Έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε σε δύο μέρη συνέντευξη ενός εκ των κορυφαίων φυσικών επιστημόνων στον κόσμο, του Δημήτριου Νανόπουλου.
Ο Δημήτριος Νανόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ολοκλήρωσε την διδακτορική του διατριβή το 1973 στο Πανεπιστήμιο του Sussex. Έχει τον τίτλο του Διακεκριμένου Καθηγητή και την έδρα Mitchell/Heep της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών στο Πανεπιστήμιο Texas A&M στις ΗΠΑ. Διετέλεσε ερευνητής στο CERN στην Ελβετία, στο Ecole Normale Superieure στην Γαλλία, καθώς και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στις HΠA. Το 1997, εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Έχει ένα τεράστιο συγγραφικό έργο με εκατοντάδες άρθρα και 10 βιβλία, και υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άρθρα που παραπέμπουν στο έργο του.
Μέσα από την συνομιλία μας με τον κ. Νανόπουλο διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για έναν απλό άνθρωπο, χωρίς έπαρση, πρόθυμο να μας μιλήσει χωρίς να καταφεύγει σε επιστημονικούς (ή επιστημονικοφανείς) γλωσσικούς μαξιμαλισμούς.
Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος της «Σύγχρονης Άποψης»
Γράφουν: Γιώργος Κέντας , Δημήτριος Ηλιάδης , Δημήτριος Νανόπουλος
Τι ψάχνει να βρει ένας φυσικός επιστήμονας;
Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε ως φυσικοί είναι να κατανοήσουμε τους βασικούς κανόνες με τους οποίους δουλεύει η φύση. Αναζητούμε τους φυσικούς νόμους, δηλαδή τους νόμους από τους οποίους διέπεται το σύμπαν. Με άλλα λόγια, αναζητούμε μια σειρά από βασικούς και θεμελιώδεις νόμους και προσπαθούμε, στηριζόμενοι πάνω σε αυτούς, να κτίσουμε το σύμπαν ή να πάρουμε μια εικόνα από αυτό.
Θεωρείτε πως η γνώση είναι συσσωρευτική στις φυσικές επιστήμες, δηλαδή η δουλειά σας βασίζεται πάνω στην εργασία προγενέστερων επιστημόνων;
Βεβαίως. Είναι ξεκάθαρο ότι η φυσική δεν είναι όπως η λογοτεχνία ή η ποίηση. Η γνώση ενός σύγχρονου φυσικού δεν είναι ανεξάρτητη από την γνώση ενός προγενέστερου φυσικού επιστήμονα. Παρόλο που και στις ανθρωπιστικές σπουδές η σημερινή γνώση μπορεί να επηρεάζεται από προγενέστερη γνώση, εμείς ως φυσικοί επιστήμονες είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε υπόψη την εργασία που συσσωρεύτηκε και από τις προηγούμενες γενεές. Για να προχωρήσει ή να «προοδεύσει» ένας φυσικός επιστήμονας πρέπει να λάβει υπόψη του τα επιτεύγματα των προηγούμενων γενεών, δηλαδή να λάβει υπόψη του πού έχει φτάσει η γνώση μας για το σύμπαν, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας. Αυτό άλλωστε υποστήριξε και ο Νεύτωνας παλαιότερα: Κάθε γενιά στηρίζεται στην προηγούμενη. Δεν ξέρω αν στηριζόμαστε πάντοτε στους ώμους των γιγάντων, όπως υποστήριξε ο Νεύτωνας, αλλά σίγουρα για εμάς η εργασία των μεγάλων θεμελιωτών της φυσικής επιστήμης είναι σημαντική.
Αποδέχεστε αυτό που λένε οι φιλόσοφοι της επιστήμης ότι υπάρχουν θεωρίες (επιστημονικά παραδείγματα) οι οποίες έχουν καταρρεύσει και πρέπει να εγκαταλειφθούν, ή θεωρείτε πως από τα παραδείγματα τα οποία απέτυχαν στις προβλέψεις ή στις εκτιμήσεις τους μπορούμε να κρατήσουμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία;
Θα έλεγα το δεύτερο, με την εξής έννοια. Σίγουρα σε κάθε δεδομένη στιγμή δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε τα πάντα. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όποιος επιστήμονας δεν δέχεται αυτή τη πρόταση, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι επιστήμονας. Δεύτερο, όταν λέμε ότι ο Αϊνστάιν ανέτρεψε τον Νεύτωνα, ή ότι πάμε να ανατρέψουμε τον Αϊνστάιν, δεν εννοούμε ότι αυτές οι θεωρίες, αυτά τα επιστημονικά παραδείγματα είναι «ξοφλημένα». Αν πάρουμε για παράδειγμα την φυσική του Νεύτωνα, σίγουρα η θεωρία του ισχύει σε μια πάρα πολύ μεγάλη περιοχή της φυσικής, κάτω από ορισμένες συνθήκες. Η γνώση μας, όμως, προχωράει και χρειάζεται να γίνονται κάποιες διορθώσεις. Μερικές φορές οι διορθώσεις είναι περιορισμένες, δηλαδή προσθέτεις ένα όρο και τίποτα άλλο, χωρίς να ανατρέπεις ολόκληρη τη θεωρία. Στην περίπτωση του Αϊνστάιν, βέβαια, δεν είχαμε μόνο κάποιες μικροδιορθώσεις, είχαμε κάποιες θεμελιώδεις αλλαγές στον τρόπο αντίληψής μας για τον κόσμο. Είχαμε αυτό που λέμε θεμελιώδεις αλλαγές των εννοιών. Αυτό σημαίνει ότι η γνώση μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο μας, επεκτείνεται και βελτιώνεται. Με την θεωρία του Αϊνστάιν αποκτήσαμε ένα καλύτερο πλαίσιο που μας επιτρέπει να περιγράφουμε καλύτερα τον κόσμο μας και να κατανοούμε πιο πολλά φαινόμενα.