γη.

Τα αρχαία Σανσκριτικά κείμενα της Ινδίας δεν μιλάνε μόνο για μια αρχαία ανθρώπινη παρουσία πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μιλάνε επίσης για ανθρωποειδή πλάσματα από άλλα μέρη του σύμπαντος που ταξίδεψαν με ένα διαστημόπλοιο, γνωστού σαν "βιμάνα" (vimana).

Στο Μπαγκαβάτα Πουράνα (Bhagavata Purana) - επίσης γνωστό και σαν Σρίμαντ Μπαγκαβατάμ (Shrimad Bhagavatam) - μαθαίνουμε ότι ο Σίβα και η Παρβάτι κάθονταν κάποτε σε μια συγκέντρωση σοφών όταν ο Βασιλιάς Χιτοακέτου. (Chitraketu) πέταξε από πάνω τους με το βιμάνα του, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι σε κάποιον άλλο πλανήτη.

Έχει ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι ο Σίβα και η σύζυγος του θεωρούνται θεοί, ενώ ο Βασιλιάς Χιτρακέτου ο οποίος ασχολείτο με διαπλανητικά ταξίδια με το βιμάνα του, ήταν άνθρωπος, προερχόμενος από την Γη. Με άλλα λόγια, το αρχαίο Σανσκριτικό κείμενο κάνει έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων που ταξίδευαν στο διάστημα και των θεών.

Αυτό είναι σχετικό με την θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, η οποία συνολικά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όλες οι περιγραφές των θεών στα αρχαία γραπτά αντιπροσωπεύουν τις προσπάθειες των ανθρώπων της αρχαιότητας να μεταφράσουν την εμπειρία που είχαν, δηλαδή την εμπειρία της θέασης πραγματικών ανθρωπόμορφων επισκεπτών από το διάστημα. Αυτοί οι επισκέπτες ερμηνεύονταν ως μυθικά υπερφυσικά όντα (θεοί).

Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην γίνουμε θύματα μια ψεύτικης διχοτόμησης. Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύο πιθανότητες, είναι δελεαστικό να σκεφτούμε ότι, είτε "αυτή" πρέπει να είναι αληθινή, είτε η"άλλη". Με άλλα λόγια, ή υπήρξαν αρχαίοι αστροναύτες, ή θεοί. Αλλά μπορεί να είναι αλήθεια και τα δύο. Οι αρχαίοι άνθρωποι μπορεί να συνάντησαν και αστροναύτες (ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν εξελιγμένη τεχνολογία για διαπλανητικά ταξίδια) και θεούς (υπερφυσικά όντα, και μ' αυτό εννοώ πλάσματα από περιοχές της φύσης που κανονικά δεν είναι προσβάσιμες από ανθρώπους της Γης).

Αυτό μας υποδηλώνουν τα αρχαία Σανσκριτικά κείμενα. Νωρίτερα αυτόν τον αιώνα, όταν οι άνθρωποι των πρωτόγονων φυλών συνάντησαν τους Δυτικούς να έρχονται από τον ουρανό με αεροπλάνα γεμάτα από πολύτιμα αγαθά, άρχισαν να φτιάχνουν συστήματα λατρείας γύρω από αυτή την εμπειρία, μεταφράζοντας την πραγματική τεχνολογία ως κάτι μυθικό και υπερφυσικό. Το ίδιο επίσης θα πρέπει να συνέβη και κατά το παρελθόν. Αλλά θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην μεταφράζουμε αυτόματα όλες τις περιγραφές για το υπερφυσικό στα αρχαία κείμενα σε κάτι που να ταιριάζει με τις σύγχρονες τεχνολογικές μας εμπειρίες. Θα πρέπει να παραμείνουμε ανοιχτοί στην πιθανότητα ότι, στην αρχαιότητα, την Γη επισκέφθηκαν και αστροναύτες και θεοί.

Σύμφωνα με τα αρχαία Σανσκριτικά ινδικά κείμενα, οι άνθρωποι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη προήλθαν από μια διαδικασία κληρονομικής μεταβίβασης χαρακτηριστικών με κάποιες διαφοροποιήσεις. Η διαδικασία αυτή έχει κάτι κοινό με τον Δαρβινισμό, ο οποίος θεωρεί επίσης σαν δεδομένη την διαδικασία κληρονομικής μεταβίβασης χαρακτηριστικών -με διαφοροποιήσεις.
Αλλά, η διαδικασία που περιγράφεται σ' αυτά τα κείμενα είναι έξυπνα διαμορφωμένη.

Δεν μας περιγράφουν μόνο αρχαίους ανθρώπινους πολιτισμούς και ανθρώπους που ταξιδεύουν στο διάστημα, αλλά και μερικούς πολύ ενδιαφέροντες γενετικούς χειρισμούς και διαφοροποιήσεις της κανονικής αναπαραγωγικής διαδικασίας. Πράγματα όπως παιδιά του σωλήνα, κλονισμός και γενετική μηχανική δεν είναι καινούρια. Υπήρχαν και στην αρχαία εποχή και οι εφαρμογές αυτές δεν περιορίζονταν στην Γη: ήταν δια πλανητικές. Σε δύο χρόνια από τώρα, στην επόμενη παγκόσμια διάσκεψη στην Κολονία, στην Γερμανία, θα σας μιλήσω γι αυτό. Η διαδικασία αυτή, της καθοδηγούμενης αναπαραγωγικής τροποποίησης, είναι και το θέμα του επόμενου μου βιβλίου, το οποίο θα έχει τίτλο "Ανθρώπινος Εκφυλισμός" (Human Devolution).

Όλα αυτά καταλήγουν στο ότι οι Δαρβινικές εξηγήσεις για την καταγωγή του ανθρώπου δεν είναι ικανοποιητικές. Η ίδια η ύπαρξη των αρχαίων αστροναυτών θέτει μια ισχυρή πρόκληση για την Δαρβινική ιδέα της ανθρώπινης καταγωγής. Η θεωρία των αρχαίων αστροναυτών μας λέει ότι, οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, δέχθηκαν στο μακρινό παρελθόν την επίσκεψη ανθρωποειδών πλασμάτων από άλλους πλανήτες. Ας εξετάσουμε προσεκτικά τις συνέπειες αυτής της θεωρίας.
Σύμφωνα με τον Δαρβινισμό, η δομή των φυσικών σωμάτων είναι κωδικοποιημένη στο DNA των κυττάρων του σώματος. Για να αλλάξει η δομή του σώματος θα πρέπει να αλλάξει το DNA.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΑΟΛΙΝ

Ψάχνοντας μέσα στην ομίχλη του χρόνου ο ερευνητής θα βρει στο χώρο των πολεμικών τεχνών ένα θρύλο.

Τον θρύλο για τα μοναστήρια Σαολίν της Κίνας.

Η ύπαρξη τους δεν αμφισβητείται ιστορικά και τα κατορθώματα αυτών των περίφημων μοναχών πολεμιστών φθάνουν τα όρια του μύθου. Ως ιδρυτής της πολεμικής τέχνης των Σαολίν θεωρείται ο μοναχός βουδιστής BODHIDARMA ο οποίος πέρασε στην Κίνα από τις Ινδίες. Ίδρυσε ένα σύστημα ψυχοσωματικής πειθαρχίας το οποίο αργότερα μετασχηματίζεται στα διάφορα είδη πολεμικών τεχνών που επικρατούν στην Ανατολή.


Αξίζει να παρατηρήσουμε το αρκετά σημαντικό από εσωτερική άποψη στοιχείο ότι οι πολεμιστές του Σαολίν ήταν Βουδιστές Μοναχοί γεγονός που δεν τους επέτρεπε το φόνο. Όμως το σύστημά τους επέτρεπε να θέσουν εκτός μάχης πολυάριθμους εχθρούς. Πολλές φορές οι τεχνικές τους έστρεφαν το όπλο του εχθρού πάνω του ή τον καθιστούσαν ανίκανο να συνεχίσει τη μάχη.

Η Τέχνη της μάχης ήταν αλληλένδετη με την ιστορία της φιλοσοφίας, με τη θρησκεία, την ιατρική, την ποίηση, τη ρητορική κ. α. . Ο μοναχός Σαολίν ο όποίος διέτρεχε την Κίνα εθεωρείτο ο κατεξοχήν ολοκληρωμένος άνθρωπος σε σχέση βέβαια με το πολεμικό πνεύμα του Κινέζικου λαού και πολλές φορές τον σέβονταν σαν θεό.

Πιστεύεται γενικά ότι η πολεμική τέχνη των Σαολίν δεν πέρασε στους βέβηλους. Τα διάφορα συστήματα πολεμικών τεχνών θεωρούνται εκλαϊκεύσεις του Σαολίν με πρόσθετα τα χαρακτηριστικά των διαφόρων χωρών. Όμως μέσα από διάφορους θρύλους μπορούμε να φτιάξουμε ένα μικρό πορτρέτο του υποψήφιου πολεμιστή.

Είτε τον εύρισκαν οι μοναχοί ασθενή και αδύνατο σε κάποιο δρόμο, είτε κατόρθωνε να μπει στο μοναστήρι από τη στιγμή που θα ήθελε να μπει στις αίθουσες και στους χώρους διδασκαλίας των πολεμικών τεχνών βρισκόταν μπροστά σε ένα μυητικό αυστηρό σύστημα .

Αφού επί ορισμένα χρόνια σκούπιζε το μοναστήρι και βοηθούσε στις πιο σκληρές δουλείες περνώντας τον ελεύθερο χρόνο του με αυστηρές μελέτες και αντιμετώπιζε τα ερωτήματα ενός δασκάλου. «Έχεις μελετήσει αρκετά τα ιερά βιβλία;». Παρατηρούμε ότι πρώτα εξεταζόταν η διαμόρφωσή του μέσω της μόρφωσης από τα πανάρχαια ιερά βιβλία. Η μόρφωση αυτή παράλληλα με τις ταπεινές εργασίες και το βουδιστικό μυστικιστικό χαρακτήρα της συνολικής διαμονής του είχε καλλιεργήσει την ταπεινοφροσύνη και την εγκράτεια. Έτσι πολύ δύσκολα παραδεχόταν ότι ήταν έτοιμος και αυτό θα το έκρινε ο δάσκαλός του.

Από τη στιγμή που άρχιζε τον δρόμο της εξάσκησης οι πιο δύσκολες ασκήσεις τον περίμεναν μέσα στους κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους. Πολλές φορές βρισκόταν κρεμασμένος επί ώρες από ένα σχοινί στη βροχή ή πήγαινε από μοναστήρι σε μοναστήρι διανύοντας τεράστιες αποστάσεις.

Κάθε φορά που ξεπερνούσε το σύστημα μιας αίθουσας μια νέα αίθουσα με νέα συστήματα πιο μυστηριώδη του αποκαλύπτονταν, και κάθε φορά ένας νέος δάσκαλος οπλισμένος με ένα αδιόρατο χαμόγελο τον οδηγούσε. Έπρεπε να δαμάσει τον εαυτό του και τη φύση, και από τη μελέτη και τη δυναμική της φύσης και την επί αιώνες ήρεμη παρατήρησή της πήγασε το πιο ολοκληρωμένο σύστημα παλαιστικής τέχνης.

Το σύστημα των πέντε ζώων

Όπως πολλοί λαοί, παρατηρώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ζωών, είδαν ότι αποτελούσαν την έκφραση μίας δύναμης εκφρασμένης σε ένα μεγάλο πεδίο της φύσης, έτσι και οι μοναχοί Σαολίν είδαν ότι οι τρόποι πολέμου των ζώων αντικαθρέπτιζαν τη μάχη των δυνάμεων της φύσης. Όποιος θα κατάφερνε να πραγματώσει αυτές τις τεχνικές ήταν πια μια δύναμη της φύσης και στη φύση τίποτα δεν αντιστέκεται, είτε αυτή εκφράζεται μέσω της διαβρωτικής δύναμης του νερού, είτε της επίθεσης του αέρα και της φλόγας. Όμως, τα ζώα πολεμούν τα στοιχεία της φύσης μεταξύ τους. Οι στάσεις τους, δίδαξαν τους φυσικούς ανθρώπους.

Τα ζώα ήταν πέντε: ο δράκοντας, το φίδι , η τίγρη , η λεοπάρδαλη και ο πελαργός.

Η τεχνική του δράκοντα αποσκοπούσε στην ανάπτυξη του «εν» που μεταφράζεται ως νους, καρδιά ή πνεύμα. Ίσως το αποδίδει πιο σωστά η λέξη αντίληψη. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιούσε αργές μαλακές κινήσεις σαν τις κινήσεις του μαγικού δράκοντα που πετά στον αέρα. Ήταν η πιο πνευματική από όλες τις τεχνικές και κατά κάποιο τρόπο η κυρίαρχη όλων.

Το δεύτερο ήταν το φίδι. Αυτή η τεχνική ανέπτυσσε κινήσεις ελικοειδείς, συνεχείς σαν αυτές του φιδιού που τυλίγεται. Αν και οι κινήσεις ήταν μαλακές και ρευστές εμπεριείχαν μία εσωτερική δύναμη η οποία τους έδινε μία ακατανίκητη και ευέλικτη δύναμη, αν και εφόσον χρειαζόταν. Αυτή η τεχνική έμοιαζε μάλλον με το Πα- κουά.

Το τρίτο ζώο ήταν η τίγρη. Με αυτήν αναπτύσσονταν τα οστά . Οι κινήσεις ήταν αργές και γρήγορες, συχνά με υπερβολική ένταση. Η τάση ήταν συμπαθής οι επιθέσεις άγριες και υπήρχε ένα αίσθημα αδυσώπητης δύναμης. Μάλλον έμοιαζε με το Ουετσιρίγιου Μαράτα.

Το τέταρτο ζώο ήταν η λεοπάρδαλη. Η ποιότητά της ήταν ή δύναμη και η ευέλικτη μυϊκή δύναμη που θύμιζε τη λεοπάρδαλη η οποία αν και δεν είχε το βάρος και τον όγκο μιας τίγρης είχε την ικανότητα να κινείται ξαφνικά, να επιτίθεται και να οπισθοχωρεί γρήγορα χρησιμοποιώντας τη δύναμή της για να δημιουργεί γρήγορες και δυνατές κινήσεις. Αυτή η τεχνική έμοιαζε με το γιαπωνέζικο καράτε.

Το πέμπτο ζώο ήταν ο πελαργός. Με αυτή την τεχνική αναπτύσσονταν οι ιδέες , ήταν δε υπεύθυνη για τη σωστή στάση. Έδινε ένα αίσθημα ενότητας στο σώμα. Στις κινήσεις ο κορμός ήταν όρθιος και ισορροπημένος και πολλές φορές στηριζόταν στο ένα πόδι. Τα χέρια έδιναν απότομα χτυπήματα απέκρουαν και σάρωναν με κινήσεις όμοιες με των φτερών.

Η παρατήρηση της μάχης ενός πελαργού με ένα φίδι ή η θυελλώδης επίθεση ενός πάνθηρα έδωσαν στους μοναχούς τη δυνατότητα ανάπτυξης των συστημάτων τους. Όμως, μια βαθύτερη ενδοσκόπηση τους έδωσε μια ακόμη ικανότητα, το να βρουν ποια ψυχική κατάσταση αντιστοιχούσε στην κάθε τεχνική αφού η τεχνική ήταν έκφραση αυτής της κατάστασης σε συνδυασμό με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ζώου. Έτσι η καλλιέργεια της εσωτερικής στάσης με την παράλληλη εξωτερική τεχνική μετέτρεπε τον μοναχό σε μία ανίκητη δύναμη και ιδιαίτερα, όταν με ευκολία περνούσε από το ένα σύστημα στο άλλο. Αλλά πάνω από όλα, κυρίαρχη ήταν η βουδιστική ηρεμία, η αυτοσυγκέντρωση η γεμάτη ένταση και δύναμη ειρήνη.

Το μυητικό σύστημα δεν επέτρεπε την μετάδοση της γνώσης σε επικίνδυνα άτομα. Η τεχνική δεν επιτρεπόταν να γίνει γνωστή σε ανθρώπους που δεν κατείχαν τις άλλες γνώσεις και δεν είχαν περάσει τις άλλες χρόνιες δοκιμασίες. Εδώ παρατηρούμε ότι η τεχνική μαθαίνεται και χωρίς την κατάλληλη εσωτερική διαμόρφωση, όμως υπάρχει ένα μεμπτό σημείο. Δεν μπορεί να εκμαθηθεί η τεχνική παρά μέχρι εκεί που ο διαχωρισμός τεχνικής και ουσίας είναι πια δύσκολος. Από αυτό το σημείο άρχιζε η υψηλή πολεμική τέχνη που δεν ήταν πια τέχνη αλλά μαγεία. Πέρα από τα ζώα και τις στάσεις τους ήταν τα ίδια τα στοιχεία της φύσης.

Ο μοναχός έδινε ζωή όπως η γη, υποχωρούσε όπως το νερό, μαστίγωνε όπως ο αέρας και έκαιγε όπως η φωτιά. Το βάρος του σώματος ξεπερνιόταν , δεν υπήρχε ανασταλτικός παράγοντας ανάμεσα στις σκέψεις και τις κινήσεις, φτερωτά βέλη πιάνονταν στον αέρα και η διάβαση πάνω από το νερό η μέσα από την φωτιά δεν ήταν πια μυστήριο. Ίσως είναι για μας μυστήριο στον 20ο αιώνα αλλά όχι για την παραδοσιακή γνώση.

Όταν ο μοναχός ήθελε να φύγει από το μοναστήρι οι δοκιμασίες ήταν τέτοιες που ήταν αδύνατο να φύγει όποιος θα μετάδιδε αργότερα στον έξω κόσμο επικίνδυνες τεχνικές χωρίς την απαραίτητη εσωτερική διαμόρφωση.

Οι δοκιμασίες των τεσσάρων δωματίων

Μόνο ο θρύλος τους φτάνει στις μέρες μας. Μέσω αυτών ο υποψήφιος μύστης αποκτούσε την ενοποίηση με το περιβάλλον. Το τσεκούρι ή το ακόντιο που έρχονταν κατά πάνω του ενώ καθόταν ακίνητος σταυροπόδι στο πάτωμα ενός σκοτεινού δωματίου το έπιανε και το ακουμπούσε δίπλα του. Σε ένα άλλο δωμάτιο περπατούσε πάνω στο σκοτεινό νερό και τέλος σήκωνε ένα πυρακτωμένο καζάνι στην αγκαλιά του. Γη, νερό, αέρας και φωτιά. Μυητικές δοκιμασίες και το έμβλημα του μοναστηριού σημαδεύονταν με το πυρακτωμένο σίδερο στο στήθος του υποψήφιου. Η έξοδος ήταν πια ακίνδυνη.

Και η περιπλάνηση στις απέραντες επαρχίες της Κίνας ήταν πια γεμάτη θρύλους, κατορθώματα, ευγενείς περιπέτειες και τιμές θεού.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΤΑΟ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ

Η μελέτη του Τάο Τε Τσίγκ του βιβλίου του Λάο Τσε δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο αυτόν ο οποίος είναι ένας εραστής του δρόμου προς την Αρετή. Από τη στιγμή που οποιοσδήποτε ευγενής πολεμιστής μελετήσει αυτό το έργο θα διακρίνει όλα τα σημεία που τον αφορούν.

Κατ΄ αρχήν αφού Τάο Τε Τσίγκ σημαίνει πραγματεία για την οδό και τη Δύναμή της, αμέσως βλέπουμε ότι πρέπει να υπάρχει μέσα σ΄ αυτό μια παρουσία στοιχείων όσον αφορά την οδό και την Δύναμη.

Ο πολεμιστής πρέπει να είναι δυνατός και να βαδίζει ένα Δρόμο. Αν είναι ακάθαρτος ο δρόμος η Δύναμή του θα τον καθαρίζει. Ας θυμηθούμε τον Ηρακλή και τον Θησέα.

Τα παραγγέλματα του Λάο Τσε, αντηχούν γι΄ αυτούς που θέλουν να βαδίζουν σταθερά το δρόμο.

«Το να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου, δεν είναι πάντα τόσο καλό όσο το να τις σταματάς, όταν πρέπει». Ο αυτοέλεγχος είναι μια αρετή. Οι επιθυμίες πρέπει να νικηθούν από αυτή την αρετή, όχι μέσω μιας ψεύτικης άρνησης. Δεν πρέπει να ελέγχουν το μαθητή οι επιθυμίες. Ο μαθητής πρέπει να τις ελέγχει. Το ίδιο και για τη μάχη. «Οποίος δεν ανταγωνίζεται κανέναν, ποιος θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί». Πρέπει να ξεπεράσει ο μαχητής την αγωνία και το άγχος. Δεν πρέπει να πολεμά μανιασμένα χωρίς ανάσα, για να καταβάλει τον αντίπαλο. Με φυσικό τρόπο, σαν παρατηρητής του εαυτού του, πρέπει να στέκεται απέναντι στον άλλο, και αυτό είναι νίκη. Χωρίς υπερβολές. « Ολιγόλογη είναι η φύση στην ομιλία της. . . Η μπόρα τελειώνει πριν τελειώσει η μέρα. Αφού η φύση μιλά έτσι γιατί όχι και ο άνθρωπος ;» Ο λακωνικός τρόπος έκφρασης είναι η γλώσσα της φύσης την οποία φαίνεται να κατανόησαν αρκετά καλά οι Σπαρτιάτες.

Τι θυμίζουν αυτοί που ακολουθούν την υπερβολή και αυτόν που «Τρέχει με άγριο άλογο μεθυσμένος». Που έχει αφήσει να τον κυριαρχήσει η προσωπικότητα και αναπόφευκτα θα έρθει η βία. Όμως για τον Λάο Τσε η βία είναι καταδικασμένη. ΟΙ ευγενείς δε χρησιμοποιούν βίαια μέσα. Ακόμα και τα όπλα «τα χρησιμοποιούν με ηρεμία και αυτοκυριαρχία». Δεν πανηγυρίζουν για τη νίκη και όταν πραγματώνουν το σκοπό τους σταματούν. «Αν αυτός που ακολουθεί τη βία δε βρει βίαιο θάνατο, θα τον καλέσω να με διδάξει».

Η αυτάρκεια θα βοηθήσει την προσπάθεια. «Αν είσαι χαρούμενος με όσα έχεις η χαρά σου θα διαρκέσει. Ο μαχητής πρέπει πάντα να ανακαλύπτει ήρεμες λύσεις. «Η κίνηση νικά το κρύο, η ηρεμία νικά τη ζέστη».

Ο τρόπος ζωής δεν πρέπει να είναι αφύσικος. Και το Τάο είναι η ίδια η ζωή και η φωνή της φύσης. Σ’ αυτόν που βαδίζει στο Τάο η τίγρη και το βουβάλι δεν προκαλούν κακό. «Δεν υπάρχουν σ’ αυτόν σημεία θανάτου». Ο πολεμιστής πρέπει να αναζητά την αρμονία. . . «Η πολλή ζωτικότητα οδηγεί στην επιθετικότητα, αλλά η αρμονία οδηγεί στη σταθερότητα.

Ο πολεμιστής πρέπει να ελέγχει τα λόγια αλλά και τον τρόπο που λέγονται τα λόγια «Εκείνοι που γνωρίζουν δε μιλούν πολύ». Πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια αλλά όχι σκληρότητα. Να λέγεται η αλήθεια, χωρίς όμως να δημιουργεί πληγές. Και όταν ο εχθρός βρεθεί σε δύσκολη θέση να μην χαθεί η ευγένεια, η ταπεινότητα και η εγκράτεια. Αλλά ο νικητής να του χαρίσει την ζωή και να του επιστρέψει το όπλο του προσφέροντάς του φιλία.

Τα λόγια που ακολουθούν μας λένε ότι μόνο αυτός που έχει, θράσος θα σκοτώσει. Αυτός που έχει θάρρος θα σεβαστεί την ζωή. Θα τη σεβαστεί γιατί βαδίζει τον δρόμο της. Και δεν είναι άκαμπτος αλλά τρυφερός και ευλύγιστος. «Οι δυσκίνητοι στη μάχη δε νικούν». Η σκληρότητα των δέντρων τα κάνει αδύναμα μπροστά στον άνεμο. Η ευλυγισία τα σώζει. Αλλά και η αδυναμία υπερνικά την δύναμη και η ευγένεια το σκληρό άνθρωπο. Έχουμε πολλά παραδείγματα σκληροτράχηλων πολεμιστών που υποχώρησαν μπροστά στην ευγένεια των ηττημένων.

Προχωρώντας το δρόμο κι άλλες αρετές πρέπει να συνοδεύουν τον προσκυνητή. «Πιστός στις υποχρεώσεις του, χωρίς να ζητά τη συμφωνία. Μόνο ο κακοήθης απευθύνει κατηγορίες. Τα λόγια του Τάο Τε Τσίγκ δε βρίσκονται μακριά από το Μπουσίντο, τον Πλάτωνα, το Μάρκο Αυρήλιο, τους κανόνες του Ιππότη. Το έργο του Τάο είναι η ειρήνη.

Με ψυχικές διαταραχές συνδέεται η δημιουργικότητα

Ανάμεσα στη λογική και στην... τρέλα φαίνεται ότι ισορροπούν οι καλλιτέχνες

Στοκχόλμη 
Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη για τη σχέση των ψυχικών διαταραχών με τη δημιουργικότητα, η οποία εξέτασε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Σουηδίας, δείχνει να επιβεβαιώνει ότι οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες και άλλοι άνθρωποι που ασκούν δημιουργικά επαγγέλματα είναι πιθανότερο να πάσχουν από ασθένειες όπως η διπολική διαταραχή. Το γράψιμο, επίσης, παρουσιάζει μια ιδιαίτερη σχέση με τη σχιζοφρένεια.

Αρκετές προηγούμενες έρευνες έχουν συνδέσει τη δημιουργικότητα με τις ψυχικές ασθένειες, ενώ ορισμένες μελέτες αποδίδουν στον αυτισμό τη δημιουργική σκέψη προσωπικοτήτων όπως ο Δαρβίνος, ο Σωκράτης, ο Άινσταϊν, ο Ουόρχολ και ο Νεύτωνας.

Την ίδια σχέση είχε δείξει πέρυσι μελέτη του διάσημου Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Σουηδίας, η οποία διαπίστωνε ότι οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες απαντώνται συχνότερα σε οικογένειες με διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) και σχιζοφρένεια.

Τώρα, η ίδια ερευνητική ομάδα επιβεβαιώνει τα ευρήματα εξετάζοντας μια μεγαλύτερη ποικιλία ψυχιατρικών διαγνώσεων, από τη σχιζοσυναισθηματική διαταραχή μέχρι τη νευρική ανορεξία

Η μελέτη

Η μελέτη εξέτασε 1,2 εκατομμύρια ασθενείς και τους συγγενείς τους μέχρι τα ξαδέλφια δεύτερου βαθμού. Δεδομένου ότι κάθε ασθενείς αντιστοιχήθηκε με ένα υγιές άτομο στην ομάδα ελέγχου, η έρευνα κάλυψε μεγάλο μέρος του γενικού σουηδικού πληθυσμού.

Η ανάλυση έδειξε ότι η διπολική διαταραχή είναι πιο συχνή σε άτομα με επιστημονικά ή καλλιτεχνικά επαγγέλματα, όπως οι χορευτές, οι φωτογράφοι και οι συγγραφείς, αναφέρουν οι ερευνητές στο Journal of Psychiatric Research.

Οι συγγραφείς, ιδιαίτερα, εμφανίζονται πιο συχνά μεταξύ των ασθενών που κάνουν κατάχρηση ουσιών ή πάσχουν από σχιζοφρένεια, κατάθλιψη και διαταραχές άγχους. Επιπλέον, οι συγγραφείς είναι 50% πιθανότερο να θέσουν οι ίδιοι τέρμα στη ζωή τους συγκριτικά με το γενικό πληθυσμό.

Ακόμα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα δημιουργικά επαγγέλματα είναι πιο συνηθισμένα στους συγγενείς ασθενών με σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή, νευρική ανορεξία και, σε μικρότερο βαθμό, με αυτισμό.

Όπως σχολιάζει ο Σάιμον Κιάγκα, μέλος της ερευνητικής ομάδας, τα αποτελέσματα των αναλύσεων υποδεικνύουν ότι οι ψυχικές διαταραχές έχουν συχνά και μια καλή πλευρά.

«Ο γιατρός και ο ασθενής πρέπει να καταλήγουν σε συμφωνία για το τι πρέπει να θεραπευτεί και με ποιο κόστος» λέει ο Κιάγκα. «Στην ψυχιατρική και γενικά στην ιατρική υπάρχει η παράδοση να βλέπουμε τις ασθένειες σε άσπρο-μαύρο και να προσπαθούμε να απαλλάξουμε τον ασθενή από κάθε χαρακτηριστικό που θεωρείται νοσηρό» παραδέχεται.