Εμείς είμαστε οι γιοι της θλίψης κι εσείς Οι γιοι της Χαράς. Είμαστε οι γιοι της Θλίψης Κι η Θλίψη είναι η σκιά ενός Θεού Που δε ζει στη χώρα της κακής καρδιάς.
Είμαστε πνεύματα θλιμμένα κι η Θλίψη Είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει σε μικρές καρδιές. Οταν εσείς γελάτε, εμείς κλαίμε και Θρηνούμε Κι αυτός που για μια φορά κάηκε και καθαρίστηκε με τα ίδια Του τα δάκρυα, Θα απομείνει αγνός για πάντα.
Εσείς δε μας καταλαβαίνετε, αλλά εμείς Σας προσφέρουμε τη συμπάθειά μας. Εσείς τρέχετε ορμητικά μαζί με το ρεύμα Του ποταμού της ζωής και δε γυρνάτε να μας δείτε. Ομως εμείς καθόμαστε στην όχθη και σας αγναντεύουμε. Και ακούμε τις παράξενες φωνές σας.
Δεν κατανοείτε εσείς το κλάμα μας, γιατί 0 Θόρυβος της μέρας γεμίζει τ αυτιά σας,
Τα μπλοκαρισμένα από τη σκληρή ουσία Των χρόνων της αδιαφορίας σας για την αλήθεια. Αλλ εμείς ακούμε τα τραγούδια σας, Γιατί ο ψίθυρος της νύχτας έχει ανοίξει Τις καρδιές μας. Σας βλέπουμε Να στέκεστε κάτω από το δείχτη του φωτός, Αλλά εσείς δεν μπορείτε να μας δείτε, Γιατί εμείς παραμένουμε Μες στο διαφώτιστικό σκοτάδι
.
Είμαστε οι γιοι της Θλίψης είμαστε οι ποιητές Και οι προφήτες και οι μουσικοί. Εμείς υφαίνουμε Ρούχα για τη θεά από τις κλωστές της καρδιάς μας. Κι εμείς γεμίζουμε τα χέρια των Αγγέλων Με τους σπόρους του εσώτερου εαυτού μας.
Εσείς είστε οι γιοι της επιδίωξης της γήινης Ευθυμίας. Απιθώνετε τις καρδιές σας στα χέρια Της Κενότητας, γιατί το άγγιγμα του χεριού Της είναι απαλό και ελκυστικό
.
Εσείς κατοικείτε στο σπίτι της Άγνοιας, Γιατί στο σπίτι της δεν υπάρχει καθρέφτης "Οπου να δείτε τις ψυχές σας.
Εμείς αναστενάζουμε κι από το στεναγμό μας Γεννιέται ο ψίθυρος των λουλουδιών και το θρόισμα Των φύλλων και το μουρμουρητό των ρυακιών.
Οταν μας χλευάζετε, οι βρισιές σας ανακατεύονται Με τη συντριβή των κρανίων και το Κροτάλισμα των δεσμών και το θρήνο της Αβύσσου. "Οταν εμείς κλαίμε, τα δάκρυά μας πέφτουν Στην καρδιά της Ζωής, όπως οι δροσοστάλες πέφτουν Από τα μάτια της Νύχτας στην καρδιά της Αυγής
• Κι όταν εσείς γελάτε, το περιπαιχτικό σας γέλιο Χύνει την Αυγή σαν το φαρμάκι της Οχιάς μέσα σε πληγή. Εμείς κλαίμε και συμμεριζόμαστε το δύστυχο Περιπλανώμενο και την πονεμένη Χήρα• αλλά εσεις Χαίρεστε και χαμογελάτε στο αντίκρισμα Του περίλαμπρου χρυσού.
Εμείς κλαίμε, γιατί αφουγκραζόμαστε το θρήνο των Φτωχών και τη Θλίψη των αδύνατων καταπιεσμένων. Αλλά εσείς γελάτε, γιατί δεν ακούτε άλλο εκτός Από το χαρούμενο ήχο των κρασοπότηρων.
Εμείς κλαίμε, γιατί τα πνεύματά μας είναι Για την ώρα χωρισμένα από το Θεό• μα εσείς γελάτε Γιατί τα σώματά σας είναι αστόχαστα στη γη.
Εσείς χτίσατε τις Πυραμίδες πανω στις καρδιες Των σκλάβων, αλλά οι πυραμίδες στέκονται τωρα Πάνω στην άμμο, μνημονευοντας στους αιωνες Τη δική μας αθανασία και τη δική σας εξαφανιση
Εσείς χτίσατε τη Βαβυλώνα πάνω στα κόκαλα των Αδύνατων και υψώσατε τα παλάτια της Νινευί πάνω στα Μνήματα των άθλιων. Μα η βαβυλώνα τωρα ειναι Μόνο το χνάρι της καμήλας πάνω στην κινούμενη άμμο
Της ερήμου κι η ιστορία της επαναλαμβάνεται. Στα έθνη που ευλογούν εμάς και καταριούνται εσάς.
Εμείς σκαλίσαμε την 1σταρ σε σκληρό μάρμαρο Και την κάναμε να ριγεί στην ακινησία της Και να μιλά μέσ' από τη αφωνία της
Εμείς συνθέσαμε και παίξαμε το καταπραυντικό , Τραγούδι του Ναχαβάντ πάνω στις χορδές Και κάναμε το πνεύμα του Αγαπημένου να ρθει
Φτερουγίζοντας στο στερέωμα κοντά μας
Εμείς υμνήσαμε το Υπέρτατο ον με λογια κι εργα
Τα λόγια έγιναν σαν του Θεού το λόγο και τα έργα "Εγιναν η υπερβολική αγάπη των αγγέλων.
Εσείς ακολουθείτε τη Διασκέδαση, που τα κοφτερά της νύχια "Εχουν ξεσκίσει χιλιάδες μάρτυρες στις αρένες Της Ρώμης και της Αντιόχειας. Μα εμείς ακολουθούμε Τη Σιωπή, που τα ευαίσθητά της δάχτυλα έχουν υφάνει Την Ιλιάδα, το Βιβλίο του Ιωβ και τους Θρήνους Του Ιερεμία.
Εσείς πλαγιάζετε με τη Λαγνεία, που η καταιγίδα της Σάρωσε χίλιες λιτανείες της ψυχής της Γυναίκας Και τις πέταξε στο λάκκο της ντροπής και της φρίκης... Μα εμείς αγκαλιάζουμε τη Μοναξιά, που στη Σκιά της γεννήθηκαν οι ομορφιές του "Αμλετ και του Δάντη.
Εσείς κολακεύετε την εύνοια της Απληστίας Και τα κοφτερά σπαθιά της Απληστίας Εχουν χύσει χίλια ποτάμια αίμα...
Αλλά εμείς γυρεύουμε τη συντροφιά της Αλήθειας Και τα χέρια της Αλήθειας έφεραν Γνώση Από τη Μεγάλη Καρδιά του Κύκλου του Φωτός.
Είμαστε οι γιοι της θλίψης κι εσείς οι Γιοι της Χαράς. Κι ανάμεσα στη Θλίψη μας και στη Χαρά σας, είν' έν' ανώμαλο και στενό μονοπάτι Που τα ορμητικά άλογά σας δεν μπορούν να το τα-ξιδέψουν Και τα μεγαλόπρεπα αμάξια σας δεν μπορούν να το περάσουν.
Εμείς λυπούμαστε τη μικρότητά σας, όπως εσείς μισείτε Το μεγαλείο μας• κι ανάμεσα στη λύπη μας και στο Μίσος σας, ο Χρόνος κοντοστέκεται απορημένος.
Εμείς Σας πλησιάζουμε σαν φίλοι, αλλά εσείς μας κάνετε επίθεση σαν σε εχθρούς. Κι ανάμεσα στη φιλία μας και στην έχτρα σας, Είν' ένα βαθύ φαράγγι όπου ρέουν αίμα και δάκρυα.
Εμείς χτίζουμε παλάτια για σας κι εσείς ανοίγετε Τάφους για μας• κι ανάμεσα στην ομορφιά του παλατιού Και τη σκοτεινιά του τάφου, η Ανθρωπότητα βαδίζει Σαν ένας φρουρός με σιδερένια όπλα.
Σκορπίζουμε τριαντάφυλλα στο δρόμο σας κι εσείς Στρώνετε αγκάθια στα κρεβάτια μας. Κι ανάμεσα στα ρόδα Και στ αγκάθια, η Αλήθεια κοιμάται ταραγμένη.
Από την αρχή του κόσμου πολεμήσατε την Ευγενική μας δύναμη με τη σκληρή σας αδυναμία• Κι όταν Θριαμβεύετε επάνω μας για μιαν ώρα Κράζετε και κραυγάζετε εύθυμα Σαν τα βατράχια στο νερό. Κι όταν εμείς σας Καταχτούμε και σας υποτάσσουμε για έναν Αιώνα, Μένουμε σαν άφωνοι γίγαντες.
***
Εσείς σταυρώσατε τον Ιησού και σταθήκατε από κάτω Βλαστημώντας και χλευάζοντάς τον• αλλά στο τέλος Αυτός κατέβηκε και νίκησε τις γενεές Και περπάτησε ανάμεσά σας σαν ήρωας, γεμίζοντας το Σύμπαν με τη δόξα Του και την ομορφιά Του.
Εσείς δηλητηριάσατε το Σωκράτη και λιθοβολήσατε τον Παύλο, Χαλάσατε τον Αλί Ταλίμπ και δολοφονήσατε το Ματχάτ Πασά κι όμως, αυτοί οι αθάνατοι είναι Μαζί μας για πάντα μπροστά στην Αιωνιότητα.
Αλλά εσείς ζείτε στη μνήμη των ανθρώπων Σαν πτώματα πάνω στο πρόσωπο της γης και δεν μπορείτε Να βρείτε ένα φίλο που να σας θάψει Στο σκοτάδι της ανυπαρξίας και της λησμονιάς, Που αναζητήσατε στη γη.
Είμαστε οι γιοι της Θλίψης κι η Θλίψη είναι ένα πλούσιο σύννεφο, που κατακλύζει τα πλήθη με Γνώση και Αλήθεια
. Είστε οι γιοι της Χαράς Κι όσο ψηλά κι αν φτάσει η Χαρά σας, Θα καταστραφεί, αυτό είναι νόμος του Θεού,
Μπροστά στους ανέμους τ' ουρανού καί Θα διασκορπιστεί Στο Τίποτα, γιατί δεν είναι τίποτα πάρεξ μια λεπτή και Ταλαντευόμενη στήλη καπνού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου