Του Λευτέρη Καπώνη
Το βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου έχει πολλά
πλεονεκτήματα. Το πιο σημαντικό, πιστεύω, είναι ότι παρουσιάζει έγγραφα.
Αναφορές του Αμερικανού πρέσβη που ενδιαφέρεται για την πορεία της
ελληνικής οικονομίας, εκθέσεις του ΔΝΤ, αναφορές της Κομισιόν και
συζητήσεις. Επίσης, αναδεικνύεται η αβάσταχτη ελαφρότητα ανθρώπων που
από θέσεις-κλειδιά ετάχθησαν να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον. Η
Ιστορία θα τους κρίνει σαν ελάχιστους, ανεπαρκείς και ανεύθυνους.
Η έκθεση του ΔΝΤ το 2010 αναφέρει στον πρόλογο: «Δεδομένου ότι με
την είσοδο στη ζώνη του ευρώ η χώρα έχασε το 25% της ανταγωνιστικότητας
και επειδή δεν έχει εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί, πρέπει να
προχωρήσουμε σε εσωτερική υποτίμηση». Αναρωτιέμαι αν αυτοί που
αποφάσισαν την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ είχαν μελετήσει πώς η
χώρα θα αντιμετωπίσει αυτή την οικονομική τραγωδία που της επιφύλασσαν.
Αποδείχτηκε πως δεν είχαν μελετήσει τίποτα και οι ελληνικές επιχειρήσεις
της Βόρειας Ελλάδας έφυγαν στις γειτονικές χώρες. Αυτό το έγκλημα
συνετελέσθη από κάποιους ανθρώπους που ποτέ δεν λογοδότησαν και
συνεχίζουν να σιτίζονται στο πρυτανείο... Παπαδήμος, Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Χριστοδουλάκης και πάνω απ' όλα και πίσω απ' όλα Σημίτης.
Οι υπόλοιποι έρχονται δεύτεροι. Ο Καραμανλής, αφού
δημιούργησε τον μύθο της απόπειρας δολοφονίας που θα συνοδεύει τον
ασκητικό βίο του στη Ραφήνα, συμμετέχει στο εθνικό έγκλημα εξ αμελείας. Ο
Βούδας, όπως τον χαρακτηρίζει ο Αμερικανός πρέσβης, δεν θέλει να ακούει
δυσάρεστα και επιτρέπει στον Αλογοσκούφη να διογκώσει
το δημόσιο χρέος. Όταν πια οι φίλοι του Ευρωπαίοι τού δείχνουν τον
γκρεμό και αφού δεν καταφέρνει να έχει τη συναίνεση του Παπανδρέου,
αποφασίζει την έξοδό του από την εξουσία με εκλογές.
Και έρχεται ο μοιραίος άνθρωπος. Ο εξάγγελος της συμφοράς. Γιατί,
μέχρι τον Καραμανλή, αυτό που επιζητούσαν οι Ευρωπαίοι ήταν μια ήπια
προσαρμογή, σε σχέση με ό,τι ακολούθησε.
Οι Αμερικανοί, απ' ό,τι φαίνεται από τα έγγραφα, πίεσαν τον
Παπανδρέου να βοηθήσει τον Καραμανλή. Με έκπληξη διαπίστωσαν ότι για
«πρώτη» φορά δεν τους άκουσε. Θεωρούν τον Παπανδρέου όχι απλά
φιλοαμερικανό, αλλά Αμερικανό, και δεν μπορούν να εξηγήσουν τη στάση
του.
Ο μόνος λόγος ήταν ότι βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός. Δεν βρίσκουν
άλλη εξήγηση. Τώρα, βέβαια, πώς μπορεί να επιζήσει ο μύθος της απόπειρας
δολοφονίας του Καραμανλή, όταν από τις αναφορές του Αμερικανού πρέσβη
φαίνεται η προσπάθειά τους να τον βοηθήσουν, αυτό αποτελεί μια άλλη
ιστορία.
Ο Παπανδρέου συμφωνεί με μέτρα, τα αναβάλλει όμως γιατί φοβάται το
βαθύ ΠΑΣΟΚ. Με άγνοια κινδύνου βαδίζει στην πολιτική του καταστροφή και
στην καταστροφή της χώρας. Όμως -κι αυτό είναι το ανατριχιαστικό...-
μέσα στο απόλυτο χάος που μπαίνει η χώρα, ο νεποτισμός γύρω του
βασιλεύει.
Ο Μιχάλης Ιγνατίου διηγείται μια ιστορία αντάξια του ΠΑΣΟΚ της
διαφθοράς και της μίζας. Σε μια επίσκεψή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Έλληνας πρέσβης και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής
κατάφεραν να συγκεντρώσουν σε κάποιο ξενοδοχείο τους μεγαλύτερους
Ελληνοαμερικανούς επιχειρηματίες. Ήθελαν να βοηθήσουν τη γενέτειρα με
επενδύσεις, αλλά και με την αγορά ομολόγου του απόδημου ελληνισμού.
Ο αρχιεπίσκοπος στον λόγο του τους είπε: «Εσείς μπορεί να χάσετε
διακόσια εκατομμύρια στη Γουόλ Στριτ και να μην ιδρώσει τ' αφτί σας. Τι
είναι να δώσετε από είκοσι ή πενήντα εκατομμύρια για τη γενέτειρα;».
Οι περισσότεροι ήταν θετικοί. Ορίστηκε να γίνει καινούργια συνάντηση
στην Αθήνα. Επικεφαλής της κίνησης ορίστηκαν ο Έλληνας πρέσβης στην
Ουάσιγκτον και ο αρχιεπίσκοπος.
Η πρόσκληση όμως για τη συνάντηση της Αθήνας υπογραφόταν από κάποιον
τύπο που οι ομογενείς θεωρούσαν λαμόγιο και από μια κυρία, φίλη του
Παπανδρέου. Ο αρχιεπίσκοπος, αφού δεν κατάφερε να μιλήσει με το Μαξίμου
για εξηγήσεις, απεσύρθη και η συνάντηση δεν έγινε ποτέ, γιατί οι
ομογενείς τον αρχιεπίσκοπο εμπιστεύονταν και δεν ήθελαν να δώσουν τα
χρήματά τους σε κάποια λαμόγια που πλαισίωναν τον πρωθυπουργό.
Αυτά τα λίγα... Το βιβλίο έχει πολύ περισσότερα.
Πηγή: avgi.gr, 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου